Relaties
alle pijlers
Ik weet het even niet meer....
maandag 9 juli 2007 om 06:47
Pffffffffffffffff......
Hoe begin ik? Ik weet het niet. Gewoon beginnen maar.
Ik ben nu 14 jaar samen met mijn partner, waarvan we 9 jaar getrouwd zijn en we hebben ook kinderen. We waren heel erg jong toen we elkaar leerden kennen. We zijn altijd heel gelukkig samen (geweest?), deden leuke dingen, hadden weinig ruzie, hadden veel lol enz. Nu is het leven anders. Er zijn kinderen, hij werkt gigantisch veel (en onregelmatig) om ons te onderhouden en alle rekeningen te betalen en ik zorg voor onze kids. Prima toch? Alleen is het zo dat ik me nu zo klote voel en anders.
Ik heb het gevoel dat alles maar aan me voorbij gaat en dat mijn leven stil staat. En ik doe er niks mee, weet ook niet wat. Ik voel me zo'n standbeeld ofzo, het is zo moeilijk uit te leggen. Ik ben alleen maar met hetzelfde bezig elke dag, ik wordt er gek van! Elke dag weer hetzelfde huishouden doen....ik wordt er zo simpel van, elke dag weer die vaatwasser inruimen, uitruimen, de rotzooi opruimen, koken enz. enz.Al die dingen horen erbij ik weet het....maar het lijkt wel alsof dat ook nog het enige is wat ik doe. Mijn man doet helemaal niks in huis. Als hij er is dan ligt ie op de bank te hangen, of zit hij achter de computer. En daar mag ik niks van zeggen, want dan zucht hij weer, of kijkt me alleen maar aan met zo'n blik. Ik kan ook helemaal niks tegen hem zeggen over het huishouden. Als ik vraag of hij zijn rommel op wil ruimen, krijg ik een snauw. Daar heb ik geen zin in, dus doe ik het zelf maar weer met tegenzin en een sjagerijnig hoofd. Ik heb de laatste tijd het gevoel dat we alleen nog maar tegen elkaar lopen te snauwen en tegen de kinderen. Ik wordt er zo verdrietig van, ik vraag me dan steeds af: is dit het nou? Dan kijk ik naar hem en voel niet veel, ja: irritatie!
Hoe kan ik me nou zo ergeren? Waarom kan het niet leuker zijn, en lopen we zo rot te doen tegen elkaar? Hij vindt dat niet hoor, als ik hem zeg : doe toch eens vrolijk en snauw niet zo, dan moet ik niet zo zeuren.
Aaaaah, ik voel me zo vast zitten, in een put waar ik niet kan uit klimmen.
Heel diep van binnen weet ik wel dat ik van hem hou, alleen ben ik mijn liefde voor hem even kwijt ofzo. Alsof je een hele grote berg met wasgoed hebt en opzoek bent naar die ene sok, maar hem nergens kan vinden. Rare omschrijving, maar zo ongeveer. Ik weet dat het er is, maar niet waar.
Het is een sleur, saaier, hetzelfde, niks nieuws, weinig sex ( 1 keer in de maand met geluk, want soms slaan we een maand over!) We zijn allebei zo moe, het valt allemaal niet mee. Ik vind het echt niet meevallen allemaal: ineens ouders worden en een ander leven krijgen.
Je wereld wordt zo klein lijkt het wel, ik voel me zo vervelend, maar probeer naar de buitenwereld zo vrolijk te doen. Het ligt heus niet aan onze kinderen, maar het ouderschap valt me zwaar en het moederschap/thuisblijfmoeder. Ik heb ook helemaal geen vriendinnen, mijn man geen vrienden (maarja daar heeft hij ook geen tijd voor), dus we kunnen ook eigelijk nooit eens gezellig weg om bij onze vrienden op bezoek te gaan. Of uberhaupt eens samen weg en wat met z'n tweeen doen.....dat is lang geleden zeg. We zouden wel willen, maar het gebeurt niet om de een of andere reden. Ik voel me ook zo' n kreng dat ik dit schrijf, zo achterbaks, want mijn man doet gewoon zijn best en werkt keihard, als hij dat niet doet dan maakt hij geen overuren en hebben we weer te weing geld enz. enz. het is een cirkeltje. Hij komt thuis, ik bekaf ligt op de bank, ik vind hem een lapzwans omdat hij niks doet en ik altijd alles (huishouden en de kids) alleen doe, als ik er wat van zeg hebben we ruzie, als ik er niks van zeg voel ik me rot. Ik ben helemaal op, voel me een bejaard wijf, opgebrand en ben pas net dertig! Jezus, is dit het nou, moet het zo verder?
