Relaties
alle pijlers
Hij kan altijd alles beter (volgens hem)
zondag 15 juli 2007 om 16:33
Zijn er nog meer meiden die een vriend hebben die vindt dat hij altijd alles beter kan? En hij vindt het dan ook lastig om anderen (bijvoorbeeld jou) dingen te laten doen. Van klusjes in huis tot de vaatwasser inruimen.
Hij zegt dan dat hij de dingen liever zelf doet omdat hij dan zeker weet dat het goed gaat (lijkt me ook onzekerheid bij hem!). Hij vindt het heel moeilijk om dingen uit handen te geven of afhankelijk te zijn van handelen. Het gevolg is dat ik niks meer durf te doen omdat ik geen zin heb te horen dat het niet goed is, of we krijgen ruzie, omdat hij vindt dat zijn manier beter is.
Het zegt natuurlijk ook wat over mij dat ik er niet altijd tegenin durf te gaan, maar het is echt niet altijd leuk om te horen dat je het niet goed doet (volgens hem dan), want op zijn manier gaat het allemaal veel handiger, sneller en slimmer. Daarnaast wordt ik er ook letterlijk moe van om steeds te denken: als ik dit doe, zou dat dan wel goed zijn?
Het grappige is dat als ik iets heb gedaan als hij weg is (bijv. de plantjes in de tuin zetten) en hij komt terug vindt hij het heel leuk geworden. Maar was hij erbij en ziet hij de manier waarop ik de plantjes er in zou zetten, dan had hij een betere, snellere, of manier gevonden waardoor je minder vies wordt of wat dan ook. Pfff...
Maar... wat hij moet leren is dat er ook andere manieren zijn om bepaalde dingen te doen. Ik heb mijn eigen manier van de vaatwasser in te ruimen en ook al zet ik de kopjes aan de andere kant of doe ik er wat langer over, mijn manier is ook goed.
Hij heeft toegegeven dat hij hier last van heeft, maar hoe ga je hier verder mee om en hoe kan hij dit veranderen/erop letten?
Ik heb hem ook gezegd dat zijn manier van doen bij anderen uitlokt dat zij vervolgens niks meer durven te doen of een grote bek tegen hem gaan geven. Dat hij zich goed moet beseffen wat de gevolgen van zijn gedrag kunnen zijn! Hij heeft een verantwoordelijke baan, dat werkt ook mee in zijn gedrag/humeur.
Hij doet soms wel z'n best om zich in te houden of het rustig uit te leggen hoe hij het zou doen (i.p.v. snauwend of iets uit mijn handen trekken), dus dat is wel goed, maar ik begin soms aan onze relatie te twijfelen zo van 'is dit een persoon die ik wil?'...
Trouwens, hij kan ook echt een schat zijn hoor, het is een trek(je) waaraan ik me de laatste tijd steeds irriteer (we zijn al vele jaren samen).
Zijn er meiden die ook zo'n vriend hebben en hoe ga jij en hoe gaan jullie er samen mee om?
Of heb je tips/een mening erover, dan hoor ik het graag!
Thanks!
Hij zegt dan dat hij de dingen liever zelf doet omdat hij dan zeker weet dat het goed gaat (lijkt me ook onzekerheid bij hem!). Hij vindt het heel moeilijk om dingen uit handen te geven of afhankelijk te zijn van handelen. Het gevolg is dat ik niks meer durf te doen omdat ik geen zin heb te horen dat het niet goed is, of we krijgen ruzie, omdat hij vindt dat zijn manier beter is.
Het zegt natuurlijk ook wat over mij dat ik er niet altijd tegenin durf te gaan, maar het is echt niet altijd leuk om te horen dat je het niet goed doet (volgens hem dan), want op zijn manier gaat het allemaal veel handiger, sneller en slimmer. Daarnaast wordt ik er ook letterlijk moe van om steeds te denken: als ik dit doe, zou dat dan wel goed zijn?
Het grappige is dat als ik iets heb gedaan als hij weg is (bijv. de plantjes in de tuin zetten) en hij komt terug vindt hij het heel leuk geworden. Maar was hij erbij en ziet hij de manier waarop ik de plantjes er in zou zetten, dan had hij een betere, snellere, of manier gevonden waardoor je minder vies wordt of wat dan ook. Pfff...
Maar... wat hij moet leren is dat er ook andere manieren zijn om bepaalde dingen te doen. Ik heb mijn eigen manier van de vaatwasser in te ruimen en ook al zet ik de kopjes aan de andere kant of doe ik er wat langer over, mijn manier is ook goed.
