Relaties
alle pijlers
Hoe maak ik duidelijk dat dit niet helpt?
woensdag 16 december 2020 om 16:05
Ik zou liegen als ik zeg dat deze corona periode mentaal één van de beste periodes uit mijn leven is. Net zoals het voor maar heel weinig mensen is.
Zelf behoor ik tot de groep : single, thuiswerkend sinds maart (ook nog eens in een beroep waaraan veel belangenconflicten en dus ''gezeur'' inherent is, dus veel calls met negativiteit, getouwtrek, botsende belangen, tijdsdruk), afspraken met vrienden (binnen de maatregelen) behoren i.v.m. de afstand vooral tot het weekend.
Mijn ouders weten dat het niet helemaal een topperiode is. Ze maken zich een beetje zorgen om mij, en dat is opzich hartstikke aardig.
Echter heb ik soms het idee, dat ze ook problemen zien, die er in principe helemaal niet zijn. Vrijwel elke dag van de week krijg ik een appje of ik die avond kom eten (ze wonen niet zo ver). En als ik dan aangeef dat ik niet kom die avond, dan is het meteen ''Je bent echt van harte welkom hoor'' of ''Maar we eten je lievelingseten'', of ''Maar het gaat toch wel goed allemaal met je'?'' Mijn vader heeft zichzelf wijs gemaakt dat hij contact met mij moet blijven houden, dus ik krijg de hele week door appjes als ''En wat staat er vanavond op het menu?'' ''Lekker gewerkt vandaag?''. Gisteren de eerste dag van de lockdown, staat mijn moeder opeens bij me voor de deur. Ik liep in een joggingbroek, en bij mijn voordeur stond een lege krat bier die ik al ergens in de zomer heb gekocht en al een week lang naar de AH moet brengen voor statiegeld. ''Je moet jezelf wel goed verzorgen hoor. En die krat bier? Is dat allemaal van de afgelopen week? Sport je nog wel? Je moet niet depressief worden hoor.
Ik besef echt dat het allemaal aardig is bedoeld, maar het helpt me niet echt. Juist door hun aandacht, ga ik af en toe bijna denken : ik vind mezelf geen sneu persoon, maar misschien moet ik mezelf een sneu persoon gaan vinden ofzo? Ik drink doordeweeks hooguit twee pilsjes, maar toen ik gisteren er eentje inschonk, ging ik me bijna schuldig voelen. Is dit eigenlijk raar? In je eentje een biertje drinken? Ben ik roekeloos met alcohol? En ook appjes met ''random'' vragen zoals wat eet je vanavond of heb je lekker gewerkt, zit ik niet echt op te wachten. Ik app functioneel en ik hou niet van bellen. Dan zie ik mensen liever in het echt. Nogmaals, ik houd van mijn ouders, maar dat geldt voor iedereen. En ook constant dat gedram over dat eten. Als ik langer dan drie dagen achter elkaar niet bij ze kom eten, dan voel ik gewoon aan alles dat ze denken dat er allerlei problemen met mij zijn, dat ik mezelf isoleer en depressief ben. Terwijl, juist omdat zij daar zo spastisch op reageren, maakt dat ik mezelf juist raar ga voelen.
Hoe maak ik dit nou duidelijk?
Zelf behoor ik tot de groep : single, thuiswerkend sinds maart (ook nog eens in een beroep waaraan veel belangenconflicten en dus ''gezeur'' inherent is, dus veel calls met negativiteit, getouwtrek, botsende belangen, tijdsdruk), afspraken met vrienden (binnen de maatregelen) behoren i.v.m. de afstand vooral tot het weekend.
Mijn ouders weten dat het niet helemaal een topperiode is. Ze maken zich een beetje zorgen om mij, en dat is opzich hartstikke aardig.
Echter heb ik soms het idee, dat ze ook problemen zien, die er in principe helemaal niet zijn. Vrijwel elke dag van de week krijg ik een appje of ik die avond kom eten (ze wonen niet zo ver). En als ik dan aangeef dat ik niet kom die avond, dan is het meteen ''Je bent echt van harte welkom hoor'' of ''Maar we eten je lievelingseten'', of ''Maar het gaat toch wel goed allemaal met je'?'' Mijn vader heeft zichzelf wijs gemaakt dat hij contact met mij moet blijven houden, dus ik krijg de hele week door appjes als ''En wat staat er vanavond op het menu?'' ''Lekker gewerkt vandaag?''. Gisteren de eerste dag van de lockdown, staat mijn moeder opeens bij me voor de deur. Ik liep in een joggingbroek, en bij mijn voordeur stond een lege krat bier die ik al ergens in de zomer heb gekocht en al een week lang naar de AH moet brengen voor statiegeld. ''Je moet jezelf wel goed verzorgen hoor. En die krat bier? Is dat allemaal van de afgelopen week? Sport je nog wel? Je moet niet depressief worden hoor.
