Relaties
alle pijlers
Hele moeizame relatie met vader
zaterdag 10 november 2007 om 01:39
Hoi allemaal,
Mijn probleem zal qua onderwerp een beetje buiten de boot vallen gezien de rest van de onderwerpen die op dit forum voorkomen. Misschien zijn er onder jullie enkelen die mijn verhaal herkennen en mij advies kunnen geven, aangezien ik even niet meer weet wat ik moet doen.
Waar het op neer komt is dat de relatie tussen mij en mijn vader echt heel slecht is op dit moment. Het is nooit echt goed geweest als ik terug kijk, maar het is nog nooit zo erg geweest als nu. Sinds 1,5 week praat ik niet meer met hem en eerlijk gezegd heb ik er geen behoefte aan. Het begon ongeveer 6 jaar geleden toen hij mijn moeder heel erg pijn heeft gedaan door (what's new) via internet contact te onderhouden met een andere vrouw die in het buitenland woont. Ik trok het me heel erg aan en vond het vreselijk om mijn moeder met zoveel verdriet te zien. Ik was zo kwaad op hem en op dat moment is er bij mij iets geknakt en vertrouw ik mijn vader niet meer. Toentertijd hebben wij hem en die vrouw ermee geconfronteerd waardoor hij erg geschrokken is. Hij had het contact verbroken en sindsdien ging het een hele tijd goed. Mijn moeder heeft het mijn vader vergeven, maar bij mij is het vertrouwen nooit echt terug gekomen.
Om een lang verhaal kort te maken. Ik heb het vermoeden dat hij sinds een paar maanden weer contact heeft met een andere vrouw (niet die van 6 jaar geleden) in het buitenland. Ik durf te wedden dat mijn moeder dat ook vermoed, maar zij houdt zich groot en sterk. Het doet me weer zo'n pijn om haar zo te zien. Sinds ik dit vermoed kan ik niet normaal meer tegen mijn pa doen. Ik ben brutaal tegen hem, ik snauw hem af, ik doe bot tegen hem. En hij weet niet waarom. Heb hem er nog niet mee geconfronteerd, omdat ik weet wat hij zal zeggen "jij hebt hele slechte gedachten bla bla." verder zal ie het niet toegeven, maar zal hij wel zeggen "ik doe toch wat ik wil en wie ben jij om te zeggen wat ik wel of niet mag doen. ik ben je vader. wie denk je wel dat je bent". Deze discussie heb ik 2 weken terug met hem gehad. Toen heb ik een hele grote aanvaring met hem waarbij rake uitspraken zijn gemaakt. Ik eindigde met "ik ben nu afgestudeerd en ik heb jou niet meer nodig. ik ben helemaal klaar met jou." Ontzettend respectloos in de cultuur waar ik vandaan kom. Maar ik heb er absoluut geen spijt van. Hij heeft mijn respect helemaal verloren. Maar goed, hij schijnt over een week naar zijn geboorteland te gaan (waar die vrouw zich zou kunnen bevinden) voor 7 dagen. Niemand weet waarom, maar dat hoef ik niet eens te vragen. Ik heb nog een zus en een broer en die kunnen het goed met hem vinden en ik durf te wedden dat zij niet weten waar mijn pa mee bezig is. Wat dat betreft sta ik er wel in m'n eentje voor, aangezien mijn moeder hier ook niet over zal beginnen met mijn pa. Want zij krijgt dan de wind van voren van hem.
Ik weet niet waarom ik dit eigenlijk op het forum zet, aangezien ik toch maar geen advies wil over hoe ik het goed kan maken met mijn pa. Want daar heb ik eerlijk gezegd geen zin in. Waar ik wel zin in heb is hem flink de waarheid zeggen, over wat een waardeloze vader en nog een waardelozere echtgenoot hij is. Dat hij de grootste hypocriet aller tijden is en dat hij door de mand zal vallen en iedereen zal zien wat voor een bedrieger hij is. Maar is dat wel een goed idee?
