Ik heb mijn man bedrogen... Hoe nu verder

Dag allemaal

Mijn 1e topic hier. Vind het enorm spannend om mijn gevoelens open en bloot te gooien maar ik ben op zoek naar dames/heren die in een soortgelijke situatie beland zijn en die er goed of slecht uitgekomen zijn. Neem dus rustig de tijd om onderstaand verhaal door te nemen.

Mijn partner en ik leerden elkaar 7 jaar geleden kennen op vakantie. Een onbezonnen vakantieliefde draaide eens terug in België uit op een echte relatie. Wij woonden 80km van elkaar weg maar niets hield ons tegen om bij elkaar te zijn. We waren helemaal halsoverkop verliefd.
Mijn partner is 8 jaar ouder en liet een hele wereld voor me open gaan. Leerde me genieten van het leven, was altijd optimistisch en zag het leven door een roze bril.
Na 3 jaar besloten we samen een huis te kopen in zijn provincie. Weg van mijn familie en vrienden. Ik veranderde van werk en ging er volledig voor.
2 jaar geleden hebben we ons mooie zoontje mogen verwelkomen. Ons gezin was compleet en niets kon ons tegenhouden.
Maar zoals in vele relatie was de komst van ons zoontje niet alleen een wonder en een prachtig geschenk, maar ook iets wat onze relatie een enorme deuk gegeven heeft.
Ik vond het heel confronterend dat mijn leven plots in het teken stond van iemand anders, een klein hulpeloos wezentje, en niet meer de focus op mezelf gelegd werd.
Door Corona hebben we financieel een flinke deuk gekregen. Ik heb tijdens mijn zwangerschap 6 maanden van een uitkering geleefd en hierdoor was ons spaarpotje serieus gedaald.
Mijn vriend begon zich meer en meer af te sluiten voor mij. Hij is nooit een prater geweest en verwerkt zijn gevoelens liever op zijn eigen manier.
Ik ben op zich wel een prater, maar enkel bij de juiste personen. Waar ik feedback bij krijg, wanneer ik stoot op een muur, keer ik snel ook in mezelf en stopt het gesprek.
Een klein jaar geleden kwam ons eerste echte dieptepunt. Ik besloot toen alleen voor enkele dagen met ons zoontje en mijn ouders naar de zon te trekken. Dit heeft onze relatie goed gedaan. Even afstand van elkaar, het gemis dat boven kwam.
Maar enkele weken later kwamen we opnieuw in hetzelfde cirkeltje terecht.
Mijn partner was niet meer de man waarop ik verliefd geworden was. En dat hoeft ook niet na 7 jaar. Maar zijn levensvreugde was weg. Hij was altijd boos en gefrustreerd. Er kwamen weinig mopjes, geen affectie meer. Ons zoontje weet niet wat liefhebben is. Hij ziet ons nooit knuffelen, nooit een kus. Alleen maar frustraties die worden uitgesproken. Ik voelde me meer en meer wegzakken in verdriet en ongeluk. Praten luktte niet tussen ons.

