Relaties
alle pijlers
Ik weet het allemaal niet meer ...
woensdag 19 maart 2008 om 03:47
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Ik ben enorm in de war en weet niet hoe eruit te raken.
Ik ben reeds een aantal jaren samen met mijn partner en vorig jaar zijn we getrouwd. We zijn nu aan het proberen om kinderen te krijgen en alhoewel dit mijn grootste droom is, krijg ik nu van die enorme paniekgevoelens. Ik vraag me af of dit nu alles is, waarom ik eigenlijk leef en wat het allemaal voor zin heeft.
Ik kan me niet voorstellen dat ik nooit meer dat zalige gevoel van verliefdheid ga beleven, die eerste aanrakingen, het verder gaan, ...
Ik weet dat ik dit niet allemaal mag verheerlijken en dat ik mezelf gelukkig mag prijzen met mijn man maar mijn hart wil niet luisteren.
Ik wil terug uitgaan, vrij(gezel) zijn, flirten, de beest uithangen, ... Je moet nu ook niet denken dat ik een of andere bimbo ben die met iedereen in bed duikt maar ik hoop dat je weet wat ik bedoel.
Door dit alles voelde ik me al niet goed in mijn vel maar ik probeerde mezelf te overtuigen dat het wel meeviel. We hebben het goed samen en ook voor de buitenwereld zijn we het perfecte koppel. We hebben alleen heel uiteenlopende interesses en dat botst vaak. Maar toen ik dacht dat het niet erger kon, gebeurde het ondenkbare.
Ik heb gevoelens voor mijn schoonbroer. Ongelofelijk, ik die meewarig lachte als ik zoiets las, ben nu een onnozele puber als ik bij hem in de buurt ben. Ik probeer hem nu zo veel mogelijk te vermijden want mijn man heeft al iets gemerkt en vindt dat ik flirt.
En nu weet ik het niet meer. Ik zou nooit iets met hem kunnen beginnen. Alleen de familie al die ik dan helemaal uit elkaar zou trekken. Maar die gevoelens zijn zo sterk. Ik heb een bijna onbedwingbare drang om hem te kussen, het is sterker dan mezelf. Ik fantaseer over hem en voel me enorm slecht. Hier zijn geen oplossingen voor maar ik ga er wel kapot aan.
Sorry voor dit lange en waarschijnlijk ook enorm saaie verhaal maar wou het even kwijt.
Ik ben reeds een aantal jaren samen met mijn partner en vorig jaar zijn we getrouwd. We zijn nu aan het proberen om kinderen te krijgen en alhoewel dit mijn grootste droom is, krijg ik nu van die enorme paniekgevoelens. Ik vraag me af of dit nu alles is, waarom ik eigenlijk leef en wat het allemaal voor zin heeft.
Ik kan me niet voorstellen dat ik nooit meer dat zalige gevoel van verliefdheid ga beleven, die eerste aanrakingen, het verder gaan, ...
Ik weet dat ik dit niet allemaal mag verheerlijken en dat ik mezelf gelukkig mag prijzen met mijn man maar mijn hart wil niet luisteren.
Ik wil terug uitgaan, vrij(gezel) zijn, flirten, de beest uithangen, ... Je moet nu ook niet denken dat ik een of andere bimbo ben die met iedereen in bed duikt maar ik hoop dat je weet wat ik bedoel.
Door dit alles voelde ik me al niet goed in mijn vel maar ik probeerde mezelf te overtuigen dat het wel meeviel. We hebben het goed samen en ook voor de buitenwereld zijn we het perfecte koppel. We hebben alleen heel uiteenlopende interesses en dat botst vaak. Maar toen ik dacht dat het niet erger kon, gebeurde het ondenkbare.
Ik heb gevoelens voor mijn schoonbroer. Ongelofelijk, ik die meewarig lachte als ik zoiets las, ben nu een onnozele puber als ik bij hem in de buurt ben. Ik probeer hem nu zo veel mogelijk te vermijden want mijn man heeft al iets gemerkt en vindt dat ik flirt.
En nu weet ik het niet meer. Ik zou nooit iets met hem kunnen beginnen. Alleen de familie al die ik dan helemaal uit elkaar zou trekken. Maar die gevoelens zijn zo sterk. Ik heb een bijna onbedwingbare drang om hem te kussen, het is sterker dan mezelf. Ik fantaseer over hem en voel me enorm slecht. Hier zijn geen oplossingen voor maar ik ga er wel kapot aan.
Sorry voor dit lange en waarschijnlijk ook enorm saaie verhaal maar wou het even kwijt.
woensdag 19 maart 2008 om 07:02
Hoi Confusion,
Zou het niet zo kunnen zijn dat je koudwatervrees hebt voor het naderende "volwassen" leven als moeder van een kind? En dat je dat projecteert op de - ik doe een gok - aantrekkelijke, flierefluitende, absoluut-niet-serieuze en totaal-onbereikbare-maar-toch dichtbije broer van je man?
