Relaties
alle pijlers
Ik wil scheiden, zonder aanwijsbare reden
donderdag 27 juli 2023 om 10:32
Oke... ik weet helemaal niet waar ik moet beginnen. In mijn hoofd is het helemaal helder, maar voelt het ook aan alsof mijn hoofd vol watten zit.
Ik wil dus scheiden van mijn man. Zonder harde aanwijsbare reden. We zijn nu 11 jaar samen, 10 jaar getrouwd. 3 kinderen en een hond verder.
Hij is een goedzak en een geweldige vader. Maar ik voel het gewoon niet meer. En dat is al lang zo +- 1,5 jaar. Het afgelopen jaar word het gevoel van willen scheiden steeds sterker en sterker. Ik voel het continu op mijn maag drukken maar het is zo pijnlijk omdat er geen overspel of iets gepleegd is. Er valt niks te verwijten.
En toch wil ik het, ik zit vast zo voelt het. Gevangen. Achteraf gezien denk ik dat we al heel verkeerd de relatie zijn ingerold. In een vriendengroep en beetje gepusht op een of andere manier omdat wij de enige waren die nog 'alleen' waren. In het begin was het ook wel heel leuk maar dat was voor mij al snel weer 'normaal'. Echter werd ik zwanger ' per ongeluk'. Ik was net 20. Dus de tijd om dingen te ontdekken of überhaupt te leven in die tijd heb ik niet gehad. En dat was prima voor een lange tijd blijkbaar. Ik noemde het altijd oke, maar ook weer niet oke.
We hebben nooit ruzie, en communiceren als in echt praten hebben we noot gedaan of gekund. Gevoelens bespreken of iets ook niet. Ik ben een hele grote introvert en hij ergens ook. Een grote stoere man maar met een klein hartje.
Ondertussen heb ik het afgelopen half jaar vooral aan mezelf gewerkt, ik dacht als ik dingen anders aanpak dan word het met ons ook wel beter. Dus ik ben veel meer dingen gaan ondernemen, feestjes meegepakt, nieuwe mensen leren kennen. Tijd en ruimte voor mezelf. En hij zag deze verandering, werd daar even achterdochtig van maar heb hem toen gezegd dat ik dit even nodig heb. Daarna was het oke.
Maar het heeft niks veranderd wat betreft mijn gevoel naar hem. Ik zie het nu echt alleen nog als friends with benefits. Een maatje, en een goed team voor de kinderen.
Maar ik ben nu 30, en ik kan dit mooie weer niet nog 40 jaar bijwijze van, gaan spelen. Dat trek ik niet.
Ik merk elke dag dat ik er een beetje meer aan onder door ga. Ik ben er nog maar v oor 65% ofzo. Ook richting de kinderen, die daardoor ook helemaal niet goed te handelen zijn momenteel. Ik denk dat ze ergens iets bij me aanvoelen. En dat vind ik vreselijk. Ik denk ook dat ik een betere moeder ben als ik dit wel doorzet, omdat ik dan weer 100% aan hun kan geven. Ja oke misschien in het begin niet, want jeetje wat gaat het teweeg brengen. Maar uiteindelijk weet ik dat het beter zal zijn.
Ik heb het gevoel dat ik nooit echt mezelf ben geweest, en ik merk dat ik mezelf aan het terugvinden ben. Mezelf niet zijn voor hem, maar ook voor vrienden. Ik heb veel te lang zo mooi weer gespeeld dat ik het niemand kwalijk kan nemen behalve mezelf.
Ik heb veel shit in mijn leven meegemaakt, maar dit is toch wel het allermoeilijkste ooit wat ik moet doormaken. Bij het schrijven van dit springen de tranen in mijn ogen omdat ik weet dat ik zoveel mensen ga kwetsen en vooral hem heel erg ga kwetsen.
Eerst dacht ik, misschien valt er nog echt wel iets te redden. 11 jaar gooi je ook niet zomaar ff weg. Maar laatst toen hij ineens mijn hand vast pakte (wat wij dus ook nooit doen) voelde het zelfs onprettig. Dat merkte hij, en toen zei hij oh dit vind je niet prettig, en dit dan? Toen sloeg hij een arm om me heen, zoals een vriend dat zou doen. En dat voelde beter maar nog niet oke.
