Gesprek voeren over zijn twijfel over een toekomst samen

Hi allemaal,

Even van mij afschrijven en behoefte aan advies of tips

Ik ben een vrouw van 37, ik heb 3 kinderen van 18, 13 en 7 jaar.
Sinds 2 jaar gescheiden en sinds een jaar aan het daten met een hele leuke man.
Hij is 55 en heeft een kind van 17.

Ik ben ontzettend verliefd op hem en voor zover ik weet, ook hij op mij.
We kennen elkaar van het boksen, we sporten graag samen, kunnen heel goed praten met elkaar, met elkaar lachen, enz.
Ik heb mijn kinderen om de week. In de andere week ben ik volledig bij hem. In de week met mijn kinderen zie ik hem regelmatig tijdens bokstrainingen en tussendoor voor een wandeling of met een kop koffie.
Ik heb goed contact met zijn kind. Andersom is er geen contact met mijn kinderen. Enkel mijn oudste van 18 is op de hoogte dat ik date.

Maar mijn vriend geeft nu sinds een tijdje aan dat hij twijfelt vanwege de toekomst.
Hij is op t punt dat hij er naar uit kijkt dat zijn kind oud genoeg is om haar eigen pad te gaan. En dat dat zorgt voor een bepaalde mate van vrijheid waar hij naar uit kijkt. Meer rust in huis, makkelijker kunnen doen wat je wilt en vaker naar het buitenland op vakantie of eropuit.
Hij zou heel graag willen samenwonen e.d.

Zijn twijfel is er omdat zijn toekomstbeeld waar hij naar uitkijkt niet haalbaar is vanwege mijn nog jongere kinderen.

We hebben dit gesprek een aantal keer geprobeerd te voeren maar merken dat wij dit beide lastig vinden. Mede omdat in mijn optiek hij hier best zwart/wit in is, als het over de toekomst gaat. Want los van dat (natuurlijk belangrijke) stuk, zien wij geen enkele reden om een punt achter de relatie te zetten.

Nu willen we aankomend weekend hier in alle rust over gaan praten.
Ik merk alleen dat ik al heel snel in de gedachten van, we gaan er straks niet uitkomen en dan raak ik hem kwijt, schiet.
Waardoor ik heel erg mijn best ga doen om hem te overtuigen.

Ik wil bij dit gesprek echt samen kijken naar zijn twijfel.
Hij ziet voor zich dat hij de zorg van in elk geval mijn jongste voor een deel op zich moet gaan nemen omdat hij graag wil samenwonen. En dat hij hierdoor dat stukje qua rust en onafhankelijkheid kwijt raakt. Hij geeft aan moeite te hebben met de omschakeling van een week samen naar een week alleen. Dat hij niet meer buiten hoogseizoen makkelijk op reis kan en heeft daarnaast de wens om over een lange tijd naar het buitenland te verhuizen.

Ik zie voor me dat we de komende jaren latten. Waarbij over enige tijd de jongste kinderen van mij ook kennis gaan maken met hem. Waardoor we de week dat de kinderen bij mij zijn ook af en toe bijvoorbeeld samen kunnen eten of elkaar ook soms bij mij thuis kunnen zien.
Ik vind op den duur samenwonen ook heel fijn maar ik vind het ook ok om daar mee te wachten tot dat de jongste 17/18 is.
Al vind ik dit ook lastig omdat ik nu eenmaal niet weet hoe die band gaat zijn tussen mijn kinderen en hem, misschien is die wel hartstikke goed en kan samenwonen daardoor eerder.
Ik zie mogelijkheden voor korte vakanties buiten hoogseizoen in de week dat de kinderen niet bij mij zijn en verder op in de toekomst misschien ook wel eens wat langer aangezien mijn oudste een stuk ouder zijn en mogelijk wel eens de jongste een week kunnen laten logeren.

Ik wil zelf ook heel graag naar het buitenland verhuizen en zie dat ook zeker zitten samen met mijn vriend.

In zijn visie is dat allemaal niet mogelijk, in mijn visie is dat wel zo, alleen op een later moment dan hij had gehoopt.
En natuurlijk wel daarnaast het feit dat door de leeftijd van mijn kinderen en nu mensen zijn waar rekening mee gehouden moet worden met het maken van plannen. Dat stukje vrijheid is daardoor idd anders.

Ik hoop eigenlijk dat we tijdens dit gesprek duidelijk kunnen krijgen wat we nu beide voor de toekomst voor ogen hadden. En dan kijken of dat we beide kunnen leven met de alternatieve die er zijn. Wat mijn inziens met name het verschil in tijd is. En of hij dus ok is met vertraging.

Maar vraag ik dan teveel van hem? Is het onredelijk vanuit mijn kant. Ik vind het zelf ook gewoon erg lastig om te begrijpen dat hij nadenkt over het verbreken van de relatie terwijl we in het hier en nu zo onwijs goed met elkaar gaan.
Ik ben gewoon bang dat hij nu de keus gaat maken om de relatie te beëindigen omdat hij van mening is, dat omdat hij over dit stuk twijfelt er geen toekomst is voor ons. En het voor hem voelt alsof we ons hoofd in het zand steken door dit onderwerp en de beslissing hierover voor ons uit te schuiven.

Geen flauw idee of dit beetje te lange verhaal logisch te begrijpen is. Maar misschien heeft iemand een soort gelijk iets meegemaakt of inzichten die je kan delen.

Liefs babs

Attraverso schreef: ↑

29-09-2024 09:25

Benieuwd hoe het gegaan is Babs, zijn jullie er uit geraakt?

Goedemorgen ,

Afgelopen 2 dagen hebben mijn vriend en ik meerdere gesprekken gevoerd over zijn twijfel, onze relatie en of wij hier verder vorm aan kunnen geven.

Om maar even met het einde te beginnen , we hebben nog geen conclusie getrokken en we zijn het nog verder aan het onderzoeken.

Wat we beide in elk geval kunnen concluderen is dat we veel van elkaar houden, dat we samen een hele sterke band hebben. We elkaar al best goed kennen, we graag samen zijn, veel dezelfde interesses hebben, elkaar fysiek aantrekkelijk vinden, we beide goed kunnen opschieten met elkaars vrienden en familie en dat we daarom ook samen serieus willen kijken naar of we samen een toekomst hebben.

Wat mijn vriend verder aangeeft is dat hij voor dat wij een relatie met elkaar kregen een bepaald beeld had van hoe de komende jaren er voor hem zouden gaan uit zien. En dat dat beeld er anders uit komt te zien door onze relatie.
Dat zorgt bij hem voor een gevoel van twijfel of onzekerheid. We hebben beide geen glazen bol voor de toekomst, maar we hebben wel een aantal vaststaande feiten en daarnaast wensen.
We hebben beide onze kinderen en beide een wens om veel samen te zijn.
Voor ons beide is dat liefst samenwonen.
Iets wat voor nu sowieso nog niet haalbaar is omdat wij beide vinden dat dat ook voor mijn kinderen iets moet zijn wat geleidelijk gebeurt.

We zijn nu vooral op het punt dat we voor onszelf aan het nadenken zijn of dat wij de komende periode kunnen blijven latten. Iets wat mogelijk op den duur meer gewend raakt en waarbij, wanneer de kinderen het weten, er ook meer ruimte is om elkaar te zien wanneer de kinderen bij mij zijn.

Maar goed dit is een proces en iets waar wij beide serieus over nadenken.
Niet tot in den treure maar wel zonder de druk dat we hier binnen 2 dagen over moeten beslissen.