Relaties
alle pijlers
hoe kan ik het beste omgaan met sombere en onzekere buien in relatie?
maandag 2 juli 2007 om 11:03
Er zijn van die momenten dat ik me zo gruwelijk onzeker en verdrietig voel, dat ik niet meer normaal kan reageren naar mijn vriend toe voordat hij me bevestigd heeft. De buien hebben niet met hem te maken, maar zitten in mezelf. Het begint met een nare gedachte in mijn hoofd met de eindconclusie dat ik hem wel kwijt zal raken. Ik wil dan bevestiging van hem dat dat niet zo is, maar besef maar al te goed dat ik deze buien best vaak heb en dat een ander er helemaal kriegel van kan worden als er steeds getroost en bevestigd moet worden (hij heeft nog niet geklaagd, maar ik kan me zo voorstellen dat dat gaat komen). Nu is mijn vraag: herkent iemand dit en zo ja, hoe ga jij ermee om? Of uberhaupt: hebben mensen tips wat ik kan doen? Ik wil me dus wel naar hem uiten, maar wil hem niet wegjagen door te vaak te zeuren! En mezelf toespreken lukt op die momenten heel moeilijk, kan alleen als ik dan ook daadwerkelijk alleen ben. Ik trek me ook wel eens terug, maar dan komt hij toch kijken om te vragen wat er aan de hand is en dan begin ik weer...
maandag 2 juli 2007 om 11:14
Heb je ook weleens "last"van hele blije, gelukkige buiën?
Verder is het natuurlijk helemaal niet nodig om altijd op je slechte buiën te acteren.
Als je je supernaar voelt, kun je tegen jezelf zeggen, oke zo voel ik me nu, maar ik weet dat het niet de waarheid/werkelijlkheid is.
En dat kun je ook zo het best met je vriend bespreken. Ik denk dat je "slechte"gevoel nu teveel je relatie beheerst, waardoor je je nog beroerder gaat voelen, want ws is het zo, dat als de depribui weer geweken is je zelf ook niet snapt wat je bezielt heeft.
Denk ik. (Ken dat)
Verder is het natuurlijk helemaal niet nodig om altijd op je slechte buiën te acteren.
Als je je supernaar voelt, kun je tegen jezelf zeggen, oke zo voel ik me nu, maar ik weet dat het niet de waarheid/werkelijlkheid is.
En dat kun je ook zo het best met je vriend bespreken. Ik denk dat je "slechte"gevoel nu teveel je relatie beheerst, waardoor je je nog beroerder gaat voelen, want ws is het zo, dat als de depribui weer geweken is je zelf ook niet snapt wat je bezielt heeft.
Denk ik. (Ken dat)
maandag 2 juli 2007 om 11:16
Het lijkt alsof ik mezelf hoor, maar dan een jaar geleden.
Ik weet precies wat je bedoeld en ik had het net zo erg en net zo vaak als jij.
Vreselijk is het. En mijn vriend heeft heel wat te verduren gehad. Dat hij nog bij me is, begrijp ik niet hahahaha.
Ik heb heel veel met mijn vriend gepraat. Mijn onzekerheid geuit en laten blijken dat het bij mij ligt en niet bij hem.
Wat je zou kunnen doen en wat echt helpt. Is je onzekerheid zeker uit, maar hij mag geen antwoord geven. HIj mag jou geen bevestiging geven. Doet hij dit wel, dan voedt hij zeg maar je onzekerheid. En dan heb je iedere keer als je onzeker bent bevestiging van een ander nodig.
Je onzekerheid (je buien) moeten er wel uit, dus zeg dit ook. Maar hij mag alleen luisteren. Heel moeilijk is dat, maar het werkt wel.
Je moet hier van te voren wel over praten met je vriend of hij dit wat vind, want hij moet zich hier ook prettig bij voelen.
Hoelang hebben jullie een relatie?
Bij mij zijn de buien zo goed als over. Ik heb het nog wel eens, maar ik kan mezelf halt toe roepen. En laat het niet zover meer komen.
Dat jij weet dat het bij jou ligt is al een hele grote stap. En als je gedachten weer een loopje met je gaan nemen, moet je hardop zeggen STOP. En gewoon echt wat anders gaan doen.
Allemaal makkelijker gezegd dan gedaan, maar met wat inzet en vertrouwen kan je deze buien en onzekerheid echt de baas!!!!
Ik weet precies wat je bedoeld en ik had het net zo erg en net zo vaak als jij.
Vreselijk is het. En mijn vriend heeft heel wat te verduren gehad. Dat hij nog bij me is, begrijp ik niet hahahaha.
Ik heb heel veel met mijn vriend gepraat. Mijn onzekerheid geuit en laten blijken dat het bij mij ligt en niet bij hem.
Wat je zou kunnen doen en wat echt helpt. Is je onzekerheid zeker uit, maar hij mag geen antwoord geven. HIj mag jou geen bevestiging geven. Doet hij dit wel, dan voedt hij zeg maar je onzekerheid. En dan heb je iedere keer als je onzeker bent bevestiging van een ander nodig.
Je onzekerheid (je buien) moeten er wel uit, dus zeg dit ook. Maar hij mag alleen luisteren. Heel moeilijk is dat, maar het werkt wel.
