Relaties
alle pijlers
ik zie niet leuke dingen aan mijn vriend-slecht teken?
woensdag 31 oktober 2007 om 09:50
Hoi allemaal,
eerder heb ik al iets gepost over dat mijn vriend nog geen huwelijksbelofte wil doen en of dat een slecht teken is voor de relatie. Ik kon toen veel met jullie reacties en wil jullie nu opnieuw raadplegen.
Het is gewoon zo dat ik nu voor het eerst een echt serieuze relatie heb en er komen steeds weer nieuwe vragen in me op over wat 'normaal' is en wat niet. Ik heb een soort beeld in mijn hoofd van hoe een relatie zou moeten zijn en ik wil toetsen of dat beeld klopt of dat ik dat los kan laten (en ik hoop eerlijk gezegd op het laatste want ik word ongelukkig van dat beeld, aangezien het afwijkt van hoe mijn relatie nu is).
Ik heb nu dus bijna een jaar een relatie en ik zie bepaalde dingen aan mijn vriend die ik minder vind en schrik daarvan-vraag me af of dat wel 'mag' al in het begin van een relatie. Het belangrijkste ding waar ik me aan kan ergeren is het volgende: ik vind mijn vriend erg lang van stof in zijn manier van communiceren. Hij komt niet snel to the point en heeft veel tijd nodig om zijn verhaal te doen. Ik moet dan echt geduld uitoefenen en meestal lukt me dat wel, alleen niet als ik moe ben (dan kan ik dus geirriteerd op hem reageren als hij uitwijdt). Ook merk ik dat mijn omgeving (vrienden en familie) kunnen 'afhaken' als hij wat vertelt en dat ik dan bij mezelf denk: 'sprak je maar wat bondiger'. Daar voel ik me schuldig over!
Ik vraag me ook af: moet je in een echt goede relatie niet hebben dat je elkaar bewondert en bijna alles erg leuk vind aan elkaar?
Ik vind echt niet alles leuk aan hem, maar het goede overheerst. Ik weet zeker dat ik van hem houd en dat ik hem een bijzonder mens vind: lief, gevoelig, slim, eerlijk. En ik voel me veilig bij hem.
Kortom: ik twijfel er niet aan dat ik met hem verder wil, maar ik vraag me af of dat verkeerd is om te willen als je relatie dus niet ideaal is en ik hem dus niet in alles geweldig vind!
Ik lees hier zo veel over wat een goede relatie moet zijn en ook in mijn omgeving hoor ik sommige mensen zeggen dat ze zich bijna nooit ergeren en dat ze in geen enkel opzicht twijfels hebben!
Ik vraag me wel eens af of er mensen zijn die beter bij me zouden passen en denk dat dat best wel eens waar zou kunnen zijn. Alleen: ik heb nog nooit iemand ontmoet waarbij ik deze gevoelens heb en deze gevoelens beantwoord worden en ik wil mijn vriend absoluut niet kwijt! Tot nu toe is hij het beste dat me overkomen is. Maar dan denk ik weer aan teksten die hier staan over goede relaties en dat sommige mensen al in het begin concessies doen en die niet zouden moeten doen..Is dit dat zo'n concessie?
Verder vraag ik me ook af of ik mijn vriend niet iemand moet gunnen die hem in alle opzichten adoreert en die de hele tijd aan zijn lippen hangt als hij wat zegt ipv kan denken: zeg het eens wat sneller..
Hoe denken jullie daarover?
eerder heb ik al iets gepost over dat mijn vriend nog geen huwelijksbelofte wil doen en of dat een slecht teken is voor de relatie. Ik kon toen veel met jullie reacties en wil jullie nu opnieuw raadplegen.
Het is gewoon zo dat ik nu voor het eerst een echt serieuze relatie heb en er komen steeds weer nieuwe vragen in me op over wat 'normaal' is en wat niet. Ik heb een soort beeld in mijn hoofd van hoe een relatie zou moeten zijn en ik wil toetsen of dat beeld klopt of dat ik dat los kan laten (en ik hoop eerlijk gezegd op het laatste want ik word ongelukkig van dat beeld, aangezien het afwijkt van hoe mijn relatie nu is).
Ik heb nu dus bijna een jaar een relatie en ik zie bepaalde dingen aan mijn vriend die ik minder vind en schrik daarvan-vraag me af of dat wel 'mag' al in het begin van een relatie. Het belangrijkste ding waar ik me aan kan ergeren is het volgende: ik vind mijn vriend erg lang van stof in zijn manier van communiceren. Hij komt niet snel to the point en heeft veel tijd nodig om zijn verhaal te doen. Ik moet dan echt geduld uitoefenen en meestal lukt me dat wel, alleen niet als ik moe ben (dan kan ik dus geirriteerd op hem reageren als hij uitwijdt). Ook merk ik dat mijn omgeving (vrienden en familie) kunnen 'afhaken' als hij wat vertelt en dat ik dan bij mezelf denk: 'sprak je maar wat bondiger'. Daar voel ik me schuldig over!
Ik vraag me ook af: moet je in een echt goede relatie niet hebben dat je elkaar bewondert en bijna alles erg leuk vind aan elkaar?
Ik vind echt niet alles leuk aan hem, maar het goede overheerst. Ik weet zeker dat ik van hem houd en dat ik hem een bijzonder mens vind: lief, gevoelig, slim, eerlijk. En ik voel me veilig bij hem.
Kortom: ik twijfel er niet aan dat ik met hem verder wil, maar ik vraag me af of dat verkeerd is om te willen als je relatie dus niet ideaal is en ik hem dus niet in alles geweldig vind!
Ik lees hier zo veel over wat een goede relatie moet zijn en ook in mijn omgeving hoor ik sommige mensen zeggen dat ze zich bijna nooit ergeren en dat ze in geen enkel opzicht twijfels hebben!