Hij heeft toegegeven dat hij hier last van heeft, maar hoe ga je hier verder mee om en hoe kan hij dit veranderen/erop letten?
Ik heb hem ook gezegd dat zijn manier van doen bij anderen uitlokt dat zij vervolgens niks meer durven te doen of een grote bek tegen hem gaan geven. Dat hij zich goed moet beseffen wat de gevolgen van zijn gedrag kunnen zijn! Hij heeft een verantwoordelijke baan, dat werkt ook mee in zijn gedrag/humeur.
Hij doet soms wel z'n best om zich in te houden of het rustig uit te leggen hoe hij het zou doen (i.p.v. snauwend of iets uit mijn handen trekken), dus dat is wel goed, maar ik begin soms aan onze relatie te twijfelen zo van 'is dit een persoon die ik wil?'...
Trouwens, hij kan ook echt een schat zijn hoor, het is een trek(je) waaraan ik me de laatste tijd steeds irriteer (we zijn al vele jaren samen).
Zijn er meiden die ook zo'n vriend hebben en hoe ga jij en hoe gaan jullie er samen mee om?
Of heb je tips/een mening erover, dan hoor ik het graag!
Thanks!
maandag 16 juli 2007 om 14:51
Haha, ik had ook zo'n ex.
Dat was/is ook zo'n controlfreak.
Dan kwam hij weer met zijn opmerking: Ik zou het zus of zo doen, is veel beter/handiger/makkelijker/sneller.....
Ik zei dan altijd op zo'n toon dat geen enkele tegenspraak duldde :$: Ja, dat zou ook kunnen, maar IK doe het op deze manier.
Dan ben je beide uitgepraat! Verder geen woorden aan vuil maken!
(overigens heeft de beëindiging van de relatie hier niks mee van doen ;))
Dat was/is ook zo'n controlfreak.
Dan kwam hij weer met zijn opmerking: Ik zou het zus of zo doen, is veel beter/handiger/makkelijker/sneller.....
Ik zei dan altijd op zo'n toon dat geen enkele tegenspraak duldde :$: Ja, dat zou ook kunnen, maar IK doe het op deze manier.
Dan ben je beide uitgepraat! Verder geen woorden aan vuil maken!
(overigens heeft de beëindiging van de relatie hier niks mee van doen ;))
maandag 16 juli 2007 om 15:39
Wolkje,
Die van mij was ook zo vroeger. Was een perfectionist. En daarom streek ik met mijn hand over mijn hart en heb ik hem verteld, dat hij... maar dan ook alleen omdat ik zo'n leuk en coulant mens was, hij alle dingen mocht doen zoals hij ze wilde..... En dan deed ik het lekker ook zoals ik zelf wilde
. Ik bleef gewoon consequent alles doen zoals ik het altijd al deed. Veranderde echt gewoon niks. Mijn manier is mijn manier. Ik heb daarmee nooit iemand in levensgevaar gebracht of wat dan ook .
Daarbij vertelde ik hem ook dat hij JUIST doordat hij zo'n perfecionist was, volkomen FAALDE in het 'partner' zijn... daar schrok ie zich dood van omdat hij zijn doel voorbij streefde. Hij is inmiddels na jaren een stuk losser geworden en verlangt zeker niet meer dat ik dingen doe zoals hij ze doet. Er komt echt stennis dan. Ik ben een grote meid geworden zonder zijn hulp ik heb hem dus ook niet nodig om me te vertellen wat ik wel en niet kan doen en hoe dat dan precies moet.....
Die van mij was ook zo vroeger. Was een perfectionist. En daarom streek ik met mijn hand over mijn hart en heb ik hem verteld, dat hij... maar dan ook alleen omdat ik zo'n leuk en coulant mens was, hij alle dingen mocht doen zoals hij ze wilde..... En dan deed ik het lekker ook zoals ik zelf wilde
. Ik bleef gewoon consequent alles doen zoals ik het altijd al deed. Veranderde echt gewoon niks. Mijn manier is mijn manier. Ik heb daarmee nooit iemand in levensgevaar gebracht of wat dan ook .Daarbij vertelde ik hem ook dat hij JUIST doordat hij zo'n perfecionist was, volkomen FAALDE in het 'partner' zijn... daar schrok ie zich dood van omdat hij zijn doel voorbij streefde. Hij is inmiddels na jaren een stuk losser geworden en verlangt zeker niet meer dat ik dingen doe zoals hij ze doet. Er komt echt stennis dan. Ik ben een grote meid geworden zonder zijn hulp ik heb hem dus ook niet nodig om me te vertellen wat ik wel en niet kan doen en hoe dat dan precies moet.....