Ik weet dat ik het gesprek moet aangaan, en moet aan gaan geven dat ik er uit wil stappen. Maar ik vind het zo ontzettend eng. Praten deden we al amper over dingen, ja over de kinderen en werk en dat soort dingen, en dan kom ik ineens aankakken met: Wat ik nu ga vertellen is heel kut, maar zus en zo.
Waar ga ik heen? Wat ga ik doen? I dont know. Een jaar terug hielden al die consequenties me tegen, omdat ik daar ook te bang voor was. Nu ben ik op een punt dat de consequenties me niet meer uitmaken. Alsof ik al deels in een of ander rouwproces zit en veel verder ben in mijn hoofd dan hem sowieso.
Het lijkt erop dat hij niks door heeft, maar dat kan bijna niet. Hij moet echt wel iets aanvoelen. En ik denk de laatste weken sowieso ik zit continu met mijn hoofd ergens anders. Ben veel weg, en probeer wel leuk te doen maar er moet wel iets van een signaal bij hem zijn al doet hij alsof van niet, want dat is tenslotte wat we gewend zijn.
Ik weet dat hij nog helemaal gek is op mij, en mij niet kwijt wilt enz. Maar ik denk eerder dat hij gek is op de stabiliteit die we hebben, ik kan me niet voorstellen dat dit zijn ideaal beeld is van een relatie. Misschien ook wel, maar voor mij niet. Ik ben bang voor zijn reactie, maar daar heb ik geen controle over. Het enige wat ik kan doen is alles incasseren en rustig blijven. Ik denk dat hij boos word, gekwetst en dan waarschijnlijk naar zijn ouders toe gaat om stoom af te blazen. Maar nogmaals ik heb dat niet in de hand wat er daarna gebeurd. Ik hoop dat we cool kunnen blijven voor ons zelf, maar ook voor de kinderen. Ik wil niet een of andere vechtscheiding. Hij mag alles hebben van mij part als we maar oke blijven.
Nou lang verhaal kort; super eng. Hoe gaat zijn reactie zijn, waar ga ik heen? Ik heb een eigen bedrijf, maar zal straks dan wel extra moeten werken om de boel rond te krijgen. Een huis, dat word natuurlijk helemaal een opgave. Ik sta wel ingeschreven sinds 2016 maar sta nog steeds op plek 130 ofzo.
Blijven we hier zolang samen, of gaan we pendelen.
Hij heeft nu vakantie, en die wil ik niet verzieken en die van de kinderen ook niet. Plus het is rot weer dus we zitten nu sowieso veel binnen met elkaar. Als ik het gesprek wil aangaan, dan wil ik het doen als zijn vakantie erop zit of er bijna op zit.
Ik weet niet hoe alles gaat lopen, maar wat ik wel zeker weet is dat ik dit niet meer kan opbrengen én wat ik weet is dat het heel pijnlijk gaat worden. En dat is eng.
Mentaal ben ik een wrak al doe ik alsof van niet, ik val kilo's af onder het mom van 'dieet en fit willen zijn' maar de waarheid is dat ik niet kan eten.
Ik wil dus scheiden van mijn man. Zonder harde aanwijsbare reden. We zijn nu 11 jaar samen, 10 jaar getrouwd. 3 kinderen en een hond verder.
Hij is een goedzak en een geweldige vader. Maar ik voel het gewoon niet meer. En dat is al lang zo +- 1,5 jaar. Het afgelopen jaar word het gevoel van willen scheiden steeds sterker en sterker. Ik voel het continu op mijn maag drukken maar het is zo pijnlijk omdat er geen overspel of iets gepleegd is. Er valt niks te verwijten.
En toch wil ik het, ik zit vast zo voelt het. Gevangen. Achteraf gezien denk ik dat we al heel verkeerd de relatie zijn ingerold. In een vriendengroep en beetje gepusht op een of andere manier omdat wij de enige waren die nog 'alleen' waren. In het begin was het ook wel heel leuk maar dat was voor mij al snel weer 'normaal'. Echter werd ik zwanger ' per ongeluk'. Ik was net 20. Dus de tijd om dingen te ontdekken of überhaupt te leven in die tijd heb ik niet gehad. En dat was prima voor een lange tijd blijkbaar. Ik noemde het altijd oke, maar ook weer niet oke.
