Relaties
alle pijlers
Iemand na 3 jaar niet kunnen vergeten
woensdag 25 november 2020 om 21:03
Beste lezers,
Ik ben een jongeman van 26 jaar. In 2017 is er iets gebeurd met een persoon wat ik na al die jaren nog steeds niet heb kunnen vergeten. Ik ben in 2017 een tijd opgenomen geweest en heb daarna mijn baan en leven opgepakt. Voor de buitenwereld heb ik dus mijn leven opgepakt en heb een goed leven. Binnenin mijn hart is er een litteken, liefde wat niet verdwenen is na al die 3 jaar. Ik heb het in mijn omgeving een paar keer het onderwerp laten vallen in de hoop om advies of een gesprek erover te krijgen. Helaas werd er vaak naar gereageerd. Sindsdien trek ik mijn mond niet meer open.
Het gaat om een wat ik dacht een vriend uit Deventer. Wij hadden een hechte band met elkaar in 2017. Tenminste dat is wat ik dacht, hij heeft mij voor duizenden euro's opgelicht. Ik heb zelfs door hem geld gestolen van mijn ouders hun pensioen. Na de opname en gesprekken met een psycholoog ben ik erachter gekomen dat ik verliefd op hem was. Maar door mijn autisme heb ik die gevoelens verkeerd begrepen. Het contact met hem heb ik daarna ook verbroken, omdat hij de schuld niet wilde betalen en ook geen regeling wilde treffen. Sindsdien ben ik de schuld langzaam maar zeker aan het aflossen bij mijn ouders.
De gevoelens zijn helaas niet zo makkelijk op te lossen. Elke week en soms dagelijks denk ik aan hem. Ik kijk onze gesprekken terug, kijk naar de foto's waar we samen op sta. Ik ga zelfs maandelijks naar Deventer, naar een park waar we een keer hebben gezeten. Ik stuur hem elk jaar op zijn verjaardag een verjaardagskaart en cadeau. Geen idee waarom, maar volgens mij kan ik hem niet vergeten. Niemand in mijn leven behalve mijn familie is zo zorgzaam geweest als hij.
Toen ik dit onderwerp vaak wilde bespreken kreeg ik nare reacties en het verbaasde mensen dat ik er na 3 jaar nog steeds mee zit. Ik wilde graag mijn verhaal doen en hoop dat er mensen zijn die advies kunnen geven. Ben in ieder geval blij dat ik mijn verhaal hier kan doen.
Ik ben een jongeman van 26 jaar. In 2017 is er iets gebeurd met een persoon wat ik na al die jaren nog steeds niet heb kunnen vergeten. Ik ben in 2017 een tijd opgenomen geweest en heb daarna mijn baan en leven opgepakt. Voor de buitenwereld heb ik dus mijn leven opgepakt en heb een goed leven. Binnenin mijn hart is er een litteken, liefde wat niet verdwenen is na al die 3 jaar. Ik heb het in mijn omgeving een paar keer het onderwerp laten vallen in de hoop om advies of een gesprek erover te krijgen. Helaas werd er vaak naar gereageerd. Sindsdien trek ik mijn mond niet meer open.
Het gaat om een wat ik dacht een vriend uit Deventer. Wij hadden een hechte band met elkaar in 2017. Tenminste dat is wat ik dacht, hij heeft mij voor duizenden euro's opgelicht. Ik heb zelfs door hem geld gestolen van mijn ouders hun pensioen. Na de opname en gesprekken met een psycholoog ben ik erachter gekomen dat ik verliefd op hem was. Maar door mijn autisme heb ik die gevoelens verkeerd begrepen. Het contact met hem heb ik daarna ook verbroken, omdat hij de schuld niet wilde betalen en ook geen regeling wilde treffen. Sindsdien ben ik de schuld langzaam maar zeker aan het aflossen bij mijn ouders.
De gevoelens zijn helaas niet zo makkelijk op te lossen. Elke week en soms dagelijks denk ik aan hem. Ik kijk onze gesprekken terug, kijk naar de foto's waar we samen op sta. Ik ga zelfs maandelijks naar Deventer, naar een park waar we een keer hebben gezeten. Ik stuur hem elk jaar op zijn verjaardag een verjaardagskaart en cadeau. Geen idee waarom, maar volgens mij kan ik hem niet vergeten. Niemand in mijn leven behalve mijn familie is zo zorgzaam geweest als hij.