Je moet hier van te voren wel over praten met je vriend of hij dit wat vind, want hij moet zich hier ook prettig bij voelen.
Hoelang hebben jullie een relatie?
Bij mij zijn de buien zo goed als over. Ik heb het nog wel eens, maar ik kan mezelf halt toe roepen. En laat het niet zover meer komen.
Dat jij weet dat het bij jou ligt is al een hele grote stap. En als je gedachten weer een loopje met je gaan nemen, moet je hardop zeggen STOP. En gewoon echt wat anders gaan doen.
Allemaal makkelijker gezegd dan gedaan, maar met wat inzet en vertrouwen kan je deze buien en onzekerheid echt de baas!!!!
maandag 2 juli 2007 om 11:22
Aanvulling; ik denk nl dat je sombere buien weinig met je relatie of je vriend te maken hebben. Alleen gaat hij er (voorlopig nog) op in of in mee. Stel dat je geen vriend had en op je werk op dezelfde manier somber zou zitten zijn. Dan zou men misschien één keer naar je luisteren en je daarna in je sop laten gaarkoken.
Praktisch advies; als je je weer zo somber voelt, ga dan de badkamer een grote beurt geven, of een ander klusje waar je een pesthumeur van krijgt. Dan gaat het in een sombere bui door en daarna voel je je een stuk beter, omdat je zo constructief met je mood bent omgegaan en de badkamer is ook weer eens blinkend schoon.
Praktisch advies; als je je weer zo somber voelt, ga dan de badkamer een grote beurt geven, of een ander klusje waar je een pesthumeur van krijgt. Dan gaat het in een sombere bui door en daarna voel je je een stuk beter, omdat je zo constructief met je mood bent omgegaan en de badkamer is ook weer eens blinkend schoon.
maandag 2 juli 2007 om 20:06
Praktisch advies; als je je weer zo somber voelt, ga dan de badkamer een grote beurt geven, of een ander klusje waar je een pesthumeur van krijgt. Dan gaat het in een sombere bui door en daarna voel je je een stuk beter, omdat je zo constructief met je mood bent omgegaan en de badkamer is ook weer eens blinkend schoon.
Ik weet helaas uit ervaring dat het niet zo makkelijk is.
Het sombere gevoel overvalt je en daar is op dat moment zelf niets aan te doen. Afleiding zoeken helpt ook niet.
Gewoon wachten tot het overgaat.
Ik zelf probeer dan zoveel mogelijk alleen te zijn. Dat alleen ik en mijn katten last van mijn bui hebben en niet mijn vriend.
Ik weet helaas uit ervaring dat het niet zo makkelijk is.
Het sombere gevoel overvalt je en daar is op dat moment zelf niets aan te doen. Afleiding zoeken helpt ook niet.
Gewoon wachten tot het overgaat.
Ik zelf probeer dan zoveel mogelijk alleen te zijn. Dat alleen ik en mijn katten last van mijn bui hebben en niet mijn vriend.
Frankly my dear, I don"t give a damn
dinsdag 3 juli 2007 om 17:36
Soms had ik gewild dat ik vroeger wat vaker op het Viva forum kwam...
De situaties zoals jullie die beschrijven zijn precies zoals mijn ex het moet hebben beleefd. Daarbij kwam ook dat zij het vaak over zelfmoord had, dat ze het leven toch niet aankon, het leven te hard voor haar was, dat ze het gevoel had niet op deze wereld thuis te horen, enz. Ik werd er zo verschrikkelijk ongelukkig en wanhopig van. Ik wist totaal niet wat ik met haar aan moest. Zodra ik bij haar was, haar vast hield, met haar praatte, haar knuffelde, dan kwam het altijd wel weer goed. Maar blijkbaar verzachtte ik het alleen. Ik loste niets op.
We waren zo'n ruim 5 jaar samen. Alles leek goed te gaan, allebei een leuke job, financieel allebei top, eigen vrienden, gezamelijke vrienden, allebei eigen sport, samen een mooi huis gekocht, een huis voor serieuze toekomstplannen, maatjes door dik en dun, voor het leven, dacht ik...
En toch... Toch was zij niet gelukkig. Na verloop van tijd zakte ze totaal in. Ik vond het onbegrijpelijk en werd er zelf zo in meegesleept dat ik me vaak heel verdrietig en ongelukkig voelde. Voor haar... Door veel te praten, vaak tot diep in de nacht, trok ze weer bij en kon ze weer naar me lachen. Maar het feit dat zij zo ongelukkig was en zelfs aangaf vaak het gevoel te hebben niet meer te willen leven, sloopte me volkomen...
Eerlijk gezegd heb ik hier nu nog steeds last van..
We zijn nu ruim een jaar uit elkaar maar dat kwam niet alleen door dit. Ik had haar echter nooit in de steek willen laten, maar ik kwam erachter dat ik ook een mens ben. Het koste me al mijn energie en bleef emotioneel leeggetrokken achter. Niet dat zij vrolijk is verder gegaan overigens...
Moraal: Get your f*cking act together. Blijf hier niet mee lopen en ga niet accepteren dat het normaal is dat je je zo voelt. Vergeet ook niet wat je je partner er mee aandoet! Je partner is niet op de wereld gezet om voor jou als je persoonlijke Emiel Ratelband te fungeren. Voor de rest, keer niet in jezelf, maar zoek hulp, alleen of samen met je partner...