Is het dan niet beter om de we-gaan-een-kind-krijgen-modus overboord te zetten en een tijdje weer gewoon te leven? Dan heb je even tijd om te herbezinnen en te kijken waarom de relatie tussen jou en je man wel (of niet) werkt.
Ik kan me overigens goed herinneren dat ik zelf destijds ook enorme koud-watervrees had (en dat ook ik die kind-modus tijdelijk heb uitgezet na een jaar proberen), omdat ik zo'n serieus leven helemaal niet kon voorstellen. Wat mij - achteraf gezien ten onrechte - erg zenuwachtig maakte, was dat ik altijd het gevoel had dat mijn ouders onfeilbaar waren en ik - met al mijn onvolwassen gedrag en gebreken - nog niet tot dat heiligdom kon toetreden. Nu ik inmiddels kinderen heb, en ervaar dat zij mij op net zo'n goddelijk niveau plaatsen, moet ik daar wel om lachen. Niet alleen zijn mijn ouders alsnog van hun voetstuk gevallen (zij hadden natuurlijk net als ik geen idee waar ze aan begonnen en waar ze mee bezig waren), maar belangrijker, met alle gebreken en onvolwassen gedrag: ik hoef ook niet op zo'n voetstuk te staan: ik ben gewoon nog steeds mezelf (en moeder). En in alle eerlijkheid: zo heel veel is mijn leven nou ook weer niet veranderd. Ik ga nog steeds uit, flirt nog steeds met andere mannen en drink nog steeds af en toe veel te veel.
Heel veel sterkte in deze verwarrende tijden.
Zou het niet zo kunnen zijn dat je koudwatervrees hebt voor het naderende "volwassen" leven als moeder van een kind? En dat je dat projecteert op de - ik doe een gok - aantrekkelijke, flierefluitende, absoluut-niet-serieuze en totaal-onbereikbare-maar-toch dichtbije broer van je man?
Is het dan niet beter om de we-gaan-een-kind-krijgen-modus overboord te zetten en een tijdje weer gewoon te leven? Dan heb je even tijd om te herbezinnen en te kijken waarom de relatie tussen jou en je man wel (of niet) werkt.
Ik kan me overigens goed herinneren dat ik zelf destijds ook enorme koud-watervrees had (en dat ook ik die kind-modus tijdelijk heb uitgezet na een jaar proberen), omdat ik zo'n serieus leven helemaal niet kon voorstellen. Wat mij - achteraf gezien ten onrechte - erg zenuwachtig maakte, was dat ik altijd het gevoel had dat mijn ouders onfeilbaar waren en ik - met al mijn onvolwassen gedrag en gebreken - nog niet tot dat heiligdom kon toetreden. Nu ik inmiddels kinderen heb, en ervaar dat zij mij op net zo'n goddelijk niveau plaatsen, moet ik daar wel om lachen. Niet alleen zijn mijn ouders alsnog van hun voetstuk gevallen (zij hadden natuurlijk net als ik geen idee waar ze aan begonnen en waar ze mee bezig waren), maar belangrijker, met alle gebreken en onvolwassen gedrag: ik hoef ook niet op zo'n voetstuk te staan: ik ben gewoon nog steeds mezelf (en moeder). En in alle eerlijkheid: zo heel veel is mijn leven nou ook weer niet veranderd. Ik ga nog steeds uit, flirt nog steeds met andere mannen en drink nog steeds af en toe veel te veel.
Heel veel sterkte in deze verwarrende tijden.
woensdag 19 maart 2008 om 07:42
ik sluit me helemaal aan bij marjolein!
(iig, het eerste deel van de post)
je vlucht en zoekt hou vast. stop met proberen, en kijk wat jullie samen hebben. is dat de moeite waard? hou je van hem? houd hij van jou? wil je oud met hem worden? etc enz...
zoek dat eerst eens uit voor je wat dan ook gaat doen!
succes!
(iig, het eerste deel van de post)
je vlucht en zoekt hou vast. stop met proberen, en kijk wat jullie samen hebben. is dat de moeite waard? hou je van hem? houd hij van jou? wil je oud met hem worden? etc enz...
zoek dat eerst eens uit voor je wat dan ook gaat doen!
succes!
woensdag 19 maart 2008 om 07:59
quote:Confusion schreef op 19 maart 2008 @ 03:47:
Ik wil terug uitgaan, vrij(gezel) zijn, flirten, de beest uithangen
Een vriend van mij heeft dat gevoel ook. Met zijn jeugdliefde getrouwd, nooit alleen geweest, altijd met haar en in zijn hart de eeuwige flirt en vrijgezel. Al meer dan 35 jaar getrouwd en zijn vrouw wordt al even lang bedrogen. Hij kan het spel van flirten en vreemdgaan niet laten.
Als ik hem er naar vraag, zegt hij bijna hetzelfde als jij.
Hij is in ieder geval niet geknipt voor het hebben van een vaste partner. Probleem is dus hij wel 'verzorging' nodig heeft van een vrouw, omdat hij wel van de traditionele rollen is.
Gevolg: een vent die eigenlijk ongelukkig is in zijn huwelijk en zijn vrouw ongelukkig maakt.
