Relaties
alle pijlers
Ik heb mijn man bedrogen... Hoe nu verder
maandag 6 februari 2023 om 11:37
Dag allemaal
Mijn 1e topic hier. Vind het enorm spannend om mijn gevoelens open en bloot te gooien maar ik ben op zoek naar dames/heren die in een soortgelijke situatie beland zijn en die er goed of slecht uitgekomen zijn. Neem dus rustig de tijd om onderstaand verhaal door te nemen.
Mijn partner en ik leerden elkaar 7 jaar geleden kennen op vakantie. Een onbezonnen vakantieliefde draaide eens terug in België uit op een echte relatie. Wij woonden 80km van elkaar weg maar niets hield ons tegen om bij elkaar te zijn. We waren helemaal halsoverkop verliefd.
Mijn partner is 8 jaar ouder en liet een hele wereld voor me open gaan. Leerde me genieten van het leven, was altijd optimistisch en zag het leven door een roze bril.
Na 3 jaar besloten we samen een huis te kopen in zijn provincie. Weg van mijn familie en vrienden. Ik veranderde van werk en ging er volledig voor.
2 jaar geleden hebben we ons mooie zoontje mogen verwelkomen. Ons gezin was compleet en niets kon ons tegenhouden.
Maar zoals in vele relatie was de komst van ons zoontje niet alleen een wonder en een prachtig geschenk, maar ook iets wat onze relatie een enorme deuk gegeven heeft.
Ik vond het heel confronterend dat mijn leven plots in het teken stond van iemand anders, een klein hulpeloos wezentje, en niet meer de focus op mezelf gelegd werd.
Door Corona hebben we financieel een flinke deuk gekregen. Ik heb tijdens mijn zwangerschap 6 maanden van een uitkering geleefd en hierdoor was ons spaarpotje serieus gedaald.
Mijn vriend begon zich meer en meer af te sluiten voor mij. Hij is nooit een prater geweest en verwerkt zijn gevoelens liever op zijn eigen manier.
Ik ben op zich wel een prater, maar enkel bij de juiste personen. Waar ik feedback bij krijg, wanneer ik stoot op een muur, keer ik snel ook in mezelf en stopt het gesprek.
Een klein jaar geleden kwam ons eerste echte dieptepunt. Ik besloot toen alleen voor enkele dagen met ons zoontje en mijn ouders naar de zon te trekken. Dit heeft onze relatie goed gedaan. Even afstand van elkaar, het gemis dat boven kwam.
Maar enkele weken later kwamen we opnieuw in hetzelfde cirkeltje terecht.
Mijn partner was niet meer de man waarop ik verliefd geworden was. En dat hoeft ook niet na 7 jaar. Maar zijn levensvreugde was weg. Hij was altijd boos en gefrustreerd. Er kwamen weinig mopjes, geen affectie meer. Ons zoontje weet niet wat liefhebben is. Hij ziet ons nooit knuffelen, nooit een kus. Alleen maar frustraties die worden uitgesproken. Ik voelde me meer en meer wegzakken in verdriet en ongeluk. Praten luktte niet tussen ons.
Ik ga graag eens uit met mijn vriendinnen. Iets drinken en daarna gaan dansen doe ik ontzettend graag. Al 7 jaar ga ik alleen met hun weg omdat het mijn vriend niks (meer) zegt. Hij heeft zijn tijd gehad zegt hij altijd, voor mij.
7 jaar lang ben ik nooit in de verleiding gekomen. Dat interesseerde mij ook niet, tot op de dag van vandaag zelf nog niet.
Maar eind november was er een jaarmarkt in mijn oude schoolbuurt. Iets waar we ieder jaar naartoe gaan met de vriendinnen. Dan drinken we in de plaatselijke cafés iets en er wordt gedanst.
Die avond kwam ik aan de praat met een kennis. Een jongen die ik van vroeger in het uitgaan ken maar die 3 jaar jonger is. We hebben de hele avond gebabbeld, verder niks speciaals.
De dag erna kreeg ik via instagram een berichtje of ik veilig thuis geraakt was.
Dat een jongen oprecht interesse toonde in me, wetende dat ik een partner en een kindje heb, dus zonder bijbedoelingen, spoorde me aan om hierop te antwoorden.
Dagen en weken gingen voorbij en geleidelijk aan hoorden we elkaar meer en meer. Ik was geïnteresseerd in zijn leven, zijn werk, zijn gedachtes. Hij in mijn leven, mijn kind, mijn relatie. En voor ik het wist zat ik 's avonds, wanneer mijn partner al sliep, nog uren met hem te praten. Over vanalles, maar nooit flirterig.
Ik wist op dat moment dat de vriendschap een beetje uit de hand aan het lopen was. Dat ik te veel belang hechtte aan een andere man. Maar mijn partner stuurde zelf geregeld nu en dan eens met een vrouwelijke collega of een vriendin. Ik zag er geen kwaad in en vond dat ik ook het recht had op een vriendschap.
Midden december was er een kerstmarkt in dezelfde regio als de jaarmarkt en ook hij was daar aanwezig. We hebben toen terug gepraat en ik merkte dat er nu wel een beetje geflirt werd en dat ik dat niet meteen erg vond... Hij was te dronken om nog zelf naar huis te rijden dus heb ik hem toen thuis af gezet. Er is toen niks gebeurt maar ik durfde dit ook niet thuis te vertellen. Mijn vriend zou vragen gaan stellen waarom ik iemand uberhaupt naar huis bracht en ik wou mijn vriendschap niet opgeven.
2 weken later moest ik toevallig naar een bepaalde stad voor het werk. Die jongen was daar toevallig ook en vroeg om even samen iets te gaan drinken. Ik heb hiermee ingestemd, ik wou hem graag terug zien. Helaas hebben we als afscheid toen gekust met elkaar.
Ik wist niet wat er me overkwam. Ik belde mijn beste vriendin op en vroeg haar om raad. Ik zou hem niet meer contacteren en het niet meer verder laten komen.
De volgende dag zocht hij toch terug contact en het was sterker dan mezelf... We spraken wel af elkaar niet meer te zien en het enkel te houden op een vriendschap. Maar ik zou wel werken aan mijn relatie. Die meer en meer op de achtergrond verdween.
