Relaties
alle pijlers
ik ben zo moe, radeloos na samenwonen
donderdag 18 januari 2024 om 10:41
Hoi allemaal,
mijn vriend en ik zijn nu zo'n 2,5 jaar samen. Sinds deze zomer wonen we samen.
Onze relatie is altijd goed geweest, maar vlak voor de zomer waren er een paar dingen die ik bij hem heb aangegeven. Zo vond ik dat hij altijd heel vrijpostig naar andere dames was en soms zij hij kleine (niet gemene) dingen over mijn kindje van 5 die ik niet heel aardig vond. Ook heb ik aangegeven dat ik het fijn zou vinden als hij geen porno meer zou kijken. Hij heeft deze dingen die ik aangaf ervaren als dat ik ineens over hem wil micromanagen en een compleet ander persoon werd. Voor hem voelde het alsof hij toch niks meer goed kon doen en hij voelde zich 'verraden'.
Dit was allemaal in de aanloop naar dat we samen zouden gaan wonen. Ondanks dat het geen makkelijke periode was hebben we ervoor gekozen om dit toch te doen. Hij heeft uit een eerdere relatie een zoon van 19, die is soms een week bij hem, soms niet.
De situatie nu is dat mijn partner eigenlijk overvraagd is, in zijn eigen woorden. Hij wilde ook graag samenwonen, maar hij vindt het veel om soms met ons vieren te zijn, dat hij zijn 'rituelen' heeft moeten veranderen. Hij voelt zich niet thuis in 'ons' huis, had het leven met ons vieren anders gezien (als in: meer een gezin). Hij voelt zich niet meer 'veilig' bij mij omdat ik volgens hem veel van hem gevraagd heb de afgelopen maanden en hij vindt zijn werk niet meer leuk. Kortom; eigenlijk over alle aspecten van zijn leven is hij ontevreden en ongelukkig. Dat vind ik heel naar voor hem. Maar in de praktijk kost het mij ook veel energie en maakt het me verdrietig. Er is een periode geweest waarin chagrijnig tegen mij deed, dat is nu niet meer nadat ik heel duidelijk heb gemaakt dat ik dat niet ok vindt.
Maar hij is afstandelijk, afwezig. Soms ineens weer heel lief en vrolijk, maar meestal zie en merk ik gewoon dat hij niet lekker in zijn vel zit. We hebben het gehad over weer apart wonen van elkaar. Maar dat wil vooral hij ook nog niet, omdat we nog maar zo kort dit doen. Maar ik merk dat het aan mij begint te vreten. Hij zegt dat hij nog steeds zielsveel van mij houdt, maar dat hij telkens maar blijft hopen dat het beter wordt en dat telkens maar niet gebeurd. Maar bovenal zegt hij dat hij moe is. Ik weet zo langzamerhand niet meer wat ik kan of moet doen. Enerzijds ben ik boos dat het allemaal zo moeilijk moet gaan, voel ik met hem mee omdat hij zo slecht in zijn vel zit en ergens ook schuldig omdat hij dus echt veel 'last' heeft van hoe ik blijkbaar een aantal maanden heb gedaan (we hadden toen ook wel bijna elke dag conflict).
Wat zouden jullie doen?
mijn vriend en ik zijn nu zo'n 2,5 jaar samen. Sinds deze zomer wonen we samen.
Onze relatie is altijd goed geweest, maar vlak voor de zomer waren er een paar dingen die ik bij hem heb aangegeven. Zo vond ik dat hij altijd heel vrijpostig naar andere dames was en soms zij hij kleine (niet gemene) dingen over mijn kindje van 5 die ik niet heel aardig vond. Ook heb ik aangegeven dat ik het fijn zou vinden als hij geen porno meer zou kijken. Hij heeft deze dingen die ik aangaf ervaren als dat ik ineens over hem wil micromanagen en een compleet ander persoon werd. Voor hem voelde het alsof hij toch niks meer goed kon doen en hij voelde zich 'verraden'.
Dit was allemaal in de aanloop naar dat we samen zouden gaan wonen. Ondanks dat het geen makkelijke periode was hebben we ervoor gekozen om dit toch te doen. Hij heeft uit een eerdere relatie een zoon van 19, die is soms een week bij hem, soms niet.