Vaak had ik gehoopt dat ik daar eerder de kracht en wijsheid voor had gehad. Helaas had ik dat niet... :(
De situaties zoals jullie die beschrijven zijn precies zoals mijn ex het moet hebben beleefd. Daarbij kwam ook dat zij het vaak over zelfmoord had, dat ze het leven toch niet aankon, het leven te hard voor haar was, dat ze het gevoel had niet op deze wereld thuis te horen, enz. Ik werd er zo verschrikkelijk ongelukkig en wanhopig van. Ik wist totaal niet wat ik met haar aan moest. Zodra ik bij haar was, haar vast hield, met haar praatte, haar knuffelde, dan kwam het altijd wel weer goed. Maar blijkbaar verzachtte ik het alleen. Ik loste niets op.
We waren zo'n ruim 5 jaar samen. Alles leek goed te gaan, allebei een leuke job, financieel allebei top, eigen vrienden, gezamelijke vrienden, allebei eigen sport, samen een mooi huis gekocht, een huis voor serieuze toekomstplannen, maatjes door dik en dun, voor het leven, dacht ik...
En toch... Toch was zij niet gelukkig. Na verloop van tijd zakte ze totaal in. Ik vond het onbegrijpelijk en werd er zelf zo in meegesleept dat ik me vaak heel verdrietig en ongelukkig voelde. Voor haar... Door veel te praten, vaak tot diep in de nacht, trok ze weer bij en kon ze weer naar me lachen. Maar het feit dat zij zo ongelukkig was en zelfs aangaf vaak het gevoel te hebben niet meer te willen leven, sloopte me volkomen...
Eerlijk gezegd heb ik hier nu nog steeds last van..
We zijn nu ruim een jaar uit elkaar maar dat kwam niet alleen door dit. Ik had haar echter nooit in de steek willen laten, maar ik kwam erachter dat ik ook een mens ben. Het koste me al mijn energie en bleef emotioneel leeggetrokken achter. Niet dat zij vrolijk is verder gegaan overigens...
Moraal: Get your f*cking act together. Blijf hier niet mee lopen en ga niet accepteren dat het normaal is dat je je zo voelt. Vergeet ook niet wat je je partner er mee aandoet! Je partner is niet op de wereld gezet om voor jou als je persoonlijke Emiel Ratelband te fungeren. Voor de rest, keer niet in jezelf, maar zoek hulp, alleen of samen met je partner...
Vaak had ik gehoopt dat ik daar eerder de kracht en wijsheid voor had gehad. Helaas had ik dat niet... :(
donderdag 5 juli 2007 om 23:48
Zooo herkenbaar allemaal die onzekerheid. Ik heb er ook zo erg last van. Mijn vriend is ook vaak in het buitenland voor werk en dan wordt het nog erger. En dan ben ik ook nog eens, voor het eerst in mijn leven, heel erg jaloers! Nog nooit eerder gehad. Of komt dat gewoon omdat ik nog niet zoveel van iemand gehouden heb? Mijn vriend gaat niet op mijn onzekere buien in. Vind dat ik dat echt zelf een beetje moet oplossen. En weetje, daar heeft hij natuurlijk wel gelijk in. Maar soms wil ik gewoon graag een beetje horen dat ik een prinsesje ben. Hij vindt het erg moeilijk om lieve dingen te zeggen, doet dat dus ook bijna niet. Dus misschien ben ik daarom zo onzeker??? Mijn onzekerheid bepaald nu ook een beetje mijn leven merk ik. Voel me ineens overal onzeker. Ook over mijn werk (mijn vorige baas stuurde me weg omdat ik rsi had, maar dat mag niet dus zei hij dat hij teleurgesteld was in mijn werk, AUW). Voel me onzeker t.o. vrienden/mensen en vind het inneens moeilijk om een gesprek opgang te houden waardoor mensen mij een beetje ontlopen. En dat terwijl ik echt een leuke vlotte meid ben. En nu zit ik mijn ellendige verhaal te vertellen terwijl dit een topic van iemand anders is! Nou als iemand DE oplossing heeft voor onzekerheid, dan hoor ik dat GRAAG!!! Oooh en ik ben niet iemand die zwelgt in zelfmedelijden, meestal geef ik mezelf een schop onder mijn kont, maar het lukt me gewoon niet.....
vrijdag 6 juli 2007 om 00:48
Oh dit heb ik ook precies. Ik zoek ruzie om niets, heb huilbuien en wil het liefst dat mijn vriend me dan troost.
Ik woon niet in Nederland, ben voor mijn vriend naar het buitenland verhuisd en geef hem er soms gewoon de schuld van dat de situatie hier heel anders is, dat ik hier nog nauwelijks vrienden heb en mijn familie mis. Ik HAAT het hier soms echt, maar heb eigenlijk niemand die me een beetje kan begrijpen, behalve mijn vriend. Maar ja, die wordt dus ook in twee-en gescheurd door mijn gevoelens en zijn culturele achtergrond en familie.
Ik weet niet hoe ik het moet oplossen, de tijd nemen en wennen. Maar ik ben hier al 2 jaar...
