Relaties
alle pijlers
Hoe is de relatie met jezelf?
zondag 9 december 2007 om 23:53
De relatie-pijler is toch de leukste van allemaal. Als er iets is wat ons vrouwen én mannen veel bezig houdt is het wel de vraag: hoe krijg en behoud ik een vredige relatie.
En om met de laatste scene van het laatste seizoen van S&C te beginnen: de relatie met jezelf is het allerbelangrijkst.
Helemaal mee eens. Hoe is jouw relatie met jezelf? Ik zal beginnen. Vroeger haatte ik uit de grond van elke cel in mijn lichaam mezelf. Waarom? Tja, dat deed iedereen al voor me dus dat voorbeeld nam ik klakkeloos over.
Toen begon er een periode waarin ik mezelf leuk begon te vinden maar dat nog niet durfde te laten zien aan de buitenwereld. Stel dat iemand mijn net verworven prille zelfliefde om zeep zou helpen.
Onterechte achteraf, want zelfliefde houdt in dat je die angst voor de buitenwereld niet hebt.
Nu bevind ik me in de fase waarin ik mezelf als beste vriendin begin te zien en te ervaren. Het uit zich in voor mezelf opkomen, mijn eigenwaarde kennen en daarnaar handelen, mezelf NOOIT meer naar beneden halen (zelfspot blijf ik houden, vind ik ook gezond), alleen doen wat goed voelt, schuldgevoelens de deur gewezen and so on and son on. En alles mag er zijn. Ook de onzekerheden, ook de angst en twijfels. Het mag eindelijk..van mezelf.
En jullie?
En om met de laatste scene van het laatste seizoen van S&C te beginnen: de relatie met jezelf is het allerbelangrijkst.
Helemaal mee eens. Hoe is jouw relatie met jezelf? Ik zal beginnen. Vroeger haatte ik uit de grond van elke cel in mijn lichaam mezelf. Waarom? Tja, dat deed iedereen al voor me dus dat voorbeeld nam ik klakkeloos over.
Toen begon er een periode waarin ik mezelf leuk begon te vinden maar dat nog niet durfde te laten zien aan de buitenwereld. Stel dat iemand mijn net verworven prille zelfliefde om zeep zou helpen.
Onterechte achteraf, want zelfliefde houdt in dat je die angst voor de buitenwereld niet hebt.
Nu bevind ik me in de fase waarin ik mezelf als beste vriendin begin te zien en te ervaren. Het uit zich in voor mezelf opkomen, mijn eigenwaarde kennen en daarnaar handelen, mezelf NOOIT meer naar beneden halen (zelfspot blijf ik houden, vind ik ook gezond), alleen doen wat goed voelt, schuldgevoelens de deur gewezen and so on and son on. En alles mag er zijn. Ook de onzekerheden, ook de angst en twijfels. Het mag eindelijk..van mezelf.
En jullie?
maandag 10 december 2007 om 11:17
Hier nog iemand die over het algemeen blij is met zichzelf. Dit heeft wel zijn ups en downs gehad. Ook ik kan heel erg 'sociaal perfectionistisch' zijn, heb de neiging om de perfecte vriendin, dochter, werknemer, enz. te zijn en stel daarbij hele hoge eisen. En ga daarin soms ook over eigen grenzen heen, maar dat leer ik steeds beter.
En ik herken me ook in wat Heejhallo zegt; het puberale om mezelf te verzetten tegen dingen die ik mezelf opleg. Daardoor rook ik soms teveel, eet ik te weinig en laat de afwas dagen staan
Maar ook dat heb ik inmiddels leren accepteren. Ik hoef niet meer zoveel aan mezelf te veranderen. Zelfs dat mijn ex me 3 maanden geleden 'dumpte' heeft me eigenlijk niet aan mezelf doen twijfelen bedenk ik me nu. Wel heb ik nagedacht, over dingen die ik een volgende keer anders zou doen, maar ook dat gaat meer om grenzen aangeven voor mezelf, dan om iets naar de ander anders te doen.
Alhoewel dit verhaal er idd anders zou uitzien als ik bijna ongesteld moet worden
En ik herken me ook in wat Heejhallo zegt; het puberale om mezelf te verzetten tegen dingen die ik mezelf opleg. Daardoor rook ik soms teveel, eet ik te weinig en laat de afwas dagen staan
Maar ook dat heb ik inmiddels leren accepteren. Ik hoef niet meer zoveel aan mezelf te veranderen. Zelfs dat mijn ex me 3 maanden geleden 'dumpte' heeft me eigenlijk niet aan mezelf doen twijfelen bedenk ik me nu. Wel heb ik nagedacht, over dingen die ik een volgende keer anders zou doen, maar ook dat gaat meer om grenzen aangeven voor mezelf, dan om iets naar de ander anders te doen. Alhoewel dit verhaal er idd anders zou uitzien als ik bijna ongesteld moet worden
maandag 10 december 2007 om 11:23
Prettige topic, om reacties te lezen.
Over het algemeen ben ik blij met mezelf. Ik heb een erg mooie karakter (zoals andere zeggen) spontaan, zorgzaam en ik mag er uiterlijk ook best wezen.
Ik kan ook boos of teleurgesteld zijn in mezelf, en huilen om de dingen die om en in m'n leven gebeuren. Momenteel ben ik al 1,5 ''ziek'', zit in hetzelfde cirkeltje kan bijna niks (zoals stappen, winkelen, uiteten etc)
Uiterlijk lijkt het ook nooit goed te zijn, voor ik ''ziek'' werd had ik maatje 40/42 door de pijn en alles ben ik zoveel kilo afgevallen, dat ik nu maatje 36 heb. Dan zou je denken, mooi toch? Prima er mochten wat kilootjes af, maar ik ben dit niet !! Ik was liever een stukje zwaarder zonder pijn, dan een mooi lijntje met pijn !
Zo is er altijd wel iets, dat je je eens niet prettig voelt als jezelf.
