Relaties
alle pijlers
Hoe bevalt het alleen wonen?
maandag 15 juli 2024 om 23:39
In Nederland zijn steeds meer singles. Volgens het CBS heeft 19 procent van de inwoners een eenpersoons huishouden, dat zijn 3,3 miljoen mensen.
Sinds een jaar woon ook ik weer op mezelf, na een verbroken relatie. Ik heb eerder alleen gewoond, en ook eerder samengewoond. Ik moest er weer erg aan wennen maar inmiddels geniet ik van de rust. Alles op zijn eigen vaste plek, alles zoals ik het wil, zo ingericht als ik het wil, zo schoon als ik het wil, alles opgeruimd, niemand die klaagt zeurt zanikt zich irriteert of rommel maakt. Ik vind het heerlijk!
Hoe is dat voor jullie?
En wat als je een relatie hebt of krijgt?
Sinds een jaar woon ook ik weer op mezelf, na een verbroken relatie. Ik heb eerder alleen gewoond, en ook eerder samengewoond. Ik moest er weer erg aan wennen maar inmiddels geniet ik van de rust. Alles op zijn eigen vaste plek, alles zoals ik het wil, zo ingericht als ik het wil, zo schoon als ik het wil, alles opgeruimd, niemand die klaagt zeurt zanikt zich irriteert of rommel maakt. Ik vind het heerlijk!
Hoe is dat voor jullie?
En wat als je een relatie hebt of krijgt?
deadpoetssociety wijzigde dit bericht op 15-07-2024 23:58
9.96% gewijzigd
dinsdag 16 juli 2024 om 20:52
Ik vind het wel gezellig om aanspraak te hebben.
Maar of ik dat nog gezellig zou vinden als dat elke dag is, weet ik natuurlijk niet.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
dinsdag 16 juli 2024 om 20:53
Ook met kinderen die al de deur uit zijn zou ik het niet willen. Maar dat komt zoals ik al eerder al schreef, voor mij is het samenwonen bijna vervlochten met het ouderschap. Ik wil (en kan) uiteraard niet nog eens die levensfase over doen. Zou het trouwens ook niet willen als het wél kon (zoals een man van 50 al bijv. 2 studerende uitwonende kinderen kan hebben en met een partner van 35 een "tweede leg" wil). Ik zou denken: het is mooi geweest. Maar misschien missen ze de baby- en kleutertijd dan ofzo.GroenTuintje schreef: ↑16-07-2024 20:45Dat denk ik niet iddvooral omdat je vaak beide nog kinderen hebt inwonen.
dinsdag 16 juli 2024 om 20:54
Hebben jullie verder geen gedeelde interesses dan?Olea schreef: ↑16-07-2024 14:40Oh grappig dag vind ik nou juist het grootste voordeel van een relatie. Maar een relatie staat bij mij dan ook volledig in het teken van het ouderschap. Ik kan me er heel weinig bij voorstellen hoe een relatie is als je het niet over de kinderen en het opvoeden hebt.
.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
dinsdag 16 juli 2024 om 20:58
dinsdag 16 juli 2024 om 21:12
Tien jaar samengewoond in het verleden, woon nu alweer jaren alleen en ik vind het heerlijk. Had afgelopen twee jaar wel een lat-relatie maar ivm een meningsverschil (geen ruzie of zo, we zijn als dikke maatjes uit elkaar) waar we niet uit gaan komen heb ik onlangs de knoop wat betreft liefdesrelatie doorgehakt. Hij had het al heel snel over samenwonen maar van mij hoeft dat niet perse. Zeg nooit nooit (ja wel met hem dan 
) maar ik vind alleen wonen heerlijk. Ik ben ook HSP en ik heb die ruimte echt nodig..
