Relaties
alle pijlers
Hoe kom ik van dit rotgevoel af?
woensdag 4 juli 2007 om 17:19
Hallo allemaal,
Ik zal proberen mijn situatie zo kort mogelijk te schetsen, ben op het moment uitgeblust. Ik ben nu op een punt beland waarin weinig me meer interesseert, ik me eenzaam voel en ik niks meer door m'n strot krijg.
Misschien dat iemand van jullie er iets in herkent, ik wil enkel even m'n verhaal kwijt en ben niet uit op medelijden of iets dergelijks.
Ik ben een 25-jarige student en ben 1,5 jaar geleden mijn lieve moeder plotseling verloren waar ik alles mee deelde. Ik zat toentertijd nog in een waardeloze relatie, die heb 8 maanden later verbroken. Ben toen flink los gegaan qua stappen, kreeg flink aandacht en waande mezelf wel weer aardig gelukkig. Na het overlijden ben ik stug doorgegaan met het weer oppakken van mijn leven, wat naar mijn idee mij ook goed afging (eerste tijd wel in ieder geval). Toch kan ik het me nog steeds niet realiseren, het is op de een of andere manier weggedrukt in m'n hoofd.
5 maanden geleden leerde ik een man kennen die duidelijk zijn zinnen op mij had gezet. Aangezien ik tevreden was met mijn onafhankelijke singlebestaan twijfelde ik erg of ik wel weer in een relatie wilde stappen.
Na 2 maanden toch gedaan en ik werd met de dag verliefder en we waren supergelukkig samen. Ik begon de toekomst weer rooskleurig in te zien.
Na 3 maanden heeft hij plotseling de relatie verbroken. Ben zelden zo gekwetst (de manier waarop sloeg ook alles).
Ik vraag mij nu af of mijn gemoedstoestand enkel is te wijten aan liefdesverdriet. Daarvoor sluimerde er al het een en ander. Ik kan me niet meer goed concentreren voor mijn studie (voor de relatie ook al), ik vertoon enkel studie-ontwijkend gedrag en voel me behoorlijk eenzaam. Eenzaam in die zin dat ik achter de feiten aan lijk te lopen. Iedereen om me heen heeft het eea al op orde of wat opgebouwd en ik blijf hangen en kijk maar wat toe.
Hierdoor voel ik mij enkel alleen maar waardelozer en dat terwijl ik echt niet dom ben en heus wel wat in mijn mars heb. Kan me alleen werkelijk nérgens meer toe zetten. Dit is nu de relatie verbroken is enorm verergerd. De zin om wat te ondernemen is totaal verdwenen.
Het enige waar ik nu echt goed in ben is kettingroken.
Tuurlijk heb ik wel geprobeerd met mensen er over te praten, maar toch merk ik dat iedereen het druk heeft met zijn/haar eigen dingen, wat niet meer dan logisch is. Ik wil anderen er ook niet te veel mee lastig vallen.
Maar jézus...wat voel ik me nu slecht!! De reacties die ik tot nu toe krijg is dat ik een 'sterke' vrouw ben en me er sowieso wel weer uitred.. Uiteindelijk wel denk ik, maar nu trek ik het echt even niet. Heb verdomme gewoon moeite om de dagen door te komen terwijl ik echt wel genoeg te doen heb...
Ik hou nu op met m'n klaagzang, het is misschien wat vaag...ben niet uit op medelijden of wat dan ook, maar een goed advies is altijd welkom..
In ieder geval bedankt voor het lezen..
Ik zal proberen mijn situatie zo kort mogelijk te schetsen, ben op het moment uitgeblust. Ik ben nu op een punt beland waarin weinig me meer interesseert, ik me eenzaam voel en ik niks meer door m'n strot krijg.
Misschien dat iemand van jullie er iets in herkent, ik wil enkel even m'n verhaal kwijt en ben niet uit op medelijden of iets dergelijks.
Ik ben een 25-jarige student en ben 1,5 jaar geleden mijn lieve moeder plotseling verloren waar ik alles mee deelde. Ik zat toentertijd nog in een waardeloze relatie, die heb 8 maanden later verbroken. Ben toen flink los gegaan qua stappen, kreeg flink aandacht en waande mezelf wel weer aardig gelukkig. Na het overlijden ben ik stug doorgegaan met het weer oppakken van mijn leven, wat naar mijn idee mij ook goed afging (eerste tijd wel in ieder geval). Toch kan ik het me nog steeds niet realiseren, het is op de een of andere manier weggedrukt in m'n hoofd.
5 maanden geleden leerde ik een man kennen die duidelijk zijn zinnen op mij had gezet. Aangezien ik tevreden was met mijn onafhankelijke singlebestaan twijfelde ik erg of ik wel weer in een relatie wilde stappen.
Na 2 maanden toch gedaan en ik werd met de dag verliefder en we waren supergelukkig samen. Ik begon de toekomst weer rooskleurig in te zien.
Na 3 maanden heeft hij plotseling de relatie verbroken. Ben zelden zo gekwetst (de manier waarop sloeg ook alles).
Ik vraag mij nu af of mijn gemoedstoestand enkel is te wijten aan liefdesverdriet. Daarvoor sluimerde er al het een en ander. Ik kan me niet meer goed concentreren voor mijn studie (voor de relatie ook al), ik vertoon enkel studie-ontwijkend gedrag en voel me behoorlijk eenzaam. Eenzaam in die zin dat ik achter de feiten aan lijk te lopen. Iedereen om me heen heeft het eea al op orde of wat opgebouwd en ik blijf hangen en kijk maar wat toe.
