Ik wil scheiden, zonder aanwijsbare reden

Oke... ik weet helemaal niet waar ik moet beginnen. In mijn hoofd is het helemaal helder, maar voelt het ook aan alsof mijn hoofd vol watten zit.
Ik wil dus scheiden van mijn man. Zonder harde aanwijsbare reden. We zijn nu 11 jaar samen, 10 jaar getrouwd. 3 kinderen en een hond verder.
Hij is een goedzak en een geweldige vader. Maar ik voel het gewoon niet meer. En dat is al lang zo +- 1,5 jaar. Het afgelopen jaar word het gevoel van willen scheiden steeds sterker en sterker. Ik voel het continu op mijn maag drukken maar het is zo pijnlijk omdat er geen overspel of iets gepleegd is. Er valt niks te verwijten.
En toch wil ik het, ik zit vast zo voelt het. Gevangen. Achteraf gezien denk ik dat we al heel verkeerd de relatie zijn ingerold. In een vriendengroep en beetje gepusht op een of andere manier omdat wij de enige waren die nog 'alleen' waren. In het begin was het ook wel heel leuk maar dat was voor mij al snel weer 'normaal'. Echter werd ik zwanger ' per ongeluk'. Ik was net 20. Dus de tijd om dingen te ontdekken of überhaupt te leven in die tijd heb ik niet gehad. En dat was prima voor een lange tijd blijkbaar. Ik noemde het altijd oke, maar ook weer niet oke.
We hebben nooit ruzie, en communiceren als in echt praten hebben we noot gedaan of gekund. Gevoelens bespreken of iets ook niet. Ik ben een hele grote introvert en hij ergens ook. Een grote stoere man maar met een klein hartje.
Ondertussen heb ik het afgelopen half jaar vooral aan mezelf gewerkt, ik dacht als ik dingen anders aanpak dan word het met ons ook wel beter. Dus ik ben veel meer dingen gaan ondernemen, feestjes meegepakt, nieuwe mensen leren kennen. Tijd en ruimte voor mezelf. En hij zag deze verandering, werd daar even achterdochtig van maar heb hem toen gezegd dat ik dit even nodig heb. Daarna was het oke.
Maar het heeft niks veranderd wat betreft mijn gevoel naar hem. Ik zie het nu echt alleen nog als friends with benefits. Een maatje, en een goed team voor de kinderen.
Maar ik ben nu 30, en ik kan dit mooie weer niet nog 40 jaar bijwijze van, gaan spelen. Dat trek ik niet.
Ik merk elke dag dat ik er een beetje meer aan onder door ga. Ik ben er nog maar v oor 65% ofzo. Ook richting de kinderen, die daardoor ook helemaal niet goed te handelen zijn momenteel. Ik denk dat ze ergens iets bij me aanvoelen. En dat vind ik vreselijk. Ik denk ook dat ik een betere moeder ben als ik dit wel doorzet, omdat ik dan weer 100% aan hun kan geven. Ja oke misschien in het begin niet, want jeetje wat gaat het teweeg brengen. Maar uiteindelijk weet ik dat het beter zal zijn.
Ik heb het gevoel dat ik nooit echt mezelf ben geweest, en ik merk dat ik mezelf aan het terugvinden ben. Mezelf niet zijn voor hem, maar ook voor vrienden. Ik heb veel te lang zo mooi weer gespeeld dat ik het niemand kwalijk kan nemen behalve mezelf.

