Hoe maak ik duidelijk dat dit niet helpt?

Ik zou liegen als ik zeg dat deze corona periode mentaal één van de beste periodes uit mijn leven is. Net zoals het voor maar heel weinig mensen is.

Zelf behoor ik tot de groep : single, thuiswerkend sinds maart (ook nog eens in een beroep waaraan veel belangenconflicten en dus ''gezeur'' inherent is, dus veel calls met negativiteit, getouwtrek, botsende belangen, tijdsdruk), afspraken met vrienden (binnen de maatregelen) behoren i.v.m. de afstand vooral tot het weekend.

Mijn ouders weten dat het niet helemaal een topperiode is. Ze maken zich een beetje zorgen om mij, en dat is opzich hartstikke aardig.

Echter heb ik soms het idee, dat ze ook problemen zien, die er in principe helemaal niet zijn. Vrijwel elke dag van de week krijg ik een appje of ik die avond kom eten (ze wonen niet zo ver). En als ik dan aangeef dat ik niet kom die avond, dan is het meteen ''Je bent echt van harte welkom hoor'' of ''Maar we eten je lievelingseten'', of ''Maar het gaat toch wel goed allemaal met je'?'' Mijn vader heeft zichzelf wijs gemaakt dat hij contact met mij moet blijven houden, dus ik krijg de hele week door appjes als ''En wat staat er vanavond op het menu?'' ''Lekker gewerkt vandaag?''. Gisteren de eerste dag van de lockdown, staat mijn moeder opeens bij me voor de deur. Ik liep in een joggingbroek, en bij mijn voordeur stond een lege krat bier die ik al ergens in de zomer heb gekocht en al een week lang naar de AH moet brengen voor statiegeld. ''Je moet jezelf wel goed verzorgen hoor. En die krat bier? Is dat allemaal van de afgelopen week? Sport je nog wel? Je moet niet depressief worden hoor.

Ik besef echt dat het allemaal aardig is bedoeld, maar het helpt me niet echt. Juist door hun aandacht, ga ik af en toe bijna denken : ik vind mezelf geen sneu persoon, maar misschien moet ik mezelf een sneu persoon gaan vinden ofzo? Ik drink doordeweeks hooguit twee pilsjes, maar toen ik gisteren er eentje inschonk, ging ik me bijna schuldig voelen. Is dit eigenlijk raar? In je eentje een biertje drinken? Ben ik roekeloos met alcohol? En ook appjes met ''random'' vragen zoals wat eet je vanavond of heb je lekker gewerkt, zit ik niet echt op te wachten. Ik app functioneel en ik hou niet van bellen. Dan zie ik mensen liever in het echt. Nogmaals, ik houd van mijn ouders, maar dat geldt voor iedereen. En ook constant dat gedram over dat eten. Als ik langer dan drie dagen achter elkaar niet bij ze kom eten, dan voel ik gewoon aan alles dat ze denken dat er allerlei problemen met mij zijn, dat ik mezelf isoleer en depressief ben. Terwijl, juist omdat zij daar zo spastisch op reageren, maakt dat ik mezelf juist raar ga voelen.

Hoe maak ik dit nou duidelijk?