Ik durf te zeggen dat ik blij met mezelf bent, met soms kleine ''misvattingen'' ;)
Over het algemeen ben ik blij met mezelf. Ik heb een erg mooie karakter (zoals andere zeggen) spontaan, zorgzaam en ik mag er uiterlijk ook best wezen.
Ik kan ook boos of teleurgesteld zijn in mezelf, en huilen om de dingen die om en in m'n leven gebeuren. Momenteel ben ik al 1,5 ''ziek'', zit in hetzelfde cirkeltje kan bijna niks (zoals stappen, winkelen, uiteten etc)
Uiterlijk lijkt het ook nooit goed te zijn, voor ik ''ziek'' werd had ik maatje 40/42 door de pijn en alles ben ik zoveel kilo afgevallen, dat ik nu maatje 36 heb. Dan zou je denken, mooi toch? Prima er mochten wat kilootjes af, maar ik ben dit niet !! Ik was liever een stukje zwaarder zonder pijn, dan een mooi lijntje met pijn !
Zo is er altijd wel iets, dat je je eens niet prettig voelt als jezelf.
Ik durf te zeggen dat ik blij met mezelf bent, met soms kleine ''misvattingen'' ;)
maandag 10 december 2007 om 12:24
Moeilijk 2,
ondanks alle tegenslagen vind ik een hoop kracht spreken uit jouw stukje. Ik lees uit jouw stukje dat je jezelf wel accepteerd zoals je bent. Al heb je soms hierin ook je dipjes, maar volgens mij kom je er elke keer weer uit! Heb je ook voldoende steun hierin van jouw omgeving?
De andere stukjes vind ik heel leuk om te lezen. Het lijkt wel of (bijna) iedereen een dergelijk proces doormaakt om gelukkig te worden met zichzelf.
Ben ik gelukkig met mijzelf?
Lastige vraag met een moeilijk antwoord.
Vanmorgen, bij de psycholoog was zij weer even aan het terugbladeren in mijn dossier van anderhalve maand. Zij vindt dat er ontzettend veel gebeurd is de afgelopen periode. Dat idee heb ik eigenlijk op heel veel momenten in mijn leven en ik verlang echt naar rust in mijn leven! Daar ben ik naar toe aan het werken, maar er moet wel ontzettend veel veranderen.
Hierdoor merk ik dat ik heel veel steun nodig heb van mijn omgeving, echter door de omstandigheden heb ik weinig voor mijzelf opgebouwd en heb ik eigenlijk geen steunende personen.
Mijn vriend was mijn steun, maar toen ik mijn werkproblemen op mijn manier op ging lossen viel dat weg. Op dat moment had ik veel steun van mijn leidinggevende en zij is voor mij een beetje uitgegroeit tot een ikoon, iets heel groots, wat zij niet is. Ik moet dat loslaten, maar dat vind ik erg moeilijk. Ik merk dat ik het er heel erg moeilijk mee heb en heb hier eigenlijk nooit over gesproken, ook niet met de psycholoog.
Het heeft mij wel doen beseffen dat ik meer vertrouwen in mijzelf moet hebben en dat ik die steun in mijzelf moet zoeken. Al weet ik niet hoe ik dat voor mijzelf op kan bouwen. Het is een proces waar ik nu doorheen moet.
Zou ik vriendin met mijzelf kunnen zijn? Ik denk dat het bonje gaat worden, veel ruzie met mijzelf. Ik heb nu toch al het gevoel dat ik aan het vechten ben tegen mijzelf (mijn ratio tegen mijn emotie).
Ook los daarvan, ik weet dat ik heel moeilijk in de omgang ben. Vaak denk ik achteraf dat ik het anders aan had moeten pakken, dat ik juist mijn gedachten had moeten uitspreken of dat ik mij meer had moeten richten op de ander.
Toch heb ik ook mijn droom dat anderen mij goed en leuk vinden en dat ik erg sterk ben etc. Een aantal dingen is wel realistisch gedacht, maar ik schiet hierin weer te ver door. Mijn eigen gedachten zijn weer heel dubbel. Het zorgt ervoor dat ik weer wat kracht heb om door te gaan, maar het haalt mijzelf ook weer onderuit omdat het niet is zoals het werkelijk is.
Wel kan ik genieten van de dingen die ik doe! Ik probeer dus zoveel mogelijk leuke dingen te doen. Op deze momenten heb ik wel eventjes te rust totdat het weer misgaat.
Al heb ik wel heel veel aan dit forum, het helpt mij om sommige dingen onder woorden te brengen en soms put ik wel steun uit de berichtjes, al post ik niet zo heel veel over mijzelf. Het lezen wat anderen schrijven helpt mij zeker op weg!
Misschien moet ik iedere dag dat nummer van Harrie Jekkers hardop in de spiegel voor mijzelf zingen!
Ik heb het nummer ook op cd staan dus dat maakt het wel makkelijker!
ondanks alle tegenslagen vind ik een hoop kracht spreken uit jouw stukje. Ik lees uit jouw stukje dat je jezelf wel accepteerd zoals je bent. Al heb je soms hierin ook je dipjes, maar volgens mij kom je er elke keer weer uit! Heb je ook voldoende steun hierin van jouw omgeving?
De andere stukjes vind ik heel leuk om te lezen. Het lijkt wel of (bijna) iedereen een dergelijk proces doormaakt om gelukkig te worden met zichzelf.
Ben ik gelukkig met mijzelf?
Lastige vraag met een moeilijk antwoord.
Vanmorgen, bij de psycholoog was zij weer even aan het terugbladeren in mijn dossier van anderhalve maand. Zij vindt dat er ontzettend veel gebeurd is de afgelopen periode. Dat idee heb ik eigenlijk op heel veel momenten in mijn leven en ik verlang echt naar rust in mijn leven! Daar ben ik naar toe aan het werken, maar er moet wel ontzettend veel veranderen.