Ik heb veel shit in mijn leven meegemaakt, maar dit is toch wel het allermoeilijkste ooit wat ik moet doormaken. Bij het schrijven van dit springen de tranen in mijn ogen omdat ik weet dat ik zoveel mensen ga kwetsen en vooral hem heel erg ga kwetsen.
Eerst dacht ik, misschien valt er nog echt wel iets te redden. 11 jaar gooi je ook niet zomaar ff weg. Maar laatst toen hij ineens mijn hand vast pakte (wat wij dus ook nooit doen) voelde het zelfs onprettig. Dat merkte hij, en toen zei hij oh dit vind je niet prettig, en dit dan? Toen sloeg hij een arm om me heen, zoals een vriend dat zou doen. En dat voelde beter maar nog niet oke.
Ik weet dat ik het gesprek moet aangaan, en moet aan gaan geven dat ik er uit wil stappen. Maar ik vind het zo ontzettend eng. Praten deden we al amper over dingen, ja over de kinderen en werk en dat soort dingen, en dan kom ik ineens aankakken met: Wat ik nu ga vertellen is heel kut, maar zus en zo.
Waar ga ik heen? Wat ga ik doen? I dont know. Een jaar terug hielden al die consequenties me tegen, omdat ik daar ook te bang voor was. Nu ben ik op een punt dat de consequenties me niet meer uitmaken. Alsof ik al deels in een of ander rouwproces zit en veel verder ben in mijn hoofd dan hem sowieso.
Het lijkt erop dat hij niks door heeft, maar dat kan bijna niet. Hij moet echt wel iets aanvoelen. En ik denk de laatste weken sowieso ik zit continu met mijn hoofd ergens anders. Ben veel weg, en probeer wel leuk te doen maar er moet wel iets van een signaal bij hem zijn al doet hij alsof van niet, want dat is tenslotte wat we gewend zijn.
Ik weet dat hij nog helemaal gek is op mij, en mij niet kwijt wilt enz. Maar ik denk eerder dat hij gek is op de stabiliteit die we hebben, ik kan me niet voorstellen dat dit zijn ideaal beeld is van een relatie. Misschien ook wel, maar voor mij niet. Ik ben bang voor zijn reactie, maar daar heb ik geen controle over. Het enige wat ik kan doen is alles incasseren en rustig blijven. Ik denk dat hij boos word, gekwetst en dan waarschijnlijk naar zijn ouders toe gaat om stoom af te blazen. Maar nogmaals ik heb dat niet in de hand wat er daarna gebeurd. Ik hoop dat we cool kunnen blijven voor ons zelf, maar ook voor de kinderen. Ik wil niet een of andere vechtscheiding. Hij mag alles hebben van mij part als we maar oke blijven.

Nou lang verhaal kort; super eng. Hoe gaat zijn reactie zijn, waar ga ik heen? Ik heb een eigen bedrijf, maar zal straks dan wel extra moeten werken om de boel rond te krijgen. Een huis, dat word natuurlijk helemaal een opgave. Ik sta wel ingeschreven sinds 2016 maar sta nog steeds op plek 130 ofzo.
Blijven we hier zolang samen, of gaan we pendelen.
Hij heeft nu vakantie, en die wil ik niet verzieken en die van de kinderen ook niet. Plus het is rot weer dus we zitten nu sowieso veel binnen met elkaar. Als ik het gesprek wil aangaan, dan wil ik het doen als zijn vakantie erop zit of er bijna op zit.
Ik weet niet hoe alles gaat lopen, maar wat ik wel zeker weet is dat ik dit niet meer kan opbrengen én wat ik weet is dat het heel pijnlijk gaat worden. En dat is eng.
Mentaal ben ik een wrak al doe ik alsof van niet, ik val kilo's af onder het mom van 'dieet en fit willen zijn' maar de waarheid is dat ik niet kan eten.

Marianneke schreef: ↑

27-07-2023 13:14

Leuk en spannend om je kinderen nog maar de helft van de tijd te zien! Om je huis te moeten verkopen! Om een nieuw huis te zoeken op minder inkomen! Om de ene week alleen te wonen en de andere week alleen de verantwoordelijkheid voor 3 jonge kinderen te dragen!


Natuurlijk komen er leuke en spannende nieuwe momenten en belevenissen na een scheiding. Maar vergeet niet dat er ook een heleboel verdrietige en pijnlijke momenten tegenover staan...

Nee zeker niet alles doet zeer als ik er aan denk. Echt vreselijk.
De oudste wordt 11 binnenkort die zal dit alles zo heftig meemaken, en de andere twee trouwens ook.
Dus nee het is echt echt niet zo dat ik denk: pak een makkelijkere route.
Ik sta er wellicht met 1 been uit nu, maar misschien kan ik nog wel teruggetrokken worden. En ik hoop dat wanneer het van mijn hart af is bij hem, dat dat wellicht al een soort van ruk terug geeft.