De situatie nu is dat mijn partner eigenlijk overvraagd is, in zijn eigen woorden. Hij wilde ook graag samenwonen, maar hij vindt het veel om soms met ons vieren te zijn, dat hij zijn 'rituelen' heeft moeten veranderen. Hij voelt zich niet thuis in 'ons' huis, had het leven met ons vieren anders gezien (als in: meer een gezin). Hij voelt zich niet meer 'veilig' bij mij omdat ik volgens hem veel van hem gevraagd heb de afgelopen maanden en hij vindt zijn werk niet meer leuk. Kortom; eigenlijk over alle aspecten van zijn leven is hij ontevreden en ongelukkig. Dat vind ik heel naar voor hem. Maar in de praktijk kost het mij ook veel energie en maakt het me verdrietig. Er is een periode geweest waarin chagrijnig tegen mij deed, dat is nu niet meer nadat ik heel duidelijk heb gemaakt dat ik dat niet ok vindt.
Maar hij is afstandelijk, afwezig. Soms ineens weer heel lief en vrolijk, maar meestal zie en merk ik gewoon dat hij niet lekker in zijn vel zit. We hebben het gehad over weer apart wonen van elkaar. Maar dat wil vooral hij ook nog niet, omdat we nog maar zo kort dit doen. Maar ik merk dat het aan mij begint te vreten. Hij zegt dat hij nog steeds zielsveel van mij houdt, maar dat hij telkens maar blijft hopen dat het beter wordt en dat telkens maar niet gebeurd. Maar bovenal zegt hij dat hij moe is. Ik weet zo langzamerhand niet meer wat ik kan of moet doen. Enerzijds ben ik boos dat het allemaal zo moeilijk moet gaan, voel ik met hem mee omdat hij zo slecht in zijn vel zit en ergens ook schuldig omdat hij dus echt veel 'last' heeft van hoe ik blijkbaar een aantal maanden heb gedaan (we hadden toen ook wel bijna elke dag conflict).
Wat zouden jullie doen?
donderdag 18 januari 2024 om 18:49
Een fijne relatie met een kleuter weliswaar, een volwassen man skipt vrouwen met dit soort gedrag.parbleumondieu schreef: ↑18-01-2024 18:16Ik ben het er niet mee eens. Als IK 2000 euro heb neergelegd voor een bank, is het MIJN bank. En als het een fijne, warme, respectvolle relatie is dan mag mijn partner heerlijk van mijn mooie bank genieten
donderdag 18 januari 2024 om 18:57
Maar....mag je een kind niet meer truttig vinden?
Ik weet niet in welke sfeer dit is gezegd, maar wij maken in goede sfeer wel ergere opmerkingen over onze tuttebol, die ook al als peuter hierop reageerde door lekker extra truttig te doen.
Het is niet leuk om gemene dingen te zeggen tegen een kleuter natuurlijk maar was het niet een verschil in humor, oprechte verbazing van iemand die geen kleine meisjes gewend is, oid?
Als je dochter het heel erg vond is het natuurlijk not done en moet het gewoon stoppen maar kan het vanuit intentie zoiets zijn geweest?
Ik zie mijn broer nog met grote ogen kijken toen we voor jongste (een jongen) zijn eten op zijn bord netjes apart legden, want anders lustte hij het niet.
Verder vind ik het vooral sneu dat jullie het zo erg vinden dat de ander niet gelukkig is.
Dat vreet jullie energie weg lijkt wel.
Kun je niet afspreken dat jullie je een tijdje focussen op je eigen geluk, en dat van je kerngezin?
En hij mag in zijn eigen huis op zijn bank zitten hoe hij wil natuurlijk.
Ik weet niet in welke sfeer dit is gezegd, maar wij maken in goede sfeer wel ergere opmerkingen over onze tuttebol, die ook al als peuter hierop reageerde door lekker extra truttig te doen.
Het is niet leuk om gemene dingen te zeggen tegen een kleuter natuurlijk maar was het niet een verschil in humor, oprechte verbazing van iemand die geen kleine meisjes gewend is, oid?
Als je dochter het heel erg vond is het natuurlijk not done en moet het gewoon stoppen maar kan het vanuit intentie zoiets zijn geweest?