We hebben nooit ruzie, en communiceren als in echt praten hebben we noot gedaan of gekund. Gevoelens bespreken of iets ook niet. Ik ben een hele grote introvert en hij ergens ook. Een grote stoere man maar met een klein hartje.
Ondertussen heb ik het afgelopen half jaar vooral aan mezelf gewerkt, ik dacht als ik dingen anders aanpak dan word het met ons ook wel beter. Dus ik ben veel meer dingen gaan ondernemen, feestjes meegepakt, nieuwe mensen leren kennen. Tijd en ruimte voor mezelf. En hij zag deze verandering, werd daar even achterdochtig van maar heb hem toen gezegd dat ik dit even nodig heb. Daarna was het oke.
Maar het heeft niks veranderd wat betreft mijn gevoel naar hem. Ik zie het nu echt alleen nog als friends with benefits. Een maatje, en een goed team voor de kinderen.
Maar ik ben nu 30, en ik kan dit mooie weer niet nog 40 jaar bijwijze van, gaan spelen. Dat trek ik niet.
Ik merk elke dag dat ik er een beetje meer aan onder door ga. Ik ben er nog maar v oor 65% ofzo. Ook richting de kinderen, die daardoor ook helemaal niet goed te handelen zijn momenteel. Ik denk dat ze ergens iets bij me aanvoelen. En dat vind ik vreselijk. Ik denk ook dat ik een betere moeder ben als ik dit wel doorzet, omdat ik dan weer 100% aan hun kan geven. Ja oke misschien in het begin niet, want jeetje wat gaat het teweeg brengen. Maar uiteindelijk weet ik dat het beter zal zijn.
Ik heb het gevoel dat ik nooit echt mezelf ben geweest, en ik merk dat ik mezelf aan het terugvinden ben. Mezelf niet zijn voor hem, maar ook voor vrienden. Ik heb veel te lang zo mooi weer gespeeld dat ik het niemand kwalijk kan nemen behalve mezelf.
Ik heb veel shit in mijn leven meegemaakt, maar dit is toch wel het allermoeilijkste ooit wat ik moet doormaken. Bij het schrijven van dit springen de tranen in mijn ogen omdat ik weet dat ik zoveel mensen ga kwetsen en vooral hem heel erg ga kwetsen.
Eerst dacht ik, misschien valt er nog echt wel iets te redden. 11 jaar gooi je ook niet zomaar ff weg. Maar laatst toen hij ineens mijn hand vast pakte (wat wij dus ook nooit doen) voelde het zelfs onprettig. Dat merkte hij, en toen zei hij oh dit vind je niet prettig, en dit dan? Toen sloeg hij een arm om me heen, zoals een vriend dat zou doen. En dat voelde beter maar nog niet oke.
Ik weet dat ik het gesprek moet aangaan, en moet aan gaan geven dat ik er uit wil stappen. Maar ik vind het zo ontzettend eng. Praten deden we al amper over dingen, ja over de kinderen en werk en dat soort dingen, en dan kom ik ineens aankakken met: Wat ik nu ga vertellen is heel kut, maar zus en zo.
Waar ga ik heen? Wat ga ik doen? I dont know. Een jaar terug hielden al die consequenties me tegen, omdat ik daar ook te bang voor was. Nu ben ik op een punt dat de consequenties me niet meer uitmaken. Alsof ik al deels in een of ander rouwproces zit en veel verder ben in mijn hoofd dan hem sowieso.
Het lijkt erop dat hij niks door heeft, maar dat kan bijna niet. Hij moet echt wel iets aanvoelen. En ik denk de laatste weken sowieso ik zit continu met mijn hoofd ergens anders. Ben veel weg, en probeer wel leuk te doen maar er moet wel iets van een signaal bij hem zijn al doet hij alsof van niet, want dat is tenslotte wat we gewend zijn.