Ik vraag me wel eens af of er mensen zijn die beter bij me zouden passen en denk dat dat best wel eens waar zou kunnen zijn. Alleen: ik heb nog nooit iemand ontmoet waarbij ik deze gevoelens heb en deze gevoelens beantwoord worden en ik wil mijn vriend absoluut niet kwijt! Tot nu toe is hij het beste dat me overkomen is. Maar dan denk ik weer aan teksten die hier staan over goede relaties en dat sommige mensen al in het begin concessies doen en die niet zouden moeten doen..Is dit dat zo'n concessie?
Verder vraag ik me ook af of ik mijn vriend niet iemand moet gunnen die hem in alle opzichten adoreert en die de hele tijd aan zijn lippen hangt als hij wat zegt ipv kan denken: zeg het eens wat sneller..
Hoe denken jullie daarover?
woensdag 31 oktober 2007 om 09:55
Ik denk niet dat je ooit iemand ontmoet die je de rest van je leven full time adoreert en die je helemaal geweldig vindt. Dat soort relaties zijn in elk geval ontzettend zeldzaam.
Je hebt nu bijna een jaar wat met hem, had je deze twijfels en ergernisjes ook al aan het begin van je relatie? Na zo'n half jaar, jaar is het best normaal dat je roze bril langzaam afvalt en dat je dus ook dingen ziet die minder leuk, geweldig, super aan je partner zijn. Want je vriend is ook maar een mens, met goede en ook met slechte kanten. Hij zal zich af en toe waarschijnlijk ook aan jou ergeren tenslotte! Die slechte kanten ga je, als die roze bril afvalt, steeds meer zien. En dan kom je inderdaad voor de vraag te staan, is het nog genoeg? Geef ik genoeg om hem? Kan ik leven met de mindere kanten? Dat zijn vragen die alleen jij kan beantwoorden. Je gevoel liegt niet. Als jij zeker weet dat je van hem houdt en dat je met hem verder wilt, zul je met zijn negatieve kanten kunnen en moeten leren leven. Als je gevoel zegt 'nee het is níet genoeg', dan weet je ook voldoende. Dat kan wel lang duren, misschien kom je er na een paar jaar pas achter dat het tóch niet genoeg is. Maar misschien is hij ook wel jouw ware. Alleen jij kunt die vragen beantwoorden, ik helaas niet.
Je hebt nu bijna een jaar wat met hem, had je deze twijfels en ergernisjes ook al aan het begin van je relatie? Na zo'n half jaar, jaar is het best normaal dat je roze bril langzaam afvalt en dat je dus ook dingen ziet die minder leuk, geweldig, super aan je partner zijn. Want je vriend is ook maar een mens, met goede en ook met slechte kanten. Hij zal zich af en toe waarschijnlijk ook aan jou ergeren tenslotte! Die slechte kanten ga je, als die roze bril afvalt, steeds meer zien. En dan kom je inderdaad voor de vraag te staan, is het nog genoeg? Geef ik genoeg om hem? Kan ik leven met de mindere kanten? Dat zijn vragen die alleen jij kan beantwoorden. Je gevoel liegt niet. Als jij zeker weet dat je van hem houdt en dat je met hem verder wilt, zul je met zijn negatieve kanten kunnen en moeten leren leven. Als je gevoel zegt 'nee het is níet genoeg', dan weet je ook voldoende. Dat kan wel lang duren, misschien kom je er na een paar jaar pas achter dat het tóch niet genoeg is. Maar misschien is hij ook wel jouw ware. Alleen jij kunt die vragen beantwoorden, ik helaas niet.
woensdag 31 oktober 2007 om 10:02
Hoi Feferine,
Je hebt denk ik wel een erg romantisch beeld van een relatie? Want iemand in alle opzichten adoreren en aan zijn lippen hangen, dat is geen relatie dat is aanbidding!
Ipv te denken 'kan het wat sneller' zou je het afentoe eens moeten zeggen, en dan liefst op een aardige manier. Als ik heel moe ben vraag ik mijn vriend geregeld even tot de kern van de zaak te komen.
Na een jaar gaat de ergste hormonale verliefdheid meestal over, de roze bril gaat af en je ziet... een mens, met al zijn leuke en minder leuke dingen.
Je hebt denk ik wel een erg romantisch beeld van een relatie? Want iemand in alle opzichten adoreren en aan zijn lippen hangen, dat is geen relatie dat is aanbidding!
Ipv te denken 'kan het wat sneller' zou je het afentoe eens moeten zeggen, en dan liefst op een aardige manier. Als ik heel moe ben vraag ik mijn vriend geregeld even tot de kern van de zaak te komen.
Na een jaar gaat de ergste hormonale verliefdheid meestal over, de roze bril gaat af en je ziet... een mens, met al zijn leuke en minder leuke dingen.
woensdag 31 oktober 2007 om 10:06
Mijn man vergeet heel vaak wat ik tegen hem gezegd heb. Wordt niet geregistreerd. Heel handig met afspraken en zo. Ik heb me de eerste jaren zooooo geergerd hieraan. Nu ben ik eraan gewend en hou er rekening mee.
We wonen hier nu 5 jaar met dezelfde wasmachine. Hij heeft nog niet ontdekt hoe hij hem moet aandoen. Irritant!
*Grijnst* is heel normaal hoor, ergernis. Het is maar hoe zwaar je eraan tilt. Ik denk dat het weinig voorkomt, ergernisvrije relaties. En het hoeft ook helemaal geen doel te zijn. Zolang je elkaar maar met "zachte ogen" kunt blijven zien. Humor en relativeringsvermogen helpen daarbij.
