Ik heb mijn man bedrogen... Hoe nu verder

Dag allemaal

Mijn 1e topic hier. Vind het enorm spannend om mijn gevoelens open en bloot te gooien maar ik ben op zoek naar dames/heren die in een soortgelijke situatie beland zijn en die er goed of slecht uitgekomen zijn. Neem dus rustig de tijd om onderstaand verhaal door te nemen.

Mijn partner en ik leerden elkaar 7 jaar geleden kennen op vakantie. Een onbezonnen vakantieliefde draaide eens terug in België uit op een echte relatie. Wij woonden 80km van elkaar weg maar niets hield ons tegen om bij elkaar te zijn. We waren helemaal halsoverkop verliefd.
Mijn partner is 8 jaar ouder en liet een hele wereld voor me open gaan. Leerde me genieten van het leven, was altijd optimistisch en zag het leven door een roze bril.
Na 3 jaar besloten we samen een huis te kopen in zijn provincie. Weg van mijn familie en vrienden. Ik veranderde van werk en ging er volledig voor.
2 jaar geleden hebben we ons mooie zoontje mogen verwelkomen. Ons gezin was compleet en niets kon ons tegenhouden.
Maar zoals in vele relatie was de komst van ons zoontje niet alleen een wonder en een prachtig geschenk, maar ook iets wat onze relatie een enorme deuk gegeven heeft.
Ik vond het heel confronterend dat mijn leven plots in het teken stond van iemand anders, een klein hulpeloos wezentje, en niet meer de focus op mezelf gelegd werd.
Door Corona hebben we financieel een flinke deuk gekregen. Ik heb tijdens mijn zwangerschap 6 maanden van een uitkering geleefd en hierdoor was ons spaarpotje serieus gedaald.
Mijn vriend begon zich meer en meer af te sluiten voor mij. Hij is nooit een prater geweest en verwerkt zijn gevoelens liever op zijn eigen manier.
Ik ben op zich wel een prater, maar enkel bij de juiste personen. Waar ik feedback bij krijg, wanneer ik stoot op een muur, keer ik snel ook in mezelf en stopt het gesprek.
Een klein jaar geleden kwam ons eerste echte dieptepunt. Ik besloot toen alleen voor enkele dagen met ons zoontje en mijn ouders naar de zon te trekken. Dit heeft onze relatie goed gedaan. Even afstand van elkaar, het gemis dat boven kwam.
Maar enkele weken later kwamen we opnieuw in hetzelfde cirkeltje terecht.
Mijn partner was niet meer de man waarop ik verliefd geworden was. En dat hoeft ook niet na 7 jaar. Maar zijn levensvreugde was weg. Hij was altijd boos en gefrustreerd. Er kwamen weinig mopjes, geen affectie meer. Ons zoontje weet niet wat liefhebben is. Hij ziet ons nooit knuffelen, nooit een kus. Alleen maar frustraties die worden uitgesproken. Ik voelde me meer en meer wegzakken in verdriet en ongeluk. Praten luktte niet tussen ons.

Ik ga graag eens uit met mijn vriendinnen. Iets drinken en daarna gaan dansen doe ik ontzettend graag. Al 7 jaar ga ik alleen met hun weg omdat het mijn vriend niks (meer) zegt. Hij heeft zijn tijd gehad zegt hij altijd, voor mij.
7 jaar lang ben ik nooit in de verleiding gekomen. Dat interesseerde mij ook niet, tot op de dag van vandaag zelf nog niet.
Maar eind november was er een jaarmarkt in mijn oude schoolbuurt. Iets waar we ieder jaar naartoe gaan met de vriendinnen. Dan drinken we in de plaatselijke cafés iets en er wordt gedanst.
Die avond kwam ik aan de praat met een kennis. Een jongen die ik van vroeger in het uitgaan ken maar die 3 jaar jonger is. We hebben de hele avond gebabbeld, verder niks speciaals.
De dag erna kreeg ik via instagram een berichtje of ik veilig thuis geraakt was.
Dat een jongen oprecht interesse toonde in me, wetende dat ik een partner en een kindje heb, dus zonder bijbedoelingen, spoorde me aan om hierop te antwoorden.
Dagen en weken gingen voorbij en geleidelijk aan hoorden we elkaar meer en meer. Ik was geïnteresseerd in zijn leven, zijn werk, zijn gedachtes. Hij in mijn leven, mijn kind, mijn relatie. En voor ik het wist zat ik 's avonds, wanneer mijn partner al sliep, nog uren met hem te praten. Over vanalles, maar nooit flirterig.
Ik wist op dat moment dat de vriendschap een beetje uit de hand aan het lopen was. Dat ik te veel belang hechtte aan een andere man. Maar mijn partner stuurde zelf geregeld nu en dan eens met een vrouwelijke collega of een vriendin. Ik zag er geen kwaad in en vond dat ik ook het recht had op een vriendschap.
Midden december was er een kerstmarkt in dezelfde regio als de jaarmarkt en ook hij was daar aanwezig. We hebben toen terug gepraat en ik merkte dat er nu wel een beetje geflirt werd en dat ik dat niet meteen erg vond... Hij was te dronken om nog zelf naar huis te rijden dus heb ik hem toen thuis af gezet. Er is toen niks gebeurt maar ik durfde dit ook niet thuis te vertellen. Mijn vriend zou vragen gaan stellen waarom ik iemand uberhaupt naar huis bracht en ik wou mijn vriendschap niet opgeven.
2 weken later moest ik toevallig naar een bepaalde stad voor het werk. Die jongen was daar toevallig ook en vroeg om even samen iets te gaan drinken. Ik heb hiermee ingestemd, ik wou hem graag terug zien. Helaas hebben we als afscheid toen gekust met elkaar.
Ik wist niet wat er me overkwam. Ik belde mijn beste vriendin op en vroeg haar om raad. Ik zou hem niet meer contacteren en het niet meer verder laten komen.
De volgende dag zocht hij toch terug contact en het was sterker dan mezelf... We spraken wel af elkaar niet meer te zien en het enkel te houden op een vriendschap. Maar ik zou wel werken aan mijn relatie. Die meer en meer op de achtergrond verdween.

