Hoe kom ik hier uit?

Beste allen,

N.a.v. een actueel huiselijk geweld topic op dit forum, heb ik besloten om een account aan te maken en iets voor te leggen aan jullie. Al een tijdje overwoog ik dit topic te starten, maar vond het eigenlijk te spanningverwekkend.

In het topic waar ik naar verwijs komt het opdringen van seks voor (door de eigen partner). Op een bepaalde manier is het voor mij herkenbaar. Ik zal hier iets over schrijven; hoewel dit niet de reden is waarom ik dit topic start (dat volgt halverwege dit topic). De reden dat ik toch iets kwijt moet over 'opdringen van seks door eigen partner', is omdat ik hier helemaal niet over kan ventileren met anderen. Privé weet 1 vriendin het, maar verder heb ik het nog nooit met iemand gedeeld - het andere topic gaf me een soort 'metoo' gevoel in de zin van herkenbaarheid en maakt me duidelijk: jij zit daar ook in.

Mijn situatie is als volgt:
Al jarenlang heb ik (uitzonderingen daargelaten) dagelijks seks met mijn partner. Niet omdat dit mijn wens is (niet in die mate, mijn libido ligt veel lager - en inmiddels kan het me helemaal gestolen worden), maar om aan zijn stilzwijgende verwachting/ behoefte te voldoen; om de sfeer niet verder onderkoeld te laten worden. Want een onderkoelde sfeer zorgt voor spanningen, wat kan leiden tot een stilzwijgende sfeer en de halve dag kritiek ontvangen bijvoorbeeld, tot aan uiteindelijk tirades om kleine dingen. Dit is in de loop der jaren zo gegroeid. Aanvankelijk was dat niet zo - er heeft denk ik een opbouw van enkele jaren in gezeten.
Ik heb vaker aangegeven dat het teveel voor me is, maar dan belanden we al snel in een afstandelijke sfeer en weet ik uiteindelijk niet hoe snel ik moet bijschakelen. Deze routinematige seks ben ik gaan accepteren, ik zie mezelf eigenlijk als 'geconditioneerd' in deze situatie. Soms raakt het me weleens en moet ik er kortstondig toch even om huilen. Anderzijds voel ik me behoorlijk afgevlakt; voornamelijk raakt het me niet zo door gewenning en een soort acceptatie - hoewel ik me soms razend voel inwendig als het tijd vreet.

De sfeer hier is regelmatig bedompt; partner is snel geërgerd (niet per se alleen door ons, maar in het algeheel; zodra het nieuws aanstaat begint het vaak al).Geen schreeuwpartijen of fysiek geweld o.i.d. (niet meer; is in het verleden wel eens voorgekomen) maar wel als rode draad: spanning en kritiek. Hij heeft haviksogen voor van alles, zo ervaren zowel ons kind als ik dat. Ik wil weg bij hem vanwege ons kind - die zich ook niet ontspannen bij papa voelt. (ik wil verder niet teveel over kind kwijt, maar dit is dé motivatie voor me om weg te gaan - zonder kind zou ik mijn leven zo voortzetten en er het beste naar omstandigheden van maken; wat ik gelijktijdig ook heel laf van mezelf vind, maar de 'spirit' ontbreekt - ook dat bedoel ik met geconditioneerd, soms denk ik zelfs 'zó erg is het toch ook allemaal niet').

Er zijn een aantal dingen waar ik tegenaan loop, en dat is toch een loyaliteitsgevoel naar hem (iets wat ik verder probeer te negeren, maar het is er wel). Daarbij voelt achter zijn rug om hem verlaten en van alles bekokstoven ook slecht, hoewel ik rationeel weet dat dit de enige optie is. Maar waar ik vooral tegenaan loop is een diepe angst, ik ben doodsbang van hem (niet zonder reden - maar ik kan vanwege herkenning geen voorbeelden geven).

Ik zou als het kan graag tips ontvangen van mensen die ook hun partner zijn "ontvlucht", of het van nabij hebben meegemaakt.
Ik begrijp dat ik naar de HA kan gaan en VeiligThuis kan benaderen, maar ik overweeg ook om het zelf aan te pakken (waarbij ik wel de huisarts informeer). Ik heb wat financiële middelen, ik kan vanuit huis werken.
De reden om het zelf te regelen is dat ik liever niet naar een opvanghuis wil met mijn kind (voor mijzelf zou het niet echt uitmaken, maar wil dit voor mijn kind liever niet).