Ik ga graag eens uit met mijn vriendinnen. Iets drinken en daarna gaan dansen doe ik ontzettend graag. Al 7 jaar ga ik alleen met hun weg omdat het mijn vriend niks (meer) zegt. Hij heeft zijn tijd gehad zegt hij altijd, voor mij.
7 jaar lang ben ik nooit in de verleiding gekomen. Dat interesseerde mij ook niet, tot op de dag van vandaag zelf nog niet.
Maar eind november was er een jaarmarkt in mijn oude schoolbuurt. Iets waar we ieder jaar naartoe gaan met de vriendinnen. Dan drinken we in de plaatselijke cafés iets en er wordt gedanst.
Die avond kwam ik aan de praat met een kennis. Een jongen die ik van vroeger in het uitgaan ken maar die 3 jaar jonger is. We hebben de hele avond gebabbeld, verder niks speciaals.
De dag erna kreeg ik via instagram een berichtje of ik veilig thuis geraakt was.
Dat een jongen oprecht interesse toonde in me, wetende dat ik een partner en een kindje heb, dus zonder bijbedoelingen, spoorde me aan om hierop te antwoorden.
Dagen en weken gingen voorbij en geleidelijk aan hoorden we elkaar meer en meer. Ik was geïnteresseerd in zijn leven, zijn werk, zijn gedachtes. Hij in mijn leven, mijn kind, mijn relatie. En voor ik het wist zat ik 's avonds, wanneer mijn partner al sliep, nog uren met hem te praten. Over vanalles, maar nooit flirterig.
Ik wist op dat moment dat de vriendschap een beetje uit de hand aan het lopen was. Dat ik te veel belang hechtte aan een andere man. Maar mijn partner stuurde zelf geregeld nu en dan eens met een vrouwelijke collega of een vriendin. Ik zag er geen kwaad in en vond dat ik ook het recht had op een vriendschap.
Midden december was er een kerstmarkt in dezelfde regio als de jaarmarkt en ook hij was daar aanwezig. We hebben toen terug gepraat en ik merkte dat er nu wel een beetje geflirt werd en dat ik dat niet meteen erg vond... Hij was te dronken om nog zelf naar huis te rijden dus heb ik hem toen thuis af gezet. Er is toen niks gebeurt maar ik durfde dit ook niet thuis te vertellen. Mijn vriend zou vragen gaan stellen waarom ik iemand uberhaupt naar huis bracht en ik wou mijn vriendschap niet opgeven.
2 weken later moest ik toevallig naar een bepaalde stad voor het werk. Die jongen was daar toevallig ook en vroeg om even samen iets te gaan drinken. Ik heb hiermee ingestemd, ik wou hem graag terug zien. Helaas hebben we als afscheid toen gekust met elkaar.
Ik wist niet wat er me overkwam. Ik belde mijn beste vriendin op en vroeg haar om raad. Ik zou hem niet meer contacteren en het niet meer verder laten komen.
De volgende dag zocht hij toch terug contact en het was sterker dan mezelf... We spraken wel af elkaar niet meer te zien en het enkel te houden op een vriendschap. Maar ik zou wel werken aan mijn relatie. Die meer en meer op de achtergrond verdween.

Ik sprak later die week mijn partner aan. Over mijn gevoelens. Dat het voor mij nu of nooit was. Dat ik me onbegrepen en onbemind voelde en er dringend iets moest gebeuren.
Ook dat gesprek liep uit op een discussie. Waarbij we beiden onze frustraties aangaven maar niet tot een oplossing kwamen. Het gesprek viel weer stil.

Een week later, net na oudjaar zag ik hem opnieuw. Tijdens het uitgaan. Dit keer vroeg hij me opnieuw hem thuis af te zetten en toen hebben we opnieuw gekust. Ik weet het, ik had toen echt aan de rem moeten trekken. Maar het gevoel was op dat moment zo fijn.
Het voelde vertrouwd en ik was ervan overtuigd dat mijn partner me niet meer wou.
Het weekend erna hebben we seks gehad... 2x.
1x na het uitgaan. Plots en onverwachts.
De dag erna heel bewust.

Zondag keerde ik terug naar huis met een verschrikkelijk groot schuldgevoel. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik had een gezin, een lief mooi braaf gezond kindje, een mooi huis, een man waar ik ooit zo dol op was.
Maar er was nu ook die andere persoon... Waar ik toch ergens gevoelens voor aan het krijgen was.
Mijn hoofd stond niet stil. Ik wist niet hoe ik hier nog uit moest geraken.
Tot mijn man vrijdag nacht een berichtje zag.... slaapwel met een hartje.
En dat zette de hele nachtmerrie op gang.
Hij las alle berichten, kwam erachter dat ik een week ervoor seks gehad had en zijn wereld stortte ineen.
Hij is er kapot van, gebroken,... Ik heb hem nog nooit zien wenen. Nu doet hij niks anders. Hij eet niet, slaapt niet, hij is gebroken.
Ik ben er zelf ook kapot van. Hoe heb ik mijn gezin deze hel kunnen aandoen...