maandag 16 juli 2007 om 17:15
Die van mij was ook zo vroeger. Was een perfectionist. En daarom streek ik met mijn hand over mijn hart en heb ik hem verteld, dat hij... maar dan ook alleen omdat ik zo'n leuk en coulant mens was, hij alle dingen mocht doen zoals hij ze wilde..... En dan deed ik het lekker ook zoals ik zelf wilde
een mooie oplossing! Ik denk alleen dat dat niet in alle relaties zo werkt. Ik denk dat vrouwen die van zichzelf wat onzeker zijn dit niet zullen doen of niet zullen volhouden. En mannen die naast betweterig ook nog dominant zijn zullen zulke 'tegenspraak' niet pikken maar nog hardnekkiger betweterig en dominant worden. Wolkje begint bij voorbaat al zenuwachtig te worden en hoort de betweter zelfs al als hij er helemaal niet is.
Jouw partner luisterde gelukkig en zag in dat het altijd perfect willen zijn averechts werkte. Ik hoop dat dat bij Wolkje ook zo gaat.
maandag 16 juli 2007 om 17:33
Wat fijn om al jullie reacties te horen! Ik ben dus zeker niet de enige! En wat goed om jullie tips te lezen! Er zitten zeker goede en leuke tussen die ik ga proberen. Wat ik overall een beetje eruithaal is: volhouden!
Als ik zeg dat mijn manier ook goed is, dan zegt hij als hij in een gewone bui is, 'dan moet je het zelf maar weten' of 'waar bemoei ik me ook mee' of hij zegt 'vrouwen...!' of hij zucht eens diep. Alleen, is het commentaar dus wel weer ff gemaakt. En daar gaat het mij om, maar ja, zo is hij blijkbaar gewoon en blijkbaar nog veel meer mannen.
Is hij in een sjagerijnige/boze bui dan komt het nog wel eens voor dat meneer de spullen uit mijn handen rukt en het zelf gaat doen mopperend en wel. Ik ben dan de domme doos die er niks van kan. Ik schrik dan en weet vaak niet direct iets terug te zeggen en moet dan bijna meteen janken van de schrik, maar verman me vaak en zeg: doe het dan fijn zelf als je het zo goed weet, of, ok, jij je zin, maar kom niet bij mij uithuilen als het fout gaat!
Hij is idd heel perfectionistisch. Hij heeft ook een veel hogere opleiding dan ik. Daar wordt ik ook wel eens onzeker door, maar de laatste tijd kom ik erachter: hij mag dan wel een hoger IQ hebben, maar ik heb zeker weten een hoger EQ! Socialer sta ik veel sterker (bijv. een praatje beginnen met iemand en zo, dan leunt hij nog wel eens op mij), en dat is zeker net zo belangrijk in het leven!
Ik ben best jaloers op meiden die meteen een weerwoord hebben of een grote bek terug durven te geven. Ik ben meer een type van 'de lieve vrede bewaren', maar ik begin steeds vaker te merken dat ook ik m'n grenzen heb.
Hij kan idd ook erg attent zijn. Als hij vindt dat ik lekker gekookt heb zegt hij dat. En als hij vindt dat iets er mooi uitziet (bijv. een stukje in de tuin of het huis wat ik opnieuw 'aangekleed' heb) of mooi schoongemaakt is o.i.d. dan zegt hij dat ook. Ook als ik iets te drinken pak en hij vraagt of hij een biertje (of iets fris) mag en ik het meeneem, dan zegt hij ook altijd 'dankjewel schat'. Hij kan het dus wel.
En het is idd waar: waarom laat ik mijn humeur er onder lijden? Maar als het maar vaak genoeg gebeurt dan denk ik als ik iets doe en ik hoor hem aan komen lopen: o ja, daar komt vast weer commentaar! Dan is het soms wel zo en soms niet.
Maar ik woon ook in dit huis en ik mag ook MIJN ding doen!:)
Daarom vraag ik me idd ook af of hij zich wel bewust is van wat hij doet. Misschien ga ik dat 'ja pappa' gewoon eens proberen, eens kijken of dat werkt of ik geef hem een blik van 'schat je bemoeit je er weer mee...', eens kijken of hij dan doorheeft hoe vaak hij dit eigenlijk doet.
Als ik zeg dat mijn manier ook goed is, dan zegt hij als hij in een gewone bui is, 'dan moet je het zelf maar weten' of 'waar bemoei ik me ook mee' of hij zegt 'vrouwen...!' of hij zucht eens diep. Alleen, is het commentaar dus wel weer ff gemaakt. En daar gaat het mij om, maar ja, zo is hij blijkbaar gewoon en blijkbaar nog veel meer mannen.