Ik sprak later die week mijn partner aan. Over mijn gevoelens. Dat het voor mij nu of nooit was. Dat ik me onbegrepen en onbemind voelde en er dringend iets moest gebeuren.
Ook dat gesprek liep uit op een discussie. Waarbij we beiden onze frustraties aangaven maar niet tot een oplossing kwamen. Het gesprek viel weer stil.

Een week later, net na oudjaar zag ik hem opnieuw. Tijdens het uitgaan. Dit keer vroeg hij me opnieuw hem thuis af te zetten en toen hebben we opnieuw gekust. Ik weet het, ik had toen echt aan de rem moeten trekken. Maar het gevoel was op dat moment zo fijn.
Het voelde vertrouwd en ik was ervan overtuigd dat mijn partner me niet meer wou.
Het weekend erna hebben we seks gehad... 2x.
1x na het uitgaan. Plots en onverwachts.
De dag erna heel bewust.

Zondag keerde ik terug naar huis met een verschrikkelijk groot schuldgevoel. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik had een gezin, een lief mooi braaf gezond kindje, een mooi huis, een man waar ik ooit zo dol op was.
Maar er was nu ook die andere persoon... Waar ik toch ergens gevoelens voor aan het krijgen was.
Mijn hoofd stond niet stil. Ik wist niet hoe ik hier nog uit moest geraken.
Tot mijn man vrijdag nacht een berichtje zag.... slaapwel met een hartje.
En dat zette de hele nachtmerrie op gang.
Hij las alle berichten, kwam erachter dat ik een week ervoor seks gehad had en zijn wereld stortte ineen.
Hij is er kapot van, gebroken,... Ik heb hem nog nooit zien wenen. Nu doet hij niks anders. Hij eet niet, slaapt niet, hij is gebroken.
Ik ben er zelf ook kapot van. Hoe heb ik mijn gezin deze hel kunnen aandoen...

De afgelopen week verbleef ik bij mijn moeder. Deels met mijn zoontje, deels alleen.
Komende week hebben we opnieuw een regeling. 3 dagen bij mij en 3 dagen bij hem. Vanaf zaterdag zou ik misschien ons huis terug in mogen. Maar dat is nog heel onzeker.

Al het contact met die jongen is verbroken sinds vorig weekend. Maar ik krijg hem niet uit mijn hoofd. Dagelijks denk ik hoe het met hem zou gaan , hoe hij dit verwerkt, of het bij hem ook meer was dan een onbezonnen flirt,... Maar ik mag geen contact meer zoeken. Ik moet het doen voor mezelf maar ook naar mijn partner toe en mijn zoontje.
Hij is er nog niet aan uit of hij dit nog een kans wil geven. Hij weet niet hoe hij dit trauma ooit zal kunnen verwerken.

Ik heb donderdag aanstaande een eerste gesprek met een therapeut. Om al even mijn verhaal neer te leggen. Ik hoop op termijn samen te kunnen gaan maar dit zou zo een grote stap zijn voor hem.
Ik wil mijn gezin nog proberen te redden. Maar dat lukt niet als er nog iemand anders door mijn hoofd spookt. En ook niet wanneer ik niet zeker ben dat hij het uberhaupt nog wilt.
Het is zo een turbulente periode. Ik ga eraan onderdoor.
Ik eet niet meer, slaap zo slecht en neem kalmeringsmiddelen...