Sorry.. het verhaal is toch nog lang geworden, maar ik moest het kwijt.. Wat denken jullie, zal ik al mijn gedachten op papier neerzetten en het hem zsm geven? Ik zit met zoveel gedachten, maar ik zal dit nooit in een normaal gesprek met hem kunnen bespreken. Dat zou de heftigste ruzie ever worden.
Ik ben me ervan bewust dat ik heel veel woede in me heb over wat hij vroeger heeft gedaan. En die woede is weer aangewakkerd en erger geworden door wat ik vermoed dat er nu speelt. Ik wil hem zo graag vertellen hoe ik over hem denk. Maar hoe?
Oja, klein detail (?) ik woon nog thuis..
Mijn probleem zal qua onderwerp een beetje buiten de boot vallen gezien de rest van de onderwerpen die op dit forum voorkomen. Misschien zijn er onder jullie enkelen die mijn verhaal herkennen en mij advies kunnen geven, aangezien ik even niet meer weet wat ik moet doen.
Waar het op neer komt is dat de relatie tussen mij en mijn vader echt heel slecht is op dit moment. Het is nooit echt goed geweest als ik terug kijk, maar het is nog nooit zo erg geweest als nu. Sinds 1,5 week praat ik niet meer met hem en eerlijk gezegd heb ik er geen behoefte aan. Het begon ongeveer 6 jaar geleden toen hij mijn moeder heel erg pijn heeft gedaan door (what's new) via internet contact te onderhouden met een andere vrouw die in het buitenland woont. Ik trok het me heel erg aan en vond het vreselijk om mijn moeder met zoveel verdriet te zien. Ik was zo kwaad op hem en op dat moment is er bij mij iets geknakt en vertrouw ik mijn vader niet meer. Toentertijd hebben wij hem en die vrouw ermee geconfronteerd waardoor hij erg geschrokken is. Hij had het contact verbroken en sindsdien ging het een hele tijd goed. Mijn moeder heeft het mijn vader vergeven, maar bij mij is het vertrouwen nooit echt terug gekomen.
Om een lang verhaal kort te maken. Ik heb het vermoeden dat hij sinds een paar maanden weer contact heeft met een andere vrouw (niet die van 6 jaar geleden) in het buitenland. Ik durf te wedden dat mijn moeder dat ook vermoed, maar zij houdt zich groot en sterk. Het doet me weer zo'n pijn om haar zo te zien. Sinds ik dit vermoed kan ik niet normaal meer tegen mijn pa doen. Ik ben brutaal tegen hem, ik snauw hem af, ik doe bot tegen hem. En hij weet niet waarom. Heb hem er nog niet mee geconfronteerd, omdat ik weet wat hij zal zeggen "jij hebt hele slechte gedachten bla bla." verder zal ie het niet toegeven, maar zal hij wel zeggen "ik doe toch wat ik wil en wie ben jij om te zeggen wat ik wel of niet mag doen. ik ben je vader. wie denk je wel dat je bent". Deze discussie heb ik 2 weken terug met hem gehad. Toen heb ik een hele grote aanvaring met hem waarbij rake uitspraken zijn gemaakt. Ik eindigde met "ik ben nu afgestudeerd en ik heb jou niet meer nodig. ik ben helemaal klaar met jou." Ontzettend respectloos in de cultuur waar ik vandaan kom. Maar ik heb er absoluut geen spijt van. Hij heeft mijn respect helemaal verloren. Maar goed, hij schijnt over een week naar zijn geboorteland te gaan (waar die vrouw zich zou kunnen bevinden) voor 7 dagen. Niemand weet waarom, maar dat hoef ik niet eens te vragen. Ik heb nog een zus en een broer en die kunnen het goed met hem vinden en ik durf te wedden dat zij niet weten waar mijn pa mee bezig is. Wat dat betreft sta ik er wel in m'n eentje voor, aangezien mijn moeder hier ook niet over zal beginnen met mijn pa. Want zij krijgt dan de wind van voren van hem.