Is hij in een sjagerijnige/boze bui dan komt het nog wel eens voor dat meneer de spullen uit mijn handen rukt en het zelf gaat doen mopperend en wel. Ik ben dan de domme doos die er niks van kan. Ik schrik dan en weet vaak niet direct iets terug te zeggen en moet dan bijna meteen janken van de schrik, maar verman me vaak en zeg: doe het dan fijn zelf als je het zo goed weet, of, ok, jij je zin, maar kom niet bij mij uithuilen als het fout gaat!
Hij is idd heel perfectionistisch. Hij heeft ook een veel hogere opleiding dan ik. Daar wordt ik ook wel eens onzeker door, maar de laatste tijd kom ik erachter: hij mag dan wel een hoger IQ hebben, maar ik heb zeker weten een hoger EQ! Socialer sta ik veel sterker (bijv. een praatje beginnen met iemand en zo, dan leunt hij nog wel eens op mij), en dat is zeker net zo belangrijk in het leven!
Ik ben best jaloers op meiden die meteen een weerwoord hebben of een grote bek terug durven te geven. Ik ben meer een type van 'de lieve vrede bewaren', maar ik begin steeds vaker te merken dat ook ik m'n grenzen heb.
Hij kan idd ook erg attent zijn. Als hij vindt dat ik lekker gekookt heb zegt hij dat. En als hij vindt dat iets er mooi uitziet (bijv. een stukje in de tuin of het huis wat ik opnieuw 'aangekleed' heb) of mooi schoongemaakt is o.i.d. dan zegt hij dat ook. Ook als ik iets te drinken pak en hij vraagt of hij een biertje (of iets fris) mag en ik het meeneem, dan zegt hij ook altijd 'dankjewel schat'. Hij kan het dus wel.
En het is idd waar: waarom laat ik mijn humeur er onder lijden? Maar als het maar vaak genoeg gebeurt dan denk ik als ik iets doe en ik hoor hem aan komen lopen: o ja, daar komt vast weer commentaar! Dan is het soms wel zo en soms niet.
Maar ik woon ook in dit huis en ik mag ook MIJN ding doen!:)
Daarom vraag ik me idd ook af of hij zich wel bewust is van wat hij doet. Misschien ga ik dat 'ja pappa' gewoon eens proberen, eens kijken of dat werkt of ik geef hem een blik van 'schat je bemoeit je er weer mee...', eens kijken of hij dan doorheeft hoe vaak hij dit eigenlijk doet.
maandag 16 juli 2007 om 17:54
Ik herken het van beiden kanten eigenlijk, want ik was zelf vroeger ook diegene die klusjes niet uit handen kon geven en het liever zelf deed. Nu heb ik dat alleen nog met koken Want ik kook gewoon lekkerder dan mijn vriend en dat vindt hij gelukkig ook ;-)Hoe dan ook: het is denk ik een kwestie van vertrouwen. Blijkbaar durft of kan hij er niet op vertrouwen dat jij iets ook goed kan doen, al is het dan op JOUW manier. Wat ik heb gedaan met mijn vriend: Ik deed hem een voorstel. Ik vroeg hem mij iets te laten doen wat hij normaal altijd wil doen en het mij helemaal zelf te laten uitzoeken, zonder commentaar van zijn kant. Ik merkte wel dat hij moeite had om de controle over die klus uit handen te geven, maar hij ging uiteindelijk wel akkoord. Het gaat uiteindelijk om het resultaat.Maar het heeft ook te maken met dat je de ander in zijn waarde laat. Dat klinkt misschien wat overdreven in dit geval, maar daar komt het wel op neer. Jij doet inderdaad dingen op JOUW manier, hij op de ZIJNE. Probeer dit van elkaar te accepteren en vraag hem anders waaróm hij eigenlijk zoveel moeite heeft om jou je eigen dingen te laten doen zoals je dat doet. Is hij thuis opgevoed met dat je zuinig moet zijn? Is het het milieu waarover hij zich druk maakt?Als hij maar niet de godganse dag achter je kont aanloopt om je te controleren bij alles wat je doet...ik zou er stapelgek van worden.Als ik mijn vriend nu iets zie doen op een manier waarvan ik denk: wat dom...zo en zo gaat het veel sneller, kijk ik nu gewoon de andere kant op en denk ik 'laat hem maar, als het resultaat maar goed is'. En als het resultaat niet goed is, leg ik hem geduldig uit hoe ik het zou doen. Jouw vriend zou zijn touwtjes dus iets meer moeten laten vieren. En ga hem anders eens achter zijn kont aanlopen en doe hetzelfde