Voor m'n gevoel sta ik er erg alleen voor, kan weinig echt concrete info vinden online (althans, antwoorden op mijn vragen/zorgen). Vaak twijfel ik ook: 'kan/ dúrf ik dit wel', maar ik moet echt doorzetten. Misschien is jullie raad zeer waardevol. Alvast bedankt voor eventuele tips (of jullie visie).

Iemand?

Dank jullie voor de reacties.

Met het andere topic ben ik al bezig (dat volg ik al een tijdje, maar ben nog niet helemaal bijgelezen). Ik herken er veel zaken bijna 1-op-1. Waarom start ik dan zelf ook een topic? Ik hoopte ergens ook op een soort betrokkenheid (zoals pb's, waarin je wel kan spuien, dat kan ik nu niet, ik ben als de dood voor herkenning) Ik kan NOOIT spuien. Juist dat en de reacties daarop zouden me sterken.
En ik ben al overtuigd om te gaan. Overtuigd is het goede woord niet; noodgedwongen om te gaan. Juist die "sterke overtuiging" om te gaan zoek ik. En dat is ergens ziekelijk misschien dat ik dat nodig heb.

Al een tijdje heb ik het idee dat ik inderdaad in het Stockholm syndroom zit, of een codependency. Een tijd geleden heb ik een periode een psycholoog bezocht, maar het haalde me niet uit mijn geestelijke gesteldheid. Ik denk dat boute reacties dat wel doen, daarom startte ik dit topic.

Daarnaast zocht ik ervaringen van anderen die deels/ of zonder instanties de relatie zijn ontvlucht - kan dat, is dat haalbaar? (ik heb financiële middelen/thuiswerk).

De reden waarom ik het zonder (of deels zonder) instanties zou willen doen (hoewel ik altijd de HA zou informeren) is dat ik niet wil dat mijn kind in een vrouwenopvang terecht komt.

Moon schreef: ↑

03-05-2023 11:48

Ach, wat een verdrietige situatie. Goed dat je weg wilt.

Praktische tips zullen anderen geven, daar weet ik wel een beetje maar lang niet alles van. Wat ik wel wil noemen, is dat het ook mee kan vallen. Goed om rekening te houden met het ergste natuurlijk, zorg ervoor dat jullie veilig zijn, dat staat voorop.

Dat gezegd hebbende, hier mijn ervaring. Mijn ex leek op de man uit dat andere topic. En toen ik aangaf weg te willen, werd hij ook eerst extremer in zijn tactieken. Maar ineens stopte dat. Op het moment dat hij doorhad dat ik me echt echt echt niet ging laten tegenhouden, gaf hij alles plots op.

Ik hoorde ook echt niks meer van 'm, maandenlang niet, tot we samen naar de notaris moesten voor de verkoop van ons huis. Toen dat gesprek klaar was en we buiten op de stoep stonden, begon hij weer met z'n kritiek en z'n geruzie. En wat heel mooi was, vroeger triggerde hij me daar enorm mee, dan liet ik me meeslepen om ook te gaan ruziën, maar dit keer doorzag ik precies wat hij deed.

"Dit ga ik dus niet meer doen", zei ik. En toen stapte ik op de fiets en reed ik weg. Ik hoorde 'm achter me nog even foeteren. Damn, wat was ik blij dat ik van hem af was. Vrijheid!

Anyway, het zou dus zeker kunnen dat er bij jou veel meer gedoe van komt dus volg vooral alle tips op die je in dit topic zult krijgen, maar ik wilde dit toch even delen. Ik hoop enorm dat het voor jou ook mee zal vallen.

Wat geweldig voor je Moon fijn en goed dat het zo is gelopen. En bedankt dat je het deelt, lief bedoelt en begrijpelijk!
In mijn geval verwacht ik dit niet, hij heeft agressiviteitsproblemen en me al enkele keren met de dood bedreigd - ik neem het erg serieus gezien voorvallen die hebben plaatsgevonden tijdens onze relatie.
Eerlijk gezegd ben ik erg bang voor mijn leven, al een tijd heb ik het uitgesteld en vond mijn kind te jong om moeder te verliezen, nu kind tiener is denk ik 'het kan' (ik wil niet dramatisch klinken, maar partner dreigt met zelfdoding en mij mee te nemen hierin - nu ben ik al teveel aan het onthullen ivm herkenbaarheid eigenlijk).

ajb niet Quoten.