Ik weet niet waarom ik dit eigenlijk op het forum zet, aangezien ik toch maar geen advies wil over hoe ik het goed kan maken met mijn pa. Want daar heb ik eerlijk gezegd geen zin in. Waar ik wel zin in heb is hem flink de waarheid zeggen, over wat een waardeloze vader en nog een waardelozere echtgenoot hij is. Dat hij de grootste hypocriet aller tijden is en dat hij door de mand zal vallen en iedereen zal zien wat voor een bedrieger hij is. Maar is dat wel een goed idee?
Sorry.. het verhaal is toch nog lang geworden, maar ik moest het kwijt.. Wat denken jullie, zal ik al mijn gedachten op papier neerzetten en het hem zsm geven? Ik zit met zoveel gedachten, maar ik zal dit nooit in een normaal gesprek met hem kunnen bespreken. Dat zou de heftigste ruzie ever worden.
Ik ben me ervan bewust dat ik heel veel woede in me heb over wat hij vroeger heeft gedaan. En die woede is weer aangewakkerd en erger geworden door wat ik vermoed dat er nu speelt. Ik wil hem zo graag vertellen hoe ik over hem denk. Maar hoe?
Oja, klein detail (?) ik woon nog thuis..
zaterdag 10 november 2007 om 08:07
Ja hartstikke klote dat het gebeurd is natuurlijk 6 jr geleden, maar ook ouders zijn mensen en maken fouten hoe moeilijk dat soms ook is om te zien. Maar als jou moeder hem toen kon vergeven waarom kon jij dat dan niet? Over de situatie nu je weet nog niks zeker dus ik zou voorzichtig zijn met verwijten als het niet zo is kan je de boel aardig op zijn kop zetten ook voor je moeder. En over die brief je zou hem misschien kunnen laten weten dat je het toen heel moeilijk vond maar ik kan me bijna niet voorstellen dat je hem dat in die 6 jr nog nooit hebt laten weten en hoe zou je het vinden als iemand een fout van jou steeds blijft oprakelen. Maar waarom vind je hem behalve dat van 6 jr geleden nog meer een waardeloze vader dan?
zaterdag 10 november 2007 om 09:08
Jij en je moeder hebben samen je vader geconfronteerd met zijn vreemdgaan? Eerlijk gezegd vind ik dat een zaak tussen tussen man en vrouw onderling. Kinderen, hoe verstandig en volwassen soms ook, hebben zich daar niet mee te bemoeien. Je zou in een vergelijkbaar geval toch ook niet samen met je moeder je eigen partner confronteren? Als je vader voor jou een goede vader is geweest, wat is dan nu het probleem? Gaat het je erom dat je moeder ongelukkig is in haar relatie? Dat zou ik me kunnen voorstellen, het is natuurlijk heel naar om je ouders ongelukkig te zien. Uiteindelijk is het aan je moeder om te bepalen of deze relatie haar nog voldoende biedt of niet. Als zij verder wil met je vader dan heb je je daarbij neer te leggen. Sterkte.
zaterdag 10 november 2007 om 09:43
Lijkt me geen fijn gegeven dat je je vader verdenkt van weer een contact met een vrouw. Hoe ver dat contact dan ook gaat (misschien is het wel vrij onschuldig dat weet ik niet) maar jij bent het vertrouwen in je vader kwijt. Kan me voorstellen dat je dit van je af wilde schrijven. Maar helaas heb jij er weinig over te zeggen. Jouw vader en moeder moeten dit soort dingen samen oplossen hoe verdrietig en frusterend het voor jou ook moet zijn. Zij heeft hem toen vergeven en daarmee was eigenlijk de kous af. Daarmee zeg ik niet dat jij hem maar ook moest vergeven je hebt recht op je eigen gevoelens en gedachtes. Maar zij hebben de relatie, het huwelijk, jij niet. Hoe is je vader verder voor je? Zoals mijn voorgangers al postte zijn er meer redenen om geen contact met hem te willen? Ik snap je frustratie want je ziet beiden ouders het liefst gelukkig. Maar kun je zijn gedrag naar die andere vrouw niet los zien naar hoe hij zich opstelt naar jou als dochter en naar het gezin? Misschien helpt dat de boel wat te relativeren. Het is niet leuk om dit mee te maken, maar als je moeder nog steeds heil ziet in haar relatie met je vader zul jij er toch iets mee moeten. Misschien als je alles wat je dwars zit op papier zet (je hoeft het niet perse te geven aan je vader) helpt het je te accepteren dat jij er als dochter niet veel aan kunt doen. Dan er zijn voor je moeder en haar steunen. Zij zal zich ook niet happy voelen met deze situatie.