Toen ik dit onderwerp vaak wilde bespreken kreeg ik nare reacties en het verbaasde mensen dat ik er na 3 jaar nog steeds mee zit. Ik wilde graag mijn verhaal doen en hoop dat er mensen zijn die advies kunnen geven. Ben in ieder geval blij dat ik mijn verhaal hier kan doen.
donderdag 26 november 2020 om 14:49
Onder de mensen komen zal nu een beetje in deze tijd wat moeilijk worden 
Dit topic haalt wel een oud fabeltje onderuit namelijk als je de hele tijd aan iemand moet denken dat diegene ook aan jou denkt.
Denk namelijk niet dat TO's object van genegenheid ook aan hem denkt integendeel zelfs, die is allang weer met zijn volgende of daarop volgende slachtoffer bezig.
Dit topic haalt wel een oud fabeltje onderuit namelijk als je de hele tijd aan iemand moet denken dat diegene ook aan jou denkt.
Denk namelijk niet dat TO's object van genegenheid ook aan hem denkt integendeel zelfs, die is allang weer met zijn volgende of daarop volgende slachtoffer bezig.
zondag 29 november 2020 om 12:34
zondag 29 november 2020 om 13:08
daar moet je gewoon even doorheen. Stop er gewoon mee. Het is prachtig weer, ga nu naar buiten en wandel ergens anders in een mooi stuk natuur of door de stad. Laat je verrassen door de dag!eric1993 schreef: ↑29-11-2020 12:34Vandaag is mijn wekelijkse routine om naar Deventer naar het park te gaan. Ben vandaag niet gegaan en voel me er eerlijk gezegd niet prettig bij. Het is alsof ik iets mis, alsof ik nu echt helemaal eenzaam kom te staan.
Heeft iemand wel is dit soort gevoelens gehad?
zondag 29 november 2020 om 13:15
Wat een klootzak van een vriend zeg! Ik lees je verhaal trouwens voor de eerste keer. Het gevoel van eenzaam zijn door niet naar dat park te gaan begrijp ik wel, maar het is goed om dat park voorlopig helemaal te mijden. Zoek een andere mooie plek op, waar je je ook prettig voelt. Het is een mooie dag vandaag, ik ga er straks ook op uit met de hond.
Die kerel die je dit geflikt heeft is niet goed bij zijn hoofd.
Die kerel die je dit geflikt heeft is niet goed bij zijn hoofd.
zondag 29 november 2020 om 19:07
Dit verhaal herken ik ook nog ja.
Stop met jezelf te voeden door steeds foto's te kijken, naar plaatsen te gaan waar jullie zijn geweest etc.
Em elke keer als je aan hem denkt dan stuur je je gedachten ergens anders heen.
Je doet het echt zelf, dit in stand houden. Klinkt als een zware verslaving aan emotionele pijn. Wat win je daarbij?
Wat maakt dat jij het niet wil loslaten.
Je bent jouw eigen grootste vijand in deze. Stop met jezelf zo te kwellen.
Stop met jezelf te voeden door steeds foto's te kijken, naar plaatsen te gaan waar jullie zijn geweest etc.
Em elke keer als je aan hem denkt dan stuur je je gedachten ergens anders heen.
Je doet het echt zelf, dit in stand houden. Klinkt als een zware verslaving aan emotionele pijn. Wat win je daarbij?
Wat maakt dat jij het niet wil loslaten.
Je bent jouw eigen grootste vijand in deze. Stop met jezelf zo te kwellen.
zondag 29 november 2020 om 20:01
Hey Qiyara, ik denk dat het loslaten zo moeilijk is omdat ik buiten mijn familie geen sociale contacten heb. Bovendien is het zo dat er in mijn gezin ook problemen zijn waarbij ik achtergesteld wordt. Doordat ik een "ziekte" autisme heb ben ik de zwarte schaap thuis. Mijn grootste zusje eist alles op en ze is inmiddels getrouwd en nog komt ze thuis eten eisen van mijn moeder of andere dingen.
