Relaties
alle pijlers
Hoe verder samengesteld gezin en relatie
vrijdag 27 september 2024 om 10:47
Ik ben nieuw op dit forum. Wij zijn een samengesteld gezin. De laatste paar maanden merk ik aan mezelf dat ik niet lekker in mijn vel zit, eigenlijk voel ik me op dit moment niet gelukkig.
Ik denk door meerdere zaken maar op dit moment mis ik de connectie tussen mijn man en mezelf. Ik mis het om mijn verhaal kwijt te kunnen. Ik heb zelf twee kinderen, pubers en mijn man heeft 1 kind, bijna brugklasser.
Standaard alle gesprekken eindigen in ruzies. Alles wat ik kwijt wil vind hij gezeur, ik maak me te veel zorgen, ik doe het verkeerd. Soms wil ik bijvoorbeeld even zeuren over mijn pubers omdat ik ze zat ben, ik vraag dan niet om advies en zeker niet om te horen wat ik wel of niet fout aanpak. Ik geef dit ook aan; soms wil je toch even stoom afblazen? Of heb ik dat mis.
Ik denk door meerdere zaken maar op dit moment mis ik de connectie tussen mijn man en mezelf. Ik mis het om mijn verhaal kwijt te kunnen. Ik heb zelf twee kinderen, pubers en mijn man heeft 1 kind, bijna brugklasser.
Standaard alle gesprekken eindigen in ruzies. Alles wat ik kwijt wil vind hij gezeur, ik maak me te veel zorgen, ik doe het verkeerd. Soms wil ik bijvoorbeeld even zeuren over mijn pubers omdat ik ze zat ben, ik vraag dan niet om advies en zeker niet om te horen wat ik wel of niet fout aanpak. Ik geef dit ook aan; soms wil je toch even stoom afblazen? Of heb ik dat mis.
vrijdag 18 oktober 2024 om 08:54
Zijn kind is 2 dagen bij ons en op deze dagen is hij vrij. Ik werk altijd op deze dagen (en nog andere dagen in de week). Dus ik zie zijn kind dan overdag niet natuurlijk. Wat valt er dan te zorgen?Lila-Linda schreef: ↑10-10-2024 16:49zorgen jullie niet voor elkaars kinderen?
dan is het toch niet zo gek, dat jij je geen gezin voelt?
Dan zijn jullie meer huisgenoten
Wat dat betreft is het ook apart. Als je begrijpt wat ik bedoel.
vrijdag 18 oktober 2024 om 08:55
ja, jullie hebben geen gezin
Jullie zijn voordeurdelers
Rot voor je, om geen uitweg te zien
vrijdag 18 oktober 2024 om 09:41
Ik denk overigens wel dat vanuit mijn kinderen en mezelf wij meer een gezin zijn richting mijn partner en zijn kind. Mijn kinderen praten bv gewoon tegen mijn partner en vragen dingen. Zijn kind loopt met alles naar mijn vriend toe alsof ik onzichtbaar ben. Hier is al zo vaak iets van gezegd maar het blijft. Wat ik ook zeg of vraag tegen sk, het blijft zo. Mijn partner geeft aan dat zij zo is. Dat vind ik echt heel raar, want het is geen eigenschap om 'zo te zijn'.Lila-Linda schreef: ↑18-10-2024 08:55ja, jullie hebben geen gezin
Jullie zijn voordeurdelers
Rot voor je, om geen uitweg te zien
vrijdag 18 oktober 2024 om 09:45
maar ziet je vriend niet, hoe naar dat voor zijn kind is? Kind voelt zich niet thuis in wat het nieuwe gezin moet zijn.mrsjan81 schreef: ↑18-10-2024 09:41Ik denk overigens wel dat vanuit mijn kinderen en mezelf wij meer een gezin zijn richting mijn partner en zijn kind. Mijn kinderen praten bv gewoon tegen mijn partner en vragen dingen. Zijn kind loopt met alles naar mijn vriend toe alsof ik onzichtbaar ben. Hier is al zo vaak iets van gezegd maar het blijft. Wat ik ook zeg of vraag tegen sk, het blijft zo. Mijn partner geeft aan dat zij zo is. Dat vind ik echt heel raar, want het is geen eigenschap om 'zo te zijn'.
vrijdag 18 oktober 2024 om 10:19
Ik denk dat hij het oprecht niet ziet want ik zeg hier meerdere malen iets over. En ik maak me er zelf ook zorgen over. Vanuit school komen ook signalen dat sk erg stil is, zachtjes praat en te snel 'bang' is wanneer het druk is in de klas.Lila-Linda schreef: ↑18-10-2024 09:45maar ziet je vriend niet, hoe naar dat voor zijn kind is? Kind voelt zich niet thuis in wat het nieuwe gezin moet zijn.
