Relaties
alle pijlers
Ik weet het even niet meer...
vrijdag 21 maart 2008 om 18:44
Ik ben echt even helemaal de weg kwijt.... snap helemaal niets meer van mezelf....
Ik zal maar even bij het begin beginnen. Toen ik een jaar of zes was zijn mijn ouders uit elkaar gegaan. Ik heb eigenlijk altijd het idee gehad dat het me weinig deed, mijn leventje ging prima verder en ik had nergens last van. Anderhalf jaar later kwamen ze weer bij elkaar en zijn ze weer getrouwd. Toen ik zestien was zijn ze opnieuw gescheiden. Mijn reactie toen ze vertelden dat ze gingen scheiden was; voelde ik al aankomen. Ook geen traan om gelaten, geen problemen en totaal geen moeite mee gehad.
In de periode dat ze toen uit elkaar waren was t al iets lastiger.... Mijn vader stalkte mijn moeder. Hij stond in zijn auto in onze straat geparkeerd en hield alles in de gaten. Dat ging zover dat toen ik een keer 's nachts thuis kwam na het stappen, ik hem in de steeg achter ons huis tegen het lijf liep toen ik mijn fiets wilde wegzetten. Vreemd genoeg kan ik me die gebeurtenis wel herinneren, maar mijn reactie of wat hij daarop zei niet... Puur het feit dat ik hem om drie uur 's nachts daar tegenkwam, de rest: geen idee.....Nooit over gepraat volgens mij, altijd genegeerd en lekker luchtig gedaan als vrienden erover wilden praten met me.
Toen ik 18 was zijn mijn ouders weer met elkaar getrouwd. En stom of niet, ik geloofde dat t wel goed zat deze keer. Nog geen jaar later was ik met mijn moeder op vakantie, supervakantie gehad. Alleen wel mijn moeder zien zoenen met een Spaanse man en het verzoek of ik ergens anders kon pitten omdat ze wilden praten. Als ik dit nu lees denk ik echt alleen maar; F*ck, praten? Geloof je t zelf? Toen geloofde ik t. Eigenlijk nog steeds wel. Heel feitelijk gezien: ik sliep in zijn huis, met een kamergenoot van hem en wat zij uitspookte, geen idee. Ze stuurde mij gewoon met een kamergenoot van hem mee!!!! Hele nette jongen, ik heb in een andere kamer geslapen hoor. Maar toch.... Aan de andere kant snap ik t bijna wel... Wat zij voor mijn vader heeft gevoeld al die jaren is puur vriendschap en zekerheid, nooit passie/verliefdheid.
Inmiddels weer een paar jaar verder, ik ben 23, en staan ze weer op het punt te gaan scheiden. Deze keer mijn vaders initiatief, terwijl hij al die jaren als een gek (letterlijk) achter haar aan heeft gezeten. Ik denk even puur heel egoistisch misschien: maar doe dit nou NIET!!!! Ik woon samen inmiddels en ben zo blij dat ik dit niet meer van dichtbij hoef mee te maken. Maar er komt de laatste tijd zoveel naar boven. Ik wil gewoon zooooo graag dat ze nu eens allebei gelukkig zijn.
Sinds ik mijn vriend heb leren kennen (echt de ware, honder procent zeker ), heb ik pas echt leren praten over dingen. Maar dit onderwerp wil nog steeds niet echt lukken.
Ik denk pas sinds kort echt diep na over dingen, voorheen behandelde ik alles heel nuchter. Al mijn hele leven ben ik redelijk onzeker geweest en dit heeft zich ook behoorlijk geuit in mijn relatie. Op de basisschool ben ik gepest en ook daarover eigenlijk geen traan gelaten. Gelukkig hebben mijn vriend en ik er goed over kunnen praten en zijn de waanideëen grotendeels weg, maar er blijft altijd iets achter. Een stom voorbeeld is vandaag...hij had een meeting van zijn werk, ik hoor de hele dag helemaal niets van hem en hij is nu nog niet terug. Ik sms of ie hier eet, hij zegt alleen van wel en nou is ie er nog niet. Ik me helemaal druk gaan maken, maar als ik puur en alleen naar de feiten kijk weet ik dat hij zielsveel van me houdt. Nu vraag ik me dan opeens af of hij op de borrel, die na de meeting kwam, soms een leukere meid is tegengekomen. Come on, dat is toch ziek???? Ik kan er totaal niet tegen als ik in mijn vrijheid beperkt word, maar nu hij even een meeting en borrel heeft ga ik er meteen vanuit dat daar een leuker iemand rondliep...
