Hoe hem duidelijk maken, dat ik dit niet wil?!!!!!

mas schreef op 02 oktober 2007 @ 12:25:

Stel ik ze anders!! Wil ik met iemand in bed liggen die niet hetzelfde voor me voelt en alleen maar geinteresseerd is in mijn lichaam! Nee....Wil ik met iemand in bed liggen die alleen maar loze beloftes maakt om ze vervolgens weer in te trekken! Nee....Ben ik dom..Ja behoorlijk...Het wordt nu echt tijd dat ik aan mezelf ga denken en mezelf niet zo meer voor de gek moet houden!!!

Goedzo.

Ik denk dat het boven alles voor jou belangijk is om de confrontatie met jeZELF aan te gaan. Je weet dat de schoent wringt en waar. Een deel van jou protesteert fel tegen je gedrag. Een ander deel van jou stelt zich naïef op en negeert het protesterende deel.



Jij moet de dialoog met jezelf aan gaan, je bent 'out of touch' met jezelf. Je praat met iedereen erover, vrienden, psycholoog, hier op het forum, maar de enige die echt tot jou door zult kunnen dringen ben JIJ. Je moet met jezelf gaan praten...

mas schreef op 02 oktober 2007 @ 12:57:

Mijn verstand weet dondersgoed dat ik dit niet wil, maar ik hou van die jongen, vraag me niet waarom, maar het gevoel is er gewoon...



Dan zal ik even door het verdriet heen moeten, er zit niks anders op....Zal moeilijk zijn, maar ik heb geen andere keus...

De laatste twee zinnen die ik hier quote, die zijn gesproken door je verstand. Je gevoel denkt wat anders, die denkt 'haha, maak jij jezelf maar wijs dat je het dit keer wel lukt, ik weet wel beter.' En ergens hoor jij je gevoel dit ook denken, maar je verstand doet of hij het gevoel niet hoort, en het gevoel doet of hij het verstand niet hoort.

Je moet naar jezelf leren luisteren, je moet de balans in jezelf herstellen.

het ergste is nog. je houdt niet van hem (hoe zou dat ook kunnen) je denkt alleen dat je van hem houdt.. je houdt van het idee dat je van hem houdt, ondanks alles...zo'n liefde die alles overwint!

nou, dat doet het niet

pas als je het loslaat en er jaren later op terugkijkt besef je dat je zoveel tijd en energie en liefde hebt verspild

lottekeNL schreef op 02 oktober 2007 @ 13:15:

pas als je het loslaat en er jaren later op terugkijkt besef je dat je zoveel tijd en energie en liefde hebt verspild

Je kan het ook van de positieve kant bekijken. Ja het is klote. Ja het is een vervelende periode.

Maar. Je leert ervan. Je wordt er uiteindelijk slimmer, sterker en wijzer van. Je leert de balans vinden en je leert dezelfde fout nooit weer te maken (als je het goed doet).

Weet je wat ik zou doen, Mas? Ik zou er een paar Joego's op af sturen!

mas schreef op 02 oktober 2007 @ 13:14:

Ja ik moet een balans zien te krijgen, want mn verstand stop ik weg en handel alleen maar uit mn gevoel en meestal is dat niet het juiste!! Mezelf kennende!

Precies. En soms stop je weer je gevoel weg en handel je weer alleen uit je verstand. Maar je zult het met de twee samen moeten doen.

Je moet deze twee verbinden en alleen dan zal je je werkelijk zo kunnen gedragen zoals je dat wél wilt. Want dan pas weet je ook echt wat het echt is dat je wilt.



Het is moeilijk om de balans te vinden, en het lukt niet zomaar van de een op de andere dag. Vooral goed luisteren naar jezelf en heel eerlijk blijven tegen jezelf. Zorg ervoor dat je gevoel en je verstand elkaar niet steeds in de maling nemen (het helpt ook als je dingen opschrijft in een soort dagboek, op die manier leer je ook beter begrijpen hoe je zelf in elkaar zit en welk deel nou door je verstand wordt gezegd en welk deel door je gevoel).

