Ik heb mijn man bedrogen... Hoe nu verder

Dag allemaal

Mijn 1e topic hier. Vind het enorm spannend om mijn gevoelens open en bloot te gooien maar ik ben op zoek naar dames/heren die in een soortgelijke situatie beland zijn en die er goed of slecht uitgekomen zijn. Neem dus rustig de tijd om onderstaand verhaal door te nemen.

Mijn partner en ik leerden elkaar 7 jaar geleden kennen op vakantie. Een onbezonnen vakantieliefde draaide eens terug in België uit op een echte relatie. Wij woonden 80km van elkaar weg maar niets hield ons tegen om bij elkaar te zijn. We waren helemaal halsoverkop verliefd.
Mijn partner is 8 jaar ouder en liet een hele wereld voor me open gaan. Leerde me genieten van het leven, was altijd optimistisch en zag het leven door een roze bril.
Na 3 jaar besloten we samen een huis te kopen in zijn provincie. Weg van mijn familie en vrienden. Ik veranderde van werk en ging er volledig voor.
2 jaar geleden hebben we ons mooie zoontje mogen verwelkomen. Ons gezin was compleet en niets kon ons tegenhouden.
Maar zoals in vele relatie was de komst van ons zoontje niet alleen een wonder en een prachtig geschenk, maar ook iets wat onze relatie een enorme deuk gegeven heeft.
Ik vond het heel confronterend dat mijn leven plots in het teken stond van iemand anders, een klein hulpeloos wezentje, en niet meer de focus op mezelf gelegd werd.
Door Corona hebben we financieel een flinke deuk gekregen. Ik heb tijdens mijn zwangerschap 6 maanden van een uitkering geleefd en hierdoor was ons spaarpotje serieus gedaald.
Mijn vriend begon zich meer en meer af te sluiten voor mij. Hij is nooit een prater geweest en verwerkt zijn gevoelens liever op zijn eigen manier.
Ik ben op zich wel een prater, maar enkel bij de juiste personen. Waar ik feedback bij krijg, wanneer ik stoot op een muur, keer ik snel ook in mezelf en stopt het gesprek.
Een klein jaar geleden kwam ons eerste echte dieptepunt. Ik besloot toen alleen voor enkele dagen met ons zoontje en mijn ouders naar de zon te trekken. Dit heeft onze relatie goed gedaan. Even afstand van elkaar, het gemis dat boven kwam.
Maar enkele weken later kwamen we opnieuw in hetzelfde cirkeltje terecht.
Mijn partner was niet meer de man waarop ik verliefd geworden was. En dat hoeft ook niet na 7 jaar. Maar zijn levensvreugde was weg. Hij was altijd boos en gefrustreerd. Er kwamen weinig mopjes, geen affectie meer. Ons zoontje weet niet wat liefhebben is. Hij ziet ons nooit knuffelen, nooit een kus. Alleen maar frustraties die worden uitgesproken. Ik voelde me meer en meer wegzakken in verdriet en ongeluk. Praten luktte niet tussen ons.