Of het zo ernstig is bij jou, durf ik te betwijfelen. Dan zou ik meer moeten weten of je al jong met hem samen was. Ik denk dat je inderdaad de welbekende koudwatervrees hebt. Zo van: we zijn nu getrouwd, straks kindje en we hebben (vooral) dat onbezorgde leven niet meer. Ik zou het advies alhier gegeven ook opvolgen: nog even geduld met dat kindje en nog even van elkaar genieten. Dat je voor de charmes van je zwager gevoelig bent, betekent dat je erg in tweestrijd zit.
Waarom dan toch het vergelijk met die vriend van mij? Omdat ik zie wat dit voor leed teweeg brengt. Wat ook de reden voor jou is of de reden voor hem mag zijn, maar in basic niet gelukkig zijn in je relatie heeft verschrikkelijke consequenties. Voor hem, zijn partner, voor jou, jouw man......
Het lijkt ook wel alsof je aan een ideaalbeeld moet voldoen: jullie zijn het perfecte koppel. Dat legt ook een druk op je.
Heeft de zwager een idee van jouw gevoelens en/of beantwoord hij deze?
Ik wil terug uitgaan, vrij(gezel) zijn, flirten, de beest uithangen
Een vriend van mij heeft dat gevoel ook. Met zijn jeugdliefde getrouwd, nooit alleen geweest, altijd met haar en in zijn hart de eeuwige flirt en vrijgezel. Al meer dan 35 jaar getrouwd en zijn vrouw wordt al even lang bedrogen. Hij kan het spel van flirten en vreemdgaan niet laten.
Als ik hem er naar vraag, zegt hij bijna hetzelfde als jij.
Hij is in ieder geval niet geknipt voor het hebben van een vaste partner. Probleem is dus hij wel 'verzorging' nodig heeft van een vrouw, omdat hij wel van de traditionele rollen is.
Gevolg: een vent die eigenlijk ongelukkig is in zijn huwelijk en zijn vrouw ongelukkig maakt.
Of het zo ernstig is bij jou, durf ik te betwijfelen. Dan zou ik meer moeten weten of je al jong met hem samen was. Ik denk dat je inderdaad de welbekende koudwatervrees hebt. Zo van: we zijn nu getrouwd, straks kindje en we hebben (vooral) dat onbezorgde leven niet meer. Ik zou het advies alhier gegeven ook opvolgen: nog even geduld met dat kindje en nog even van elkaar genieten. Dat je voor de charmes van je zwager gevoelig bent, betekent dat je erg in tweestrijd zit.
Waarom dan toch het vergelijk met die vriend van mij? Omdat ik zie wat dit voor leed teweeg brengt. Wat ook de reden voor jou is of de reden voor hem mag zijn, maar in basic niet gelukkig zijn in je relatie heeft verschrikkelijke consequenties. Voor hem, zijn partner, voor jou, jouw man......
Het lijkt ook wel alsof je aan een ideaalbeeld moet voldoen: jullie zijn het perfecte koppel. Dat legt ook een druk op je.
Heeft de zwager een idee van jouw gevoelens en/of beantwoord hij deze?
anoniem_63408 wijzigde dit bericht op 19-03-2008 08:00
Reden: -
Reden: -
% gewijzigd
woensdag 19 maart 2008 om 09:27
Lieve Confusion,
Net nu je op het punt staat een bijzonder ingrijpende beslissing te nemen (kinderen) ben je verward!
Zoals hierboven als is aangegeven is misschien wel het beste even afstand te nemen, en voor jezelf achterhalen hoe het kan dat je zomaar gevoelens hebt voor iemand anders.
En nu komt het moeilijkste maar wel het meest noodzakelijke; praat met je man hierover! Gooi het op tafel. Als jullie van elkaar houden dan komen jullie hier vast uit. Maar ga samen praten!
Sterkte meid!!
Net nu je op het punt staat een bijzonder ingrijpende beslissing te nemen (kinderen) ben je verward!
Zoals hierboven als is aangegeven is misschien wel het beste even afstand te nemen, en voor jezelf achterhalen hoe het kan dat je zomaar gevoelens hebt voor iemand anders.
En nu komt het moeilijkste maar wel het meest noodzakelijke; praat met je man hierover! Gooi het op tafel. Als jullie van elkaar houden dan komen jullie hier vast uit. Maar ga samen praten!
Sterkte meid!!
woensdag 19 maart 2008 om 09:32
Je aangetrokken voelen tot iemand anders dan je partner is niet abnormaal. Gevoelens houd je immers niet tegen.....Je kunt er even zweverig over zijn maar als je ratio sterk genoeg is overwin je het.
Geef die gevoelens een plek. Meestal zijn ze van voorbijgaande aard. En er is niets aan de hand. Het gevoel weekt zich vanzelf los......Ik wil er niet makkelijk over praten hoor, begrijp me niet verkeerd. Maar ik probeer de druk van ' wat ik doe is verkeer en hoe kan dit gebeuren?-gevoel een beetje weg te nemen.
