Relaties
alle pijlers
ik zie niet leuke dingen aan mijn vriend-slecht teken?
woensdag 31 oktober 2007 om 09:50
Hoi allemaal,
eerder heb ik al iets gepost over dat mijn vriend nog geen huwelijksbelofte wil doen en of dat een slecht teken is voor de relatie. Ik kon toen veel met jullie reacties en wil jullie nu opnieuw raadplegen.
Het is gewoon zo dat ik nu voor het eerst een echt serieuze relatie heb en er komen steeds weer nieuwe vragen in me op over wat 'normaal' is en wat niet. Ik heb een soort beeld in mijn hoofd van hoe een relatie zou moeten zijn en ik wil toetsen of dat beeld klopt of dat ik dat los kan laten (en ik hoop eerlijk gezegd op het laatste want ik word ongelukkig van dat beeld, aangezien het afwijkt van hoe mijn relatie nu is).
Ik heb nu dus bijna een jaar een relatie en ik zie bepaalde dingen aan mijn vriend die ik minder vind en schrik daarvan-vraag me af of dat wel 'mag' al in het begin van een relatie. Het belangrijkste ding waar ik me aan kan ergeren is het volgende: ik vind mijn vriend erg lang van stof in zijn manier van communiceren. Hij komt niet snel to the point en heeft veel tijd nodig om zijn verhaal te doen. Ik moet dan echt geduld uitoefenen en meestal lukt me dat wel, alleen niet als ik moe ben (dan kan ik dus geirriteerd op hem reageren als hij uitwijdt). Ook merk ik dat mijn omgeving (vrienden en familie) kunnen 'afhaken' als hij wat vertelt en dat ik dan bij mezelf denk: 'sprak je maar wat bondiger'. Daar voel ik me schuldig over!
Ik vraag me ook af: moet je in een echt goede relatie niet hebben dat je elkaar bewondert en bijna alles erg leuk vind aan elkaar?
Ik vind echt niet alles leuk aan hem, maar het goede overheerst. Ik weet zeker dat ik van hem houd en dat ik hem een bijzonder mens vind: lief, gevoelig, slim, eerlijk. En ik voel me veilig bij hem.
Kortom: ik twijfel er niet aan dat ik met hem verder wil, maar ik vraag me af of dat verkeerd is om te willen als je relatie dus niet ideaal is en ik hem dus niet in alles geweldig vind!
Ik lees hier zo veel over wat een goede relatie moet zijn en ook in mijn omgeving hoor ik sommige mensen zeggen dat ze zich bijna nooit ergeren en dat ze in geen enkel opzicht twijfels hebben!
Ik vraag me wel eens af of er mensen zijn die beter bij me zouden passen en denk dat dat best wel eens waar zou kunnen zijn. Alleen: ik heb nog nooit iemand ontmoet waarbij ik deze gevoelens heb en deze gevoelens beantwoord worden en ik wil mijn vriend absoluut niet kwijt! Tot nu toe is hij het beste dat me overkomen is. Maar dan denk ik weer aan teksten die hier staan over goede relaties en dat sommige mensen al in het begin concessies doen en die niet zouden moeten doen..Is dit dat zo'n concessie?
Verder vraag ik me ook af of ik mijn vriend niet iemand moet gunnen die hem in alle opzichten adoreert en die de hele tijd aan zijn lippen hangt als hij wat zegt ipv kan denken: zeg het eens wat sneller..
Hoe denken jullie daarover?
eerder heb ik al iets gepost over dat mijn vriend nog geen huwelijksbelofte wil doen en of dat een slecht teken is voor de relatie. Ik kon toen veel met jullie reacties en wil jullie nu opnieuw raadplegen.
Het is gewoon zo dat ik nu voor het eerst een echt serieuze relatie heb en er komen steeds weer nieuwe vragen in me op over wat 'normaal' is en wat niet. Ik heb een soort beeld in mijn hoofd van hoe een relatie zou moeten zijn en ik wil toetsen of dat beeld klopt of dat ik dat los kan laten (en ik hoop eerlijk gezegd op het laatste want ik word ongelukkig van dat beeld, aangezien het afwijkt van hoe mijn relatie nu is).
