Ik verlang naar 3e kind, partner niet

De eerste gedacht die bij me opkomt, is: :waarom ben je niet blij met wat je hebt.?"

Je hebt twee prachtige gezonde koters...iets wat sommige mensen ook niet eens kunnen krijgen. 



Je zult in het reine moeten komen, want een compromis is in deze niet mogelijk.

hallo blijemama, ik herken wel iets in jouw gevoelens. Hoe oud zijn je 2 kinderen nu? Zijn het j/m of bijv. 2j/2m? Zelf heb ik ook heel lang het verlangen naar een 3e gehad, mijn ex had dat niet. Maar hoe ouder mijn andere 2 kids werden, hoe meer het verlangen naar de achtergrond verdween, wel ook door erover te gaan nadenken: mijn 2 kinderen werden steeds zelfstandiger, waardoor er voor mij (ons) weer andere dingen mogelijk werden; geen gebroken nachten meer, geen middagdutjes meer, etc.

Intussen heb ik de leeftijd bereikt dat het evt. nog net zou kunnen (ben 43 nu....) en mijn vriend en ik hebben het er wel eens over. Ja, het lijkt leuk, nog een kind erbij: maar het risico wordt groter, de praktische zaken blijven spelen, en als wij al 60 zijn, zouden we nog een tiener in huis hebben.

Financieel: kan ik bij jou niet zien, maar als kinderen opgroeien, worden ze steeds duurder....als ze klein zijn, valt het allemaal nog mee!



Misschien zijn dit ook voor jou dingen om alles eens op een rijtje te zetten, en dan kun je dat verlangen blijven houden naar nog één keer die zwangerschap en nog één keer een baby erbij, maar het heeft ook minder leuke kanten...denk ook daar eens aan....

Eens met Zamirah. Waarom zou je op het spel zetten wat je nu samen hebt alleen om nog een extra kind te krijgen? Zijn man en 2 kinderen niet genoeg?

Hoi, ik heb er destijds ook nog een derde kind bij gewild (maar was nog jong, nog geen dertig). Ik kon het gevoel ook niet goed uitleggen, nu denk ik dat ik toen veel kinderen wou als compensatie voor een slechte relatie (waarvan ik toen nog niet besefte dat ze zo slecht was). Ik zeg natuurlijk niet dat dat ook voor jou moet gelden!

Het derde kind heeft wel veel problemen veroorzaakt. Het was (is) autistisch (wel een normaal IQ maar veel problemen qua sociaal gedrag). De problemen thuis waren zo erg toen hij puber werd (dingen verbranden op zijn kamer, gifmengels maken, keer op keer dronken worden...) dat aangeraden werd om hem in een instelling te laten opnemen. Daar heb ik me met hand en tand tegen verzet en ben daar nu erg blij om, want nu is hij tot rust gekomen en eigenlijk wel een lieve jongen geworden (hij is nu midden twintig). Hij woont nu zelfstandig en redt het redelijk, alleen is hij 'arm' en moet ik hem financieel ondersteunen. Ik maak me zorgen over hoe hij het zal redden als ik er niet meer ben. Dat is ook een van de redenen waarom ik nog altijd werk: om hem een extraatje te kunnen geven.

Maar ondanks alles heeft hij ook voor heel goede dingen in mijn leven gezorgd. Door de vele problemen die hij veroorzaakte, ben ik gescheiden, en daardoor heb ik mijn huidige man kunnen ontmoeten, het beste wat me ooit overkomen is.

En ook heb ik door hem veel geleerd. Ik ben 'zachter' geworden. Ik zie nu bijvoorbeeld in wat voor leven mensen hebben die bvb gehandicapt zijn, of langdurig ziek of werkloos. En dat het niet noodzakelijk hun eigen schuld is.

Ik ben door mijn ouders opgevoed met de gedachte dat carriere en geld belangrijk zijn. Dankzij mijn zoon heb ik dat helemaal losgelaten en voel me daardoor nu veel gelukkiger.

Ik kan je wel vertellen dat ik heel blij ben dat ik mijn kinderen voor mijn dertigste gekregen heb. Daardoor ben ik nu weer 'vrij' en kom ik aan mijn eigen leven en hobby's toe voor ik al te oud ben, en kan ik ook meer genieten van mijn relatie. Ik heb nu vooral nog de lusten van mijn kinderen en niet meer de lasten.

Maar je kunt nooit van tevoren weten wat een kind in je leven allemaal zal teweegbrengen.

Als ik het over kon doen met mijn huidige man, zou ik het bij twee kinderen laten. Omdat ik nu besef dat twee gezonde kinderen hebben al heel wat is. En ook omdat je dan op jongere leeftijd weer echt een 'stel' kunt zijn, je eigen leven terugkrijgen, en je het financieel wat ruimer hebt met 2 dan met 3 kinderen. Ze kosten inderdaad veel als ze ouder worden. (Toen ik alleenstaande moeder was, bedroegen de kosten voor mijn drie kinderen samen ongeveer 1600 euro / maand Ze waren toen tussen de 15 en 20.)

