Relaties
alle pijlers
Hoe kom ik van dit rotgevoel af?
woensdag 4 juli 2007 om 17:19
Hallo allemaal,
Ik zal proberen mijn situatie zo kort mogelijk te schetsen, ben op het moment uitgeblust. Ik ben nu op een punt beland waarin weinig me meer interesseert, ik me eenzaam voel en ik niks meer door m'n strot krijg.
Misschien dat iemand van jullie er iets in herkent, ik wil enkel even m'n verhaal kwijt en ben niet uit op medelijden of iets dergelijks.
Ik ben een 25-jarige student en ben 1,5 jaar geleden mijn lieve moeder plotseling verloren waar ik alles mee deelde. Ik zat toentertijd nog in een waardeloze relatie, die heb 8 maanden later verbroken. Ben toen flink los gegaan qua stappen, kreeg flink aandacht en waande mezelf wel weer aardig gelukkig. Na het overlijden ben ik stug doorgegaan met het weer oppakken van mijn leven, wat naar mijn idee mij ook goed afging (eerste tijd wel in ieder geval). Toch kan ik het me nog steeds niet realiseren, het is op de een of andere manier weggedrukt in m'n hoofd.
5 maanden geleden leerde ik een man kennen die duidelijk zijn zinnen op mij had gezet. Aangezien ik tevreden was met mijn onafhankelijke singlebestaan twijfelde ik erg of ik wel weer in een relatie wilde stappen.
Na 2 maanden toch gedaan en ik werd met de dag verliefder en we waren supergelukkig samen. Ik begon de toekomst weer rooskleurig in te zien.
Na 3 maanden heeft hij plotseling de relatie verbroken. Ben zelden zo gekwetst (de manier waarop sloeg ook alles).
Ik vraag mij nu af of mijn gemoedstoestand enkel is te wijten aan liefdesverdriet. Daarvoor sluimerde er al het een en ander. Ik kan me niet meer goed concentreren voor mijn studie (voor de relatie ook al), ik vertoon enkel studie-ontwijkend gedrag en voel me behoorlijk eenzaam. Eenzaam in die zin dat ik achter de feiten aan lijk te lopen. Iedereen om me heen heeft het eea al op orde of wat opgebouwd en ik blijf hangen en kijk maar wat toe.
Hierdoor voel ik mij enkel alleen maar waardelozer en dat terwijl ik echt niet dom ben en heus wel wat in mijn mars heb. Kan me alleen werkelijk nérgens meer toe zetten. Dit is nu de relatie verbroken is enorm verergerd. De zin om wat te ondernemen is totaal verdwenen.
Het enige waar ik nu echt goed in ben is kettingroken.
Tuurlijk heb ik wel geprobeerd met mensen er over te praten, maar toch merk ik dat iedereen het druk heeft met zijn/haar eigen dingen, wat niet meer dan logisch is. Ik wil anderen er ook niet te veel mee lastig vallen.
Maar jézus...wat voel ik me nu slecht!! De reacties die ik tot nu toe krijg is dat ik een 'sterke' vrouw ben en me er sowieso wel weer uitred.. Uiteindelijk wel denk ik, maar nu trek ik het echt even niet. Heb verdomme gewoon moeite om de dagen door te komen terwijl ik echt wel genoeg te doen heb...
Ik hou nu op met m'n klaagzang, het is misschien wat vaag...ben niet uit op medelijden of wat dan ook, maar een goed advies is altijd welkom..
In ieder geval bedankt voor het lezen..
Ik zal proberen mijn situatie zo kort mogelijk te schetsen, ben op het moment uitgeblust. Ik ben nu op een punt beland waarin weinig me meer interesseert, ik me eenzaam voel en ik niks meer door m'n strot krijg.
Misschien dat iemand van jullie er iets in herkent, ik wil enkel even m'n verhaal kwijt en ben niet uit op medelijden of iets dergelijks.