Rosanne
Geef die gevoelens een plek. Meestal zijn ze van voorbijgaande aard. En er is niets aan de hand. Het gevoel weekt zich vanzelf los......Ik wil er niet makkelijk over praten hoor, begrijp me niet verkeerd. Maar ik probeer de druk van ' wat ik doe is verkeer en hoe kan dit gebeuren?-gevoel een beetje weg te nemen.
Rosanne
woensdag 19 maart 2008 om 09:57
Confusion, wat is nu de ware reden van je twijfel? Je zegt dat je twijfelt om kinderen te krijgen of een relatie met je schoonbroer.
Maar vaak ligt de reden in je huidige relatie. Delen jullie niet vaak genoeg elkaars gedachten. Doe jullie genoeg met elkaar of te weinig. Zijn jullie allebei hard bezig met carriere en zijn jullie daarom te moe om veel energie te steken in de relatie?
Ik denk dat je daarom eerst eens moet kijken, wat je nu eerlijk vindt van je huidige relatie. Groetjes kreeft.
Maar vaak ligt de reden in je huidige relatie. Delen jullie niet vaak genoeg elkaars gedachten. Doe jullie genoeg met elkaar of te weinig. Zijn jullie allebei hard bezig met carriere en zijn jullie daarom te moe om veel energie te steken in de relatie?
Ik denk dat je daarom eerst eens moet kijken, wat je nu eerlijk vindt van je huidige relatie. Groetjes kreeft.
woensdag 19 maart 2008 om 10:39
heb zoeits ook gehad toen ik een paar maanden samenwoonde. ben altijd alleen geweest met mijn kind en toen ineens huisje boompje en beestjes.
het idee dat ik geen mannelijke aandacht meer kreeg etc voelde gewoon rot. (dat compenseer ik nu door met mijn eigen vriend ranzig te sms-en wel zo slim om dat niet elders te zoeken)
het is een soort periode waar je doorheen moet, ik heb het bijna achter de rug, soms roept het vrijgezelle leven even naar me maar dan zet ik de radio op 100 en zing en dans even lekker mee en ben ik het grootendeels kwijt.
het idee dat ik geen mannelijke aandacht meer kreeg etc voelde gewoon rot. (dat compenseer ik nu door met mijn eigen vriend ranzig te sms-en wel zo slim om dat niet elders te zoeken)
het is een soort periode waar je doorheen moet, ik heb het bijna achter de rug, soms roept het vrijgezelle leven even naar me maar dan zet ik de radio op 100 en zing en dans even lekker mee en ben ik het grootendeels kwijt.
woensdag 19 maart 2008 om 10:54
woensdag 19 maart 2008 om 12:39
woensdag 19 maart 2008 om 13:30
Wat ik me afvraag is of die broer van je man ook gevoelens voor jou heeft, heb je veel contact met hem? heb je al eerder dit soort gevoelens gehad voor hem?
Ik weet niet of het verstandig is om tegen je man te zeggen dat je die gevoelens voor zijn broer hebt, hij zal zich vanaf dat moment altijd ongemakkelijk voelen als je met hem samen bent, ook al zijn je gevoelens weer weg.
Ik zou wel met hem praten over je verlangen naar het vrijgezellenleven, misschien kun je samen met je man uitgaan? met wat vrienden, zodat je niet verplicht bent continu bij hem te staan. De dingen die je mist moet je bij hem of met hem op gaan zoeken.
En sta eens goed stil bij de gedachte aan het kwijt raken van je man.. dat je niet meer met hem samen bent, niks meer met hem kan delen, je niet meer weet wat hem bezig houd, hoe hij zich voelt.. dat je hem niet meer aan kan raken, niet meer kan knuffelen geen sex meer kan hebben met hem..
Dat ben je dan allemaal kwijt..
En wat heb je ervoor terug? 2 keer in de week uitgaan, sex met figuren waar je niks om geeft en na een poos krijg je ontzettende spijt..
Denk er goed overna wat je wilt, en over hoe serieus je gevoelens voor deze broer van je man zijn...
Heel veel succes...
Ik weet niet of het verstandig is om tegen je man te zeggen dat je die gevoelens voor zijn broer hebt, hij zal zich vanaf dat moment altijd ongemakkelijk voelen als je met hem samen bent, ook al zijn je gevoelens weer weg.
Ik zou wel met hem praten over je verlangen naar het vrijgezellenleven, misschien kun je samen met je man uitgaan? met wat vrienden, zodat je niet verplicht bent continu bij hem te staan. De dingen die je mist moet je bij hem of met hem op gaan zoeken.
En sta eens goed stil bij de gedachte aan het kwijt raken van je man.. dat je niet meer met hem samen bent, niks meer met hem kan delen, je niet meer weet wat hem bezig houd, hoe hij zich voelt.. dat je hem niet meer aan kan raken, niet meer kan knuffelen geen sex meer kan hebben met hem..
Dat ben je dan allemaal kwijt..