Hoi Blijemama,



Hier nog een blije mama van twee heerlijke spruitjes. Nog voor we gingen trouwen hadden mijn toenmalige verloofde en ik serieuze gesprekken over dit onderwerp. Ik wilde graag een heel groot gezin, hij vond twee wel ok. Omdat ik wist hoe sterk dat verlangen was heb ik hem gezegd dat ik er dan misschien inet aan moest beginnen met hem. Om een lang verhaal kort te maken was de slotsom dat we zouden proberen drie kinderen te krijgen. Toen ik in het kraambed lag van de tweede zie hij, bekijk het maar met je derde kind, this is it. Genaaid zonder gewenst resultaat noemen we dat ;).



Waardeloos verhaal natuurlijk, waar je niks aan hebt. Behalve dan misschien een stukje herkenning. Want ook ik ben zielsgelukkig met mijn twee prachtige mannen, en ook ik weet dat dat al vele malen meer is dan een hoop andere mensen ooit krijgen om dankbaar voor te zijn. Maar ik weet ook hoe het voelt als er plaats is in je hart voor een derde kindje en die plaats blijft onbezet.



Als je relatie je lief is zou ik proberen zo snel mogelijk een plekje te vinden voor dit gevoel, want alle alternatieven zijn ruk.



*;

Waarom zou een 3e kind zo enorm bijdragen aan je levensgeluk vraag ik me af?



Soms moet je niet naar je 'gevoel' luisteren maar eens stilstaan bij de dingen die je nu al gelukkig maken. Je geeft aan dat je niet eens uit kan leggen waarom je zo'n sterke behoefte hebt aan een 3e kind...Is dat dan een goede motivatie om er toch nog maar een keer aan te beginnen?

Mijn man wilde er 3 ik 1 het werden er twee.



Wat ik me realiseerde was dat ik zo enorm geboft had met twee gezonde kinderen, waarom dat geluk nog eens tarten?



Wat reiger al aangaf kan een derde wel eens voor verrassingen komen te staan, en natuurlijk accepteer je die. Maar je gaat toch uit van het ideale en mooie waar het ook anders kan uitpakken (en natuurlijk kan niemand in de toekomst kijken of het zo blijft)



Wat ik wil zeggen is dat je nu zo'n mooi leven hebt en zo veel geluk dat je er ook dankbaar voor kan zijn en dat kan koesteren.



Je man wil het niet, compromi is niet mogelijk.  Zou je nou geen kinderen hebben dan snap ik hoe moeilijk het te verteren is als je partner niet wil en jij wel. Maar of nu die derde echt zoveel aan geluk kan toevoegen? Een mens kan ook tevreden zijn in het leven. En zo iets daar moet je toch beide achterstaan gevaar dat je anders krijgt "jij wilde het" ligt op de loer.



Ik snap je man ook wel nl een derde betekend nog langer moeten wachten op weer wat ruimte en vrijheid. Nog een paar jaar erbij tellen dat ze je nodig hebben. Het kan geweldig zijn maar ook fijn dat ze wat zelfstandiger worden met je jaren.

Hoi Blije mama,



de geboorte van nummer drie heeft mijn moeder bijna het leven gekost, hij was heel moeilijk als kind etc etc een hoop ellende was het destijds voor ons gezin.



Nu is het leuke puber en zijn we allemaal erg blij dat we met zijn vijven en niet met zijn vieren zijn.



het is gewoon niet te voorspellen, daarom moet je het echt samen willen.

Tja...misschien spelen je hormonen ook een rol? Kan best natuurlijk...Of je hebt het al zolang in je hoofd zitten dat het maar moeilijk is om het los te laten...



Het is natuurlijk lastig hoor ik bedoel je zit er  wel mee. En 'wees blij met wat je hebt' zijn dooddoeners want daar wordt jouw gevoel niet minder van. Daarnaast is het makkelijk oordelen als buitenstaander: je hebt al 2 kids...je leven op de rails, leuke relatie...dus zeik niet zo.



Maar goed, stiekem vind ik dat dus wel ;) je bent al zo happy...geniet daar dan van, met volle teugen! Als je man het niet wilt...dan houdt het echt gewoon op.

dat "jij wilde het" hoor ik dus wel eens van mannen die overgehaald zijn. En als het dan leuk gaat zal je het minder vaak horen maar in die situatie dat het even tegenzit lijkt het me erg lastig als je daarin alleen komt te staan een "jij wilde zo nodig een derde" moet horen als het je even zwaar valt.



Alleen daarom vind ik dus al dat je er beide achter moet staan. Niet moet overhalen tegen wil en dank. Iemand die er niet mee zit zal er niet moeilijk over doen. Als jouw man aangeeft echt geen derde te willen dan zijn zijn argumenten echt net zo serieus te nemen.



Goed dat je dat beseft overigens.