Ik ben een 25-jarige student en ben 1,5 jaar geleden mijn lieve moeder plotseling verloren waar ik alles mee deelde. Ik zat toentertijd nog in een waardeloze relatie, die heb 8 maanden later verbroken. Ben toen flink los gegaan qua stappen, kreeg flink aandacht en waande mezelf wel weer aardig gelukkig. Na het overlijden ben ik stug doorgegaan met het weer oppakken van mijn leven, wat naar mijn idee mij ook goed afging (eerste tijd wel in ieder geval). Toch kan ik het me nog steeds niet realiseren, het is op de een of andere manier weggedrukt in m'n hoofd.
5 maanden geleden leerde ik een man kennen die duidelijk zijn zinnen op mij had gezet. Aangezien ik tevreden was met mijn onafhankelijke singlebestaan twijfelde ik erg of ik wel weer in een relatie wilde stappen.
Na 2 maanden toch gedaan en ik werd met de dag verliefder en we waren supergelukkig samen. Ik begon de toekomst weer rooskleurig in te zien.
Na 3 maanden heeft hij plotseling de relatie verbroken. Ben zelden zo gekwetst (de manier waarop sloeg ook alles).
Ik vraag mij nu af of mijn gemoedstoestand enkel is te wijten aan liefdesverdriet. Daarvoor sluimerde er al het een en ander. Ik kan me niet meer goed concentreren voor mijn studie (voor de relatie ook al), ik vertoon enkel studie-ontwijkend gedrag en voel me behoorlijk eenzaam. Eenzaam in die zin dat ik achter de feiten aan lijk te lopen. Iedereen om me heen heeft het eea al op orde of wat opgebouwd en ik blijf hangen en kijk maar wat toe.
Hierdoor voel ik mij enkel alleen maar waardelozer en dat terwijl ik echt niet dom ben en heus wel wat in mijn mars heb. Kan me alleen werkelijk nérgens meer toe zetten. Dit is nu de relatie verbroken is enorm verergerd. De zin om wat te ondernemen is totaal verdwenen.
Het enige waar ik nu echt goed in ben is kettingroken.
Tuurlijk heb ik wel geprobeerd met mensen er over te praten, maar toch merk ik dat iedereen het druk heeft met zijn/haar eigen dingen, wat niet meer dan logisch is. Ik wil anderen er ook niet te veel mee lastig vallen.
Maar jézus...wat voel ik me nu slecht!! De reacties die ik tot nu toe krijg is dat ik een 'sterke' vrouw ben en me er sowieso wel weer uitred.. Uiteindelijk wel denk ik, maar nu trek ik het echt even niet. Heb verdomme gewoon moeite om de dagen door te komen terwijl ik echt wel genoeg te doen heb...
Ik hou nu op met m'n klaagzang, het is misschien wat vaag...ben niet uit op medelijden of wat dan ook, maar een goed advies is altijd welkom..
In ieder geval bedankt voor het lezen..
donderdag 5 juli 2007 om 10:41
Dank je wel Pinksterbloem, het is erg fijn om te lezen dat iemand mij begrijpt. In mijn omgeving lijkt niemand het te begrijpen. Ik blijf veel afleiding zoeken, dat werkte voorheen ook wel. Zodra ik merk dat het weer eens niet gaat kan ik me altijd nog terugtrekken, denk ik dan maar.
Ik word eerlijk gezegd wel strontziek dat ik bijna altijd te horen krijg; 'jij bent sterk genoeg blabla, jij komt hier wel weer uit'. Wellicht gebaseerd op het overlijden van mijn moeder, wat natuurlijk erger is dan een kortstondige relatie die is verbroken. Die vergelijking wordt denk ik al gauw gemaakt.
Ik heb nog nooit liefdesverdriet gehad, niet zo erg. Ik voelde zo veel voor die vent, werd echt als een prinses behandeld en hij leek me goed te begrijpen. Ik probeer hoopgevoelens zoveel mogelijk te vermijden, puur om nog meer pijn te voorkomen.