Vind je je vriend lief? Vind je hem bijzonder? Ben je graag bij hem over het algemeen? Voel je je goed bij hem? Dat zijn dingen waar het denk ik om gaat. Niet of je je vriend perfect vindt
.
We wonen hier nu 5 jaar met dezelfde wasmachine. Hij heeft nog niet ontdekt hoe hij hem moet aandoen. Irritant!
*Grijnst* is heel normaal hoor, ergernis. Het is maar hoe zwaar je eraan tilt. Ik denk dat het weinig voorkomt, ergernisvrije relaties. En het hoeft ook helemaal geen doel te zijn. Zolang je elkaar maar met "zachte ogen" kunt blijven zien. Humor en relativeringsvermogen helpen daarbij.
Vind je je vriend lief? Vind je hem bijzonder? Ben je graag bij hem over het algemeen? Voel je je goed bij hem? Dat zijn dingen waar het denk ik om gaat. Niet of je je vriend perfect vindt
.
woensdag 31 oktober 2007 om 10:16
Niemand is volmaakt, jij ook niet en je vriend dus ook niet.
De volmaakte relatie, als die al bestaat, is in elk geval een samengaan van twee onvolmaakte mensen.
Met dat je weet dat je partner onvolmaakt is, en ook wel trekjes heeft die je wat minder vindt, neem je hem toch zoals hij is omdat ook de wat mindere trekjes, of zelfs beperkingen hem maken tot wie hij is: de liefste, leukste geweldigste schat op deze aardbol! Zie het als een totaalpakketje, met de leuke, lieve dingen krijg je er gratis wat sores bij. Maar niet getreurd zolang het goede overheerst. Zelf neem je ook het één en ander mee wat je partner moet zien te slikken. Het is geven en nemen. Maar als de partners humor en zelfspot hebben, dan geeft dat doorgaans geen problemen.
Maar als bij jou na een jaar al het negatieve overheerst, als de twijfels toeslaan, dan is er meer aan de hand. Die twijfels komen uit ervaringen die je met hem hebt en die moet je serieus nemen.
Jouw laatste regel zegt vind ik veel: "Verder vraag ik me ook af of ik mijn vriend niet iemand moet gunnen die hem in alle opzichten adoreert en die de hele tijd aan zijn lippen hangt als hij wat zegt ipv kan denken: zeg het eens wat sneller.."
Is dat een beetje wat er aan de hand is? heeft je vriend erg veel aandacht nodig en adoratie? Dat hij zichzelf zo graag hoort praten is geen fijne eigenschap en ik kan me voorstellen dat het dodelijk vermoeiend is om hem steeds aan te moeten horen, en dat je met hem in de buurt nauwelijks aan jezelf toe komt.
Klopt dat?
In elk geval is het volkomen 'normaal' om na een jaar al zo je twijfels te hebben over je partner als daar een duidelijke reden voor is, en volgens mij is die er levensgroot. Na een jaar weet je echt wel wat voor vlees je in de kuip hebt, en niemand zegt dat deze relatie voor altijd zal zijn. Want als jullie bij nader inzien toch niet bij elkaar passen zal niemand jullie met het pistool op de borst dwingen om er mee door te gaan.
Je houdt van hem, maar niet tot elke prijs.
De volmaakte relatie, als die al bestaat, is in elk geval een samengaan van twee onvolmaakte mensen.
Met dat je weet dat je partner onvolmaakt is, en ook wel trekjes heeft die je wat minder vindt, neem je hem toch zoals hij is omdat ook de wat mindere trekjes, of zelfs beperkingen hem maken tot wie hij is: de liefste, leukste geweldigste schat op deze aardbol! Zie het als een totaalpakketje, met de leuke, lieve dingen krijg je er gratis wat sores bij. Maar niet getreurd zolang het goede overheerst. Zelf neem je ook het één en ander mee wat je partner moet zien te slikken. Het is geven en nemen. Maar als de partners humor en zelfspot hebben, dan geeft dat doorgaans geen problemen.
Maar als bij jou na een jaar al het negatieve overheerst, als de twijfels toeslaan, dan is er meer aan de hand. Die twijfels komen uit ervaringen die je met hem hebt en die moet je serieus nemen.
Jouw laatste regel zegt vind ik veel: "Verder vraag ik me ook af of ik mijn vriend niet iemand moet gunnen die hem in alle opzichten adoreert en die de hele tijd aan zijn lippen hangt als hij wat zegt ipv kan denken: zeg het eens wat sneller.."
Is dat een beetje wat er aan de hand is? heeft je vriend erg veel aandacht nodig en adoratie? Dat hij zichzelf zo graag hoort praten is geen fijne eigenschap en ik kan me voorstellen dat het dodelijk vermoeiend is om hem steeds aan te moeten horen, en dat je met hem in de buurt nauwelijks aan jezelf toe komt.
Klopt dat?
In elk geval is het volkomen 'normaal' om na een jaar al zo je twijfels te hebben over je partner als daar een duidelijke reden voor is, en volgens mij is die er levensgroot. Na een jaar weet je echt wel wat voor vlees je in de kuip hebt, en niemand zegt dat deze relatie voor altijd zal zijn. Want als jullie bij nader inzien toch niet bij elkaar passen zal niemand jullie met het pistool op de borst dwingen om er mee door te gaan.
Je houdt van hem, maar niet tot elke prijs.
woensdag 31 oktober 2007 om 10:22
Hoi Feverine, ik denk dat je de zaken een beetje door elkaar haalt.
Er zijn inderdaad relaties waarbij de partners zich niet ergeren aan elkaar. Maar dat komt niet omdat ze geen zogenaamde tekortkomingen hebben, maar omdat ze zich aan die 'tekortkomingen' niet ergeren.