Het is heel goed dat je bij een psycholoog loopt, hij/zij kan je een steun in de rug geven hierbij. Onthou dat jij het zelf moet doen, niemand kan het voor je doen. En verwacht niet dat het in een handomdraai gaat.

summerparty schreef op 02 oktober 2007 @ 13:32:

[...]

Je kan het ook van de positieve kant bekijken. Ja het is klote. Ja het is een vervelende periode.

Maar. Je leert ervan. Je wordt er uiteindelijk slimmer, sterker en wijzer van. Je leert de balans vinden en je leert dezelfde fout nooit weer te maken (als je het goed doet).

ja da's waar.. maar je leert er ook van als je het na een jaar afkapt, je hoeft er niet 3 of 5 of 50 (och hemel) jaar mee door te gaan!

lottekeNL schreef op 02 oktober 2007 @ 14:29:

[...]





ja da's waar.. maar je leert er ook van als je het na een jaar afkapt, je hoeft er niet 3 of 5 of 50 (och hemel) jaar mee door te gaan!

Met wat ik schreef bedoelde ik natuurlijk niet dat ze 50 jaar lang op deze manier door moet gaan.

Ik bedoelde ermee dat je vervelende periodes uit je leven ook (gedeeltelijk) in een positief licht kunt proberen te stellen. Op die manier voelt het iets minder vervelend en kan je er ook beter lering uit trekken.

lieve Mas,



Wat een herkenning. Ik zat (zit?) sinds begin 2003 in zo'n relatie. Hele hoge pieken, hele diepe dalen.....na een dal mij de hemel op aarde beloven, hij wil alleen met MIJ oud worden..bla bla..

Ik weet jouw hele verhaal niet, weet niet wat er precies gebeurd is. Maar ik herken zoveel in het niet kunnen loslaten, en steeds maar weer willen geloven dat ie veranderd is...Een droombeeld najagen, dat is het...

Lieverd, ik heb zelf vreemdgaan gepikt. Ik geloofde hem zelfs in april dit jaar, toen zijn liefie zwanger bleek te zijn van hem....hij heeft haar wijsgemaakt met haar verder te willen, maar niet met een kind...toen de abortus achter de rug was, stond hij huilend bij me op de stoep....en ik liet hem binnen....ongelofelijk maar waar....

Vorig jaar mei ben ik bij hem weggegaan. hij was toen al eens echt vreemdgegaan, had gevoelens voor een ander gehad, twijfels over zijn ex-vrouw.....en steeds ging ik er weer voor als ie zei "maar nu ben ik er klaar voor, ik wil met jou oud worden..." toen hij vorig jaar mei verliefd werd op een collega, ben ik gegaan....Maandenlang bleeft ie nog tegen me roepen dat ik de ware was, me miste, van mij hield.....Tot ik er in november achter kwam dat ie al sinds maart (!!) een relatie met die collega had (die hij wijs had gemaakt dat wij al uit elkaar waren) ....

Jullie begrijpen dat ik stuk was...kapot van verdriet om alle leugens.....maar toch bleef het gevoel..... Eind december stond ie jankend voor mijn deur...hij kon me niet bereiken..nee, logisch want ik had mijn telefoonnummers veranderd....Toch liet ik hem uiteindelijk binnen....en gaf hem een kans (al duurde het een tijd voordat ik hem toeliet in mijn bed....)

2 mooie maanden duurde het...tot hij merkte dat ik soms toch wel verdrietig was en niet altijd vrolijk mee was.....En WEG was ie weer....hij twijfelde of ie nog wel een relatie wilde, had het benauwd, ging weer prive met die collega om.....hij kon niet met het verdriet omgaan.....

