Ik zie geen oplossing..ben zo stom geweest.

Ik ben niet nieuw hier op het forum maar voor dit topic toch maar even een nieuwe gebruikersnaam aangemaakt. Ik schaam me voor de situatie en niemand weet er van af.

Ik ben al 10+ jaar samen met partner, twee geweldige kinderen in basisschoolleeftijd. Partner is niet in Nederland geboren, maar heeft hier wel lange tijd gewoond en in Nederland hebben we elkaar ook ontmoet en zijn onze kinderen geboren. Een aantal jaar terug zijn we verhuisd naar het thuisland van partner. We hebben hier een heerlijk leven. Kinderen doen het goed op school, veel fijne sociale contacten. Partner werkt in familiebedrijf en wil dit op korte termijn overnemen. Ik werk niet, ik zorg voor de kinderen, mantelzorg in schoonfamilie en help regelmatig ook mee in het bedrijf. In Nederland had ik een mooie carriere, maar dat heb ik dus opgezegd op hier te wonen. Het is met mijn werkervaring heel moeilijk om in dit land een goede baan te vinden waarmee ik een redelijke boterham kan verdienen.

Sinds we hier wonen is partner veranderd. Hij is druk met het bedrijf en vaak gestresst. Voor de kinderen is hij de liefste vader en hij brengt ook veel tijd met ze door. Naar mij toe is hij vaak kil. Hij raakt me nooit meer aan, alleen als hij seks wil. Geen knuffels, geen aanrakingen helemaal niets. Als reden geeft hij aan hier geen behoefte aan te hebben en zegt gewoon niet zo te zijn. Maar dat is niet zo, want de eerste jaren was hij wel attent en fysiek. Ook mentaal is hij kil. Hij corrigeert me de hele dag door en vertelt me vaak wat ik niet goed heb gedaan. Alles moet op zijn manier. Dit heeft hij altijd wel al gehad, maar het werd altijd gecompenseerd door genoeg leuke dingen. Dat is nu niet meer het geval. Ik denk niet dat hij een ander heeft. Zijn gedrag is nu al een aantal jaar zo.

We hebben vaak gesprekken gevoerd. Ontelbare keren heb ik dit ter sprake gebracht en benoemd wat ik voel en altijd krijg ik dezelfde reactie. Eerst ontkenning en "jamaarjij" en vervolgens een mini toegeving en "ik ga er aan werken". Maar dat gebeurt gewoon echt niet. Zoals ik zei hebben we een heel mooi leven hier en ik heb er altijd van gedroomd om in het buitenland te wonen. Mijn kinderen zijn ook echt gelukkig en daarom heb ik mij de afgelopen jaren geprobeerd aan te passen. Ik probeer het niet erg te vinden dat er geen liefde is tussen ons, probeer te vluchten in andere dingen maar om de zoveel tijd steekt het "Ik wil dit niet meer" gevoel weer op. Ik ben eigenlijk niet eens heel ongelukkig maar ik denk wel vaak ik verdien beter dan dit.

Iedere dag denk ik dat ik bij hem weg wil. Maar ik zit vast. Ik kan om verschillende redenen niet in zijn land blijven wonen (visum, kan mezelf niet onderhouden, niet getrouwd dus geen alimentatie) en hij wil niet meer in Nederland wonen. Ik eigenlijk ook niet, maar daar kan ik mezelf ten minste wel onderhouden. Maar ik kan niet zomaar mijn koffers pakken en vertrekken, want we hebben nog twee kinderen. En die kan ik nooit niet achterlaten bij hem, dan lijd ik nog liever twintig jaar in stilte door.

Natuurlijk heb ik met hem ook al besproken welke mogelijkheden we hebben om uit elkaar te gaan. Hij zegt dan heel simpel: ik ga niet terug naar Nederland. Als je je kinderen wil zien moet je hier blijven en een baan zoeken. Terwijl hij ook weet dat het vrijwel onmogelijk is voor mij om hier zelfvoorzienend te zijn. Hij erkent onze problemen maar vindt het schijnbaar niet nodig om uit elkaar te gaan.

Ik hoop eigenlijk op tips van jullie. Is er misschien iets wat ik over het hoofd zie? Ik wil geen vechtscheiding en ik wil dat we allebei onze kinderen blijven zien. HIj is een hele goede vader en de kinderen zijn zo dol op hem. Wat kan ik het beste doen?