Ik weet dat hij nog helemaal gek is op mij, en mij niet kwijt wilt enz. Maar ik denk eerder dat hij gek is op de stabiliteit die we hebben, ik kan me niet voorstellen dat dit zijn ideaal beeld is van een relatie. Misschien ook wel, maar voor mij niet. Ik ben bang voor zijn reactie, maar daar heb ik geen controle over. Het enige wat ik kan doen is alles incasseren en rustig blijven. Ik denk dat hij boos word, gekwetst en dan waarschijnlijk naar zijn ouders toe gaat om stoom af te blazen. Maar nogmaals ik heb dat niet in de hand wat er daarna gebeurd. Ik hoop dat we cool kunnen blijven voor ons zelf, maar ook voor de kinderen. Ik wil niet een of andere vechtscheiding. Hij mag alles hebben van mij part als we maar oke blijven.
Nou lang verhaal kort; super eng. Hoe gaat zijn reactie zijn, waar ga ik heen? Ik heb een eigen bedrijf, maar zal straks dan wel extra moeten werken om de boel rond te krijgen. Een huis, dat word natuurlijk helemaal een opgave. Ik sta wel ingeschreven sinds 2016 maar sta nog steeds op plek 130 ofzo.
Blijven we hier zolang samen, of gaan we pendelen.
Hij heeft nu vakantie, en die wil ik niet verzieken en die van de kinderen ook niet. Plus het is rot weer dus we zitten nu sowieso veel binnen met elkaar. Als ik het gesprek wil aangaan, dan wil ik het doen als zijn vakantie erop zit of er bijna op zit.
Ik weet niet hoe alles gaat lopen, maar wat ik wel zeker weet is dat ik dit niet meer kan opbrengen én wat ik weet is dat het heel pijnlijk gaat worden. En dat is eng.
Mentaal ben ik een wrak al doe ik alsof van niet, ik val kilo's af onder het mom van 'dieet en fit willen zijn' maar de waarheid is dat ik niet kan eten.
donderdag 27 juli 2023 om 12:44
Fawnbook schreef: ↑27-07-2023 12:34Daar ben ik dus heel benieuwd naar of die mensen er zijn. Die een soortgelijke situatie hebben meegemaakt en het gevoel hebben terug gevonden.
Dit proces is echt heftig en het is zo makkelijk om natuurlijk te oordelen of te roepen dat jou dit nooit overkomt. Dat dacht ik ook altijd. En kijk me nu.
Ik heb wel een tijd gedacht dat mijn huwelijk echt niet meer werkte en dat ik weg moest. En nu is het weer goed en zijn we gelukkig. Wat niet hetzelfde is als elk moment dolblij en rozewolkig.
Maar afgezien daarvan: als je zelf allang mentaal uitgecheckt bent en je man pas iets gaat vertellen als je de koffers al zowat gepakt hebt, bereid je dan maar voor op een problematische scheiding. De meeste mensen gaan daar niet zo goed op. Je kunt je ook afvragen of je man geen recht heeft op tenminste in een vroeger stadium betrokken te worden in jouw plannen.
ginevra wijzigde dit bericht op 27-07-2023 12:45
0.05% gewijzigd
donderdag 27 juli 2023 om 12:44
Maar dat zou op dit moment en de afgelopen 1,5 jaar ook de enige reden zijn dat ik het verkropt heb: De kinderen.
Dat is wellicht de enige reden ook dat ik het nog wil proberen, en dat ik dat gesprek wil aangaan en wellicht dan toch die therapie proberen
donderdag 27 juli 2023 om 12:46
Nee dat snap ik, dat het evengoed niet rozewolkig is enzGinevra schreef: ↑27-07-2023 12:44Ik heb wel een tijd gedacht dat mijn huwelijk echt niet meer werkte en dat ik weg moest. En nu is het weer goed en zijn we gelukkig. Wat niet hetzelfde is als elk moment dolblij en rozewolkig.
Maar afgezien daarvan: als je zelf allang mentaal uitgecheckt bent en je man pas iets gaat vertellen als je de koffers al zowat gepakt hebt, bereid je dan maar voor op een problematische scheiding. De meeste mensen gaan daar niet zo goed op. Je kunt je ook afvragen of je man geen recht heeft op tenminste in een vroeger stadium betrokken te worden in jouw plannen.
Maar het is dus wel goedgekomen. Dat is fijn...
Heb je dat toen met hem besproken dat je het niet meer vond werken, en niet meer gelukkig was?