Het feit dat ik het nog niet met hem gedeeld heb, ligt echt aan de angst en pijn. En angst is a nasty bitch.
Zoek ik weer het juiste moment en die is er ook gewoon niet dus ik ga het maar gewoon doen en alles wat er daarna komt incasseren en kijken wat we kunnen ondernemen. Als hij daarvoor openstaat. Het is nogal een stugge en botte boer, maar wel een hele lieve

Surebaby schreef: ↑

27-07-2023 13:17

Weet je niet.
Mijn eigen ervaring als kind en ik hoor dat ook terug van sommige vrouwen in mijn omgeving, is dat de kinderen blij zijn hun moeder weer terug te hebben.
Het is niet per definitie zo dat een scheiding alleen voor ellende zorgt, helemaal op de langere termijn.
Ik adviseer ook relatietherapie, bij ons heeft dat heel veel opgeleverd en we zijn nog bij elkaar.
Sowieso ben je niet van elkaar af met jonge kinderen dus je moet sowieso een modus vonden met elkaar om te gaan. Hij gaat dat in het begin zeker niet kunnen vormgeven, want hij is waarschijnlijk overvallen en niet zo ver in het proces.
Dus daar heb je dan ondersteuning bij nodig, als je dan op een scheiding aankomt.
Het wordt jouw 'feestje' met een op het slechtst een tegenwerkende ex.
Jij moet dan je hoofd erbij houden.

Wel heel fijn om te lezen dat dit voor jullie wel gewerkt heeft. Soms heb je gewoon heel even de inzichten van anderen nodig.
En ik hoop ergens dat een relatietherapeut ook nog inzichten heeft dan. Voor ons beide.

En op zo'n forum lijkt het misschien alsof ik een of andere bitch ben en er allemaal makkelijk over denk, maar zo ben ik echt niet. Ik heb hier de afgelopen maanden nachten van wakker gezeten en merk dat het lichamelijk nu ook zwaarder word.
Heel lang vond ik mezelf wel echt een bitch, en heb ik continu mezelf boos aangekeken in de spiegel omdat ik niet kon achterhalen waarom dit gebeurd is. En waarom ik het niet meer voel. Hoe kun je?

Marianneke schreef: ↑

27-07-2023 13:22

Ik zeg dan ook niet dat ze per definitie niet mag scheiden.






Helemaal mee eens

Ik hoop heel erg dat hij daarvoor open staat, maar dat ga ik vandaag of morgen meemaken.
Hij zal waarschijnlijk eerst heel erg gaan denken dat er een ander is, wat dus niet zo is, misschien dat hij daarna er dan wel op terugkomt om het te doen, therapie.

WaterGirl schreef: ↑

27-07-2023 13:31

Alles wat je aandacht geeft dat groeit en bloeit. En je bent nu vooral erg bezig met scheiden.

De onderliggende vraag is dat je het graag anders wilt, maar dat je niet weet hoe. Scheiden kan een oplossing zijn, maar het is geen garantie dat je dan wel gelukkig wordt en dat dit de oplossing is voor je problemen. Misschien wel, maar misschien ook niet.

Een ding weet ik wel, wanneer je niets verandert, dan zal er ook niets veranderen. Dan blijf je maar in je hoofd vast zitten met het idee dat je wilt scheiden en dat alles beter zal maken.

Maak een afspraak bij de huisarts en bespreek dit. Zoek hulp. Misschien kom je uiteindelijk tot de conclusie dat scheiden de oplossing is. Daar zijn zitten zowel voordelen aan maar ook consequenties. Neem deze beslissing wanneer je wat stabieler bent en het brede plaatje goed ziet. Een therapeut kan je daar bij helpen.

Ondertussen ga weer man/vrouw dingen doen met je partner. Ga op date, uit eten zonder kinderen. Een weekendje weg met z'n tweeen, kinder uit logeren en telefoons uit en samen thuis, etc

Ben inderdaad momenteel een beetje labiel haha, niet handig. Daarom wilde ik het even kwijt.

Samen dingen doen heb ik de afgelopen maanden ook geprobeerd, maar hij wilt ook niks. ''Geen behoefte aan''. Ik probeer hem te motiveren om met vrienden iets te gaan doen, of bij iemand op de koffie te gaan ''Geen behoefte aan''.
En samen op de bank zitten zonder telefoon, met een film aan doen we wel eens. Maar ik aan de een kant en hij aan de andere kant van de bank. En de vibe om dan dus te zeggen ik kom bij jou liggen of kom je bij mij liggen, die heb ik dus niet meer. Liever niet zelfs.
Heel irritant

Maar goed ja ik weet wat me te doen staat. Zal niet makkelijk worden en ik ga nog even er keihard aantrekken, natuurlijk maar ja pijnlijk dus

Pimpelmeesje87 schreef: ↑

27-07-2023 13:41

Ik weet niet of je snapt wat ik bedoel. Ik weet van mijn buurman dat hij gescheiden is, maar goed bevriend is gebleven met zijn ex en dat ze als gezin met hun kinderen nog wekelijks dingen samen doen (eten bij de een of de ander) en ook samen op vakantie gaan. Wat ik daarmee wil zeggen: je kan dus op lange termijn ook een nieuwe vorm kiezen die niet zo zwart-wit is.