Want ik kook gewoon lekkerder dan mijn vriend en dat vindt hij gelukkig ook ;-)Hoe dan ook: het is denk ik een kwestie van vertrouwen. Blijkbaar durft of kan hij er niet op vertrouwen dat jij iets ook goed kan doen, al is het dan op JOUW manier. Wat ik heb gedaan met mijn vriend: Ik deed hem een voorstel. Ik vroeg hem mij iets te laten doen wat hij normaal altijd wil doen en het mij helemaal zelf te laten uitzoeken, zonder commentaar van zijn kant. Ik merkte wel dat hij moeite had om de controle over die klus uit handen te geven, maar hij ging uiteindelijk wel akkoord. Het gaat uiteindelijk om het resultaat.Maar het heeft ook te maken met dat je de ander in zijn waarde laat. Dat klinkt misschien wat overdreven in dit geval, maar daar komt het wel op neer. Jij doet inderdaad dingen op JOUW manier, hij op de ZIJNE. Probeer dit van elkaar te accepteren en vraag hem anders waaróm hij eigenlijk zoveel moeite heeft om jou je eigen dingen te laten doen zoals je dat doet. Is hij thuis opgevoed met dat je zuinig moet zijn? Is het het milieu waarover hij zich druk maakt?Als hij maar niet de godganse dag achter je kont aanloopt om je te controleren bij alles wat je doet...ik zou er stapelgek van worden.Als ik mijn vriend nu iets zie doen op een manier waarvan ik denk: wat dom...zo en zo gaat het veel sneller, kijk ik nu gewoon de andere kant op en denk ik 'laat hem maar, als het resultaat maar goed is'. En als het resultaat niet goed is, leg ik hem geduldig uit hoe ik het zou doen. Jouw vriend zou zijn touwtjes dus iets meer moeten laten vieren. En ga hem anders eens achter zijn kont aanlopen en doe hetzelfde
maandag 16 juli 2007 om 17:57
Ik vind helemaal niet dat dat overdreven klinkt. De vriend van Wolkje laat haar niet in haar waarde, in tegendeel zelfs, hij doet net zo lang naar tegen haar tot ze erg onzeker wordt of zelfs gaat huilen. Ik vind dat echt geen normaal gedrag. Daarom ben ik ook wel benieuwd naar de rest van de relatie.
maandag 16 juli 2007 om 19:07
Ik herken ook wel veel in het verhaal, maar niet de 'boze'reakties van TO's man... Mijn man is ook echt een betweter en veel dingen hier herkenbaar, zoals met de autodeur gooien, vaatwasser inruimen etc etc. Boodschappen doen bijvoorbeeld: ik help tegenwoordig gewoon niet meer met de boodschappen in de auto leggen, want het moet toch op zijn manier :@
Ik kan er niets aan doen, maar ik irriteer mij echt met regelmaat aan dat betweterige gedoe en dat hij zo'n pietje precies is. Anderzijds vullen wij elkaar juist daardoor goed aan, omdat ik meer een slordervos ben.
Ik herken ook het gevoel dat TO erbij heeft dat zij vaak op voorhand al denkt dat ze het toch niet goed doet. Ik denk dat ook weleens maar word daar geenzins onzeker van, eerder geirriteerd.
Ik blijf dingen gewoon op mijn manier doen en de ene keer negeer ik zijn 'gezeur' gewoon en de andere keer word ik pissig ( 'doe het dan lekker zelf joh' ) en loop ik weg. Het stomme is dat hij vaak niet eens doorheeft dat ie dat doet. Hij is dan heel verbaast dat ik geirriteerd ben.
We hebben vaker hierover gesproken en ergens weet hij wel dat hij zo doet, maar toch kan hij het niet laten. In zijn familie is hij ook niet de enige die deze trek heeft, een echt familietrekje is het.
Hij doet het ook absoluut niet uit kwaadwil, want verder is het een hartstikke goede vent maar irritant vind ik het zeker.
Weet ook geen oplossing voor je, want volgens mij is het heel moeilijk zoiets op te lossen :?
Ik kan er niets aan doen, maar ik irriteer mij echt met regelmaat aan dat betweterige gedoe en dat hij zo'n pietje precies is. Anderzijds vullen wij elkaar juist daardoor goed aan, omdat ik meer een slordervos ben.
Ik herken ook het gevoel dat TO erbij heeft dat zij vaak op voorhand al denkt dat ze het toch niet goed doet. Ik denk dat ook weleens maar word daar geenzins onzeker van, eerder geirriteerd.