Ik woon niet in Nederland, ben voor mijn vriend naar het buitenland verhuisd en geef hem er soms gewoon de schuld van dat de situatie hier heel anders is, dat ik hier nog nauwelijks vrienden heb en mijn familie mis. Ik HAAT het hier soms echt, maar heb eigenlijk niemand die me een beetje kan begrijpen, behalve mijn vriend. Maar ja, die wordt dus ook in twee-en gescheurd door mijn gevoelens en zijn culturele achtergrond en familie.
Ik weet niet hoe ik het moet oplossen, de tijd nemen en wennen. Maar ik ben hier al 2 jaar...
vrijdag 6 juli 2007 om 02:32
Ik vind zo'n sombere bui helemaal niet erg hoor, maar vroeger snapte ik niet wat er aan de hand was en reageerde ik met te weinig begrip. Dus ik denk dat je de meeste mannen dat best wel kunt uitleggen, en normaal gesproken vinden ze zo'n bui helemaal niet erg, maar wat een man verschrikkelijk vind is als hij niet weet hoe hij moet reageren. Dus dat moet je wel van te voren vertellen.
vrijdag 6 juli 2007 om 10:32
Lieve Vertwijfeld,
Ik zat er aan te denken een topic te openen om advies te vragen aangaande mijn onzekerheden. Angst om verlaten te worden, angst om voor de gek gehouden te worden, angst om pijn gedaan te worden.
Ik ben 26 jaar en zit nu een maand of 3 in een relatie, een hele lieve man en allemaal nog erg pril. Dus moet hem nog leren kennen. Maar het is alsof ik de tijd vooruit wil spoelen en al mijn gevoelens wil overslaan.
Ook ik ben bang om verlaten te worden, wat nou als hij ineens niet meer van me houd? Wat nou als hij zich ineens aan me irriteerd? Hele vermoeiende gedachtes en als ik eraan toe geef wordt het alleen maar erger. Kan zelfs zo erg worden dat als hij niet op een sms reageerd ik inwendig boos op hem wordt. Als hij eventjes geen bevestiging geef, hij me dus zat is. Ik ben tot het besef gekomen dat veel van deze dingen te maken hebben met vroeger en met mijn gebrek aan vertrouwen in mezelf.
Ook heb ik al een beetje de neiging zaken erger te maken dan dat ze zijn. Ik heb mezelf dus voorgenomen mijn gedachte gang onder handen te nemen en dit zover ik kan op te gaan lossen. Ik heb er ook voor gekozen in therapie te gaan en echt weer mijn eigen dingen op te gaan pakken. Ik ga minimaal twee keer in de week sporten, leuke dingen afspreken met vriendinnen.
Voor het eerst in mijn leven wil ik deze onzekerheden aan gaan pakken, beetje bij beetje..En ja mijn vriend weet hier ook vanaf, hij vind het vreselijk voor me en heeft ook aangegeven me hierbij te willen helpen en erkend ook dat vertrouwen moet groeien met de tijd.
Groetjes!
Ik zat er aan te denken een topic te openen om advies te vragen aangaande mijn onzekerheden. Angst om verlaten te worden, angst om voor de gek gehouden te worden, angst om pijn gedaan te worden.
Ik ben 26 jaar en zit nu een maand of 3 in een relatie, een hele lieve man en allemaal nog erg pril. Dus moet hem nog leren kennen. Maar het is alsof ik de tijd vooruit wil spoelen en al mijn gevoelens wil overslaan.
Ook ik ben bang om verlaten te worden, wat nou als hij ineens niet meer van me houd? Wat nou als hij zich ineens aan me irriteerd? Hele vermoeiende gedachtes en als ik eraan toe geef wordt het alleen maar erger. Kan zelfs zo erg worden dat als hij niet op een sms reageerd ik inwendig boos op hem wordt. Als hij eventjes geen bevestiging geef, hij me dus zat is. Ik ben tot het besef gekomen dat veel van deze dingen te maken hebben met vroeger en met mijn gebrek aan vertrouwen in mezelf.
Ook heb ik al een beetje de neiging zaken erger te maken dan dat ze zijn. Ik heb mezelf dus voorgenomen mijn gedachte gang onder handen te nemen en dit zover ik kan op te gaan lossen. Ik heb er ook voor gekozen in therapie te gaan en echt weer mijn eigen dingen op te gaan pakken. Ik ga minimaal twee keer in de week sporten, leuke dingen afspreken met vriendinnen.
Voor het eerst in mijn leven wil ik deze onzekerheden aan gaan pakken, beetje bij beetje..En ja mijn vriend weet hier ook vanaf, hij vind het vreselijk voor me en heeft ook aangegeven me hierbij te willen helpen en erkend ook dat vertrouwen moet groeien met de tijd.
Groetjes!
vrijdag 6 juli 2007 om 11:48
Heb zelf ook de neiging om negatief te denken...
Door heel veel te praten met mijn vriend is er een hoop duidelijk geworden.
Achteraf heb ik heel veel gevraagd van mijn vriend, hij is nl geen prater en moest toen wel door mij zeg maar, maar er is een periode geweest dat ik altijd maar wat had. Hij heeft toen een grens aangegeven. Schrok er even van maar deed wel mijn ogen toen openen!
Hij gaf aan dat als er altijd maar wat is dat hij er op een gegeven moment er geen zin meer in heeft, geen energie er meer in kan steken.