Ik ga graag eens uit met mijn vriendinnen. Iets drinken en daarna gaan dansen doe ik ontzettend graag. Al 7 jaar ga ik alleen met hun weg omdat het mijn vriend niks (meer) zegt. Hij heeft zijn tijd gehad zegt hij altijd, voor mij.
7 jaar lang ben ik nooit in de verleiding gekomen. Dat interesseerde mij ook niet, tot op de dag van vandaag zelf nog niet.
Maar eind november was er een jaarmarkt in mijn oude schoolbuurt. Iets waar we ieder jaar naartoe gaan met de vriendinnen. Dan drinken we in de plaatselijke cafés iets en er wordt gedanst.
Die avond kwam ik aan de praat met een kennis. Een jongen die ik van vroeger in het uitgaan ken maar die 3 jaar jonger is. We hebben de hele avond gebabbeld, verder niks speciaals.
De dag erna kreeg ik via instagram een berichtje of ik veilig thuis geraakt was.
Dat een jongen oprecht interesse toonde in me, wetende dat ik een partner en een kindje heb, dus zonder bijbedoelingen, spoorde me aan om hierop te antwoorden.
Dagen en weken gingen voorbij en geleidelijk aan hoorden we elkaar meer en meer. Ik was geïnteresseerd in zijn leven, zijn werk, zijn gedachtes. Hij in mijn leven, mijn kind, mijn relatie. En voor ik het wist zat ik 's avonds, wanneer mijn partner al sliep, nog uren met hem te praten. Over vanalles, maar nooit flirterig.
Ik wist op dat moment dat de vriendschap een beetje uit de hand aan het lopen was. Dat ik te veel belang hechtte aan een andere man. Maar mijn partner stuurde zelf geregeld nu en dan eens met een vrouwelijke collega of een vriendin. Ik zag er geen kwaad in en vond dat ik ook het recht had op een vriendschap.
Midden december was er een kerstmarkt in dezelfde regio als de jaarmarkt en ook hij was daar aanwezig. We hebben toen terug gepraat en ik merkte dat er nu wel een beetje geflirt werd en dat ik dat niet meteen erg vond... Hij was te dronken om nog zelf naar huis te rijden dus heb ik hem toen thuis af gezet. Er is toen niks gebeurt maar ik durfde dit ook niet thuis te vertellen. Mijn vriend zou vragen gaan stellen waarom ik iemand uberhaupt naar huis bracht en ik wou mijn vriendschap niet opgeven.
2 weken later moest ik toevallig naar een bepaalde stad voor het werk. Die jongen was daar toevallig ook en vroeg om even samen iets te gaan drinken. Ik heb hiermee ingestemd, ik wou hem graag terug zien. Helaas hebben we als afscheid toen gekust met elkaar.
Ik wist niet wat er me overkwam. Ik belde mijn beste vriendin op en vroeg haar om raad. Ik zou hem niet meer contacteren en het niet meer verder laten komen.
De volgende dag zocht hij toch terug contact en het was sterker dan mezelf... We spraken wel af elkaar niet meer te zien en het enkel te houden op een vriendschap. Maar ik zou wel werken aan mijn relatie. Die meer en meer op de achtergrond verdween.

Ik sprak later die week mijn partner aan. Over mijn gevoelens. Dat het voor mij nu of nooit was. Dat ik me onbegrepen en onbemind voelde en er dringend iets moest gebeuren.
Ook dat gesprek liep uit op een discussie. Waarbij we beiden onze frustraties aangaven maar niet tot een oplossing kwamen. Het gesprek viel weer stil.

Een week later, net na oudjaar zag ik hem opnieuw. Tijdens het uitgaan. Dit keer vroeg hij me opnieuw hem thuis af te zetten en toen hebben we opnieuw gekust. Ik weet het, ik had toen echt aan de rem moeten trekken. Maar het gevoel was op dat moment zo fijn.
Het voelde vertrouwd en ik was ervan overtuigd dat mijn partner me niet meer wou.
Het weekend erna hebben we seks gehad... 2x.
1x na het uitgaan. Plots en onverwachts.
De dag erna heel bewust.

Zondag keerde ik terug naar huis met een verschrikkelijk groot schuldgevoel. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik had een gezin, een lief mooi braaf gezond kindje, een mooi huis, een man waar ik ooit zo dol op was.
Maar er was nu ook die andere persoon... Waar ik toch ergens gevoelens voor aan het krijgen was.
Mijn hoofd stond niet stil. Ik wist niet hoe ik hier nog uit moest geraken.
Tot mijn man vrijdag nacht een berichtje zag.... slaapwel met een hartje.
En dat zette de hele nachtmerrie op gang.
Hij las alle berichten, kwam erachter dat ik een week ervoor seks gehad had en zijn wereld stortte ineen.
Hij is er kapot van, gebroken,... Ik heb hem nog nooit zien wenen. Nu doet hij niks anders. Hij eet niet, slaapt niet, hij is gebroken.
Ik ben er zelf ook kapot van. Hoe heb ik mijn gezin deze hel kunnen aandoen...

De afgelopen week verbleef ik bij mijn moeder. Deels met mijn zoontje, deels alleen.
Komende week hebben we opnieuw een regeling. 3 dagen bij mij en 3 dagen bij hem. Vanaf zaterdag zou ik misschien ons huis terug in mogen. Maar dat is nog heel onzeker.

Al het contact met die jongen is verbroken sinds vorig weekend. Maar ik krijg hem niet uit mijn hoofd. Dagelijks denk ik hoe het met hem zou gaan , hoe hij dit verwerkt, of het bij hem ook meer was dan een onbezonnen flirt,... Maar ik mag geen contact meer zoeken. Ik moet het doen voor mezelf maar ook naar mijn partner toe en mijn zoontje.
Hij is er nog niet aan uit of hij dit nog een kans wil geven. Hij weet niet hoe hij dit trauma ooit zal kunnen verwerken.