Ik blijf dingen gewoon op mijn manier doen en de ene keer negeer ik zijn 'gezeur' gewoon en de andere keer word ik pissig ( 'doe het dan lekker zelf joh' ) en loop ik weg. Het stomme is dat hij vaak niet eens doorheeft dat ie dat doet. Hij is dan heel verbaast dat ik geirriteerd ben.
We hebben vaker hierover gesproken en ergens weet hij wel dat hij zo doet, maar toch kan hij het niet laten. In zijn familie is hij ook niet de enige die deze trek heeft, een echt familietrekje is het.
Hij doet het ook absoluut niet uit kwaadwil, want verder is het een hartstikke goede vent maar irritant vind ik het zeker.
Weet ook geen oplossing voor je, want volgens mij is het heel moeilijk zoiets op te lossen :?
maandag 16 juli 2007 om 22:51
Wolkje,
Hij zegt dat hij zelf alles zo goed mogelijk wil doen, en hij het dus ook het beste kan omdat hij alles heel logisch beredeneert.
(Zeer herkenbaar, ik moest mijn manier ook altijd logisch onderbouwen anders telde mijn manier niet.)
Ik vraag me af of hij beseft dat hij het juist niet goed doet wanneer hij een ander zo bekritiseert.
Want wat is eigenlijk goed?
Is het goed wanneer je de vaatwasser perfect kan inruimen?
Is het goed dat je een ander zo bekritiseert?
Hij kiest voor het eerste dus hij kiest voor zichzelf. Ten koste van jou wil hij het perfect doen. Dat is niet goed.
Voor mij is alles trouwens erg herkenbaar.
Voor mijn bijna ex man is en was er ook maar 1 manier, en dat was de zijne.
Inderdaad ook omdat hij dit allemaal zo logisch kon beredeneren. ( Ook de vaatwasser, ook het warme water en meer van die dingen...en theoretisch gezien klopte het ook allemaal wel.)
Het ergste vond ik dat wanneer iets op mijn manier ging, hij zich er zo van distantieerde dat ik me niet geaccepteerd voelde. Ik mocht niet zijn zoals ik ben.
Als hij er nou nog om had kunnen lachen, maar nee..
Hij leed er zelfs onder dat er dingen zijn en gebeuren die niet altijd op zijn manier gaan. Hij raakte daardoor zichzelf kwijt. Hij kan niet delen en afstemmen op een ander.
Dat is natuurlijk heel extreem ( hoogstwaarschijnlijk een autisme spectrumstoornis) maar wat ik met mijn verhaal wil zeggen is dat ik vind dat je je wel geaccepteerd moet voelen en kunt zijn wie je bent.
Een beetje corrigeren en wat ergernissen over en weer, oké, maar als je het gevoel hebt dat je je als persoon niet geaccepteerd voelt vind ik dat veel te ver gaan.
Ik voelde me vaak een sta in de weg...soms botste hij gewoon tegen mij aan als ik in zijn route stond.
Je schrijft dat hij ook zijn lieve momenten heeft, maar volgens mij heeft iedereen die wel. Mijn bijna ex zeer zeker ook.
Hij zegt dat hij zelf alles zo goed mogelijk wil doen, en hij het dus ook het beste kan omdat hij alles heel logisch beredeneert.
(Zeer herkenbaar, ik moest mijn manier ook altijd logisch onderbouwen anders telde mijn manier niet.)
Ik vraag me af of hij beseft dat hij het juist niet goed doet wanneer hij een ander zo bekritiseert.
Want wat is eigenlijk goed?
Is het goed wanneer je de vaatwasser perfect kan inruimen?
Is het goed dat je een ander zo bekritiseert?
Hij kiest voor het eerste dus hij kiest voor zichzelf. Ten koste van jou wil hij het perfect doen. Dat is niet goed.
Voor mij is alles trouwens erg herkenbaar.
Voor mijn bijna ex man is en was er ook maar 1 manier, en dat was de zijne.
Inderdaad ook omdat hij dit allemaal zo logisch kon beredeneren. ( Ook de vaatwasser, ook het warme water en meer van die dingen...en theoretisch gezien klopte het ook allemaal wel.)
Het ergste vond ik dat wanneer iets op mijn manier ging, hij zich er zo van distantieerde dat ik me niet geaccepteerd voelde. Ik mocht niet zijn zoals ik ben.
Als hij er nou nog om had kunnen lachen, maar nee..
Hij leed er zelfs onder dat er dingen zijn en gebeuren die niet altijd op zijn manier gaan. Hij raakte daardoor zichzelf kwijt. Hij kan niet delen en afstemmen op een ander.