) maar ik vind alleen wonen heerlijk. Ik ben ook HSP en ik heb die ruimte echt nodig..
dinsdag 16 juli 2024 om 21:39
Ik denk dat het toen minder als familiaal/huisgenoot-achtig voelde vanwege het feit dat er ook lichamelijke affectie was soms. Ook toen waren we qua activiteiten of hobby's voornamelijk solistisch gericht. Vanaf het moment dat er kinderen kwamen draaide eigenlijk in principe alles rondom het opvoeden en ouderschap. Maar dat is op een dag (grotendeels) klaar en aangezien de lichamelijke affectie dus al jaren weg is vraag ik mij soms af: komen we dan dichter tot elkaar in verbinding of juist verder van elkaar af te staan? Heb soms het gevoel dat ik amper weet wat ik moet doen om een goede partner te zijn behalve om te informeren naar de behoeften en wensen van de ander en de mijne ook uit te spreken.
dinsdag 16 juli 2024 om 22:50
Denk ook dat vrouwen er beter in zijn. Zelf heb ik na mijn scheiding een nieuwe relatie gekregen en wij latten tot dusver. Wonen vrij dichtbij elkaar (10 min fietsen) en het ziet ernaar uit dat het nog wel even zo blijft want mijn vriend heeft ruimtegebrek in huis door zijn werk en hobbies en ik woon niet zo groot dat we er samen kunnen wonen, kan wel maar is echt krap, en zijn spullen passen er echt niet meer bij. Andersom ook niet. Alleen al mijn kleding en schoenenMissUnderstood schreef: ↑16-07-2024 12:32Ik heb 2 keer een LATrelatie gehad, waarbij vanaf het begin duidelijk was dat er niet samengewoond zou gaan worden. Mijn laatste partner was het daarin helemaal met mij eens: hij wilde dat ook niet. Uiteindelijk veranderde hij van gedachten en wilde hij dat er wel "een stip op de horizon" zou zijn. Ik heb er toen serieus over nagedacht, en ook mijzelf de vraag gesteld of dat "nooit meer samenwonen" van mij niet toch een soort mantra geworden en of er misschien toch ruimte was voor een ander toekomstidee, maar nee. Ik wil het gewoon echt niet, dus einde relatie.
Ik ben niet vaak (en daarmee bedoel ik nooit) een man tegengekomen die niet wil samenwonen en daarin ook niet na verloop van tijd van gedachten verandert. Ik heb vaak het idee dat vrouwen gewoon ook veel beter zijn in alleen wonen.
. Toch voel ik wel de wens om ooit samen te wonen want ik vind het veel gezelliger en slaap liefst samen. De voordelen van alleen wonen is totaaleigen baas zijn en doen wat je wilt. Misschien heb ik te lang samengewoond om dat nog echt fijn te vinden. Ik ben nu ongeveer vijf dagen en nachten per week bij hem. De andere dagen slaap ik thuis vanwege werk en vroeg opstaan. Willen we gaan samenwonen dan zlen we óf samen een ander huis moeten vinden óf flink ontspullen.
dinsdag 16 juli 2024 om 23:03
Hahaha, wat omschrijf je dat grappig en treffend! Herkenbaar wel. Als ik alleen ben loop ik ook de halve dag in mijn kamerjas met mijn haar alle kanten op, eet ik chips in bed, zet keihard de cd speler (ja die heb ik nog) aan en blèèr een partij mee. Ik eet waar ik zin in heb en alle zooi kan blijven liggen waar het ligt. Heerlijk. Maar na een tijdje ga ik toch aanspraak missen en moet ik eruit. Ik woonde samen vanaf mijn 19e, dus jong. En heb nooit eerder alleen gewoond tot voor enkeld jaren geleden. In het begin voelde ik me echt zielig en alleen. Ondanks mijn latrelatie.bijtie schreef: ↑16-07-2024 13:35Ja je wordt wel een beetje een rare creep als je alleen woont.
Vandaag zit ik sinds ik uit bed ben als ma flodder ongewassen in een badjas in de tuin te hikken om reels. Waarbij ik me net verslikte mijn koffie en in een hoestbui belandde.
Als ik samenwoonde zou ik minstens eerst de keuken opgeruimd hebben.