Ik heb eigenlijk niet echt iemand waarop ik kan vertrouwen of die een keer vraagt hoe het gaat. Iedereen denkt aan zichzelf zeg maar. Het klinkt allemaal heel overdreven, maar ik kan wel zeggen dat het eenmaal zo zit in mijn gezin. En doordat ik niet begrepen wordt of vaak ten onrechte als schuldig wordt gezien doet mij niet goed.
Ik sta in de wachtlijst voor een eigen woning, ik doe actief mee voor het inschrijven bij een woning, maar helaas nog niet beet.
Eigenlijk zou ik dit allemaal voorbij moeten laten gaan, maar hoe doe je dat als je niemand hebt waarop je kan vertrouwen?
Ik heb eigenlijk niet echt iemand waarop ik kan vertrouwen of die een keer vraagt hoe het gaat. Iedereen denkt aan zichzelf zeg maar. Het klinkt allemaal heel overdreven, maar ik kan wel zeggen dat het eenmaal zo zit in mijn gezin. En doordat ik niet begrepen wordt of vaak ten onrechte als schuldig wordt gezien doet mij niet goed.
Ik sta in de wachtlijst voor een eigen woning, ik doe actief mee voor het inschrijven bij een woning, maar helaas nog niet beet.
Eigenlijk zou ik dit allemaal voorbij moeten laten gaan, maar hoe doe je dat als je niemand hebt waarop je kan vertrouwen?
maandag 30 november 2020 om 07:19
Je motivatie om het vast te houden is dus, omdat je anders geen sociale contacten hebt.
Je leeft in een droomwereld, want dat sociale contact is er nog altijd niet ook al doe je alsof.
Al deze energie die je in je droomwereld steekt, belemmeren jou tot echte sociale contacten aan te gaan.
Schrijnend dat je niemand hebt die je kunt vertrouwen. Leer op jezelf te vetrouwen. Nu laat je jezelf gigantisch in de steek door nog zo aan die jongen vast te houden.
Focus op je eigen leven. Je therapie, je eigen huis, etc.
Je stelt jezelf ook op als een 'zwart schaap' door maar vast te houden aan iemand die je ongelooflijk bedonderd heeft. Kap daar mee!
Je leeft in een droomwereld, want dat sociale contact is er nog altijd niet ook al doe je alsof.
Al deze energie die je in je droomwereld steekt, belemmeren jou tot echte sociale contacten aan te gaan.
Schrijnend dat je niemand hebt die je kunt vertrouwen. Leer op jezelf te vetrouwen. Nu laat je jezelf gigantisch in de steek door nog zo aan die jongen vast te houden.
Focus op je eigen leven. Je therapie, je eigen huis, etc.
Je stelt jezelf ook op als een 'zwart schaap' door maar vast te houden aan iemand die je ongelooflijk bedonderd heeft. Kap daar mee!
maandag 30 november 2020 om 07:37
Het is tijd om jezelf een nieuw denkpatroon aan te leren:
Je werd verliefd op iemand die aardig deed maar het niet echt was. Je bent gaan proberen om het gevoel dat hij je gaf te blijven zoeken. Dat heeft geleid tot een obsessie. Je doet nu wanhopig dingen om dat gevoel nog een klein beetje terug te vinden. Maar dit gaat allang niet meer over die andere persoon. Je kunt die obsessieve verliefdheid ook loslaten door jezelf te vertellen dat je niet meer dat gevoel gaat krijgen bij hem. Sterker nog: dat gevoel heeft ervoor gezorgd dat je dingen bent gaan doen die voor jou slecht waren maar ook nog voor anderen.
Het is tijd voor een nieuwe stap. Ga jezelf iets nieuws leren om je gedachten af te leiden en iets anders te vinden waar jij je fijn over kan voelen.
Je werd verliefd op iemand die aardig deed maar het niet echt was. Je bent gaan proberen om het gevoel dat hij je gaf te blijven zoeken. Dat heeft geleid tot een obsessie. Je doet nu wanhopig dingen om dat gevoel nog een klein beetje terug te vinden. Maar dit gaat allang niet meer over die andere persoon. Je kunt die obsessieve verliefdheid ook loslaten door jezelf te vertellen dat je niet meer dat gevoel gaat krijgen bij hem. Sterker nog: dat gevoel heeft ervoor gezorgd dat je dingen bent gaan doen die voor jou slecht waren maar ook nog voor anderen.