Ik besef echt dat het allemaal aardig is bedoeld, maar het helpt me niet echt. Juist door hun aandacht, ga ik af en toe bijna denken : ik vind mezelf geen sneu persoon, maar misschien moet ik mezelf een sneu persoon gaan vinden ofzo? Ik drink doordeweeks hooguit twee pilsjes, maar toen ik gisteren er eentje inschonk, ging ik me bijna schuldig voelen. Is dit eigenlijk raar? In je eentje een biertje drinken? Ben ik roekeloos met alcohol? En ook appjes met ''random'' vragen zoals wat eet je vanavond of heb je lekker gewerkt, zit ik niet echt op te wachten. Ik app functioneel en ik hou niet van bellen. Dan zie ik mensen liever in het echt. Nogmaals, ik houd van mijn ouders, maar dat geldt voor iedereen. En ook constant dat gedram over dat eten. Als ik langer dan drie dagen achter elkaar niet bij ze kom eten, dan voel ik gewoon aan alles dat ze denken dat er allerlei problemen met mij zijn, dat ik mezelf isoleer en depressief ben. Terwijl, juist omdat zij daar zo spastisch op reageren, maakt dat ik mezelf juist raar ga voelen.
Hoe maak ik dit nou duidelijk?
woensdag 16 december 2020 om 16:44
Vereenzamen is nu eenmaal inherent aan de huidige corona situatie. Voor zo'n beetje elke alleen wonende en thuiswerkende single. Waar ik dan persoonlijk meer aan heb is aan een bepaalde vorm van waardering. Bijvoorbeeld iets in de zin van : jeetje, knap dat je dit volhoudt (of iets in die zin).Doreia* schreef: ↑16-12-2020 16:37Ik denk dat dit het is hoor. Ze willen voorkomen, met alles wat zij kunnen, dat jij vereenzaamt. Je zit in je huis, met een bak ellende soms over je uit gestort van je werk, de dagen zijn donker en kort, vertier is er nauwelijks. Kom daar maar gewoon thuis zullen ze wel denken.
Want een uitlating als 'kom maar gewoon thuis', vat ik dan inderdaad al snel op als een impliciete afwijzing van hoe ik mijn leven momenteel leid. Dat dat niet goed, of niet gezond is. Terwijl ik zélf juist zoiets heb van : ik maak er het beste van, binnen de mogelijkheden die de omstandigheden bieden. Ik heb een enorme kerstboom opgezet, ik maak de meest ingewikkelde gerechten, ik kijk leuke films, ik lees interessante boeken. Dan zou het juist eerder fijn zijn om een beetje waardering te krijgen voor de creativiteit waarmee ik dit single-isolatieleven een beetje schwung probeer te geven in plaats van allerlei goedbedoelde hulp waarmee eigenlijk wordt gezegd dat hoe ik nu leef, eigenlijk niet gezond kan zijn.
woensdag 16 december 2020 om 16:46
Mensen krijgen zelden wat ze willen hebben. Als je veertig bent en je ouders zijn er niet meer dan zou je soms een moord doen voor zo'n appje.
Tot die tijd zou ik antwoorden: "het gaat goed lieve mamma, vertrouw maar op me, dag, en nog een heel fijne avond!. En zeg pappa ook gedag van me."
Tot die tijd zou ik antwoorden: "het gaat goed lieve mamma, vertrouw maar op me, dag, en nog een heel fijne avond!. En zeg pappa ook gedag van me."
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
woensdag 16 december 2020 om 16:47
Ik vind het heel lief van je ouders, maar het lijkt me ook bloed irritant 
Ik heb ook zo'n goede vriend. Dan ben ik helemaal in mijn element: lekker weinig reistijd, geen prikkels, lekker tijd om te wandelen en voor hobby's. En dan komt hij met van die 'opbeurend' appjes om de dag: 'Ik wilde je even laten weten dat ik aan je denk, want het is ook allemaal niet makkelijk.' Heel lief, maar: pffffff...
Laat ze anders dit topic lezen.
En nee, je bent niet raar. Je drinkt niet teveel, je beweegt af en toe. Je bent goed bezig!
Ik heb ook zo'n goede vriend. Dan ben ik helemaal in mijn element: lekker weinig reistijd, geen prikkels, lekker tijd om te wandelen en voor hobby's. En dan komt hij met van die 'opbeurend' appjes om de dag: 'Ik wilde je even laten weten dat ik aan je denk, want het is ook allemaal niet makkelijk.' Heel lief, maar: pffffff...