En wat heb je ervoor terug? 2 keer in de week uitgaan, sex met figuren waar je niks om geeft en na een poos krijg je ontzettende spijt..
Denk er goed overna wat je wilt, en over hoe serieus je gevoelens voor deze broer van je man zijn...
Heel veel succes...
woensdag 19 maart 2008 om 13:40
[quote]Confusion schreef op 19 maart 2008 @ 03:47:
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Ik ben enorm in de war en weet niet hoe eruit te raken.
Ik ben reeds een aantal jaren samen met mijn partner en vorig jaar zijn we getrouwd. We zijn nu aan het proberen om kinderen te krijgen en alhoewel dit mijn grootste droom is, krijg ik nu van die enorme paniekgevoelens. Ik vraag me af of dit nu alles is, waarom ik eigenlijk leef en wat het allemaal voor zin heeft.
Ik kan me niet voorstellen dat ik nooit meer dat zalige gevoel van verliefdheid ga beleven, die eerste aanrakingen, het verder gaan, ...
Ik weet dat ik dit niet allemaal mag verheerlijken en dat ik mezelf gelukkig mag prijzen met mijn man maar mijn hart wil niet luisteren.
Ik wil terug uitgaan, vrij(gezel) zijn, flirten, de beest uithangen, ... Je moet nu ook niet denken dat ik een of andere bimbo ben die met iedereen in bed duikt maar ik hoop dat je weet wat ik bedoel.
Ik denk dat dit iedereen wel een eens keer door het hoofd schiet.
Maar de rest van verhaal gewoon niet doen.Ik hoop dat het een verliefdheid is die wel weer over waaid.
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Ik ben enorm in de war en weet niet hoe eruit te raken.
Ik ben reeds een aantal jaren samen met mijn partner en vorig jaar zijn we getrouwd. We zijn nu aan het proberen om kinderen te krijgen en alhoewel dit mijn grootste droom is, krijg ik nu van die enorme paniekgevoelens. Ik vraag me af of dit nu alles is, waarom ik eigenlijk leef en wat het allemaal voor zin heeft.
Ik kan me niet voorstellen dat ik nooit meer dat zalige gevoel van verliefdheid ga beleven, die eerste aanrakingen, het verder gaan, ...
Ik weet dat ik dit niet allemaal mag verheerlijken en dat ik mezelf gelukkig mag prijzen met mijn man maar mijn hart wil niet luisteren.
Ik wil terug uitgaan, vrij(gezel) zijn, flirten, de beest uithangen, ... Je moet nu ook niet denken dat ik een of andere bimbo ben die met iedereen in bed duikt maar ik hoop dat je weet wat ik bedoel.
Ik denk dat dit iedereen wel een eens keer door het hoofd schiet.
Maar de rest van verhaal gewoon niet doen.Ik hoop dat het een verliefdheid is die wel weer over waaid.
donderdag 20 maart 2008 om 03:41
Hoihoi,
eerst en vooral wil ik jullie allemaal heel erg bedanken voor jullie lieve reacties. Fijn dat jullie meedenken en helpen,dat is al een hele steun.
Ik zal nog even een paar dingen verduidelijken.
Op mijn 17de had ik mijn eerste relatie en die heeft ongeveer anderhalf jaar geduurd. Al snel was ik tot over mijn oren terug verliefd en heb weer een relatie gehad,terug van anderhalf jaar. Ik ben dan een klein jaar vrijgezel geweest en heb dan mijn man leren kennen.
Het grote probleem is eigenlijk dat wij compleet verschillend zijn. Ze zeggen dat tegenpolen elkaar aantrekken en natuurlijk is het ook niet ideaal als je alletwee hetzelfde bent, maar wij denken over niks hetzelfde. Op vakantie gaan bijvoorbeeld, hij vindt dat verschrikkelijk en voor mij is dat belangrijk. Nu hebben we het niet over 3 weken Malediven ofzo, zelfs een weekendje zee is onmogelijk.
Hem interesseert dat niet. Ik heb al geprobeerd hem te overtuigen door dingen te gaan doen die hem wel liggen maar dit helpt niet.
Ik weet dat je water bij de wijn moet doen maar het moet van 2 kanten komen. Ik leg me al bij veel dingen neer maar dat kan niet blijven duren.
Erover praten gaat ook niet, hij kan/wil dit niet en loopt meteen weg.
In het begin van onze relatie ging ik nog weleens uit met vriendinnen, niet eens altijd fuiven maar een ijsje eten ofzo. Dan kreeg ik van die berichten met wie ik was en hoe lang het nog ging duren ofwel dreigde hij met zelfmoord. Dan ging ik naar huis en kreeg ik nog een week de silent treatment dus uiteindelijk bleef ik maar helemaal thuis.
Goh,het is weer een enorm lang verhaal
Nog even over mijn schoonbroer; sinds het begin is er iets speciaals tussen ons. Als er een familiefeest is, zaten wij altijd samen te lachen en te praten en de rest zat er zo maar wat bij. Dit is natuurlijk niks vreemds, mijn zus heeft dat ook met mijn man bijvoorbeeld.
