Relaties
alle pijlers
Hoe verzin ik het?? (mannen en bindingsangst)
zondag 6 januari 2008 om 21:32
Altijd heb ik gedacht dat ik nooit meer dan eens dezelfde fout maak maar ik betrap mij er op dat ik in een patroon zit... Het zit zo..
Ik heb sinds drie jaar en relatie met een schat van een man, hoewel ik niet meteen hoteldebotel was wist ik al snel dat dit hem wel eens kon zijn. Echt het is een lieverd, hij is grappig, mooi en... Verschrikkelijk gek op zijn moeder.
Juist daar zit hem wel het probleem.
Op een of andere manier voel ik mij aangetrokken door mannen bij wie de navelstreng nog niet helemaal door is
Mijn lief komt uit frankrijk maar woont sinds vier jaar hier en ik zie aan hem dat hij zijn familie vreselijk mist. Zijn familie is helemaal geweldig maar sinds ik hem ken heb ik geen vakantiedag meer zonder zijn familie doorgebracht. Elke vrije week, alle feestdagen en vakanties zijn we bij zijn familie.
Afgelopen zomer hadden we een flinke discussie, in mijn ogen (vertel het me als ik overdrijf) is het niet normaal om drie jaar met iemand samen te zijn, in haar huis te wonen (sinds anderhalf jaar) maar niets aan de administratie te doen. We wonen in (mijn) een huurhuis in een niet zo'n gezellige buurt maar als ik begin over een koophuis houdt hij de boot af. Hij toont geen enkele belangstelling voor de rekeningen of regelzaken en als ik voorzichtig begin over misschien ooit trouwen en kinderen krijgen samen (we zijn beiden halverwege de 30) zie ik de angst in zijn ogen.Als hij nu weg zou gaan zou dat praktisch gezien niet eens gevolgen hebben omdat niets in dit huis van hem is. Dat wil hij niet.
Hij gaf in een discussie aan dat hij niets vast wil leggen omdat hij ooit terug wil naar zijn familie en bang is dat ik niet meega. Als wij getrouwd zouden zijn en een koophuis hebben zou hij naar zijn idee aan mij vast zitten.
Nu kan ik daar nog wel begrip voor opbrengen maar elke keer als wij bij zijn familie zijn gaat hij zo op in ze dat ik er voor mijn gevoel niet meer toe doe. Dat ik ook vakantie heb en misschien tijd met hem door wil brengen krijg ik hem niet aan zijn verstand. Het gaat soms zelfs zo ver dat hij zijn moeder laatst vroeg om zijn haar op luizen te controleren omdat hij bij zijn nichtje een beestje gespot had terwijl ik naast hem zat! De laatste (ski) vakantie heb ik hem welgeteld een hele middag gezien en baalde hij zichtbaar omdat hij liever met zijn broer was weggegaan.
Hoewel ik al drie jaar begrip kan opbrengen voor het feit dat hij zijn familie mist en bij ze wil zijn begint zijn gebrek aan commitment aan mij me wel op te breken ondertussen. Open discussies, ruzie maken, niks lijkt te blijven hangen. Nu ben ik op het punt om het op te geven. Ik wil ook verder met de toekomst en niet alleen maar wachten op een man die blijkbaar hele andere dingen aan zijn hoofd heeft.
Wat is wijsheid? Ik kan het niet meer van een afstandje bekijken en dat zou best eens goed zijn denk ik...
Ik heb sinds drie jaar en relatie met een schat van een man, hoewel ik niet meteen hoteldebotel was wist ik al snel dat dit hem wel eens kon zijn. Echt het is een lieverd, hij is grappig, mooi en... Verschrikkelijk gek op zijn moeder.
Juist daar zit hem wel het probleem.
Op een of andere manier voel ik mij aangetrokken door mannen bij wie de navelstreng nog niet helemaal door is
Mijn lief komt uit frankrijk maar woont sinds vier jaar hier en ik zie aan hem dat hij zijn familie vreselijk mist. Zijn familie is helemaal geweldig maar sinds ik hem ken heb ik geen vakantiedag meer zonder zijn familie doorgebracht. Elke vrije week, alle feestdagen en vakanties zijn we bij zijn familie.