Ik ben toe aan ontspanning, voel me opgebrand en overspannen en heel erg moe. Is dat nou normaal en hoort het erbij, wat doe je eraan?
Wat een gedoe en wat een wirwar....snappen jullie het nog?
Kunnen jullie een beetje wijs worden van mijn chaotische bericht en is er iemand die het begrijpt en weet hoe het voelt en het ook heeft?
Hoe begin ik? Ik weet het niet. Gewoon beginnen maar.
Ik ben nu 14 jaar samen met mijn partner, waarvan we 9 jaar getrouwd zijn en we hebben ook kinderen. We waren heel erg jong toen we elkaar leerden kennen. We zijn altijd heel gelukkig samen (geweest?), deden leuke dingen, hadden weinig ruzie, hadden veel lol enz. Nu is het leven anders. Er zijn kinderen, hij werkt gigantisch veel (en onregelmatig) om ons te onderhouden en alle rekeningen te betalen en ik zorg voor onze kids. Prima toch? Alleen is het zo dat ik me nu zo klote voel en anders.
Ik heb het gevoel dat alles maar aan me voorbij gaat en dat mijn leven stil staat. En ik doe er niks mee, weet ook niet wat. Ik voel me zo'n standbeeld ofzo, het is zo moeilijk uit te leggen. Ik ben alleen maar met hetzelfde bezig elke dag, ik wordt er gek van! Elke dag weer hetzelfde huishouden doen....ik wordt er zo simpel van, elke dag weer die vaatwasser inruimen, uitruimen, de rotzooi opruimen, koken enz. enz.Al die dingen horen erbij ik weet het....maar het lijkt wel alsof dat ook nog het enige is wat ik doe. Mijn man doet helemaal niks in huis. Als hij er is dan ligt ie op de bank te hangen, of zit hij achter de computer. En daar mag ik niks van zeggen, want dan zucht hij weer, of kijkt me alleen maar aan met zo'n blik. Ik kan ook helemaal niks tegen hem zeggen over het huishouden. Als ik vraag of hij zijn rommel op wil ruimen, krijg ik een snauw. Daar heb ik geen zin in, dus doe ik het zelf maar weer met tegenzin en een sjagerijnig hoofd. Ik heb de laatste tijd het gevoel dat we alleen nog maar tegen elkaar lopen te snauwen en tegen de kinderen. Ik wordt er zo verdrietig van, ik vraag me dan steeds af: is dit het nou? Dan kijk ik naar hem en voel niet veel, ja: irritatie!
Hoe kan ik me nou zo ergeren? Waarom kan het niet leuker zijn, en lopen we zo rot te doen tegen elkaar? Hij vindt dat niet hoor, als ik hem zeg : doe toch eens vrolijk en snauw niet zo, dan moet ik niet zo zeuren.
Aaaaah, ik voel me zo vast zitten, in een put waar ik niet kan uit klimmen.
Heel diep van binnen weet ik wel dat ik van hem hou, alleen ben ik mijn liefde voor hem even kwijt ofzo. Alsof je een hele grote berg met wasgoed hebt en opzoek bent naar die ene sok, maar hem nergens kan vinden. Rare omschrijving, maar zo ongeveer. Ik weet dat het er is, maar niet waar.
Het is een sleur, saaier, hetzelfde, niks nieuws, weinig sex ( 1 keer in de maand met geluk, want soms slaan we een maand over!) We zijn allebei zo moe, het valt allemaal niet mee. Ik vind het echt niet meevallen allemaal: ineens ouders worden en een ander leven krijgen.
Je wereld wordt zo klein lijkt het wel, ik voel me zo vervelend, maar probeer naar de buitenwereld zo vrolijk te doen. Het ligt heus niet aan onze kinderen, maar het ouderschap valt me zwaar en het moederschap/thuisblijfmoeder. Ik heb ook helemaal geen vriendinnen, mijn man geen vrienden (maarja daar heeft hij ook geen tijd voor), dus we kunnen ook eigelijk nooit eens gezellig weg om bij onze vrienden op bezoek te gaan. Of uberhaupt eens samen weg en wat met z'n tweeen doen.....dat is lang geleden zeg. We zouden wel willen, maar het gebeurt niet om de een of andere reden. Ik voel me ook zo' n kreng dat ik dit schrijf, zo achterbaks, want mijn man doet gewoon zijn best en werkt keihard, als hij dat niet doet dan maakt hij geen overuren en hebben we weer te weing geld enz. enz. het is een cirkeltje. Hij komt thuis, ik bekaf ligt op de bank, ik vind hem een lapzwans omdat hij niks doet en ik altijd alles (huishouden en de kids) alleen doe, als ik er wat van zeg hebben we ruzie, als ik er niks van zeg voel ik me rot. Ik ben helemaal op, voel me een bejaard wijf, opgebrand en ben pas net dertig! Jezus, is dit het nou, moet het zo verder?