Laat ze anders dit topic lezen.
En nee, je bent niet raar. Je drinkt niet teveel, je beweegt af en toe. Je bent goed bezig!
woensdag 16 december 2020 om 16:47
Ik heb wel mindere momenten gekend in bijvoorbeeld mijn studententijd. Van mijn broer en zussen ben ik altijd wel degene bij wie het allemaal net even wat moeizamer gaat, ''het leven''. Om zo maar te zeggen. Maar ook niet echt hele ernstige dingen zoals depressie en medicatie. Overall ben ik misschien wat zwaarmoediger.
woensdag 16 december 2020 om 16:48
maar dán moet je niet tegen je ouders dingen zeggen als: het is niet ideaal.
Want zij vertalen het als: het is helemaal, verre van, verschrikkelijk niet ideaal!!!
Je kan wel een PR man gebruiken denk ik. Want je schrijft ook hier het een maar voelt het andere.
Aan jou om duidelijk te maken dat je je leven prima op orde hebt met Corona. Want hier in dit topic doe je hetzelfde. Je begint je eerste alinea volkomen in mineur. Dan lijkt daar dus een probleem te zitten. Maar vervolgens schrijf je in reacties dat het eigenlijk wel goed gaat. Draai dat eens om. Dan hoeven je ouders MINDER over je in te zitten. ( doen ze toch wel hoor)
En je blijft toch hun zoon en zij je ouders.
Want zij vertalen het als: het is helemaal, verre van, verschrikkelijk niet ideaal!!!
Je kan wel een PR man gebruiken denk ik. Want je schrijft ook hier het een maar voelt het andere.
Aan jou om duidelijk te maken dat je je leven prima op orde hebt met Corona. Want hier in dit topic doe je hetzelfde. Je begint je eerste alinea volkomen in mineur. Dan lijkt daar dus een probleem te zitten. Maar vervolgens schrijf je in reacties dat het eigenlijk wel goed gaat. Draai dat eens om. Dan hoeven je ouders MINDER over je in te zitten. ( doen ze toch wel hoor)
En je blijft toch hun zoon en zij je ouders.
woensdag 16 december 2020 om 16:49
Vertel ze dan gewoon wat je nodig hebt. Dikke kans dat ze met ‘kom maar gewoon thuis’ niets meer bedoelen dan dat: ‘Jongen, waarom al die moeite, kom lekker thuis eten, gezellig net als vroeger en jij spaart tijd uit’. I.p.v.: we zien het als onze ouderlijke plicht om tegen elke prijs te voorkomen dat onze jongen afzakt naar een ravijn vol wanhoop en depressie want die keuze in decoraties voor die kerstboom spreekt boekdelen’.daanbanaaan schreef: ↑16-12-2020 16:44Vereenzamen is nu eenmaal inherent aan de huidige corona situatie. Voor zo'n beetje elke alleen wonende en thuiswerkende single. Waar ik dan persoonlijk meer aan heb is aan een bepaalde vorm van waardering. Bijvoorbeeld iets in de zin van : jeetje, knap dat je dit volhoudt (of iets in die zin).
Want een uitlating als 'kom maar gewoon thuis', vat ik dan inderdaad al snel op als een impliciete afwijzing van hoe ik mijn leven momenteel leid. Dat dat niet goed, of niet gezond is. Terwijl ik zélf juist zoiets heb van : ik maak er het beste van, binnen de mogelijkheden die de omstandigheden bieden. Ik heb een enorme kerstboom opgezet, ik maak de meest ingewikkelde gerechten, ik kijk leuke films, ik lees interessante boeken. Dan zou het juist eerder fijn zijn om een beetje waardering te krijgen voor de creativiteit waarmee ik dit single-isolatieleven een beetje schwung probeer te geven in plaats van allerlei goedbedoelde hulp waarmee eigenlijk wordt gezegd dat hoe ik nu leef, eigenlijk niet gezond kan zijn.
woensdag 16 december 2020 om 16:49
Tuurlijk, en dat zat me ook even dwars toen ik dit topic typte. Ik dacht stel nou dat over hopelijk héél lang, als mijn ouders er misschien niet meer zijn, ik dit topic nog eens vind. Dan zou ik mezelf voor mijn kop slaan.retrostar schreef: ↑16-12-2020 16:46Mensen krijgen zelden wat ze willen hebben. Als je veertig bent en je ouders zijn er niet meer dan zou je soms een moord doen voor zo'n appje.