Goed, ik pakte zo goed en zo kwaad als het ging mijn leven weer op.....

Half maart stond ie er weer.....huilen, mailen, lieve woorden...ach je kent het.....Nee, er was echt niets meer met die collega gebeurd, hij stak letterlijk zijn hand in het vuur van mijn kookstel...

En ik, ik gaf hem weer een kans...al met wat meer reserves als de eerste keer....Het ging eigenlijk heel goed....TOT dus in april bleek dat ze zwanger was van hem...verwekt in JUIST februari....Dus hij had WEER gelogen....

Ik dacht echt dat ik door de hel ging.....een nachtmerrie!! En ik was er zelfs toen voor hem...huilen bij me, hij wilde dit helemaal niet, hij wilde met mij oud worden, met mij een kindje..... En ineens, was er geen contact meer....Zij was bij hem in huis, tot de abortus....

Om haar vervolgens 2 weken erna te dumpen....wat, zelf de ochtend na de abortus mailde hij me, dat ie me miste...en dat ie hoopte dat wij nog verder konden....



Ik heb hem toen gezegd dat ik het niet meer kon, het was teveel.....maar hij liet me niet met rust....mailen....lieve woorden...smeken, huilen....

ik ging op vakantie om bij te komen, en hij had zelfs mijn vakantieadres achterhaald om me daar telegrammen te sturen...

En ik, ik raakte de weg kwijt....

Want, net als Mas, kon ik het niet negeren, naast me neer leggen..kon ik hem niet voor de deur laten staan...

Het is nu oktober...en hij heeft meerdere keren gezegd dat ie me terug wil, en net zo vaak trok hij dat weer terug.

Hij beloofde me, geen enkel contact meer met haar te hebben....om ons een kans te geven....hij had er zelfs met zijn psych over gesproken...



2 maanden had ik een muur om me heen. Had wel contact met hem, maar liet hem geen gevoel zien. Daardoor kregen we ruzie, want "hij liet nu al een paar weken zien dat ie van me houdt...."

Tot hij in juli een epileptie aanval kreeg, en hij me smste....toen ik hem zag (ja, ik ben naar hem toe gegaan...) brak mijn muur af....er ging zoveel gevoel door me heen....

hij huilen, dat ie me niet kwijt wilde...heel erg emo allemaal. Een week waren we heel intensief samen....totdat ik na die week keihard weer in de hoek werd getrapt..hij had het benauwd...en die collega bleek toch weer in beeld....



Goed om een lang verhaal niet nog langer te maken.....het is nu oktober. ik heb na juli nog twee keer een gigantische dip gehad, omdat hij lieve woorden zei, en me vervolgens net zo hard weer de grond intrapte. Wel met me verder willen, maar het nu niet in willen zien van contact met die collega afkappen. Maar ondertussen stinkend jaloers en bang dat ik een ander tegenkom....



Wat mij helpt om het allemaal wat realistischer te bekijken, en te beseffen dat dit nooit meer goed komt......

Ik heb mijn oude topics teruggelezen, over Bindingsangst en Tips tegen liefdesverdriet....daardoor besef ik des te meer hoeveel verdriet ik alleen al DIT jaar van hem had....want ja, ook ik dreig dat nog wel eens te vergeten als ie huilend en met lieve woorden voor mijn neus staat....



Verder heb ik foto's terug gekeken. Erg confronterend, maar bij iedere foto dacht ik bijna, oh ja, hierna kwam die dip. Of oh ja, toen ging je vreemd..



En...in een brief van je af schrijven wat er allemaal gebeurd is....niet de leukste en vrolijkste bezigheid, maar het helpt je wel met beide benen op de grond te komen...dat ie niet zo lief is als je denkt....Enne, die brief hoef je niet te versturen! Maar je bent het wel kwijt!



Door in die forums te schrijven, kreeg ik veel adviezen, en werd ik keihard geconfronteerd met de werkelijkheid...want iemand anders, die objectief is, bekijkt het een stuk realistischer....