Ik laat het voorlopig maar over me heenkomen denk ik, vermijden heeft toch geen zin. Ik heb ook echt wel m'n goede ('sterke') momenten, dat wisselt werkelijk per dagdeel...waarschijnlijk heb ik over een paar uur weer het idee in de put te zitten.
Doordat ik stug door probeer te gaan met alles ziet mijn omgeving denk ik ook de ernst niet in van mijn gemoedstoestand. Wat ik zei, dit wisselt nogal. Momenteel is het alleen zo dat het nu wat langer aanhoudt en veel pijnlijker is. Voel me onnozel en heel diep gekwetst.
Uiteraard ga ik hier (ooit) sterker uitkomen, aangezien dat ook in de geest van mijn moeder is. Dat moet gewoon.
Hoewel ik moet zeggen dat ik niet echt trots ben op mezelf na haar overlijden. Ik denk soms dat ik haar tegenval qua doen en laten. Nadat ik mijn waardeloze relatie van 8 jaar verbrak ben ik buitensporig veel op stap gegaan en gaat mijn studie een stuk minder.
Ik voelde voor het eerst weer rust in mijn afgelopen relatie...maar dat was dus van korte duur.
Ik word eerlijk gezegd wel strontziek dat ik bijna altijd te horen krijg; 'jij bent sterk genoeg blabla, jij komt hier wel weer uit'. Wellicht gebaseerd op het overlijden van mijn moeder, wat natuurlijk erger is dan een kortstondige relatie die is verbroken. Die vergelijking wordt denk ik al gauw gemaakt.
Ik heb nog nooit liefdesverdriet gehad, niet zo erg. Ik voelde zo veel voor die vent, werd echt als een prinses behandeld en hij leek me goed te begrijpen. Ik probeer hoopgevoelens zoveel mogelijk te vermijden, puur om nog meer pijn te voorkomen.
Ik laat het voorlopig maar over me heenkomen denk ik, vermijden heeft toch geen zin. Ik heb ook echt wel m'n goede ('sterke') momenten, dat wisselt werkelijk per dagdeel...waarschijnlijk heb ik over een paar uur weer het idee in de put te zitten.
Doordat ik stug door probeer te gaan met alles ziet mijn omgeving denk ik ook de ernst niet in van mijn gemoedstoestand. Wat ik zei, dit wisselt nogal. Momenteel is het alleen zo dat het nu wat langer aanhoudt en veel pijnlijker is. Voel me onnozel en heel diep gekwetst.
Uiteraard ga ik hier (ooit) sterker uitkomen, aangezien dat ook in de geest van mijn moeder is. Dat moet gewoon.
Hoewel ik moet zeggen dat ik niet echt trots ben op mezelf na haar overlijden. Ik denk soms dat ik haar tegenval qua doen en laten. Nadat ik mijn waardeloze relatie van 8 jaar verbrak ben ik buitensporig veel op stap gegaan en gaat mijn studie een stuk minder.
Ik voelde voor het eerst weer rust in mijn afgelopen relatie...maar dat was dus van korte duur.
donderdag 5 juli 2007 om 10:52
donderdag 5 juli 2007 om 12:36
Dank je wel Pinksterbloem, maar die gedachte schiet regelmatig door m'n hoofd. Ik vind zelf dat ik nog weinig bereikt heb als ik kijk naar mijn leeftijdsgenoten. En dat terwijl ik heus wel potentie heb, maar domweg niks (meer) doe.
Het enige wat ik nog doe zijn 'onzinnige' dingen...winkelen, muziek luisteren en uitgaan en voor de rest bar weinig. Ik werk wel (leidt wat af), maar niet echt veel. Wil ik echt op m'n eigen benen gaan staan dan moet ik gaan voor mijn studie (moet nog 1,5 jaar) om een goeie baan te krijgen in de toekomst.
Ik word zenuwachtig van de mensen om mij heen die maar vooruitgaan en hun dingen voor elkaar hebben. Het lijkt wel alsof ik wat stom sta toe te kijken. Jaloezie wil ik het niet noemen, maar het geeft een wel een rotgevoel over mezelf..het bevestigt mijn negatieve gedachten.