Afgelopen zomer hadden we een flinke discussie, in mijn ogen (vertel het me als ik overdrijf) is het niet normaal om drie jaar met iemand samen te zijn, in haar huis te wonen (sinds anderhalf jaar) maar niets aan de administratie te doen. We wonen in (mijn) een huurhuis in een niet zo'n gezellige buurt maar als ik begin over een koophuis houdt hij de boot af. Hij toont geen enkele belangstelling voor de rekeningen of regelzaken en als ik voorzichtig begin over misschien ooit trouwen en kinderen krijgen samen (we zijn beiden halverwege de 30) zie ik de angst in zijn ogen.Als hij nu weg zou gaan zou dat praktisch gezien niet eens gevolgen hebben omdat niets in dit huis van hem is. Dat wil hij niet.
Hij gaf in een discussie aan dat hij niets vast wil leggen omdat hij ooit terug wil naar zijn familie en bang is dat ik niet meega. Als wij getrouwd zouden zijn en een koophuis hebben zou hij naar zijn idee aan mij vast zitten.
Nu kan ik daar nog wel begrip voor opbrengen maar elke keer als wij bij zijn familie zijn gaat hij zo op in ze dat ik er voor mijn gevoel niet meer toe doe. Dat ik ook vakantie heb en misschien tijd met hem door wil brengen krijg ik hem niet aan zijn verstand. Het gaat soms zelfs zo ver dat hij zijn moeder laatst vroeg om zijn haar op luizen te controleren omdat hij bij zijn nichtje een beestje gespot had terwijl ik naast hem zat! De laatste (ski) vakantie heb ik hem welgeteld een hele middag gezien en baalde hij zichtbaar omdat hij liever met zijn broer was weggegaan.
Hoewel ik al drie jaar begrip kan opbrengen voor het feit dat hij zijn familie mist en bij ze wil zijn begint zijn gebrek aan commitment aan mij me wel op te breken ondertussen. Open discussies, ruzie maken, niks lijkt te blijven hangen. Nu ben ik op het punt om het op te geven. Ik wil ook verder met de toekomst en niet alleen maar wachten op een man die blijkbaar hele andere dingen aan zijn hoofd heeft.
Wat is wijsheid? Ik kan het niet meer van een afstandje bekijken en dat zou best eens goed zijn denk ik...
zondag 6 januari 2008 om 21:57
Herken heel veel van wat je schrijft en kan je één advies geven; bedenk hoe lang je wilt knokken om tot een voor beide leefbaar compromis te komen. Ik heb dat 12 jaar volgehouden met de hoop dat de commitment en het doorsnijden van die navelstreng wel zou komen...je raad het vast al.... zonder resultaat. Dat gaat me dus noooooooit meer overkomen .
zondag 6 januari 2008 om 22:04
Juist Jumper. Wat je schrijft heb ik ook in mijn achterhoofd. Hoewel ik hem niet wil dwingen tot een keuze die hem niet gelukkig zal maken (omdat het niet zijn keuze is) kan ik ook niet langer tegen mijzelf liegen en denken dat het wel komt.
Bedankt voor je woorden! Fijn om te lezen dat ik niet alleen ben
Bedankt voor je woorden! Fijn om te lezen dat ik niet alleen ben
zondag 6 januari 2008 om 23:02
Het probleem van commitment ken ik wel, mijn ex die was spaans/peruviaans. Hij vond het ook altijd een eng idee om hier een huis te kopen of HIER te trouwen, maar hij had geen bindingsangst, dat is denk ik wat anders. Het is puur dat ze er eerst zeker van willen zijn dat je met hun mee zou gaan naar hun eigen land. Wat ook wel voorstelbaar is, als ik in een ander land zou wonen zou en mijn eigen land zou missen zou ik misschien ook echt zeker willen weten voordat ik serieus met iemand word of diegene wel echt met mij mee zou gaan mocht ik die keuze maken...
Ook heb ik een relatie gehad met een man met bindingsangst, maar dat is echt heeeeeeeeeeeeeeeel wat anders hoor. Elke keer als t te gezellig werd weer lullig doen, niet eens willen samenwonen, heel erg zijn eigen leventje belangrijk vinden etc etc.
Als een man met je wil samenwonen en jou meeneemt naar zijn familie etc is t geen bindingsangst...denk ik.
Maar hij moet wel duidelijk aan jou maken wat hij wil uiteindelijk, wil hij settelen hier of daar.