Mijn man kan bvb soms erg langzaam praten of reageren, ik daarentegen praat snel. Wij zien dat soort niet als 'tekortkomingen' van elkaar maar als grappige/aandoenlijke verschillen.
Ik denk dat de kunst is, dat je moet leren om elkaars eigenschappen als 'neutraal' te zien en niet als negatief.
Dat geldt natuurlijk niet voor échte tekortkomingen, zoals : agressie, egoïsme, gebrek aan liefde, alcoholverslaving, gokzucht...
Ik heb het hier uitsluitend over kleine dingen, zoals wat jij beschrijft bij jouw vriend.
Ik denk dat de ideale relatie ideaal is, omdat de partners zich aan elkaars verschillende eigenschappen niet ergeren, niet omdat die verschillen er niet zouden zijn.
Ik denk dat het misschien kan helpen om aan je eigen 'tekortkomingen' te denken, die heb je toch ook? (Iedereen heeft die, alleen zijn we daar zelf soms blind voor.) Waarom zou jij dat soort dingen mogen hebben, en je partner niet? Je partner is geen god, hij is een mens met menselijke onvolkomenheden, en dat mag.
Als je partner een eigenschap heeft die voor jou echt moeilijk is om mee om te gaan, kun je dat op een vriendelijke, niet-verwijtende manier aankaarten en samen zoeken naar een manier om het probleem op te lossen.
Er zijn inderdaad relaties waarbij de partners zich niet ergeren aan elkaar. Maar dat komt niet omdat ze geen zogenaamde tekortkomingen hebben, maar omdat ze zich aan die 'tekortkomingen' niet ergeren.
Mijn man kan bvb soms erg langzaam praten of reageren, ik daarentegen praat snel. Wij zien dat soort niet als 'tekortkomingen' van elkaar maar als grappige/aandoenlijke verschillen.
Ik denk dat de kunst is, dat je moet leren om elkaars eigenschappen als 'neutraal' te zien en niet als negatief.
Dat geldt natuurlijk niet voor échte tekortkomingen, zoals : agressie, egoïsme, gebrek aan liefde, alcoholverslaving, gokzucht...
Ik heb het hier uitsluitend over kleine dingen, zoals wat jij beschrijft bij jouw vriend.
Ik denk dat de ideale relatie ideaal is, omdat de partners zich aan elkaars verschillende eigenschappen niet ergeren, niet omdat die verschillen er niet zouden zijn.
Ik denk dat het misschien kan helpen om aan je eigen 'tekortkomingen' te denken, die heb je toch ook? (Iedereen heeft die, alleen zijn we daar zelf soms blind voor.) Waarom zou jij dat soort dingen mogen hebben, en je partner niet? Je partner is geen god, hij is een mens met menselijke onvolkomenheden, en dat mag.
Als je partner een eigenschap heeft die voor jou echt moeilijk is om mee om te gaan, kun je dat op een vriendelijke, niet-verwijtende manier aankaarten en samen zoeken naar een manier om het probleem op te lossen.
woensdag 31 oktober 2007 om 10:23
Bedankt voor jullie reacties!
@Tangerine: ik merk wel dat ik minder verliefd ben dan eerst, maar heb soms nog steeds een heel warm gevoel van binnen als ik aan hem denk. In het begin was het alleen dat ik al helemaal warm werd van binnen als ik zijn naam hoorde! Alleen: ook toen viel me al op dat ik hem langdradig vind en ik kon me daar toen ook soms al aan ergeren (bv als hij me belde als het laat was en ik moe was en hij heel lang bleef praten).
Ik heb nu zeker het gevoel dat ik met zijn mindere kanten kan leven! Alleen heb ik soms het idee dat ik me dan moet verantwoorden naar mijn omgeving en ik zou willen dat ze hem allemaal leuk vonden. Ik laat me denk ik te veel leiden door wat anderen denken en vinden en ben zo vaak bang dat anderen beter kunnen inschatten of mijn relatie goed is dan ikzelf. Dus jouw antwoord waarin je schrijft dat alleen ik dat kan bepalen doet me goed. Ik durf soms zo weinig op mezelf te vertrouwen...
@dametje27: ik heb idd een heel romantisch beeld van een relatie! En het stomme is: sommigen hier op het forum en mijn eigen moeder (die heeft pas sinds kort de 'ware' gevonden) bevestigen dat zo'n soort relatie wel bestaat-ik blijf me daar maar aan afmeten. Hoewel..misschien overdrijf ik dat ook wel. Het is idd wat je zegt geen relatie maar aanbidding. Andersom aanbid mijn vriend mij ook niet en ik geloof ook niet dat ik dat zou willen (zou denken dat hij me in de maling zou nemen of zo als hij dat wel zou doen).
@Feliciaatje: mooi beschreven! dat elkaar met zachte ogen bekijken en relativeren..dank je! Ik kan dat dus meestal wel, maar als ik moe ben, kijk ik met veel minder zachte ogen! En dat vind ik dan lullig voor hem, want ik vind wel dat hij iemand verdient die hem niet wil corrigeren maar hem heel erg waardeert! Tegelijk weet ik dat ik hem waardeer, maar zijn vertelstijl dus echt niet altijd!
Ik vind mijn vriend zeker lief en bijzonder en ben graag in zijn buurt. Vind hem ook aantrekkelijk en ik voel me ook meestal goed bij hem. Ik voel dat hij het beste met me voor heeft en dat is heel fijn (zeker na jaren lang met eikels gedate te hebben). Alleen: in gezelschap van vrienden voel ik me soms alleen fijner dan samen met hem, omdat ik dan niet bezig hoef te zijn met wat ze van hem vinden en of hij zich wel op zijn gemak voelt bij hen..Ik voel me dan vrijer of zo. En dan vraag ik me wel af: zou je niet moeten hebben dat je juist liever hebt dat hij er steeds bij is, dat je je juist completer met hem erbij voelt dan zonder?