Ik ga vandaag naar de psych. misschien dat hij wat nuttige adviezen voor me heeft, ik hoop het. Tot nu toe heb ik veel aan jullie reacties gehad.
Het enige wat ik nog doe zijn 'onzinnige' dingen...winkelen, muziek luisteren en uitgaan en voor de rest bar weinig. Ik werk wel (leidt wat af), maar niet echt veel. Wil ik echt op m'n eigen benen gaan staan dan moet ik gaan voor mijn studie (moet nog 1,5 jaar) om een goeie baan te krijgen in de toekomst.
Ik word zenuwachtig van de mensen om mij heen die maar vooruitgaan en hun dingen voor elkaar hebben. Het lijkt wel alsof ik wat stom sta toe te kijken. Jaloezie wil ik het niet noemen, maar het geeft een wel een rotgevoel over mezelf..het bevestigt mijn negatieve gedachten.
Ik ga vandaag naar de psych. misschien dat hij wat nuttige adviezen voor me heeft, ik hoop het. Tot nu toe heb ik veel aan jullie reacties gehad.
donderdag 5 juli 2007 om 12:39
Staar je niet blind op anderen PinkLady. Zij kijken op hun beurt weer naar anderen en spiegelen zich daar aan.
Jij bent jij, en niet iedereen heeft (gelukkig) al te verduren gehad wat jij voor je kiezen hebt gekregen. Kijk met vertrouwen naar de toekomst. Je leven ligt nog voor je en je kunt, na deze moeilijke periode, weer verdergaan. Je hebt nog alle mogelijkheden meisje.
Als je de potentie hebt, komt het er echt wel uit. Geloof in jezelf, zoals je moeder in jou geloofde.
Sterkte vanmiddag!
Jij bent jij, en niet iedereen heeft (gelukkig) al te verduren gehad wat jij voor je kiezen hebt gekregen. Kijk met vertrouwen naar de toekomst. Je leven ligt nog voor je en je kunt, na deze moeilijke periode, weer verdergaan. Je hebt nog alle mogelijkheden meisje.
Als je de potentie hebt, komt het er echt wel uit. Geloof in jezelf, zoals je moeder in jou geloofde.
Sterkte vanmiddag!
donderdag 5 juli 2007 om 18:08
Nou, ben vanmiddag bij de psych geweest en het luchtte even op. Ik vind (vond) mijn reactie op de verbroken relatie nogal overdreven, maar inderdaad, dit heeft ook te maken die hiervoor zijn gebeurd.
Ik heb voornamelijk zitten janken als een beest. Kon niet stoppen, het voelde een beetje genant, hou er niet van om in het bijzijn van andere mensen te janken. Ik kreeg het advies wel hulp/aandacht te vragen van mensen in mijn omgeving. En dit kán ik niet. Ik weet niet wat het is, krijg het simpelweg m'n bek niet uit. Ik denk er nog even over na, heb nu nog zoiets van 'ik los het zelf wel op'. Ik moet het immers uiteindelijk toch zelf doen.
Maar het blijft zo leeg voelen zonder die warmte van m'n moeder....lijkt wel alsof ik een surrogaat daarvoor zoek.
Ik heb voornamelijk zitten janken als een beest. Kon niet stoppen, het voelde een beetje genant, hou er niet van om in het bijzijn van andere mensen te janken. Ik kreeg het advies wel hulp/aandacht te vragen van mensen in mijn omgeving. En dit kán ik niet. Ik weet niet wat het is, krijg het simpelweg m'n bek niet uit. Ik denk er nog even over na, heb nu nog zoiets van 'ik los het zelf wel op'. Ik moet het immers uiteindelijk toch zelf doen.