Maar voor de sfeer maakt het wel dat het ook voor mijn eigen kinderen super ongemakkelijk is. Als ik het vergelijk met de avonden en dagen dat ik alleen ben met mijn kinderen is het een wereld van verschil. En wat moet ik er persoonlijk meer aan doen in mijn uppie?
Ik doe in alles mijn best maar sta er dan toch alleen in en voor naar mijn idee.
vrijdag 18 oktober 2024 om 10:21
tegen je vriend zeggen, dat je dit niet meer wil?mrsjan81 schreef: ↑18-10-2024 10:19Ik denk dat hij het oprecht niet ziet want ik zeg hier meerdere malen iets over. En ik maak me er zelf ook zorgen over. Vanuit school komen ook signalen dat sk erg stil is, zachtjes praat en te snel 'bang' is wanneer het druk is in de klas.
Maar voor de sfeer maakt het wel dat het ook voor mijn eigen kinderen super ongemakkelijk is. Als ik het vergelijk met de avonden en dagen dat ik alleen ben met mijn kinderen is het een wereld van verschil. En wat moet ik er persoonlijk meer aan doen in mijn uppie?
Ik doe in alles mijn best maar sta er dan toch alleen in en voor naar mijn idee.
Dat het nu buigen of barsten is? Dat als hij niet verandert, jullie weggaan?
Blijkbaar heeft hij duidelijke woorden nodig. En daden
vrijdag 18 oktober 2024 om 10:31
Er zijn twee problemen denk ik: ten eerste heb je een slechte relatie met een man die het allemaal niet zo kan boeien wat jij doet. Ten tweede heb jij het idee dat het samengesteld gezin net zo hecht is als een kerngezin en dat is niet realistisch. Het eerste probleem is vrij makkelijk op te lossen en daarmee is het tweede probleem ook weg.
vrijdag 18 oktober 2024 om 10:36
vrijdag 18 oktober 2024 om 10:41
mrsjan81 schreef: ↑18-10-2024 10:19Ik denk dat hij het oprecht niet ziet want ik zeg hier meerdere malen iets over. En ik maak me er zelf ook zorgen over. Vanuit school komen ook signalen dat sk erg stil is, zachtjes praat en te snel 'bang' is wanneer het druk is in de klas.
Maar voor de sfeer maakt het wel dat het ook voor mijn eigen kinderen super ongemakkelijk is. Als ik het vergelijk met de avonden en dagen dat ik alleen ben met mijn kinderen is het een wereld van verschil. En wat moet ik er persoonlijk meer aan doen in mijn uppie?
Ik doe in alles mijn best maar sta er dan toch alleen in en voor naar mijn idee.
Ach dat arme kind. Wees alsjeblieft wat milder voor haar.
En wat je er aan moet doen in je uppie? Niks. Ik zou lekker weggaan.. volgens mij is dat beter voor iedereen in deze situatie.
vrijdag 18 oktober 2024 om 11:21
Jij en jouw kinderen zijn een gezin. Waarom is dat niet voldoende om voor jou gelukkig in te zijn?mrsjan81 schreef: ↑18-10-2024 09:41Ik denk overigens wel dat vanuit mijn kinderen en mezelf wij meer een gezin zijn richting mijn partner en zijn kind. Mijn kinderen praten bv gewoon tegen mijn partner en vragen dingen. Zijn kind loopt met alles naar mijn vriend toe alsof ik onzichtbaar ben. Hier is al zo vaak iets van gezegd maar het blijft. Wat ik ook zeg of vraag tegen sk, het blijft zo. Mijn partner geeft aan dat zij zo is. Dat vind ik echt heel raar, want het is geen eigenschap om 'zo te zijn'.