Hierdoor voel ik mij enkel alleen maar waardelozer en dat terwijl ik echt niet dom ben en heus wel wat in mijn mars heb. Kan me alleen werkelijk nérgens meer toe zetten. Dit is nu de relatie verbroken is enorm verergerd. De zin om wat te ondernemen is totaal verdwenen.
Het enige waar ik nu echt goed in ben is kettingroken.
Tuurlijk heb ik wel geprobeerd met mensen er over te praten, maar toch merk ik dat iedereen het druk heeft met zijn/haar eigen dingen, wat niet meer dan logisch is. Ik wil anderen er ook niet te veel mee lastig vallen.
Maar jézus...wat voel ik me nu slecht!! De reacties die ik tot nu toe krijg is dat ik een 'sterke' vrouw ben en me er sowieso wel weer uitred.. Uiteindelijk wel denk ik, maar nu trek ik het echt even niet. Heb verdomme gewoon moeite om de dagen door te komen terwijl ik echt wel genoeg te doen heb...
Ik hou nu op met m'n klaagzang, het is misschien wat vaag...ben niet uit op medelijden of wat dan ook, maar een goed advies is altijd welkom..
In ieder geval bedankt voor het lezen..
woensdag 4 juli 2007 om 17:22
He meisje,
Wat klote voor je dat je zoveel ellende hebt meegemaakt. Ik denk dat het je even allemaal wat teveel is geworden, dat je te lang bent doorgegaan terwijl je je verdriet niet goed hebt verwerkt. je klinkt een beetje depressief....Ik denk dat het heel goed is als je met een psycholoog gaat praten. Die kan naar je luisteren, jij kunt je verhaal kwijt en hij/zij kan je ook leren hoe je jezelf weer beter kunt voelen. Is niet eng, heb ik zelf ook wel eens gedaan toen alles me even teveel was. Is heel prettig, kan het je aanraden. Heel veel sterkte.
Wat klote voor je dat je zoveel ellende hebt meegemaakt. Ik denk dat het je even allemaal wat teveel is geworden, dat je te lang bent doorgegaan terwijl je je verdriet niet goed hebt verwerkt. je klinkt een beetje depressief....Ik denk dat het heel goed is als je met een psycholoog gaat praten. Die kan naar je luisteren, jij kunt je verhaal kwijt en hij/zij kan je ook leren hoe je jezelf weer beter kunt voelen. Is niet eng, heb ik zelf ook wel eens gedaan toen alles me even teveel was. Is heel prettig, kan het je aanraden. Heel veel sterkte.
woensdag 4 juli 2007 om 17:26
Dank je wel voor je reactie Mie, maar ik ga al 1 x in de twee weken naar een psycholoog. Tot nog toe haalt het weinig uit moet ik zeggen. Waarschijnlijk ook mijn eigen schuld, hij heeft mij er ooit op gewezen dat ik alles nogal rationaliseer en alles breng alsof ik alles op een rijtje heb zitten. Ik heb er ook moeite mee om duidelijk mijn gevoel aan te geven omdat ik mij daar niet goed bij voel. Ben gauw bang dat het overkomt alsof ik medelijden wil wekken oid en daar ben ik niet op uit.
Wil echt graag van dit rotgevoel af, wat mij voorheen ook wel lukte, maar het lijkt nu echt te veel voor me te zijn geworden.
Wil echt graag van dit rotgevoel af, wat mij voorheen ook wel lukte, maar het lijkt nu echt te veel voor me te zijn geworden.
woensdag 4 juli 2007 om 17:30
Aha, ben zelf ook zo'n rationeel typetje dus weet wat je bedoelt met dat je het allemaal precies weet en moeilijk vindt je gevoel te omschrijven en te voelen. Toch is juist dat hetgene wat je moet doen, want je lijf geeft nu aan dat je gevoel 'eruit' moet. Mss kun je je psycholoog aangeven dat je moeite hebt met je uiten en dat je dat eng/vervelend/zelfmeelijwekkend vindt. Hij/zij heeft daar vast goede ideeen over. Ook kun je naar een haptonoom, die richt zich puur op gevoelens uiten en niet helemaal niet zo op praten.
woensdag 4 juli 2007 om 17:35
Helemaal eens met Mie. Ben zelf ook een rationeel type, vind het ook lastig om aan te geven dat ik me óók wel eens niet goed voel ipv altijd positief te zijn. Echt meis, je kan niet alles rationeel verklaren, je voelt je niet voor niets slecht nu. Het woord zegt het al: voelt. Rationeel alles verklaren kan niet altijd, je moet dingen verwerken en daarvoor moet je gevoel duidelijk naar buiten komen. Het is niet erg om hulp te vragen en aan te geven dat je gewoon niet makkelijk over je gevoel praat. Het is echter geen medelijden vragen, het is dingen op een rijtje krijgen, je gevoel een kans geven eindelijk eens tnaar buiten te komen. Daar gaat tijd overheen, je wordt niet zomaar opeens een gevoelsmens, maar als die twee dingen beter met elkaar stroken, voel je je waarschijnlijk ook beter...Sterkte hoor!
woensdag 4 juli 2007 om 17:38
Ik kan mijn gevoel heel goed omschrijven bij de psycholoog maar 'weet' dan ook wel gelijk te vertellen waar het aan ligt en zeg er meteen bij dat ik er wel weer boven op kom en dat het niet iets is om druk over te maken. Eigenlijk heb ik m'n eigen graf gegraven. Het is ook niet zo dat ik in mijn opvoeding belemmerd werd in het uiten van mijn gevoelens of wat dan ook. Ik denk dat ik eerder ongemerkt probeer te voldoen aan het plaatje wat mijn omgeving mij heeft..(jij bent o zo 'sterk' blabla).