zaterdag 10 november 2007 om 11:59
Goh Homegirl, jij en je moeder zijn samen destijds de confrontatie aangegaan met de vrouw en je vader?
Het is zoals de anderen al zeggen, jij als dochter zou helemaal niks te maken moeten hebben met de problemen tussen je ouders.
Je hebt er niet alleen mee te maken gehad, ook heb je je moeder moeten helpen bij het oplossen van deze problemen. Je hebt ook troost moeten bieden aan je moeder en de strijd aan moeten gaan met je vader.
Jij bent erg boos op je vader omdat je weet hoe gekwetst je moeder is door hem. Je wilt voorkomen dat haar verder leed aangedaan wordt. Maar dat kan jij helemaal niet voorkomen. Jij staat volledig machteloos hierin. De enige die daadwerkelijk je vader ter verantwoording nu kan roepen inzake zijn reisje binnenkort, is je moeder. Zij is degene die moet bepalen wat wel en niet kan binnen hun relatie.
Feitelijk ben je niet alleen boos op je vader, maar wel degelijk ook op je moeder. Jij neemt als het ware haar rol over, door een confrontatie met je vader te willen hebben over wat hij gedaan heeft en mogelijk gaat doen. Jij kan nooit deze rol van haar overnemen, je vader zal dit niet accepteren en er zal alleen maar een verdere verwijdering komen.
Het is zoals de anderen al zeggen, jij als dochter zou helemaal niks te maken moeten hebben met de problemen tussen je ouders.
Je hebt er niet alleen mee te maken gehad, ook heb je je moeder moeten helpen bij het oplossen van deze problemen. Je hebt ook troost moeten bieden aan je moeder en de strijd aan moeten gaan met je vader.
Jij bent erg boos op je vader omdat je weet hoe gekwetst je moeder is door hem. Je wilt voorkomen dat haar verder leed aangedaan wordt. Maar dat kan jij helemaal niet voorkomen. Jij staat volledig machteloos hierin. De enige die daadwerkelijk je vader ter verantwoording nu kan roepen inzake zijn reisje binnenkort, is je moeder. Zij is degene die moet bepalen wat wel en niet kan binnen hun relatie.
Feitelijk ben je niet alleen boos op je vader, maar wel degelijk ook op je moeder. Jij neemt als het ware haar rol over, door een confrontatie met je vader te willen hebben over wat hij gedaan heeft en mogelijk gaat doen. Jij kan nooit deze rol van haar overnemen, je vader zal dit niet accepteren en er zal alleen maar een verdere verwijdering komen.
zaterdag 10 november 2007 om 14:28
Beste Homegirl, ik herken je verhaal, ik heb ook al jarenlang een zeer moeizame relatie met mijn vader. Nee, ik ga je niet het advies geven om het goed te maken... ik snap dat je daar niet op zit te wachten als je zo kwaad bent.
Wel sluit ik me bij de vorige schrijfsters aan: laat je moeder en je vader het samen oplossen. Jij moet je vader niet ter verantwoording roepen, dat moet je moeder doen.
Verder: als je nu je gedachten op papier zet en die aan hem geeft, hoe denk je dan dat hij zal reageren? Ik denk dat ik het wel weet: "ik ben je vader, wie denk je wel dat ik ben". Al schrijf je alles op, ik denk niet dat het bij hem aankomt. Als hij in een gesprek niet naar je wil luisteren, dan wil hij dat in een brief ook niet.
