Ik geef te weinig tegengas, hoe leer ik dat?

Een beetje een first world problem, maar wel iets waar ik nu al herhaaldelijk tegenaan loop. Ik krijg van verschillende mensen te horen dat ik te weinig tegengas geef. Drie keer in een relatie (waaronder mijn eerste en mijn laatste relatie) en nu ook in een gewone vriendschap (met een vrouw).

Voor mijn gevoel heb ik wel een eigen mening en soms zelfs een sterke mening, maar ik voel niet de noodzaak om die op dagelijkse basis overal te ventileren. Ik ben niet zo heel goed in ruziemaken en conflictvermijdend. Ik word ook wel vaak een pleaser genoemd en daar wil ik vanaf. Hoe leer ik om meer tegengas te geven? Ik snap gewoon nooit hoe dat moet. Als iemand een politiek relaas afsteekt en ik ben het ermee eens, moet ik dan het tegenovergestelde beweren? Is dat dan tegengas?

Vaak als iemand initiatief toont om iets te doen ben ik heel meegaand. Ik kom zelf met te weinig (spannende) initiatieven. Ik kom niet verder dan een hapje eten ergens, een avondje bios, een citytrip, een terrasje of het theater. Ik ben gewoon vrij saai en introvert, maar zou graag leren om wat spannender te worden en meer tegengas te bieden.

Ik kom hier weer even advies vragen.

Gisterenavond ben ik uit eten geweest met een groepje vrouwen/vriendinnen uit mijn oude woonplaats.

Sommigen van hen heb ik al een jaar niet gezien en ik kreeg toen ik dat zei van één van hen de reactie dat ik ook degene ben die is verhuisd, en dat ik me tegenwoordig te goed voel voor mijn oude woonplaats vanuit de randstad.

Ik kom wekelijks in mijn oude woonplaats (om mijn ouders of vriendinnen te bezoeken) en vind het daar inderdaad niet leuk en nogal bekrompen, typisch Veluws. Ik heb gezegd dat ik oude woonplaats weliswaar niet zo leuk vind, maar dat ik hen ontzettend leuk vind en het daarom zeker niet erg vind om af te reizen. En dat ik niet zo goed match met mijn oude woonplaats, maar ik me daarom nog wel kan voorstellen dat anderen zich er thuis voelen. Dat iedereen iets anders van zijn woonomgeving verwacht.

Ik ken intussen de etiquette dat de verhuisde persoon nooit bezocht hoeft te worden en vrienden in de oude woonplaats zelf moet bezoeken, maar ik gaf nog maar een keertje aan dat ze ook bij mij altijd welkom zijn. Ze vinden het echter te ver om te rijden en te veel gedoe met parkeren (ik woon in een enorme Vinex-wijk met plenty parkeerplaatsen, maar soit) en verstaan het Zaans niet, wat uiteten gaan of iets onmogelijk zou maken (echt onzin, maar dat krijg ik er niet in).

Ik kan ze natuurlijk niet dwingen om mijn kant ook eens op te komen, maar het zit me een beetje dwars dat ik altijd met kind en het OV hun kant op moet komen en dat er totaal geen wederkerigheid is. Moet ik dit echt slikken omdat ik verhuisd ben, of kan ik het contact ook laten verwateren? Ik ben voor een simpel bezoekje vaak gewoon een hele dag kwijt en ik doe dat met liefde, maar ik voel geen wederkerigheid. Zeker niet van mijn voormalig beste vriendin. Toen zij in scheiding lag ben ik zwanger en al een week bij haar gaan logeren (ze wilde niet alleen zijn) en heb ik het huishouden en de zorg voor haar twee kinderen (dat laatste was overigens heel leuk!) grotendeels op me genomen.

Maar toen ik met complicaties in het ziekenhuis kwam met 39.5 weken, heb ik andersom niks gehoord…

Wat denken jullie?