Klnikt bot zo, maar hij zei het heel lief en bedoelde het goed.
Kon me opeens zo goed voorstellen dat je dan erg op je tenen moet lopen, denkend: wat zal er nu weer zijn? Ben ik niet goed genoeg?
Sindsdien hou ik er rekening mee en breng ik iets op een rustige manier en denk ik niet te snel negatief (alsof hij het bijv expres doet). Waar ik nu ook achter ben is dat we elkaar echt moesten leren kennen om elkaar nu meer te accepteren!
Verwachtte in het begin nog teveel dat hij wel zou veranderen, dus meer zoals mij zou worden, FOUT! Nu doe ik dat niet meer en dat geeft zoveel rust!
Ben altijd erg blij dat ik met hem kan praten en laatst hadden we een serieus gesprek en achteraf bedacht ik me: hehe eindelijk op een goede manier (volwassen) niks verwijtend en open naar elkaar toe en begripvol.
Zo heerlijk was dat.
Praat dus met je vriend als er wat is, houd niks voor hem achter, maar let er dus wel op dat je er niet teveel op door gaat. Hij zal je steunen maar wel zijn grenzen hebben.
Het is geven en nemen in een relatie.
Door heel veel te praten met mijn vriend is er een hoop duidelijk geworden.
Achteraf heb ik heel veel gevraagd van mijn vriend, hij is nl geen prater en moest toen wel door mij zeg maar, maar er is een periode geweest dat ik altijd maar wat had. Hij heeft toen een grens aangegeven. Schrok er even van maar deed wel mijn ogen toen openen!
Hij gaf aan dat als er altijd maar wat is dat hij er op een gegeven moment er geen zin meer in heeft, geen energie er meer in kan steken.
Klnikt bot zo, maar hij zei het heel lief en bedoelde het goed.
Kon me opeens zo goed voorstellen dat je dan erg op je tenen moet lopen, denkend: wat zal er nu weer zijn? Ben ik niet goed genoeg?
Sindsdien hou ik er rekening mee en breng ik iets op een rustige manier en denk ik niet te snel negatief (alsof hij het bijv expres doet). Waar ik nu ook achter ben is dat we elkaar echt moesten leren kennen om elkaar nu meer te accepteren!
Verwachtte in het begin nog teveel dat hij wel zou veranderen, dus meer zoals mij zou worden, FOUT! Nu doe ik dat niet meer en dat geeft zoveel rust!
Ben altijd erg blij dat ik met hem kan praten en laatst hadden we een serieus gesprek en achteraf bedacht ik me: hehe eindelijk op een goede manier (volwassen) niks verwijtend en open naar elkaar toe en begripvol.
Zo heerlijk was dat.
Praat dus met je vriend als er wat is, houd niks voor hem achter, maar let er dus wel op dat je er niet teveel op door gaat. Hij zal je steunen maar wel zijn grenzen hebben.
Het is geven en nemen in een relatie.
vrijdag 6 juli 2007 om 19:17
tnx voor jullie reacties. Ergens fijn te lezen dat mensen dit herkennen, wel rot voor degenen die het herkennen! Maar goed, iedereen heeft wel wat..
@Mabel007: bedankt voor je advies! Ik ga eens proberen gebruik te maken van mijn negatieve buien. Voel me idd dan toch al kut, dus schoonmaken zal het gevoel niet veel erger kunnen maken..
@Mariska79: goed te lezen dat het met jou steeds beter gaat op dat vlak! Wat lastig zeg: wel uitspreken naar hem en dat hij dan niet mag reageren. Het lijkt me een zeer goede oefening, want dan moet het wel uit jezelf komen, maar ik merk dat als ik in zo'n staat ben ik zo graag bevestiging wil dat ik het heel moeilijk zal trekken als hij dan niks zou zeggen! Hoe doe jij dat? Ik kan pas als ik weer rationeel ben bedenken dat het goed is als hij niks zegt, maar als ik in die bui ben vrees ik dat ik een niet-reactie van hem niet zou trekken...Ik heb trouwens pas 5 maanden iets met hem, dus wil ook nog voorzichtig zijn in het uiten van mijn shit. Maar deze buien dringen zich echt aan me op..
@Bunny: wat verwoord je dat mooi. Zeker wat je zegt over verschillende delen van jezelf. Ik denk ook dat acceptatie the key-word is...vind dat alleen zo verrekte moeilijk! Hoe kan ik toch van mezelf accepteren dat ik me soms zo kut voel dat ik zin heb mijn hele omgeving te manipuleren zodat ze mij blijven bevestigen en de onzekerheid die ik maar blijf voelen voor me wegnemen? Ik weet dat dat niet redelijk is, maar in zo'n bui...net als wat jij beschreef...
Wat reageerde jouw toenmalige vriend daar goed op zeg! Even nieuwsgierigheid: waarom heb je hem laten gaan (uit verhaal maak ik op dat jij die keuze gemaakt hebt..)?