We zien elkaar regelmatig, bij mijn schoonfamilie is het de gewoonte vaak dingen samen te doen. Mijn man gaat dikwijls alleen de laatste tijd, soms omdat ik aan het werk ben,soms omdat ik gewoon niet meewil. Het klikt nl niet met mijn schoonmoeder en natuurlijk ook om HEM te vermijden.
Hij was een aantal maanden geleden verliefd op een meisje en toen we foto's te zien kregen, bleek dat het mijn tweelingzus had kunnen zijn. Dit kreeg ik van zowat mijn hele schoonfamilie te horen, dat het juist ik was en hij maar blozen.
Voor de rest zegt hij heel vaak dat ik toch beter hem had gekozen en dat ik eigenlijk hem wou enzo. Hij zegt dat dan om te plagen maar dan kijkt hij zo ... Denk nu niet dat het een playboy is of zo, het is een hele verlegen jongen met weinig ervaring op het gebied van meisjes.
Ach,ik weet het niet. Dit alles wil natuurlijk nog niks zeggen en moest het nog zo zijn, is er een nog groter probleem.
Zo,ik ga nu stilletjes mijn bedje in. Slaapwel!
eerst en vooral wil ik jullie allemaal heel erg bedanken voor jullie lieve reacties. Fijn dat jullie meedenken en helpen,dat is al een hele steun.
Ik zal nog even een paar dingen verduidelijken.
Op mijn 17de had ik mijn eerste relatie en die heeft ongeveer anderhalf jaar geduurd. Al snel was ik tot over mijn oren terug verliefd en heb weer een relatie gehad,terug van anderhalf jaar. Ik ben dan een klein jaar vrijgezel geweest en heb dan mijn man leren kennen.
Het grote probleem is eigenlijk dat wij compleet verschillend zijn. Ze zeggen dat tegenpolen elkaar aantrekken en natuurlijk is het ook niet ideaal als je alletwee hetzelfde bent, maar wij denken over niks hetzelfde. Op vakantie gaan bijvoorbeeld, hij vindt dat verschrikkelijk en voor mij is dat belangrijk. Nu hebben we het niet over 3 weken Malediven ofzo, zelfs een weekendje zee is onmogelijk.
Hem interesseert dat niet. Ik heb al geprobeerd hem te overtuigen door dingen te gaan doen die hem wel liggen maar dit helpt niet.
Ik weet dat je water bij de wijn moet doen maar het moet van 2 kanten komen. Ik leg me al bij veel dingen neer maar dat kan niet blijven duren.
Erover praten gaat ook niet, hij kan/wil dit niet en loopt meteen weg.
In het begin van onze relatie ging ik nog weleens uit met vriendinnen, niet eens altijd fuiven maar een ijsje eten ofzo. Dan kreeg ik van die berichten met wie ik was en hoe lang het nog ging duren ofwel dreigde hij met zelfmoord. Dan ging ik naar huis en kreeg ik nog een week de silent treatment dus uiteindelijk bleef ik maar helemaal thuis.
Goh,het is weer een enorm lang verhaal
Nog even over mijn schoonbroer; sinds het begin is er iets speciaals tussen ons. Als er een familiefeest is, zaten wij altijd samen te lachen en te praten en de rest zat er zo maar wat bij. Dit is natuurlijk niks vreemds, mijn zus heeft dat ook met mijn man bijvoorbeeld.
We zien elkaar regelmatig, bij mijn schoonfamilie is het de gewoonte vaak dingen samen te doen. Mijn man gaat dikwijls alleen de laatste tijd, soms omdat ik aan het werk ben,soms omdat ik gewoon niet meewil. Het klikt nl niet met mijn schoonmoeder en natuurlijk ook om HEM te vermijden.
Hij was een aantal maanden geleden verliefd op een meisje en toen we foto's te zien kregen, bleek dat het mijn tweelingzus had kunnen zijn. Dit kreeg ik van zowat mijn hele schoonfamilie te horen, dat het juist ik was en hij maar blozen.
Voor de rest zegt hij heel vaak dat ik toch beter hem had gekozen en dat ik eigenlijk hem wou enzo. Hij zegt dat dan om te plagen maar dan kijkt hij zo ... Denk nu niet dat het een playboy is of zo, het is een hele verlegen jongen met weinig ervaring op het gebied van meisjes.
Ach,ik weet het niet. Dit alles wil natuurlijk nog niks zeggen en moest het nog zo zijn, is er een nog groter probleem.
Zo,ik ga nu stilletjes mijn bedje in. Slaapwel!
donderdag 20 maart 2008 om 09:52
Hoi confusion, je beschrijft een aantal dingen, die mogelijk wijzen op een ongezonde situatie / relatie. De silent treatment, dreigen met zelfmoord, etc, zijn waarschuwingssignalen, om mogelijk te stoppen met je relatie. Ik wil niet zeggen, dat dit compleet bij hem ligt, maar in ieder geval is jullie interactie ongezond. Wat je beschrijft zijn chantage middelen, en die lijken hun werk al te doen, omdat je er rekening mee houdt. Bijna altijd gaat dit van kwaad naar erger.