Doreia* schreef: ↑

23-04-2023 22:17

Verwateren.

Dat was ook mijn gedachte. Aan de ene kant lijkt het me prima, want ik heb geen zin in eenrichtingsverkeer. Aan de andere kant is het ook best een beetje verdrietig, want ik heb (sommige van) deze mensen heel graag in mijn leven.

m-april schreef: ↑

23-04-2023 22:34

Heb je weleens echt heel direct in een 1-op-1 gesprek, naar degenen die je graag in je leven hebt, uitgesproken dat je de wederkerigheid in de vriendschap mist? Dat je ze graag in je leven hebt, maar dat het op deze manier voor jou niet gelijkwaardig voelt?

Jazeker, maar toen kreeg ik te horen dat het gewoon druk is bij hen, dat de afstand lastig is en toentertijd was er ook nog Corona. Eigenlijk allemaal excuses…

Creatieveling schreef: ↑

24-04-2023 07:17

Ik vind je vriendin niet leuk klinken. Het is vrij normaal dat je vraagt hoe het met iemand is als zij in het ziekenhuis ligt. Dingen zijn heel erg scheef gegroeid, want jij doet heel veel voor ze, en dan bedoel ik dat je er in huis bent geweest om haar te helpen. Maar als er geen enkele wederkerigheid is, zou ik stoppen om energie in zo iemand te stoppen.

De redenen die ze aangeven zijn bullshit, want als ze rijden eng vinden, kunnen ze net zo goed met OV, dat doe jij nl ook, dus het is mogelijk om er met het OV te komen.

Dat vrees ik ook, dat het scheefgegroeid is. Ik denk dat ik deze mensen wat meer ga loslaten en minder ga investeren. Uiteindelijk zal het dan verwateren. Heel jammer, maar misschien past deze vriendschap niet meer zo bij mijn vroegere vriendinnen. En dan wil ik me ook niet opdringen.

Nomellamas schreef: ↑

24-04-2023 08:11

Beetje mee gelezen, komt op mij over dat je je eigen onderbuik gevoelens over wie of wat wel en niet bij jou passen soms naast je neerlegt omdat je het goed wilt doen.

Tenminste, ik herken dat van mezelf in sommige dingen die jij schrijft dus of wat ik zeg klopt weet ik niet..

Ik heb nu ook een vriendschap waarvan ik weet dat het niet bij mij past en zij wil zo graag, neemt haar kind er in mee, en ik voel me zo lullig als ik afzeg omdat ik ook niet goed weet hoe ik nou moet zeggen dat ik eerder spanning voel dan ontspanning door met haar om te blijven gaan.

Een andere vriendin van mij zegt je oordeelt te snel.. een stemmetje in mij zegt het past gewoon niet bij mij.. en ik weet dat ik ergens eerlijk moet zijn en voor mijn eigen redenen mag kiezen en wil tegelijkertijd niet die trut zijn..

Ik heb geen moeite met dingen zoals tegengas.. dat dan weer niet.. maar tegengas geven voelt niet altijd prettig om te doen, in welke situatie dan ook.

Toch denk ik dat het wel goed is dat ik dat doe, want zo leren mensen mij ook kennen. Tegengas is niet perse negatief, te veel tegengas is agressief te weinig tegengas is passief en in het midden ligt assertief.

En dat mag je gewoon zijn, zo weten de mensen ook wat ze aan jou hebben.

En soms vergt dat moed.. dan is het moeilijk om te doen, maar wel nodig zodat iedereen weet waar ze aan toe zijn met elkaar.

Dus ik ben moed aan het verzamelen om die 'vriendin'die niet bij me past te vertellen dat ik de klik eigenlijk helemaal niet zo voel met haar.. ze zal gekwetst zijn, maar ik weet dat ik het ook genoeg kans gegeven heb en daar moet ik mijn schuldgevoel mee troosten over het feit dat ik haar daar misschien mee kwets.