De afgelopen week verbleef ik bij mijn moeder. Deels met mijn zoontje, deels alleen.
Komende week hebben we opnieuw een regeling. 3 dagen bij mij en 3 dagen bij hem. Vanaf zaterdag zou ik misschien ons huis terug in mogen. Maar dat is nog heel onzeker.

Al het contact met die jongen is verbroken sinds vorig weekend. Maar ik krijg hem niet uit mijn hoofd. Dagelijks denk ik hoe het met hem zou gaan , hoe hij dit verwerkt, of het bij hem ook meer was dan een onbezonnen flirt,... Maar ik mag geen contact meer zoeken. Ik moet het doen voor mezelf maar ook naar mijn partner toe en mijn zoontje.
Hij is er nog niet aan uit of hij dit nog een kans wil geven. Hij weet niet hoe hij dit trauma ooit zal kunnen verwerken.

Ik heb donderdag aanstaande een eerste gesprek met een therapeut. Om al even mijn verhaal neer te leggen. Ik hoop op termijn samen te kunnen gaan maar dit zou zo een grote stap zijn voor hem.
Ik wil mijn gezin nog proberen te redden. Maar dat lukt niet als er nog iemand anders door mijn hoofd spookt. En ook niet wanneer ik niet zeker ben dat hij het uberhaupt nog wilt.
Het is zo een turbulente periode. Ik ga eraan onderdoor.
Ik eet niet meer, slaap zo slecht en neem kalmeringsmiddelen...

Ben op zoek naar mensen die ook dit soort situatie meegemaakt hebben en die willen delen hoe zij hier doorgekomen zijn...
Voel me hopeloos en alleen...

Veel liefs.

Hi iedereen,

Ik vind het moeilijk om me te verdiepen in het onderwerp "schuldgevoel" op dit moment omdat iedereen me met de vinger wijst als ik ook maar 1 slecht woord zeg over mijn partner. Maar het is wel echt zo dat dit meespeelde in hoeverre ik me schuldig voelde over de hele situatie.
Mijn partner is al 7 jaar geheimzinnig over zijn telefoon, stuurt appjes met vrouwelijke collega's zonder dat ik mocht zien naar wie of wat hij stuurde. 4 jaar geleden hebben we een vertrouwensbreuk gehad toen ik erachter gekomen was dat hij met een collega via Snapchat berichtjes stuurde. Ik zag 1 bericht met "ik jou ook" en een hartje.
Hij zei dat zij relationele problemen had en hij haar hielp. Daardoor Snapchat gedownload had zodat haar partner niet zou zien dat ze steun zocht bij een collega.
Noem mij naief maar ik nam het verhaal aan zoals hij het me omschreef. Maar dit bleef wel in mijn achterhoofd hangen. Ik had nog heel veel vragen, maar zoals ik al eerder omschreef. Communicatie is ons slechtste punt.
Collega in kwestie kreeg na enkele maanden een overplaatsing en zo stopte ook het Snapchat contact. Nu de hele bom ontploft is geeft hij ook aan dat hij destijds misschien meer voor haar voelde dan alleen vriendschap en collegialiteit. Maar dat er nooit meer gebeurd is dan berichtjes.

Dat als context, maakte dat ik me dus, wanneer het appen begon met de andere man, me niet meteen schuldig voelde. Onbewust ervaarde ik een gevoel van als hij mag, waarom mag ik niet...
Kinderachtig en impulsief , dat besef ik nu maar al te goed.
Had nooit van mezelf verwacht dat dit veel verder zou gaan dan alleen vriendschap. Ik ben nog nooit vreemd gegaan en kom zelf uit een gezin waarbij de ouders gescheiden zijn toen ik 12 jaar was. Geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om mijn eigen gezin hetzelfde leed aan te doen...
Ik stel mezelf enorm in vraag. Hoe dit is kunnen gebeuren, wat dit zegt over mezelf en over mijn relatie.