Dat is natuurlijk heel extreem ( hoogstwaarschijnlijk een autisme spectrumstoornis) maar wat ik met mijn verhaal wil zeggen is dat ik vind dat je je wel geaccepteerd moet voelen en kunt zijn wie je bent.
Een beetje corrigeren en wat ergernissen over en weer, oké, maar als je het gevoel hebt dat je je als persoon niet geaccepteerd voelt vind ik dat veel te ver gaan.
Ik voelde me vaak een sta in de weg...soms botste hij gewoon tegen mij aan als ik in zijn route stond.
Je schrijft dat hij ook zijn lieve momenten heeft, maar volgens mij heeft iedereen die wel. Mijn bijna ex zeer zeker ook.
dinsdag 17 juli 2007 om 20:30
Wolkje, het lijkt mij dat hij alles onder controle wil houden en dat ook nodig heeft.
Als er iets niet gaat op de manier zoals hij zou verkiezen, raakt hij de controle kwijt en wordt onzeker.
Misschien heel vreemd, maar iedereen heeft bepaalde zekerheden nodig en is dit zijn manier van zekerheden creëren.
Je zegt dat hij b.v. wel de plantjes mooi vindt zoals jij die gezet hebt terwijl hij niet thuis was.
Misschien is het een optie om af te spreken dat jij de dingen op jouw manier doet als hij er niet is en dat je hem eens vraagt weg te gaan als jij wat wilt doen, zoals de vaatwasser inruimen. Hij hoeft zich dan niet te ergeren en jij kunt rustig je gang gaan.
Als er iets niet gaat op de manier zoals hij zou verkiezen, raakt hij de controle kwijt en wordt onzeker.
Misschien heel vreemd, maar iedereen heeft bepaalde zekerheden nodig en is dit zijn manier van zekerheden creëren.
Je zegt dat hij b.v. wel de plantjes mooi vindt zoals jij die gezet hebt terwijl hij niet thuis was.
Misschien is het een optie om af te spreken dat jij de dingen op jouw manier doet als hij er niet is en dat je hem eens vraagt weg te gaan als jij wat wilt doen, zoals de vaatwasser inruimen. Hij hoeft zich dan niet te ergeren en jij kunt rustig je gang gaan.
dinsdag 17 juli 2007 om 21:03
Ha, wat herkenbaar !!!!!
Een fietsband plakken kost mijn man een uur, mij vijf minuten.
Dat komt omdat een man werkt MET EEN SYSTEEM !!!!
Vraag me niet wát voor een systeem, maar bij de afwas erger ik me in elk geval dood aan zijn systeem (????????). Na 17 jaar ben ik er wel aan gewend, maar als ik flauw wordt van alle goedbedoelde adviezen dan mag hij het lekker zelf doen. Op mijn manier van strijken heb ik dus nooit meer een op- of aanmerking gekregen.:D
Volgens mij heeft Yvonne Kroonenberg er wel eens een stukje over geschreven, maar dat is inmiddels waarschijnlijk ook een schrijfster uit het jaar -tig vóór Christus.
Een fietsband plakken kost mijn man een uur, mij vijf minuten.
Dat komt omdat een man werkt MET EEN SYSTEEM !!!!
Vraag me niet wát voor een systeem, maar bij de afwas erger ik me in elk geval dood aan zijn systeem (????????). Na 17 jaar ben ik er wel aan gewend, maar als ik flauw wordt van alle goedbedoelde adviezen dan mag hij het lekker zelf doen. Op mijn manier van strijken heb ik dus nooit meer een op- of aanmerking gekregen.:D
Volgens mij heeft Yvonne Kroonenberg er wel eens een stukje over geschreven, maar dat is inmiddels waarschijnlijk ook een schrijfster uit het jaar -tig vóór Christus.
dinsdag 17 juli 2007 om 21:13
Dingen die ik persé op een bepaalde manier wil ( was ophangen ; knijpers liever niet ter hoogte van knieën ofzo ) doe ik....dingen die hij persé op zijn manier wil doet hij.......en bij sommige dingen accepteren we beiden dat we anders zijn ; als hij na het eten de spulletjes voor-de-leuk terug op tafel zet loop ik altijd nog een keer langs om ze ook "leuk " neer te zetten..... ik accepteer dat hij ze "fout " zet , hij accepteert het dat ik ze anders neer zet........het komt niet in hem op om ze ook gemaakt achteloos decoratief neer te zetten en het komt niet in mijn hoofd op om er wat van te zeggen ; lekker belangrijk ....
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 18 juli 2007 om 18:30
Jeetje, wat een goede tips allemaal! En wat fijn dat veel meer meiden dit herkennen! Trouwens ook erg leuk dat er meiden reageren die dit juist zelf hebben!