Ik ben toe aan ontspanning, voel me opgebrand en overspannen en heel erg moe. Is dat nou normaal en hoort het erbij, wat doe je eraan?
Wat een gedoe en wat een wirwar....snappen jullie het nog?
Kunnen jullie een beetje wijs worden van mijn chaotische bericht en is er iemand die het begrijpt en weet hoe het voelt en het ook heeft?
maandag 9 juli 2007 om 07:29
Begrijp ik goed dat jij geen zelf geen baan hebt (behalve uiteraard de zware taak om voor je kinderen en huishouden te zorgen)?
Want in dat geval kan ik me wel voorstellen dat de huishoudelijke taken voornamelijk voor jou zijn en dat hij 's avonds nog wel meehelpt met de kinderen (en dat laatste gebeurt zo te horen niet).
Voel je jezelf wel prettig bij het hele dag thuisblijven? Wellicht is het een idee dat jij parttime gaat werken en je man iets minder gaat werken en dat op die manier jullie financieel wel gelijk proberen te blijven, maar jij af en toe afwisseling hebt en je man ook wat meer tijd om handen heeft zodat hij niet moe is van het (over)werken? Wellicht een andere baan voor je man waar het salaris hoger is?
Ik weet natuurlijk absoluut niet wat in de praktijk ook echt mogelijkheden zijn, maar ga voor jezelf ook eens goed na wat jij mist en vraag je partner ook wat hij graag anders zou zien. Probeer daarmee eens wat te puzzelen qua mogelijkheden, wellicht is er toch ergens iets te vinden wat voor jullie beiden een goede oplossing is.
Want in dat geval kan ik me wel voorstellen dat de huishoudelijke taken voornamelijk voor jou zijn en dat hij 's avonds nog wel meehelpt met de kinderen (en dat laatste gebeurt zo te horen niet).
Voel je jezelf wel prettig bij het hele dag thuisblijven? Wellicht is het een idee dat jij parttime gaat werken en je man iets minder gaat werken en dat op die manier jullie financieel wel gelijk proberen te blijven, maar jij af en toe afwisseling hebt en je man ook wat meer tijd om handen heeft zodat hij niet moe is van het (over)werken? Wellicht een andere baan voor je man waar het salaris hoger is?
Ik weet natuurlijk absoluut niet wat in de praktijk ook echt mogelijkheden zijn, maar ga voor jezelf ook eens goed na wat jij mist en vraag je partner ook wat hij graag anders zou zien. Probeer daarmee eens wat te puzzelen qua mogelijkheden, wellicht is er toch ergens iets te vinden wat voor jullie beiden een goede oplossing is.
maandag 9 juli 2007 om 08:18
Valt niet mee, he , een partner met onregelmatige diensten................... spitsuur thuis in je eentje (koken , afruimen , badderen , kinderen naar bed ) , weekenden waarschijnlijk ook weleens alleen , kinderen stilhouden omdat papa nog moet slapen........... weet er alles van ! En ja, dan is een parttime baan best lastig als er weinig regelmatig in de diensten van je man zit , maar niet onmogelijk natuurlijk .
Doe je dingen op de school waar jullie kinderen op zitten ? Als je ergens andere vrouwen leert kennen is het daar wel ! Sporten , of een (talen)cursus in het buurthuis is ook een manier om nieuwe mensen te leren kennen .
Probeer alleen wel tijd voor elkaar voor elkaar te maken ; als hij na de avonddienst uitslaapt en uit bed kom , drink dan bijv. samen koffie in de tuin ...... laat de kinderen eens overblijven en ga op de dag iets gezelligs doen ( strand , terrasje , oid ) , blijf af en toe eens op tot hij na een avonddienst thuiskomt en drink samen nog wat ,...
Ik zou , als ik jou was, ook wel aan de bel ......noodrem eigenlijk ! ....trekken en benoemen dat je het waardeert dat hij zo hard voor zijn gezin werkt maar dat je " jullie " mist . Onvrede als dit moet je niet te lang door laten sukkelen , want dat gaat rotten en maakt gaten in de fundering van je huwelijk.