@Tangerine: ik merk wel dat ik minder verliefd ben dan eerst, maar heb soms nog steeds een heel warm gevoel van binnen als ik aan hem denk. In het begin was het alleen dat ik al helemaal warm werd van binnen als ik zijn naam hoorde! Alleen: ook toen viel me al op dat ik hem langdradig vind en ik kon me daar toen ook soms al aan ergeren (bv als hij me belde als het laat was en ik moe was en hij heel lang bleef praten).
Ik heb nu zeker het gevoel dat ik met zijn mindere kanten kan leven! Alleen heb ik soms het idee dat ik me dan moet verantwoorden naar mijn omgeving en ik zou willen dat ze hem allemaal leuk vonden. Ik laat me denk ik te veel leiden door wat anderen denken en vinden en ben zo vaak bang dat anderen beter kunnen inschatten of mijn relatie goed is dan ikzelf. Dus jouw antwoord waarin je schrijft dat alleen ik dat kan bepalen doet me goed. Ik durf soms zo weinig op mezelf te vertrouwen...
@dametje27: ik heb idd een heel romantisch beeld van een relatie! En het stomme is: sommigen hier op het forum en mijn eigen moeder (die heeft pas sinds kort de 'ware' gevonden) bevestigen dat zo'n soort relatie wel bestaat-ik blijf me daar maar aan afmeten. Hoewel..misschien overdrijf ik dat ook wel. Het is idd wat je zegt geen relatie maar aanbidding. Andersom aanbid mijn vriend mij ook niet en ik geloof ook niet dat ik dat zou willen (zou denken dat hij me in de maling zou nemen of zo als hij dat wel zou doen).
@Feliciaatje: mooi beschreven! dat elkaar met zachte ogen bekijken en relativeren..dank je! Ik kan dat dus meestal wel, maar als ik moe ben, kijk ik met veel minder zachte ogen! En dat vind ik dan lullig voor hem, want ik vind wel dat hij iemand verdient die hem niet wil corrigeren maar hem heel erg waardeert! Tegelijk weet ik dat ik hem waardeer, maar zijn vertelstijl dus echt niet altijd!
Ik vind mijn vriend zeker lief en bijzonder en ben graag in zijn buurt. Vind hem ook aantrekkelijk en ik voel me ook meestal goed bij hem. Ik voel dat hij het beste met me voor heeft en dat is heel fijn (zeker na jaren lang met eikels gedate te hebben). Alleen: in gezelschap van vrienden voel ik me soms alleen fijner dan samen met hem, omdat ik dan niet bezig hoef te zijn met wat ze van hem vinden en of hij zich wel op zijn gemak voelt bij hen..Ik voel me dan vrijer of zo. En dan vraag ik me wel af: zou je niet moeten hebben dat je juist liever hebt dat hij er steeds bij is, dat je je juist completer met hem erbij voelt dan zonder?
woensdag 31 oktober 2007 om 10:25
@Nell, ik ben het grotendeels met je eens en vind dat je het mooi verwoordt.
Maar ik lees nergens dat de vriend van Feverine iemand wil die aan zijn lippen hangt, ik had begrepen dat Feverine dénkt dat in een relatie de partners altijd aan elkaars lippen hangen, en dat ze zich een beetje schuldig voelt omdat ze dat niet doet.
Maar ik lees nergens dat de vriend van Feverine iemand wil die aan zijn lippen hangt, ik had begrepen dat Feverine dénkt dat in een relatie de partners altijd aan elkaars lippen hangen, en dat ze zich een beetje schuldig voelt omdat ze dat niet doet.
woensdag 31 oktober 2007 om 10:34
Hoi Feverine,
Leuk dat je zo uitgbreid reageert.
Ik wilde in het begin van mijn relatie dat het altijd leuk en gezellig was. Want ik wilde niet zo worden als mijn ouders. Onhoudbare tijden waren dat.
Wat een ruzie en geforceerd gedoe krijg je dan. In de loop der jaren hebben we geleerd samen ook sjacherijnig te kunnen zijn(meaning: het niet te onderdrukken als het gewoon aan de hand is) en sindsdien is het een stuk gezelliger.
We hebben allemaal bewust/onbewust een beeld van een relatie dat ons nou eenmaal beinvloed en stuurt. Bedenk voor jezelf wat dat beeld is dan kun je ook kijken of het realistisch is?
Maar durven jullie elkaar een beetje tegengas te geven? Spreken jullie wel eens iets uit wat je dwars zit? Misschien moeten jullie elkaar nog een beetje leren plagen?
En als jij je druk maakt over wat je omgeving van hem vind, dat is toch jammer? Waarom daar onzeker over zijn, als jij voor hem kiest doet je omgeving dat ook.
Leuk dat je zo uitgbreid reageert.
Ik wilde in het begin van mijn relatie dat het altijd leuk en gezellig was. Want ik wilde niet zo worden als mijn ouders. Onhoudbare tijden waren dat.
Wat een ruzie en geforceerd gedoe krijg je dan. In de loop der jaren hebben we geleerd samen ook sjacherijnig te kunnen zijn(meaning: het niet te onderdrukken als het gewoon aan de hand is) en sindsdien is het een stuk gezelliger.We hebben allemaal bewust/onbewust een beeld van een relatie dat ons nou eenmaal beinvloed en stuurt. Bedenk voor jezelf wat dat beeld is dan kun je ook kijken of het realistisch is?
Maar durven jullie elkaar een beetje tegengas te geven? Spreken jullie wel eens iets uit wat je dwars zit? Misschien moeten jullie elkaar nog een beetje leren plagen?