Ik sprak later die week mijn partner aan. Over mijn gevoelens. Dat het voor mij nu of nooit was. Dat ik me onbegrepen en onbemind voelde en er dringend iets moest gebeuren.
Ook dat gesprek liep uit op een discussie. Waarbij we beiden onze frustraties aangaven maar niet tot een oplossing kwamen. Het gesprek viel weer stil.
Een week later, net na oudjaar zag ik hem opnieuw. Tijdens het uitgaan. Dit keer vroeg hij me opnieuw hem thuis af te zetten en toen hebben we opnieuw gekust. Ik weet het, ik had toen echt aan de rem moeten trekken. Maar het gevoel was op dat moment zo fijn.
Het voelde vertrouwd en ik was ervan overtuigd dat mijn partner me niet meer wou.
Het weekend erna hebben we seks gehad... 2x.
1x na het uitgaan. Plots en onverwachts.
De dag erna heel bewust.
Zondag keerde ik terug naar huis met een verschrikkelijk groot schuldgevoel. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik had een gezin, een lief mooi braaf gezond kindje, een mooi huis, een man waar ik ooit zo dol op was.
Maar er was nu ook die andere persoon... Waar ik toch ergens gevoelens voor aan het krijgen was.
Mijn hoofd stond niet stil. Ik wist niet hoe ik hier nog uit moest geraken.
Tot mijn man vrijdag nacht een berichtje zag.... slaapwel met een hartje.
En dat zette de hele nachtmerrie op gang.
Hij las alle berichten, kwam erachter dat ik een week ervoor seks gehad had en zijn wereld stortte ineen.
Hij is er kapot van, gebroken,... Ik heb hem nog nooit zien wenen. Nu doet hij niks anders. Hij eet niet, slaapt niet, hij is gebroken.
Ik ben er zelf ook kapot van. Hoe heb ik mijn gezin deze hel kunnen aandoen...
De afgelopen week verbleef ik bij mijn moeder. Deels met mijn zoontje, deels alleen.
Komende week hebben we opnieuw een regeling. 3 dagen bij mij en 3 dagen bij hem. Vanaf zaterdag zou ik misschien ons huis terug in mogen. Maar dat is nog heel onzeker.
Al het contact met die jongen is verbroken sinds vorig weekend. Maar ik krijg hem niet uit mijn hoofd. Dagelijks denk ik hoe het met hem zou gaan , hoe hij dit verwerkt, of het bij hem ook meer was dan een onbezonnen flirt,... Maar ik mag geen contact meer zoeken. Ik moet het doen voor mezelf maar ook naar mijn partner toe en mijn zoontje.
Hij is er nog niet aan uit of hij dit nog een kans wil geven. Hij weet niet hoe hij dit trauma ooit zal kunnen verwerken.
Ik heb donderdag aanstaande een eerste gesprek met een therapeut. Om al even mijn verhaal neer te leggen. Ik hoop op termijn samen te kunnen gaan maar dit zou zo een grote stap zijn voor hem.
Ik wil mijn gezin nog proberen te redden. Maar dat lukt niet als er nog iemand anders door mijn hoofd spookt. En ook niet wanneer ik niet zeker ben dat hij het uberhaupt nog wilt.
Het is zo een turbulente periode. Ik ga eraan onderdoor.
Ik eet niet meer, slaap zo slecht en neem kalmeringsmiddelen...
Ben op zoek naar mensen die ook dit soort situatie meegemaakt hebben en die willen delen hoe zij hier doorgekomen zijn...
Voel me hopeloos en alleen...
Veel liefs.
Mijn 1e topic hier. Vind het enorm spannend om mijn gevoelens open en bloot te gooien maar ik ben op zoek naar dames/heren die in een soortgelijke situatie beland zijn en die er goed of slecht uitgekomen zijn. Neem dus rustig de tijd om onderstaand verhaal door te nemen.
Mijn partner en ik leerden elkaar 7 jaar geleden kennen op vakantie. Een onbezonnen vakantieliefde draaide eens terug in België uit op een echte relatie. Wij woonden 80km van elkaar weg maar niets hield ons tegen om bij elkaar te zijn. We waren helemaal halsoverkop verliefd.
Mijn partner is 8 jaar ouder en liet een hele wereld voor me open gaan. Leerde me genieten van het leven, was altijd optimistisch en zag het leven door een roze bril.
Na 3 jaar besloten we samen een huis te kopen in zijn provincie. Weg van mijn familie en vrienden. Ik veranderde van werk en ging er volledig voor.
2 jaar geleden hebben we ons mooie zoontje mogen verwelkomen. Ons gezin was compleet en niets kon ons tegenhouden.
Maar zoals in vele relatie was de komst van ons zoontje niet alleen een wonder en een prachtig geschenk, maar ook iets wat onze relatie een enorme deuk gegeven heeft.
Ik vond het heel confronterend dat mijn leven plots in het teken stond van iemand anders, een klein hulpeloos wezentje, en niet meer de focus op mezelf gelegd werd.
Door Corona hebben we financieel een flinke deuk gekregen. Ik heb tijdens mijn zwangerschap 6 maanden van een uitkering geleefd en hierdoor was ons spaarpotje serieus gedaald.
Mijn vriend begon zich meer en meer af te sluiten voor mij. Hij is nooit een prater geweest en verwerkt zijn gevoelens liever op zijn eigen manier.
Ik ben op zich wel een prater, maar enkel bij de juiste personen. Waar ik feedback bij krijg, wanneer ik stoot op een muur, keer ik snel ook in mezelf en stopt het gesprek.
Een klein jaar geleden kwam ons eerste echte dieptepunt. Ik besloot toen alleen voor enkele dagen met ons zoontje en mijn ouders naar de zon te trekken. Dit heeft onze relatie goed gedaan. Even afstand van elkaar, het gemis dat boven kwam.
Maar enkele weken later kwamen we opnieuw in hetzelfde cirkeltje terecht.
Mijn partner was niet meer de man waarop ik verliefd geworden was. En dat hoeft ook niet na 7 jaar. Maar zijn levensvreugde was weg. Hij was altijd boos en gefrustreerd. Er kwamen weinig mopjes, geen affectie meer. Ons zoontje weet niet wat liefhebben is. Hij ziet ons nooit knuffelen, nooit een kus. Alleen maar frustraties die worden uitgesproken. Ik voelde me meer en meer wegzakken in verdriet en ongeluk. Praten luktte niet tussen ons.