Doe je dingen op de school waar jullie kinderen op zitten ? Als je ergens andere vrouwen leert kennen is het daar wel ! Sporten , of een (talen)cursus in het buurthuis is ook een manier om nieuwe mensen te leren kennen .
Probeer alleen wel tijd voor elkaar voor elkaar te maken ; als hij na de avonddienst uitslaapt en uit bed kom , drink dan bijv. samen koffie in de tuin ...... laat de kinderen eens overblijven en ga op de dag iets gezelligs doen ( strand , terrasje , oid ) , blijf af en toe eens op tot hij na een avonddienst thuiskomt en drink samen nog wat ,...
Ik zou , als ik jou was, ook wel aan de bel ......noodrem eigenlijk ! ....trekken en benoemen dat je het waardeert dat hij zo hard voor zijn gezin werkt maar dat je " jullie " mist . Onvrede als dit moet je niet te lang door laten sukkelen , want dat gaat rotten en maakt gaten in de fundering van je huwelijk.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 9 juli 2007 om 08:29
Ik begrijp best dat je soms het idee hebt "is dit het nou " , maar door het naar je man uit te spreken leg je het ook wel een beetje dáár neer , vind ik. Jullie willen wel wat leuks doen maar het gebeurt niet schrijf je........nee..........dat moet je plannen ! Geen opa's/oma's die een avondje of weekendje op willen passen ? Of een wat ouder buurmeisje ofzo ? Vaak is één van beiden nou eenmaal de regelaar . Dan kan je heel hard hopen dat de ander nou eens een keer wat regelt , maar dat is vaak ijdele hoop .Je kunt ook accepteren dat jij iets moet regelen wanneer jullie iets leuks willen doen, zeker ls je ziet dat hij er wel van geniet.
Sex ? sja ......... wellicht lastig met wisselende diensten.............áls je tenminste 's avonds wilt vrijen........ ik kroop weleens 's morgens nog even het bed in als mijn man de nacht had, of als de kinderen hun middagboterham op hadden en weer naar school waren gingen we samen even naar de ouderlijke stoeikamer voor hij weer naar zijn werk ging ........ in dat opzicht zullen jullie een beetje creatiever moeten zijn .
Laat je weleens blijken dat je hem waardeert ? Een lief briefje in zijn lunchpakketje / een welterusten sms'je als jij naar bed gaat en hij de nacht heeft is een klein gebaar , maar ... t zijn de kleine dingen die t doen.......
Sex ? sja ......... wellicht lastig met wisselende diensten.............áls je tenminste 's avonds wilt vrijen........ ik kroop weleens 's morgens nog even het bed in als mijn man de nacht had, of als de kinderen hun middagboterham op hadden en weer naar school waren gingen we samen even naar de ouderlijke stoeikamer voor hij weer naar zijn werk ging ........ in dat opzicht zullen jullie een beetje creatiever moeten zijn .
Laat je weleens blijken dat je hem waardeert ? Een lief briefje in zijn lunchpakketje / een welterusten sms'je als jij naar bed gaat en hij de nacht heeft is een klein gebaar , maar ... t zijn de kleine dingen die t doen.......
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 9 juli 2007 om 08:39
Het is vaak zo dat je in een lange relatie met kinderen, je een moment krijgt waarop je je afvraagt: "is dit alles?". Er is zelfs een liedje over geschreven! Wij hebben dit ook weleens gehad, je hebt je routine van zorgen, huishoudelijke beslommeringen en alles staat in het teken van de kinderen. Je raakt jezelf helemaal kwijt en de relatie die jullie vroeger hadden is niet meer. Allereerst zoek je een goede betrouwbare oppas, misschien weten mensen bij je in de buurt iemand, of regel iets met je ouders of een ander familielid. Jullie moeten echt (geregeld) tijd voor elkaar gaan vrijmaken. Bijvoorbeeld samen een avondje met zijn tweeen naar een leuk restaurantje en gezellig eten, drinken en kletsen. Misschien kan hij eens een keertje doordeweeks vrij nemen, zodat jullie eens samen naar het strand of bos kunnen om een lange wandeling te maken en onderweg lekker te kletsen, na afloop lekker ergens iets drinken. Je knapt er echt van op hoor. Je moet echt iets doen, anders wordt het gevoel van onvrede steeds sterker. Een gezamenlijke interesse kan het gevoel van saamhorigheid ook versterken. Het zou voor jou ook leuk zijn als je toch eens wat contact met andere vrouwen zoekt, misschien een leuke buurvrouw of een aardige vrouw die je bij school weleens ziet. Kun je eens met elkaar afspreken om naar de markt te gaan of samen gaan fitnessen. Zo bouw je vriendschap op en het is heel erg leuk om naast je man en kinderen af en toe eens tijd door te brengen met een vriendin. Wie weet heeft ze een aardige man en dan kun je het stel thuis te eten vragen, is ook weer leuk voor je man. Het huishouden hoeft niet elke dag perfect te zijn, maak het af en toe alleen voor het oog schoon en ga dan lekker lezen, naar de markt of iets anders doen wat je leuk vindt.