Hierdoor merk ik dat ik heel veel steun nodig heb van mijn omgeving, echter door de omstandigheden heb ik weinig voor mijzelf opgebouwd en heb ik eigenlijk geen steunende personen.
Mijn vriend was mijn steun, maar toen ik mijn werkproblemen op mijn manier op ging lossen viel dat weg. Op dat moment had ik veel steun van mijn leidinggevende en zij is voor mij een beetje uitgegroeit tot een ikoon, iets heel groots, wat zij niet is. Ik moet dat loslaten, maar dat vind ik erg moeilijk. Ik merk dat ik het er heel erg moeilijk mee heb en heb hier eigenlijk nooit over gesproken, ook niet met de psycholoog.
Het heeft mij wel doen beseffen dat ik meer vertrouwen in mijzelf moet hebben en dat ik die steun in mijzelf moet zoeken. Al weet ik niet hoe ik dat voor mijzelf op kan bouwen. Het is een proces waar ik nu doorheen moet.
Zou ik vriendin met mijzelf kunnen zijn? Ik denk dat het bonje gaat worden, veel ruzie met mijzelf. Ik heb nu toch al het gevoel dat ik aan het vechten ben tegen mijzelf (mijn ratio tegen mijn emotie).
Ook los daarvan, ik weet dat ik heel moeilijk in de omgang ben. Vaak denk ik achteraf dat ik het anders aan had moeten pakken, dat ik juist mijn gedachten had moeten uitspreken of dat ik mij meer had moeten richten op de ander.
Toch heb ik ook mijn droom dat anderen mij goed en leuk vinden en dat ik erg sterk ben etc. Een aantal dingen is wel realistisch gedacht, maar ik schiet hierin weer te ver door. Mijn eigen gedachten zijn weer heel dubbel. Het zorgt ervoor dat ik weer wat kracht heb om door te gaan, maar het haalt mijzelf ook weer onderuit omdat het niet is zoals het werkelijk is.
Wel kan ik genieten van de dingen die ik doe! Ik probeer dus zoveel mogelijk leuke dingen te doen. Op deze momenten heb ik wel eventjes te rust totdat het weer misgaat.
Al heb ik wel heel veel aan dit forum, het helpt mij om sommige dingen onder woorden te brengen en soms put ik wel steun uit de berichtjes, al post ik niet zo heel veel over mijzelf. Het lezen wat anderen schrijven helpt mij zeker op weg!
Misschien moet ik iedere dag dat nummer van Harrie Jekkers hardop in de spiegel voor mijzelf zingen!
Ik heb het nummer ook op cd staan dus dat maakt het wel makkelijker!
maandag 10 december 2007 om 13:16
Hey lief Jojootje,
Je klinkt heel onzeker. En dat je je eigen oordeel niet vertrouwt. Ik krijg het idee dat je daardoor je kracht telkens buiten jezelf plaatst. Terwijl je die wel hebt, alleen durf je de verantwoordelijkheid ervan niet aan. In feite dus dat je jezelf actief verzwakt zodat je niet kunt falen. Wanneer je dan wel faalt is het makkelijker om externe omstandigheden de schuld te geven terwijl je tegelijkertijd niet onder het knagende gevoel uit kunt komen dat je wel degelijk wat had kunnen doen. Is het zoiets?
Misschien heb je trouwens wat aan het topic Emotioneel afhankelijk/relatieverslaafd. Dat ging uiteindelijk oa over van binnenuit sterker te worden en meer je plek op te durven eisen, wie weet zit er wat bij voor je
. Iig heel fijn voor je dat je merkt dat het vooruitgaat mbv de psycholoog en een dikke knuf. Het kost soms wat tijd maar leren onvoorwaardelijk te houden van jezelf is iig een reeel iets, dat blijkt wel uit dit (bemoedigende) topic.
Je klinkt heel onzeker. En dat je je eigen oordeel niet vertrouwt. Ik krijg het idee dat je daardoor je kracht telkens buiten jezelf plaatst. Terwijl je die wel hebt, alleen durf je de verantwoordelijkheid ervan niet aan. In feite dus dat je jezelf actief verzwakt zodat je niet kunt falen. Wanneer je dan wel faalt is het makkelijker om externe omstandigheden de schuld te geven terwijl je tegelijkertijd niet onder het knagende gevoel uit kunt komen dat je wel degelijk wat had kunnen doen. Is het zoiets?
Misschien heb je trouwens wat aan het topic Emotioneel afhankelijk/relatieverslaafd. Dat ging uiteindelijk oa over van binnenuit sterker te worden en meer je plek op te durven eisen, wie weet zit er wat bij voor je
. Iig heel fijn voor je dat je merkt dat het vooruitgaat mbv de psycholoog en een dikke knuf. Het kost soms wat tijd maar leren onvoorwaardelijk te houden van jezelf is iig een reeel iets, dat blijkt wel uit dit (bemoedigende) topic.
dinsdag 11 december 2007 om 01:39
wat een mooi topic.
ik worstel hier elke dag mee.
nu... nu vind ik mezelf geweldig. bijna op een narcistische manier!! maar gisteren... vond ik mezelf slecht...
het ene moment hou ik gruwelijk veel van mezelf en ben ik zo trots op mezelf, een andere dag kan ik mezelf bijna letterlijk voor mijn kop slaan door de fouten die ik maak.
ik kan mezelf mijn fouten gewoon niet vergeven. ik moet perfect zijn. en op andere dagen denk ik weer, ach perfect is niemand...
maar het ergste is nog (en wie herkent dit????) is dat ik mezelf uitscheld. als ik weer iets raars heb gezegd tegen iemand, of een stomme blunder heb gemaakt, of bang ben dat iemand die ik geweldig vind mij niet leuk vind, en ik denk terug aan die momenten, scheld ik mezelf uit, of ik zeg tegen mezelf ik haat je.
dit heb ik niet onder controle. ik zeg het zelfs hardop. soms zelfs waar anderen bijzijn! lijkt wel gilles de la tourette.