@Mea Vota: jammer dat het tussen jullie zo gelopen is! Klinkt erg zwaar, hoe dat toen met je vriendin gegaan is. Iets zwaarder nog dan hoe ik het kan voelen, ik denk bv niet aan suicide. Maar je hebt helemaal gelijk dat hulp zoeken noodzakelijk is, dat doe ik ook al. En ik zie vriend idd niet verantwoordelijk voor mijn geluk, maar in die buien die ik soms heb kan ik gewoon even niet normaal/rationeel doen. Misschien is dat te slap gezegd..ik probeer mezelf dan echt schop onder de kont te geven maar het voelt alsof dat op dat moment echt niet lukt. Alleen zijn is dan makkelijker dan met hem erbij...Waar had jij behoefte aan gehad dat jouw vriendin toen gedaan/gezegd had?
@kreeft1: fijn te horen dat dit mannen niet per definitie hoeft af te schrikken. Daar ben ik dus doodsbng voor..dat hij hierom zijn biezen pakt. Ik ga het wel bespreekbaar maken en zeggen wat ik op zo'n moment fijn van hem zou vinden..
@scarlet123: jij herkent dit dus ook! Goed dat je eraan aan het werken bent! Ik ben er ook mee bezig, maar vind het verdomde hardnekkig soms. Hoe ervaar jij dat?
@Minameut: je hebt helemaal gelijk dat erover praten goed is! Ik hoop dat ook mijn vriend zijn grenzen erin aan zal geven, zoals jij dat ook ervaren hebt. Ben vaak bang dat hij dat niet doet en dat het dan ineens te laat is. Wat knap dat jij volwassen en zonder verwijten met je vriend kan praten! Kun je dat ook in onzekere buien?
@Mabel007: bedankt voor je advies! Ik ga eens proberen gebruik te maken van mijn negatieve buien. Voel me idd dan toch al kut, dus schoonmaken zal het gevoel niet veel erger kunnen maken..
@Mariska79: goed te lezen dat het met jou steeds beter gaat op dat vlak! Wat lastig zeg: wel uitspreken naar hem en dat hij dan niet mag reageren. Het lijkt me een zeer goede oefening, want dan moet het wel uit jezelf komen, maar ik merk dat als ik in zo'n staat ben ik zo graag bevestiging wil dat ik het heel moeilijk zal trekken als hij dan niks zou zeggen! Hoe doe jij dat? Ik kan pas als ik weer rationeel ben bedenken dat het goed is als hij niks zegt, maar als ik in die bui ben vrees ik dat ik een niet-reactie van hem niet zou trekken...Ik heb trouwens pas 5 maanden iets met hem, dus wil ook nog voorzichtig zijn in het uiten van mijn shit. Maar deze buien dringen zich echt aan me op..
@Bunny: wat verwoord je dat mooi. Zeker wat je zegt over verschillende delen van jezelf. Ik denk ook dat acceptatie the key-word is...vind dat alleen zo verrekte moeilijk! Hoe kan ik toch van mezelf accepteren dat ik me soms zo kut voel dat ik zin heb mijn hele omgeving te manipuleren zodat ze mij blijven bevestigen en de onzekerheid die ik maar blijf voelen voor me wegnemen? Ik weet dat dat niet redelijk is, maar in zo'n bui...net als wat jij beschreef...
Wat reageerde jouw toenmalige vriend daar goed op zeg! Even nieuwsgierigheid: waarom heb je hem laten gaan (uit verhaal maak ik op dat jij die keuze gemaakt hebt..)?
@Mea Vota: jammer dat het tussen jullie zo gelopen is! Klinkt erg zwaar, hoe dat toen met je vriendin gegaan is. Iets zwaarder nog dan hoe ik het kan voelen, ik denk bv niet aan suicide. Maar je hebt helemaal gelijk dat hulp zoeken noodzakelijk is, dat doe ik ook al. En ik zie vriend idd niet verantwoordelijk voor mijn geluk, maar in die buien die ik soms heb kan ik gewoon even niet normaal/rationeel doen. Misschien is dat te slap gezegd..ik probeer mezelf dan echt schop onder de kont te geven maar het voelt alsof dat op dat moment echt niet lukt. Alleen zijn is dan makkelijker dan met hem erbij...Waar had jij behoefte aan gehad dat jouw vriendin toen gedaan/gezegd had?
@kreeft1: fijn te horen dat dit mannen niet per definitie hoeft af te schrikken. Daar ben ik dus doodsbng voor..dat hij hierom zijn biezen pakt. Ik ga het wel bespreekbaar maken en zeggen wat ik op zo'n moment fijn van hem zou vinden..
@scarlet123: jij herkent dit dus ook! Goed dat je eraan aan het werken bent! Ik ben er ook mee bezig, maar vind het verdomde hardnekkig soms. Hoe ervaar jij dat?
@Minameut: je hebt helemaal gelijk dat erover praten goed is! Ik hoop dat ook mijn vriend zijn grenzen erin aan zal geven, zoals jij dat ook ervaren hebt. Ben vaak bang dat hij dat niet doet en dat het dan ineens te laat is. Wat knap dat jij volwassen en zonder verwijten met je vriend kan praten! Kun je dat ook in onzekere buien?
dinsdag 10 juli 2007 om 00:58
@ Bunny, Mijn opmerking is eigenlijk zowel als kritiek als 'tip' bedoeld. Echt een tip is het natuurlijk niet want iedere situatie is weer anders. Maar door de verhalen die jullie hier neerpennen kan ik mezelf weer heel erg terugbrengen in dat gevoels van destijds, en ik merk dat ik er gewoon verdrietig van word. Best heftig....