Het is tijd voor een nieuwe stap. Ga jezelf iets nieuws leren om je gedachten af te leiden en iets anders te vinden waar jij je fijn over kan voelen.
maandag 30 november 2020 om 07:42
maandag 30 november 2020 om 07:47
Dit. Als je aan hem denkt: zeg stop tegen jezelf en ga bewust iets anders doen, richt je op iets anders.Aaltje89 schreef: ↑25-11-2020 22:29Alles wat je aandacht geeft groeit. Je geeft hem aandacht want je kijkt foto's, gaat naar dat park, praat over hem en stuurt hem een cadeau. Niet zo gek dus dat hij niet uit je gedachtes verdwijnt. Stop met hem aandacht geven. Als je aan hem denkt, sta er dan even bij stil en zeg tegen jezelf: dit ligt in mijn verleden, ik hoef hier niets meer mee. Geef jezelf een taak om te doen om direct je zinnen te verzetten. Je zal merken dat hij steeds verder op de achtergrond raakt.
Blijf dit doen. Je hebt jezelf getraind heel veel met hem bezig te zijn, dus daar ben je nu heel goed in. Train jezelf nu om goed te worden niet met hem bezig te zijn. Dat kun je!
zondag 6 december 2020 om 15:38
Bedankt voor jullie reacties en tips! Ik heb paar dagen terug alles van hem weggegooid en het ging daardoor een tijdje niet goed. Vooral omdat het inderdaad een obsessie is geworden om alles maar wat met hem in aanraking is geweest te bewaren. Ik ben er nu gelukkig van af, en sinds 2 dagen geeft het een hoop opluchting. Ben vandaag ook niet naar Deventer gegaan. Er is wel een gevoel dat ik nu juist helemaal eenzaam ben, maar dat was ik eigenlijk al. Mijn gevoel en mijn verstand werken niet echt samen.
Ik hoop dat ik dit zo kan houden en heb er een goed gevoel om eindelijk verlost te zijn.
Ik volg geen behandeling meer bij het GGZ. Ik heb wel thuisbegeleiding waarmee ik samen acties heb ondernomen.
Ik hoop dat ik dit zo kan houden en heb er een goed gevoel om eindelijk verlost te zijn.
Ik volg geen behandeling meer bij het GGZ. Ik heb wel thuisbegeleiding waarmee ik samen acties heb ondernomen.
maandag 7 december 2020 om 21:42
Ik wilde gewoon even zeggen dat ik het ongelooflijk knap van je vind hoe je omgaat met alle tips die je hier krijgt.
Het is niet makkelijk om niet voor de gemakkelijke weg te gaan. Daar moet je voor knokken.
Ik vind het ook jammer om te lezen dat je je zo eenzaam voelt. Heb je iets van een hobby waar bijvoorbeeld een forum of fanclub van is. Misschien dat dat wat sociale contacten op kan leveren.
Of misschien een sportclubje? Mensen zijn vaak best aardig als je open probeert te zijn over wat je wil.
Het is niet makkelijk om niet voor de gemakkelijke weg te gaan. Daar moet je voor knokken.
Ik vind het ook jammer om te lezen dat je je zo eenzaam voelt. Heb je iets van een hobby waar bijvoorbeeld een forum of fanclub van is. Misschien dat dat wat sociale contacten op kan leveren.
Of misschien een sportclubje? Mensen zijn vaak best aardig als je open probeert te zijn over wat je wil.
dinsdag 8 december 2020 om 00:05
Bedankt voor je complimenten ^^ Waardeer ik echt enorm.Trien30 schreef: ↑07-12-2020 21:42Ik wilde gewoon even zeggen dat ik het ongelooflijk knap van je vind hoe je omgaat met alle tips die je hier krijgt.
Het is niet makkelijk om niet voor de gemakkelijke weg te gaan. Daar moet je voor knokken.
Ik vind het ook jammer om te lezen dat je je zo eenzaam voelt. Heb je iets van een hobby waar bijvoorbeeld een forum of fanclub van is. Misschien dat dat wat sociale contacten op kan leveren.
Of misschien een sportclubje? Mensen zijn vaak best aardig als je open probeert te zijn over wat je wil.