dus ja... in dit geval ben ik zoooo kritisch naar mezelf toe en accepteer ik niet mijn fouten...
maar een dag later ben ik weer zo trots op mezelf en mag ik er helemaal zijn van mezelf en ben ik mijn beste vriendin!!!
erg vermoeiend!!
voor de mensen die wel zichzelf en hun fouten zijn gaan leren accepteren: hoe hebben jullie dat gedaan? kwam dat door een bepaalde situatie??
ik worstel hier elke dag mee.
nu... nu vind ik mezelf geweldig. bijna op een narcistische manier!! maar gisteren... vond ik mezelf slecht...
het ene moment hou ik gruwelijk veel van mezelf en ben ik zo trots op mezelf, een andere dag kan ik mezelf bijna letterlijk voor mijn kop slaan door de fouten die ik maak.
ik kan mezelf mijn fouten gewoon niet vergeven. ik moet perfect zijn. en op andere dagen denk ik weer, ach perfect is niemand...
maar het ergste is nog (en wie herkent dit????) is dat ik mezelf uitscheld. als ik weer iets raars heb gezegd tegen iemand, of een stomme blunder heb gemaakt, of bang ben dat iemand die ik geweldig vind mij niet leuk vind, en ik denk terug aan die momenten, scheld ik mezelf uit, of ik zeg tegen mezelf ik haat je.
dit heb ik niet onder controle. ik zeg het zelfs hardop. soms zelfs waar anderen bijzijn! lijkt wel gilles de la tourette.
dus ja... in dit geval ben ik zoooo kritisch naar mezelf toe en accepteer ik niet mijn fouten...
maar een dag later ben ik weer zo trots op mezelf en mag ik er helemaal zijn van mezelf en ben ik mijn beste vriendin!!!
erg vermoeiend!!
voor de mensen die wel zichzelf en hun fouten zijn gaan leren accepteren: hoe hebben jullie dat gedaan? kwam dat door een bepaalde situatie??
dinsdag 11 december 2007 om 01:57
Rary, grappig. Of eigenlijk niet. Ik kreeg van mijn psych de opdracht om niet meer negatief over mezelf te praten hardop. Denken mocht nog wel, zeggen niet meer. En dan merk je pas hoe vaak je dat doet. Het heeft mij erg geholpen, die oefening. Misschien ook wat voor jou!
Het hele truukje van accepteren begin ik onder de knie te krijgen. En dat is heel erg fijn. Niet meer perfect hoeven te zijn, erom kunnen lachen als je iets stoms doet, het ook okee vinden als je geen zin hebt in iets anders dan op de bank hangen of tot diep in de nacht forummen Nog steeds niet altijd makkelijk, maar ik begin het door te krijgen. Veel oefenen, dat helpt. En niet boos worden als het niet gelijk lukt 
Het hele truukje van accepteren begin ik onder de knie te krijgen. En dat is heel erg fijn. Niet meer perfect hoeven te zijn, erom kunnen lachen als je iets stoms doet, het ook okee vinden als je geen zin hebt in iets anders dan op de bank hangen of tot diep in de nacht forummen
Nog steeds niet altijd makkelijk, maar ik begin het door te krijgen. Veel oefenen, dat helpt. En niet boos worden als het niet gelijk lukt
-
dinsdag 11 december 2007 om 02:03
Niet echt een situatie, meer een langzame groei bij mij.
Misschien komt het deels omdat ik ben opgegroeid in een gezin met de nodige zelfspot. Ik heb al vroeg geleerd om om mezelf te lachen. en dan bedoel ik niet uitlachen, maar gewoon denken in de trant van : "Oh ja, typisch weer wat voor mij om mijn mond voorbij te praten :)" ipv: "Wat ben ik toch stom dat ik dit zus of zo heb gezegd, ik ben echt niet wijs". (De intonatie moet je er maar even bijbedenken, want dat is typend wat moeilijker...:))
Weet je, bij mij is het ook niet begonnen met mezelf, maar meer met andere dingen in mijn leven te accepteren zoals ze zijn, in plaats van steeds maar proberen de situatie naar mijn hand te zetten (wat heel moeilijk is, want wat hebben we nou echt onder controle in dit leven ?).
Ook hebben min ouders me altijd wel goed leren relativeren. Je kan iets wel als 'fout' zien, maar als je iets anders had gedaan, had het resultaat misschien wel veeeeeeeeel erger kunnen zijn (ok er zijn dingen die naturlijk gewoon heel erg fout zijn, maar die bedoel ik hier niet). En 'there's no use crying over spilled milk'. Wat gebeurt is is gebeurt, gedane zaken..etc.
Maar denk vooral niet dat ik, of de andere 'blij met zichzelf' mensen hier het niet soms moeilijk mee hebben. Tuurlijk ben ik wel onzeker over mezelf en zeker niet altijd blij met wat ik heb gedaan. Op sommige dagen is het makkelijker dan anderen. Maar ja, dat is logisch, want je voelt je nou eenmaal niet alle dagen hetzelfde en dat accepteer ik dan ook maar. Dan denk ik: Vandaag ben ik wat minder blij met mezelf, maar dat komt vast wel weer goed later deze week.