Ik heb jouw andere opmerkingen, ook in andere topics, gelezen en ik herken veel in wat jij zegt. Ik denk dat jij wel een stuk verder was/bent dan mijn ex-vriendin toen was/nu is. Zij wist zich vooral geen raad met zichzelf en ik ook niet met haar. Ze ging niet in therapie en eigenlijk was daar ook helemaal geen sprake van. Zij vond zich vooral hopeloos en probeerde wanhopig te accepteren dat ze zo was. Iets waarvan ze nu beweert dat het haar wel lukt. Nogmaals, het waren dan ook buien, ik wil haar niet afschilderen als een psychiatrische patient.
Om nog antwoord te geven op je vragen: Ja, ik krijg soms wel de indruk dat vrouwen die met dit soort problemen lopen, te vaak, te veel steunen op hun partner. Deze kan het vervolgens niet oplossen en de relatie komt onder druk te staan, en in de allerslechtste gevallen gaat het (oa. hierdoor) stuk. (zeer eenzijdig en eng bekeken dan)
Niet alleen door het toeven op het Viva-forum, maar ook door de afgelopen 2 jr. ben ik veel wijzer geworden. Ik weet niet of ik er anders mee om zou gaan, maar ik denk dat ik nu beter zou weten wat ik eraan kan doen. En dat is niet zelf voor psycholoog spelen. Mijn ex heeft een groot probleem en daarbij moet je aan borderline gaan denken. Zo iemand heeft professionele hulp nodig.
Het blijft me pijn doen dat de relatie misschien gered had kunnen worden als we beiden eerder aan de noodklok hadden getrokken. Als we dus misschien meer ervaring hadden kunnen hebben, door eerdere relaties. Helaas is mijn relatie met haar nu een 'eerdere relatie', en die ervaring moet ik nu meenemen naar de volgende. Ik ben soms nog ontroostbaar dat die relatie geslachtofferd moest worden om die ervaring te krijgen... Dat voelt nog vaak niet juist... Alsof het zo niet hoorde te gaan.
Ik heb je andere topic ook gelezen, dus momenteel misschien niet een issue, maar denk je dat je in een volgende relatie deze buien weer krijgt? In hoeverre zou je je nieuwe partner daar deelgenoot van maken? Ben je bang hetzelfde te krijgen nu...?
@ Vertwijfeld; dat is een moeilijke vraag. Ik weet niet wat ze had kunnen zeggen. Het ging/gaat niet om mij. Ik had gewoon graag gezien dat ze wat gelukkiger was cq. kon zijn. We hadden het samen moeten doen maar op het dieptepunt van onze relatie hadden we allebei de kracht niet meer. Vooral ik niet, en juist ik was op dit gebied het fundament waar onze relatie op rustte. Toen dat wegviel zakte alles in elkaar. Hier voel ik me nog altijd erg schuldig om. Ik heb haar in de steek gelaten, in een tijd dat zij het moeilijk had, omdat ik het zelf niet meer aankon... Dat vreet aan me...
Ik heb jouw andere opmerkingen, ook in andere topics, gelezen en ik herken veel in wat jij zegt. Ik denk dat jij wel een stuk verder was/bent dan mijn ex-vriendin toen was/nu is. Zij wist zich vooral geen raad met zichzelf en ik ook niet met haar. Ze ging niet in therapie en eigenlijk was daar ook helemaal geen sprake van. Zij vond zich vooral hopeloos en probeerde wanhopig te accepteren dat ze zo was. Iets waarvan ze nu beweert dat het haar wel lukt. Nogmaals, het waren dan ook buien, ik wil haar niet afschilderen als een psychiatrische patient.
Om nog antwoord te geven op je vragen: Ja, ik krijg soms wel de indruk dat vrouwen die met dit soort problemen lopen, te vaak, te veel steunen op hun partner. Deze kan het vervolgens niet oplossen en de relatie komt onder druk te staan, en in de allerslechtste gevallen gaat het (oa. hierdoor) stuk. (zeer eenzijdig en eng bekeken dan)
Niet alleen door het toeven op het Viva-forum, maar ook door de afgelopen 2 jr. ben ik veel wijzer geworden. Ik weet niet of ik er anders mee om zou gaan, maar ik denk dat ik nu beter zou weten wat ik eraan kan doen. En dat is niet zelf voor psycholoog spelen. Mijn ex heeft een groot probleem en daarbij moet je aan borderline gaan denken. Zo iemand heeft professionele hulp nodig.
Het blijft me pijn doen dat de relatie misschien gered had kunnen worden als we beiden eerder aan de noodklok hadden getrokken. Als we dus misschien meer ervaring hadden kunnen hebben, door eerdere relaties. Helaas is mijn relatie met haar nu een 'eerdere relatie', en die ervaring moet ik nu meenemen naar de volgende. Ik ben soms nog ontroostbaar dat die relatie geslachtofferd moest worden om die ervaring te krijgen... Dat voelt nog vaak niet juist... Alsof het zo niet hoorde te gaan.
Ik heb je andere topic ook gelezen, dus momenteel misschien niet een issue, maar denk je dat je in een volgende relatie deze buien weer krijgt? In hoeverre zou je je nieuwe partner daar deelgenoot van maken? Ben je bang hetzelfde te krijgen nu...?
