Hoe moet ik hierop reageren?

Drie jaar geleden ontmoette ik via Tinder een man, zelfde leeftijd als ik (50+). Ik was niet echt op zoek naar een relatie op dat moment, had al jaren geen relatie of seks gehad. Het klikte zo goed met deze man dat we snel van een vrijblijvende “friends with benefits” naar een exclusieve relatie zijn gegaan, hoewel hij – nogsteeds – geen echte relatie (huwelijk, samenwonen) wil. Exclusiviteit is al een grote stap voor hem. Toch zijn we gek op elkaar, vertrouwen elkaar 100% en zijn we van de zomer met mijn en zijn kinderen op vakantie geweest, wat heel goed ging.

Hij woont al jaren samen met een vrouw waar hij geen relatie meer mee heeft (niet de moeder van zijn kinderen), zij was niet meer geinteresseerd seks na de overgang en verder waren ze ook geen stel meer. Om praktische redenen zijn ze samen blijven wonen, elkaar volledig vrij latend. De jaren voor ik hem leerde kennen had hij daarnaast een reeks aan sekspartners, allemaal vrouwen die het wel prima vonden om hem zo eens per week te zien, zo af en toe uit te gaan en verder geen claims of exclusiviteit. En toen kwam hij mij tegen – persoonlijk moet ik er niet aan denken een relatie seks met iemand te hebben die ook met andere vrouwen naar bed gaat en dat heb ik hem vanaf het begin ook duidelijk gemaakt. Hij heeft een einde gemaakt aan zijn relaties met alle andere vrouwen.

Het enige grote struikelblok voor mij bleef het feit dat hij met iemand anders samenwoont. Vanwege financiele en praktische redenen is daar nooit verandering in gekomen en blijft het een enorm obstakel voor mij – al is het alleen maar hoe het overkomt naar de buitenwereld (ik weet het, heel stom en kinderachtig...).

Een hele lange inleiding voor waar ik nu tegenaan loop. Zij blijkt heel ernstig ziek te zijn, en zal de komende jaren intensieve verzorging en ondersteuning nodig hebben met veel ziekenhuisbezoeken en behandelingen met zware bijwerkingen. Ik vindt het vreselijk voor haar – behalve niet te verhuizen heeft ze mij nooit iets gedaan en ik wens haar absoluut geen kwaad. Zijn vrienden en familie zijn op dit moment – terecht – alleen geinteresseerd in hoe het met haar gaat. Hij heeft zijn werk op een laag pitje gezet en heeft zich vrijgemaakt om haar te begeleiden met dit hele medische traject, en de verwachting is dat hij ook voorlopig thuis zal moeten slapen om haar bij te staan. Ik begrijp het (nou ja... ik wil het begrijpen!) en wil niet egoistisch zijn... maar mijn vraag is: en ik dan?? Kan / mag ik dat uberhaupt wel vragen of zelfs denken? Moet ik mezelf en onze liefde wegcijferen? Zij is doodziek en kan eraan overlijden, hoe durf ik dan aan mezelf te denken? Graag jullie meningen, want ik merk dat ik in mijn hoofd een beetje vastloop, en tot ik het voor mezelf duidelijk heb wil ik mijn vriend er ook niet mee lastigvallen.