maandag 9 juli 2007 om 09:07
Lieve Lavendelbloesem,
Ik kan me je gevoel van onvrede heel goed voorstellen. Het idee dat alles aan je voorbijgaat, en je ziet geen mogelijkheden om eruit te komen! Vaak is het zo dat als je zelf niet lekker in je vel zit, je relatie ook niet lekker loopt, dus ik denk dat het verstandig is eens goed te kijken waar je zelf nou eigenlijk behoefte aan hebt. Misschien is dat een parttime baan, misschien meer vriendinnen (ook via Internet kun je leuke contacten opdoen), misschien een leuke cursus, etc. Dat komt helaas niet vanzelf, daar zul je zelf energie in moeten steken.
En je relatie, vaak zit hem dat ook in de kleine dingetjes. Het lijkt erop alsof jullie elkaar voor vanzelfsprekend nemen, en dat zorgt ervoor dat je geen moeite meer voor elkaar doet. Verras hem een keer door een oppas te nemen en een avondje uit eten te gaan, of idd in de kleine dingen met een briefje in zijn broodtrommel, of gewoon een keertje te zeggen dat je hem lief vindt, of dat je het waardeert dat ie zo hard voor jullie werkt.
Wat ook kan helpen is het gesprek met hem aangaan. Eerlijk tegen hem zijn. Zeggen dat je niet lekker in je vel zit, dat je je beperkt en opgesloten voelt, dat je behoefte hebt aan meer contacten, dat het huishouden je zwaar valt, dat je niet tevreden bent met de manier waarop je relatie nu invulling krijgt. Probeer hem hierbij geen verwijten te maken, maar zorg ervoor dat hij in dat gesprek ook zijn gevoel kwijt kan.
Sterkte meis!
Appelflapper
Ik kan me je gevoel van onvrede heel goed voorstellen. Het idee dat alles aan je voorbijgaat, en je ziet geen mogelijkheden om eruit te komen! Vaak is het zo dat als je zelf niet lekker in je vel zit, je relatie ook niet lekker loopt, dus ik denk dat het verstandig is eens goed te kijken waar je zelf nou eigenlijk behoefte aan hebt. Misschien is dat een parttime baan, misschien meer vriendinnen (ook via Internet kun je leuke contacten opdoen), misschien een leuke cursus, etc. Dat komt helaas niet vanzelf, daar zul je zelf energie in moeten steken.
En je relatie, vaak zit hem dat ook in de kleine dingetjes. Het lijkt erop alsof jullie elkaar voor vanzelfsprekend nemen, en dat zorgt ervoor dat je geen moeite meer voor elkaar doet. Verras hem een keer door een oppas te nemen en een avondje uit eten te gaan, of idd in de kleine dingen met een briefje in zijn broodtrommel, of gewoon een keertje te zeggen dat je hem lief vindt, of dat je het waardeert dat ie zo hard voor jullie werkt.
Wat ook kan helpen is het gesprek met hem aangaan. Eerlijk tegen hem zijn. Zeggen dat je niet lekker in je vel zit, dat je je beperkt en opgesloten voelt, dat je behoefte hebt aan meer contacten, dat het huishouden je zwaar valt, dat je niet tevreden bent met de manier waarop je relatie nu invulling krijgt. Probeer hem hierbij geen verwijten te maken, maar zorg ervoor dat hij in dat gesprek ook zijn gevoel kwijt kan.
Sterkte meis!
Appelflapper
maandag 9 juli 2007 om 09:29
Ga jezelf ontwikkelen, gaan een studie doen, zoek een baan en neem een schoonmaakster, zodat je niet allee huissloofje bent.
a) je ontmoet andere mensen en b) je hebt je man ook weer eens iets te vertellen dat niet over kinderen en huishouden gaat, zodat je misschien ook weer iets meer partner wordt ipv alleen mar de moeder van zijn kinderen.
a) je ontmoet andere mensen en b) je hebt je man ook weer eens iets te vertellen dat niet over kinderen en huishouden gaat, zodat je misschien ook weer iets meer partner wordt ipv alleen mar de moeder van zijn kinderen.
maandag 9 juli 2007 om 10:18
nou liggen de - leuke - baantjes binnen schooltijden al niet voor het oprapen , maar vergeet ook niet dat als zij overdag werkt en haar man heeft bijv. een week avonddienst dat je elkaar dan een week niet ziet ! ( of zij moet elke avond wachten tot hij thuis is maar daar is zij dan misschien weer te moe voor ) ...komt je relatie ook niet ten goede .