Ik laat hem ook nog steeds binnen hoor, al heb ik hem via de mail al minstens 10 keer laten weten dat ik niet meer wil, niet meer kan...maar het hem recht voor zijn raap of aan de telefoon zeggen, dat kan ik dus blijkbaar niet, dan durf ik geen standpunt in te nemen....

Terwijl ik, net als jij, met mijn verstand dondersgoed weet dat ik beter af ben zonder hem, is het met je gevoel heel moeilijk om dat laatste lijntje door te knipppen...

Gelukkig ben ik al wel zover dat ie geen sex meer krijgt bij me....maar dat is meer het gevolg van het vreemdgaan en het idee dat ie alles dus ook met een ander deed.....

Ik weet dat de oorzaak van het niet kunnen loslaten ook ligt in het feit dat ik bang ben dat ie gewoon met die collega verder gaat, en dat hij het met haar wel leuk krijgt....ondanks de shit die zij ook al hebben gehad....

Want hij heeft haar net zo vaak gedumpt als mij, en hij heeft er ook nog een abortus opgedrongen....



Dus dat is eigenlijk waar ik nu vooral mee bezig ben...mezelf ervan overtuigen dat ik zonder hem gelukkiger ben, en dat ie met haar ook nooit gelukkig kan worden......



Pff tis toch best een lang verhaal geworden......Ik hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt Mas. Zo niet, dan ben ik mijn ei toch weer ff kwijt....



Liefs, Bella

Oh ja, en wat ik mezelf ook steeds probeer voor te houden.....Oke, STEL nou dat ie vanavond bij haar is..(ik heb namelijk al 2 hele dagen niets meer van hem gehoord....lekker rustig, hihi)....dan speelt ie dus nog steeds toneel....want afgelopen vrijdag stond ie nog bij me aan de deur...smeekte hij me om ons nog een kans te geven...want ik was de enige, de ware met wie hij oud wil worden.....

Ik heb een beetje het zelfde gedaan als jij Mas, heb hem bedenktijd gevraagd, om tot mezelf te komen...terwijl ik met mijn verstand weet dat ik neit meer wil.....alleen mijn gevoel wil nog niet zo....

he bella,



lang verhaal, maar mooi en duidelijk beschreven

ik heb zelf tot een jaar of 5 geleden in zo'n relatie gezeten (zie, het is dus mogelijk om eruit te komen!).. ben zelfs nog eens naar londen gereisd (met eurolines, want was net terug van wereldreis en had geen geen werk en geen cent) omdat hij via sms dreigde met zelfmoord

ik hoop dat mas iets aan je verhaal heeft, en jijzelf ook, als je het eens rustig terugleest

mijn ex stuurt af en toe nog wel eens een mailtje, maar sinds ik het echt totaal negeer wordt dat steeds minder, en steeds langer na elkaar

en in het begin, dan denk je wel eens aan hem met een ander, en dan ben je jaloers.. maar na een tijd realiseer je je, je moet eigenlijk medelijden hebben met je opvolgster, die staat net zulke nare jaren als jou te wachten

Wanneer je hem van beneden af tegen zijn neus stompt, schiet zijn neusbeentje los, en met een beetje effectstoot lanceer je dat dan zo zijn rechter hersenkwab in.

Het topic is: hoe maak ik hem duidelijk dat ik dit niet wil?

Ik heb jouw stukjes gelezen en snap dat het allemaal meer in je hart zit dan in je hoofd, maar eigenlijk is het antwoord op je vraag heul simpel:

Niet meer de telefoon oppakken, niet meer antwoorden op zijn sms-jes en al helemaal de deur niet meer opendoen. Zijn telefoonnummer uit je mobiel wissen (dat maakt het voor jezelf ook makkelijker, dan kun je'm niet meer bellen. Tenzij... je zijn nummer uit je hoofd kent)

Done.