Maar ik vind het heerlijk alleen wonen. Raar eten op rare tijden, continu zingen en gillen door het huis, omringd door half gedane klusjes, de stofzuiger 2 weken in de kamer laten staan, maakt allemaal niet uit.
woensdag 17 juli 2024 om 00:09
En hoe ziet u de oude dag dan voor u? Buren waarbij de kinderen en kleinkinderen op bezoek komen, of hen helpen..Miss_Edwards schreef: ↑16-07-2024 07:22Hier nog een. Ik woon al zeven jaar alleen en vind het echt heerlijk, mijn eigen ruimte. Ooit samengewoond met een ex maar ik vond dat echt drie keer niks, vooral dat je elke avond weer iemand in je space hebt. Ik wil na een dag werken echt helemaal niemand om me heen, lekker thuis ontprikkelen in mijn eigen huis, zelf bedenken of ik wel of niet ga koken die avond, of ik daar zin in heb. Zo niet, dan doe ik het lekker niet.
Mijn woning heb ik zelf in kunnen richten, zelf de kleuren op de muur gekozen ( waaronder een zacht roze muur ), zelf de bank en de andere meubels uitgezocht.
Geen zin om te stofzuigen? Dan doe ik het toch niet? Dat kan ook morgen. Ik heb daarom dus ook geen kinderen, ik ben geen relatie mens en ik krijg het Spaans benauwd van het idee om een kind te hebben en altijd maar je hele leven er aan aan te moeten passen. Dat als ik thuis kom van mijn werk en doodmoe en overprikkeld ben ook nog met mijn kind zou moeten spelen, met partner zou moeten praten en overleggen over van alles. Ik ben gewoon het meest tevreden in mijn eentje. Als kind was ik dat al.
Ik heb een paar sociale contacten en meer heb ik niet nodig. De rest haal ik uit werk en familie. Maar mijn huis is van mij. Ik deel het alleen een nachtje per week met mijn leen hond maar dat is alleen maar gezellig.
en zelfs dan vind ik het ook wel weer lekker als hij daarna weer naar huis gaat en ik weer alleen ben.
woensdag 17 juli 2024 om 07:46
woensdag 17 juli 2024 om 08:24
Zij
en eigenlijk weet ik dat niet helemaal precies. Ik ervaar het niet zozeer als kwijtgeraakt zijn trouwens. Het is zo gegroeid. Ik heb ook niet het idee dat we niet gelukkig zijn. En dat we buiten alles wat we als gezin samen ondernemen ook goed oog hebben gekregen voor elkaars behoeften waar dat vijf jaar terug niet zo was. Heel erg verbonden samen is het alleen niet maar blijkbaar werkt het zo voor ons.Maar als ik denk aan de behoeften die we uitspreken en de periode van kinderen de deur uit dan zie ik in plaats van meer aandacht voor elkaar juist het tegendeel. Ik krijg meer ruimte voor mijn behoefte (er op uit gaan, anderen leren kennen, oude vriendschappen afstoffen) en zij meer voor de hare (rust rust rust!)
Misschien is juist wel de valkuil geweest het hele leven op de kinderen in te stellen. Voorheen werkten we allebei full time, nu allebei 3 dagen (waarvan ook nog grotendeels thuis)
woensdag 17 juli 2024 om 09:33
Ik denk dat het scheelt dat de gemiddelde vrouw over het algemeen een groter sociaal netwerk heeft dan een man. Daarnaast is het ook een ander soort netwerk. Mannen worden ook anders opgevoed als het gaat om sociaal gedrag.Sierlijk schreef: ↑16-07-2024 19:40Ik heb het idee dat vrouwen, vooral als ze ouder worden, weinig behoefte hebben om ooit nog samen te wonen. Van vriendinnen hoor ik dat ook.
Er wordt vaak gezegd dat mensen niet gebouwd zijn om alleen te zijn, maar daar kan ik mij niet in vinden. Als ik hier zo lees vinden velen het prima. Misschien werd het ooit geroepen om de mens in het gareel te houden.
Je ziet heel vaak dat in een relatie de vrouw (bijna) alle relaties onderhoud, ook met zijn familie en stelletjes die via hem gaan. Ze hebben vaker contacten via werk, hobby, sport, buren, familie, vriendinnen, en eventueel via activiteiten van kinderen. Dus als een man alleen komt te staan, valt dit hele vangnet soort van weg omdat hij dit nooit onderhouden heeft.