Als haar man maar twee weekenden van de vijf vrijheeft ( wat vaak zo is in de vijf-ploegendienst ) en zij gaat nou net in die weekenden werken.............
Ik weet in ieder geval dat heel veel relaties stuklopen op het elkaar zo weinig zien.
Ook dát is een valkuil , dus.
Ik heb die onregelmatige diensten vaak vervloekt toen ik nog in de kleine kinderen zat , al had het ook zeker leuke kanten ; brachten kinderen vaak samen naar school , gingen we nog even de stad in samen .......
Als haar man maar twee weekenden van de vijf vrijheeft ( wat vaak zo is in de vijf-ploegendienst ) en zij gaat nou net in die weekenden werken.............
Ik weet in ieder geval dat heel veel relaties stuklopen op het elkaar zo weinig zien.
Ook dát is een valkuil , dus.
Ik heb die onregelmatige diensten vaak vervloekt toen ik nog in de kleine kinderen zat , al had het ook zeker leuke kanten ; brachten kinderen vaak samen naar school , gingen we nog even de stad in samen .......
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 10 juli 2007 om 11:42
Bedankt allemaal voor jullie reacties.
Tsja het valt inderdaad niet mee, maar ik moet zeggen dat mijn man heel begrijpelijk is. Hij weet dat ik niet lekker in mijn vel zit en vindt ook dat ik er wat aan moet doen. Een baan zou zeker heel erg prettig voor me zijn, hij vindt ook dat ik gewoon moet gaan werken als ik dat zou willen. Ik ben ook al wel bezig met zoeken, maar het is best lastig: op die ene dag is er weer zwemles, dan die dag weer sportles van de een en dan die dag weer van de ander.....het is zo moeilijk om daar tussen iets te plannen. Ik weet dat ik dan ook prioriteiten moet stellen: een baan en dan maar oppas regelen voor die sportuurtjes ed van de kids, of het zelf doen en genoegen nemen met een mindere baan.
Het lastige en vervelende van het werk van mijn man is dat hij zo onregelmatig werkt en dat ik daar dus niet van op aan kan. Kijk, als hij inderdaad in ploegendienst zou werken, dan weet je wel waar je aan toe bent, maar dat heeft hij dus niet.
Officieel werkt hij van 7 to 4, maar dat komt (bijna) nooit voor. Vaak is hij ' smorgens om 6 uur de deur uit (soms ook wel eens vroeger) en met geluk red hij net het avondeten, maar vaak is het een uur of 7. Het kan zo per minuut verschillen: hij wordt gebeled dat hij ergens naar een klus moet van zo tot zo laat...minuut later gaat de telefoon weer: nee het is weer veranderd, moet ie weer twee dagen weg (bijvoorbeeld)
Of hij zegt dat hij de volgende dag rond vier uur terug is en dan belt hij weer op dat er een calamiteit tussen is gekomen en dan komt ie midden in de nacht thuis! Er is gewoon geen structuur en zekerheid van hoelaat het elke dag wordt. Hij maakt lange dagen en dat is voor de overuren wel erg fijn, zodat we ook elke maand onze hypotheek kunnen betalen, maar rust voor jezelf geeft het niet echt. En hij kan niet zomaar even wat anders vinden, hij zit al aan zijn max. qua salaris en als hij wat anders zou gaan doen gaat hij daar enorm op achteruit. Dan zit er over een paar maanden ook nog promotie voor hem in, dus hij wil er voorlopig nog niet weg. Minder gaan werken dat kan bij zijn werk gewoon niet, dus ik zou echt opvang moeten regelen als ik zou willen werken omdat ik er niet van opaan kan wanneer hij thuis is. Dus dan zie je elkaar echt wel weinig. Hte is gewoon erg lastig hoor. vroeger heeft hij wel in ploegendienst gewerkt, dan was hij de ene week vroeg en de andere week laat, heerlijk was dat! Toen hadden we nog geen kinderen, dus dat was lekker uitslapen , of even de stad in enz. Nu moet dat echt worden gepland. Gelukkig is er wel iemand di esoms bij ons oppast als we ouderavond oid hebben, dus die kunnen we altijd vaker vragen. Ik weet dat je het gewoon moet plannen om wat samen te gaan doen, dat moet je ook gewoon doen en niet laten liggen. Een tijdje geleden heeft mijn man ook een hotel geboekt voor ons voor een nachtje....was erg leuk! Dus hij is wel erg lief hoor en denkt ook wel aan mij.