Ik heb net gereageerd op een topic van prulletje waar ze het heeft over je leven veranderen. Daar schreef ik dat ik vind dat we te perfectionistisch zijn in onze huidige maatschappij. Fouten horen bij ons, en niet alleen maar om er aan de oppervlakte van te leren. Ik bedoel, niet alleen maar om het de volgende keer anders te doen (tenzijn je het hebt over iets te heet wassen ofzo, dat doe je dan de volgende keer wel weer anders:). Ik bedoel, door fouten te maken, vind ik, leer je heel veel over jezelf, over wat je belangrijk vind, over dingen die je aan het hart gaan. Sorry als ik nu heel klef klink hoor
Ik ga er van uit dat ik nog heeeeeeel veeeeel fouten ga maken in mijn komende jaren. Of misschien neem ik wel beslissingen die een ander fout zou vinden, maar ik heel goed. Of andersom. Maar het hoort er allemaal bij.Niet echt een antwoord op je vraag, maar ik hoop dat je er wat aan hebt.
anoniem_58421 wijzigde dit bericht op 11-12-2007 02:14
Reden: spellen is niet mijn sterkste kant
Reden: spellen is niet mijn sterkste kant
% gewijzigd
dinsdag 11 december 2007 om 02:16
anemoon. ik ben me al bewust hoe vaak ik het hardop zeg, en hoe vaak ik het denk (kan me soms wel inhouden en dan denk ik het alleen maar ipv hardop zeggen... maar thuis zeg ik het altijd hardop).
maar probeer nu, behalve te lachen over de fouten die ik maak, ook te lachen om het feit dat ik mezelf uitscheld (och kijk mij nu eens, loop ik mezelf weer uit te schelden om iets wat gewoon maar een grappige blunder is, hahaha). en dat begint ook wel te werken.
heejhallo, ik ben helaas opgegroeid in een gezin waarin je de hoogste ambitie moest nastreven en fouten niet gemaakt mochten worden. dat maakt het voor mij lastiger nu. alhoewel ik ook vaak momenten ken van enorme zelfspot (ohohohoh wat heb ik nu toch weer gedaan, mutsje die ik ben, hahahah te grappig gewoon wat ik nu weer heb gedaan), maar ik wil idd ook zelfcontrole, en alles in mijn leven maar naar mijn hand zetten. en dat is ook mijn kracht, want ik zie in alles een levensles en kan daardoor goed naar mezelf kijken en dingen verbeteren, maar dat is dus ook een enorme valkuil.
ik heb hiervoor een paar gesprekken gehad met maatschappelijk werker, en die legde het uit als een innerlijke kriticus die je alleen maar wilde beschermen en je een goed mens wil maken voor je medemens, maar die daarin is doorgeschoten.
en die kriticus je met veel humor en zelfspot moet benaderen. en dat gaat in bepaalde perioden beter dan in andere.
een vriendin van me zei laatst dat ik er geen probleem van moest maken. ja ok, ik scheld mezelf uit, accepteer eerst maar dat je dat doet, voordat je elke keer jezelf ook weer voor je kop gaat slaan, omdat je jezelf weer hebt uitgescholden.
de weg naar zelf acceptatie en houden van jezelf is denk ik erg lang.
en ik ben 25... scheelt dat ook veel? hoor van veel mensen dat het bij hen pas lukte na hun 30e...
maar probeer nu, behalve te lachen over de fouten die ik maak, ook te lachen om het feit dat ik mezelf uitscheld (och kijk mij nu eens, loop ik mezelf weer uit te schelden om iets wat gewoon maar een grappige blunder is, hahaha). en dat begint ook wel te werken.
heejhallo, ik ben helaas opgegroeid in een gezin waarin je de hoogste ambitie moest nastreven en fouten niet gemaakt mochten worden. dat maakt het voor mij lastiger nu. alhoewel ik ook vaak momenten ken van enorme zelfspot (ohohohoh wat heb ik nu toch weer gedaan, mutsje die ik ben, hahahah te grappig gewoon wat ik nu weer heb gedaan), maar ik wil idd ook zelfcontrole, en alles in mijn leven maar naar mijn hand zetten. en dat is ook mijn kracht, want ik zie in alles een levensles en kan daardoor goed naar mezelf kijken en dingen verbeteren, maar dat is dus ook een enorme valkuil.
ik heb hiervoor een paar gesprekken gehad met maatschappelijk werker, en die legde het uit als een innerlijke kriticus die je alleen maar wilde beschermen en je een goed mens wil maken voor je medemens, maar die daarin is doorgeschoten.
en die kriticus je met veel humor en zelfspot moet benaderen. en dat gaat in bepaalde perioden beter dan in andere.
een vriendin van me zei laatst dat ik er geen probleem van moest maken. ja ok, ik scheld mezelf uit, accepteer eerst maar dat je dat doet, voordat je elke keer jezelf ook weer voor je kop gaat slaan, omdat je jezelf weer hebt uitgescholden.
de weg naar zelf acceptatie en houden van jezelf is denk ik erg lang.
en ik ben 25... scheelt dat ook veel? hoor van veel mensen dat het bij hen pas lukte na hun 30e...
dinsdag 11 december 2007 om 03:52
BGB post het en Harrie Jekkers maakte er een mooie tekst van. Ik kan het niet meer dan zeer eensch zijn met dit gegeven.
Ik hou van mij..van al mijn goede en slechte kanten, niet perfect streef ik ook niet naar. Met een lekkere dosis zelfspot, een goed stel hersenen en een vrolijk positief ingesteld karakter. Yeps i love my self.
Ik hou van mij..van al mijn goede en slechte kanten, niet perfect streef ik ook niet naar. Met een lekkere dosis zelfspot, een goed stel hersenen en een vrolijk positief ingesteld karakter. Yeps i love my self.
dinsdag 11 december 2007 om 09:53
Ik ben nu 30 en het werd beter vanaf mijn 25ste Rary. Het is wel fenomenaal opgebloeid sinds ongeveer anderhalf jaar. Ik snap er niks van, rond de 30 zit idd zo'n fase dat je plots weer heel anders tegen dingen aan gaat kijken, ik hoor 't van veel mensen. En dan denk ik: is toch te idioot voor woorden dat ik rimpels krijg, grijze haren, alleen maar meer vastgeroest raak in mijzelf en dat ik mijzelf plots het einde vind . Logica van niks haha.
En weet je, wat betreft die zelfkritiek. Vind jij anderen die blunderen vreselijke mensen? Ik waardeer ze er juist zo om, het is zo lekker menselijk. Ik doe het zelf zeer regelmatig. Ik geniet van mijn menselijkheid, kan hartelijk om mijzelf lachen en ben blij dat ik ter vermaak dien voor anderen
.