Ik heb nu dus bijna een jaar een relatie en ik zie bepaalde dingen aan mijn vriend die ik minder vind en schrik daarvan-vraag me af of dat wel 'mag' al in het begin van een relatie. Het belangrijkste ding waar ik me aan kan ergeren is het volgende: ik vind mijn vriend erg lang van stof in zijn manier van communiceren. Hij komt niet snel to the point en heeft veel tijd nodig om zijn verhaal te doen. Ik moet dan echt geduld uitoefenen en meestal lukt me dat wel, alleen niet als ik moe ben (dan kan ik dus geirriteerd op hem reageren als hij uitwijdt). Ook merk ik dat mijn omgeving (vrienden en familie) kunnen 'afhaken' als hij wat vertelt en dat ik dan bij mezelf denk: 'sprak je maar wat bondiger'. Daar voel ik me schuldig over!
Ik vraag me ook af: moet je in een echt goede relatie niet hebben dat je elkaar bewondert en bijna alles erg leuk vind aan elkaar?
Ik vind echt niet alles leuk aan hem, maar het goede overheerst. Ik weet zeker dat ik van hem houd en dat ik hem een bijzonder mens vind: lief, gevoelig, slim, eerlijk. En ik voel me veilig bij hem.
Kortom: ik twijfel er niet aan dat ik met hem verder wil, maar ik vraag me af of dat verkeerd is om te willen als je relatie dus niet ideaal is en ik hem dus niet in alles geweldig vind!
Ik lees hier zo veel over wat een goede relatie moet zijn en ook in mijn omgeving hoor ik sommige mensen zeggen dat ze zich bijna nooit ergeren en dat ze in geen enkel opzicht twijfels hebben!
Ik vraag me wel eens af of er mensen zijn die beter bij me zouden passen en denk dat dat best wel eens waar zou kunnen zijn. Alleen: ik heb nog nooit iemand ontmoet waarbij ik deze gevoelens heb en deze gevoelens beantwoord worden en ik wil mijn vriend absoluut niet kwijt! Tot nu toe is hij het beste dat me overkomen is. Maar dan denk ik weer aan teksten die hier staan over goede relaties en dat sommige mensen al in het begin concessies doen en die niet zouden moeten doen..Is dit dat zo'n concessie?
Verder vraag ik me ook af of ik mijn vriend niet iemand moet gunnen die hem in alle opzichten adoreert en die de hele tijd aan zijn lippen hangt als hij wat zegt ipv kan denken: zeg het eens wat sneller..
Hoe denken jullie daarover?
woensdag 31 oktober 2007 om 12:04
:
PS Feverine, ik denk dat veel vrouwen zich zo'n vriend zouden wensen die veel en lang praat, meestal is de klacht bij vrouwen het omgekeerde: dat hij niet of nauwelijks praat![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
(grapje, om het wat te relativeren...)
Hmmm. dat zegt niet alles hoor: mijn man was en is ook een grage prater, maar toen ik hem leerde kennen kon hij niet praten over gevoelszaken of pijnlijke, moeilijke dingen.
woensdag 31 oktober 2007 om 12:13
Ik denk dat wat nog spijtiger is aan romantische ideaalbeelden, is niet alleen dat de realiteit tegenvalt maar daarnaast dat je geen oog hebt voor de "magie" van de werkelijkheid. Het leven is geen sprookje maar de essentie van het bestaan voor mij is wel degelijk magisch en bijzonder. Echte liefde te ervaren met je beide benen op de grond, daar zit iets heel krachtigs in.
Zolang je gefocusd bent op hoe het zou moeten zijn, op het voor altijd gelukkig en perfect, dan mis je zo makkelijk de momenten waarop het niet zozeer perfect alswel volledig is. Geheel vervuld te zijn, over te lopen van geluk.
Misschien klink ik een beetje wazig nu
.
Zolang je gefocusd bent op hoe het zou moeten zijn, op het voor altijd gelukkig en perfect, dan mis je zo makkelijk de momenten waarop het niet zozeer perfect alswel volledig is. Geheel vervuld te zijn, over te lopen van geluk.