Ook heb ik een relatie gehad met een man met bindingsangst, maar dat is echt heeeeeeeeeeeeeeeel wat anders hoor. Elke keer als t te gezellig werd weer lullig doen, niet eens willen samenwonen, heel erg zijn eigen leventje belangrijk vinden etc etc.
Als een man met je wil samenwonen en jou meeneemt naar zijn familie etc is t geen bindingsangst...denk ik.
Maar hij moet wel duidelijk aan jou maken wat hij wil uiteindelijk, wil hij settelen hier of daar.
zondag 6 januari 2008 om 23:05
ps. Mijn spaans/peruviaanse ex wou ook idd niks met de administratie te maken hebben, t voelde altijd alsof ie bij mij logeerde ofzo weet je wel. Alsof t niet echt ONS appartmentje was. But again, dat is omdat t voor hun ook moeilijk is in een ander land te wonen, en dat moet je niet onderschatten. Weg van je familie de basis van je vertrouwen, je eigen cultuur en je vrienden...
zondag 6 januari 2008 om 23:07
quote:Kekie schreef op 06 januari 2008 @ 21:32:
Hij gaf in een discussie aan dat hij niets vast wil leggen omdat hij ooit terug wil naar zijn familie en bang is dat ik niet meega. Als wij getrouwd zouden zijn en een koophuis hebben zou hij naar zijn idee aan mij vast zitten.
...
Zo als ik het hier lees wil hij dus op den duur terug naar zijn familie naar Frankrijk dus.
Als je binnen afzienbare tijd terug wil naar Frankrijk is het dus logisch dat je hier geen huis gaat kopen.
Tenzij jij bereid bent om mee te verhuizen naar Frankrijk is er dus geen toekomst samen voor jullie weggelegd.
Hij gaf in een discussie aan dat hij niets vast wil leggen omdat hij ooit terug wil naar zijn familie en bang is dat ik niet meega. Als wij getrouwd zouden zijn en een koophuis hebben zou hij naar zijn idee aan mij vast zitten.
...
Zo als ik het hier lees wil hij dus op den duur terug naar zijn familie naar Frankrijk dus.
Als je binnen afzienbare tijd terug wil naar Frankrijk is het dus logisch dat je hier geen huis gaat kopen.
Tenzij jij bereid bent om mee te verhuizen naar Frankrijk is er dus geen toekomst samen voor jullie weggelegd.
zondag 6 januari 2008 om 23:23
Het is inderdaad zo dat je daar goed over na moet denken, het is een moeilijke situatie voor jullie allebei, en believe me I have been there!
Misschien als jij er niet zou zijn was hij al lang weer terug gegaan aangezien hij duidelijk heimwee heeft, dus dan is ie wel enorm dol op je dat ie toch nog bij je is in NL.
Het is een moeilijke situatie...
Misschien als jij er niet zou zijn was hij al lang weer terug gegaan aangezien hij duidelijk heimwee heeft, dus dan is ie wel enorm dol op je dat ie toch nog bij je is in NL.
Het is een moeilijke situatie...
maandag 7 januari 2008 om 09:01
Hij mist zijn familie wel maar tegelijkertijd is hij destijds bewust naar nederland gekomen. Zijn familie is (hoe zal ik dit zeggen?) een beetje vreemd. hele leuke mensen maar erg op het uiterlijk gericht. Als kind had hij vele nanny's. Zijn broer is volledig ontspoord (drank, drugs en slaat zijn vrouw als hij een pestbui heeft) en hij heeft zich altijd zo verantwoordelijk gevoeld dat hij op zijn 30e voor zichzelf gekozen heeft. Ik ben de eerste die begrijpt dat je loyaal aan je familie bent, dat heb ik hem ook verteld. Evenals dat ik echt wel met hem mee ga als we over een tijd terug gaan. Maar terug gaan is pas aan de orde over een jaar of tien. Hij heeft hier inmiddels ook een heel leven opgebouwd met een leuke baan en een aantal vrienden waar hij heel close mee is. Hij is niet in NL voor mij, dat zou ik vreselijk vinden omdat ik er heilig in geloof dat alleen je eigen keuzes je gelukkig kunnen maken, maar daar zit hem wel de kneep. Hij logeert bij me zo voelt het (bedankt zucht:-) ) en neemt geen enkel initiatief tot het opbouwen van een "eigen ding".