Het beste is denk ik om nu het gesprek te gaan voeren over hoe je je voelt, en te kijken hoe je vanuit daar verder kunt. Misschien een gesprek met een relatietherapeut, of alleen in therapie. Maar je man verdient het wel om te weten wat er zich in je hoofd afspeelt. En jij staat dan hopelijk ook open voor oplossingen. Zoals iemand anders hier net ook zei 'jij bent al een half jaar bezig met scheiden'. Het zal spannend zijn om out of your comfortzone te gaan, maar misschien helpt het als je minder focust op de kant-en-klare oplossing, want die is er (nog) niet. Dus niet "scheiden of samenblijven" maar "samen zoeken naar een oplossing". Hopelijk komen jullie er samen uit, en ziet je wereld er over 1-2 jaar een stuk fijner uit, dat gun ik je enorm!

Sterkte!

Dat is wel super dat zij dat op die manier doen.

Wat lief dankjewel!!
Dat zou inderdaad fantastisch zijn, dat iedereen weer happy is.

canis-felis schreef: ↑

27-07-2023 13:46

Eens. Drie kinderen krijg je toch niet 'per ongeluk'? En zoals iemand anders ook al schreef: je neemt jezelf mee. Ik lees bijvoorbeeld dit: "In het begin was het ook wel heel leuk maar dat was voor mij al snel weer 'normaal'.". Is dat niet gewoon hoe het leven werkt? Voor mij in ieder geval wel; in relaties (let op: meervoud), maar ook in werk en andere keuzes die ik in positieve zin maak. Misschien ook iets om in therapie eens naar te kijken hoe dat werkt bij jou, aangezien je als ik het tussen de regels door goed lees ook niet de makkelijkste jeugd gehad hebt.

Ja precies dat is ook wel zo maar ik vind het niet normaal dat ik liever niet door hem aangeraakt word. Toen ik dat besef kreeg, schrok ik daar enorm van. En daar ben ik nog steeds van geschrokken ook.
Niet perse de makkelijkste jeugd nee, mijn ouders hebben elkaar de tent uitgevochten voor jaren, daarna werd mijn moeder depri voor jaren, en alcoholist, daarna gingen ze scheiden, ook niet super chill.

groenebroek schreef: ↑

27-07-2023 13:52

Mag ik vragen waarom jij al sinds 2016 staat ingeschreven voor een huurwoning?
Vind dat best bijzonder. Een paar jaar nadat je relatie is begonnen en je 1 of 2 kinderen had, heb je je in laten schrijven. Daarna was kind nummer 3 nog wel een goed idee?

Begrijp me niet verkeerd, ik veroordeel het niet, het valt me alleen op.
Net of je toen al wist dat het niet goed zat?

Verder sluit ik me aan bij de rest. Ga het gesprek aan en leg je gevoel op tafel. Heel spannnend, maar ongeacht de uitkomst kun je jezelf achteraf wel in de spiegel aankijken, wetende dat je er alles aan gedaan hebt om tot een oplossing te komen.

Dat klopt, en logisch dat je je dat afvraagt.
In die tijd heeft onze relatie ook een zware dobber gehad. Alleen was er toen wel een duidelijke oorzaak. Hij dronk namelijk extreem veel, stiekem ook. Dat werd een groot probleem.
Ik heb nooit gezegd als je dit nu niet stopt dan.... ga ik weg ofzo maar ik heb mezelf toen wel laten inschrijven omdat ik niet mijn kinderen in een gevaarlijke situatie wilde brengen.
Ik ben hem blijven steunen, hij heeft hulp gehad en is er nu nog steeds vanaf. Ik steun hem hierin ook nog steeds.
Dus een crisis hebben we samen al 'overleeft' maar dit voelt duidelijk anders.

Na die periode krabbelde we weer op, en leek het inderdaad allemaal weer top te gaan. Tot dit punt dan.

Gebruna schreef: ↑

27-07-2023 14:00

En TO, waarom niet voor een nieuwe vorm van de relatie kiezen binnen de bestaande situatie. Ik denk dat als je je zegeningen telt, je een heel eind komt: goed team samen, maatjes zijn, gezin met 3 kinderen wat zo te lezen allemaal goed loopt.