Ik bel hem wel eens op en maak ook wel eens een lief briefje voor hem, hoewel ik dat vroeger vaker deed dan tegenwoordig.... dus misschien moet ik dit een swat vaker gaan doen. Het is gewoon zo stom, zo'n sleur gevoel en 'ons' staat op zo'n laag pitje de laatste tijd. Maar ik weet wel dat er wat aan moet worden gedaan en dat we er samen aan moeten werken. Maar het weten en het doen zijn twee andere dingen. Ik moet mezelf misschien een flinke schop onder mijn kont geven:hupatee, gewoon wat regelen voor ons samen en wat gaan doen, gewoon elke maand een keertje samen uit eten bijvoorbeeld om mee te beginnen. Ik moet gewoon wta positiever proberen te denken en uit mijn dipje proberen te komen. Leuke dingen hoeven geen geld te kosten, want dat is het ook nog eens meestal. Dan vind ik het zonde van ons geld omdat je er bij wijze van ook een week boodschappen van kan doen. Misschien moet ik toch proberen vaker die knop om te zetten en toch genieten. En ik hoop ook dat ik een leuke baan zal vinden, want dat brengt me ook weer onder de mensen. Ik heb nl ook zo weinig gespreksstof buiten dat ik het over mijn kinderen kan hebben! Ik voel me zo afgestompt. Ik heb mijn studie afgebroken toen ik zwanger werd, misschien dat ik die ooit dan nog eens kan afmaken in deetijd dan.
Het is zo gek, vroeger leek me het zo leuk he, moeder zijn en thuis blijven en er voor hun zijn. ik had helemaal een beeld van hoe dat dan zou gaan enzo, maarja dat is wel een beetje naief geweest want mijn leven ziet er toch wel even wat anders uit en ik ben niet zo'n moeder als ik vroeger had gedroomd. Ik doe wel mijn best hoor, heel erg probeer ik het goed te doen, maar het valt niet mee, ik vind het gewoon retezwaar. Misschien wel doordat ik verder niet veel contacten heb en me zo afgestomd voel en dan zit ik niet lekker in mijn vel dan krijg je wel een cirkeltje waar je niet uit kan komen. Nou dames, in iedergeval alvast heel erg bedankt voor jullie adviezen hoor, ik ga er eens verder overnadenken en hoop dat het straks wat beter zal gaan met mij en ' ons' . Misschien is dit ook wel een gebruikelijke dip waar meer mensen mee zitten, als de kids straks wat ouder zijn en allemaal op school zitten zal het vast wel een heel verschil uitmaken denk ik.
groetjes van lavendel
Tsja het valt inderdaad niet mee, maar ik moet zeggen dat mijn man heel begrijpelijk is. Hij weet dat ik niet lekker in mijn vel zit en vindt ook dat ik er wat aan moet doen. Een baan zou zeker heel erg prettig voor me zijn, hij vindt ook dat ik gewoon moet gaan werken als ik dat zou willen. Ik ben ook al wel bezig met zoeken, maar het is best lastig: op die ene dag is er weer zwemles, dan die dag weer sportles van de een en dan die dag weer van de ander.....het is zo moeilijk om daar tussen iets te plannen. Ik weet dat ik dan ook prioriteiten moet stellen: een baan en dan maar oppas regelen voor die sportuurtjes ed van de kids, of het zelf doen en genoegen nemen met een mindere baan.
Het lastige en vervelende van het werk van mijn man is dat hij zo onregelmatig werkt en dat ik daar dus niet van op aan kan. Kijk, als hij inderdaad in ploegendienst zou werken, dan weet je wel waar je aan toe bent, maar dat heeft hij dus niet.