Ik heb hem al vaker verteld dat ik het niet volhou om hem bij het handje te nemen en dat ik echt wil dat hij zich meer in gaat zetten voor ons leven samen.
Ooit heb ik eens voorgesteld om een soort gezamelijke bankrekening te openen (los van onze eigen rekeningen) waar we dan beiden geld op storten om de rekeningen te betalen en de administratie te beheren...Nou dat viel niet echt in goede aarde zeg maar... Hij begon spontaan te zweten en een verhaal op te hangen dat niemand aan zijn bankrekening mag komen...Ahum.. Dat was ook helemaal niet de bedoeling, ik kan prima voor mezelf zorgen maar hij lijkt op geen enkele manier betrokken te willen worden...
Nu ik het zo teruglees denk ik "hopeloos" Ik weet aan de andere kant ook wel weer dat het echt een goed mens is...
Ik heb hem al vaker verteld dat ik het niet volhou om hem bij het handje te nemen en dat ik echt wil dat hij zich meer in gaat zetten voor ons leven samen.
Ooit heb ik eens voorgesteld om een soort gezamelijke bankrekening te openen (los van onze eigen rekeningen) waar we dan beiden geld op storten om de rekeningen te betalen en de administratie te beheren...Nou dat viel niet echt in goede aarde zeg maar... Hij begon spontaan te zweten en een verhaal op te hangen dat niemand aan zijn bankrekening mag komen...Ahum.. Dat was ook helemaal niet de bedoeling, ik kan prima voor mezelf zorgen maar hij lijkt op geen enkele manier betrokken te willen worden...
Nu ik het zo teruglees denk ik "hopeloos"
Ik weet aan de andere kant ook wel weer dat het echt een goed mens is...
maandag 7 januari 2008 om 09:54
maandag 7 januari 2008 om 10:33
quote:Kekie schreef op 07 januari 2008 @ 09:01:
Hij mist zijn familie wel maar tegelijkertijd is hij destijds bewust naar nederland gekomen. Zijn familie is (hoe zal ik dit zeggen?) een beetje vreemd. hele leuke mensen maar erg op het uiterlijk gericht. Als kind had hij vele nanny's. Zijn broer is volledig ontspoord (drank, drugs en slaat zijn vrouw als hij een pestbui heeft) en hij heeft zich altijd zo verantwoordelijk gevoeld dat hij op zijn 30e voor zichzelf gekozen heeft. Ik ben de eerste die begrijpt dat je loyaal aan je familie bent, dat heb ik hem ook verteld.
Prima, maar waar zijn jouw idealen en wensen in dit stuk?
Evenals dat ik echt wel met hem mee ga als we over een tijd terug gaan. Maar terug gaan is pas aan de orde over een jaar of tien.
Is dit jouw idee of ook het zijne?
Hij heeft hier inmiddels ook een heel leven opgebouwd met een leuke baan en een aantal vrienden waar hij heel close mee is. Hij is niet in NL voor mij, dat zou ik vreselijk vinden omdat ik er heilig in geloof dat alleen je eigen keuzes je gelukkig kunnen maken, maar daar zit hem wel de kneep. Hij logeert bij me zo voelt het (bedankt zucht:-) ) en neemt geen enkel initiatief tot het opbouwen van een "eigen ding".
Dwing hem ertoe en zeg zijn "huur" op.
Ik heb hem al vaker verteld dat ik het niet volhou om hem bij het handje te nemen en dat ik echt wil dat hij zich meer in gaat zetten voor ons leven samen.
Waarom stop je hier niet mee dan??
Ooit heb ik eens voorgesteld om een soort gezamelijke bankrekening te openen (los van onze eigen rekeningen) waar we dan beiden geld op storten om de rekeningen te betalen en de administratie te beheren...Nou dat viel niet echt in goede aarde zeg maar... Hij begon spontaan te zweten en een verhaal op te hangen dat niemand aan zijn bankrekening mag komen...Ahum.. Dat was ook helemaal niet de bedoeling, ik kan prima voor mezelf zorgen maar hij lijkt op geen enkele manier betrokken te willen worden...
Nu ik het zo teruglees denk ik "hopeloos" Ik weet aan de andere kant ook wel weer dat het echt een goed mens is...Als jij je als zijn "moeder" blijft gedragen, zal hij zich als "zoon" kunnen blijven opstellen!!