Ben op zoek naar mensen die ook dit soort situatie meegemaakt hebben en die willen delen hoe zij hier doorgekomen zijn...
Voel me hopeloos en alleen...

Veel liefs.

Silbannacus schreef: ↑

07-02-2023 14:45

Ik heb in een vergelijkbare positie verkeerd, maar dan van de andere kant, die van je man dus. Je verhaal rakelt veel op.

We zijn nu een paar jaar verder, we zijn nog bij elkaar, met veel therapie. Ik snap je verhaal, ik snapte dat van mijn partner ook, echt waar, maar er is zóveel kapot gemaakt! Dat is tussen jullie ook het geval, zo lees ik.

Er is geen dag zonder verdriet, schaamte, boosheid, argwaan, angst.

Ik hou zielsveel van mijn vrouw, maar hoe vaak denk ik niet dat scheiden beter was geweest, en zelfs is. Om mezelf te beschermen.

Ik hoop dat je met je man kunt onderzoeken of je samen nog verder kunt, en als er een basis is, gá er dan ook voor! Al het mindere voelt hij, en is een verlengde lijdensweg. En kun je dat niet opbrengen, ben dan niet nog een keer laf, zoals je al was, maar stop ermee, ook voor hem.

Bedankt voor je reactie. Dit is de enige in alle 116 reacties die me verder helpt...
Vind het jammer om te horen dat jullie dit na al die jaren nog steeds meedragen. Maar dat is ergens logisch en hier verwacht ik me zelf ook aan...
Het is inderdaad de vraag, is onze basis stevig genoeg om ons hier door te slaan of niet...

Hi iedereen

Nou iedereen blijkt me hier heel goed te kennen, lekker ontploft met alle insinuaties over mijn karakter en hoe ik een spiegel nodig heb.

In mijn OP lijkt het inderdaad alsof ik de fout bij mijn partner leg. Ik heb daarna ook meteen gereageerd dat ik in geen geval vind dat mijn partner schuld heeft bij mijn vreemdgaan. Wel in de barsten die onze relatie al had...

Had ik in mijn OP dan moeten schrijven "jongens ik had een fantastische relatie met mijn man maar voelde toch de drang om een emotionele connectie aan te gaan met een ander en dan ook nog eens fysiek over de schreef te gaan maar ik heb hier nu spijt van want mijn relatie was zo sterk en ik voelde me perfect gelukkig met mijn man" terwijl dit helemaal niet het geval was?
Ik kan ook alleen maar de situatie schetsen vanuit de "ik-vorm".

Mijn bedoeling van dit topic was het zoeken en vinden van koppels die in soortgelijke situatie zitten/zaten en hierin hun ervaring willen delen.

Tuurlijk ben ik degene die in de fout is, die mijn man ongelooflijk veel pijn gedaan heeft en hem mogelijks een levenslang trauma bezorgd heeft.
Maar ja , de bedrieger is hier blijkbaar altijd meteen de harteloze trut die niet aan zelfreflectie kan doen en die de schuld bij een ander legt...

Als er geen zinvolle reacties meer komen zal ik dit topic sluiten.

Voor allen die wel met een open geest gereageerd hebben, bedankt voor de berichtjes. Hier en daar put ik toch energie uit sommige berichten.

Het laatste wat ik wil zijn is het "slachtoffer" of die rol aannemen.

Ik vind het gewoon kortzichtig om ervan uit te gaan dat "de bedrieger" geen verdriet, schuldgevoel en zich machteloos kan voelen in deze situatie.

Ik neem zeer gemakkelijk kritiek en feedback aan. Ik heb gewoon zelf geen antwoorden op de opmerkingen die sommigen hebben.
Desondanks mijn gevoel had het niet mogen gebeuren, daar ben ik mij heel bewust van. Maar hoe ik nu verder kijk op onze relatie is voor mezelf ook een raadsel.
Ik weet niet of ik verder kan met mijn man, ookal zijn we beiden bereid om aan onze relatie te werken. Ik weet niet of ik met het schuldgevoel kan verder leven en ik weet niet of hij in staat is dit een plaats te kunnen geven.
Alleen tijd zal dat kunnen uitwijzen vermoed ik.

Het doel van mijn topic was om ervaringen te vinden, van koppels die soortgelijke situatie beleefd hebben en hoe zij hieruit gekomen zijn.

CherryBlossom- schreef: ↑

07-02-2023 21:47

Hé! Hoe wil je dit topic gaan sluiten?