En wat gebeurde er daarna hoe zijn jullie weer gelukkig geworden?
donderdag 27 juli 2023 om 12:49
Ja. En dat is ook handig als je gaat scheiden.
Maar ik raadde ook therapie voor jezelf aan (dus alleen, niet als relatietherapie). Je kunt jezelf misschien wel veranderen, maar een ander niet. Een therapeut kan jou helpen de zaken op een rijtje te zetten, om de beslissing goed gefundeerd te nemen.
Coffee is never my cup of tea
donderdag 27 juli 2023 om 12:50
Jullie waren niet honderd procent een match en jullie zijn nu naar 15 jaar uit elkaar gegroeid. Jij wil iets anders dan hij.
Hop, daar is je reden. En die is heel legitiem en menselijk.
Inmiddels heb je ook al werk gemaakt van het ontdekken van je eigen leven. Wat mij helpt als ik iets doodeng vind en er tegenop zie: het is iedere keer een stapje, en niet een marathon. Blijf met elkaar in gesprek. En hoe moeilijk ook, praktische zaken kan je oplossen.
Hoe eng ook, misschien levert het op lange termijn ook wel iets beters op, heb je daar wel eens aan gedacht? Jullie hebben geen ruzie, jullie kunnen nog steeds een gezin zijn maar zonder geliefden te zijn.
Sterkte
Hop, daar is je reden. En die is heel legitiem en menselijk.
Inmiddels heb je ook al werk gemaakt van het ontdekken van je eigen leven. Wat mij helpt als ik iets doodeng vind en er tegenop zie: het is iedere keer een stapje, en niet een marathon. Blijf met elkaar in gesprek. En hoe moeilijk ook, praktische zaken kan je oplossen.
Hoe eng ook, misschien levert het op lange termijn ook wel iets beters op, heb je daar wel eens aan gedacht? Jullie hebben geen ruzie, jullie kunnen nog steeds een gezin zijn maar zonder geliefden te zijn.
Sterkte
donderdag 27 juli 2023 om 12:51
Oh voor mezelf, ja dat doe ik al een paar maanden nu.Marianneke schreef: ↑27-07-2023 12:49Ja. En dat is ook handig als je gaat scheiden.
Maar ik raadde ook therapie voor jezelf aan (dus alleen, niet als relatietherapie). Je kunt jezelf misschien wel veranderen, maar een ander niet. Een therapeut kan jou helpen de zaken op een rijtje te zetten, om de beslissing goed gefundeerd te nemen.
donderdag 27 juli 2023 om 12:52
Bij elkaar blijven alleen voor de kinderen is toch ook niet wat?
Jullie zijn bij toeval aan elkaar blijven hangen. Ik lees nergens iets van grote liefde of een diepgaande band. Beiden alleen en toe aan de volgende stap (huisje, boompje beestje etc). Maar in de basis past hij niet bij jou. Nu zit jenop een kruispunt want alle doelen zijn behaald (huis, kinderen, werk etc) maar je zit vast aan een persoon die in de basis nog steeds niet jij jou past. En dat gaat niet meer veranderen. Dit is wie hij is.
Soms is het heel verdrietig dat je gevoel niet kunt dwingen. Jij bent en blijft bij hem vanwege het plaatje en jullie leven. Ondanks hem. Niet dankzij hem...
Jullie zijn bij toeval aan elkaar blijven hangen. Ik lees nergens iets van grote liefde of een diepgaande band. Beiden alleen en toe aan de volgende stap (huisje, boompje beestje etc). Maar in de basis past hij niet bij jou. Nu zit jenop een kruispunt want alle doelen zijn behaald (huis, kinderen, werk etc) maar je zit vast aan een persoon die in de basis nog steeds niet jij jou past. En dat gaat niet meer veranderen. Dit is wie hij is.
Soms is het heel verdrietig dat je gevoel niet kunt dwingen. Jij bent en blijft bij hem vanwege het plaatje en jullie leven. Ondanks hem. Niet dankzij hem...
donderdag 27 juli 2023 om 12:52
Relatietherapie is ook goed voor je voor je vólgende relatie. Want je gaat daar ook leren waar jouw valkuilen zitten rond communiceren en relaties aangaan. En als je die niet fixt, kun je wel uit deze relatie stappen, maar dan neem je ze gewoon mee naar de volgende.