Sorry Eefje,



Maar volgens mij spreek jij niet uit ervaring, je zegt het wel erg kort door de bocht!

Tuurlijk heb je in theorie gelijk, maar in de praktijk is het zo makkelijk niet!!

Hoi Bella,



Soms moeten dingen kort door de bocht gezegd/geschreven worden. Ik snap dat jij daardoor denkt dat ik niet uit ervaring spreek, maar jammer genoeg spreek ik dat wel. Wellicht niet in de mate van Mas. Maar hetzelfde verhaal: blijven bellen, blijven sms-en, voor de deur staan etc. Pas toen ik niet meer opnam, niet meer opdendeed en zijn nummer uit mijn mobiel had getetst (en nee zover was ik niet na drie weken "uit") hield het langzaam maar zeker op.

Ik snap ook wel dat dit onder de categorie 'makkelijker gezegd dan gedaan' valt, maar de vraag was hoe Mas duidelijk kon maken dat ze de huidige praktijken niet meer wilde. Dan is het antwoord nog steeds: zeggen dat je het niet meer wilt en alle contact verbreken.

Tenzij dat je het contact niet wilt verbreken en denkt dat het nog goed komt (en hiermee wil ik niet insinueren dat Mas dat wilt).



Peefje

Ik ben het wel met Eefje eens; je moet het eerst heel duidelijk aan jezèlf maken, dan is het ook niet moeilijk het aan hem duidelijk te maken.



Ik heb geleerd in mn leven dat als je in een emotionele achtbaan zit, je gevoel niet de beste raadgever is.

Ik ga het probleem met mn verstand te lijf, neem met mn verstand een beslissing en daar houd ik me aan, hoe moeilijk en pijnlijk ook. Dan komt het met het gevoel op termijn ook wel goed.

Nee, makkelijk zal het niet zijn, maar waren de afgelopen jaren dan makkelijk? Als je dat hebt overleefd, overleef je de rest ook wel.

Bovendien het kan het je een flinke kickt geven dat je in staat bent de macht over je eigen leven terug te nemen; iets goeds voor jezelf te doen, hoe moeilijk en pijnlijk ook.

Sterkte

Oke Eefje, sorry dan heb ik het verkeerd begrepen.

Het is ook net als Lotteke schrijft..als ik mijn eigen verhaal terug lees, en het zou iemand anders verhaal zijn, zou ik waarschijnlijk ook zeggen Kappen met die man...

Het initiatief van contact komt ook altijd van hem uit....maar hem negeren blijf ik erg moeilijk vinden....ook omdat hij wel eens met zelfmoord gedreigd heeft...wil ik niet echt op mijn geweten hebben...

Dat heb je ook niet op je geweten, ook al zóu 'ie het doen (doet 'ie niet)... Toppunt emo chantage, maar uiteindelijk doet iemand het nog altijd zelf.

systeemfoutje.

sorry..snap um niet Mabel?

Ik snap Mabel héél goed...! En ben het 100% eens. Soms moet je inderdaad een beslissing nemen waarvan heel je gevoel roept NEEEEEHEEEEE, DAT KAN IK NIET, DAT WIL IK NIET, DAAR BEN IK NOG NIET AAN TOE! terwijl je verstand zegt: JE MóET!



Als je die beslissing neemt, op basis van je verstand, voelt het misschien in 1e instantie niet alsof je het goeie doet. Maar uiteindelijk groei je daar vanzelf in. Je gevoel haalt je verstand in en zit er weer mee op één lijn, zeg maar.



En ja, dat is in het geval emotional-rollercoaster vaak één van de beste manieren om een beslissing te nemen... laat je verstand prevaleren boven je gevoel, ook al lijk dat op korte termijn een onhoudbare optie... binnen de kortste keren blijkt het lang niet zo moeiljk te zijn geweest als je van te voren dacht.