Hartenpijn

Zo’n anderhalf jaar in een onduidelijke relatie gezeten. Vanaf eind november (laatste keer dat ik hem zag)! is het ineens best stil via app, Bellen lukte sowieso al zelden. Sinds die tijd vraag ik om verduidelijking en ben vandaag ‘gedumpt’ via app nadat ik op de man af vroeg wat er aan de hand was en waarom ik geen antwoorden kreeg.

Verstandelijk weet ik dat ik niet verdrietig zou moeten zijn. Al met al was er veel gedoe. We zagen en spraken elkaar weinig vanwege voornamelijk zijn kinderen. Daarnaast weet ik nog steeds niet zeker of de man in kwestie vrijgezel is.

Maar ik ben wel verdrietig en een beetje bozig, ik voel me alleen, ben bang eenzaam te zijn/blijven. Een arm om me heen, zoenen, knuffelen en seks voelde zo fijn! Het gaf me eigen momenten, het gevoel ook een leuke, mooie vrouw te zijn naast het moederschap. Ik heb weinig ervaring in de liefde. Dit was mijn tweede relatie. Ik voel de behoefte mijn verhaal te delen, weet mezelf niet uit het dal te krijgen en vind het lastig vertrouwen te hebben in de toekomst.

Wie herkent dit en heeft daarna een hele positieve ervaring gehad waar ik mij nu even aan kan optrekken?

Voor haar en voor hem ben ik misschien de minnares. Ik dacht dat ik iets anders was. (Naïef misschien, maar toch)

Vooral het feit dat ik zelf bedrog heb meegemaakt, zit me dwars. Hij weet dat, mijn ex was volgens hem een … omdat hij dat deed. En dan zijn vrouw, niet eens zo lang getrouwd, half jaartje ofzo toen ik hem weer tegenkwam..

Zozozoooo boos! De hoeveelheid leugens…de manier waarop hij zijn kinderen steeds al excuus gebruikte bij het afzeggen van afspraken…. Ik schrijf het maar even hier omdat de verleiding hem te appen zo groot is. Hoe kom ik van die boosheid af zonder te confronteren?