Ik ga graag eens uit met mijn vriendinnen. Iets drinken en daarna gaan dansen doe ik ontzettend graag. Al 7 jaar ga ik alleen met hun weg omdat het mijn vriend niks (meer) zegt. Hij heeft zijn tijd gehad zegt hij altijd, voor mij.
7 jaar lang ben ik nooit in de verleiding gekomen. Dat interesseerde mij ook niet, tot op de dag van vandaag zelf nog niet.
Maar eind november was er een jaarmarkt in mijn oude schoolbuurt. Iets waar we ieder jaar naartoe gaan met de vriendinnen. Dan drinken we in de plaatselijke cafés iets en er wordt gedanst.
Die avond kwam ik aan de praat met een kennis. Een jongen die ik van vroeger in het uitgaan ken maar die 3 jaar jonger is. We hebben de hele avond gebabbeld, verder niks speciaals.
De dag erna kreeg ik via instagram een berichtje of ik veilig thuis geraakt was.
Dat een jongen oprecht interesse toonde in me, wetende dat ik een partner en een kindje heb, dus zonder bijbedoelingen, spoorde me aan om hierop te antwoorden.
Dagen en weken gingen voorbij en geleidelijk aan hoorden we elkaar meer en meer. Ik was geïnteresseerd in zijn leven, zijn werk, zijn gedachtes. Hij in mijn leven, mijn kind, mijn relatie. En voor ik het wist zat ik 's avonds, wanneer mijn partner al sliep, nog uren met hem te praten. Over vanalles, maar nooit flirterig.
Ik wist op dat moment dat de vriendschap een beetje uit de hand aan het lopen was. Dat ik te veel belang hechtte aan een andere man. Maar mijn partner stuurde zelf geregeld nu en dan eens met een vrouwelijke collega of een vriendin. Ik zag er geen kwaad in en vond dat ik ook het recht had op een vriendschap.
Midden december was er een kerstmarkt in dezelfde regio als de jaarmarkt en ook hij was daar aanwezig. We hebben toen terug gepraat en ik merkte dat er nu wel een beetje geflirt werd en dat ik dat niet meteen erg vond... Hij was te dronken om nog zelf naar huis te rijden dus heb ik hem toen thuis af gezet. Er is toen niks gebeurt maar ik durfde dit ook niet thuis te vertellen. Mijn vriend zou vragen gaan stellen waarom ik iemand uberhaupt naar huis bracht en ik wou mijn vriendschap niet opgeven.
2 weken later moest ik toevallig naar een bepaalde stad voor het werk. Die jongen was daar toevallig ook en vroeg om even samen iets te gaan drinken. Ik heb hiermee ingestemd, ik wou hem graag terug zien. Helaas hebben we als afscheid toen gekust met elkaar.
Ik wist niet wat er me overkwam. Ik belde mijn beste vriendin op en vroeg haar om raad. Ik zou hem niet meer contacteren en het niet meer verder laten komen.
De volgende dag zocht hij toch terug contact en het was sterker dan mezelf... We spraken wel af elkaar niet meer te zien en het enkel te houden op een vriendschap. Maar ik zou wel werken aan mijn relatie. Die meer en meer op de achtergrond verdween.
Ik sprak later die week mijn partner aan. Over mijn gevoelens. Dat het voor mij nu of nooit was. Dat ik me onbegrepen en onbemind voelde en er dringend iets moest gebeuren.
Ook dat gesprek liep uit op een discussie. Waarbij we beiden onze frustraties aangaven maar niet tot een oplossing kwamen. Het gesprek viel weer stil.
Een week later, net na oudjaar zag ik hem opnieuw. Tijdens het uitgaan. Dit keer vroeg hij me opnieuw hem thuis af te zetten en toen hebben we opnieuw gekust. Ik weet het, ik had toen echt aan de rem moeten trekken. Maar het gevoel was op dat moment zo fijn.
Het voelde vertrouwd en ik was ervan overtuigd dat mijn partner me niet meer wou.
Het weekend erna hebben we seks gehad... 2x.
1x na het uitgaan. Plots en onverwachts.
De dag erna heel bewust.
Zondag keerde ik terug naar huis met een verschrikkelijk groot schuldgevoel. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik had een gezin, een lief mooi braaf gezond kindje, een mooi huis, een man waar ik ooit zo dol op was.
Maar er was nu ook die andere persoon... Waar ik toch ergens gevoelens voor aan het krijgen was.
Mijn hoofd stond niet stil. Ik wist niet hoe ik hier nog uit moest geraken.
Tot mijn man vrijdag nacht een berichtje zag.... slaapwel met een hartje.
En dat zette de hele nachtmerrie op gang.
Hij las alle berichten, kwam erachter dat ik een week ervoor seks gehad had en zijn wereld stortte ineen.
Hij is er kapot van, gebroken,... Ik heb hem nog nooit zien wenen. Nu doet hij niks anders. Hij eet niet, slaapt niet, hij is gebroken.
Ik ben er zelf ook kapot van. Hoe heb ik mijn gezin deze hel kunnen aandoen...
De afgelopen week verbleef ik bij mijn moeder. Deels met mijn zoontje, deels alleen.
Komende week hebben we opnieuw een regeling. 3 dagen bij mij en 3 dagen bij hem. Vanaf zaterdag zou ik misschien ons huis terug in mogen. Maar dat is nog heel onzeker.
Al het contact met die jongen is verbroken sinds vorig weekend. Maar ik krijg hem niet uit mijn hoofd. Dagelijks denk ik hoe het met hem zou gaan , hoe hij dit verwerkt, of het bij hem ook meer was dan een onbezonnen flirt,... Maar ik mag geen contact meer zoeken. Ik moet het doen voor mezelf maar ook naar mijn partner toe en mijn zoontje.
Hij is er nog niet aan uit of hij dit nog een kans wil geven. Hij weet niet hoe hij dit trauma ooit zal kunnen verwerken.