Tot die tijd zou ik antwoorden: "het gaat goed lieve mamma, vertrouw maar op me, dag, en nog een heel fijne avond!. En zeg pappa ook gedag van me."
Maar desondanks blijf ik het vanuit mijn perspectief nu anno 16-12-2020 nog steeds wel een relevant punt vinden. Het is op zich niet de aandacht zelf die mij stoort, maar meer dat ik weet dat er een bepaald denkbeeld over mij, hoe ik mij volgens hen voel, aan ten grondslag ligt, dat niet helemaal klopt.
woensdag 16 december 2020 om 16:53
Er is wel meer tussen hemel en aarde toch. Ik ben zoals ik het zelf zie, gewoon realistisch. Niet ideaal is iets anders dan drama, slecht, etc.Doreia* schreef: ↑16-12-2020 16:48maar dán moet je niet tegen je ouders dingen zeggen als: het is niet ideaal.
Want zij vertalen het als: het is helemaal, verre van, verschrikkelijk niet ideaal!!!
Je kan wel een PR man gebruiken denk ik. Want je schrijft ook hier het een maar voelt het andere.
Aan jou om duidelijk te maken dat je je leven prima op orde hebt met Corona. Want hier in dit topic doe je hetzelfde. Je begint je eerste alinea volkomen in mineur. Dan lijkt daar dus een probleem te zitten. Maar vervolgens schrijf je in reacties dat het eigenlijk wel goed gaat. Draai dat eens om. Dan hoeven je ouders MINDER over je in te zitten. ( doen ze toch wel hoor)
En je blijft toch hun zoon en zij je ouders.
Maar toneel spelen kan ik ook niet. Ik ben niet in diepe mineur, maar ook niet mega hyped en enthousiast voor de maanden die recent voorbij zijn gegaan en die nog komen.
Mijn moeder kent mij enorm goed, vooral omdat we qua innerlijk nogal op elkaar lijken. Maar ze kent me ook weer niet zo goed, als ze zelf denkt. Mijn moeder is wel iemand die in het verleden (al toen ze jonger was dan ik nu zelf ben) te maken heeft gehad met verslavingen aan medicatie en alcohol. Daarom is ze denk ik bang dat mij hetzelfde overkomt. Maar ik heb nooit een drang gehad naar alcohol of medicatie. Dus wat dat betreft, projecteert ze misschien haar eigen verleden iets te veel op mij.
En verder : het is toch ook niet ideaal? Ik vind thuiswerken inmiddels niet meer erg fijn. In mei vond ik dat nog wel. Tja het is zoals het is.
woensdag 16 december 2020 om 16:59
Oh die ouders, je blijft er altijd kind van. En je wilt het altijd volgens hun normen doen; tuintje aan kant, om 5 uur het eten op tafel, tenminste zo ervaar ik het. Ik ben een volwassen vrouw, maar als ik alle bladeren op de opit zie denk ik aan mijn moeder, die elk blaadje op zou harken.
Ondertussen zorg ik nu voor haar omdat zij het allemaal niet meer weetl\
Maar fijn is dat toch, de band tussen ouder en kind? Geniet er maar van, die wederzijdse belangstelling voor elkaar.
Ondertussen zorg ik nu voor haar omdat zij het allemaal niet meer weetl\
Maar fijn is dat toch, de band tussen ouder en kind? Geniet er maar van, die wederzijdse belangstelling voor elkaar.
woensdag 16 december 2020 om 16:59
Ik begrijp je helemaal. Mijn moeder zou hetzelfde reageren. Die was weduwe en die bleef zich maar zorgen maken over mij, want ik was alleen. (andere zussen allemaal getrouwd) Dus als iemand aan haar vroeg of ze met kerst kwam, was haar eerste reactie: eerst zien wat nlies doet. En mijn zussen konden nog zo vaak zegen dat ik geen probleem had met alleen zijn die kregen dan als antwoord: "Ja maar jullie weten niet wat het is om alleen te zijn". En mij geloofde ze ook niet. Ze begreep niet dat alleen wonen vanaf de allereerste eigen woonruimte en alleen wonen omdat man overleden en kinderen uit huis waren, 2 heel verschillende dingen waren.daanbanaaan schreef: ↑16-12-2020 16:31Het leidt overigens vooral tot een soort schuldgevoel bij mij.
Mijn broer en zus hebben een relatie, en mijn ouders maken zich overduidelijk veel minder zorgen om hen.