Ik kan natuurlijk wel aan de bel gaan trekken, maar geloof me, iedereen lijkt het te druk met zichzelf te hebben, incl. familieleden. Neem het ze niet kwalijk, maar het doet pijn. Ik mis een basis (dat is mn moeder), een plek van thuiskomen zeg maar waar je je ei kwijt kan. Die is weg. Weet niet hoe ik het anders moet omschrijven.
Ik kan natuurlijk wel aan de bel gaan trekken, maar geloof me, iedereen lijkt het te druk met zichzelf te hebben, incl. familieleden. Neem het ze niet kwalijk, maar het doet pijn. Ik mis een basis (dat is mn moeder), een plek van thuiskomen zeg maar waar je je ei kwijt kan. Die is weg. Weet niet hoe ik het anders moet omschrijven.
woensdag 4 juli 2007 om 17:42
Dat is precies wat je moet aangeven bij je psycholoog: dat je de neiging hebt je eigen gevoelens weg te praten, af te doen als iets kleins of iets wat al bijna opgelost is bij wijze van spreken. Als hij/zij dat weet kan je daar mee aan de slag! Ik begrijp je precies hoor, mensen zeggen tegen mij oko altijd "goh jij lacht altijd, jij bent altijd zo vrolijk" maar achter die lach zit een heleboel stress, onzekerheid en gepieker. Mij helpt het om een boek te lezen of programma te kijken dat bepaalde gevoelens van verdriet of zo bij me oproept, dan komen de tranen vanzelf. En dat lucht op! Makkelijk is eht niet, maar het hoeft maar te helpen. Ook afreageersporten (tennis!) doen me goed. Probeer het eens uit.
Succes!
Succes!
woensdag 4 juli 2007 om 17:51
Het ligt 'm inderdaad ook aan mijn manier van brengen. Maar he, het meeste ging me ook aardig goed af. Ik denk dat mijn stukgelopen relatie de boel heeft 'getriggerd'. Ik ken mezelf helemaal niet zo.
Ik loop alleen maar te janken, slapen, liggen, laptop op schoot en paffen als een idioot. Sporten blijf ik doen, moet zeggen dat het me moeilijk afgaat. Op zich niet raar met zo'n voedingspatroon....of eigenlijk een gebrek aan.
Ik mis m'n ex verschrikkelijk, denk dat het kwetsende voor een groot deel ook te maken heeft dat ie mij zoveel hoop had gegeven op een betere toekomst, ik voelde me weer gewaardeerd, kreeg enorm veel aandacht, kortom, hij droeg me op handen. Hij zou er voor me zijn (zei hij).
Even voor de duidelijkheid, ik heb echt geen vent nodig voor m'n eigenwaarde, ik wílde geeneens een relatie aanvankelijk!
Verwarrend misschien, maar toch voelt het nu even prettig om het van me af te schrijven en feedback te krijgen. Ik heb ook lang niet alles belicht...maar hier komt het in grote lijnen wel op neer.
Ik loop alleen maar te janken, slapen, liggen, laptop op schoot en paffen als een idioot. Sporten blijf ik doen, moet zeggen dat het me moeilijk afgaat. Op zich niet raar met zo'n voedingspatroon....of eigenlijk een gebrek aan.
Ik mis m'n ex verschrikkelijk, denk dat het kwetsende voor een groot deel ook te maken heeft dat ie mij zoveel hoop had gegeven op een betere toekomst, ik voelde me weer gewaardeerd, kreeg enorm veel aandacht, kortom, hij droeg me op handen. Hij zou er voor me zijn (zei hij).
Even voor de duidelijkheid, ik heb echt geen vent nodig voor m'n eigenwaarde, ik wílde geeneens een relatie aanvankelijk!
Verwarrend misschien, maar toch voelt het nu even prettig om het van me af te schrijven en feedback te krijgen. Ik heb ook lang niet alles belicht...maar hier komt het in grote lijnen wel op neer.
woensdag 4 juli 2007 om 18:13
woensdag 4 juli 2007 om 18:38
Mie, denk dat het dat ook is. Ik heb zo'n goor heimweegevoel dat ik bij niemand terecht kan. Mijn moeder begreep mij exact en zij raapte mij altijd weer bijeen zodra ik weer eens wat had.
Ik kom hier heus wel weer uit hoor, vroeg of laat. Maar ik voel me zo waardeloos dat ik me werkelijk nergens toe kan zetten (verwaarloos mijn studie nu ontzettend), en ben bang om op eigen benen te gaan staan.
Lief dat je reageert.
Ik kom hier heus wel weer uit hoor, vroeg of laat. Maar ik voel me zo waardeloos dat ik me werkelijk nergens toe kan zetten (verwaarloos mijn studie nu ontzettend), en ben bang om op eigen benen te gaan staan.
Lief dat je reageert.
woensdag 4 juli 2007 om 18:41
Is het echt te moeilijk voor je nu om afleiding te zoeken? Een goede film kijken, naar een vriendin, mss aan je studie werken? Zelf heb ik ook wel de neiging om me terug te trekken als ik me rot voel, maar iets gaan doen helpt echt! Stofzuigen voor mijn part haha, echt! Hoe stupide ook.