vrijdag 18 oktober 2024 om 11:30
Als je er zo tegenaan kijkt. ... misschien voelt dit meisje dat ook heel goed aan, dat jij haar eigenlijk raar vindt?mrsjan81 schreef: ↑18-10-2024 09:41Ik denk overigens wel dat vanuit mijn kinderen en mezelf wij meer een gezin zijn richting mijn partner en zijn kind. Mijn kinderen praten bv gewoon tegen mijn partner en vragen dingen. Zijn kind loopt met alles naar mijn vriend toe alsof ik onzichtbaar ben. Hier is al zo vaak iets van gezegd maar het blijft. Wat ik ook zeg of vraag tegen sk, het blijft zo. Mijn partner geeft aan dat zij zo is. Dat vind ik echt heel raar, want het is geen eigenschap om 'zo te zijn'.
vrijdag 18 oktober 2024 om 11:30
Hier schrijf jezelf je antwoord. Dus eigenlijk weet je ook wel wat je eraan moet doen. En ja, die beslissing kun je in je uppie nemen en uitvoeren. Met zijn toestemming is makkelijker, maar het kan wel alleen.mrsjan81 schreef: ↑18-10-2024 10:19Maar voor de sfeer maakt het wel dat het ook voor mijn eigen kinderen super ongemakkelijk is. Als ik het vergelijk met de avonden en dagen dat ik alleen ben met mijn kinderen is het een wereld van verschil. En wat moet ik er persoonlijk meer aan doen in mijn uppie?
vrijdag 18 oktober 2024 om 11:36
Zoals ik al eerder zei; kijk naar het belang van je kinderen.
Als er 'een wereld van verschil' is, dan is je besluit toch niet zo heel moeilijk meer toch?
vrijdag 18 oktober 2024 om 11:49
Het is misschien niet erg leuk om te horen maar het is me echt een raadsel waarom mensen gaan samenwonen met een nieuwe partner als er nog niet eens een goede band is met de wederzijdse kinderen. Dat is toch het allereerste waar je aan moet werken voor je het idee van samenwonen überhaupt in je hoofd haalt?
Even een kort persoonlijk stukje: ik heb ook een stiefdochter met een vorm van sociale angst en het is daarom lastig een band met haar op te bouwen. We wonen dus bewust niet samen.
Even een kort persoonlijk stukje: ik heb ook een stiefdochter met een vorm van sociale angst en het is daarom lastig een band met haar op te bouwen. We wonen dus bewust niet samen.
vrijdag 18 oktober 2024 om 11:53
Hier kun je dan ook niet het gek vinden dat jij niet echt een rol speelt in het leven van dit kind. Je bent er niet.
Als kind komt, ben jij op je werk. Je ziet dit kind dan alleen een paar uur in de avond. De volgende ochtend misschien bij het ontbijt, of niet, want werk en kind misschien vrij. En als jij dan aan het einde van je werk thuis komt is kind alweer naar het andere huis.
Ik vind het dus helemaal niet zo gek dat kind naar vader gaat voor alles.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 18 oktober 2024 om 12:19
Ik ben als stiefmoeder onderdeel van een samengesteld gezin (of heet het niet zo als je zelf geen kinderen meeneemt? 
) en ik lees in jouw verhaal diverse gezinsconstructies in één huis, behalve die van een samengesteld gezin. Je kan dit niet anders doen dan als team, anders is er in feite niks behalve een soort huisgenoten-constructie. En ik snap ook wat Doreia zegt, want als jij het kind van je vriend feitelijk zo goed als niet ziet, dan ben je natuurlijk ook niet echt meer dan iemand die toevallig in hetzelfde huis woont. Bovendien: als vader van het kind jou al nauwelijks ziet, waarom zou dat bij kind dan totaal anders zijn? Volgens mij begint het daar allemaal mee: als je partner jou als volwaardig partner ziet, zal kind jou ook automatisch in die rol zien. Dus ik zou me niet op kind focussen, die zit ook klem, maar op je relatie. Voorzover je daar nog zin in hebt.
Overigens, ik voel me hoe langer ik samenwoon, alleen maar meer onderdeel van het gezin. En ik zie ook steeds meer de toegevoegde waarde die een stiefouder kan hebben, ook voor pubers.