Ik heb donderdag aanstaande een eerste gesprek met een therapeut. Om al even mijn verhaal neer te leggen. Ik hoop op termijn samen te kunnen gaan maar dit zou zo een grote stap zijn voor hem.
Ik wil mijn gezin nog proberen te redden. Maar dat lukt niet als er nog iemand anders door mijn hoofd spookt. En ook niet wanneer ik niet zeker ben dat hij het uberhaupt nog wilt.
Het is zo een turbulente periode. Ik ga eraan onderdoor.
Ik eet niet meer, slaap zo slecht en neem kalmeringsmiddelen...
Ben op zoek naar mensen die ook dit soort situatie meegemaakt hebben en die willen delen hoe zij hier doorgekomen zijn...
Voel me hopeloos en alleen...
Veel liefs.
woensdag 8 februari 2023 om 20:33
Bedankt Destiny.Destiny schreef: ↑08-02-2023 20:22Viel mij ook op. Maar wellicht is dat naast ook praten over de relatie zelf.
Zo niet zou ik dat geen goed teken vinden en zou ik er zeker een therapeut bij betrekken om te leren te communiceren.
En ik wil jou even zeggen dat ik het goed vind dat je jouw perspectief geeft. Ik ben het er ook wel mee eens. Het zou helemaal niet bij mij passen, vreemdgaan (maar dat is voor mij makkelijk praten, ik geef vooraf al aan dat ik niet monogaam ben). Maar ik kan mij ook wel voorstellen dat het bij safethenation zo is gelopen. Dom. Had niet mogen gebeuren. Maar we maken allemaal fouten in ons leven.
Als je me 3 maand geleden had verteld dat ik nu huilend op de bank zou zitten nadat ik plots een affaire aangegaan was en deze uitgekomen is en we mogelijks gaan scheiden zou ik dit flink weggelachen hebben...
Sommige fouten hebben helaas wel intense gevolgen. Ik hoop oprecht op een goede uitkomst, voor zowel ons als koppel als ons zoontje...
safethenation wijzigde dit bericht op 08-02-2023 20:35
Reden: Beter verwoord
Reden: Beter verwoord
1.67% gewijzigd
woensdag 8 februari 2023 om 20:43
Wat goed dat je de stap hebt gezet om naar een relatietherapeut te gaan!safethenation schreef: ↑08-02-2023 20:28Ik heb morgen een eerste afspraak met een relatietherapeut, alleen.
Ik denk dat vooral Ik eerst even orde op zaken moet stellen voor mezelf voordat we aan ons als koppel kunnen werken...
Hij zegt er op termijn wel voor open te staan maar is bang dat hij zichzelf niet zal kunnen veranderen. In de zin van niet gemakkelijk over zijn gevoelens en gedachten te praten.
Nee nee we hebben de situatie zelf ook geregeld al besproken. Hij zat met veel vragen, wou ieder detail weten van het vreemdgaan. Controleert nu ook telkens mijn gsm als ik thuis kom. Ik laat het begaan want begrijp dat dit vooral om vertrouwen gaat en ik nu degene ben die flink wat water bij de wijn mag doen.
Hij geeft gewoon telkens aan dat het nog te snel is om conclusies te trekken. Dat hij voor zichzelf nog niet kan uitmaken of hij me dit kan vergeven of niet.
Als ik met mijn "argumenten" kom, waarom ik vond dat onze relatie niet meer werkte zegt hij dat hij dit niet zo kritiek zag en het "gewoon" was om affectieloos door het leven te gaan. Als ik dan aangeef dat ik meermaals het afgelopen jaar aan de alarmbel getrokken heb zegt hij dat dat alsnog geen reden is om vreemd te gaan.
Nu ja gelijk heeft hij. Absoluut. Maar hij staat, door zijn verdriet en teleurstelling, nog niet open voor reflectie op onze relatie op zich. En ja dat is normaal...
Dus op dit moment ja, lopen we een beetje om elkaar heen als we samen zijn.
Ik probeerde de afgelopen dagen met appjes mijn gevoel bloot te leggen. Mij te excuseren, te vragen hoe het met hem gaat,... maar is natuurlijk niet gemakkelijk..
Hier zit ik momenteel nagenoeg in dezelfde situatie. Relatie ging niet eens slecht, ik heb meerdere malen aangegeven het gevoel te hebben is dit het nou en toen werd ik verliefd op een man die ik al jaren kende. Gevoelens waren/zijn wederzijds.
Ik heb dit opgebiecht aan mijn vriend en die kon alleen maar zeggen ja maar we hebben zo’n mooi gezinnetje en ga het maar uitzoeken wat de ander voor je betekent. Boek desnoods samen een hotel en kijk wat er gebeurt. Heb voorgesteld om samen in relatietherapie te gaan maar volgens mij vriend ligt het aan mij dus ik moet dit probleem zelf maar oplossen. Inmiddels bijna 9 maanden verder en nog steeds op hetzelfde punt als toen ik aangegeven heb verliefd te zijn geworden op een ander. Vriend houdt nu steeds dezelfde houding aan als in het begin.
woensdag 8 februari 2023 om 21:32
Ik kan me voorstellen dat het eerste stof eerst even moet dalen bij hem maar hij zal zich op termijn echt wat meer open mogen stellen. Aan je relatie werken doe je niet alleen, zelfs niet als vreemdganger. Zelfs jij mag daar op een gegeven moment grenzen, deadlines aan stellen. Nu ga je nog door het stof, plooi je je naar zijn behoeften en dat snap ik heel goed, dat is ook het beste wat je op dit moment kunt doen natuurlijk. Maar er komt wel een dag waarop hij zichzelf bij elkaar mag gaan pakken en richting toekomst mag gaan bewegen.
Voor mij klinkt het een klein beetje, maar dat weet jij beter dan ik, alsof jullie nooit écht bij elkaar gepast hebben. Meer als een uit de hand gelopen vakantieliefde die in een stroomversnelling kwam en pas tot stilstand kwam toen jullie kindje geboren werd. Alsof jullie toen pas in de realiteit van elkaars geslotenheid terecht kwamen.
Voor mij klinkt het een klein beetje, maar dat weet jij beter dan ik, alsof jullie nooit écht bij elkaar gepast hebben. Meer als een uit de hand gelopen vakantieliefde die in een stroomversnelling kwam en pas tot stilstand kwam toen jullie kindje geboren werd. Alsof jullie toen pas in de realiteit van elkaars geslotenheid terecht kwamen.