Ik zie mijn broer nog met grote ogen kijken toen we voor jongste (een jongen) zijn eten op zijn bord netjes apart legden, want anders lustte hij het niet.
Verder vind ik het vooral sneu dat jullie het zo erg vinden dat de ander niet gelukkig is.
Dat vreet jullie energie weg lijkt wel.
Kun je niet afspreken dat jullie je een tijdje focussen op je eigen geluk, en dat van je kerngezin?
En hij mag in zijn eigen huis op zijn bank zitten hoe hij wil natuurlijk.
donderdag 18 januari 2024 om 19:13
Ik heb niet alle reacties gelopen, maar mijn reactie als ik dit lees: heel herkenbaar (excl kinderen), het klinkt alsof jullie in een patroon zitten waarbij jij je partner overstemt (door dingen te vragen, etc), waarschijnlijk onbewust, en je partner zich best wel wegcijfert.
Om daar uit te komen zou coaching oid kunnen helpen. Kun jij dingen ook laten zijn zonder overal je mee te bemoeien? Zonder overal iets over te zeggen? Kan je partner zien dat wat jij zegt, meer over jou zegt dan over hem? Dat hij ook moeite zal moeten doen om interesse te tonen, naar jou toe te bewegen? Dat soort dingen met een neutraal persoon bespreken kan helpen.
Om daar uit te komen zou coaching oid kunnen helpen. Kun jij dingen ook laten zijn zonder overal je mee te bemoeien? Zonder overal iets over te zeggen? Kan je partner zien dat wat jij zegt, meer over jou zegt dan over hem? Dat hij ook moeite zal moeten doen om interesse te tonen, naar jou toe te bewegen? Dat soort dingen met een neutraal persoon bespreken kan helpen.
donderdag 18 januari 2024 om 19:20
Moeilijk doen over porno zou ik niet aan beginnen. Dat gaat niet lukken om hem daar vrede mee te laten krijgen. Net of hij jou gaat verbieden om koekjes te eten of vlees. Dingen die iemand aan het hart gebakken zijn moet je accepteren en doe je dat niet, ga dan geen partnerschap met hem aan.
Dat je hem steeds moet vragen om dingen te doen en hij die dingen niet uit zichzelf doet, komt vermoedelijk door het gebrek aan aan gezamenlijk doel, en de wil om samen dat doel te bereiken, als een team dus.
Dat je hem steeds moet vragen om dingen te doen en hij die dingen niet uit zichzelf doet, komt vermoedelijk door het gebrek aan aan gezamenlijk doel, en de wil om samen dat doel te bereiken, als een team dus.
Dan moet het maar zoals het kan
donderdag 18 januari 2024 om 19:25
Duidelijk véél te snel véél te grote stappen gezet.
Aangezien er een gezamenlijk stel bakstenen zijn zou ik een poging qua relatie-therapie wagen.
Maar eigenlijk zou ik dat huis terug in de verkoop zetten en weer gaan latten. En kijken of het blijft duren.
Ik zou overigens ook weinig zin hebben in een kerel die na 2 jaar mij al niet meer voldoende vindt en voortdurend aan de porno zit.
Aangezien er een gezamenlijk stel bakstenen zijn zou ik een poging qua relatie-therapie wagen.
Maar eigenlijk zou ik dat huis terug in de verkoop zetten en weer gaan latten. En kijken of het blijft duren.
Ik zou overigens ook weinig zin hebben in een kerel die na 2 jaar mij al niet meer voldoende vindt en voortdurend aan de porno zit.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
vrijdag 19 januari 2024 om 14:26
Samenwonen komt heel makkelijk over, maar is het niet. Het kost van beide kanten vaak meer energie dan apart wonen, omdat je allebei compromissen moet sluiten (bij jou betekent het misschien af en toe iets meer inslikken en hem meer zijn gang laten gaan - zoals wel lekker met vieze sokken op de bank ploffen, en bij hem betekent het ook niet willen vasthouden aan al zijn rituelen). En als je dat niet kan opbrengen, dan blijf je strijd houden. En als je strijd blijft houden, dan kan je beter gaan latten. Dat is geen schande.