Terwijl ik zelf aan het eind van de week juist trots ben, dat ik weer een week mijn zooi heb geregeld, en de week weer heb ''overleefd'', maakt die enorme bezorgdheid van uit mijn ouders juist dat ik het gevoel krijg dat ik het allemaal niet goed doe ofzo, dat ik iemand ben waar anderen zorgen om hebben. Dat wil ik niet. Ik wil iemand zijn waarvan ouders denken '''die redt zich wel, komt helemaal goed''.
Wat je er aan kunt doen. in ieder geval blijven volhouden, dat thuis zijn voor jou in je eigen huis is, en thuis van je ouders het tweede thuis, niet andersom
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
woensdag 16 december 2020 om 17:02
Ik zou er een moord voor over hebben om midden in de winter in de heel vroege ochtend nog eens een hartverzakking te krijgen van een shady figuur op mijn oprit die aan mijn auto zit te prutsen. En dat het dan mijn paatje is die de ruiten staat te krabben en nog een briefje onder de ruitenwisser steekt met ‘Leg verdorie nou die anti-vries matjes op die ruiten! Papa’. Die pa die dan heel ‘toevallig’ gewoon ‘voorbij’ kwam om 06.00 in de ochtend.Oh-happy-day schreef: ↑16-12-2020 16:59Oh die ouders, je blijft er altijd kind van. En je wilt het altijd volgens hun normen doen; tuintje aan kant, om 5 uur het eten op tafel, tenminste zo ervaar ik het. Ik ben een volwassen vrouw, maar als ik alle bladeren op de opit zie denk ik aan mijn moeder, die elk blaadje op zou harken.
Ondertussen zorg ik nu voor haar omdat zij het allemaal niet meer weetl\
Maar fijn is dat toch, de band tussen ouder en kind? Geniet er maar van, die wederzijdse belangstelling voor elkaar.
woensdag 16 december 2020 om 17:04
woensdag 16 december 2020 om 17:07
Ik wil helemaal geen verkeerd beeld scheppen dat ik mijn ouders niet waardeer of dat ik het niet waardeer dat ze aandacht aan mij geven.
Wat ik bedoel aan te geven, is -eigenlijk in lijn met wat nlies zegt- een bepaalde opvatting hebben van hoe ik mij volgens hen voel, en daar ook aan vast blijven houden.
En dan neem ik dus ook mee in die gedachte mijn moeder die verslaafd is geweest aan medicatie en alcohol, wat begon toen ze iets jonger was dan ik nu zelf ben. En dat ze dat dus heel erg op mij projecteert.
Vanuit dat oogpunt dus ook die vragen van : zorg je wel goed voor jezelf, heb je dat krat bier de afgelopen week allemaal opgedronken? Maar ook als ik bijvoorbeeld wél bij hen kom eten, en ik schenk een biertje in, dat na 5 minuten al op is : ''Is dit je tweede biertje nou al?'' Nee mam, mijn eerste. Oh, en neem je er nog een? ''Ja misschien zo''. ''En drink je thuis ook elke avond?''. Nee mam, misschien twee biertjes per week. ''Want ik kan me voorstellen dat het soms eenzaam is''. ''Ja mam, maar ik slaap na één biertje al een stuk minder lekker, dus ik drink eigenlijk haast nooit''. Oké goedzo… (maar dat kan dan een week later weer precies zo gaan, als ik mijn biertje ook maar even iets sneller dan mijn moeder had verwacht op heb'')
Kijk als ik nou een problematisch alcoholverleden had, snapte ik het nog. Maar dat is absoluut niet het geval.
Wat ik bedoel aan te geven, is -eigenlijk in lijn met wat nlies zegt- een bepaalde opvatting hebben van hoe ik mij volgens hen voel, en daar ook aan vast blijven houden.
En dan neem ik dus ook mee in die gedachte mijn moeder die verslaafd is geweest aan medicatie en alcohol, wat begon toen ze iets jonger was dan ik nu zelf ben. En dat ze dat dus heel erg op mij projecteert.
Vanuit dat oogpunt dus ook die vragen van : zorg je wel goed voor jezelf, heb je dat krat bier de afgelopen week allemaal opgedronken? Maar ook als ik bijvoorbeeld wél bij hen kom eten, en ik schenk een biertje in, dat na 5 minuten al op is : ''Is dit je tweede biertje nou al?'' Nee mam, mijn eerste. Oh, en neem je er nog een? ''Ja misschien zo''. ''En drink je thuis ook elke avond?''. Nee mam, misschien twee biertjes per week. ''Want ik kan me voorstellen dat het soms eenzaam is''. ''Ja mam, maar ik slaap na één biertje al een stuk minder lekker, dus ik drink eigenlijk haast nooit''. Oké goedzo… (maar dat kan dan een week later weer precies zo gaan, als ik mijn biertje ook maar even iets sneller dan mijn moeder had verwacht op heb'')
Kijk als ik nou een problematisch alcoholverleden had, snapte ik het nog. Maar dat is absoluut niet het geval.