En als jij je druk maakt over wat je omgeving van hem vind, dat is toch jammer? Waarom daar onzeker over zijn, als jij voor hem kiest doet je omgeving dat ook.
woensdag 31 oktober 2007 om 10:34
@nell: nou, het is wel zo dat mijn vriend aandacht nodig heeft (ik zelf ook trouwens!). Hij is momenteel best onzeker over zichzelf en vindt het heel erg fijn als hij het gevoel heeft dat anderen trots op hem zijn. En als hij eenmaal aan het woord is, is hij dat dus lang. Alleen is hij niet iemand die zichzelf steeds op de voorgrond plaatst en geen ruimte laat voor anderen, dat helemaal niet! Hij kan ook heel stil zijn en staat bv niet in de weg dat ik of anderen aan het woord zijn. Hij is ook echt een gever en ontzettend zorgzaam. Dat is ook waarom ik hem niet graag aanspreek op zijn manier van praten. Omdat ik weet dat er geen arrogantie achter zit, maar eerder onzekerheid en behoefte aan bevestiging. Hij heeft zelfs een keer gezegd dat hij onzeker is over hoe hij communiceert..en ik wil hem juist een sterker gevoel geven, maar erger me tegelijk aan zijn manier van doen soms.
@Reiger100: wat fijn beschreven...je hebt gelijk met dat ik dingen door elkaar haal! En ik ben blij dat je het kleine dingen noemt die ik ergelijk vind bij mijn vriend. Ik zie dat idd ook zo omdat hij verder zo lief en goed voor me is. Maar tegelijk is het wel zo dat ik ergernis ervaar! Ik probeer me niet te ergeren, maar doe het ondertussen wel! Misschien dat ik het idd eens met humor en relativeringsvermogen bespreekbaar kan maken! Jij denkt dus niet dat het feit alleen al, dat ik het wel als ergerniswekkend ervaar (ipv dat ik meteen denk: dat is wat minder aan hem maar o wat vind ik dat schattig!) geen slecht teken is?
Ik heb zelf zeker zat irritante trekken! Daar ben ik me regelmatig van bewust en zelfs onzeker over, maar misschien kan ik dat idd eens gebruiken om meer te relativeren dat ik me ook aan hem erger!
@Reiger100: wat fijn beschreven...je hebt gelijk met dat ik dingen door elkaar haal! En ik ben blij dat je het kleine dingen noemt die ik ergelijk vind bij mijn vriend. Ik zie dat idd ook zo omdat hij verder zo lief en goed voor me is. Maar tegelijk is het wel zo dat ik ergernis ervaar! Ik probeer me niet te ergeren, maar doe het ondertussen wel! Misschien dat ik het idd eens met humor en relativeringsvermogen bespreekbaar kan maken! Jij denkt dus niet dat het feit alleen al, dat ik het wel als ergerniswekkend ervaar (ipv dat ik meteen denk: dat is wat minder aan hem maar o wat vind ik dat schattig!) geen slecht teken is?
Ik heb zelf zeker zat irritante trekken! Daar ben ik me regelmatig van bewust en zelfs onzeker over, maar misschien kan ik dat idd eens gebruiken om meer te relativeren dat ik me ook aan hem erger!
woensdag 31 oktober 2007 om 10:39
Als dit het enige is waar je je aan ergert Feverine dat valt dat toch best nog wel mee. De een begint zich na een jaar al te ergeren aan bepaalde 'tekortkomingen' van z'n partner en bij de ander duurt dat wat langer.
Heb je het hier al eens over gehad met je vriend? Misschien heeft hij het zelf niet in de gaten dat hij zo praat?
En als je nog altijd het gevoel hebt dat hij de ware voor je is en als hij voor jou meer 'goeie eigenschappen' heeft dan 'tekortkomingen' dan denk ik dat er niets aan de hand is. Geniet gewoon fijn van je relatie.
Heb je het hier al eens over gehad met je vriend? Misschien heeft hij het zelf niet in de gaten dat hij zo praat?
En als je nog altijd het gevoel hebt dat hij de ware voor je is en als hij voor jou meer 'goeie eigenschappen' heeft dan 'tekortkomingen' dan denk ik dat er niets aan de hand is. Geniet gewoon fijn van je relatie.
woensdag 31 oktober 2007 om 10:53
Feverine, om op je vraag te antwoorden (of het een slecht teken is, dat je je ergert), het volgende.
Ik denk niet dat het feit dat je je ergert aan je vriend, noodzakelijk betekent dat je vriend niet goed bij je past, en dat er ergens op deze wereld een andere jongen rondloopt die beter bij je past.
Ik denk dat het heel goed mogelijk is, dat jij je in iedere relatie na kortere of langere tijd aan dat soort dingetjes zult ergeren.
Dat je dus vooral moet leren om je niet te snel te ergeren, en om over dat soort zaken goed te communiceren met elkaar.
En over de 'ware' van je moeder, die je aan het twijfelen brengt.
Als haar eerdere partner (je vader?) haar slecht behandelde of grote gebreken had (bijv. slaan, alcoholverslaving), dan is het goed te begrijpen dat je moeder nu helemaal in de wolken is met een 'normale' relatie en zijn kleine onvolkomenheden daarom door de vingers ziet, niet erg vindt.
Maar het is ook mogelijk dat je moeder nog in de verliefdheidsfase zit.
Ofwel, als ze haar eerdere (best goede) partner heeft laten vallen voor die nieuwe, dat ze nu niet durft toe te geven dat die nieuwe ook dingetjes heeft waar ze zich aan ergert. Ik maak al die diverse gevallen bij mijn familie/kennissen mee.