En anders als het even niet gaat, proberen je gevoel te voelen...dus toegeven aan jezelf en accepteren (ja, makkelijk gezegd) dat je je nu klote voelt. Mag toch?
En anders als het even niet gaat, proberen je gevoel te voelen...dus toegeven aan jezelf en accepteren (ja, makkelijk gezegd) dat je je nu klote voelt. Mag toch?
woensdag 4 juli 2007 om 18:56
Nee nee zo bedoel ik het niet hoor. Als het je echt even teveel is dan heb je geen schop onder je reet nodig, maar juist iets om je gevoel mee te leren uiten! Ik heb ook wel eens zo diep gezeten als jij, daar is geen schop in de wereld die toen kon helpen. Maar misschien voel je je wel wat beter als je iets heel kleins maar afleidends gaat doen. En als dat echt niet gaat, dan niet. is ook niet erg, dat kun jij zelf het beste inschatten of het gaat of niet. Ik denk alleen dat je nu in een impasse zit: je voelt je kut maar weet niet wat je eraan moet doen nu. Toch? Nou, je bent al heel goed bezig: je schrijft het van je af. Eerste stap is genomen, harststikke goed!
Dus voor de goede orde: ik vind helemaal niet dat je je aanstelt.*;
Dus voor de goede orde: ik vind helemaal niet dat je je aanstelt.*;
woensdag 4 juli 2007 om 19:25
PinkLady, jij hebt helemaal geen schop onder je reet nodig.
Wat jij nodig hebt, is ophouden met je gevoelens weg te rationaliseren (ik weet het: makkelijker gezegd dan gedaan, ik ben zelf precies zo).
Het overlijden van je moeder en het verbreken van een relatie waar je toekomst in zag en waardoor je je beter voelde, hakken er echt flink in, dat is helemaal niet raar.
Balen van je studie, dat het even niet zo loopt als je wilt. Maar gun jezelf alsjeblieft wat tijd. Neem een poosje gas terug, neem wat rust om alles te verwerken.
Jammer dan, als je een jaartje studievertraging oploopt. Wat is een jaar op een mensenleven? Zeker als je zo jong bent als jij en zo veel heftige dingen meegemaakt hebt.
Ik vind dat jij een zeer legitieme reden hebt om even puur voor jezelf te kiezen. Neem je tijd en je rust. De suggestie van een haptonoom vond ik erg goed. Ik heb er zelf ook bij gelopen en ik heb echt heel lang op slot gezeten in mezelf wat m'n gevoelens betreft; bagatelliseren, weglachen, wegrationaliseren, een masker ophouden tegenover de buitenwereld. En dat is nog steeds niet helemaal weg (het blijft een valkuil van me) en ik haatte haptonomie in het begin, omdat ik ineens van alles voelde waarvan ik niet wilde dat het naar buiten kwam, maar het heeft me wél geholpen.
*; voor jou, PinkLady.
Veel sterkte en liefs!
Wat jij nodig hebt, is ophouden met je gevoelens weg te rationaliseren (ik weet het: makkelijker gezegd dan gedaan, ik ben zelf precies zo).
Het overlijden van je moeder en het verbreken van een relatie waar je toekomst in zag en waardoor je je beter voelde, hakken er echt flink in, dat is helemaal niet raar.
Balen van je studie, dat het even niet zo loopt als je wilt. Maar gun jezelf alsjeblieft wat tijd. Neem een poosje gas terug, neem wat rust om alles te verwerken.
Jammer dan, als je een jaartje studievertraging oploopt. Wat is een jaar op een mensenleven? Zeker als je zo jong bent als jij en zo veel heftige dingen meegemaakt hebt.
Ik vind dat jij een zeer legitieme reden hebt om even puur voor jezelf te kiezen. Neem je tijd en je rust. De suggestie van een haptonoom vond ik erg goed. Ik heb er zelf ook bij gelopen en ik heb echt heel lang op slot gezeten in mezelf wat m'n gevoelens betreft; bagatelliseren, weglachen, wegrationaliseren, een masker ophouden tegenover de buitenwereld. En dat is nog steeds niet helemaal weg (het blijft een valkuil van me) en ik haatte haptonomie in het begin, omdat ik ineens van alles voelde waarvan ik niet wilde dat het naar buiten kwam, maar het heeft me wél geholpen.
*; voor jou, PinkLady.
Veel sterkte en liefs!
woensdag 4 juli 2007 om 19:26
Oh, herkenning allom!
Ook bij mij kwam er de afgelopen tijd gewoon te veel bij elkaar. Problemen die ik anders best aan kon kwamen ineens allemaal tegelijk, en bovenop de liefdesverdriet die ik heb. En dan wordt het samen allemaal te veel. Ik lig het liefst de hele dag in bed me zielig te voelen.
Bij mij helpt het om het van me af te schrijven (heb een soort van dagboekje wat ik altijd bij me heb. soms schrijf ik wel drie keer per dag).
Verder helpt het toch om met mensen te praten. Het heeft bij mij ook heel lang geduurd voordat ik dat inzag, maar op een gegeven moment kon ik het gewoon niet meer alleen. En ik voel me dan vaak maar lastig; ik denk steeds dat anderen echt niet op mijn problemen en zielig gedoe zitten te wachten. Maar ik verzeker je: je bent niet lastig. Ook met jou mag er best eens wat zijn, ook al ben je normaal zo sterk.