Maar het blijft zo leeg voelen zonder die warmte van m'n moeder....lijkt wel alsof ik een surrogaat daarvoor zoek.
donderdag 5 juli 2007 om 20:29
hey Pink Lady,
wat een verhaal meis....heb al wel 'ns met je geforumd binnen het 'verdrink in liefdesverdriet-topic'. Het is wat he allemaal :(. Lijkt me heel heftig wat je hebt meegemaakt en niet meer dan logisch dat je je nu harstikke rot voelt....en ik vind het raar dat een psycholoog zegt dat je overdreven reageert op het feit dat je relatie is verbroken, dat is toch hartstikke heftig en erg en verdrietig? weer een 'basis' die weg valt. Je psycholoog zou de laatste zijn die dat moet zeggen vind ik eerlijk gezegd maar goed. En er komt nu natuurlijk heel veel op je af: nog veel meer pieker pieker en pieker momenten, ook veel meer ruimte om te piekeren over je moeder en alles. En je studie, heb je nu wel vakantie of voel je nog de verplichting om dingen te moeten doen daarvoor?
Ik heb ook een super rot-gevoel over alles, en loop ook 1 x in de 2 weken bij een psycholoog. Al langere tijd, maar sinds m'n vriend het vorige maand uitmaakte is het helemaal feest zeg maar ;( Gisteren was ik weer bij psychiater en daarna naar psychologe en ze heeft, samen met mij, vast gesteld dat ik 'een depressie heb' bang boeng lekkere klap wanneer je dat zo hoort. Ze pakte zo'n boek erbij met de dingen die daarbij horen en die had ik allemaal al langere tijd.....wel erg shit allemaal, heb het 1x eerder gehad 2 jaar terug en ben toen aan de anti-depress. gegaan. Nu gaat m'n dosis met 10 mg omhoog, ik zie het nu allemaal niet meer zitten en hoop dat dit gaat helpen.
Wat ik je nog wel wilde meegeven, ik hoop echt dat je de kracht vindt om toch steun bij anderen te zoeken. Tuurlijk moet je het uiteindelijk zelf doen maar anderen kunnen je daar misschien wel bij helpen. Ik merk echt dat ik veel heb aan de mensen om me heen. Heb nu dus die ziekte van pfeifer, en die depressie, dus m'n studiedingen gaan nu niet meer qua energie, relatie verbroken, kortom teveel aan m'n hoofd. Maar wanneer ik m'n vriendinnen niet gehad zou hebben zo ik hele dagen alleen maar in m'n bed liggen. En nu ga ik af en toe zwemmen of wandelen of iets anders doen met ze.
Ben wel blij dat je gesprekje bij de psycholoog in elk geval wat opluchting gegeven heeft.
*;
xxx Sunny Lara
wat een verhaal meis....heb al wel 'ns met je geforumd binnen het 'verdrink in liefdesverdriet-topic'. Het is wat he allemaal :(. Lijkt me heel heftig wat je hebt meegemaakt en niet meer dan logisch dat je je nu harstikke rot voelt....en ik vind het raar dat een psycholoog zegt dat je overdreven reageert op het feit dat je relatie is verbroken, dat is toch hartstikke heftig en erg en verdrietig? weer een 'basis' die weg valt. Je psycholoog zou de laatste zijn die dat moet zeggen vind ik eerlijk gezegd maar goed. En er komt nu natuurlijk heel veel op je af: nog veel meer pieker pieker en pieker momenten, ook veel meer ruimte om te piekeren over je moeder en alles. En je studie, heb je nu wel vakantie of voel je nog de verplichting om dingen te moeten doen daarvoor?
Ik heb ook een super rot-gevoel over alles, en loop ook 1 x in de 2 weken bij een psycholoog. Al langere tijd, maar sinds m'n vriend het vorige maand uitmaakte is het helemaal feest zeg maar ;( Gisteren was ik weer bij psychiater en daarna naar psychologe en ze heeft, samen met mij, vast gesteld dat ik 'een depressie heb' bang boeng lekkere klap wanneer je dat zo hoort. Ze pakte zo'n boek erbij met de dingen die daarbij horen en die had ik allemaal al langere tijd.....wel erg shit allemaal, heb het 1x eerder gehad 2 jaar terug en ben toen aan de anti-depress. gegaan. Nu gaat m'n dosis met 10 mg omhoog, ik zie het nu allemaal niet meer zitten en hoop dat dit gaat helpen.