Ik heb zelf 3 kinderen, ik weet heel goed hoe jij je voelt. Het is geen kwestie van tevreden zijn met wat je hebt, het is een gevoel dat je niet zo maar uit kunt zetten. Ik noem het altijd maar een "oermoedergevoel''. Zelfs met 3 kinderen heb ik er nog last van, en verlang graag nog naar een vierde. Maar ik weet dat die er niet zal komen. Maar het is geen kwestie van ontevredenheid dat je een derde wil, maar ik vind het een natuurlijk gevoel. Kinderen zijn inderdaad duur, maar het ik heb mijn kinderen nooit verwekt met het rekenmachientje naast mijn bed. Hier is het soms ook financieel moeilijk met 3 grotere kinderen waarvan er 2 nu op de middelbare school,maar wat liefde betreft zijn ze nooit iets tekort gekomen. Ik ga in het leven liever op mijn gevoel af en niet meer over wat het verstandigste is, heb ik een keer in mijn leven gedaan en daar voel ik me nog steeds ...om.

Hoi Blije mama,

Mag ik vragen wat je hebt; zonen, dochters of van beiden wat?

Die vraag werd al eerder gesteld maar niet beantwoord.



Laatst had ik het er met een vriendin over dat het ons in onze omgeving opviel dat veel mensen met twee kinderen van eenzelfde geslacht (maar vaker als het twee jongens zijn) nog voor een derde gaan. Ik zeg hiermee niet dat dat bij jou ook het geval is, en al helemaal niet dat dat verkeerd is, maar het viel ons op. Een goede vriendin van me wilde om deze reden wel een derde kindje, ze heeft twee zoontjes en haar verlangen naar een meisje is zo groot dat ze het nog een keer wilde proberen. Iedereen moet dat voor zich weten.

Ik vroeg het me gewoon af, of dit misschien voor jou meespeelt.

Je geeft aan dat je partner argumenten heeft waar je je wel in kunt vinden. Vermoedelijk feitelijke argumenten?



En voor jou is het een gevoel. En alhoewel ik geen kinderen heb, weet ik wel hoe moeilijk het is om je gevoel te veranderen. Als je dat al wilt.



Misschien is het ook een goed idee om toch even de voors- en tegens op papier te zetten en de mogelijke risico's die daarbij gepaard zijn. Ook hetgeen dat je denkt dat het je kan opleveren. Klinkt misschien heel plastisch, maar soms kunnen dat soort zaken je wel meer duidelijkheid over je gevoel geven. Misschien mis je bijvoorbeeld het zwanger zijn en is dat het gevoel dat je ervaart, of iets anders waardoor je gevoel aangeeft dat je een derde kind wilt, maar dat de redenen die er gevoelsmatig achter zitten niet helemaal de juiste redenen zijn voor een derde kind. Wellicht besef je dan juist dat je eigenlijk toch geen derde kind wilt.



Of misschien kom je op die manier er achter om welke redenen je graag het derde kind zou willen en dat je ook echt bereid bent om die risico's te nemen. En dan heb je mogelijk weer wat extra (feitelijke) argumenten die je met je partner kunt door bespreken wat hem mogelijk weer op andere gedachten brengt. 



Beslis ook niet te overhaast, geef het ook wat tijd om te bezinken. En sowieso niets doen zonder dat jullie er beiden achter staan, want als dit leidt tot een onherstelbare ruzie tussen jou en je partner ben je nog verder van huis.

Ik ben ermee eens dat compromis in deze situatie niet kan.



Verder denk ik dat je moet kijken naar jezelf. Je vraagt wat andere stelletjes doen met deze situatie, dat klinkt alsof stelletjes er samen uitkomen en je verwacht dat zij eventuele " oplossingen"  hebben. Terwijl ik denk dat dit bij jezelf ligt en niet moet kijken naar wat je man zou kunnen doen.



Vraag jezelf af, waarom wil je een 3e??? Je zegt een moedergevoel, maar dat zou betekenen dat je dan zelfs 20 kinderen zou willen hebben.....Dat moedergevoel, dat blijft. Ik denk dat je dat moet plaatsen als feit dat je als persoon iemand bent die wilt zorgen voor anderen en veel liefde wilt geven. Maar moet dat per se in een kind??



Je kan bijvoorbeeld denken als je echt nog een kind wilt, te adopteren. Dan kan je ook kiezen voor een ouder kind.

Misschien is een pleeggezin zijn wel iets voor jou en jouw gezin??? Dan kan je andere kinderen tijdelijk onderdak geven/een thuis bieden en veel liefde geven.



Tot slot, misschien kan je wel iets van vrijwilligerswerk doen. Er zijn veel mensen die snakken naar een beetje verzorging, maar vooral naar een beetje aandacht en liefde. Daar kun je je "gevoelens" kwijt en kun je wat betekenen voor een ander. Ondertussen kun je nog een lieve moeder zijn voor eigen kroost ook nog :D

Het kan natuurlijk zijn dat het een gevoel is zoals daisymadelief zegt. Maar zij had blijkbaar een man die mee kon gaan in dat gevoel, en blijde mama heeft die niet. Dan zit je toch met je gevoel dat je niet kunt volgen. Er zijn meer relatie's stukgegaan omdat 1 met een gevoel zat. Met een gevoel moet je partner wel meekunnen natuurlijk en als zijn gevoel nee zegt (en dat mag best op feitelijke gronden) is dat net zo goed een gevoel.