En toch misschien wat afspraken maken (waar je niet onderuit kunt komen). Ik plan momenteel m'n weken het liefst helemaal vol vergaderingen, colleges en dingen die af móeten. Dat geeft toch wat afleiding. Ook ga ik vaak op de uni studeren. Daar krijg ik wel een opmerking als ik een half uur voor me uit zit te staren; thuis niet. Maar dat is ook meestal pas 's middags hoor. Tot 12 uur lig ik meestal wel in bed...
Succes en sterkte! *;
Ook bij mij kwam er de afgelopen tijd gewoon te veel bij elkaar. Problemen die ik anders best aan kon kwamen ineens allemaal tegelijk, en bovenop de liefdesverdriet die ik heb. En dan wordt het samen allemaal te veel. Ik lig het liefst de hele dag in bed me zielig te voelen.
Bij mij helpt het om het van me af te schrijven (heb een soort van dagboekje wat ik altijd bij me heb. soms schrijf ik wel drie keer per dag).
Verder helpt het toch om met mensen te praten. Het heeft bij mij ook heel lang geduurd voordat ik dat inzag, maar op een gegeven moment kon ik het gewoon niet meer alleen. En ik voel me dan vaak maar lastig; ik denk steeds dat anderen echt niet op mijn problemen en zielig gedoe zitten te wachten. Maar ik verzeker je: je bent niet lastig. Ook met jou mag er best eens wat zijn, ook al ben je normaal zo sterk.
En toch misschien wat afspraken maken (waar je niet onderuit kunt komen). Ik plan momenteel m'n weken het liefst helemaal vol vergaderingen, colleges en dingen die af móeten. Dat geeft toch wat afleiding. Ook ga ik vaak op de uni studeren. Daar krijg ik wel een opmerking als ik een half uur voor me uit zit te staren; thuis niet. Maar dat is ook meestal pas 's middags hoor. Tot 12 uur lig ik meestal wel in bed...
Succes en sterkte! *;
woensdag 4 juli 2007 om 19:56
Jemig, bedankt voor jullie reacties.
Dat afleiding zoeken belangrijk is, weet ik maar al te goed...3 weken na het overlijden van m'n moeder maakte ik al tentamens (ook nog gehaald trouwens) en ben ik weer aan het werk gegaan. Dat zou ik nu niet meer kunnen.
Afleiding zoeken heb ik altijd al veel gedaan tot nu toe, in die zin van afspreken met vriendinnen (die het wel erg druk hebben dus die zie ik niet superveel) en uitgaan.
Wat ik volgens mij al eerder heb gezegd, volgens mij is mijn stukgelopen relatie een enorme trigger waardoor ik me nu echt in de put voel zitten. Misschien is het ook wel een verlangen naar een thuisbasis....die leek ik weer te voelen op een of andere manier, bij hem. Hij gaf me zo'n fantastisch gevoel, en dan....in een fractie van een paar dagen (!!!) is zijn gevoel omgeslagen..en dat terwijl hij schijnbaar gekker op mij was dan andersom. Ik bleef lange tijd gereserveerd, totdat ik mij openstelde en toen kon ik opzouten. En nee, heb hem niet 'lastiggevallen' met mijn dingen...totaal niet zelfs.
Ik vind dit eng, mijn eetlust is totaaal weg, voel me leeg en kan in principe de hele dag wel doorslapen. Dacht altijd dat ik geen aanleg voor een depressie had, maar dit gaat er verdacht veel op lijken. En nee, wil niet aan de antidepressiva, kom hier echt wel weer uit, maar wanneer??
Vind het zo zonde, ik weet dat ik veel in m'n mars heb, maar voel me nu waardeloos.
Heel erg bedankt voor de reacties, ben nu toch wel 'blij' dat ik m'n 'klaagzang' hier geplaatst heb.
Dat afleiding zoeken belangrijk is, weet ik maar al te goed...3 weken na het overlijden van m'n moeder maakte ik al tentamens (ook nog gehaald trouwens) en ben ik weer aan het werk gegaan. Dat zou ik nu niet meer kunnen.
Afleiding zoeken heb ik altijd al veel gedaan tot nu toe, in die zin van afspreken met vriendinnen (die het wel erg druk hebben dus die zie ik niet superveel) en uitgaan.
Wat ik volgens mij al eerder heb gezegd, volgens mij is mijn stukgelopen relatie een enorme trigger waardoor ik me nu echt in de put voel zitten. Misschien is het ook wel een verlangen naar een thuisbasis....die leek ik weer te voelen op een of andere manier, bij hem. Hij gaf me zo'n fantastisch gevoel, en dan....in een fractie van een paar dagen (!!!) is zijn gevoel omgeslagen..en dat terwijl hij schijnbaar gekker op mij was dan andersom. Ik bleef lange tijd gereserveerd, totdat ik mij openstelde en toen kon ik opzouten. En nee, heb hem niet 'lastiggevallen' met mijn dingen...totaal niet zelfs.
Ik vind dit eng, mijn eetlust is totaaal weg, voel me leeg en kan in principe de hele dag wel doorslapen. Dacht altijd dat ik geen aanleg voor een depressie had, maar dit gaat er verdacht veel op lijken. En nee, wil niet aan de antidepressiva, kom hier echt wel weer uit, maar wanneer??
Vind het zo zonde, ik weet dat ik veel in m'n mars heb, maar voel me nu waardeloos.