Wat ik je nog wel wilde meegeven, ik hoop echt dat je de kracht vindt om toch steun bij anderen te zoeken. Tuurlijk moet je het uiteindelijk zelf doen maar anderen kunnen je daar misschien wel bij helpen. Ik merk echt dat ik veel heb aan de mensen om me heen. Heb nu dus die ziekte van pfeifer, en die depressie, dus m'n studiedingen gaan nu niet meer qua energie, relatie verbroken, kortom teveel aan m'n hoofd. Maar wanneer ik m'n vriendinnen niet gehad zou hebben zo ik hele dagen alleen maar in m'n bed liggen. En nu ga ik af en toe zwemmen of wandelen of iets anders doen met ze.
Ben wel blij dat je gesprekje bij de psycholoog in elk geval wat opluchting gegeven heeft.
*;
xxx Sunny Lara
donderdag 5 juli 2007 om 21:29
He Pink Lady,
Wat goed van je dat je eens even je emoties, je tranen, de vrije loop hebt gelaten bij de psycholoog. Zie je wel dat je het kunt? Gister schreef je nog dat het uiten van je gevoel simpelweg geen optie was bij de psycholoog en vandaag ben je alweer een stapje verder gekomen, hartstikke goed.
Wees toch niet zo streng voor jezelf! Je hebt je moeder verloren, dat je daar ontzettend mee in de knoop zit is toch volkomen begrijpelijk? Weet je, mensen zien alleen hoe je je gedraagt in 'de buitenwereld' dus zullen ze tegen je zeggen hoe sterk je wel niet bent. Maar natuurlijk heb je je verdriet en klotemomenten, maar laat je die niet zien aan anderen. Je schrijft dat je het niet uit je mond krijgt om erover te praten met vrienden, maar weet je, het zou zoveel opluchten! En wat het andere voordeel is, door je vriendinnen (of eentje van je vriendinnen) te vertellen heo het echt met je gaat, versterk je de band met die vriendin. En zul je zien dat je een nieuwe (soort van) basis voor jezelf creeert. Snap je wat ik bedoel? Als mensen naar mij toe open zijn als ze zich rot voelen, dan schept dat onmiddellijk een hechte band. En vertel ik ook weer meer over mijn eigen geworstel. Dat is ontzettend goed voor je vriendschappen. Juist nu je je basis zo mist in je vriend en je moeder, zou je kunnen proberen je vriendschappen te verdiepen, waardevoller te maken. Als vriendinnen weten wat er speelt, kunnen ze je ook steunen. Geniet van die steun, want je vrienden zijn daarvoor!!
En nogmaals: ik vind je hartstikke dapper. En verdriet hebben is niet meer dan normaal. Dus wees niet zo streng voor jezelf.
Knuffel, Mie
Wat goed van je dat je eens even je emoties, je tranen, de vrije loop hebt gelaten bij de psycholoog. Zie je wel dat je het kunt? Gister schreef je nog dat het uiten van je gevoel simpelweg geen optie was bij de psycholoog en vandaag ben je alweer een stapje verder gekomen, hartstikke goed.
Wees toch niet zo streng voor jezelf! Je hebt je moeder verloren, dat je daar ontzettend mee in de knoop zit is toch volkomen begrijpelijk? Weet je, mensen zien alleen hoe je je gedraagt in 'de buitenwereld' dus zullen ze tegen je zeggen hoe sterk je wel niet bent. Maar natuurlijk heb je je verdriet en klotemomenten, maar laat je die niet zien aan anderen. Je schrijft dat je het niet uit je mond krijgt om erover te praten met vrienden, maar weet je, het zou zoveel opluchten! En wat het andere voordeel is, door je vriendinnen (of eentje van je vriendinnen) te vertellen heo het echt met je gaat, versterk je de band met die vriendin. En zul je zien dat je een nieuwe (soort van) basis voor jezelf creeert. Snap je wat ik bedoel? Als mensen naar mij toe open zijn als ze zich rot voelen, dan schept dat onmiddellijk een hechte band. En vertel ik ook weer meer over mijn eigen geworstel. Dat is ontzettend goed voor je vriendschappen. Juist nu je je basis zo mist in je vriend en je moeder, zou je kunnen proberen je vriendschappen te verdiepen, waardevoller te maken. Als vriendinnen weten wat er speelt, kunnen ze je ook steunen. Geniet van die steun, want je vrienden zijn daarvoor!!