Dat je nog thuis woont, is niet zo'n 'klein detail', vind ik. Als je tegen hem zegt dat je klaar met hem bent, dat je hem niet meer nodig hebt, dan lijkt het me geen goed idee om nog langer bij hem in huis te wonen.
Wel sluit ik me bij de vorige schrijfsters aan: laat je moeder en je vader het samen oplossen. Jij moet je vader niet ter verantwoording roepen, dat moet je moeder doen.
Verder: als je nu je gedachten op papier zet en die aan hem geeft, hoe denk je dan dat hij zal reageren? Ik denk dat ik het wel weet: "ik ben je vader, wie denk je wel dat ik ben". Al schrijf je alles op, ik denk niet dat het bij hem aankomt. Als hij in een gesprek niet naar je wil luisteren, dan wil hij dat in een brief ook niet.
Dat je nog thuis woont, is niet zo'n 'klein detail', vind ik. Als je tegen hem zegt dat je klaar met hem bent, dat je hem niet meer nodig hebt, dan lijkt het me geen goed idee om nog langer bij hem in huis te wonen.
zaterdag 10 november 2007 om 14:49
Pom, thanx voor deze maar al te ware woorden!!
Ik probeer in mijn situatie dus de verwijdering te voorkomen en mezelf voor te houden dat dit het onderliggende probleem is.
Namelijk dat het kind de ruzie voor de ouder uitvecht.
TO, jij bent al volwassen, mijn kind nog niet, die zit nog in de situatie waarin er gemanipuleerd en gechanteerd word. Ik kan alleen maar zeggen dat het pijn doet om te merken dat de andere ouder het kind inzet om de ruzie met mij. Dat je daardoor afstand neemt en niets anders kunt dan wachten tot het kind begrijpt wat er gebeurt. En dat betekent echt niet dat je niet van je kind houd. Het is het probleem van je ouders, laat het niet jou relatie met je vader verknoeien!
zaterdag 10 november 2007 om 18:36
Allereerst bedankt voor jullie reacties. Fijn om te lezen hoe jullie hierover denken. Ik ben me er zeker van bewust dat dit iets tussen mijn ouders is. Maar ik merk dat ik erg 'protective' ben wat mijn moeder betreft, omdat zij iemand is die niet voor haar zelf opkomt. Toentertijd was ik degene die mijn vader erop aansprak. Mijn moeder trok zich van verdriet helemaal terug. Ik kon dat niet aanzien en ben toen inderdaad zelf met hem de confrontatie met hem aangegaan. Mijn moeder was hier niet bij en hoorde dat achteraf.
Ik denk dat dat mijn hele probleem is, hij heeft mijn moeder ontzettend veel pijn gedaan toen en ik trok en trek dat echt heel slecht. Ik vond het vreselijk om mijn moeder in die toestand te zien. En het voelde alsof hij het mij aandeed. Ik voelde me zo aangesproken. Waarschijnlijk ook omdat mijn moeder de situatie liet zoals het was, ik kon dat niet aanzien. Op een of andere manier vond ik dat er iemand moest zijn die hem moest aanspreken op het leed dat hij aanrichtte en dat hij niet zomaar zijn gang kon gaan, aangezien niemand anders dat deed.
Ik heb nu dus weer het gevoel dat mijn moeder verdrietig is. Dat doet mij echt pijn, want ik weet dat zij dit nooit met hem kan bespreken. Eerlijk gezegd heb ik ook geen zin in een confrontatie met hem. Want zoals in een van de reacties hierboven is gezegd, hij zal niet luisteren. Ik weet dat ik me er niet mee moet bemoeien, maar ik heb daar ontzettend veel moeite mee. Als reactie daarop trek ik alles wat hij doet op mezelf. In al die jaren hebben we er nooit meer over gepraat. Alle ruzies die ik met mijn vader heb gaan over mijn gedrag. Zoals ik al zei, ik ben brutaal tegen hem, toon weinig respect en wijs hem op alles waar ik me aan irriteer aan hem. En hierdoor is dus die afstand tussen mijn vader en ik ontstaan, niet omdat ik steeds zijn actie van 6 jaar geleden oprakel. Ik verwijt het hem nog steeds wat er toen is gebeurd, en uit dat door dus respectloos met hem om te gaan. Op dit moment zie ik niet hoe ik mijn relatie met hem kan verbeteren. Telkens als ik hem zie, word ik weer zo boos op hem. Ik weet dat ik het moet loslaten, maar ik weet niet hoe. Ondertussen is de relatie tussen mijn pa en mij echt bekoeld door mijn gedrag t.o.v. hem. Maar door de vermoedens die ik nu heb, zal het erg moeilijk zijn om hier verandering te brengen..