.
donderdag 9 februari 2023 om 08:16
Ik raad je aan om sámen in relatietherapie te gaan. Maar dat zal zo'n therapeut je zelf ook wel adviseren.
Ik heb in ongeveer zo'n zelfde schuitje gezeten.
En wat bleek bij de therapie?
Meneer was zelf behoorlijk (zo niet bijna alles) schuld in het stranden van onze relatie.
Dat ik was vreemd gegaan was uiteraard niet netjes.
Maar ook hem zijn de ogen open gegaan.
We leerden met elkaar communiceren, ook over pijnlijke gebeurtenissen. We hebben samen gehuild, maar ook gelachen en veel gepassioneerde seks gehad.
Na een tijdje werd zijn wantrouwen minder.
Kon ik meer adem halen en mij niet meer schuldig voelen.
Ze zeggen dat het twee jaar duurt....
Dat vond ik lang klinken. Dacht dat het na 6 maanden wel voorbij was, maar er waren af en toe terugvallen.
Uiteindelijk kan ik zeggen: ja, 2 jaar.
Ik ga ook weer met vriendinnen alleen op stap, weekendjes weg enz.
Onze band is er sterker door geworden.
Succes!
Ik heb in ongeveer zo'n zelfde schuitje gezeten.
En wat bleek bij de therapie?
Meneer was zelf behoorlijk (zo niet bijna alles) schuld in het stranden van onze relatie.
Dat ik was vreemd gegaan was uiteraard niet netjes.
Maar ook hem zijn de ogen open gegaan.
We leerden met elkaar communiceren, ook over pijnlijke gebeurtenissen. We hebben samen gehuild, maar ook gelachen en veel gepassioneerde seks gehad.
Na een tijdje werd zijn wantrouwen minder.
Kon ik meer adem halen en mij niet meer schuldig voelen.
Ze zeggen dat het twee jaar duurt....
Dat vond ik lang klinken. Dacht dat het na 6 maanden wel voorbij was, maar er waren af en toe terugvallen.
Uiteindelijk kan ik zeggen: ja, 2 jaar.
Ik ga ook weer met vriendinnen alleen op stap, weekendjes weg enz.
Onze band is er sterker door geworden.
Succes!
de wereld wacht om ontdekt te worden
donderdag 9 februari 2023 om 14:33
Het is inderdaad de bedoeling dat je relatietherapie samen begint.
Ik kan me niet voorstellen dat een therapeut eerst met jou alleen in gesprek gaat, daarmee ondergraaft degene de vertrouwensband met je partner (die al paranoia is).
Dus... je kiest een therapeut voor jezelf en/of begint een relatietherapie samen.
Ik kan me niet voorstellen dat een therapeut eerst met jou alleen in gesprek gaat, daarmee ondergraaft degene de vertrouwensband met je partner (die al paranoia is).
Dus... je kiest een therapeut voor jezelf en/of begint een relatietherapie samen.
Dit is niet het einde. Het is zelfs niet het begin van het einde. Maar misschien is dit het einde van het begin.
donderdag 9 februari 2023 om 16:23
Vreemdgaan is wel erg fout natuurlijk maar ik begrijp het ergens ook wel.safethenation schreef: ↑06-02-2023 11:37zijn levensvreugde was weg. Hij was altijd boos en gefrustreerd. Er kwamen weinig mopjes, geen affectie meer. Ons zoontje weet niet wat liefhebben is. Hij ziet ons nooit knuffelen, nooit een kus. Alleen maar frustraties die worden uitgesproken. Ik voelde me meer en meer wegzakken in verdriet en ongeluk. Praten luktte niet tussen ons.
donderdag 9 februari 2023 om 17:55
Dat lijkt me heel ingewikkeld: zoek-het-maar-uit-maar-ik-vecht-niet-mee.Nixxjuh87 schreef: ↑08-02-2023 20:43Wat goed dat je de stap hebt gezet om naar een relatietherapeut te gaan!
Hier zit ik momenteel nagenoeg in dezelfde situatie. Relatie ging niet eens slecht, ik heb meerdere malen aangegeven het gevoel te hebben is dit het nou en toen werd ik verliefd op een man die ik al jaren kende. Gevoelens waren/zijn wederzijds.
Ik heb dit opgebiecht aan mijn vriend en die kon alleen maar zeggen ja maar we hebben zo’n mooi gezinnetje en ga het maar uitzoeken wat de ander voor je betekent. Boek desnoods samen een hotel en kijk wat er gebeurt. Heb voorgesteld om samen in relatietherapie te gaan maar volgens mij vriend ligt het aan mij dus ik moet dit probleem zelf maar oplossen. Inmiddels bijna 9 maanden verder en nog steeds op hetzelfde punt als toen ik aangegeven heb verliefd te zijn geworden op een ander. Vriend houdt nu steeds dezelfde houding aan als in het begin.
@TO: ook ik wil je een hart onder de riem steken, in tegenstelling tot velen vind ik je geen slecht mens. het is niet makkelijk om met iemand te leven die lijkt te zijn vergeten hoe je een leuke partner moet zijn (en daar ook nul moeite voor doet)
donderdag 9 februari 2023 om 18:01
maar dat stukje snapt iedereen hier, vreemdgaan is echter niet de oplossingLauraRoar schreef: ↑09-02-2023 17:55Dat lijkt me heel ingewikkeld: zoek-het-maar-uit-maar-ik-vecht-niet-mee.
@TO: ook ik wil je een hart onder de riem steken, in tegenstelling tot velen vind ik je geen slecht mens. het is niet makkelijk om met iemand te leven die lijkt te zijn vergeten hoe je een leuke partner moet zijn (en daar ook nul moeite voor doet)
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
donderdag 9 februari 2023 om 22:17
Ik had je allang buiten de deur gezet.Nixxjuh87 schreef: ↑08-02-2023 20:43Wat goed dat je de stap hebt gezet om naar een relatietherapeut te gaan!
Hier zit ik momenteel nagenoeg in dezelfde situatie. Relatie ging niet eens slecht, ik heb meerdere malen aangegeven het gevoel te hebben is dit het nou en toen werd ik verliefd op een man die ik al jaren kende. Gevoelens waren/zijn wederzijds.