Heel erg bedankt voor de reacties, ben nu toch wel 'blij' dat ik m'n 'klaagzang' hier geplaatst heb.
woensdag 4 juli 2007 om 20:12
Hoi PinkLady. Allereerst een virtuele *;. Ik ken dat rotgevoel uit eigen ervaring. Afgelopen winter heb ik er ook mee te maken gehad. Bij mij was het ook een kwestie van steeds maar doorgaan, ondanks probleem na probleem, met als absolute hoogtepunt ook het overlijden van mijn moeder.
De trigger waardoor ik dat gevoel toe kon laten was, ironisch genoeg, het feit dat ik een veilige thuisbasis heb gevonden bij mijn man (ben vorig jaar september getrouwd). Het tegenovergestelde van wat bij jou gebeurd is dus eigenlijk.
IK denk dat je nu echt tijd voor jezelf moet nemen en jezelf moet toestaan dat je rouwt. Het is ook niet niks om je moeder te verliezen, zeker niet als je erg close met haar bent. Ook dat herken ik maar al te goed.
Geef jezelf de tijd. Rouw. En als het even niet gaat, dan gaat het gewoon even niet. Na een paar hele zwarte maanden begin ik eindelijk weer doorzicht te zien en is mijn energie terug. Gelukkig... Het komt wel, maar wel op het moment dat jij door de pijn en het verdriet heen bent gegaan en er beter weer uitkomt.
En laat niemand je aanpraten dat je zwak bent omdat je je nu zo voelt. Je hoeft niet altijd sterk te zijn. Niemand is altijd sterk.
Ik wens je heel, heel veel sterkte.
Liefs, Pinksterbloem
De trigger waardoor ik dat gevoel toe kon laten was, ironisch genoeg, het feit dat ik een veilige thuisbasis heb gevonden bij mijn man (ben vorig jaar september getrouwd). Het tegenovergestelde van wat bij jou gebeurd is dus eigenlijk.
IK denk dat je nu echt tijd voor jezelf moet nemen en jezelf moet toestaan dat je rouwt. Het is ook niet niks om je moeder te verliezen, zeker niet als je erg close met haar bent. Ook dat herken ik maar al te goed.
Geef jezelf de tijd. Rouw. En als het even niet gaat, dan gaat het gewoon even niet. Na een paar hele zwarte maanden begin ik eindelijk weer doorzicht te zien en is mijn energie terug. Gelukkig... Het komt wel, maar wel op het moment dat jij door de pijn en het verdriet heen bent gegaan en er beter weer uitkomt.
En laat niemand je aanpraten dat je zwak bent omdat je je nu zo voelt. Je hoeft niet altijd sterk te zijn. Niemand is altijd sterk.
Ik wens je heel, heel veel sterkte.
Liefs, Pinksterbloem
woensdag 4 juli 2007 om 21:11
Dank je wel Pinksterbloem voor je reactie (volgens mij heb ik al 1000 x mensen bedankt onderhand, maar goed ik waardeer het).
Ben bang voor dit gevoel, zie tegen de dagen op, weet niet hoe ik ze moet doorkomen. Zie op het moment nergens het nut meer van in, haal nergens voldoening uit...dit speelde kort geleden nog helemaal niet.
De reden dat ik bij de psycholoog loop (GGZ) is vanwege mijn apathische reactie en houding na het overlijden van mijn moeder. De pijn is uitgeschakeld, ik ben stug doorgegaan en dat ging me ook goed af. Dat strookt totaal niet met mijn band met haar, wij waren (zijn) twee handen op 1 buik. Misschien is het nu wel cumulatief, ik weet het niet. Ik mis alleen ontzettend het gevoel van thuiskomen, een basis.
Nu mis ik mijn ex ook ontzettend. Hij voelt echt niks meer voor me...en een week voordat hij het uitmaakte 'deed ik hem nog zo veel'. En dat terwijl mijn gevoelens voor hem echt zijn.
Bah, was ik maar nooit aan die relatie begonnen...het ging namelijk wel redelijk goed met me..
Ben bang voor dit gevoel, zie tegen de dagen op, weet niet hoe ik ze moet doorkomen. Zie op het moment nergens het nut meer van in, haal nergens voldoening uit...dit speelde kort geleden nog helemaal niet.
De reden dat ik bij de psycholoog loop (GGZ) is vanwege mijn apathische reactie en houding na het overlijden van mijn moeder. De pijn is uitgeschakeld, ik ben stug doorgegaan en dat ging me ook goed af. Dat strookt totaal niet met mijn band met haar, wij waren (zijn) twee handen op 1 buik. Misschien is het nu wel cumulatief, ik weet het niet. Ik mis alleen ontzettend het gevoel van thuiskomen, een basis.
Nu mis ik mijn ex ook ontzettend. Hij voelt echt niks meer voor me...en een week voordat hij het uitmaakte 'deed ik hem nog zo veel'. En dat terwijl mijn gevoelens voor hem echt zijn.
Bah, was ik maar nooit aan die relatie begonnen...het ging namelijk wel redelijk goed met me..
woensdag 4 juli 2007 om 22:09
Hoi Pink Lady,
mijn voorgangers hebben het al gezegd, maar depressie is in feite een sein van je lichaam dat er dingen anders moeten. Het lijkt nu je vijand te zijn, maar is eigenlijk je bondgenoot, daar het je uiteindelijk verder zal helpen in je onwikkeling. Soms moet je door een diep dal, moet alles kapot, voordat je weer iets nieuws kunt opbouwen.