Ik vluchtte weg uit de conflicten in mijn relatie. Daarom dat ik inderdaad het "deurtje partner" afsloot wanneer ik bij de ander was en daardoor geen plaats was voor schuldgevoel op het moment zelf.

SweetFirefly schreef: ↑

08-02-2023 16:47

Klopt. Er zit een patroon in het gedrag van TO. En dat is oa. haar eigen gedrag goed praten en de oorzaak van haar gedrag bij een ander leggen.

Ik ben een beetje moe van dit soort reacties.
Ik heb hierboven al tig keren vermeld dat ik het van mezelf een rotstreek vindt, dat het vreemdgaan niet mocht gebeuren en een ontzettend grote fout was.
Waarin schrijf ik dat dit allemaal mijn man zijn fout was?
Ik leg de fout dat onze relatie slecht ging bij ons beiden, het vreemdgaan heb ik helemaal aan mezelf te danken.

Als mensen me vragen of er een schuldgevoel was en van waar dit kwam heb ik het recht hier eerlijk op te antwoorden en de situatie te schetsen hoe ze werkelijk was.

Nogmaals, ik vraag om ervaringen. Niet bekritiseringen van mensen die ik niet ken en mij niet kennen.

MrsDuck schreef: ↑

08-02-2023 13:46

Hij heeft misschien geflirt, gespeeld met de gedachte en jij praat daarmee je gedrag goed. Wat hij mag, mag jij ook. In jouw redenatie kan hij dus nu ook vreemd gaan. Want wat jij kan, kan hij ook... je bent verantwoordelijk voor je eigen gedrag. Niet hij. Zeker niet als je weet wat zijn gedrag met jou deed, snap ik niet dat je dat iemand aan doet van wie je zegt te houden, intussen een kind hebt gekregen etc.

En toch is het gebeurt en ofdat jij dat nu kan snappen of niet, met dit soort reacties ben ik niks sorry.
En als je mij , als wild vreemde, er toch iets wenst mee bij te brengen mag je altijd verduidelijken waar je naartoe wil.
Ik heb al verschillende malen gezegd dat ik de schuld van het vreemdgaan bij mezelf leg. Onze relatieproblemen ervoor hebben we aan ons beiden te danken.

AlexChen schreef: ↑

08-02-2023 19:08

Dan zit je bij het verkeerde forum.
Heb je geen vrienden waar je er mee over kan praten?

Jawel maar niemand die in het zelfde schuitje zit/gezeten heeft.

Rooss4.0 schreef: ↑

08-02-2023 19:43

Beslist, dank je wel daarvoor.

Op dit forum wordt elke vreemdganger afgeschoten. Op zich best logisch natuurlijk want het is niet niks maar het grotere plaatje wordt vaak overgeslagen, je houdt de benen bij elkaar (of de piemel in de broek) en doe je dat niet dan zit je fout, klaar.
Even voor de goede orde, ik vind vreemdgaan ook ronduit kut en mijn lief moet het ook niet doen, dat betekent hoogstwaarschijnlijk het bittere einde van ons bovengemiddeld goede relatie, jammer dan.
Maar ik kan wél snappen dat er situaties zijn waardoor men wél kiest voor een stuk ontrouw en dan is het mijn mening dat de bedrogene er vooral nooit achter dient te komen anders heb je dus de poppen aan het dansen, zoals bij jou thuis.

Hoe gaat het nu met jullie, mag ik dat vragen? Zijn jullie on speaking terms, hebben jullie een klein beetje het idee hoe de (nabije?) toekomst eruit gaat zien?