) en ik lees in jouw verhaal diverse gezinsconstructies in één huis, behalve die van een samengesteld gezin. Je kan dit niet anders doen dan als team, anders is er in feite niks behalve een soort huisgenoten-constructie. En ik snap ook wat Doreia zegt, want als jij het kind van je vriend feitelijk zo goed als niet ziet, dan ben je natuurlijk ook niet echt meer dan iemand die toevallig in hetzelfde huis woont. Bovendien: als vader van het kind jou al nauwelijks ziet, waarom zou dat bij kind dan totaal anders zijn? Volgens mij begint het daar allemaal mee: als je partner jou als volwaardig partner ziet, zal kind jou ook automatisch in die rol zien. Dus ik zou me niet op kind focussen, die zit ook klem, maar op je relatie. Voorzover je daar nog zin in hebt.Overigens, ik voel me hoe langer ik samenwoon, alleen maar meer onderdeel van het gezin. En ik zie ook steeds meer de toegevoegde waarde die een stiefouder kan hebben, ook voor pubers.
vrijdag 18 oktober 2024 om 14:18
Dat zou je denken ja. Mijn ex ging na drie(!!) maanden samenzijn al samenwonen in hun samen aangekochte huis. De kinderen hadden zijn vriendin hooguit twee keer gezien!? Echt gekkenwerk. En ik mocht er niks over zeggen en werd vervolgens overal op geblokkeerd. Needless to say, voor de kinderen was dit echt een ramp. En na een paar maanden was de oudste niet meer welkom bij pa en stiefma, omdat ze de situatie niet trok en zich begon af te zetten tegen hen. Echt, wat bezielt mensen om het zo door te drukken ten koste van alles en iedereen.Charlotta schreef: ↑18-10-2024 11:49Het is misschien niet erg leuk om te horen maar het is me echt een raadsel waarom mensen gaan samenwonen met een nieuwe partner als er nog niet eens een goede band is met de wederzijdse kinderen. Dat is toch het allereerste waar je aan moet werken voor je het idee van samenwonen überhaupt in je hoofd haalt?
Even een kort persoonlijk stukje: ik heb ook een stiefdochter met een vorm van sociale angst en het is daarom lastig een band met haar op te bouwen. We wonen dus bewust niet samen.
Too many clowns, not enough circuses.
maandag 21 oktober 2024 om 08:22
Vreselijk. Waarom laten mensen zich toch door een verliefdheid compleet gek maken en verliezen ze het belang van hun eigen kinderen totaal uit het oog.
maandag 21 oktober 2024 om 12:38
Zijn kind is er 2 dagen zeg je. Per week? En die dagen ben jij gaan werken.
Heel normaal toch dat jullie geen band hebben en het kind naar de papa gaat wanneer er iets is? Jullie zijn nauwelijks samen.
Dat is wat ze liefst doet en is heel normaal. Waarom vind jij dat raar? Dat is inderdaad gewoon 'hoe zij is'. En?
Jij vindt haar 'raar'. Denk jij nu echt dat zij dat niet voelt?
Dat kind heeft het heel moeilijk met de situatie. Dat is niet verwonderlijk.
Heel normaal toch dat jullie geen band hebben en het kind naar de papa gaat wanneer er iets is? Jullie zijn nauwelijks samen.
Dat is wat ze liefst doet en is heel normaal. Waarom vind jij dat raar? Dat is inderdaad gewoon 'hoe zij is'. En?
Jij vindt haar 'raar'. Denk jij nu echt dat zij dat niet voelt?
Dat kind heeft het heel moeilijk met de situatie. Dat is niet verwonderlijk.
maandag 21 oktober 2024 om 14:13
Het voelt alsof zij moet doen alsof jij haar moeder bent. Dat ben je niet.mrsjan81 schreef: ↑18-10-2024 09:41Ik denk overigens wel dat vanuit mijn kinderen en mezelf wij meer een gezin zijn richting mijn partner en zijn kind. Mijn kinderen praten bv gewoon tegen mijn partner en vragen dingen. Zijn kind loopt met alles naar mijn vriend toe alsof ik onzichtbaar ben. Hier is al zo vaak iets van gezegd maar het blijft. Wat ik ook zeg of vraag tegen sk, het blijft zo. Mijn partner geeft aan dat zij zo is. Dat vind ik echt heel raar, want het is geen eigenschap om 'zo te zijn'.
Je kunt een stiefkind niet dwingen/leren om van je te houden, zelfs niet om jou te accepteren. Zij heeft nergens om gevraagd, haar gevoelens doen er blijkbaar helemaal niet toe.
Heb je het zo al eens bekeken?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