Ik heb dit opgebiecht aan mijn vriend en die kon alleen maar zeggen ja maar we hebben zo’n mooi gezinnetje en ga het maar uitzoeken wat de ander voor je betekent. Boek desnoods samen een hotel en kijk wat er gebeurt. Heb voorgesteld om samen in relatietherapie te gaan maar volgens mij vriend ligt het aan mij dus ik moet dit probleem zelf maar oplossen. Inmiddels bijna 9 maanden verder en nog steeds op hetzelfde punt als toen ik aangegeven heb verliefd te zijn geworden op een ander. Vriend houdt nu steeds dezelfde houding aan als in het begin.
Dit is niet het einde. Het is zelfs niet het begin van het einde. Maar misschien is dit het einde van het begin.
donderdag 9 februari 2023 om 22:41
Hij heeft groot gelijk. Zo lang die ander in beeld is heeft therapie geen enkele zin.Nixxjuh87 schreef: ↑08-02-2023 20:43Wat goed dat je de stap hebt gezet om naar een relatietherapeut te gaan!
Hier zit ik momenteel nagenoeg in dezelfde situatie. Relatie ging niet eens slecht, ik heb meerdere malen aangegeven het gevoel te hebben is dit het nou en toen werd ik verliefd op een man die ik al jaren kende. Gevoelens waren/zijn wederzijds.
Ik heb dit opgebiecht aan mijn vriend en die kon alleen maar zeggen ja maar we hebben zo’n mooi gezinnetje en ga het maar uitzoeken wat de ander voor je betekent. Boek desnoods samen een hotel en kijk wat er gebeurt. Heb voorgesteld om samen in relatietherapie te gaan maar volgens mij vriend ligt het aan mij dus ik moet dit probleem zelf maar oplossen. Inmiddels bijna 9 maanden verder en nog steeds op hetzelfde punt als toen ik aangegeven heb verliefd te zijn geworden op een ander. Vriend houdt nu steeds dezelfde houding aan als in het begin.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
donderdag 9 februari 2023 om 22:52
Afgaand op die paar zinnen had haar partner allang de benen moeten nemen.Hexopbezemsteel schreef: ↑09-02-2023 22:41Hij heeft groot gelijk. Zo lang die ander in beeld is heeft therapie geen enkele zin.
Wát een arrogantie, jij hebt gevoelens voor een ander en stoeit daar 9 maanden later nog mee en hubbie moet ermee aan de slag...
Dit is niet het einde. Het is zelfs niet het begin van het einde. Maar misschien is dit het einde van het begin.
vrijdag 10 februari 2023 om 00:36
Lekker gechargeerd hier. Ik ben één van de velen die weliswaar kritisch is maar TS, maar haar geen slecht mens vindt. Over de acties daarentegen heb ik wel een oordeel. En dan niet per se (alleen) het vreemdgaan, maar vooral het gedeelte erna. Het lijkt me zo rot om als partner verwijten te krijgen en een soort ultimatum te krijgen met "nu of nooit" om er later achter te komen dat er toen al sprake was van vreemdgaan. Hoewel de zorgen van TS over de relatie an sich echt begrijpelijk waren, wordt dat ultimatum een stuk minder zuiver met die wetenschap.LauraRoar schreef: ↑09-02-2023 17:55Dat lijkt me heel ingewikkeld: zoek-het-maar-uit-maar-ik-vecht-niet-mee.
@TO: ook ik wil je een hart onder de riem steken, in tegenstelling tot velen vind ik je geen slecht mens. het is niet makkelijk om met iemand te leven die lijkt te zijn vergeten hoe je een leuke partner moet zijn (en daar ook nul moeite voor doet)
vrijdag 10 februari 2023 om 16:44
Oh wauw dat is ook nogal een situatie!Nixxjuh87 schreef: ↑08-02-2023 20:43Wat goed dat je de stap hebt gezet om naar een relatietherapeut te gaan!
Hier zit ik momenteel nagenoeg in dezelfde situatie. Relatie ging niet eens slecht, ik heb meerdere malen aangegeven het gevoel te hebben is dit het nou en toen werd ik verliefd op een man die ik al jaren kende. Gevoelens waren/zijn wederzijds.
Ik heb dit opgebiecht aan mijn vriend en die kon alleen maar zeggen ja maar we hebben zo’n mooi gezinnetje en ga het maar uitzoeken wat de ander voor je betekent. Boek desnoods samen een hotel en kijk wat er gebeurt. Heb voorgesteld om samen in relatietherapie te gaan maar volgens mij vriend ligt het aan mij dus ik moet dit probleem zelf maar oplossen. Inmiddels bijna 9 maanden verder en nog steeds op hetzelfde punt als toen ik aangegeven heb verliefd te zijn geworden op een ander. Vriend houdt nu steeds dezelfde houding aan als in het begin.
Hebben jullie kinderen?
Wat weerhoud er je om niet voor de 2e man te kiezen?
vrijdag 10 februari 2023 om 16:45
Klopt ook wel een beetje.Rooss4.0 schreef: ↑08-02-2023 21:32Ik kan me voorstellen dat het eerste stof eerst even moet dalen bij hem maar hij zal zich op termijn echt wat meer open mogen stellen. Aan je relatie werken doe je niet alleen, zelfs niet als vreemdganger. Zelfs jij mag daar op een gegeven moment grenzen, deadlines aan stellen. Nu ga je nog door het stof, plooi je je naar zijn behoeften en dat snap ik heel goed, dat is ook het beste wat je op dit moment kunt doen natuurlijk. Maar er komt wel een dag waarop hij zichzelf bij elkaar mag gaan pakken en richting toekomst mag gaan bewegen.
Voor mij klinkt het een klein beetje, maar dat weet jij beter dan ik, alsof jullie nooit écht bij elkaar gepast hebben. Meer als een uit de hand gelopen vakantieliefde die in een stroomversnelling kwam en pas tot stilstand kwam toen jullie kindje geboren werd. Alsof jullie toen pas in de realiteit van elkaars geslotenheid terecht kwamen.