Officieel werkt hij van 7 to 4, maar dat komt (bijna) nooit voor. Vaak is hij ' smorgens om 6 uur de deur uit (soms ook wel eens vroeger) en met geluk red hij net het avondeten, maar vaak is het een uur of 7. Het kan zo per minuut verschillen: hij wordt gebeled dat hij ergens naar een klus moet van zo tot zo laat...minuut later gaat de telefoon weer: nee het is weer veranderd, moet ie weer twee dagen weg (bijvoorbeeld)
Of hij zegt dat hij de volgende dag rond vier uur terug is en dan belt hij weer op dat er een calamiteit tussen is gekomen en dan komt ie midden in de nacht thuis! Er is gewoon geen structuur en zekerheid van hoelaat het elke dag wordt. Hij maakt lange dagen en dat is voor de overuren wel erg fijn, zodat we ook elke maand onze hypotheek kunnen betalen, maar rust voor jezelf geeft het niet echt. En hij kan niet zomaar even wat anders vinden, hij zit al aan zijn max. qua salaris en als hij wat anders zou gaan doen gaat hij daar enorm op achteruit. Dan zit er over een paar maanden ook nog promotie voor hem in, dus hij wil er voorlopig nog niet weg. Minder gaan werken dat kan bij zijn werk gewoon niet, dus ik zou echt opvang moeten regelen als ik zou willen werken omdat ik er niet van opaan kan wanneer hij thuis is. Dus dan zie je elkaar echt wel weinig. Hte is gewoon erg lastig hoor. vroeger heeft hij wel in ploegendienst gewerkt, dan was hij de ene week vroeg en de andere week laat, heerlijk was dat! Toen hadden we nog geen kinderen, dus dat was lekker uitslapen , of even de stad in enz. Nu moet dat echt worden gepland. Gelukkig is er wel iemand di esoms bij ons oppast als we ouderavond oid hebben, dus die kunnen we altijd vaker vragen. Ik weet dat je het gewoon moet plannen om wat samen te gaan doen, dat moet je ook gewoon doen en niet laten liggen. Een tijdje geleden heeft mijn man ook een hotel geboekt voor ons voor een nachtje....was erg leuk! Dus hij is wel erg lief hoor en denkt ook wel aan mij.
Ik bel hem wel eens op en maak ook wel eens een lief briefje voor hem, hoewel ik dat vroeger vaker deed dan tegenwoordig.... dus misschien moet ik dit een swat vaker gaan doen. Het is gewoon zo stom, zo'n sleur gevoel en 'ons' staat op zo'n laag pitje de laatste tijd. Maar ik weet wel dat er wat aan moet worden gedaan en dat we er samen aan moeten werken. Maar het weten en het doen zijn twee andere dingen. Ik moet mezelf misschien een flinke schop onder mijn kont geven:hupatee, gewoon wat regelen voor ons samen en wat gaan doen, gewoon elke maand een keertje samen uit eten bijvoorbeeld om mee te beginnen. Ik moet gewoon wta positiever proberen te denken en uit mijn dipje proberen te komen. Leuke dingen hoeven geen geld te kosten, want dat is het ook nog eens meestal. Dan vind ik het zonde van ons geld omdat je er bij wijze van ook een week boodschappen van kan doen. Misschien moet ik toch proberen vaker die knop om te zetten en toch genieten. En ik hoop ook dat ik een leuke baan zal vinden, want dat brengt me ook weer onder de mensen. Ik heb nl ook zo weinig gespreksstof buiten dat ik het over mijn kinderen kan hebben! Ik voel me zo afgestompt. Ik heb mijn studie afgebroken toen ik zwanger werd, misschien dat ik die ooit dan nog eens kan afmaken in deetijd dan.
Het is zo gek, vroeger leek me het zo leuk he, moeder zijn en thuis blijven en er voor hun zijn. ik had helemaal een beeld van hoe dat dan zou gaan enzo, maarja dat is wel een beetje naief geweest want mijn leven ziet er toch wel even wat anders uit en ik ben niet zo'n moeder als ik vroeger had gedroomd. Ik doe wel mijn best hoor, heel erg probeer ik het goed te doen, maar het valt niet mee, ik vind het gewoon retezwaar. Misschien wel doordat ik verder niet veel contacten heb en me zo afgestomd voel en dan zit ik niet lekker in mijn vel dan krijg je wel een cirkeltje waar je niet uit kan komen. Nou dames, in iedergeval alvast heel erg bedankt voor jullie adviezen hoor, ik ga er eens verder overnadenken en hoop dat het straks wat beter zal gaan met mij en ' ons' . Misschien is dit ook wel een gebruikelijke dip waar meer mensen mee zitten, als de kids straks wat ouder zijn en allemaal op school zitten zal het vast wel een heel verschil uitmaken denk ik.
groetjes van lavendel
dinsdag 10 juli 2007 om 19:32
Ik zou een part-time baan zoeken of vrijwilligerswerk gaan doen als de kinderen op school zitten. Is goed voor je ontwikkeling, je krijgyt meer sociale contacten, helpt tegen sleur en verveling, je voelt je nuttiger, en het zorgt voor wat extra inkomsten. Daarnaast kan je aan je man vragen of hij op die dagen mee kan helpen met de vaatwasser uitruimen bijv.
