Het leven zonder ouders

Nana_Mouskouri schreef: ↑

01-09-2024 06:36

Ik heb een dode ouder en een slechte ouder. Ik heb al heel lang geaccepteerd dat ik niet op ouder kan rekenen aangaande emotionele zaken of diepe levensvragen of gewoon een geïnteresseerd babbeltje.
En dat werkt prima, want er zijn ook andere mensen, die je helemaal zelf uit mag kiezen.

Maar ik begrijp uit je OP dat er meer speelt, misschien een soort gevoel van leegte na lange tijd veel gedaan te hebben voor je ouders?

Dit las ik, naast het gemis aan ondersteuning/advies ook. Jammer dat je blijkbaar de behoefte niet hebt om daarop in te gaan, TO.

Ik moest ook even door het ge-"je" heen lezen. Ik ben één ouder vrij recent verloren en de ander is kwetsbaar. Bij mijn levende ouder merk ik ook dat de verhoudingen veranderen. Ik vroeg me ook af of jij dat in de rol van mantelzorger niet ook ervaren hebt? Maar misschien je nog niet toe kon verhouden.

Nou ja, je gaat dus blijkbaar op anoniem, maar misschien heb je hier ook nog wat aan.

Zou mij niet verbazen als TO input zoekt voor een stuk dat zij moet schrijven.

margreetder schreef: ↑

01-09-2024 11:43

Zou mij niet verbazen als TO input zoekt voor een stuk dat zij moet schrijven.

Nou zeg dat. Wat een idioterie, zo'n topic openen en dan op anoniem gaan

Dat wordt dan een boeiend stuk, met al die aannames.

Ik geloof helemaal niets van een stukjesschrijver.
Zelfs niet van aannames.

Wél van een k*tsituatie, best in de knoop zitten en je niet lekker kunnen verwoorden.
Als je eigen topic en de reacties daarin je dan harder raken dan je vooraf ingeschat hebt en minder steunt dan je hoopte ben je hier verder niets verplicht.

Ik vind het wel jammer dat je gaat, want ik las je over het algemeen graag.

Tja, het kan misschien als TO ook - desnoods door het topic een dagje te laten rusten - informatief zijn hoe mensen reageren op (wat zij zien als) jouw aannames. De vraag is nu vrij algemeen, wat is het waar TO tegenaanloopt? Nu wordt de vraag na een nogal specifieke situatieschets bij de lezer neergelegd, maar ik weet niet hoe ik het in die specifieke situatie zou ervaren, want herken dat evenmin. Meer in het algemeen merk ik dat ik door ziekte en zorg rondom een ouder al een andere fase ben ingegaan in die zin dat de rollen zich omdraaien. Maar tegelijkertijd kom ik net als sommige schrijvers hier niet uit een situatie met een hechte band met ouders. Dingen als advies en successen vieren waren dus al nauwelijks aan de orde, dus daar kan ik ook weinig zinnigs over zeggen. Het zou dus makkelijker meedenken zijn als TO de OP meer vanuit zichzelf geschreven had. Dat is aangegeven en ik snap niet zo goed dat dat aanleiding zou zijn om op anoniem te gaan. Misschien voelt TO zich in algemene zin wat overwhelmed, geen idee. Maar er hebben ondanks weinig herkenning ook mensen hun ervaring gedeeld.

Mijn ouders leven nog, maar ik ben sinds mijn 18e wees, want ze willen niets meer met mij te maken hebben. En inmiddels ik ook niet meer met hen.

Ik mis mijn ouders niet, maar ik mis wel het hebben van ouders. En hoe je daarmee omgaat: zo goed als mogelijk...

Ik was 30 toen ik geen ouders meer had.. wees was ik niet volgens de officiële lezing van het woord. Wel was ik vanaf dat moment geen kind meer.. en dat vond ik lastig..

Nu jaren verder en is er bijna niemand meer over van de familie. Ik heb mijn zussen nog en that’s it. De rest is ons veel te jong ontvallen.

Soms voelt het oneerlijk, soms voel ik me alleen.. ondanks dat ik mijn eigen gezin heb en schoonfamilie heb.

Er zijn periodes in het jaar dat het me zwaarder valt dan andere momenten.. overigens had het geen verschil gebracht of ze er nog wel waren als het gaat om huizen kopen, winkelen of wat je dan ook noemt.

Ik vind het vooral pittig dat er niemand meer is die me iets kan vertellen over toen ik klein was, die een leuke herinnering deelt met mij en andere dingen van gelijke strekking.