Hij mist zijn familie wel maar tegelijkertijd is hij destijds bewust naar nederland gekomen. Zijn familie is (hoe zal ik dit zeggen?) een beetje vreemd. hele leuke mensen maar erg op het uiterlijk gericht. Als kind had hij vele nanny's. Zijn broer is volledig ontspoord (drank, drugs en slaat zijn vrouw als hij een pestbui heeft) en hij heeft zich altijd zo verantwoordelijk gevoeld dat hij op zijn 30e voor zichzelf gekozen heeft. Ik ben de eerste die begrijpt dat je loyaal aan je familie bent, dat heb ik hem ook verteld.
Prima, maar waar zijn jouw idealen en wensen in dit stuk?
Evenals dat ik echt wel met hem mee ga als we over een tijd terug gaan. Maar terug gaan is pas aan de orde over een jaar of tien.
Is dit jouw idee of ook het zijne?
Hij heeft hier inmiddels ook een heel leven opgebouwd met een leuke baan en een aantal vrienden waar hij heel close mee is. Hij is niet in NL voor mij, dat zou ik vreselijk vinden omdat ik er heilig in geloof dat alleen je eigen keuzes je gelukkig kunnen maken, maar daar zit hem wel de kneep. Hij logeert bij me zo voelt het (bedankt zucht:-) ) en neemt geen enkel initiatief tot het opbouwen van een "eigen ding".
Dwing hem ertoe en zeg zijn "huur" op.
Ik heb hem al vaker verteld dat ik het niet volhou om hem bij het handje te nemen en dat ik echt wil dat hij zich meer in gaat zetten voor ons leven samen.
Waarom stop je hier niet mee dan??
Ooit heb ik eens voorgesteld om een soort gezamelijke bankrekening te openen (los van onze eigen rekeningen) waar we dan beiden geld op storten om de rekeningen te betalen en de administratie te beheren...Nou dat viel niet echt in goede aarde zeg maar... Hij begon spontaan te zweten en een verhaal op te hangen dat niemand aan zijn bankrekening mag komen...Ahum.. Dat was ook helemaal niet de bedoeling, ik kan prima voor mezelf zorgen maar hij lijkt op geen enkele manier betrokken te willen worden...
Nu ik het zo teruglees denk ik "hopeloos"
Ik weet aan de andere kant ook wel weer dat het echt een goed mens is...Als jij je als zijn "moeder" blijft gedragen, zal hij zich als "zoon" kunnen blijven opstellen!!
maandag 7 januari 2008 om 11:29
Ik ben het helemaal met je eens! De vragen die je nu stelt heb ik mijzelf ook gesteld. Voor ik hem leerde kennen wilde ik al ooit in frankrijk gaan wonen, wat dat betreft is er niet veel veranderd. Ik spreek de taal, voel me er thuis en ik kan mijn werk overal doen.
Maar ik wil niet nu al weg. Ik heb het naar mijn zin hier en hou gewoon alle opties open. Dat is blijkbaar voor hem een reden om te denken dat ik niet mee wil. Eerlijk gezegd begint het me gaandeweg steeds minder te interesseren wat hij ervan denkt, hij gaat namelijk altijd wel een reden vinden om zich niet aan mij en ons leven samen te binden. Daar ben ik nu wel klaar mee.
Hij betaalt wel mee al is het soms wat wisselend maar het geld is niet het probleem, zijn gebrek aan betrokkenheid wel. Hij weet inmiddels dat de tijd dat ik hem de gelegenheid gaf om achterover te leunen (helemaal mijn fout:-) ) voorbij is maar iets in me kan het nog niet loslaten.
Maar ik wil niet nu al weg. Ik heb het naar mijn zin hier en hou gewoon alle opties open. Dat is blijkbaar voor hem een reden om te denken dat ik niet mee wil. Eerlijk gezegd begint het me gaandeweg steeds minder te interesseren wat hij ervan denkt, hij gaat namelijk altijd wel een reden vinden om zich niet aan mij en ons leven samen te binden. Daar ben ik nu wel klaar mee.
Hij betaalt wel mee al is het soms wat wisselend maar het geld is niet het probleem, zijn gebrek aan betrokkenheid wel. Hij weet inmiddels dat de tijd dat ik hem de gelegenheid gaf om achterover te leunen (helemaal mijn fout:-) ) voorbij is maar iets in me kan het nog niet loslaten.