Als hobby doe ik vooral veel gamen en diamond paiting, ik heb door mijn angst helaas tot nu toe niet echt kunnen uitvinden wat ik nou leuk vind om te doen.
dinsdag 8 december 2020 om 07:46
Maar online heb je toch ook hele game communities? Met bepaalde spellen die je online kan spelen?
Ik denk dat je sterker bent dan je zelf durft toe te geven. Kijk eens wat voor grote stappen je al in dit topic maakt in een paar weken tijd.
Nu met corona is het allemaal niet heel makkelijk. Dat snap ik maar ik denk dat jij echt wel over genoeg sociale skills beschikt voor vriendschappen of een liefdesrelatie.
dinsdag 8 december 2020 om 07:50
Wat lief Trien. Ik sluit me er bij aan. Super moedig dat je je obsessie loslaat en ziet als obsessie. Dat is letterlijk afkicken en dat is niet makkelijk zeker niet als je je zo eenzaam voelt.
Blijven doorzetten, uiteindelijk is dat alles waard en opent het misschien nieuwe deuren. Een stukje zelfvertrouwen bijvoorbeeld.
Blijven doorzetten, uiteindelijk is dat alles waard en opent het misschien nieuwe deuren. Een stukje zelfvertrouwen bijvoorbeeld.
donderdag 13 mei 2021 om 15:38
Ik wil hier graag nog iets kwijt voor de mensen die volgde of nog steeds dit topic volgen. Ik heb alles wat aan hem linkt weggegooid. Ik heb letterlijk niks meer van hem. Ook stuur ik geen cadeau’s meer.
Het naar Deventer gaan is gedeeltelijk gelukt. Ik ga niet meer elke week en soms een hele maand niet. Laatst, door problemen thuis, ben ik weer in de trein gestapt naar Deventer.
Ik ga dan vaak naar het park of naar zijn huis en vaak huil ik een tijdje en ik ga weer terug. Dit keer kwam ik weer naar zn huis en zag hem hand in hand lopen met een oudere man, die was zeker 70+. En ze liepen echt als verliefde stellen. Ik ben toen zo uit balans geraakt dat ik de treinreis naar huis niet meer herinner. En nu doet het nog steeds pijn toen ik het zag en besefte dat hij met iemand samenwoont die 70+ is.
Of ik ben heel dom of zwaar autistisch, maar ik vind dit echt walgelijk. En het doet mij pijn
Het naar Deventer gaan is gedeeltelijk gelukt. Ik ga niet meer elke week en soms een hele maand niet. Laatst, door problemen thuis, ben ik weer in de trein gestapt naar Deventer.
Ik ga dan vaak naar het park of naar zijn huis en vaak huil ik een tijdje en ik ga weer terug. Dit keer kwam ik weer naar zn huis en zag hem hand in hand lopen met een oudere man, die was zeker 70+. En ze liepen echt als verliefde stellen. Ik ben toen zo uit balans geraakt dat ik de treinreis naar huis niet meer herinner. En nu doet het nog steeds pijn toen ik het zag en besefte dat hij met iemand samenwoont die 70+ is.
Of ik ben heel dom of zwaar autistisch, maar ik vind dit echt walgelijk. En het doet mij pijn
donderdag 13 mei 2021 om 16:13
Ik vind nog elke maand naar zijn woonplaats gaan nog best wel obsessief. Je hebt een paar stappen gezet, aangezien je geen cadeaus meer stuurt en niet meer alle brieven en zo leest, maar je blijft een verbinding houden door naar zijn huis te gaan. Ik weet niet of je daar extra hulp voor kunt vragen, maar als je de drang voelt om naar Deventer te gaan, zou ik je toch willen adviseren dat niet te doen. Stel het uit, zeg tegen jezelf nu niet. En dan de volgende keer weer uitstellen. Die gewoonte moet eruit slijten.
donderdag 13 mei 2021 om 16:45
Is het een obsessie of is het meer een gemis van een gevoel dat iemand van je houdt en jij ook van hem. Dat vroeg mijn huisarts zich af. De praktijkondersteuner van het GGz gaf als tip dat nieuwe mensen leren kennen en een nieuwe liefdesrelatie ervoor kan zorgen dat dit verlangen grotendeels verdwijnt. Maarja ik kan niet zo 1,2,3 een liefdespartner vinden. Dus dan rest alleen 2 opties, zoals nu blijven doorleven of toch het contact met die persoon opzoeken en kijken hoe en wat. Tweede optie is niet verstandig omdat hij nu een oude opa heeft dus dan blijft optie 1 over ?
donderdag 13 mei 2021 om 16:51
Je kunt ook je leven zo proberen in te vullen dat je niet dat gemis zo voelt. Dus door contact met vrienden, leuke hobbies. Ik denk dat naar Deventer gaan en daar huilen en de kans lopen dat je hem tegenkomt helemaal niets goeds toevoegt aan je leven.