Misschien klink ik een beetje wazig nu
.
woensdag 31 oktober 2007 om 12:14
mijn man en ik hebben dat wel eens als volgt verwoordt: in het begin van een relatie hou je van elkaar omdat..., later hou je van elkaar ondanks...
En de enige relatie die blijft werken is er 1 waarin je allebei kunt leren leven met de onhebbelijkheden van de ander. Kan je dat niet, moet je uit elkaar gaan, want de ander kan je toch niet veranderen.
En de enige relatie die blijft werken is er 1 waarin je allebei kunt leren leven met de onhebbelijkheden van de ander. Kan je dat niet, moet je uit elkaar gaan, want de ander kan je toch niet veranderen.
)
woensdag 31 oktober 2007 om 13:16
Feverine, ik vind jouw beeld van een relatie dus ook wel héél sprookjesachtig :-). Natuurlijk zou het prachtig zijn als je zo'n ongelooflijk perfecte man zou ontmoeten dat je continu in katzwijm ligt en je nooit aan hem ergert, maar misschien wordt dat op en duur ook wel een beetje saai! 
En natuurlijk moet je naar jouw gevoel luisteren en niet zozeer naar dat van je vrienden en familie. Kijk, vrienden en familie kennen jou al een stuk langer dan je vriend je kent. Dus als zij duidelijke bezwaren hebben hebben ze misschien zelfs wel gewoon gelijk - en zie jij het nog niet door je roze bril. Maar als ze onduidelijke bezwaren hebben of niet verder komen dan 'ja hij praat soms zo langdradig' kun je echt een stuk beter op jezelf afgaan dan op alle anderen. En zelfs al hebben ze wél een punt, dan nog mag jij je eigen fouten maken, je eigen keuzes maken en uiteindelijk zelf achter bepaalde dingen komen. Dus moet je je afsluiten voor adviezen van vrienden en familie, nee dat denk ik niet. Maar jíj bent degene die bepaalt of je er op dit moment wel of niet wat in ziet en of je er wel of niet wat mee doet!
En natuurlijk moet je naar jouw gevoel luisteren en niet zozeer naar dat van je vrienden en familie. Kijk, vrienden en familie kennen jou al een stuk langer dan je vriend je kent. Dus als zij duidelijke bezwaren hebben hebben ze misschien zelfs wel gewoon gelijk - en zie jij het nog niet door je roze bril. Maar als ze onduidelijke bezwaren hebben of niet verder komen dan 'ja hij praat soms zo langdradig' kun je echt een stuk beter op jezelf afgaan dan op alle anderen. En zelfs al hebben ze wél een punt, dan nog mag jij je eigen fouten maken, je eigen keuzes maken en uiteindelijk zelf achter bepaalde dingen komen. Dus moet je je afsluiten voor adviezen van vrienden en familie, nee dat denk ik niet. Maar jíj bent degene die bepaalt of je er op dit moment wel of niet wat in ziet en of je er wel of niet wat mee doet!
woensdag 31 oktober 2007 om 13:53
Ik moet er eigenlijk wel een beetje om lachen, Feverine en ergens vind ik het beeld dat jij hebt van "de ideale relatie" best aandoenlijk. De meeste mensen die hier reageren hebben je al uit de droom geholpen en ik doe er nog even een schepje bovenop. Het is een utopie wat jij in je hoofd hebt: een relatie waarin de beide partners zich nooit aan elkaar ergeren en alles leuk vinden aan elkaar. Ten eerste gaat het over twee verschillende personen en dan ook nog over een man en een vrouw die in beginsel al zulke verschillende wezens zijn dat het alleen maar logisch is dat je je af en toe aan elkaar ergert. Mijn lief geeft bijvoorbeeld zelden een rechtstreeks antwoord maar begint met een heel verhaal en dan moet je goed luisteren anders weet je nog niet of het antwoord nu JA of NEE is. Ik zeg heel vaak op geïrriteerde manier tegen hem: Schat, gewoon ff ja of nee, niks meer, niks minder. Hij doet dit natuurlijk ook tegen andere mensen en die begrijpen er dan geen hol meer van! Daarbij komt dan ook nog dat hij een zwaar accent heeft aangezien hij van origine spaanstalig is. Soms irriteer ik me er aan en soms moet ik er om lachen maar geaccepteerd heb ik het allang en geen haar op mijn hoofd die hierdoor gaat twijfelen of wij wel bij elkaar passen, hoor!