Lastig he.. maar het hoort zoals iemand eerder schreef wel bij het leven.. en ik wil niet hoeven piekeren over vriendschappen maar gewoon ontspannen met mensen omgaan. Soms past het gewoon niet.

Ja, een feest van herkenning, deze post! Alsof ik mezelf lees.

Het is inderdaad zo dat ik het goed wil doen, en ook ga analyseren waarom ik het gewoon nog een kans zou moeten geven. Ik ga daarmee stoppen, in elk geval. Het is vermoeiend en het zorgt gewoon niet voor leuke vriendschappen.

Anderlicht schreef: ↑

30-04-2023 10:32

Het gaat niet om tegengas maar leren om je eigen behoeftes en wensen/grenzen te voelen en deze op een gezonden manier te bewaken. Leer om contact te maken met jouw gevoelens en deze serieus te nemen.
Vanuit een onveilige hechting ben je ontwikkeld om jezelf aan te passen om liefde te krijgen ( of juist vermijding van contact omdat je snel overprikkeld voelt) Hierdoor ben je jezelf verloren.
Zoek Lars Faber op internet/YouTube. Je kan een test doen en ik weet zeker dat je hoog scoort op codependency.
Het is belangrijk dat jezelf begrijpt om nu gericht te kunnen ontwikkelen. Zelfliefde is de sleutel naar gezonde relaties.
Als codepent trek je altijd bepaalde mensen aan omdat je een onderdeel bent van deze dynamiek. Verander jij dan trek je automatisch ander type mensen aan.

Dankjewel voor de tip van Lars Faber! Heel interessant.

Mezelf aanpassen om liefde of goedkeuring te krijgen herken ik wel. Vaak heb ik toch het idee dat de ander meer of beter is en ik er niet echt toe doe.

Ik denk inderdaad vanuit een onveilige hechting. Ik herinner me levendig dat ik me als kind altijd aan het aanpassen was om mijn moeders goedkeuring te krijgen. Helaas lukte dat vaker niet dan wel. Ik herinner me vooral hoe misprijzend ze altijd keek en het gevoel dat dat gaf.

Ik ben woensdag gestart met therapie en al tijdens de eerste sessie werd er best wat duidelijk. Dat had ik echt niet verwacht. De therapeute had een groot vel papier en maakte een soort stamboom (mijn ouders, hun ouders, broers en zussen, kids) en door de vragen die ze stelde rolde daar gewoon een heel kloppend beeld uit. Ik stond er echt versteld van en kijk al uit naar de volgende sessie over anderhalve week.

Podcast schreef: ↑

30-04-2023 13:51

Ik begrijp je TO. Ik crosste jarenlang het hele land door, naar mijn geboortedorp en een vriendengroep in Amsterdam. Twee ‘partijen’ die lastig uit hun habitat te krijgen zijn. Toen dat crossen even niet ging, zag ik nauwelijks iemand. Ik heb alles dood laten bloeden.

Onlangs werd er iemand 50 jaar in de vriendengroep, ik zit nog wel in een app-groep. Diegene heb ik jarenlang niet gesproken. Heel enthousiast werd er door drie mensen gevraagd of ik ook kwam. Ik wist helaas dat het niet om mij ging, maar dat ik ze ze als taxichauffeur kon oppikken omdat ik niet drink. Zoals ik jarenlang had gedaan. Helaas, ik kon niet:)

Ik zou zeggen TO, er komen andere, leukere mensen op je pad. Meestal onverwachts.

Dankjewel voor je reactie, heel herkenbaar!

Ik heb getwijfeld om hiervoor een nieuw topic te openen, maar denk dat het hier ook wel past.

Mijn moeder (bijna 54) is enorm misogyn. En dan bedoel ik echt extreem. Ze is momenteel terminaal ziek dus de kinderen en ik gaan daar elke week naartoe. Sowieso heeft mijn oudste een hele goede band met zijn grootouders dus niet gaan is geen optie en eigenlijk ook iets waarvan ik zeker weet dat ik spijt krijg als mijn moeder is overleden.