Juist als je hier al 1.5 jaar in zit, deze twijfel, kan een half jaar erbij waarin je je man meeneemt in je twijfels, en jullie samen met een therapeut om tafel gaan, er ook nog wel bij.
En juist dat je zegt dat je niet weet wat het precies is dat je anders zou willen zien aan je man, geeft mij aan dat je een relatietherapeut erbij moet halen. Die kan dat bloot leggen samen met jullie twee.
Ik heb echt niks tegen scheiden, maar dit klinkt alsof het ook een quarterlife-crisis zou kunnen zijn. 'Is dit alles?'. En omdat er kinderen zijn, zou ik dat eerst echt uitzoeken.
Juist als je hier al 1.5 jaar in zit, deze twijfel, kan een half jaar erbij waarin je je man meeneemt in je twijfels, en jullie samen met een therapeut om tafel gaan, er ook nog wel bij.
En juist dat je zegt dat je niet weet wat het precies is dat je anders zou willen zien aan je man, geeft mij aan dat je een relatietherapeut erbij moet halen. Die kan dat bloot leggen samen met jullie twee.
Ik heb echt niks tegen scheiden, maar dit klinkt alsof het ook een quarterlife-crisis zou kunnen zijn. 'Is dit alles?'. En omdat er kinderen zijn, zou ik dat eerst echt uitzoeken.
donderdag 27 juli 2023 om 12:55
Maar je maakt niet iedereen gelukkig bij een scheiding. De andere 4 betrokkenen in het gezin worden er juist ongelukkiger van.
Coffee is never my cup of tea
donderdag 27 juli 2023 om 12:57
https://richtlijnenjeugdhulp.nl/scheidi ... jeugdigen/
De belangrijkste reden waarom je niet met viva forum maar met je man je gevoelens moet bespreken
De belangrijkste reden waarom je niet met viva forum maar met je man je gevoelens moet bespreken
donderdag 27 juli 2023 om 12:57
Daar heb ik nog niet echt over nagedacht. Maar als ik daar nu aan denk dan lijkt dat me heel lastig. Om samen te blijven zonder geliefde te zijn.Pimpelmeesje87 schreef: ↑27-07-2023 12:50Jullie waren niet honderd procent een match en jullie zijn nu naar 15 jaar uit elkaar gegroeid. Jij wil iets anders dan hij.
Hop, daar is je reden. En die is heel legitiem en menselijk.
Inmiddels heb je ook al werk gemaakt van het ontdekken van je eigen leven. Wat mij helpt als ik iets doodeng vind en er tegenop zie: het is iedere keer een stapje, en niet een marathon. Blijf met elkaar in gesprek. En hoe moeilijk ook, praktische zaken kan je oplossen.
Hoe eng ook, misschien levert het op lange termijn ook wel iets beters op, heb je daar wel eens aan gedacht? Jullie hebben geen ruzie, jullie kunnen nog steeds een gezin zijn maar zonder geliefden te zijn.
Sterkte
Hij is wel heel erg van je gaat met iemand en je blijft met iemand tot het einde. Dat is hoe hij het heeft meegekregen vanuit huis. En dat zou het allermooiste zijn zeker.
En hij is mijn maatje, ik zou echt geen kwaad woord over hem kunnen spreken en ik zou hem zeker niet kwijt willen als maatje. Maar op dit moment voel ik geen echte liefde meer. Vind ik hem niet meer aantrekkelijk. En lijkt het alsof ik continu een basale lijn om maar te zorgen dat iedereen hier verder happy is.
Ik wil het gesprek aangaan en ieder geval gaan aangeven dat ik NU echt niet gelukkig ben en dat ik het gevoel NU helemaal kwijt ben. Dat ik het uiteraard niet 'zomaar' wil opgeven maar dat hij wel echt moet weten dat het heel diep zit en dat ik niet meer mooi weer kan blijven spelen, en dat we samen iets moeten ondernemen dus bijv therapie. Ik sta overal voor open, om het te redden maar het is gewoon heel ingewikkeld, had nooit verwacht ook dat je zoiets helemaal kwijt kunt zijn. Super eng
donderdag 27 juli 2023 om 13:01
Dit omschrijft het exact zoals ik het een half jaar terug heb opgeschreven. Ik probeer continue te achterhalen waarom dit nu is en waarom niet 5 jaar terug ofzo.evelien2010 schreef: ↑27-07-2023 12:52Bij elkaar blijven alleen voor de kinderen is toch ook niet wat?