Ook ik kamp mijn hele leven met depressie en somberheid. Die basis die jij nu niet voelt, de grond onder je voeten, die heb ik tot voor kort nooit gevoeld. Daardoor stond ik angstig en onzeker in het leven, voelde me niet veilig. Ik klampte me aan mannen en relalies vast omdat dat dat een schijngevoel van veiligheid en geborgenheid bood. Als dat wegviel was dat een grote Ramp, daar ik niet goed op mijzelf kon terugvallen.
Na mijn laatste relatiebreuk heb ik eerst alle negatieve gevoelens proberen te ontvluchten (drank, drugs, uitgaan, mannen) wat eindigde in versterkte depressieve gevoelens. Omdat ik een zoontje heb móest ik wat aan mezelf gaan doen. Eindelijk eens met die eigenwaarde en gevoel van onveiligheid aan de slag. Stukje bij beetje leer ik mijzelf opnieuw te definiëren, leer ik dat ik wat te bieden heb, wat ik leuk en belangrijk vind en wat niet, dat ik de spelregels van mijn leven niet moet laten bepalen door een ander. Zo voelde ik een paar maanden terug voor het eerst bodem onder mijn voeten. Ik moet zeggen: dat geeft een enorme kick.
Jij moet ook opnieuw beginnen. Je hebt het gevoel dat je basis weg is. Hij is niet weg, je moet hem wel opnieuw invullen. De gebeurtenissen een plaatsje geven, ze begrijpen en accepteren als ingrijpende gebeurtenissen on jouw leven. Jouw leven opnieuw betekenis geven. Als dat betekent dat je nu eerst een tijd niets doet, bij wijze van spreken in bed ligt, dan hoeft dat niet persé erg te zijn, mss heb je dat nu nodig. Ik geloof zelf heel sterk in kracht en tegenkracht. Neem eerst je rust, probeer dan voorzichtig hele kleine plannetjes te maken waar je weer wat blijer van wordt, als je er aan toe bent.
mijn voorgangers hebben het al gezegd, maar depressie is in feite een sein van je lichaam dat er dingen anders moeten. Het lijkt nu je vijand te zijn, maar is eigenlijk je bondgenoot, daar het je uiteindelijk verder zal helpen in je onwikkeling. Soms moet je door een diep dal, moet alles kapot, voordat je weer iets nieuws kunt opbouwen.
Ook ik kamp mijn hele leven met depressie en somberheid. Die basis die jij nu niet voelt, de grond onder je voeten, die heb ik tot voor kort nooit gevoeld. Daardoor stond ik angstig en onzeker in het leven, voelde me niet veilig. Ik klampte me aan mannen en relalies vast omdat dat dat een schijngevoel van veiligheid en geborgenheid bood. Als dat wegviel was dat een grote Ramp, daar ik niet goed op mijzelf kon terugvallen.
Na mijn laatste relatiebreuk heb ik eerst alle negatieve gevoelens proberen te ontvluchten (drank, drugs, uitgaan, mannen) wat eindigde in versterkte depressieve gevoelens. Omdat ik een zoontje heb móest ik wat aan mezelf gaan doen. Eindelijk eens met die eigenwaarde en gevoel van onveiligheid aan de slag. Stukje bij beetje leer ik mijzelf opnieuw te definiëren, leer ik dat ik wat te bieden heb, wat ik leuk en belangrijk vind en wat niet, dat ik de spelregels van mijn leven niet moet laten bepalen door een ander. Zo voelde ik een paar maanden terug voor het eerst bodem onder mijn voeten. Ik moet zeggen: dat geeft een enorme kick.
Jij moet ook opnieuw beginnen. Je hebt het gevoel dat je basis weg is. Hij is niet weg, je moet hem wel opnieuw invullen. De gebeurtenissen een plaatsje geven, ze begrijpen en accepteren als ingrijpende gebeurtenissen on jouw leven. Jouw leven opnieuw betekenis geven. Als dat betekent dat je nu eerst een tijd niets doet, bij wijze van spreken in bed ligt, dan hoeft dat niet persé erg te zijn, mss heb je dat nu nodig. Ik geloof zelf heel sterk in kracht en tegenkracht. Neem eerst je rust, probeer dan voorzichtig hele kleine plannetjes te maken waar je weer wat blijer van wordt, als je er aan toe bent.
woensdag 4 juli 2007 om 22:11
Lieve Pinklady28,
Ik denk dat jij niet alleen te rationeel bent om er met je hoofd uit te komen, maar ook te slim. Jij weet het allemaal zo goed te verwoorden, dat je zelf niet snapt waarom je je in godsnaam zo voelt.
De enige oplossing voor jou is om het via je lichaam op te lossen (praten kan later altijd nog).
Lieve Pinklady28, ga op zoek naar iemand die drukpuntmassage uitvoert. Meestal kun je dit soort personen vinden onder alternatieve geneeswijzen. Met een beetje geluk ben je er zelfs voor verzekerd. Door middel van massage zullen er allerlei emoties los komen in je lichaam, maar dat zal zo'n therapeut je beter kunnen vertellen. Maak ajb zo snel mogelijk een afspraak!
Ik denk dat jij niet alleen te rationeel bent om er met je hoofd uit te komen, maar ook te slim. Jij weet het allemaal zo goed te verwoorden, dat je zelf niet snapt waarom je je in godsnaam zo voelt.
De enige oplossing voor jou is om het via je lichaam op te lossen (praten kan later altijd nog).