Ik ben er nog! Ik wilde even rustig de tijd nemen om alles goed door te lezen en ik moet daar natuurlijk even een rustig en prive moment voor vinden.

Ja mijn partner heeft onze kinderen erkent en heeft gezag. Ik ben absoluut niet van plan om de kinderen zonder zijn toestemming ergens mee naartoe te nemen. Zoals ik al zei is hij een hele goede vader en ik zou er daarom alles aan willen doen om altijd op goede voet met hem te blijven zodat we samen het beste aan onze kinderen kunnen bieden, Ik vertel liever niet in welk land we wonen. Er zijn niet veel Nederlanders hier dus dan zou ik mogelijk herkenbaar zijn. Het is buiten Europa, geen Westers land maar de vrouwen hebben hier wel gelijke rechten. We zitten niet in Irak ofzo zeg maar. Mijn opleiding en werkervaring zijn hier niets waard omdat mijn beroep hier niet bestaat. Ik zou nu dus enkel terecht kunnen als bijvoorbeeld receptioniste en dat verdient hier gewoon echt bijna niets. Ik mag wel werken met het visum wat ik nu heb.

Ik verstuur dit bericht alvast en vul het straks nog aan.

Rooss4.0 schreef: ↑

24-07-2023 15:43

Eigenlijk lijkt alles te kloppen, iedereen is sort of happy met de situatie, het enige dat ontbreekt is warmte van zijn kant. Jullie hebben daar meerdere gesprekken over gevoerd maar hij wenst daar niet in te veranderen, hij vindt het prima zo en het is dus jouw probleem.

Natuurlijk kun je gaan werken en geld gaan verdienen en nadenken over terug emigreren met je kinderen enz maar naar mijn idee is dat een hele hoop gedoe en diep in je hart wil je dit ook niet, je bent immers best wel gelukkig daar.

Wat ik dus zou doen is een andere omgang afdwingen met mijn man. Ik zou ons meer gaan zien als huisgenoten en minder als partners. Dat betekent in de praktijk dat ik me beslist niet door hem laat afkammen, dingen op mijn eigen manier zou doen en hem zou laten blazen als het hem niet bevalt.
Geen knuffels of zoenen, prima maar dan ook geen seks, wellicht zou ik zelfs kijken of ik een slaapkamer voor mezelf in zou kunnen richten.
Ik zou dat ook naar hem communiceren: "vanaf vandaag zijn we huisgenoten in relatie en geen liefdespartners meer, je houding naar mij toe bevalt me niet en om het leefbaar te houden ga ik voor een verstands-relatie, deal with it".

Ik laat me namelijk niet als huissloof behandelen door mijn eigen partner. Kom op zeg.

Deze post is heel raak! Wat jij zegt klopt helemaal. Ik ben niet enorm ongelukkig, want behalve de situatie met mijn partner heb ik een heel goed leven. Partner is trouwens niet agressief en ik ben niet in gevaar. Ik zit alleen in een vreselijke liefdeloze relatie en ik voel me daar verdrietig over. Ik ben nog te jong (begin 40) om de rest van mijn leven zo te spenderen. Wegens gezondheidsredenen slapen we meestal al apart en dat vind ik eerlijk gezegd totaal niet erg. Hij wil/ verwacht inderdaad nog wel seks. Als ik tegen hem zeg dat ik daarvoor in ruil ook wat genegenheid buiten de slaapkamer om wil, zegt hij dat het van twee kanten moet komen. Hij zegt dat ik hem ook nooit meer knuffel of aanraak en dat ik daar dan maar mee moet beginnen dan volgt hij wel. Maar als ik hem kus of knuffel reageert hij stijf en is het heel gemaakt. Ik ben door de hele situatie ook zo onzeker geworden dat het bij mij ook niet meer vanzelf komt. Heel lastig om te doorbreken dus deze cirkel.

LauraRoar schreef: ↑

25-07-2023 07:14

En je kan niet vanuit daar voor een Nederlands bedrijf werken? Ik zie steeds meer om me heen zzp’ers die worden ingehuurd en die dan ineens in Spanje, Bali of Chili blijken te wonen. Is af en toe wat gedoe met tijdsverschil, maar geen onoverkomelijke hobbel

Ja dat zou zeker wel kunnen wat mijn visum betreft in ieder geval. Ik heb alleen nog geen geschikte vacature gevonden daarvoor, Heb wel al een tijdje een search alert ingesteld staan op Indeed daarvoor.

