Ik zie geen oplossing..ben zo stom geweest.

Ik ben niet nieuw hier op het forum maar voor dit topic toch maar even een nieuwe gebruikersnaam aangemaakt. Ik schaam me voor de situatie en niemand weet er van af.

Ik ben al 10+ jaar samen met partner, twee geweldige kinderen in basisschoolleeftijd. Partner is niet in Nederland geboren, maar heeft hier wel lange tijd gewoond en in Nederland hebben we elkaar ook ontmoet en zijn onze kinderen geboren. Een aantal jaar terug zijn we verhuisd naar het thuisland van partner. We hebben hier een heerlijk leven. Kinderen doen het goed op school, veel fijne sociale contacten. Partner werkt in familiebedrijf en wil dit op korte termijn overnemen. Ik werk niet, ik zorg voor de kinderen, mantelzorg in schoonfamilie en help regelmatig ook mee in het bedrijf. In Nederland had ik een mooie carriere, maar dat heb ik dus opgezegd op hier te wonen. Het is met mijn werkervaring heel moeilijk om in dit land een goede baan te vinden waarmee ik een redelijke boterham kan verdienen.

Sinds we hier wonen is partner veranderd. Hij is druk met het bedrijf en vaak gestresst. Voor de kinderen is hij de liefste vader en hij brengt ook veel tijd met ze door. Naar mij toe is hij vaak kil. Hij raakt me nooit meer aan, alleen als hij seks wil. Geen knuffels, geen aanrakingen helemaal niets. Als reden geeft hij aan hier geen behoefte aan te hebben en zegt gewoon niet zo te zijn. Maar dat is niet zo, want de eerste jaren was hij wel attent en fysiek. Ook mentaal is hij kil. Hij corrigeert me de hele dag door en vertelt me vaak wat ik niet goed heb gedaan. Alles moet op zijn manier. Dit heeft hij altijd wel al gehad, maar het werd altijd gecompenseerd door genoeg leuke dingen. Dat is nu niet meer het geval. Ik denk niet dat hij een ander heeft. Zijn gedrag is nu al een aantal jaar zo.

We hebben vaak gesprekken gevoerd. Ontelbare keren heb ik dit ter sprake gebracht en benoemd wat ik voel en altijd krijg ik dezelfde reactie. Eerst ontkenning en "jamaarjij" en vervolgens een mini toegeving en "ik ga er aan werken". Maar dat gebeurt gewoon echt niet. Zoals ik zei hebben we een heel mooi leven hier en ik heb er altijd van gedroomd om in het buitenland te wonen. Mijn kinderen zijn ook echt gelukkig en daarom heb ik mij de afgelopen jaren geprobeerd aan te passen. Ik probeer het niet erg te vinden dat er geen liefde is tussen ons, probeer te vluchten in andere dingen maar om de zoveel tijd steekt het "Ik wil dit niet meer" gevoel weer op. Ik ben eigenlijk niet eens heel ongelukkig maar ik denk wel vaak ik verdien beter dan dit.

Iedere dag denk ik dat ik bij hem weg wil. Maar ik zit vast. Ik kan om verschillende redenen niet in zijn land blijven wonen (visum, kan mezelf niet onderhouden, niet getrouwd dus geen alimentatie) en hij wil niet meer in Nederland wonen. Ik eigenlijk ook niet, maar daar kan ik mezelf ten minste wel onderhouden. Maar ik kan niet zomaar mijn koffers pakken en vertrekken, want we hebben nog twee kinderen. En die kan ik nooit niet achterlaten bij hem, dan lijd ik nog liever twintig jaar in stilte door.

Natuurlijk heb ik met hem ook al besproken welke mogelijkheden we hebben om uit elkaar te gaan. Hij zegt dan heel simpel: ik ga niet terug naar Nederland. Als je je kinderen wil zien moet je hier blijven en een baan zoeken. Terwijl hij ook weet dat het vrijwel onmogelijk is voor mij om hier zelfvoorzienend te zijn. Hij erkent onze problemen maar vindt het schijnbaar niet nodig om uit elkaar te gaan.

Ik hoop eigenlijk op tips van jullie. Is er misschien iets wat ik over het hoofd zie? Ik wil geen vechtscheiding en ik wil dat we allebei onze kinderen blijven zien. HIj is een hele goede vader en de kinderen zijn zo dol op hem. Wat kan ik het beste doen?

firstnamelastname schreef: ↑

26-07-2023 21:46

Met andere woorden, je zeurt en hij heeft niets verkeerd gedaan?
Daarnaast corrigeert hij je de hele tijd, vindt hij het niet erg om uit elkaar te gaan en is kil tegen je. Je wordt een soort van gedoogd.

Maar eigenlijk, diep van binnen, wist je al dat hij zo was denk ik? Bedoel je dat met "ben zo stom geweest"?

Ik wist altijd al dat hij die negatieve kanten had, maar hij heeft ook een hoop positieve. Het is niet een soort monster waar ik kinderen mee heb gekregen. Maar diep van binnen wist ik altijd al dat hij misschien niet de meest perfecte partner voor mij was. Nu denk ik, als ik in Nederland had gewoond was ik bij hem weggegaan. Maar is dat wel zo, want waarom ben ik eerder niet weggegaan? En ik vraag me ook af, wordt mijn leven zoveel beter dan als we uit elkaar gaan? We hebben gisteravond een goed en open gesprek gehad over onze relatie en hierdoor ben ik weer aan het twijfelen gebracht.