(Ik heb zelf overigens mijn 'ware' ook pas op mijn 44e ontmoet
)
Ik denk niet dat het feit dat je je ergert aan je vriend, noodzakelijk betekent dat je vriend niet goed bij je past, en dat er ergens op deze wereld een andere jongen rondloopt die beter bij je past.
Ik denk dat het heel goed mogelijk is, dat jij je in iedere relatie na kortere of langere tijd aan dat soort dingetjes zult ergeren.
Dat je dus vooral moet leren om je niet te snel te ergeren, en om over dat soort zaken goed te communiceren met elkaar.
En over de 'ware' van je moeder, die je aan het twijfelen brengt.
Als haar eerdere partner (je vader?) haar slecht behandelde of grote gebreken had (bijv. slaan, alcoholverslaving), dan is het goed te begrijpen dat je moeder nu helemaal in de wolken is met een 'normale' relatie en zijn kleine onvolkomenheden daarom door de vingers ziet, niet erg vindt.
Maar het is ook mogelijk dat je moeder nog in de verliefdheidsfase zit.
Ofwel, als ze haar eerdere (best goede) partner heeft laten vallen voor die nieuwe, dat ze nu niet durft toe te geven dat die nieuwe ook dingetjes heeft waar ze zich aan ergert. Ik maak al die diverse gevallen bij mijn familie/kennissen mee.
(Ik heb zelf overigens mijn 'ware' ook pas op mijn 44e ontmoet
)
woensdag 31 oktober 2007 om 11:04
Ja Reiger, je hebt gelijk dat dat nergens stond, ik heb te snel conclusies getrokken.
Feverine, ik kan me voorstellen dat je onzeker gemaakt wordt door de jubelverhalen van anderen over hun relatie. Maar anderen hebben misschien een jubeliger manier van uitdrukken en dat zegt verder niets over jouw ervaring. Jij bent misschien wat bedachtzamer en je staat wat langer stil bij dingen dan de meeste mensen doen.
Het gaat er om of JIJ je goed voelt in deze relatie, of jij je voldoende gewaardeerd voelt, of je je veilig voelt etc. En dan kan je geliefde nog zo onbeholpen zijn op bepaalde gebieden, als die gevoelens er maar zijn bij jou, dan wil je je lieve soms wat onbeholpen schat voor niemand anders inruilen!
Feverine, ik kan me voorstellen dat je onzeker gemaakt wordt door de jubelverhalen van anderen over hun relatie. Maar anderen hebben misschien een jubeliger manier van uitdrukken en dat zegt verder niets over jouw ervaring. Jij bent misschien wat bedachtzamer en je staat wat langer stil bij dingen dan de meeste mensen doen.
Het gaat er om of JIJ je goed voelt in deze relatie, of jij je voldoende gewaardeerd voelt, of je je veilig voelt etc. En dan kan je geliefde nog zo onbeholpen zijn op bepaalde gebieden, als die gevoelens er maar zijn bij jou, dan wil je je lieve soms wat onbeholpen schat voor niemand anders inruilen!
woensdag 31 oktober 2007 om 11:10
Ik denk dat je moet bepalen of die dingen waar je je aan irriteert, dingen zijn waar je later in het leven heel erg last van zou kunnen gaan krijgen, of echte afkeer. De uitkomst van dat zelfonderzoek bepaalt of jouw vriend bij je past of niet.
Het voorbeeld wat je noemt, uitwijden, zou je bespreekbaar kunnen maken. Weet hij al dat je hem lang van stof vindt? Maak je er wel eens een grap over, raakt 'ie gekwetst als je er iets van vindt?
Veranderen gaat niet op dat soort gebieden. Hij zal altijd lang van stof zijn. Kon me daar bij mijn ex ook goed aan irriteren maar dat was niet dé reden waarom ik hem verliet.
Het voorbeeld wat je noemt, uitwijden, zou je bespreekbaar kunnen maken. Weet hij al dat je hem lang van stof vindt? Maak je er wel eens een grap over, raakt 'ie gekwetst als je er iets van vindt?
Veranderen gaat niet op dat soort gebieden. Hij zal altijd lang van stof zijn. Kon me daar bij mijn ex ook goed aan irriteren maar dat was niet dé reden waarom ik hem verliet.
![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif){kind=small}
woensdag 31 oktober 2007 om 11:25
Ik hou verschrikkelijk veel van mijn man, maar ik kan me soms ook kapot ergeren aan hem. En hij aan mij. Hoort er bij! Niks mis mee toch?
De grootste kunst is, wat mij betreft, dat je hier mee om leert gaan en dat je elkaar gelijkwaardig en met respect behandelt. Dat je de ander accepteert zoals hij is. Met alle onhebbelijkheden vandien.
Humor wil nog wel eens helpen en het welbekende korreltje met zout doet doorgaans wonderen.
Wij hebben hier 2 tubes tandpasta in omloop; 1 mét dopje (van hem) en 1 zonder dopje (van mij).
De grootste kunst is, wat mij betreft, dat je hier mee om leert gaan en dat je elkaar gelijkwaardig en met respect behandelt. Dat je de ander accepteert zoals hij is. Met alle onhebbelijkheden vandien.
Humor wil nog wel eens helpen en het welbekende korreltje met zout doet doorgaans wonderen.
Wij hebben hier 2 tubes tandpasta in omloop; 1 mét dopje (van hem) en 1 zonder dopje (van mij).
woensdag 31 oktober 2007 om 11:28
Nou Reiger, je hebt praten en praten. Ik heb heel wat monologen van mijn ex moeten aanhoren. Die was ook heel onzeker, kon nooit goed to the point komen. Hij dekte alles in met enerzijds anderzijds. Ik werd er helemaal geschuffeld van, want als ik niet luisterde voelde hij zich gekwetst en afgewezen, dan kreeg ik daar weer een monoloog over tot diep in de nacht. Pfffff, het is niet altijd fijn een pratende man.
woensdag 31 oktober 2007 om 11:30
een relatie houdt voor mij in dat je elkaars mindere eigenschappen accepteert. Dan heb ik het uiteraard niet over wat iemand ook al schreef, alcoholisme, agressie enz enz.