Moeizaam...
Ik heb de afgelopen 2 weken , 2 nachten thuis geslapen, waaronder vanavond, uit praktische redenen.
Andere dagen was ik bij mijn ouders en ons zoontje reist tussen ons in, 3 dagen bij mij, 3 dagen bij hem. Hij is gelukkig 2 jaar dus begrijpt de situatie niet helemaal.
Buiten mijn verwachtingen om kunnen we praten met elkaar. Geen enkel "praatmoment" draait uit op ruzie. We proberen elkaar te begrijpen. Of hij toch vooral mij.
Daarnet hadden we het over zakken houtpellets die hij zou gaan bijkopen want zijn bijna op, de poort die een nieuw sluitingsmechanisme nodig heeft en een deel van de afsluiting van de wei die hij opnieuw gemaakt heeft.
Ging uit eten vandaag met vrienden (de reden dat ik thuis mocht zijn om bij ons zoontje te blijven) en vroeg me of zijn trui bij zijn broek pastte... hij wil me vannacht niet tot last zijn dus ik "krijg" de slaapkamer en hij slaapt in de zetel vannacht. Morgen trek ik weer voor 2 nachten naar mijn ouders want hij wil dit zo...
Hij houdt zich sterk voor ons zoontje en ik merk dat hij bereid is onze relatie terug op te nemen... voorlopig toch.
Ik weet niet of dit een fase is, van intens verdriet en onzekerheid bij hem, en of de woede nog moet komen...

Rooss4.0 schreef: ↑

08-02-2023 20:06

Hebben jullie plannen om samen met een derde (prof) te gaat praten? Je schreef eerder er eigenlijk altijd slecht gecommuniceerd is in jullie relatie, het lijkt me heel goed om dat samen onder de loep te gaan nemen voor je eventueel doorstart. En je hebt kans dat daar de woede er ook uit komt want daar zorgt een psych wel voor, die gaat pijnlijke vragen stellen.

Als ik het goed begrijp praten jullie over houtpellets en truien maar niet over wat er gebeurd is?

Ik heb morgen een eerste afspraak met een relatietherapeut, alleen.
Ik denk dat vooral Ik eerst even orde op zaken moet stellen voor mezelf voordat we aan ons als koppel kunnen werken...
Hij zegt er op termijn wel voor open te staan maar is bang dat hij zichzelf niet zal kunnen veranderen. In de zin van niet gemakkelijk over zijn gevoelens en gedachten te praten.

Nee nee we hebben de situatie zelf ook geregeld al besproken. Hij zat met veel vragen, wou ieder detail weten van het vreemdgaan. Controleert nu ook telkens mijn gsm als ik thuis kom. Ik laat het begaan want begrijp dat dit vooral om vertrouwen gaat en ik nu degene ben die flink wat water bij de wijn mag doen.
Hij geeft gewoon telkens aan dat het nog te snel is om conclusies te trekken. Dat hij voor zichzelf nog niet kan uitmaken of hij me dit kan vergeven of niet.
Als ik met mijn "argumenten" kom, waarom ik vond dat onze relatie niet meer werkte zegt hij dat hij dit niet zo kritiek zag en het "gewoon" was om affectieloos door het leven te gaan. Als ik dan aangeef dat ik meermaals het afgelopen jaar aan de alarmbel getrokken heb zegt hij dat dat alsnog geen reden is om vreemd te gaan.
Nu ja gelijk heeft hij. Absoluut. Maar hij staat, door zijn verdriet en teleurstelling, nog niet open voor reflectie op onze relatie op zich. En ja dat is normaal...
Dus op dit moment ja, lopen we een beetje om elkaar heen als we samen zijn.
Ik probeerde de afgelopen dagen met appjes mijn gevoel bloot te leggen. Mij te excuseren, te vragen hoe het met hem gaat,... maar is natuurlijk niet gemakkelijk..