Er zijn zo veel reacties dat ik niet goed weet waar te beginnen met reageren. Het is mij dankzij jullie inderdaad duidelijk dat ik ergens moet beginnen en dat is bij een baan/inkomen. Stoppen met mantelzorgen kan prima, er is andere familie die kan overnemen.

Ik denk dat er geen ala minute oplossing is, maar dat ik moet gaan werken aan een lange termijn plan. En in de tussentijd dan maar kiezen op elkaar en doorbijten.

Rooss4.0 schreef: ↑

26-07-2023 20:15

Hoe deed hij dat in nederland? Hoe ging hij daar om met jouw blijken van genegenheid? Ziet hij zelf ook het verschil?
Is relatietherapie een optie?

Ik ben overigens wel heel blij te lezen dat je niet in gevaar bent, ik zat er wel een beetje over in.
Hij is overheersend schrijf je (als ik het goed onthouden heb) maar helemaal niet agressief?

De afstandelijkheid/ kilheid van zijn kant is langzaam gegroeid, het sluipt er in denk ik. Maar de laatste jaren valt het me heel erg op. Misschien juist omdat ik meer afhankelijk ben van hem hier. Dus het is niet zo zwart/ wit begonnen toen we hier kwamen wonen. Hij blijft volhouden dat hij gewoon niet zo is. Ik kan me dat niet herinneren, in mijn beleving was hij de eerste paar jaren wel atten en fysiek ingesteld.

Hij is dominant van karakter en wil graag gelijk hebben. Maar hij is nog nooit agressief geweest.

AardbeiPerzik schreef: ↑

26-07-2023 20:28

De afstandelijkheid/ kilheid van zijn kant is langzaam gegroeid, het sluipt er in denk ik. Maar de laatste jaren valt het me heel erg op. Misschien juist omdat ik meer afhankelijk ben van hem hier. Dus het is niet zo zwart/ wit begonnen toen we hier kwamen wonen. Hij blijft volhouden dat hij gewoon niet zo is. Ik kan me dat niet herinneren, in mijn beleving was hij de eerste paar jaren wel atten en fysiek ingesteld.

Relatietherapie hebben we in het verleden al gehad en heeft niet veel resultaat gehad. Hij wil het daarom niet meer.

Hij is dominant van karakter en wil graag gelijk hebben. Maar hij is nog nooit agressief geweest.

Bedankt voor je lieve bericht Rooss4.0. Ja het gaat heel goed met de kinderen. Het lijkt alsof zij niets doorhebben.

Ik ben gelukkig niet zo afhankelijk als jij het schetst. Ik heb hier mijn eigen vrienden, ik sport, ik ben heel betrokken op de scholen van de kinderen.

Misschien heb ik juist wel te veel afstand van hem genomen. Ik ben ook kil naar hem toe geworden. Hoe kan ik lief zijn tegen iemand die zo doet? Maar misschien denkt hij hetzelfde. Na de bevalling van onze tweede is iets voorgevallen. Geen vreemdgaan maar wel geheim geapp enzo en dat heb ik hem denk ik nooit kunnen vergeven. Hij heeft ook nooit echt zijn best gedaan om dat goed te maken, hij deed het af als niets betekenent. Maar ik denk dat daar van mijn kant veel wrok zit. Waar hij natuurlijk weer op reageert. Ik denk dat onze relatie daardoor nu echt stuk is. Ik had dit misschien in mijn opening moeten zetten, maar ik probeerde het kort te houden.

Ik vind hem door deze gebeurtenis gewoon zo'n klootzak eigenlijk. Ik dacht dat ik het hem vergeven had maar als ik eerlijk ben naar mezelf ben ik alleen maar bij hem gebleven omdat ik te laf was om weg te gaan en omdat we op het punt stonden te emigreren. Dus ik heb het weggestopt. Ik heb hem laatst nog verteld tijdens een goed gesprek dat dit nog steeds speelt bij mij maar hij zegt dat ik het groter maak dan het is en dat hij het niet meer kan veranderen.