woensdag 16 december 2020 om 17:10
Dan zou ik een prachtige foto sturen van jouw gerecht en nog een terwijl je met een vriend of vriendin zit te eten. Maar niet al te vaak. Het moet geen rapportage van je leven worden, want dat zal nooit genoeg zijn.daanbanaaan schreef: ↑16-12-2020 16:44Vereenzamen is nu eenmaal inherent aan de huidige corona situatie. Voor zo'n beetje elke alleen wonende en thuiswerkende single. Waar ik dan persoonlijk meer aan heb is aan een bepaalde vorm van waardering. Bijvoorbeeld iets in de zin van : jeetje, knap dat je dit volhoudt (of iets in die zin).
Want een uitlating als 'kom maar gewoon thuis', vat ik dan inderdaad al snel op als een impliciete afwijzing van hoe ik mijn leven momenteel leid. Dat dat niet goed, of niet gezond is. Terwijl ik zélf juist zoiets heb van : ik maak er het beste van, binnen de mogelijkheden die de omstandigheden bieden. Ik heb een enorme kerstboom opgezet, ik maak de meest ingewikkelde gerechten, ik kijk leuke films, ik lees interessante boeken. Dan zou het juist eerder fijn zijn om een beetje waardering te krijgen voor de creativiteit waarmee ik dit single-isolatieleven een beetje schwung probeer te geven in plaats van allerlei goedbedoelde hulp waarmee eigenlijk wordt gezegd dat hoe ik nu leef, eigenlijk niet gezond kan zijn.
Je kan ten overvloede zeggen dat als je zegt dat het goed met je gaat je dat meent. Zoals altijd.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
woensdag 16 december 2020 om 17:13
Misschien moet ik inderdaad vaker iets sturen als ik met een vriend of vriendin iets leuks doe. Dat vertel ik wel, maar soms heb ik het idee dat ze denken dat ik 27/7/7 binnen zit in mijn eentje (al komt het er doordeweeks soms wel op neer).retrostar schreef: ↑16-12-2020 17:10Dan zou ik een prachtige foto sturen van jouw gerecht en nog een terwijl je met een vriend of vriendin zit te eten. Maar niet al te vaak. Het moet geen rapportage van je leven worden, want dat zal nooit genoeg zijn.
Je kan ten overvloede zeggen dat als je zegt dat het goed met je gaat je dat meent. Zoals altijd.
woensdag 16 december 2020 om 17:15
Nou, ik zou hier ook gek van worden. Ze zijn nogal bezorgd, en het verbaasd me dat velen roepen dat je daar blij mee moet zijn. Ik zou juist het contact door dat soort gedrag meer afhouden. En waarom moet TO daar 2 x in de week eten terwijl ze geen zin heeft?
Ik zou hen op een positieve, maar wel duidelijke manier dat ze je veel te dicht op de huid zitten. Dus wees echt duidelijk, en ga positieve dingen over jezelf vertellen. Want anders springen ze daar bovenop. En geef aan dat ze niet telkens moeten vragen of je komt eten. Houd het bij de termijn dat je zelf wilt.
Kennelijk denken ze dat je erg eenzaam en zielig bent. Vervelend voor jou en voor hen.
Stop met je schuldgevoel. Dat is nergens voor nodig.
Ik zou hen op een positieve, maar wel duidelijke manier dat ze je veel te dicht op de huid zitten. Dus wees echt duidelijk, en ga positieve dingen over jezelf vertellen. Want anders springen ze daar bovenop. En geef aan dat ze niet telkens moeten vragen of je komt eten. Houd het bij de termijn dat je zelf wilt.
Kennelijk denken ze dat je erg eenzaam en zielig bent. Vervelend voor jou en voor hen.
Stop met je schuldgevoel. Dat is nergens voor nodig.
woensdag 16 december 2020 om 17:18
Je ouders hebben ook niks te doen hè? Die zitten samen thuis, te wachten tot de corona voorbij is. En gaan zich dan toch maar ergens op richten. Want tsja, dat brein werkt gewoon door. En dat richten doen ze nu dan misschien op jou.