Jouw twijfel lijkt dus in de eerste plaats te liggen dat je relatie niet goed is. En niet bij je schoonbroer of kinderen krijgen. Klopt dit een beetje?
Jouw twijfel lijkt dus in de eerste plaats te liggen dat je relatie niet goed is. En niet bij je schoonbroer of kinderen krijgen. Klopt dit een beetje?
donderdag 20 maart 2008 om 23:26
Als ik er goed over nadenk is dit idd wel zo. ik weet al langer dat er iets mis is maar je probeert dat te negeren. Ik ben sowieso iemand die rekening houdt met anderen en hun mening enzo, zelfs iets te veel. Ik kan soms dagen piekeren over iets wat iemand gezegd heeft, het blijft dan maar malen.
Ook heb ik weinig zelfvertrouwen. Mensen die me niet goed kennen zullen dit waarschijnlijk niet geloven maar het is wel zo. Vroeger werd ik vaak gepest en de jongens waar ik verliefd op was, zagen me niet staan of zeiden ronduit dat ik te lelijk was ofzo.
Dus ergens heb ik ook nog altijd die gedachte in mijn achterhoofd van ik verdien niet beter, er is toch niemand anders die mij wilt. Ik ben eveneens financieel afhankelijk van hem, echt een vreselijk gevoel.
Goh, ik klink nu wel enorm zielig
Ook heb ik weinig zelfvertrouwen. Mensen die me niet goed kennen zullen dit waarschijnlijk niet geloven maar het is wel zo. Vroeger werd ik vaak gepest en de jongens waar ik verliefd op was, zagen me niet staan of zeiden ronduit dat ik te lelijk was ofzo.
Dus ergens heb ik ook nog altijd die gedachte in mijn achterhoofd van ik verdien niet beter, er is toch niemand anders die mij wilt. Ik ben eveneens financieel afhankelijk van hem, echt een vreselijk gevoel.
Goh, ik klink nu wel enorm zielig
vrijdag 21 maart 2008 om 00:11
Verwarrend allemaal. Lijkt alsof je vooral jezelf weer terug moet vinden. Misschien geven de gevoelens die je voor je schoonbroer hebt vooral een behoefte aan die in je huidige leven niet vervuld wordt? Aandacht, bewondering, erkenning, geliefd zijn bv.
En eerlijk gezegd vind ik dat je schoonbroer grensoverschrijdend bezig is ook al noemt hij het plagen. De vrouw van je broer is een 'no go area'.
En eerlijk gezegd vind ik dat je schoonbroer grensoverschrijdend bezig is ook al noemt hij het plagen. De vrouw van je broer is een 'no go area'.
vrijdag 21 maart 2008 om 18:48
een paar weken geleden zat ik in een soort van hetzelfde schuitje....
ik voelde me niet goed, was niet gelukkig, niet blij...heb er met mijn man over gepraat (we zijn 8 jaar samen, na 4 jaar samen te hebben gewoond, zijn we getrouwd, nu bijna 2 jaar).....
de conclusie van alles was dit: (en het mooie is, mijn man begreep me volkomen, hij voelde dat ook wel eens)
je bent jarenlang bezig met het toewerken naar iets.... je gaat naar school/studeert, om later een leuke baan te kunnen krijgen.... je bent lekker aan het daten, totdat je de man vindt bij wie je wilt zien.... eigenlijk werk je je hele (jonge)leventje toe naar iets (ook in de eerder genoemde dingen). En dan in een keer heb je dat bereikt..... en dan? dan moet je zoeken naar nieuwe uitdagingen, nieuwe dingen..... wij waren er ook aan toe om kinderen te (proberen te) krijgen.... helaas heb ik na een korte zwangerschap een miskraam gehad. Ik ben in een diep gat gevallen... het zwanger worden en een kindje opvoeden was mijn nieuwste 'uitdaging', en dat is mislukt....
toen kwamen die gevoelens... wat wil ik nou, wie ben ik nou? wat wil ik nog bereiken? wat wil ik doen met mijn leven? tja, kinderen, ik wil ze nog steeds en wellicht raak ik binnenkort weer zwanger.... ook ik vind het stiekem nog steeds benauwend... ben ook het type dat graag flirt en vind een vaste relatie als de mijne (ook al zonder kinderen) soms best eng....., ook al heb ik de man gevonden met wie ik oud wil worden....
en ja, dan krijg je wel eens van mensen meer aandacht dan zou moeten. Maar focus je op je eigen relatie. Kijk niet naar de 'dreiging' van buitenaf. Een beslissing neem je op grond van hoe je relatie is, niet op grond van wat je 'zou kunnen krijgen'. Ben jij gelukkig? ga dan zo door en focus je op je eigen man. Ben je niet gelukkig? denk dan na of je wel met deze man verder wilt (en bij voorkeur voordat er kinderen komen natuurlijk). Of je, al dan niet, na het afbreken van je relatie bij je 'dreiging van buitenaf' uit zult komen, doet nu niet terzake....