vrijdag 19 januari 2024 om 16:14
Toileteer schreef: ↑18-01-2024 11:52Ja, dat ben ik wel met je eens hoor, dat hij soms wel een slachtofferrol aanneemt. Het 'micromanagen' zat er volgens hem ook in dat ik een keer gevraagd had of hij zijn vieze sokken uit wilde doen als hij op de bank kwam liggen. Hij ervaart dat blijkbaar als micromanagen, ik gewoon als een vraag
En nu? Wat is je plan, voel jij je wel veilig bij hem? En wat is zíjn plan om iets aan de (scheve) relatie te doen?
vrijdag 19 januari 2024 om 16:18
Even nog uit de OP: "Hij zegt dat hij nog steeds zielsveel van mij houdt, maar dat hij telkens maar blijft hopen dat het beter wordt en dat telkens maar niet gebeurd."
Alleen in slechte relaties wordt op fora gesproken met termen als 'zielsgelukkig' (of 'ik sta op een voetstuk' of 'hij draagt me op handen').
Het klinkt namelijk niet als zielsgelukkig.
En hoezo hoop hij dat het beter wordt? Wat, wie?
Alleen in slechte relaties wordt op fora gesproken met termen als 'zielsgelukkig' (of 'ik sta op een voetstuk' of 'hij draagt me op handen').
Het klinkt namelijk niet als zielsgelukkig.
En hoezo hoop hij dat het beter wordt? Wat, wie?
vrijdag 19 januari 2024 om 23:28
Eens. Wat een gezuig van sommige mensen over sokken.parbleumondieu schreef: ↑18-01-2024 18:16Ik ben het er niet mee eens. Als IK 2000 euro heb neergelegd voor een bank, is het MIJN bank. En als het een fijne, warme, respectvolle relatie is dan mag mijn partner heerlijk van mijn mooie bank genieten en wordt het onze bank. Als het een eikel is die zich bij mij 'niet thuis voelt', dan moet hij mijn bank niet besmeuren met vieze sokken.
TO, ik vind het vaag wat er gezegd wordt. Het klinkt als eromheen draaien. Jullie kunnen beter eerlijker tegen elkaar zijn en tegen elkaar zeggen wat jullie willen en missen op dit moment.
Het is wel een goed voorbeeld die de relatie laat zien: het is TO haar bank, hij moet erop letten die schoon te houden.
Er is nog geen sprake van het concept “gezin”.
Dat TO te snel is gaan samenwonen, kan ze niet meer terugdraaien.
Wél eens met de reacties dat het voor dochter zeer weinig stabiel is allemaal. Mijn ouders zijn zelf uit elkaar gegaan toen ik een peuter was. En terwijl ik mijn hele leven in hetzelfde huis heb gewoond en mijn moeder geen nieuwe vriend had tot ik zelf een puber was, vind ik het best heftig dat ik al sinds ik zo klein was een gebroken gezin heb gehad. Dat laat zeker sporen na.
Veritas vos liberabit
dinsdag 30 januari 2024 om 06:07
dinsdag 30 januari 2024 om 08:29
Ik zou hier klaar mee zijn.
Niets zo onaantrekkelijk als een vent die zeurt over dat hij zich moet aanpassen (goh, echt? De rest niet dan?).
Of klagen in termen als "onveilig gevoel".
Ik zou het heel misschien nog een LAT- kans geven, maar verder niet.
Iig géén kindje samen maken!
En als ik je andere topic lees: run, forest, run!
*betaal hem die 5000 euro verschil bij de verkoop van de woning.
Niets zo onaantrekkelijk als een vent die zeurt over dat hij zich moet aanpassen (goh, echt? De rest niet dan?).
Of klagen in termen als "onveilig gevoel".
Ik zou het heel misschien nog een LAT- kans geven, maar verder niet.
Iig géén kindje samen maken!
En als ik je andere topic lees: run, forest, run!
*betaal hem die 5000 euro verschil bij de verkoop van de woning.
de wereld wacht om ontdekt te worden
dinsdag 30 januari 2024 om 11:13
Nou dit inderdaad. Samen geforceerd gezinnetje spelen ten koste van de kinderen want als je ziet hoe vaak dit soort relaties falen schrik je je rot.S-Groot schreef: ↑18-01-2024 12:13Hoe kun je dit nou doen? Je hebt een kind. Dan ga je toch niet met iemand waar je pas een jaar een relatie mee hebt een huis kopen?! Waarom moet het toch allemaal zo snel, denk toch eens na over je verantwoordelijkheid naar je kind toe, zoals stabiliteit bieden.