Lieve Pinklady28, ga op zoek naar iemand die drukpuntmassage uitvoert. Meestal kun je dit soort personen vinden onder alternatieve geneeswijzen. Met een beetje geluk ben je er zelfs voor verzekerd. Door middel van massage zullen er allerlei emoties los komen in je lichaam, maar dat zal zo'n therapeut je beter kunnen vertellen. Maak ajb zo snel mogelijk een afspraak!
woensdag 4 juli 2007 om 22:32
Herfst, het is inderdaad zo dat ik opnieuw zal moeten beginnen. Ik dacht dit al gedaan te hebben en voelde me wel aardig sterk.
Het afgelopen periode kreeg ik ook veel complimenten van mensen dat ik weer zo straalde, maar goed, dat was dan ook voornamelijk tijdens het uitgaan. Ik genoot ook weer van de aandacht die ik kreeg en ja...de drank ging (eh..gaat) er goed in. Ik waande mezelf dan ook echt wel gelukkig.
Misschien heb ik mij te veel overgeven aan mijn ex. Het was absoluut niet zo dat ik hem benauwde met eventuele afhankelijke gedragingen van mijn kant of zo...helemaal niet, we lieten elkaar geheel vrij in ons doen en laten. Het ging echt fantastisch. Ik kon het eerst ook niet geloven...en terecht blijkt nu.
@Sunny: ik ben zelf niet thuis in de alternatieve geneeswijzen (komt mede doordat ik ook een studie doe in de reguliere en daar tot nog toe altijd bij gezworen heb), maar ik zal even kijken wat het inhoudt. Ik gok eerst op m'n 'eigen' GGZ-psych, ik spreek hem morgen.
Hopelijk haalt dat nu wel wat uit, want echt een fan van de GGZ ben ik niet.
Het afgelopen periode kreeg ik ook veel complimenten van mensen dat ik weer zo straalde, maar goed, dat was dan ook voornamelijk tijdens het uitgaan. Ik genoot ook weer van de aandacht die ik kreeg en ja...de drank ging (eh..gaat) er goed in. Ik waande mezelf dan ook echt wel gelukkig.
Misschien heb ik mij te veel overgeven aan mijn ex. Het was absoluut niet zo dat ik hem benauwde met eventuele afhankelijke gedragingen van mijn kant of zo...helemaal niet, we lieten elkaar geheel vrij in ons doen en laten. Het ging echt fantastisch. Ik kon het eerst ook niet geloven...en terecht blijkt nu.
@Sunny: ik ben zelf niet thuis in de alternatieve geneeswijzen (komt mede doordat ik ook een studie doe in de reguliere en daar tot nog toe altijd bij gezworen heb), maar ik zal even kijken wat het inhoudt. Ik gok eerst op m'n 'eigen' GGZ-psych, ik spreek hem morgen.
Hopelijk haalt dat nu wel wat uit, want echt een fan van de GGZ ben ik niet.
donderdag 5 juli 2007 om 10:05
Hey Pink Lady,
ik herken er heel veel van, vooral het feit dat je vertelt dat je een basis mist, een thuis...
Mijn zus en beste vriend zijn vorig jaar overleden, waardoor het met mijn ouders ook verschrikkelijk slecht gaat, en ik ook nergens meer echt terecht kan.
Wou dat ik je raad kon geven, maar ik lees gewoon maar mee, haal ik er zelf misschien ook nog iets uit..
Kan je alleen maar veel sterkte en goede moed wensen!
Dikke kus,
A
ik herken er heel veel van, vooral het feit dat je vertelt dat je een basis mist, een thuis...
Mijn zus en beste vriend zijn vorig jaar overleden, waardoor het met mijn ouders ook verschrikkelijk slecht gaat, en ik ook nergens meer echt terecht kan.
Wou dat ik je raad kon geven, maar ik lees gewoon maar mee, haal ik er zelf misschien ook nog iets uit..
Kan je alleen maar veel sterkte en goede moed wensen!
Dikke kus,
A
donderdag 5 juli 2007 om 10:24
Ga er maar vanuit PinkLady, dat hoe moeilijk het nu ook is, je sterker uit deze toestand vandaan komt.
Je leert jezelf goed kennen en dat is weer een basis om uiteindelijk de relatie te krijgen die je graag wilt en waar je ook echt wat aan hebt.
Ik weet dat je het nu nog niet zo voelt, dat er nu alleen maar pijn en donkerheid is, maar uiteindelijk word je sterker.
*;, Pinksterbloem
donderdag 5 juli 2007 om 10:34
Ik ben in mijn jeugd ook mijn moeder verloren en ik hereken jouw verhaal. Je bent eigenlijk op zoek naar het opvullen van het gat wat geslagen is door het verlies van je moeder. Bij mij ging iedereen om mij heen eigenlijk best wel snel over tot de orde van de dag na het overlijden van mijn moeder. Ik heb dat toen ook gedaan, omdat je het idee hebt dat dat van je wordt verwacht. Maar de pijn zit heel diep in je binnenste en je wilt zo graag dat rot gevoel kwijt. Op een gegeven moment kun je je ook verliezen in relaties die je met mannen aangaat. Je bent gevoelig voor lieve uitspraken en gebaren en hebt soms niet je voelhorens goed uitstaan of mannen het beste met je voor hebben, zo op zoek ben je onbewust naar het gevoel wat je bent kwijtgeraakt door het overlijden van je moeder. Je verdriet moet eruitkomen, je zult tijd moeten nemen om te rouwen en te helen. Pas daarna kun je weer met open vizier aan relaties beginnen. Veel sterkte.
