Iemand na 3 jaar niet kunnen vergeten

Beste lezers,

Ik ben een jongeman van 26 jaar. In 2017 is er iets gebeurd met een persoon wat ik na al die jaren nog steeds niet heb kunnen vergeten. Ik ben in 2017 een tijd opgenomen geweest en heb daarna mijn baan en leven opgepakt. Voor de buitenwereld heb ik dus mijn leven opgepakt en heb een goed leven. Binnenin mijn hart is er een litteken, liefde wat niet verdwenen is na al die 3 jaar. Ik heb het in mijn omgeving een paar keer het onderwerp laten vallen in de hoop om advies of een gesprek erover te krijgen. Helaas werd er vaak naar gereageerd. Sindsdien trek ik mijn mond niet meer open.

Het gaat om een wat ik dacht een vriend uit Deventer. Wij hadden een hechte band met elkaar in 2017. Tenminste dat is wat ik dacht, hij heeft mij voor duizenden euro's opgelicht. Ik heb zelfs door hem geld gestolen van mijn ouders hun pensioen. Na de opname en gesprekken met een psycholoog ben ik erachter gekomen dat ik verliefd op hem was. Maar door mijn autisme heb ik die gevoelens verkeerd begrepen. Het contact met hem heb ik daarna ook verbroken, omdat hij de schuld niet wilde betalen en ook geen regeling wilde treffen. Sindsdien ben ik de schuld langzaam maar zeker aan het aflossen bij mijn ouders.

De gevoelens zijn helaas niet zo makkelijk op te lossen. Elke week en soms dagelijks denk ik aan hem. Ik kijk onze gesprekken terug, kijk naar de foto's waar we samen op sta. Ik ga zelfs maandelijks naar Deventer, naar een park waar we een keer hebben gezeten. Ik stuur hem elk jaar op zijn verjaardag een verjaardagskaart en cadeau. Geen idee waarom, maar volgens mij kan ik hem niet vergeten. Niemand in mijn leven behalve mijn familie is zo zorgzaam geweest als hij.

Toen ik dit onderwerp vaak wilde bespreken kreeg ik nare reacties en het verbaasde mensen dat ik er na 3 jaar nog steeds mee zit. Ik wilde graag mijn verhaal doen en hoop dat er mensen zijn die advies kunnen geven. Ben in ieder geval blij dat ik mijn verhaal hier kan doen.

Bijnasoms schreef: ↑

14-05-2021 15:43

Hoi TO,

ik herken je verhaal deels. Ik ben een vrouw met autistische eigenschappen.

Ik werd toen ik 16 was voor het eerst verliefd op een man die 21 was en al een vriendin had. Deze vriendin zou eigenlijk al bijna uit beeld zijn. Ik ben verliefd geworden en hij gedroeg zich ook enorm verliefd. Veel te snel belandde we in bed.

Onze 'romance' duurde drie weken. Toen kwam ik erachter dat zijn vriendin veel meer in beeld was dan hij oorspronkelijk had geschetst. Ik heb hem gevraagd te kiezen en hij koos voor haar. Prima. Toch dacht ik dag en nacht aan hem. Ik heb nog een jaar de hoop gekoesterd dat hij zou bellen en zeggen terug te willen komen. Dat is nooit gebeurd. Het heeft me zeven jaar geduurd voordat ik hem niet eens meer terug wilde.

Zeven jaar voor zo'n korte romance vond ik zo schaamtevol dat ik dit aan niemand durfde te vertellen. Ik vind het daarom heel moedig dat jij dit wel doet en op zoek bent naar hulp. Besef je goed dat je diepgewortelde problemen hebt die de meeste mensen niet begrijpen. Deze zullen je even kort willen helpen maar als dat niet lukt binnen korte tijd worden ze boos en sluiten ze zich voor je af.

Ik was zelf 28 toen ik voor het eerst hulp durfde te vragen bij mijn problemen. Er zijn toen nog eens 7 jaar overheen gegaan voordat ik inzag waar mijn problemen vandaan kwamen. Ik kwam erachter dat ik nooit van huis uit geleerd heb om om te gaan met overweldigende emoties. Dat ik deze wegstop. Een verliefdheid is natuurlijk ook heel overweldigend. Net als het daaropvolgend liefdesverdriet. Gelukkig ben ik dankzij therapie en een 12-stappenprogramma voor Codependents aan het leren hoe ik hier mee om kan gaan.

Mijn advies na dit lange verhaal: Zoek een steungroep met mensen die jouw problemen herkennen. Het delen van je verhaal met iemand die jouw worstelingen ten volle begrijpt en die geen advies geeft en je niet veroordeelt helpt jou om jezelf op een dieper niveau te begrijpen. De schaamte zal verdwijnen, en je zult je bevrijdt voelen.

Sowieso ben je zo te lezen al echt op een hele goede weg. Hou vol! Je komt er wel. Ook al duurt het nog jaren, houd hoop!

Hey, heel erg bedankt voor uw bericht! 7 jaar is inderdaad heel lang! Het geeft mij enigzins rust om te beseffen dat er meerdere mensen met autisme ermee worstelen. Het komt ook overeen dat ik vanuit huis niet heb geleerd om met emoties om te gaan, laat staan met negatieve emoties. Negatieve emoties blijven vaak bij mij hangen, omdat ik het niet kan afhandelen als het ware. En de gevoelens voor die kerel, heb ik nooit bij iemand zo erg ervaren. Bovendien mis ik die gevoelens het heel erg. Ik zou heel graag gewoon met iemand willen zijn die zorgzaam is en ik voor hem. En dat wij als het ware samen de hele wereld aankunnen.

Wat raadt u aan m.b.t het treinreizen naar zijn woonplaats en huis? Ik weet dat het niks oplevert maar toch koester ik het naar Deventer gaan nog. Gelukkig is dat met tips van mensen hier op het forum heel erg verminderd. Maar toch, vooral bij ruzie's thuis verlang ik naar die gevoelens van blijheid.