Alhuwel dat we wel heel wat mooie jaren achter de rug hebben. Vooral de eerste 5 voor ons zoontje.
Het is alsof het ouderschap 2 nieuwe versies van ons gemaakt heeft die nu niet meer zo goed bij elkaar passen...
vrijdag 10 februari 2023 om 16:54
Ik begrijp wat je bedoelt maar het gesprek was niet zo zwart wit als het over kwam.andnowwedance schreef: ↑10-02-2023 00:36Lekker gechargeerd hier. Ik ben één van de velen die weliswaar kritisch is maar TS, maar haar geen slecht mens vindt. Over de acties daarentegen heb ik wel een oordeel. En dan niet per se (alleen) het vreemdgaan, maar vooral het gedeelte erna. Het lijkt me zo rot om als partner verwijten te krijgen en een soort ultimatum te krijgen met "nu of nooit" om er later achter te komen dat er toen al sprake was van vreemdgaan. Hoewel de zorgen van TS over de relatie an sich echt begrijpelijk waren, wordt dat ultimatum een stuk minder zuiver met die wetenschap.
Was een woensdag avond, ik had alweer wat verzuchtingen naar mijn hoofd gekregen (over het huishouden) waarop ik zei, laten we straks even de tijd nemen om te praten als ons zoontje slaapt.
Eens die naar bed was zaten we samen op de bank en zei ik dat ik dit niet meer trok en samen wou zoeken naar een oplossing. Dat ik echt niet meer gelukkig was.
Zijn reactie hierop was dat hij ook niet meer gelukkig was. En zijn onverdraagzaamheid zou ophouden als ik 's avonds (nog) meer moeite zou doen voor het huishouden spik en span te hebben. En dat hij automatisch meer affectie zou tonen.
Ik vind dat je frustraties om het huishouden en affectie niet met elkaar mag vergelijken.
En begrijp me niet verkeerd. Ons huis is helemaal geen puinhoop. Ik werk voltijds en hij komt uit een gezin waarbij mijn schoonmama thuis blijf moeder was. Waardoor zijn kleren altijd netjes optijd gestreken waren, de was telkens optijd gedaan,...
Hier puilen de wasmanden soms eens over en wordt de strijk een week uitgesteld. Ik ben niet het typische huisvrouwtje dat tot 22u s avonds met het huishouden nog bezig is en dat weet/wist hij voor we samen een huis kochten.
Ik begrijp gewoon niet hoe hij over zoiets telkens zo kwaad moet worden. Hij zegt dan dat hij niet anders gewoon is en het thuis ook zo wil. En daar sta ik dan.
Zo zien 9/10 van onze discussies eruit en stelt onze noden gelijk aan elkaar maar ik vind dat appelen met peren vergelijken.
Een korte oprechte knuffel, of een kus als je thuis komt is toch helemaal niet teveel gevraagd wanneer je een relatie hebt. Ook na 7 jaar of langer...
Maar dus wanneer ik hem hier die avond over aansprak zei hij dus gewoon "als jij niet meer je best doet, ga ik ook niet veranderen" en daarmee was het gezegd.
vrijdag 10 februari 2023 om 16:55
Begrijp wat je bedoelt.palanja schreef: ↑09-02-2023 14:33Het is inderdaad de bedoeling dat je relatietherapie samen begint.
Ik kan me niet voorstellen dat een therapeut eerst met jou alleen in gesprek gaat, daarmee ondergraaft degene de vertrouwensband met je partner (die al paranoia is).
Dus... je kiest een therapeut voor jezelf en/of begint een relatietherapie samen.
Heb een nieuwe afspraak met haar binnen 3 weken.
Ze zou graag ons samen zien maar als hij dan nog steeds niet wil wordt het inderdaad privé therapie.
vrijdag 10 februari 2023 om 18:11
Op het moment dat jij eerst een gesprek aanknoopt met haar is deze therapeut niet meer geschikt als relatietherapeut, neem dat van me aan.safethenation schreef: ↑10-02-2023 16:55Begrijp wat je bedoelt.
Heb een nieuwe afspraak met haar binnen 3 weken.
Ze zou graag ons samen zien maar als hij dan nog steeds niet wil wordt het inderdaad privé therapie.
Sterker, wanneer ze daar akkoord mee gaat vraag ik me af of het een goede therapeut is.
Dus mocht je graag met deze therapeut in zee willen dan adviseer ik je pas af te spreken wanneer je partner van gedachten verandert en wel open staat voor therapie.
Dit is niet het einde. Het is zelfs niet het begin van het einde. Maar misschien is dit het einde van het begin.
vrijdag 10 februari 2023 om 18:18
dit gaat dus niet meer werken, jullie zien een relatie allebei anders. Er is niks mis met wat jij wil, maar hij gaat het je niet geven zolang hij niet krijgt wat hij wil. En dat kun en wil jij hem niet geven. Wat ik overigen volkomen begrijp hoor, van mij kon hij de boom in en zelf zijn handjes laten wapperen.safethenation schreef: ↑10-02-2023 16:54Ik begrijp wat je bedoelt maar het gesprek was niet zo zwart wit als het over kwam.
Was een woensdag avond, ik had alweer wat verzuchtingen naar mijn hoofd gekregen (over het huishouden) waarop ik zei, laten we straks even de tijd nemen om te praten als ons zoontje slaapt.
Eens die naar bed was zaten we samen op de bank en zei ik dat ik dit niet meer trok en samen wou zoeken naar een oplossing. Dat ik echt niet meer gelukkig was.
Zijn reactie hierop was dat hij ook niet meer gelukkig was. En zijn onverdraagzaamheid zou ophouden als ik 's avonds (nog) meer moeite zou doen voor het huishouden spik en span te hebben. En dat hij automatisch meer affectie zou tonen.
Ik vind dat je frustraties om het huishouden en affectie niet met elkaar mag vergelijken.
En begrijp me niet verkeerd. Ons huis is helemaal geen puinhoop. Ik werk voltijds en hij komt uit een gezin waarbij mijn schoonmama thuis blijf moeder was. Waardoor zijn kleren altijd netjes optijd gestreken waren, de was telkens optijd gedaan,...
Hier puilen de wasmanden soms eens over en wordt de strijk een week uitgesteld. Ik ben niet het typische huisvrouwtje dat tot 22u s avonds met het huishouden nog bezig is en dat weet/wist hij voor we samen een huis kochten.