Ik heb donderdag aanstaande een eerste gesprek met een therapeut. Om al even mijn verhaal neer te leggen. Ik hoop op termijn samen te kunnen gaan maar dit zou zo een grote stap zijn voor hem.
Ik wil mijn gezin nog proberen te redden. Maar dat lukt niet als er nog iemand anders door mijn hoofd spookt. En ook niet wanneer ik niet zeker ben dat hij het uberhaupt nog wilt.
Het is zo een turbulente periode. Ik ga eraan onderdoor.
Ik eet niet meer, slaap zo slecht en neem kalmeringsmiddelen...

Ben op zoek naar mensen die ook dit soort situatie meegemaakt hebben en die willen delen hoe zij hier doorgekomen zijn...
Voel me hopeloos en alleen...

Veel liefs.

Rooss4.0 schreef: ↑

10-02-2023 21:43

Grappig hoe dit er altijd bijgehaald wordt, niet alleen door jou.

Ik lees geen to die zichzelf goedpraat, ik lees eerder iemand wiens schellen langzaam maar zeker van de ogen verdwijnen. Ze dacht een poos in een goede relatie te zitten maar ze is ingehaald door de realiteit met een stomme fout van haar als gevolg.

Bedankt om dit zo juist te verwoorden Roos, toch iemand die dit begrijpt..

MrsDuck schreef: ↑

10-02-2023 20:45

Oh, ik wel. Maar To komt met steeds meer en gebruikt dat om zichzelf goed te praten. Het enige wat rest is, is het netjes te houden om hun kind goed te kunnen blijven opvoeden.

Ik denk dat je het onderscheid niet kan maken tussen "jezelf goed praten" en gewoon mijn versie van het verhaal...
Ik zeg nergens dat ik geen schuld beken. Vertel gewoon het verhaal, mijn eigen perceptie, wat mij gedreven heeft tot het vreemdgaan en waarom de "brokken lijmen" heel moeilijk zal worden in ons geval. Omdat onze relatie al een jaar niet meer juist zat.

palanja schreef: ↑

10-02-2023 21:05

Zou het kunnen zijn dat de 'beroerde relatie' net iets beroerder is wanneer de vreemdganger gesnapt is?

De relatie was wel zeker beroerd. Heb er ook geen baat bij hier niet "mijn waarheid" neer te schetsen zoals ik ze werkelijk aanvoel.
Ga mezelf niet voor mijn plezier hier voor de leeuwen werpen als alles werkelijk veel rooskleuriger was.
Maar dat was het naar mijn gevoel absoluut niet.

De woorden van de therapeute blijven ook nazinderen. Ik ben 27, en ben eigenlijk in een sneltempo door mijn leven geraasd de afgelopen jaren.
Partner leren kennen (hij is 8 jaar ouder trouwens weet niet of ik dit hier benoemd heb), in een sneltempo toch wat carrière gemaakt, paar keer van werkplek veranderd (ook kwa locatie in verschillende provincies gewerkt) huis gekocht, huis verbouwd, zoontje gekregen en nu deze relatiecrisis.
Voor mijn partner heb ik ook een relatie van 4 jaar gehad met mijn schoolliefde.
Daarvoor enkel wat korte flirts, jeugdliefdes, niks serieus...
Ik ben van de ene langdurige relatie naar de andere op 2 maanden tijd gegaan.
Ze zegt dat ik dit zeker moet meenemen in mijn proces in deze situatie.
Dat ik bijzonder weinig "ervaring" heb met dat verliefde gevoel en voor mezelf misschien niet weet waar ik nu aan toe ben.
Ik dacht mezelf tot enkele maanden geleden goed te kennen maar nu heb ik het gevoel mezelf verloren te hebben.
Wou zo graag een groot gezin, gesetteld zijn. We hebben zo een leuk huis, gezellige en gezonde families, eigenlijk alles om gelukkig voor te zijn maar waarom voel ik me dan niet zo.
Nu twijfel ik of ik niet beter een andere weg in sla en wat dit allemaal zegt over mijn relatie, de liefde voor mijn man, mijn eigen toekomstbeeld,...
Ik bessef dat hij nu niet degene is die plots van koers wil veranderen, maar voornamelijk ikzelf...
Maar uiteraard speelt er veel door mijn hoofd. Ons zoontje die dadelijk naar school moet, ik die niet anders kan dan in de omgeving van mijn partner te blijven wonen owv ons kindje, financieel en bovenop het feit dat wel wel echt hele mooie jaren samen gehad hebben en op vele vlakken ook weldegelijk bij mekaar passen. Ik zie het echt wel, de reden waarom we 7 jaar geleden voor elkaar gekozen hadden en stapelverliefd waren.
Soms denk ik misschien moeten we elkaar gewoon terug vinden. Geeft dit ons een 2e kans om het beter te doen...