@ Vertwijfeld; dat is een moeilijke vraag. Ik weet niet wat ze had kunnen zeggen. Het ging/gaat niet om mij. Ik had gewoon graag gezien dat ze wat gelukkiger was cq. kon zijn. We hadden het samen moeten doen maar op het dieptepunt van onze relatie hadden we allebei de kracht niet meer. Vooral ik niet, en juist ik was op dit gebied het fundament waar onze relatie op rustte. Toen dat wegviel zakte alles in elkaar. Hier voel ik me nog altijd erg schuldig om. Ik heb haar in de steek gelaten, in een tijd dat zij het moeilijk had, omdat ik het zelf niet meer aankon... Dat vreet aan me...
dinsdag 10 juli 2007 om 04:13
Ik had dit bij mijn eerste relatie ook heel erg. Het is daarom ook uitgegaan. Niet omdat hij niet meer van me hield maar omdat hij gewoon er zo de lol niet van inzag. Ik ben daar heel sterk uitgekomen heb nog 1 verschrikkelijke mislukte jongen ontmoet daarna, maar ben uit die relatie ook heel sterk uitgekomen. Ik ben nu zo veranderd. Ik heb nu een hele lieve vriend en merk dat ik heel onafhankelijk in deze relatie sta. Ik krijg veel aandacht en als ik even die niet krijg dan denk ik gewoon van: Hij heeft ook even tijd met zijn vrienden nodig of tijd voor zichzelf. Ik zelf wil die tijd ook en ik hou ook nog steeds ziels veel van hem als ik met een vriendin op vakantie ga voor een weekje bijvoorbeeld. Soms drijgt een aanval op te komen maar dan draai ik het om in iets grappips. Bijvoorbeeld vandaag toevallig stond hij vanmorgen snel op ging gelijk naar wat vrienden in de buurt en thuis bemoeide hij zich niet echt met mij terwijl ik gewoon lekker mijn aandacht van hem wilde. Toen naar een paar uurtjes liep ik naar ze kamer en zei ik met een zielig stemmetje: Ik loop al de hele dag achter je kont aan en nooooooou ik wil zo graag een kusje:) Dan kan hij daar gewoon om lachen en krijg ik wat ik zo graag wou zonder drama te schoppen en rare gedachten in mijn hoofd te halen!!
Ik heb het dus ook echt verschrikkelijk gehad en hele rare fratsen uitgehaald...en mijn eerste vriend heeft heel wat geduld gehad maar toch werkte het niet zo! Ik denk dat het ooit wel is uit je groeit.. en gewoon vooral sterk proberen te zijn.
Ik heb het dus ook echt verschrikkelijk gehad en hele rare fratsen uitgehaald...en mijn eerste vriend heeft heel wat geduld gehad maar toch werkte het niet zo! Ik denk dat het ooit wel is uit je groeit.. en gewoon vooral sterk proberen te zijn.
dinsdag 10 juli 2007 om 22:32
Jeetje wat een herkenbaar topic. Dit is precies wat ik nu in mijn relatie heb. Ik kan me soms zo onzeker voelen of mijn vriend me wel écht leuk vind, of hij me niet zat is, denken dat hij zijn vrienden wel belangrijker zal vinden etc. Door die irreeele gedachten kan ik me ook heel somber voelen. Er over denken dat het beter is om het uit te maken, maar bij die gedachte voel ik me alleen nog maar somberder.
Het lastige is, is dat ik juist heel weinig bevestiging kreeg. Maar ik heb laten merken dat ik wel graag wat meer wil horen dat hij het leuk vind om bij mij te zijn enzo. En nu doet hij dat ook wel. Ik moet zeggen, dat geeft mij ook een veel beter gevoel over onze relatie.
Fijn om te lezen hoe je met die negatieve gevoelens om kunt gaan. Ik doe/ deed dit echt op een verkeerde manier. Ik richtte dit ( in een smsje bijvoorbeeld) juist op hem. Als hij dan niet kon afspreken, dan in een smsje naar hem zoiets zetten als 'je vrienden zijn zeker weer belangrijker?'
Heel kinderachtig eigenlijk. Ik wil écht proberen om het niet meer op hem te richten, het is ook iets vanuit mzelf dat negatieve, en ik wil niet onze relatie erdoor kapot laten gaan..
Het lastige is, is dat ik juist heel weinig bevestiging kreeg. Maar ik heb laten merken dat ik wel graag wat meer wil horen dat hij het leuk vind om bij mij te zijn enzo. En nu doet hij dat ook wel. Ik moet zeggen, dat geeft mij ook een veel beter gevoel over onze relatie.
Fijn om te lezen hoe je met die negatieve gevoelens om kunt gaan. Ik doe/ deed dit echt op een verkeerde manier. Ik richtte dit ( in een smsje bijvoorbeeld) juist op hem. Als hij dan niet kon afspreken, dan in een smsje naar hem zoiets zetten als 'je vrienden zijn zeker weer belangrijker?'
Heel kinderachtig eigenlijk. Ik wil écht proberen om het niet meer op hem te richten, het is ook iets vanuit mzelf dat negatieve, en ik wil niet onze relatie erdoor kapot laten gaan..