Jullie zijn bij toeval aan elkaar blijven hangen. Ik lees nergens iets van grote liefde of een diepgaande band. Beiden alleen en toe aan de volgende stap (huisje, boompje beestje etc). Maar in de basis past hij niet bij jou. Nu zit jenop een kruispunt want alle doelen zijn behaald (huis, kinderen, werk etc) maar je zit vast aan een persoon die in de basis nog steeds niet jij jou past. En dat gaat niet meer veranderen. Dit is wie hij is.
Soms is het heel verdrietig dat je gevoel niet kunt dwingen. Jij bent en blijft bij hem vanwege het plaatje en jullie leven. Ondanks hem. Niet dankzij hem...
Maar het is dat kruispunt en het doelen behalen. Hij is mijn maatje, maar zeker niet mijn soulmate ofzo. Als dat al bestaat.
Aan hem valt en wil ik ook niks veranderen. Aan mezelf kan ik vast wel nog dingen veranderen en samen zouden we wellicht kunnen leren communiceren dus dat is wel iets wat ik nog kan proberen.
Maar ik vind het heel naar om iemand te vertellen dat ik niet meer van hem hou zoals dat zou 'moeten'. Dat ik het gevoel voor hem volledig kwijt ben. Ik wil niemand kwetsen zeker hem en de kinderen niet.
donderdag 27 juli 2023 om 13:01
Maar moet TO dan ongelukkig in dit huwelijk blijven ? Want uiteindelijk worden de andere 4 hier ook ongelukkig van!Marianneke schreef: ↑27-07-2023 12:55Maar je maakt niet iedereen gelukkig bij een scheiding. De andere 4 betrokkenen in het gezin worden er juist ongelukkiger van.
donderdag 27 juli 2023 om 13:02
Reken er maar op dat dit wel gaat gebeuren. Je kan niet alles hebben natuurlijk.Fawnbook schreef: ↑27-07-2023 12:57En hij is mijn maatje, ik zou echt geen kwaad woord over hem kunnen spreken en ik zou hem zeker niet kwijt willen als maatje. Maar op dit moment voel ik geen echte liefde meer. Vind ik hem niet meer aantrekkelijk. En lijkt het alsof ik continu een basale lijn om maar te zorgen dat iedereen hier verder happy is.
donderdag 27 juli 2023 om 13:02
Hoe langer je wacht met het gesprek dat je het gevoel kwijt bent in de relatie en er iets moet gebeuren, hoe dieper je hem kwetst.
donderdag 27 juli 2023 om 13:02
Bedankt voor de link. En dat ga ik ook zeker doenAbsori schreef: ↑27-07-2023 12:57https://richtlijnenjeugdhulp.nl/scheidi ... jeugdigen/
De belangrijkste reden waarom je niet met viva forum maar met je man je gevoelens moet bespreken
donderdag 27 juli 2023 om 13:06
Het is nooit gelukt om op het VF uit te leggen hoe dat werkt voor ons. Dus dat doe ik ook niet meer. Je vroeg of het wel eens voorkwam, en het antwoord is ja, dat komt voor. Maar het heeft niks te maken met "iets" wat er dan "gebeurt" en uit alles wat je schrijft wordt duidelijk dat wat voor ons werkt voor jou niet gaat werken.