Lastig situatie en een hele weg te gaan als je nog voor elkaar gaat. Maar zoals hier boven al verteld wordt. Elke dag de pijn, verdriet en teleurstelling dragen lijkt mij heel zwaar terwijl je het zal moeten vergeven om verder te gaan. Het zal mij niet lukken vanuit beide kanten gezien. Ik vind het knap als het jullie wel lukt maar ergens ook medelijden dat je verdriet en pijn moet blijven dragen. Elke dag opnieuw.
Ik zal mezelf en de ander meer gunnen dan dat.

En even terug dat je vreemd bent gegaan. Is het niet een soort noodkreet dat je roept om weer geliefd te voelen? Dat is je verlangen, niet zo zeer de jongen waar je mee vreemd bent gegaan. Hij vervult je 'wens' alleen.
Dit zie je namelijk heel vaak in een langdurige situatie.

Het is toch ook een illusie om te denken dat al die jaren perfect zal gaan. Dat is bij niemand zo. Maar wat je er mee doet is aan jezelf.

Ik had niet echt behoefte aan dat "verliefde" gevoel. Ik ben hier altijd heel nuchter in geweest en bessef dat dit altijd in langdurige relaties zal verdwijnen.
En zoals ik vermeld heb, het is echt een gevoel dat onbewust gegroeid is. Van vriendschap naar iets meer...
Ik had eerder behoefte aan erkenning, meer diepgang, oprechte interesse,... dat ik de man in kwestie aantrekkelijk vond heeft me waarschijnlijk over de streep getrokken.
Maar ik bevestig inderdaad daarmee wel het bovenstaande, dat het niet zozeer de persoon op zich was, maar eerder gewoon iemand die wel interesse in me toonde. Zonder het echt over het "verliefde" gedeelte te hebben.
Voor mij is verliefd zijn vlinders in de buik, altijd aan die persoon denken, een toekomst voorstellen met die persoon,... Maar zo ver is het (gelukkig!) wel nooit gekomen.
Nu die persoon weg valt in mijn leven voel ik dat er ook wel een gemis is. Naar de gesprekken etc. Maar dat "verliefde" gevoel mis ik niet, omdat het er niet was...
Ik hoop dat dat een beetje een duidelijke uitleg is..

palanja schreef: ↑

07-02-2023 22:12

Tussen de regels door heb je heel veel reacties gekregen van posters met soortgelijke ervaringen. Vaak is er de emotie vanaf en dan lees je vaak harde conclusies, dat maakt het niet minder waardevol.
Bijvoorbeeld lees je wat er voor nodig is om een kleine kans van slagen te hebben en dat werkt niet wanneer die ander nog door je hoofd sluipt.
Daar krijg je dan harde conclusies in posts voor terug, ook omdat het oneerlijk is tegenover je man dat hij eerst geconfronteerd wordt met vreemdgaan en tijdens een 'lijmpoging' moet knokken tegen een onzichtbare vijand in jouw hoofd.

Ja dat klopt is helemaal waar. En daar voel ik me ook ontzettend schuldig over.
Ik moet eerst voor mezelf uitmaken wat die andere voor me betekend, waarom deze voor zoveel onheil gezorgd heeft en of ik zelf wel in staat ben om mijn relatie nog een kans te geven...
Ik heb dit ook zo eerlijk tegen hem gezegd.
Voorlopig wonen we gescheiden of slaap ik hier en daar eens een nachtje thuis op de zetel omdat het praktisch niet anders kan voor ons zoontje.
Anderzijds merk ik dat terug thuis zijn, bij hem zijn, me goed doet. Mijn gedachten minder laat afdwalen. Maar ik kan voor mezelf niet uitmaken of dit eerder uit schuldgevoel of uit liefde is.
Iemand stelde de vraag of ik nog gevoelens had voor mijn man en die zijn er uiteraard nog. We koesteren samen heel wat herinneringen, 7 jaar van ons leven samen beleefd en hij is uiteindelijk de vader van mijn kindje. Het is echt pas het laatste jaar slecht gegaan tussen ons, waaronder de laatste 6 maanden in het bijzonder.
We hebben in mei even een opflakkering gehad omdat ik toen een week weg gegaan ben met mijn moeder en kind naar Spanje. Ik moest er even tussenuit en mijn partner wou ook ruimte voor zichzelf. Zonder mij en ons zoontje. Er een weekje tussenuit gaan was dus de oplossing en dat heeft ook enkele weken gewerkt. Tot we beiden in onze oude gewoonten gevallen waren en we nu staan waar we zijn op dit moment....
Ik vrees dat mijn egoïsme iedere kans op verzoening onmogelijk gemaakt heeft...
Maar de eerste stap is inderdaad voor mezelf uitmaken wat ik wil.