Dus de laatste tijd vraag ik me veel dingen af.... of mijn onzekerheid/verlatingsangst-achtig-iets voortkomt uit mijn ervaringen met mijn ouders.. of gewoon dat dat iets is dat altijd al in mij heeft gezeten? En waarom ik er nu wel zo mee zit en voorheen nooit??? Daarnaast heb ik de laatste twee jaar een soort enorme 'bewijsdrang' ontwikkeld... na mijn VWO ben ik fulltime gaan werken als secretaresse en op mijn 22e ben ik opnieuw begonnen met studeren: rechten op universitair niveau. Elke tentamenperiode is het weer zover; ik leer me helemaal kapot, tot over de rand, en voornamelijk omdat ik niet wil afgaan als ik een tentamen niet heb gehaald. Nu zit ik vlak voor een tentamenperiode, maar voor het eerst wil het leren echt voor geen meter lukken en meteen ben ik al bang voor het vertellen aan andere dat ik een onvoldoende heb gehaad. Tot nu toe heb ik in totaal twee herkansingen gehad, allebei dik gehaald, en inmiddels loop ik helemaal op schema met mijn studie. Maar ik zit wel totaal in de stress voor de komende tentamenperiode.
Uit dit verhaal wordt wel duidelijk dat er echt vanalles door me heen gaat, maar ik kan het niet helder krijgen voor mezelf. Het komt erop neer dat ik me klote voel, het wil oplossen en niet weet hoe. Heeft mijn onzekerheid/faalangst met mijn ouders te maken of zat t al in me? Pfff.... ik weet het allemaal echt even niet meer....
Sorry voor t lange verhaal...
Liefs, C.
Ik zal maar even bij het begin beginnen. Toen ik een jaar of zes was zijn mijn ouders uit elkaar gegaan. Ik heb eigenlijk altijd het idee gehad dat het me weinig deed, mijn leventje ging prima verder en ik had nergens last van. Anderhalf jaar later kwamen ze weer bij elkaar en zijn ze weer getrouwd. Toen ik zestien was zijn ze opnieuw gescheiden. Mijn reactie toen ze vertelden dat ze gingen scheiden was; voelde ik al aankomen. Ook geen traan om gelaten, geen problemen en totaal geen moeite mee gehad.
In de periode dat ze toen uit elkaar waren was t al iets lastiger.... Mijn vader stalkte mijn moeder. Hij stond in zijn auto in onze straat geparkeerd en hield alles in de gaten. Dat ging zover dat toen ik een keer 's nachts thuis kwam na het stappen, ik hem in de steeg achter ons huis tegen het lijf liep toen ik mijn fiets wilde wegzetten. Vreemd genoeg kan ik me die gebeurtenis wel herinneren, maar mijn reactie of wat hij daarop zei niet... Puur het feit dat ik hem om drie uur 's nachts daar tegenkwam, de rest: geen idee.....Nooit over gepraat volgens mij, altijd genegeerd en lekker luchtig gedaan als vrienden erover wilden praten met me.
Toen ik 18 was zijn mijn ouders weer met elkaar getrouwd. En stom of niet, ik geloofde dat t wel goed zat deze keer. Nog geen jaar later was ik met mijn moeder op vakantie, supervakantie gehad. Alleen wel mijn moeder zien zoenen met een Spaanse man en het verzoek of ik ergens anders kon pitten omdat ze wilden praten. Als ik dit nu lees denk ik echt alleen maar; F*ck, praten? Geloof je t zelf? Toen geloofde ik t. Eigenlijk nog steeds wel. Heel feitelijk gezien: ik sliep in zijn huis, met een kamergenoot van hem en wat zij uitspookte, geen idee. Ze stuurde mij gewoon met een kamergenoot van hem mee!!!! Hele nette jongen, ik heb in een andere kamer geslapen hoor. Maar toch.... Aan de andere kant snap ik t bijna wel... Wat zij voor mijn vader heeft gevoeld al die jaren is puur vriendschap en zekerheid, nooit passie/verliefdheid.
Inmiddels weer een paar jaar verder, ik ben 23, en staan ze weer op het punt te gaan scheiden. Deze keer mijn vaders initiatief, terwijl hij al die jaren als een gek (letterlijk) achter haar aan heeft gezeten. Ik denk even puur heel egoistisch misschien: maar doe dit nou NIET!!!! Ik woon samen inmiddels en ben zo blij dat ik dit niet meer van dichtbij hoef mee te maken. Maar er komt de laatste tijd zoveel naar boven. Ik wil gewoon zooooo graag dat ze nu eens allebei gelukkig zijn.