Ik begrijp gewoon niet hoe hij over zoiets telkens zo kwaad moet worden. Hij zegt dan dat hij niet anders gewoon is en het thuis ook zo wil. En daar sta ik dan.
Zo zien 9/10 van onze discussies eruit en stelt onze noden gelijk aan elkaar maar ik vind dat appelen met peren vergelijken.
Een korte oprechte knuffel, of een kus als je thuis komt is toch helemaal niet teveel gevraagd wanneer je een relatie hebt. Ook na 7 jaar of langer...
Maar dus wanneer ik hem hier die avond over aansprak zei hij dus gewoon "als jij niet meer je best doet, ga ik ook niet veranderen" en daarmee was het gezegd.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
vrijdag 10 februari 2023 om 18:27
rosanna08 schreef: ↑10-02-2023 18:18dit gaat dus niet meer werken, jullie zien een relatie allebei anders. Er is niks mis met wat jij wil, maar hij gaat het je niet geven zolang hij niet krijgt wat hij wil. En dat kun en wil jij hem niet geven. Wat ik overigen volkomen begrijp hoor, van mij kon hij de boom in en zelf zijn handjes laten wapperen.
Eens!
Jullie willen beiden andere dingen in een relatie en hij wil wat het huishouden betreft niet buigen en komt ronduit kinderachtig over. Daar zou ik hartelijk voor bedanken. Kijk naar een goede oplossing om uit elkaar te gaan zodat jullie beiden weer gelukkig kunnen worden al dan niet met een ander.
vrijdag 10 februari 2023 om 19:13
Als je dit verhaal zou plaatsen zonder de context van het vreemdgaan, geef ik je groot gelijk dat je er klaar mee bent. Maar voor mij schuurt het dat je dus bij hem aangeeft dat je een oplossing wilt terwijl je toen al met een ander bezig was. In mijn ogen is dat niet zuiver.safethenation schreef: ↑10-02-2023 16:54Ik begrijp wat je bedoelt maar het gesprek was niet zo zwart wit als het over kwam.
Was een woensdag avond, ik had alweer wat verzuchtingen naar mijn hoofd gekregen (over het huishouden) waarop ik zei, laten we straks even de tijd nemen om te praten als ons zoontje slaapt.
Eens die naar bed was zaten we samen op de bank en zei ik dat ik dit niet meer trok en samen wou zoeken naar een oplossing. Dat ik echt niet meer gelukkig was.
Zijn reactie hierop was dat hij ook niet meer gelukkig was. En zijn onverdraagzaamheid zou ophouden als ik 's avonds (nog) meer moeite zou doen voor het huishouden spik en span te hebben. En dat hij automatisch meer affectie zou tonen.
Ik vind dat je frustraties om het huishouden en affectie niet met elkaar mag vergelijken.
En begrijp me niet verkeerd. Ons huis is helemaal geen puinhoop. Ik werk voltijds en hij komt uit een gezin waarbij mijn schoonmama thuis blijf moeder was. Waardoor zijn kleren altijd netjes optijd gestreken waren, de was telkens optijd gedaan,...
Hier puilen de wasmanden soms eens over en wordt de strijk een week uitgesteld. Ik ben niet het typische huisvrouwtje dat tot 22u s avonds met het huishouden nog bezig is en dat weet/wist hij voor we samen een huis kochten.
Ik begrijp gewoon niet hoe hij over zoiets telkens zo kwaad moet worden. Hij zegt dan dat hij niet anders gewoon is en het thuis ook zo wil. En daar sta ik dan.
Zo zien 9/10 van onze discussies eruit en stelt onze noden gelijk aan elkaar maar ik vind dat appelen met peren vergelijken.
Een korte oprechte knuffel, of een kus als je thuis komt is toch helemaal niet teveel gevraagd wanneer je een relatie hebt. Ook na 7 jaar of langer...
Maar dus wanneer ik hem hier die avond over aansprak zei hij dus gewoon "als jij niet meer je best doet, ga ik ook niet veranderen" en daarmee was het gezegd.
vrijdag 10 februari 2023 om 19:58
Je stond al 20-0 achter omdat je niet tot 23.00 uur 's avonds met het huishouden bezig bent en nu sta je 150-0 achter omdat je óók nog eens bent vreemdgegaan.safethenation schreef: ↑10-02-2023 16:54. En zijn onverdraagzaamheid zou ophouden als ik 's avonds (nog) meer moeite zou doen voor het huishouden spik en span te hebben. En dat hij automatisch meer affectie zou tonen.
Ik vind dat je frustraties om het huishouden en affectie niet met elkaar mag vergelijken.
En begrijp me niet verkeerd. Ons huis is helemaal geen puinhoop. Ik werk voltijds en hij komt uit een gezin waarbij mijn schoonmama thuis blijf moeder was. Waardoor zijn kleren altijd netjes optijd gestreken waren, de was telkens optijd gedaan,...
Hier puilen de wasmanden soms eens over en wordt de strijk een week uitgesteld. Ik ben niet het typische huisvrouwtje dat tot 22u s avonds met het huishouden nog bezig is en dat weet/wist hij voor we samen een huis kochten.
Ik begrijp gewoon niet hoe hij over zoiets telkens zo kwaad moet worden. Hij zegt dan dat hij niet anders gewoon is en het thuis ook zo wil. En daar sta ik dan.
Maar dus wanneer ik hem hier die avond over aansprak zei hij dus gewoon "als jij niet meer je best doet, ga ik ook niet veranderen" en daarmee was het gezegd.
Echt, heb je hier nog zin in?
Van mij had hij ondertussen ook de boom in gekund.
.
vrijdag 10 februari 2023 om 20:06
En er steeds van alles bij haalt waardoor het toch ook zijn eigen schuld is.andnowwedance schreef: ↑10-02-2023 19:13Als je dit verhaal zou plaatsen zonder de context van het vreemdgaan, geef ik je groot gelijk dat je er klaar mee bent. Maar voor mij schuurt het dat je dus bij hem aangeeft dat je een oplossing wilt terwijl je toen al met een ander bezig was. In mijn ogen is dat niet zuiver.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