Hoe dan ook, ik vond het tweede deel van wat ik zei relevanter voor jou. Jij bent aan het uitchecken, het hele forum weet ervan en je man weet van niks. Als je straks een bittere strijd wil, is dat het recept. Jullie hebben een gezin en je zegt zelf dat het een goede man is. Geen engerd die je slaat of zo. Dan heeft hij er recht op dat jij hem betrekt in jouw plannen om het gezin op te breken. Dan kan hij op zijn minst ook wennen aan het idee.
donderdag 27 juli 2023 om 13:06
In mijn zeer nabije omgeving ook een stel gehad waarvan de vrouw met één been buiten heeft gestaan. Geen kinderen maar verder redelijk hetzelfde verhaal: jong bij elkaar gekomen en die man was een enorme goedzak, maar ze voelde het niet meer. Dit heeft ze met hem besproken en het is écht een lastige tijd geweest. Wat hen hielp: individuele therapie voor haar, wat meer apart van elkaar leuke dingen doen (dus ook de man!), elkaar echt gaan daten waarbij ze elkaar verrasten met uitjes. En tijd, geduld en heel veel praten. Het was een rottijd, maar ze zijn er doorheen gekomen en inmiddels weer echt blij samen (en wat kinderen verder).
Het kan echt. Natuurlijk hoeft het voor jullie niet zo positief uit te pakken, maar dat weet je alles als je het echt probeert. Gun dat je kinderen.
Het kan echt. Natuurlijk hoeft het voor jullie niet zo positief uit te pakken, maar dat weet je alles als je het echt probeert. Gun dat je kinderen.
donderdag 27 juli 2023 om 13:10
Mooie postLila-Linda schreef: ↑27-07-2023 12:38Relatietherapie is altijd een goed idee, zeker als het op scheiden uitdraait. Juist na je scheiding is communiceren belangrijker dan ooit.
En ook voor jou alleen is therapie een goed idee. Je doet alsof het leven je overkomt. Plots had je een relatie. En ineens zwanger. Wel 3x
Waar was JIJ en waarom heb jij het idee geen controle te hebben?
Jij hebt de hoofdrol hè? Geen bijrolletje
donderdag 27 juli 2023 om 13:12
Nee dat zeg ik niet. Ik vind alleen het argument dat werd gebruikt niet juist.
Als TO geen kinderen had gaf ik haar gelijk dat ze een scheiding in gang kan zetten, dan is relatietherapie niet zo nodig, ze heeft haar besluit genomen. Maar in dit geval zijn er 3 kinderen die nog geen 10 zijn bij betrokken, en ik heb om mij heen heel wat ongelukkige kinderen gezien. Ik vind dat je als ouders jegens je kinderen verplicht bent om alle opties te bekijken, en de gevolgen voor de kinderen zwaar door te laten wegen. Zie ook het linkje dat iemand postte, over dat kinderen van gescheiden ouders 2x zoveel problemen ervaren.
Coffee is never my cup of tea
donderdag 27 juli 2023 om 13:14
Leuk en spannend om je kinderen nog maar de helft van de tijd te zien! Om je huis te moeten verkopen! Om een nieuw huis te zoeken op minder inkomen! Om de ene week alleen te wonen en de andere week alleen de verantwoordelijkheid voor 3 jonge kinderen te dragen!
Natuurlijk komen er leuke en spannende nieuwe momenten en belevenissen na een scheiding. Maar vergeet niet dat er ook een heleboel verdrietige en pijnlijke momenten tegenover staan...
Coffee is never my cup of tea
donderdag 27 juli 2023 om 13:17
Weet je niet.Marianneke schreef: ↑27-07-2023 12:55Maar je maakt niet iedereen gelukkig bij een scheiding. De andere 4 betrokkenen in het gezin worden er juist ongelukkiger van.
Mijn eigen ervaring als kind en ik hoor dat ook terug van sommige vrouwen in mijn omgeving, is dat de kinderen blij zijn hun moeder weer terug te hebben.
Het is niet per definitie zo dat een scheiding alleen voor ellende zorgt, helemaal op de langere termijn.
Ik adviseer ook relatietherapie, bij ons heeft dat heel veel opgeleverd en we zijn nog bij elkaar.
Sowieso ben je niet van elkaar af met jonge kinderen dus je moet sowieso een modus vonden met elkaar om te gaan. Hij gaat dat in het begin zeker niet kunnen vormgeven, want hij is waarschijnlijk overvallen en niet zo ver in het proces.
Dus daar heb je dan ondersteuning bij nodig, als je dan op een scheiding aankomt.
Het wordt jouw 'feestje' met een op het slechtst een tegenwerkende ex.
Jij moet dan je hoofd erbij houden.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