Al die dingen waar je je onzeker over voelt, waar je je over schaamt, waar je van baalt, die deel je met de meeste mensen. Niemand weet precies wat ie doet, 't is een kwestie van je best doen (of niet als je daar helemaal geen zin in hebt, is je goed recht) en genieten. Probeer een tijdje je oordelen los te laten. Gewoon maar open staan en kijken en je verwonderen.
. Logica van niks haha.En weet je, wat betreft die zelfkritiek. Vind jij anderen die blunderen vreselijke mensen? Ik waardeer ze er juist zo om, het is zo lekker menselijk. Ik doe het zelf zeer regelmatig. Ik geniet van mijn menselijkheid, kan hartelijk om mijzelf lachen en ben blij dat ik ter vermaak dien voor anderen
. Al die dingen waar je je onzeker over voelt, waar je je over schaamt, waar je van baalt, die deel je met de meeste mensen. Niemand weet precies wat ie doet, 't is een kwestie van je best doen (of niet als je daar helemaal geen zin in hebt, is je goed recht) en genieten. Probeer een tijdje je oordelen los te laten. Gewoon maar open staan en kijken en je verwonderen.
dinsdag 11 december 2007 om 10:45
Heb eigenlijk niet zoveel op met mijzelf, gevoel dat ik altijd net even tekort schiet op wat voor gebied dan ook. Niet leuk genoeg, niet slim genoeg, niet de moeite waard om voor te gaan.
Ergens weet ik wel dat het heus niet zo is, maar dat stemmetje van 'zie je wel, je deugt ook nergens voor' is toch erg sterk. Hoop dat het ooit nog eens minder wordt.
Ergens weet ik wel dat het heus niet zo is, maar dat stemmetje van 'zie je wel, je deugt ook nergens voor' is toch erg sterk. Hoop dat het ooit nog eens minder wordt.
dinsdag 11 december 2007 om 11:23
@Rary Ikzelf ben 26 en het is iets van de laatste twee jaar bij mij. Toen kwam er een vriendin in mijn leven die hier ook mee bezig was en met haar kan ik over al dit soort dingen praten ("Wat maakt je gelukkig, waar gaat het nou om in het leven, wat vinden we eignelijk van onszelf" etc.). Ook werk ik sinds die tijd in een erg non-materialistishce omgeving met mensen die niet zo aan status hangen, ik denk dat dat ook helpt.
Maar misschein is het ook al wel eerder begonnen. Ondanks dat mijn ouders me veel hebben geleerd, ze waren soms wel erg cynish, net als anderen in mijn familie. Ik heb toen ik 20 was ofzo bewust gekozen daar niet meer in mee te gaan. Maar juist dingen van de positieve kant te bekijken (hoewel ik echt niet naief ben hoor). En als je de goede dingen in andere mensen ziet, ben je denk ik ook eerder geneigd ze in jezelf te zien. Ik begon ook meer complimentjes (gemeend) te maken en als ik vond dat ik een leuke avond met iemand had gehad, dan zei (en zeg nog steeds) ik dat tegen ze. Eigenlijk nog het meest voor mezelf, om me eraan te herinneren hoe leuke mensen ik wel niet in mijn leven heb.
Het is allmeaal een optelsom van verschillende dingen die in mijn leven zijn gebeurt denk ik.
En in sommige tijden gaat het beter en makkelijker, in andere tijden ben ik afgeleid door iets en dan gaat het minder. Ach dat hoort erbij. Meestal als ik genoeg tijd voor mezelf vrij kan maken, en voor mijj is dat een avondje alleen zijn en niks te hoeven doen, of een lange zaterdag wat aanmodderen, wandelingetje maken, beetje koken enz. Als het maar iets is waar ik zin in heb en niet iets is dat ik van mezelf moet Dan kom ik toe aan wat zelfreflectie.En meestal kom ik dan tot de conclusie dat ik een geweldig leuk leven heb waar ik heel dankbaar voor ben. Voor mij dan, want misschien zou het bij een ander niet passen.
@Felicitaatje Wat zeg je dat mooi over het herkennen van andermans 'gebreken' in jezelf. Je slaat de spijker op z'n kop!
Maar misschein is het ook al wel eerder begonnen. Ondanks dat mijn ouders me veel hebben geleerd, ze waren soms wel erg cynish, net als anderen in mijn familie. Ik heb toen ik 20 was ofzo bewust gekozen daar niet meer in mee te gaan. Maar juist dingen van de positieve kant te bekijken (hoewel ik echt niet naief ben hoor). En als je de goede dingen in andere mensen ziet, ben je denk ik ook eerder geneigd ze in jezelf te zien. Ik begon ook meer complimentjes (gemeend) te maken en als ik vond dat ik een leuke avond met iemand had gehad, dan zei (en zeg nog steeds) ik dat tegen ze. Eigenlijk nog het meest voor mezelf, om me eraan te herinneren hoe leuke mensen ik wel niet in mijn leven heb.
Het is allmeaal een optelsom van verschillende dingen die in mijn leven zijn gebeurt denk ik.
En in sommige tijden gaat het beter en makkelijker, in andere tijden ben ik afgeleid door iets en dan gaat het minder. Ach dat hoort erbij. Meestal als ik genoeg tijd voor mezelf vrij kan maken, en voor mijj is dat een avondje alleen zijn en niks te hoeven doen, of een lange zaterdag wat aanmodderen, wandelingetje maken, beetje koken enz. Als het maar iets is waar ik zin in heb en niet iets is dat ik van mezelf moet
Dan kom ik toe aan wat zelfreflectie.En meestal kom ik dan tot de conclusie dat ik een geweldig leuk leven heb waar ik heel dankbaar voor ben. Voor mij dan, want misschien zou het bij een ander niet passen.@Felicitaatje Wat zeg je dat mooi over het herkennen van andermans 'gebreken' in jezelf. Je slaat de spijker op z'n kop!
dinsdag 11 december 2007 om 18:33
De topictitel ''Hoe is de relatie met jezelf'' is er echt eentje om eens goed bij stil te staan en over na te denken. Dat doe ik misschien veel te weinig, want het is belangrijk om jezelf te accpeteren en tevreden te zijn. Zo berik je vaak veel meer dan wanneer je dit niet kunt of doet.