Laat ze. Hebben ze wat te doen. Arme mensjes. En ook nog met dat verleden van ze. Moeten ze nu zelf steeds aan terugdenken: hoe lastig het is als je je niet prettig voelt, om dan de alcohol te laten staan. Of om niet depressief te worden. Je moeder weet hoe snel dat kan gaan. En ze wil niet weer terugzakken in hoe ze zich toen voelde. Maar dat is moeilijk hoor! Al helemaal als je niks om handen hebt en de dagen zo donker zijn. Kwam hun zoon maar wat vaker eten. Dat zou wel helpen. Maar ja, die heeft zijn eigen leven. Maar vragen kan altijd toch? Etc etc.
Kortom: misschien hebben je ouders jóú wel nodig om op de been te blijven. En gieten ze dat in de vorm van bezorgdheid. Maar eigenlijk hebben ze het gewoon nodig. Zorgen voor iemand. Want anders is het ook maar zo eenzaam en stil...
Laat ze. Hebben ze wat te doen. Arme mensjes. En ook nog met dat verleden van ze. Moeten ze nu zelf steeds aan terugdenken: hoe lastig het is als je je niet prettig voelt, om dan de alcohol te laten staan. Of om niet depressief te worden. Je moeder weet hoe snel dat kan gaan. En ze wil niet weer terugzakken in hoe ze zich toen voelde. Maar dat is moeilijk hoor! Al helemaal als je niks om handen hebt en de dagen zo donker zijn. Kwam hun zoon maar wat vaker eten. Dat zou wel helpen. Maar ja, die heeft zijn eigen leven. Maar vragen kan altijd toch? Etc etc.
Kortom: misschien hebben je ouders jóú wel nodig om op de been te blijven. En gieten ze dat in de vorm van bezorgdheid. Maar eigenlijk hebben ze het gewoon nodig. Zorgen voor iemand. Want anders is het ook maar zo eenzaam en stil...
woensdag 16 december 2020 om 17:20
Goeie. misschien daar maar meer op focussen. Al is het helaas wel inherent aan mijn leven nu, dat ik simpelweg niet met net zoveel leuke anekdotes thuis kom als mijn normale ''pre covid'' leven. Van dingen die ik meemaak enzo.Blijenvrij schreef: ↑16-12-2020 17:15Nou, ik zou hier ook gek van worden. Ze zijn nogal bezorgd, en het verbaasd me dat velen roepen dat je daar blij mee moet zijn. Ik zou juist het contact door dat soort gedrag meer afhouden. En waarom moet TO daar 2 x in de week eten terwijl ze geen zin heeft?
Ik zou hen op een positieve, maar wel duidelijke manier dat ze je veel te dicht op de huid zitten. Dus wees echt duidelijk, en ga positieve dingen over jezelf vertellen. Want anders springen ze daar bovenop. En geef aan dat ze niet telkens moeten vragen of je komt eten. Houd het bij de termijn dat je zelf wilt.
Kennelijk denken ze dat je erg eenzaam en zielig bent. Vervelend voor jou en voor hen.
Stop met je schuldgevoel. Dat is nergens voor nodig.
En ik wil wel graag bij ze eten hoor, dat is het niet. Maar het is nu vaak zo dat als ik niet kan, of ik heb een keer een drukke/lange werkdag, dat ik dan allemaal vragen krijg of het wel goed met me gaat. Dat heb ik liever niet, maar ik weet ze er nog niet echt van te overtuigen.
woensdag 16 december 2020 om 17:20
Omdat hij zelf heeft aangegeven dat hij het zwaar heeft bij hen. Natuurlijk gaan de meeste normale ouders zich zorgen maken. Daar mag je best even bij stil staan.Blijenvrij schreef: ↑16-12-2020 17:15Nou, ik zou hier ook gek van worden. Ze zijn nogal bezorgd, en het verbaasd me dat velen roepen dat je daar blij mee moet zijn. Ik zou juist het contact door dat soort gedrag meer afhouden. En waarom moet TO daar 2 x in de week eten terwijl ze geen zin heeft?
Ik zou hen op een positieve, maar wel duidelijke manier dat ze je veel te dicht op de huid zitten. Dus wees echt duidelijk, en ga positieve dingen over jezelf vertellen. Want anders springen ze daar bovenop. En geef aan dat ze niet telkens moeten vragen of je komt eten. Houd het bij de termijn dat je zelf wilt.
Kennelijk denken ze dat je erg eenzaam en zielig bent. Vervelend voor jou en voor hen.
Stop met je schuldgevoel. Dat is nergens voor nodig.
En dan van die berichtjes sturen waar de meeste mensen van zouden denken dat nog steeds niet zo lekker gaat.
Zijn communicatie kan ook beter. En gewoon bedenken, het is lief bedoelt en heb het zelf gecreeerd, laat ik me er niet zo veel van aantrekken en duidelijk zijn dat het te veel contact/bemoeien is nu.