Sinds ik mijn vriend heb leren kennen (echt de ware, honder procent zeker ), heb ik pas echt leren praten over dingen. Maar dit onderwerp wil nog steeds niet echt lukken.
Ik denk pas sinds kort echt diep na over dingen, voorheen behandelde ik alles heel nuchter. Al mijn hele leven ben ik redelijk onzeker geweest en dit heeft zich ook behoorlijk geuit in mijn relatie. Op de basisschool ben ik gepest en ook daarover eigenlijk geen traan gelaten. Gelukkig hebben mijn vriend en ik er goed over kunnen praten en zijn de waanideëen grotendeels weg, maar er blijft altijd iets achter. Een stom voorbeeld is vandaag...hij had een meeting van zijn werk, ik hoor de hele dag helemaal niets van hem en hij is nu nog niet terug. Ik sms of ie hier eet, hij zegt alleen van wel en nou is ie er nog niet. Ik me helemaal druk gaan maken, maar als ik puur en alleen naar de feiten kijk weet ik dat hij zielsveel van me houdt. Nu vraag ik me dan opeens af of hij op de borrel, die na de meeting kwam, soms een leukere meid is tegengekomen. Come on, dat is toch ziek???? Ik kan er totaal niet tegen als ik in mijn vrijheid beperkt word, maar nu hij even een meeting en borrel heeft ga ik er meteen vanuit dat daar een leuker iemand rondliep...
Dus de laatste tijd vraag ik me veel dingen af.... of mijn onzekerheid/verlatingsangst-achtig-iets voortkomt uit mijn ervaringen met mijn ouders.. of gewoon dat dat iets is dat altijd al in mij heeft gezeten? En waarom ik er nu wel zo mee zit en voorheen nooit??? Daarnaast heb ik de laatste twee jaar een soort enorme 'bewijsdrang' ontwikkeld... na mijn VWO ben ik fulltime gaan werken als secretaresse en op mijn 22e ben ik opnieuw begonnen met studeren: rechten op universitair niveau. Elke tentamenperiode is het weer zover; ik leer me helemaal kapot, tot over de rand, en voornamelijk omdat ik niet wil afgaan als ik een tentamen niet heb gehaald. Nu zit ik vlak voor een tentamenperiode, maar voor het eerst wil het leren echt voor geen meter lukken en meteen ben ik al bang voor het vertellen aan andere dat ik een onvoldoende heb gehaad. Tot nu toe heb ik in totaal twee herkansingen gehad, allebei dik gehaald, en inmiddels loop ik helemaal op schema met mijn studie. Maar ik zit wel totaal in de stress voor de komende tentamenperiode.
Uit dit verhaal wordt wel duidelijk dat er echt vanalles door me heen gaat, maar ik kan het niet helder krijgen voor mezelf. Het komt erop neer dat ik me klote voel, het wil oplossen en niet weet hoe. Heeft mijn onzekerheid/faalangst met mijn ouders te maken of zat t al in me? Pfff.... ik weet het allemaal echt even niet meer....
Sorry voor t lange verhaal...
Liefs, C.
vrijdag 21 maart 2008 om 18:56
Hey Spannend,
Wat een lekker zootje hebben jouw ouders ervan weten te maken, zeg. Kan me voorstellen dat je het nu wel genoeg vindt. (Ik vond 1 keer scheiden van m'n ouders al teveel.)
Maar over je vraag: heeft het met m'n ouders te maken of zat het al in me?
Meestal ben ik hier op het forum nogal rap met verbanden leggen met vroeger... maar in jouw geval weet ik het zonet niet. De dingen die je noemt: faalangst voor tentamens en je zorgen maken als je vriend later thuiskomt, die zijn toch vrij normaal. Althans: ik heb ze ook en ik vind mezelf behoorlijk normaal.
Natuurlijk zal het voor een gedeelte met je ouders te maken hebben. Maar schiet je er veel mee op om dat te weten? Je zult er toch mee moeten leven...
Als je het echt wilt weten, zou je eens met een therapeut kunnen gaan praten. We kunnen hier op het forum toch niet veel meer doen dan een beetje raden, en dat blijft erg aan de oppervlakte.
Wat een lekker zootje hebben jouw ouders ervan weten te maken, zeg. Kan me voorstellen dat je het nu wel genoeg vindt. (Ik vond 1 keer scheiden van m'n ouders al teveel.)
Maar over je vraag: heeft het met m'n ouders te maken of zat het al in me?
Meestal ben ik hier op het forum nogal rap met verbanden leggen met vroeger... maar in jouw geval weet ik het zonet niet. De dingen die je noemt: faalangst voor tentamens en je zorgen maken als je vriend later thuiskomt, die zijn toch vrij normaal. Althans: ik heb ze ook en ik vind mezelf behoorlijk normaal.