Ik vind mezelf helemaal niet verkeerd. Maar heb nogal tegenstrijdige en dubbele gevoelens. Ben erg lief, al mag dat best iets minder. Zie er goed uit, maar heb dagen dat ik daar constant over twijfel. Zelfs al zegt dat innerlijke stemmetje dat ik me niet zo aan moet stellen en dat het oké is. Ik ben gevoelig en zal nooit iemand met opzet zomaar kwetsen of pijn doen. Denk dat ik best vriendinnen met mezelf zou kunnen zijn als ik mij niet was. Wilde zelfs graag dat ik zo een vriendin ergens kon vinden. Daar zou ik heel zuinig op zijn. Nu ik dit zo teruglees ben ik eigenlijk best tevreden.
Ik vind mezelf helemaal niet verkeerd. Maar heb nogal tegenstrijdige en dubbele gevoelens. Ben erg lief, al mag dat best iets minder. Zie er goed uit, maar heb dagen dat ik daar constant over twijfel. Zelfs al zegt dat innerlijke stemmetje dat ik me niet zo aan moet stellen en dat het oké is. Ik ben gevoelig en zal nooit iemand met opzet zomaar kwetsen of pijn doen. Denk dat ik best vriendinnen met mezelf zou kunnen zijn als ik mij niet was. Wilde zelfs graag dat ik zo een vriendin ergens kon vinden. Daar zou ik heel zuinig op zijn. Nu ik dit zo teruglees ben ik eigenlijk best tevreden.
dinsdag 11 december 2007 om 20:05
Hoi Feliciaatje,
Bedankt voor je antwoord
Je slaat de spijker op z'n kop! Jouw analyse van mijn stukje is precies hetgene waar ik met de psycholoog mee aan het werk ben!
Maar je verwijst mij ook door naar het topic Emotioneel afhankelijk / relatieverslaafd. Dit heb ik echter niet kunnen vinden. Heb jij een link van dit topic dat ik kan gebruiken?
Bedankt voor je antwoord
Je slaat de spijker op z'n kop! Jouw analyse van mijn stukje is precies hetgene waar ik met de psycholoog mee aan het werk ben!
Maar je verwijst mij ook door naar het topic Emotioneel afhankelijk / relatieverslaafd. Dit heb ik echter niet kunnen vinden. Heb jij een link van dit topic dat ik kan gebruiken?
dinsdag 11 december 2007 om 20:38
zaterdag 15 december 2007 om 09:00
Imagine what it would be like....alle mensen die op deze topic gereageerd hebben in één kamer (kroeg) bij elkaar te krijgen
Het zou één vrolijke boel worden, ook met de dames en heren die nog niet die optimale relatie met zichzelf hebben. Jullie werken er tenminste aan!.. Ik zal proberen vanuit mijn eigen ervaring wat tips te geven, al ben ik me ervan bewust dat wat mij hielp niet zaligmakend voor een ander hoeft te zijn.
Als kind was ik me bewust van mijn eigen kracht, fantasie, zelfliefde, nieuwsgierigheid, rechtvaardigheidsgevoel, angsten, dromen en noem maar op.
Ik groeide op en alles wat als ik kind voelde werd:
a) bespot
b) ingeperkt
c) vernederd
d) niet serieus genomen
e) als onbelangrijk beschouwd
f) misbruikt
g) etc.
De kern van mijn persoonlijkheid is dus behoorlijk 'verpest'. Nou...verpest...het durfde niet meer naar buiten. Dus ben ik me gaan gedragen naar de manier waarop er met mij werd omgegaan.
Ik ging mezelf:
a) bespotten
b) beperken/in de weg staan
c) niet meer serieus nemen (ik doe er toch niet toe)
d) mezelf als onbelangrijk zien (gedroeg ik me ook naar)
e) mezelf vernederen waar anderen bij waren
f) mezelf misbruiken (mezelf het allerslechtste gunnen)
Ik ging dus letterlijk tegen mijn eigen natuur in werken. En natuurlijk heb ik met de jaren hier hulp bij gehad en ik ben er dankbaar voor. Hulp vragen is een moedige stap, terwijl sommige mensen dat nog zien als een 'nederlaag'. Ik denk dat een boom nog nooit vol schaamte naar de zon heeft gekeken en voorzichtig vraagt:"Mag ik een beetje van jouw stralen?".
We zijn er voor elkaar. Ook hier op het forum. Wie beweert alles in z'n uppie te hebben gedaan, die wantrouw ik bij voorbaat. Anyway, ik dwaal af.
Wat ik wil zeggen is dat ik sinds ik meer hulp ben gaan vragen, ik meer vertrouwen in mezelf én anderen ben gaan krijgen.
Sinds ik mezelf op de eerste plaats zet, mensen mij ineens veel meer waarderen en respecteren (ik dacht altijd dat ik respect afdwong door me als voetveeg te laten behandelen...triest eigenlijk als ik er bij stil sta)
Sinds ik voor mezelf opkom, ik meer sterkere mensen om mij heen heb...
Lang verhaal kort: ik ben mijn kern aan het herontdekken. Ik krijg heel vaak het gevoel dat ik letterlijk aan het thuiskomen ben. Dat kleine meisje van toen had het heel goed gezien. Ze besloot waarschijnlijk een pad op te gaan waardoor ze even vergat wie ze was. Ik ben oprecht blij om weer die weg terug naar huis te nemen. Het voelt zalig.
Oh ja de tips.