Als jij het gemis wil noemen, prima, maar je vult het gemis nog steeds obsessief in, vind ik. Huilen en missen kun je ook thuis doen, als je dat nodig denkt te hebben. Naar zijn woonplaats gaan voegt echt niets toe. Ik kan me ook echt niet voorstellen dat een therapeut dit een goed idee vindt als jij zo van de kaart bent van die ontmoeting.
Als jij het gemis wil noemen, prima, maar je vult het gemis nog steeds obsessief in, vind ik. Huilen en missen kun je ook thuis doen, als je dat nodig denkt te hebben. Naar zijn woonplaats gaan voegt echt niets toe. Ik kan me ook echt niet voorstellen dat een therapeut dit een goed idee vindt als jij zo van de kaart bent van die ontmoeting.
donderdag 13 mei 2021 om 21:34
U heeft wel gelijk, het bied mij meer uitzicht hoe ik hem kan vergeten. Ik heb volgende week een afspraak met poh-ggz. Ik ga het met haar verder bespreken wat ik hiermee moet doen.
Hem tegenkomen in Deventer is al een keer gebeurd. Hij herkende mij en toen ik hem zag schrok ik natuurlijk. Hij zei alleen: “Soo lig jij nog niet onder de rails joh, stalker” Heb alleen gezegd dat hij mooie ogen had en ik wilde nog verder praten maar heb toen gelijk de eerste trein naar huis gepakt zonder terug om te kijken.
Hem tegenkomen in Deventer is al een keer gebeurd. Hij herkende mij en toen ik hem zag schrok ik natuurlijk. Hij zei alleen: “Soo lig jij nog niet onder de rails joh, stalker” Heb alleen gezegd dat hij mooie ogen had en ik wilde nog verder praten maar heb toen gelijk de eerste trein naar huis gepakt zonder terug om te kijken.
vrijdag 14 mei 2021 om 13:18
Hoe je het went of keert het is en blijft een obsessie, daar ben ik het mee eens. Gelukkig is het niet meer dat ik er wekelijks naartoe ga. Ik snap zelf ook de noodzaak niet om er naartoe te gaan. Ik ga er heen, naar het park, naar zn huis, eet ergens wat en ik kom weer terug.
Ik heb er over nagedacht afgelopen nacht en daar naar toe gaan heeft volgens mij de reden dat ik dat ook deed in 2017. Door er nu ook naartoe te gaan vooral als er thuis ruzie is, dan voelt het voor mij alsof ik hem ga ontmoeten.
“Er is thuis ruzie ze willen dit en dat, ik ga naar Deventer toe” met het gevoel dat ik daar wel iemand had in 2017.
Ik heb er over nagedacht afgelopen nacht en daar naar toe gaan heeft volgens mij de reden dat ik dat ook deed in 2017. Door er nu ook naartoe te gaan vooral als er thuis ruzie is, dan voelt het voor mij alsof ik hem ga ontmoeten.
“Er is thuis ruzie ze willen dit en dat, ik ga naar Deventer toe” met het gevoel dat ik daar wel iemand had in 2017.
vrijdag 14 mei 2021 om 15:43
Hoi TO,
ik herken je verhaal deels. Ik ben een vrouw met autistische eigenschappen.
Ik werd toen ik 16 was voor het eerst verliefd op een man die 21 was en al een vriendin had. Deze vriendin zou eigenlijk al bijna uit beeld zijn. Ik ben verliefd geworden en hij gedroeg zich ook enorm verliefd. Veel te snel belandde we in bed.
Onze 'romance' duurde drie weken. Toen kwam ik erachter dat zijn vriendin veel meer in beeld was dan hij oorspronkelijk had geschetst. Ik heb hem gevraagd te kiezen en hij koos voor haar. Prima. Toch dacht ik dag en nacht aan hem. Ik heb nog een jaar de hoop gekoesterd dat hij zou bellen en zeggen terug te willen komen. Dat is nooit gebeurd. Het heeft me zeven jaar geduurd voordat ik hem niet eens meer terug wilde.