Wat betreft die andere man, mijn gevoel is de voorbije 2 weken wel echt al afgezwakt. Het gemis is al veel minder, er is geen drang meer om hem een berichtje te sturen. Maar neemt niet weg dat het hele gevoel plots weg is met de noorderzon.

Vanaf deze namiddag ga ik terug thuis wonen en hoop ik dat dat de doorslag is om persoon 2 volledig uit mijn gedachten te verbannen. Ik ben er me zeker van bewust dat zolang hij nog ergens door mijn hoofd spookt, onze verzoeningskansen automatisch gelimiteerd worden...

Vlammetje schreef: ↑

11-02-2023 11:43

Ik heb met name jouw reacties in dit topic gelezen. Dat je relatie niet echt leuk meer is, is geen excuus, maar wel een oorzaak van het vreemdgaan.
Misschien ben ik wel niet de juiste persoon om te reageren, want ik was niet in een geheel monogame relatie. Na vreemdgaan van zijn kant hebben wij samen besloten dat seksuele trouw niet het belangrijkste was in onze relatie. Wel altijd met instemming van de ander. Die afspraak heb ik uiteindelijk geschonden. Niet netjes, pijnlijk en het enige deel dat ik achteraf anders zou doen. Het zette bij ons wel een proces in werking dat leidde tot een scheiding.
Voor mij kwam het besef dat de relatie die wij hadden niet was waar ik mee verder wilde. Het was niet meer wat het was en we waren inderdaad allebei veranderd. Ik ben ervan overtuigd dat je van iemand kan houden, maar niet meer in een relatie wil zijn.

Ik denk dat het belangrijk is wat jij voor ogen hebt in de relatie. Voor mij miste er een bepaald gevoel, ook al hadden we kinderen, een huis, leuke vrienden en zelf nog geweldige seks. Ik kreeg steeds sterker het gevoel: ik ben liever alleen. Dat heb ik gedaan. Jarenlang alleen geweest (ook niet gedate), de scharrel was ook vrij snel uit beeld, want totaal niet wat ik wel wilde. Ja, ik had vlinders, maar ik heb nooit de bedoeling gehad mijn man te verlaten voor een andere man. Vrijwel iedere relatie kent volgens mij dat twijfelmoment. Iets nieuws bouw je in mijn ogen op stevige fundamenten, niet op de brokstukken van een vorige relatie.

De twijfel herken ik ook: wat gooi je weg, het was eens de liefde van je leven, hij is nog steeds iemand waar je wat voor voelt. Tijd voor jou om te graven of de gevoelens (van beide partijen), verwachtingen en jullie leven samen genoeg in balans zijn om door te gaan.

Bedankt voor je reactie!

Ik heb momenteel hetzelfde gevoel maar het lukt me niet om rationeel te denken op dit moment. Door het vreemdgaan enerzijds , door mijn partner zijn huidige emoties anderzijds.
Tijd en therapie zal het enige zijn wat ons raad kan brengen...

Heb jij nu een andere partner? Hoe ben je door je scheiding gegaan en verliep de regeling met je kinderen?

Rooss4.0 schreef: ↑

11-02-2023 11:56

Ik snap je verwarring, Safethenation. Vooral het stuk "ik dacht mezelf goed te kennen maar misschien leek dat alleen maar zo". Ik ben dubbel jouw leeftijd en ik herken het zo, op je bijna 30e denk je de wijsheid in pacht te hebben en de code die "leven" heet gekraakt te hebben, je blaakt (vaak) van het zelfvertrouwen en je leven heeft zijn vorm, de studies zijn voorbij, je krijgt verantwoordelijkheden en je vindt jezelf een hele piet. En nu staat het te schudden op zijn grondvesten en ga je twijfelen aan alles wat je ooit over jezelf dacht en vond.

Het klopt dat jij van koers veranderd en dat hij lijkt te blijven staan. Jij stelt wellicht andere eisen aan een leuke relatie, een andere communicatie, een ander seksleven misschien ook wel. Het lijkt me zaak dat jullie gaan proberen daar achter te komen komende tijd, het liefst met hulp om jullie communicatie in goede banen te leiden.
Goed dat je inzichten verwerft over jezelf!
Ik hoop dat jullie elkaar weer gaan vinden, voor jullie zelf en voor jullie kindje. En ik hoop dat je man inziet dat therapie voor nu echt een hele goede stap is!

Bedankt Roos! Klopt helemaal.
Ik hoop ook dat ik (we) hieruit geraken...