Oja, over het thuis wonen.. Het liefst ben ik morgen weg. Al maak ik me wel zorgen om mijn moeder. Maar ik moet dit inderdaad loslaten. Maar goed, ik ben net afgestudeerd en ben aan het solliciteren in het buitenland. Ik hoop dat dat op korte termijn gaat lopen.
Ik denk dat dat mijn hele probleem is, hij heeft mijn moeder ontzettend veel pijn gedaan toen en ik trok en trek dat echt heel slecht. Ik vond het vreselijk om mijn moeder in die toestand te zien. En het voelde alsof hij het mij aandeed. Ik voelde me zo aangesproken. Waarschijnlijk ook omdat mijn moeder de situatie liet zoals het was, ik kon dat niet aanzien. Op een of andere manier vond ik dat er iemand moest zijn die hem moest aanspreken op het leed dat hij aanrichtte en dat hij niet zomaar zijn gang kon gaan, aangezien niemand anders dat deed.
Ik heb nu dus weer het gevoel dat mijn moeder verdrietig is. Dat doet mij echt pijn, want ik weet dat zij dit nooit met hem kan bespreken. Eerlijk gezegd heb ik ook geen zin in een confrontatie met hem. Want zoals in een van de reacties hierboven is gezegd, hij zal niet luisteren. Ik weet dat ik me er niet mee moet bemoeien, maar ik heb daar ontzettend veel moeite mee. Als reactie daarop trek ik alles wat hij doet op mezelf. In al die jaren hebben we er nooit meer over gepraat. Alle ruzies die ik met mijn vader heb gaan over mijn gedrag. Zoals ik al zei, ik ben brutaal tegen hem, toon weinig respect en wijs hem op alles waar ik me aan irriteer aan hem. En hierdoor is dus die afstand tussen mijn vader en ik ontstaan, niet omdat ik steeds zijn actie van 6 jaar geleden oprakel. Ik verwijt het hem nog steeds wat er toen is gebeurd, en uit dat door dus respectloos met hem om te gaan. Op dit moment zie ik niet hoe ik mijn relatie met hem kan verbeteren. Telkens als ik hem zie, word ik weer zo boos op hem. Ik weet dat ik het moet loslaten, maar ik weet niet hoe. Ondertussen is de relatie tussen mijn pa en mij echt bekoeld door mijn gedrag t.o.v. hem. Maar door de vermoedens die ik nu heb, zal het erg moeilijk zijn om hier verandering te brengen..
Oja, over het thuis wonen.. Het liefst ben ik morgen weg. Al maak ik me wel zorgen om mijn moeder. Maar ik moet dit inderdaad loslaten. Maar goed, ik ben net afgestudeerd en ben aan het solliciteren in het buitenland. Ik hoop dat dat op korte termijn gaat lopen.
zaterdag 10 november 2007 om 19:50
Je vader en moeder zijn allebei volwassen en dragen allebei evenveel verantwoordelijkheid. Hoe moeilijk dat misschien ook is. In dit land kunnen vrouwen een relatie waarin ze niet gelukkig zijn beëindigen. Ook jouw moeder kan tot die keuze komen. Zij is in deze situatie niet alleen slachtoffer.
Dat laat overlet dat ik begrijp dat het voor jou pijnlijk is om te zien dat je ouders ongelukkig zijn. Sterkte.
Dat laat overlet dat ik begrijp dat het voor jou pijnlijk is om te zien dat je ouders ongelukkig zijn. Sterkte.