Beetje lang verhaal geworden, maar ik hoop dat je me begrijpt. Ik snap je gevoelens van onzekerheid heel goed. (Naast de gevoelens die ik heb, mis ik ook vriendschap om me heen. het zomaar een kopje koffie met iemand gaan drinken zeg maar... Ik ben in een grote stad gaan wonen, ver bij iedere bekende van me vandaan... en ik vind het maar moeilijk... weet niet zo best hoe ik nieuwe vrienden moet maken (vroeger waren ze er gewoon, dat was veel makkelijker!), dus die gevoelens spelen voor mij ook nog een grote rol.... )
Veel sterkte in ieder geval!
ik voelde me niet goed, was niet gelukkig, niet blij...heb er met mijn man over gepraat (we zijn 8 jaar samen, na 4 jaar samen te hebben gewoond, zijn we getrouwd, nu bijna 2 jaar).....
de conclusie van alles was dit: (en het mooie is, mijn man begreep me volkomen, hij voelde dat ook wel eens)
je bent jarenlang bezig met het toewerken naar iets.... je gaat naar school/studeert, om later een leuke baan te kunnen krijgen.... je bent lekker aan het daten, totdat je de man vindt bij wie je wilt zien.... eigenlijk werk je je hele (jonge)leventje toe naar iets (ook in de eerder genoemde dingen). En dan in een keer heb je dat bereikt..... en dan? dan moet je zoeken naar nieuwe uitdagingen, nieuwe dingen..... wij waren er ook aan toe om kinderen te (proberen te) krijgen.... helaas heb ik na een korte zwangerschap een miskraam gehad. Ik ben in een diep gat gevallen... het zwanger worden en een kindje opvoeden was mijn nieuwste 'uitdaging', en dat is mislukt....
toen kwamen die gevoelens... wat wil ik nou, wie ben ik nou? wat wil ik nog bereiken? wat wil ik doen met mijn leven? tja, kinderen, ik wil ze nog steeds en wellicht raak ik binnenkort weer zwanger.... ook ik vind het stiekem nog steeds benauwend... ben ook het type dat graag flirt en vind een vaste relatie als de mijne (ook al zonder kinderen) soms best eng....., ook al heb ik de man gevonden met wie ik oud wil worden....
en ja, dan krijg je wel eens van mensen meer aandacht dan zou moeten. Maar focus je op je eigen relatie. Kijk niet naar de 'dreiging' van buitenaf. Een beslissing neem je op grond van hoe je relatie is, niet op grond van wat je 'zou kunnen krijgen'. Ben jij gelukkig? ga dan zo door en focus je op je eigen man. Ben je niet gelukkig? denk dan na of je wel met deze man verder wilt (en bij voorkeur voordat er kinderen komen natuurlijk). Of je, al dan niet, na het afbreken van je relatie bij je 'dreiging van buitenaf' uit zult komen, doet nu niet terzake....
Beetje lang verhaal geworden, maar ik hoop dat je me begrijpt. Ik snap je gevoelens van onzekerheid heel goed. (Naast de gevoelens die ik heb, mis ik ook vriendschap om me heen. het zomaar een kopje koffie met iemand gaan drinken zeg maar... Ik ben in een grote stad gaan wonen, ver bij iedere bekende van me vandaan... en ik vind het maar moeilijk... weet niet zo best hoe ik nieuwe vrienden moet maken (vroeger waren ze er gewoon, dat was veel makkelijker!), dus die gevoelens spelen voor mij ook nog een grote rol.... )
Veel sterkte in ieder geval!
anoniem_19634 wijzigde dit bericht op 21-03-2008 18:50
Reden: toevoeging gedaan
Reden: toevoeging gedaan
% gewijzigd
zaterdag 22 maart 2008 om 10:55
praten, praten en nog eens praten...
Dat is zo belangrijk.
Kom net uit een relatie van 13 jaar waarvan er 5 getrouwd en was op een gegeven moment zeer ongelukkig. Maar wij hebben nooit gepraat en mede ben ik nu daardoor gescheiden.
Ook van die vakanties herken ik. hier hetzelfde verhaal.
Elkaars tegenpolen...zo herkenbaar...
Ik werd ook verliefd op een ander en heb daarvoor gekozen. Ben nu heel gelukkig maar met hem praat ik ook veel.
Praten is zo ontzettend belangrijk he...
Heel veel sterkte...
Dat is zo belangrijk.
Kom net uit een relatie van 13 jaar waarvan er 5 getrouwd en was op een gegeven moment zeer ongelukkig. Maar wij hebben nooit gepraat en mede ben ik nu daardoor gescheiden.
Ook van die vakanties herken ik. hier hetzelfde verhaal.
Elkaars tegenpolen...zo herkenbaar...
Ik werd ook verliefd op een ander en heb daarvoor gekozen. Ben nu heel gelukkig maar met hem praat ik ook veel.
Praten is zo ontzettend belangrijk he...
Heel veel sterkte...
zondag 23 maart 2008 om 12:22