- Probeer jezelf te zien als een kind. Sorry voor het woord, maar wat ik er mee bedoel is dat een kind ook allerlei fases doormaakt en je gaat het niet straffen omdat het nog niet kan lopen. Het is bijna hetzelfde als een baby een trap verkopen omdat het nog niet kan lopen. Waarom zou je jezelf dan slaan omdat je nog niet ver bent?
- Eén stap tegelijk: kap met jezelf naar beneden halen. Niet fijn voor jou en wat mij ook heel erg heeft geholpen: niet fijn voor je omgeving. Die deed ik daar ook pijn mij. Hoe vaak niet tegen mij is gezegd:"Je bent een fantastisch mens maar het doet me pijn om te zien hoe jij jezelf zo naar beneden haalt"
- Het ont-moeten van mezelf. Wat ook veel genoemd is in deze topic. Ik hoef helemaal niks. Ik hoef niet perfect te zijn (weet niet eens hoe 'perfect' eruit ziet'. Ik hoef niet dit of dat te hebben. Ik hoef niet de perfecte vriendin, werkneemster, dochter, zus whatever te zijn. En wat mij nog steeds verbaast: ik ben in alles wat ik niet meer van mezelf hoef, juist gaan uitblinken. Met andere woorden: dwang helpt niet. Je komt vanzelf naar buiten als je jezelf een keer break gunt. Net als met bloemen: die dwing je niet te groeien, dat doen ze zelf wel. Moeiteloos en zonder moeite. Daar hebben ze een woord voor: NATUUR.
Ga dus nooit tegen je eigen natuur in. Go with flow and the rest will follow.
:-)
Het zou één vrolijke boel worden, ook met de dames en heren die nog niet die optimale relatie met zichzelf hebben. Jullie werken er tenminste aan!.. Ik zal proberen vanuit mijn eigen ervaring wat tips te geven, al ben ik me ervan bewust dat wat mij hielp niet zaligmakend voor een ander hoeft te zijn.
Als kind was ik me bewust van mijn eigen kracht, fantasie, zelfliefde, nieuwsgierigheid, rechtvaardigheidsgevoel, angsten, dromen en noem maar op.
Ik groeide op en alles wat als ik kind voelde werd:
a) bespot
b) ingeperkt
c) vernederd
d) niet serieus genomen
e) als onbelangrijk beschouwd
f) misbruikt
g) etc.
De kern van mijn persoonlijkheid is dus behoorlijk 'verpest'. Nou...verpest...het durfde niet meer naar buiten. Dus ben ik me gaan gedragen naar de manier waarop er met mij werd omgegaan.
Ik ging mezelf:
a) bespotten
b) beperken/in de weg staan
c) niet meer serieus nemen (ik doe er toch niet toe)
d) mezelf als onbelangrijk zien (gedroeg ik me ook naar)
e) mezelf vernederen waar anderen bij waren
f) mezelf misbruiken (mezelf het allerslechtste gunnen)
Ik ging dus letterlijk tegen mijn eigen natuur in werken. En natuurlijk heb ik met de jaren hier hulp bij gehad en ik ben er dankbaar voor. Hulp vragen is een moedige stap, terwijl sommige mensen dat nog zien als een 'nederlaag'. Ik denk dat een boom nog nooit vol schaamte naar de zon heeft gekeken en voorzichtig vraagt:"Mag ik een beetje van jouw stralen?".
We zijn er voor elkaar. Ook hier op het forum. Wie beweert alles in z'n uppie te hebben gedaan, die wantrouw ik bij voorbaat. Anyway, ik dwaal af.
Wat ik wil zeggen is dat ik sinds ik meer hulp ben gaan vragen, ik meer vertrouwen in mezelf én anderen ben gaan krijgen.
Sinds ik mezelf op de eerste plaats zet, mensen mij ineens veel meer waarderen en respecteren (ik dacht altijd dat ik respect afdwong door me als voetveeg te laten behandelen...triest eigenlijk als ik er bij stil sta)
Sinds ik voor mezelf opkom, ik meer sterkere mensen om mij heen heb...
Lang verhaal kort: ik ben mijn kern aan het herontdekken. Ik krijg heel vaak het gevoel dat ik letterlijk aan het thuiskomen ben. Dat kleine meisje van toen had het heel goed gezien. Ze besloot waarschijnlijk een pad op te gaan waardoor ze even vergat wie ze was. Ik ben oprecht blij om weer die weg terug naar huis te nemen. Het voelt zalig.
Oh ja de tips.
- Probeer jezelf te zien als een kind. Sorry voor het woord, maar wat ik er mee bedoel is dat een kind ook allerlei fases doormaakt en je gaat het niet straffen omdat het nog niet kan lopen. Het is bijna hetzelfde als een baby een trap verkopen omdat het nog niet kan lopen. Waarom zou je jezelf dan slaan omdat je nog niet ver bent?
- Eén stap tegelijk: kap met jezelf naar beneden halen. Niet fijn voor jou en wat mij ook heel erg heeft geholpen: niet fijn voor je omgeving. Die deed ik daar ook pijn mij. Hoe vaak niet tegen mij is gezegd:"Je bent een fantastisch mens maar het doet me pijn om te zien hoe jij jezelf zo naar beneden haalt"
- Het ont-moeten van mezelf. Wat ook veel genoemd is in deze topic. Ik hoef helemaal niks. Ik hoef niet perfect te zijn (weet niet eens hoe 'perfect' eruit ziet'. Ik hoef niet dit of dat te hebben. Ik hoef niet de perfecte vriendin, werkneemster, dochter, zus whatever te zijn. En wat mij nog steeds verbaast: ik ben in alles wat ik niet meer van mezelf hoef, juist gaan uitblinken. Met andere woorden: dwang helpt niet. Je komt vanzelf naar buiten als je jezelf een keer break gunt. Net als met bloemen: die dwing je niet te groeien, dat doen ze zelf wel. Moeiteloos en zonder moeite. Daar hebben ze een woord voor: NATUUR.
Ga dus nooit tegen je eigen natuur in. Go with flow and the rest will follow.
:-)