Mijn ouders zijn nogal van de actualiteiten bespreken en eigenlijk kom je daar ook niet onderuit. Ze doet dan uitspraken die echt stuitend zijn. Ten tijde van het grensoverschrijdend gedrag bij de redactie van NOS Sport riep ze geregeld uit dat "we ook nergens meer tegen kunnen", "vrouwen zich ook maar wat graag omhoog neuken" en "je gewoon van je af kan bijten." Om het af te toppen met "ik heb dit soort dingen nooit meegemaakt omdat ik mijn mannetje sta." (Ze heeft dit soort dingen overigens wél meegemaakt weet ik van doorvragen. Een congiërge op de middelbare school die vroeg of ze met hem naar bed wou. Hij was iets van 60 en zij 13. Ook in het zwembad betast worden als kind/tiener door Turkse mannen. Dat vindt zij normaal omdat ze nog niet gewend waren aan de cultuur hier.)

Toen ik kort daarop vertelde dat ik ook met grensoverschrijdend gedrag te maken had op de werkvloer (inmiddels werk ik er niet meer) hoorde ze mijn verhaal aan en vond ze vervolgens dat ik veel duidelijker had moeten zijn, ik het over mezelf had afgeroepen en me ook wat meer behoudend moest kleden. Daarnaast vond ze dat je nu eenmaal niet te veel met mannen moest praten, want die hebben nu eenmaal behoeften en gaan er iets van denken.

Ze vindt overigens ook dat vrouwen die dronken zijn niet verkracht kunnen worden, mensen die biseksueel zijn gewoon van twee walletjes willen eten en vies zijn en wel meer van dat soort dingen. Dit is echt pas het topje van de ijsberg. Ik heb in het verleden (op redelijk jonge leeftijd) te maken gehad met (bewezen) seksueel geweld (inclusief veroordeling dus) en zij vond dat toen allemaal wel meevallen en "je zoekt zulke mensen ook zelf op".

Ik probeer mijn zoon op een goede manier op te voeden door veel met hem te praten. Dat is aardig gelukt tot nu toe, maar ik merk ook dat zijn oma best invloed kan hebben op hem. Dat kost mij dan weer enorm veel moeite om eruit te krijgen met zware gesprekken. Waarna hij het weer met zijn oma bespreekt en ik van haar teruggekoppeld krijg dat ik een radicale feminist ben die er met een gestrekt been in gaat en mijn kind vergiftigt met dit soort denkbeelden.

Hoe kan ik hiermee omgaan? Tijdens discussies met haar raak ik enorm getriggerd en krijg ik regelmatig een woede uitbarsting. Ik probeer dit soort onderwerpen dus te vermijden, maar je komt er niet onderuit dat er eens iets besproken wordt. Of dat er iets voorbijkomt op televisie en zij haar uitgesproken mening ventileert. Ook als dit soort dingen niet besproken worden, raak ik door haar in het algemeen getriggerd. Ik merk dat ik dus vaak boos wordt en aansla op elk ding dat ze zegt. Nu is het zo ver gekomen dat ik zelfs kwaad word als ze vraagt wat ik in mijn koffie wil. Om de kleinste en pietluttigste dingen dus.

Onderste alinea niet quoten graag!

Hoe ga ik hiermee om? Mijn vader is overigens niet misogyn en schrijft het toe aan mijn moeders afkomst (ze is Oost-Europees, denk aan het meest vrouwonvriendelijke land daar. Ze is trouwens op haar 4e al naar Nederland gekomen, dus het is niet zo dat ze daar is opgegroeid en dat soort dingen meekreeg. Haar moeder (mijn oma) was een alleenstaande tienermoeder met een alcoholprobleem en nog andere sociale problemen, dus ik snap dat zij ook een veilige thuisbasis mist.).