Natuurlijk zal het voor een gedeelte met je ouders te maken hebben. Maar schiet je er veel mee op om dat te weten? Je zult er toch mee moeten leven...
Als je het echt wilt weten, zou je eens met een therapeut kunnen gaan praten. We kunnen hier op het forum toch niet veel meer doen dan een beetje raden, en dat blijft erg aan de oppervlakte.
vrijdag 21 maart 2008 om 19:06
ik kan ook niet beantwoorden of het al in je zat of dat het door de situatie komt. Het zijn voor mij ook vrij normale dingen die ik ook weleens heb. Iedereen heeft weleens zo'n fase in z'n leven.
Waar ik wel even op in wilde haken is je opmerking dat je zo graag wilt dat ze gelukkig zijn. Dat kunnen echt maar 2 mensen voor zorgen en dat zijn je vader en je moeder zelf!
Ik kan me voorstellen dat je er veel mee bezig bent, maar misschien kun je met iemand praten die je kan helpen er emotioneel wat meer afstand van te houden.
Jij bent verantwoordelijk voor je eigen geluk, niet voor die van je vader en moeder.
Waar ik wel even op in wilde haken is je opmerking dat je zo graag wilt dat ze gelukkig zijn. Dat kunnen echt maar 2 mensen voor zorgen en dat zijn je vader en je moeder zelf!
Ik kan me voorstellen dat je er veel mee bezig bent, maar misschien kun je met iemand praten die je kan helpen er emotioneel wat meer afstand van te houden.
Jij bent verantwoordelijk voor je eigen geluk, niet voor die van je vader en moeder.
vrijdag 21 maart 2008 om 20:31
Hoi spannend,
Wat een verhaal van je ouders zeg! Ik weet niet of je onzekerheden door je jeugd zijn gekomen, maar wilde wel reageren, omdat ik bepaalde dingen wel herken.
Zoals jij kan ik me druk maken, ook al weet ik beter. Wat mij echt helemaal gek kan maken is dat er misschien iets "ergs" is gebeurd (verkeersongeluk ofzo). Mijn fantasie kan dan ongelooflijk met me aan de haal gaan en hoe rationeel ik het dan ook probeer te bekijken, blijf ik me druk maken.
Ook maak ik me erg druk om mijn tentamens terwijl ik altijd alles haal en vaak ook met het hoogste cijfer van mij klas. Toch maak ik me elke keer weer druk.
Zoals ik zei, weet ik niet of dit door je jeugd komt. Ik denk zelf dat ik zo ben geboren, natuurlijk speelt je omgeving een rol, maar het zal niet dé oorzaak zijn. Het kan wel dat het bepaalde trekken in je naar boven heeft gebracht.
Als je je zo klote voelt helpt het inderdaad misschien om met iemand te gaan praten. Dat hoeft niet zo serieus te zijn, het kan soms gewoon helpen om het eens hardop te zeggen. Dan is de studentenpsycholoog zeker wel handig. Als je het allemaal voor jezelf houdt kan het soms zo overweldigend en onoverzichtelijk worden.
Veel succes nog!
Wat een verhaal van je ouders zeg! Ik weet niet of je onzekerheden door je jeugd zijn gekomen, maar wilde wel reageren, omdat ik bepaalde dingen wel herken.
Zoals jij kan ik me druk maken, ook al weet ik beter. Wat mij echt helemaal gek kan maken is dat er misschien iets "ergs" is gebeurd (verkeersongeluk ofzo). Mijn fantasie kan dan ongelooflijk met me aan de haal gaan en hoe rationeel ik het dan ook probeer te bekijken, blijf ik me druk maken.
Ook maak ik me erg druk om mijn tentamens terwijl ik altijd alles haal en vaak ook met het hoogste cijfer van mij klas. Toch maak ik me elke keer weer druk.
Zoals ik zei, weet ik niet of dit door je jeugd komt. Ik denk zelf dat ik zo ben geboren, natuurlijk speelt je omgeving een rol, maar het zal niet dé oorzaak zijn. Het kan wel dat het bepaalde trekken in je naar boven heeft gebracht.
Als je je zo klote voelt helpt het inderdaad misschien om met iemand te gaan praten. Dat hoeft niet zo serieus te zijn, het kan soms gewoon helpen om het eens hardop te zeggen. Dan is de studentenpsycholoog zeker wel handig. Als je het allemaal voor jezelf houdt kan het soms zo overweldigend en onoverzichtelijk worden.
Veel succes nog!