Daarnaast zijn de onderlinge vriendschappen anders. Er wordt wel eens afgegeven op vriendinnen(groepjes), dat daar altijd meer gedoe is en dat het bij mannen zoveel makkelijker is. Ik hoor mannen altijd zeggen dat mannenvriendschappen veel oppervlakkiger zijn, een beetje op het niveau van beetje ouwehoeren met een drankje erbij. Waardoor ze als er issues zijn, ook minder goed bij hun vrienden terecht kunnen.
Ik denk wel dat de meeste mensen niet gemaakt zijn om alleen te zijn, maar dat de gemiddelde vrouw genoeg contacten heeft om dit te compenseren. En bij mannen denk ik dat dit niet zo is.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 17 juli 2024 om 09:39
Ik ken zo'n relatie van dichtbij. Vrouw is eigenlijk grotendeels bij huis geweest (klein baantje erbij). Maar onderling zijn ze heel verschillend. Ze kunnen prima met elkaar overweg maar meer als huisgenoten of vrienden. Slapen al jaren in een eigen slaapkamer. En hebben eigen vrienden. Het probleem ontstond toen de kinderen uit huis gingen en er voor haar een enorm gat viel. Hij had zijn drukke baan en een eigen leven vol hobby's en vrienden. Maar samen deelden ze buiten de kinderen niets meer. Zij heeft echt heel veel last van het lege nest gehad. Samen op vakantie of uitstapjes doen ze eigenlijk niet (ander ritme en interesses). En na zijn pensioen heeft hij een bijbaan en vrijwilligerswerk opgepakt. Hij heeft ook al jaren een vriendin voor erbij (die in een zelfde soort situatie zit). Zij weet dat en knijpt een oogje toe. Hij heeft immers ook zijn behoeftes en zij wil dat al jaren niet meer.Olea schreef: ↑16-07-2024 16:22Onze relatie staat voornamelijk in het zijn van ouders. Verder voelt het soms wisselend als ófwel een familiale relatie óf als huisgenoten. Maar het leven rondom de kinderen staat centraal. Op het moment dat de grootste opvoedtaak erop zit en we niet meer vast zitten aan de zwemles, manege etc en er ook niet meer als gezin op vakantie wordt gegaan dan vraag ik mij vaak wel af hoe er invulling wordt gegeven aan de relatie.
Voor hem is de situatie prima. Hij wil en kan absoluut niet alleen wonen. Kan doen wat hij wil met alle vrijheid om zijn eigen leven te hebben en toch een georganiseerd huishouden en gezelligheid. Maar iedereen (ook de volwassen kinderen) vragen zich al jarenlang af wat de situatie haar te bieden heeft.
woensdag 17 juli 2024 om 09:41
Vaker is het, die jongere vrouw wil ook nog kinderen, en als hij nee zegt, dan is ze weg. Over het algemeen, als ze heel actief betrokken zijn geweest bij de opvoeding van de eerste leg, dan komt er ook geen tweede leg. Als ze niet actief betrokken waren, dan zie je veel vaker een tweede leg.Olea schreef: ↑16-07-2024 20:53Ook met kinderen die al de deur uit zijn zou ik het niet willen. Maar dat komt zoals ik al eerder al schreef, voor mij is het samenwonen bijna vervlochten met het ouderschap. Ik wil (en kan) uiteraard niet nog eens die levensfase over doen. Zou het trouwens ook niet willen als het wél kon (zoals een man van 50 al bijv. 2 studerende uitwonende kinderen kan hebben en met een partner van 35 een "tweede leg" wil). Ik zou denken: het is mooi geweest. Maar misschien missen ze de baby- en kleutertijd dan ofzo.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 17 juli 2024 om 09:51
Welke oude dag? Tegen de tijd dat ik echt oud ben is de mensheid allang vergaan hoor. Ik heb een neefje maar ik ga echt niet van hem verwachten dat hij mijn kont komt wassen mocht de wereld toch niet vergaan zijn. Ik neem liever een pilletje in dan dat ik oud en krakkemikkig word en afhankelijk van anderen om voor me te zorgen. Zoveel waarde hecht ik niet aan het leven, dan stap ik er gewoon zelf wel uit.