Zeven jaar voor zo'n korte romance vond ik zo schaamtevol dat ik dit aan niemand durfde te vertellen. Ik vind het daarom heel moedig dat jij dit wel doet en op zoek bent naar hulp. Besef je goed dat je diepgewortelde problemen hebt die de meeste mensen niet begrijpen. Deze zullen je even kort willen helpen maar als dat niet lukt binnen korte tijd worden ze boos en sluiten ze zich voor je af.
Ik was zelf 28 toen ik voor het eerst hulp durfde te vragen bij mijn problemen. Er zijn toen nog eens 7 jaar overheen gegaan voordat ik inzag waar mijn problemen vandaan kwamen. Ik kwam erachter dat ik nooit van huis uit geleerd heb om om te gaan met overweldigende emoties. Dat ik deze wegstop. Een verliefdheid is natuurlijk ook heel overweldigend. Net als het daaropvolgend liefdesverdriet. Gelukkig ben ik dankzij therapie en een 12-stappenprogramma voor Codependents aan het leren hoe ik hier mee om kan gaan.
Mijn advies na dit lange verhaal: Zoek een steungroep met mensen die jouw problemen herkennen. Het delen van je verhaal met iemand die jouw worstelingen ten volle begrijpt en die geen advies geeft en je niet veroordeelt helpt jou om jezelf op een dieper niveau te begrijpen. De schaamte zal verdwijnen, en je zult je bevrijdt voelen.
Sowieso ben je zo te lezen al echt op een hele goede weg. Hou vol! Je komt er wel. Ook al duurt het nog jaren, houd hoop!
ik herken je verhaal deels. Ik ben een vrouw met autistische eigenschappen.
Ik werd toen ik 16 was voor het eerst verliefd op een man die 21 was en al een vriendin had. Deze vriendin zou eigenlijk al bijna uit beeld zijn. Ik ben verliefd geworden en hij gedroeg zich ook enorm verliefd. Veel te snel belandde we in bed.
Onze 'romance' duurde drie weken. Toen kwam ik erachter dat zijn vriendin veel meer in beeld was dan hij oorspronkelijk had geschetst. Ik heb hem gevraagd te kiezen en hij koos voor haar. Prima. Toch dacht ik dag en nacht aan hem. Ik heb nog een jaar de hoop gekoesterd dat hij zou bellen en zeggen terug te willen komen. Dat is nooit gebeurd. Het heeft me zeven jaar geduurd voordat ik hem niet eens meer terug wilde.
Zeven jaar voor zo'n korte romance vond ik zo schaamtevol dat ik dit aan niemand durfde te vertellen. Ik vind het daarom heel moedig dat jij dit wel doet en op zoek bent naar hulp. Besef je goed dat je diepgewortelde problemen hebt die de meeste mensen niet begrijpen. Deze zullen je even kort willen helpen maar als dat niet lukt binnen korte tijd worden ze boos en sluiten ze zich voor je af.
Ik was zelf 28 toen ik voor het eerst hulp durfde te vragen bij mijn problemen. Er zijn toen nog eens 7 jaar overheen gegaan voordat ik inzag waar mijn problemen vandaan kwamen. Ik kwam erachter dat ik nooit van huis uit geleerd heb om om te gaan met overweldigende emoties. Dat ik deze wegstop. Een verliefdheid is natuurlijk ook heel overweldigend. Net als het daaropvolgend liefdesverdriet. Gelukkig ben ik dankzij therapie en een 12-stappenprogramma voor Codependents aan het leren hoe ik hier mee om kan gaan.
Mijn advies na dit lange verhaal: Zoek een steungroep met mensen die jouw problemen herkennen. Het delen van je verhaal met iemand die jouw worstelingen ten volle begrijpt en die geen advies geeft en je niet veroordeelt helpt jou om jezelf op een dieper niveau te begrijpen. De schaamte zal verdwijnen, en je zult je bevrijdt voelen.
Sowieso ben je zo te lezen al echt op een hele goede weg. Hou vol! Je komt er wel. Ook al duurt het nog jaren, houd hoop!