Ik heb het idee dat er bij hem ook wel wat van een familietrekje inzit.
Maar stress, onzekereid en drukte in zijn hoofd helpen er zeker aan mee dat het erger wordt. Als je het mij vraagt moet hij maar een andere manier zoeken om dit af te reageren: een stuk gaan hardlopen of fietsen of zo (hij doet nu niks aan sport).
Maar... er rest mij ook een schone taak: leren om er wat van te zeggen! Want dat vind ik moeilijk! Maar ik ga het wel doen, eens kijken of hij doorheeft hoe vaak hij het doet.
Ik krijg steeds meer het idee: als ik niet meer in mijn huis kan leven zoals ik wil, dan voelt dat niet goed.
Ik moet idd zeggen dat sommige redenaties voor bepaalde dingen van hem logisch zijn. Ik zeg dan: oke schat, daar zit wat in, om die rede wil ik het wel op jouw manier doen (dat zeg ik dan ook een manier alsof ik hier in huis goedkeur wat er gebeurt). Soms snapt 'ie de hint, maar als hij op dat moment al een beetje sjagie is dan zucht hij en zegt : tsss... Ik kijk 'm aan, lach 'vriendelijk' en ga verder met waar ik mee bezig ben.
Het schijnt trouwens dat mannen soms juist ff goed tegengas nodig hebben om hen duidelijk te maken dat ze ff moeten dimmen.
De partner zou dan iets moeten zeggen in de trant van: ok, ff kappen nou. Of 'ja, dat is inderdaad echt het ergste op de wereld schat'. Of 'tja, goh, dat kan echt niet hoe ik het doe he, stom he, zie jij ook dat het compleet fout gaat, ik geloof dat ik de grond al voel schudden, ja hoor, de wereld gaat instorten!', daarna hem suf aankijken en dan lekker doorgaan.
Ja, dat wordt nog een uitdaging voor me. Ik moet uitkijken dat ik me nu niet te veel ga focussen op dat het gebeurt dat hij commentaar kan gaan geven. En dat ik het allemaal blijf trekken. Anders weet ik genoeg... maar ik ga er eerst zelf wat aan proberen te doen! En proberen een goed gesprek met hem aan te knopen.
Maar, hoe begin je zo'n gesprek? Heeft iemand daar nog tips voor?
Ik heb het idee dat er bij hem ook wel wat van een familietrekje inzit.
Maar stress, onzekereid en drukte in zijn hoofd helpen er zeker aan mee dat het erger wordt. Als je het mij vraagt moet hij maar een andere manier zoeken om dit af te reageren: een stuk gaan hardlopen of fietsen of zo (hij doet nu niks aan sport).
Maar... er rest mij ook een schone taak: leren om er wat van te zeggen! Want dat vind ik moeilijk! Maar ik ga het wel doen, eens kijken of hij doorheeft hoe vaak hij het doet.
Ik krijg steeds meer het idee: als ik niet meer in mijn huis kan leven zoals ik wil, dan voelt dat niet goed.
Ik moet idd zeggen dat sommige redenaties voor bepaalde dingen van hem logisch zijn. Ik zeg dan: oke schat, daar zit wat in, om die rede wil ik het wel op jouw manier doen (dat zeg ik dan ook een manier alsof ik hier in huis goedkeur wat er gebeurt). Soms snapt 'ie de hint, maar als hij op dat moment al een beetje sjagie is dan zucht hij en zegt : tsss... Ik kijk 'm aan, lach 'vriendelijk' en ga verder met waar ik mee bezig ben.
Het schijnt trouwens dat mannen soms juist ff goed tegengas nodig hebben om hen duidelijk te maken dat ze ff moeten dimmen.
De partner zou dan iets moeten zeggen in de trant van: ok, ff kappen nou. Of 'ja, dat is inderdaad echt het ergste op de wereld schat'. Of 'tja, goh, dat kan echt niet hoe ik het doe he, stom he, zie jij ook dat het compleet fout gaat, ik geloof dat ik de grond al voel schudden, ja hoor, de wereld gaat instorten!', daarna hem suf aankijken en dan lekker doorgaan.
Ja, dat wordt nog een uitdaging voor me. Ik moet uitkijken dat ik me nu niet te veel ga focussen op dat het gebeurt dat hij commentaar kan gaan geven. En dat ik het allemaal blijf trekken. Anders weet ik genoeg... maar ik ga er eerst zelf wat aan proberen te doen! En proberen een goed gesprek met hem aan te knopen.
Maar, hoe begin je zo'n gesprek? Heeft iemand daar nog tips voor?