En nogmaals: ik vind je hartstikke dapper. En verdriet hebben is niet meer dan normaal. Dus wees niet zo streng voor jezelf.
Knuffel, Mie
donderdag 5 juli 2007 om 22:35
Dank jullie wel voor jullie lieve reacties.
@ Sunny Lara, IK vind/vond mijn reactie overdreven, niet m'n psych hoor:).
Gelukkig niet zeg, want ik zat als een gek te snotteren.
Vanavond belde een vriendin van me en vroeg hoe het ging en kon het 'goed' m'n bek niet uitkrijgen. Momenteel kan ik enkel janken.
Ik heb dit weekend allemaal plannen, ik hoop dat ik mijn gemoedstoestand wat onder controle kan houden. Eerlijk gezegd zie ik er een beetje tegenop.
Denk dat ik hier gewoon even doorheen moet...hopelijk duurt het niet te lang...kan niks zo
@ Sunny Lara, IK vind/vond mijn reactie overdreven, niet m'n psych hoor:).
Gelukkig niet zeg, want ik zat als een gek te snotteren.
Vanavond belde een vriendin van me en vroeg hoe het ging en kon het 'goed' m'n bek niet uitkrijgen. Momenteel kan ik enkel janken.
Ik heb dit weekend allemaal plannen, ik hoop dat ik mijn gemoedstoestand wat onder controle kan houden. Eerlijk gezegd zie ik er een beetje tegenop.
Denk dat ik hier gewoon even doorheen moet...hopelijk duurt het niet te lang...kan niks zo
maandag 9 juli 2007 om 09:15
hey pink-lady,
hoe is het nu met je? ben je 't weekend een beetje doorgekomen? met mij niet zo lekker op 't moment (zie verdrink in liefdesverdriet topic).....
Ik denk trouwens ook dat je niet van jezelf moet eisen dat je het woord 'goed' uit je bek moet krijgen als iemand vraagt hoe het met je is. Ik heb me er nu bij neergelegd (op advies mams en therapeute) dat ik, als anderen vragen hoe het met me is, me niet meer groot hou en gewoon zeg dat het niet goed gaat en evt. erbij dat ze hebben vastgesteld dat ik een depressie heb. Dan hoef je geen rol meer te spelen enzo. Scheelt wel een hoop vind ik....xxx
maandag 9 juli 2007 om 22:14
@ Sunny Lara: dank je wel voor je belangstelling. Heb (gelukkig) een druk weekend achter de rug, dat scheelt weer. Echt goed voel ik me (nog) niet, maar ik betrap mezelf erop dat ik alles weer domweg wegdruk en stug doorga. Op het gebied van liefdesverdriet misschien niet zo erg (denk ik), maar in zn geheel is het weer typerend voor mijn manier met omgaan van heftige situaties.
Ik doe ook weer 'alsof' alles in orde is. Heel raar, maar dat gaat vanzelf. Vermoedelijk zak ik binnenkort weer in, net als afgelopen week...
Heb vaker (korte) inzinkingen gehad, maar zoals afgelopen week...dat was me even wat te heftig.
Ik doe ook weer 'alsof' alles in orde is. Heel raar, maar dat gaat vanzelf. Vermoedelijk zak ik binnenkort weer in, net als afgelopen week...
Heb vaker (korte) inzinkingen gehad, maar zoals afgelopen week...dat was me even wat te heftig.