Je kunt ook besluiten om samen nog eens 10 jaar een solide 'sociaal-economische' eenheid met elkaar te vormen en het gezin waar je voor gekozen hebt (of hebt laten overkomen zonder tegenspraak/actie) in stand te houden.

Wat verwacht je van een eventuele nieuwe situatie als gescheiden moeder van 3 kinderen qua financiën, woonsituatie, werkuren, gezelligheid thuis e.d.?

Heb je regelmatig de topics hier gelezen over daten en/of verwacht je spetterende dates met fantastische mannen als je eenmaal gescheiden bent?

Misschien zegt je man, als je je gevoel met hem bespreekt, wel dat die hele liefdesrelatie voor hem ook niet zo (meer) hoeft en wil hij gewoon zo voortkabbelend als gezin verder leven. Zou dat een opluchting voor je zijn?

Nee ik verwacht niet perse dates met spetterende mannen haha
En ik heb er nog geen topics over gelezen maar misschien moet ik eens zoeken naar iemand in een soortgelijke situatie.

Bedoel je dat je dan wel samen blijft in een huis? Dat lijkt me nog ingewikkelder voor de kinderen.
Of ik moet ze voorliegen dat wil ik ook niet. En wat als je on the road iemand anders ontmoet? Dat zou hij dan uiteraard weer niet waarderen. Mij zou dat niet uitmaken.

Wat ik verwacht? Heel veel narigheid en verdriet.
Ja ik zou hier dan weg moeten, en dus een ander huis moeten vinden, Ja ik zou naast mijn bedrijf wellicht extra moeten gaan werken,
het zal waarschijnlijk niet echt gezellig zijn, maar dat is het op dit moment ook niet echt.
Het is oke, maar ik ben liever van huis dan dat ik thuis ben momenteel.
Maar dat is misschien mijn brein nu die in de war is die spreekt. Daarom moet ik het gaan bespreken met hem, en kijken waar het ons brengt en of ik dan weer een helder beeld kan krijgen

Nour schreef: ↑

27-07-2023 14:18

Al zou je een gloednieuwe man aan de haak slaan is hij na 10 jaar ook al niet meer zo spannend hoor.Wees je daar vooral ook bewust van voordat je je oude schoen weggooit. Heel cliché maar mensen vergeten vaak dat liefde toch echt een werkwoord is. Dat betekent dat je “moet” blijven investeren in elkaar,tijd vrij maken,leuke dingen doen intieme momenten hebben met elkaar. Juist om te voorkomen dat je zodanig uit elkaar drijft dat een simpele aanraking je zowat doet walgen van je eigen man.
Wat heb jij concreet gedaan om jullie huwelijk (te proberen) te redden?
De strijd is nog niet gestreden of je wil al scheiden. En je partner is niet eens op de hoogte wat er speelt?

Uiteraard jouw keuze wat je wil doen, maar in mijn optiek is een huwelijk niet iets wat je makkelijk weggooit zonder eerst alles geprobeerd te hebben.

En ja een scheiding is hartstikke ingrijpend voor jonge kinderen. Onderschat dat zeker ook niet.

Nee dat begrijp ik ook heus wel maar ik kan me niet voorstellen dat je met iemand wilt blijven zijn, als je niet meer een connectie voelt of aangeraakt wilt worden enz.
Nu op dit moment zie ik ook alles bij elkaar he wat het gevoel nog sterker maakt, geen interesses samen, hij heeft nergens behoefte aan qua iets ondernemen. Op vakantie gaan enz.
We schelen ook nog eens 14 jaar, dat werkt denk ik ook niet helemaal mee. Niet dat leeftijd me boeit, het is slechts een getal. Maar toch.

Wat ik zelf gedaan heb, uuhm nou inderdaad tijd vrij maken voor elkaar. Spelletjes gaan doen, gaan lunchen samen. Hem meer betrekken bij vrienden van me, mee op pad nemen. Ik ben meer gaan aangeven bij hem als in; ik heb wel de behoefte om er op uit te gaan. Dat ik merk dat ik een verandering doormaak en dat ik hier behoefte aan heb. Of hij mee wilt of niet.
Naja meestal niet dan dus.
Hij kookt altijd, en ik dacht laat ik dat voor hem gaan doen. Of samen.
Ik heb geprobeerd vanuit mijn kant meer genegenheid /affectie te zoeken bij hem, dus ben hem wel gaan opzoeken. Maar tot nu toe helpt het nog niet met dat gevoel.