Mijn man heeft, wanneer hij wat stress van zijn werk heeft, altijd veel tijd en ruimte voor zichzelf nodig. Daar kan ik een hoop ophef over maken, maar het hoort gewoon bij hem. Die ophef maak ik dus ook niet. Wanneer ik vind dat hij zich echt teveel terug trekt zeg ik er wat van, en dat accepteert hij dan ook. Hij weet dat ik niet over dat soort dingen zeur, als ik er dus wat van zeg, dan weet hij dat hij wat te ver gaat.
Geven en nemen.
Mijn man heeft, wanneer hij wat stress van zijn werk heeft, altijd veel tijd en ruimte voor zichzelf nodig. Daar kan ik een hoop ophef over maken, maar het hoort gewoon bij hem. Die ophef maak ik dus ook niet. Wanneer ik vind dat hij zich echt teveel terug trekt zeg ik er wat van, en dat accepteert hij dan ook. Hij weet dat ik niet over dat soort dingen zeur, als ik er dus wat van zeg, dan weet hij dat hij wat te ver gaat.
Geven en nemen.
woensdag 31 oktober 2007 om 11:35
Hartelijk dank voor al jullie reacties!
@Reiger100: heel verhelderend wat je zegt! Hier kan ik echt wat mee. En wat je zegt: eindelijk eens een man die praat idd. Ik heb ook altijd wat te zeiken, haha!
@floor72: hahaha: die dopjes van de tandpasta! Creatieve oplossing. Fijn te horen dat die ergernissen er kunnen en mogen zijn! Ik voel me nu al minder schuldig!
@mamzelle: ik heb idd wel eens grapjes gemaakt over zijn communicatiestijl en daar kan ie dan best om lachen! Soms spot hij er zelf ook mee, dat vind ik erg leuk! maar als ik hem geirriteerd vraag wat zijn punt nu eigenlijk is (op momenten dat hij zo uitwijdt) voelt hij zich erg beledigd en niet gehoord (wat ik ook wel snap door de manier waarop ik het vraag). Hij is wel bereid naar zichzelf te kijken daarin, maar praat niet bondiger door mijn opmerkingen. Maar net wat je zegt, de ander veranderen gaat niet. Ik vind het soms jammer dat hij niet lijkt aan te voelen of iemand op zo'n heel verhaal zit te wachten op zo'n moment of niet, alsof hij daar gewoon geen voelsprieten voor heeft. Maar goed, dat zij dan maar zo.
@nell: je hebt helemaal gelijk: het gaat erom hoe ik me verder in de relatie voel. Het is wel zo dat als ik me aan hem erger en we elkaar even niet goed snappen met communiceren, ik me ook even minder gelukkig in de relatie voel maar ik weet zeker dat als ik dan niet meer denk' dit zou niet zo moeten zijn!' ik het allemaal wel kan relativeren en er minder zwaar aan til.
En mocht het uiteindelijk fout gaan tussen ons, kan ik altijd op mijn 46ste misschien de ware nog ontmoeten dus..
@Reiger100: heel verhelderend wat je zegt! Hier kan ik echt wat mee. En wat je zegt: eindelijk eens een man die praat idd
. Ik heb ook altijd wat te zeiken, haha!@floor72: hahaha: die dopjes van de tandpasta! Creatieve oplossing
. Fijn te horen dat die ergernissen er kunnen en mogen zijn! Ik voel me nu al minder schuldig!@mamzelle: ik heb idd wel eens grapjes gemaakt over zijn communicatiestijl en daar kan ie dan best om lachen! Soms spot hij er zelf ook mee, dat vind ik erg leuk! maar als ik hem geirriteerd vraag wat zijn punt nu eigenlijk is (op momenten dat hij zo uitwijdt) voelt hij zich erg beledigd en niet gehoord (wat ik ook wel snap door de manier waarop ik het vraag). Hij is wel bereid naar zichzelf te kijken daarin, maar praat niet bondiger door mijn opmerkingen. Maar net wat je zegt, de ander veranderen gaat niet. Ik vind het soms jammer dat hij niet lijkt aan te voelen of iemand op zo'n heel verhaal zit te wachten op zo'n moment of niet, alsof hij daar gewoon geen voelsprieten voor heeft. Maar goed, dat zij dan maar zo.
@nell: je hebt helemaal gelijk: het gaat erom hoe ik me verder in de relatie voel. Het is wel zo dat als ik me aan hem erger en we elkaar even niet goed snappen met communiceren, ik me ook even minder gelukkig in de relatie voel maar ik weet zeker dat als ik dan niet meer denk' dit zou niet zo moeten zijn!' ik het allemaal wel kan relativeren en er minder zwaar aan til.
En mocht het uiteindelijk fout gaan tussen ons, kan ik altijd op mijn 46ste misschien de ware nog ontmoeten dus
..
woensdag 31 oktober 2007 om 11:38
woensdag 31 oktober 2007 om 11:41
Ik vind dit totaal geen realistisch beeld van een relatie! Je hebt het ook steeds over "het begin", maar ik vind dat als je een jaar bij elkaar bent je niet echt meer kan spreken over het begin hoor. Ik denk dat de meeste mensen daarmee de eerste maanden bedoelen ofzo.
Volgens mij bestaat zo'n superrelatie waar jij het over hebt helemaal niet!