Ga latten.
dinsdag 30 januari 2024 om 11:46
De maatschappelijke druk om weer samen te gaan wonen is best groot.
Probeer tegenwoordig in je eentje bijvoorbeeld maar eens een leuk huis te kopen/huren.
En een latrelatie kost naast veel tijd die je als alleenstaande ouder nou ook meestal niet "over" hebt, ook geld. Twee woningen met alle vaste lasten, twee gevulde koelkasten, het geplan en en het heen en weer gereis. En latrelatie is duurder en bewerkelijker dan samenwonen.
Ik vind het ook geen goed idee om gezinnen zo snel samen te voegen, maar ik snap ook wel wat mensen drijft om dat toch te proberen.
Probeer tegenwoordig in je eentje bijvoorbeeld maar eens een leuk huis te kopen/huren.
En een latrelatie kost naast veel tijd die je als alleenstaande ouder nou ook meestal niet "over" hebt, ook geld. Twee woningen met alle vaste lasten, twee gevulde koelkasten, het geplan en en het heen en weer gereis. En latrelatie is duurder en bewerkelijker dan samenwonen.
Ik vind het ook geen goed idee om gezinnen zo snel samen te voegen, maar ik snap ook wel wat mensen drijft om dat toch te proberen.
If none of us is prepared to die for freedom, then all of us will die under tyranny.
dinsdag 30 januari 2024 om 13:08
Dus dan ga je uit economische redenen samenwonen. Gezien de andere topic van TO is dat dus geen succes en ik vind dit ook een hele slechte drijfveer.merano schreef: ↑30-01-2024 11:46De maatschappelijke druk om weer samen te gaan wonen is best groot.
Probeer tegenwoordig in je eentje bijvoorbeeld maar eens een leuk huis te kopen/huren.
En een latrelatie kost naast veel tijd die je als alleenstaande ouder nou ook meestal niet "over" hebt, ook geld. Twee woningen met alle vaste lasten, twee gevulde koelkasten, het geplan en en het heen en weer gereis. En latrelatie is duurder en bewerkelijker dan samenwonen.
Ik vind het ook geen goed idee om gezinnen zo snel samen te voegen, maar ik snap ook wel wat mensen drijft om dat toch te proberen.
dinsdag 30 januari 2024 om 13:16
Als je weer zou gaan samenwonen zou je netto besteedbaar inkomen wel eens flink kunnen verslechteren omdat je elkaars toeslagpartner wordt en partneralimentatie wegvalt.merano schreef: ↑30-01-2024 11:46En een latrelatie kost naast veel tijd die je als alleenstaande ouder nou ook meestal niet "over" hebt, ook geld. Twee woningen met alle vaste lasten, twee gevulde koelkasten, het geplan en en het heen en weer gereis. En latrelatie is duurder en bewerkelijker dan samenwonen.
dinsdag 30 januari 2024 om 15:45
Het verhaal wat je schrijft is voor mij redelijk bekend terrein, wij zijn vorig jaar gaan samenwonen wel na een aantal jaar. Hij woonde bijna 300 km verder.. alleen tijdens samenwonen werd hij ongelukkig en voelde zich niet fijn en ik heb een zoon van 20 en dat werkte dus niet. Na lang wikken en wegen en ook ruzies toch besloten apart te gaan wonen. Ruzies zijn er niet meer, mede omdat we niet op elkaars tenen lopen. Voor mij is dit ook nog niet ideaal omdat je elkaar wel mist en dit niet de situatie was die ik wou. Maar dat komt nog wel. Wat ik wil zeggen is als we wel bij elkaar bleven wonen zou het stuk gaan en dat hebben we nu voorkomen. En ik vond het ook niet oke voor mn zoon als die in die situatie bleef. En ik snap dat jullie een koopwoning hebben en dit dus niet zo snel is opgelost. Maar denk wel na dat het op deze manier dus ook niet lekker gaat. Succes!
I,m gonna keep on running.. cause winners never quit.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