Een band met mijn buren heb ik ook niet en mijn buuf naast me heeft ook geen kids dus tja. Helaas. Mijn oom en tante zijn ook bewust kindloos en hebben dus alleen mijn broer en ik om "voor ze te zorgen" maar ja die verhuizen binnenkort naar de andere kant van het land en ik heb geen auto dus ook zij zullen wat anders moeten bedenken als ze niets meer kunnen. Je neemt toch geen kinderen of partner om ze op te zadelen met de zorg voor je?
woensdag 17 juli 2024 om 10:34
En je partner kan eerder overlijden dan jij, of veel meer hulp nodig hebben dan jij of geen hulp willen/kunnen geven. Kinderen kunnen te ver weg gaan wonen, geen garantie op een goede band, ze zijn zelf druk met hun eigen (jonge) gezin, zijn niet in staat om te helpen enz.Miss_Edwards schreef: ↑17-07-2024 09:51Welke oude dag? Tegen de tijd dat ik echt oud ben is de mensheid allang vergaan hoor. Ik heb een neefje maar ik ga echt niet van hem verwachten dat hij mijn kont komt wassen mocht de wereld toch niet vergaan zijn. Ik neem liever een pilletje in dan dat ik oud en krakkemikkig word en afhankelijk van anderen om voor me te zorgen. Zoveel waarde hecht ik niet aan het leven, dan stap ik er gewoon zelf wel uit.
Een band met mijn buren heb ik ook niet en mijn buuf naast me heeft ook geen kids dus tja. Helaas. Mijn oom en tante zijn ook bewust kindloos en hebben dus alleen mijn broer en ik om "voor ze te zorgen" maar ja die verhuizen binnenkort naar de andere kant van het land en ik heb geen auto dus ook zij zullen wat anders moeten bedenken als ze niets meer kunnen. Je neemt toch geen kinderen of partner om ze op te zadelen met de zorg voor je?
Daar op vertrouwen is wel een hele onzekere keuze.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 17 juli 2024 om 10:37
Dat dus. Mijn vader viel dood neer op zijn 31ste. Het kan allemaal. Het leven is niet maakbaar. Zelfs oudjes met kinderen hebben geen garantie dat er goed contact is of dat ze voor je komen zorgen.dianaf schreef: ↑17-07-2024 10:34En je partner kan eerder overlijden dan jij, of veel meer hulp nodig hebben dan jij of geen hulp willen/kunnen geven. Kinderen kunnen te ver weg gaan wonen, geen garantie op een goede band, ze zijn zelf druk met hun eigen (jonge) gezin, zijn niet in staat om te helpen enz.
Daar op vertrouwen is wel een hele onzekere keuze.
Mijn moeder heeft liever dat we haar gewoon een spuitje geven ipv dat we ons leven gaan opofferen om voor haar te zorgen. En ja, ze heeft nu een partner maar of dat blijvend is moeten we ook nog maar afwachten natuurlijk.
Goede kans dat moeder uiteindelijk zelf gaat emigreren trouwens dus dan kan ik haar ook niet helpen.
woensdag 17 juli 2024 om 10:44
woensdag 17 juli 2024 om 10:49
Sinds mijn scheiding een ruim jaar geleden woon ik alleen met mijn dochter en ik vind het wel plezierig om mijn eigen ritme, gewoontes en rituelen te hebben. Toch mis ik een relatie. Of ik weer zou willen samenwonen weet ik nog niet, maar een relatie… ja. Dat past bij mij. Ik ben graag alleen en kan me goed in mijn eentje vermaken, en toch mis ik de verbondenheid met een ander, het samen delen en overleggen en ook gewoon het voor elkaar zorgen: een speciaal gerecht koken om de ander te verrassen, of thuiskomen en een bos bloemen aantreffen, gewoon het gevoel van liefde. Maar misschien is samenwonen daar niet voor nodig, dat kan ook met een lat-relatie.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