Maar dat hoeft niet met grof geweld en TO kan best even naar zijn eigen aandeel kijken.
woensdag 16 december 2020 om 17:22
Sja het is natuurlijk hartstikke lief dat ze zich zo om je bekommeren, maar ik kan me voorstellen dat het je soms ook op de zenuwen kan werken. Ik herken wel het gedeelte dat ouders schijnen te denken dat je als vrijgezel standaard wat eenzamer en 'zieliger' bent dan de broer/zus met verkering. Ik werd vooral heel kriegelig van de 'we zouden het je zo gunnen' opmerkingen. Alsof mijn leven niet compleet was ofzo.
Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik na het lezen van je eerste alinea's ook de indruk kreeg dat je best veel moeite hebt met deze periode. Dat blijkt later dan mee te vallen. Maar misschien kan je in je uitingen naar je ouders toch beter wat meer het positieve benoemen. Ze slaan waarschijnlijk voornamelijk aan op het negatieve en zien dan over het hoofd dat je ook positief bent.
En ik zou - zoals anderen ook zeggen - zelf vaker initiatief nemen tot contact. Dus inderdaad gewoon die foto appen van je eten. Desnoods van wat je in je eentje eet; minimale moeite en zij hebben weer even een levensteken.
Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik na het lezen van je eerste alinea's ook de indruk kreeg dat je best veel moeite hebt met deze periode. Dat blijkt later dan mee te vallen. Maar misschien kan je in je uitingen naar je ouders toch beter wat meer het positieve benoemen. Ze slaan waarschijnlijk voornamelijk aan op het negatieve en zien dan over het hoofd dat je ook positief bent.
En ik zou - zoals anderen ook zeggen - zelf vaker initiatief nemen tot contact. Dus inderdaad gewoon die foto appen van je eten. Desnoods van wat je in je eentje eet; minimale moeite en zij hebben weer even een levensteken.
woensdag 16 december 2020 om 17:22
En geen uitlaatklep.viva-amber schreef: ↑16-12-2020 16:12TO, waarom maak je niet een afspraak om 1 dag in de week bij je ouders te eten.
Ik zit in een soortgelijke situatie. Ik ga ongeveer 1x per week iets met mijn ouders doen en ik bel om de 3-4 dagen uit mezelf.
Er zit geen kwaad achter, alleen zorgen. Ik denk dat het gevaar is dat we zonder sociale structuur we allemaal wat minder sociaal worden. Ik deed vroegen nooit thuis zware telefoongesprekken voor werk, laat staan emotioneel geladen via gesprekken. Ik deed dat altijd op kantoor en contact met collega's relativeerde ook een moeilijk gesprek. Dat is nu grotendeels weg.
Er is geen uitlaadklap meer.
(verhuizers hebben een uitlaadklep aan hun auto, maar stoom afblazen gebeurt met een uitlaatklep)
De antwoorden op het forum zijn niet altijd bedoeld als hulp.
Sommige mensen maken soms onaardige opmerkingen.
Reageren is niet altijd nodig, en zeker niet verplicht.
Sommige mensen maken soms onaardige opmerkingen.
Reageren is niet altijd nodig, en zeker niet verplicht.
woensdag 16 december 2020 om 17:24
Je mag na het eten toch wel weer naar huis?daanbanaaan schreef: ↑16-12-2020 16:16Ik hou het zelf liever flexibel... Ik heb er ook helemaal niks op tegen om soms wat vaker bij mijn ouders te eten. alleen soms komt het gewoon even niet uit (druk op werk, of heb ik net zelf lekker een pan soep gemaakt, of wil ik die avond gaan hardlopen nog hier in de buurt).
er zit ook echt geen kwaad achter, alleen naar m;'n ouders toe rijden is toch ook weer 10 km heen, 10 km terug. Het kost benzine, en niet zelden zitten ze zélf rond het acht uur journaal ook alweer slapend voor de TV. Dat is geen verwijt, maar dat maakt wel dat ik (met name in de winter) niet altijd even veel behoefte voel om bij hen mijn avond door te brengen. Hoewel de uitnodiging natuurlijk lief is.
10 kilometer rijden zal 10 minuten kosten, en 1 euro aan benzine.
Trouwens, als je auto altijd stilstaat is dat slecht voor de motor. Dan zakt de smeerolie naar beneden.
De antwoorden op het forum zijn niet altijd bedoeld als hulp.
Sommige mensen maken soms onaardige opmerkingen.
Reageren is niet altijd nodig, en zeker niet verplicht.
Sommige mensen maken soms onaardige opmerkingen.
Reageren is niet altijd nodig, en zeker niet verplicht.