woensdag 31 oktober 2007 om 18:37
Beste TO,
Ik denk dat je best je vriend op een vriendelijke, sympathieke manier kunt aanspreken op zijn lang van stof zijn. Ik kan me helemaal voorstellen dat je, als je moe bent, geen ellenlange verhalen wilt horen. En dat kun je dan best zeggen. Mijn man en ik ergeren ons ook wel eens aan elkaar (hangt er ook maar net vanaf hoe je zelf in je vel zit - als je bijv. idd moe bent of een slechte dag hebt gehad kun je minder hebben), dat is echt niet ongewoon in een relatie. Maar toch is hij echt míjn man hoor, zou geen ander willen.
Kortom, maak het gewoon bespreekbaar. Vooral ook omdat je aangeeft dat je vriend zich zelf al afvraagt hoe het met zijn communicatie staat. In deze zou je hem dus ook nog kunnen helpen hierbij. En misschien ergert hij zich ook wel aan iets van jou. Zo leer je nog eens wat.
Ik denk dat je best je vriend op een vriendelijke, sympathieke manier kunt aanspreken op zijn lang van stof zijn. Ik kan me helemaal voorstellen dat je, als je moe bent, geen ellenlange verhalen wilt horen. En dat kun je dan best zeggen. Mijn man en ik ergeren ons ook wel eens aan elkaar (hangt er ook maar net vanaf hoe je zelf in je vel zit - als je bijv. idd moe bent of een slechte dag hebt gehad kun je minder hebben), dat is echt niet ongewoon in een relatie. Maar toch is hij echt míjn man hoor, zou geen ander willen.
Kortom, maak het gewoon bespreekbaar. Vooral ook omdat je aangeeft dat je vriend zich zelf al afvraagt hoe het met zijn communicatie staat. In deze zou je hem dus ook nog kunnen helpen hierbij. En misschien ergert hij zich ook wel aan iets van jou. Zo leer je nog eens wat.
donderdag 1 november 2007 om 13:45
Bij de meeste relaties zijn er waarschijnlijk wel dingetjes waar de andere zich aan ergert.
Mijn vriend belt vaak (werk) en dan gaat hij terwijl ik rustig aan het tv kijken ben, heel zenuwachtig en snel heen en weer lopen in de woonkamer.
Ik word daar zelf echt super zenuwachtig van en vind dat behoorlijk irritant.
Ik stuur hem nu gewoon richting gang als hij dat doet
Ik weet zeker dat hij ook wel dingen heeft waar hij zich bij mij (soms) aan ergert.
Ik ben namelijk een echt knoeipot en als we gegeten hebben kun je precies zien waar ik gezeten heb.
Soms knoei ik ook op de grond en meestal zucht hij dan neeschuddend, maar hij heeft het geaccepteerd
Voor wat betreft het beeld wat je hebt van een relatie.
Ik had ook een bepaald beeld van een relatie en achteraf gezien veeeeeeeeel te romantisch en onrealistisch.
Mannen vinden ook andere dingen belangrijk dan vrouwen over het algemeen.
Ik had een heel romantisch beeld in mijn hoofd van een relatie, hij een heel nuchter beeld.
Als je dat niet weet van elkaar kunnen er misverstanden ontstaan.
Een perfecte relatie/mens is echt zeldzaam en je moet elkaar nemen hoe hij/zij is (met eventuele irritante eigenschappen).
Je moet zelf bepalen/aanvoelen of jullie bij elkaar passen of niet ....
Mijn vriend belt vaak (werk) en dan gaat hij terwijl ik rustig aan het tv kijken ben, heel zenuwachtig en snel heen en weer lopen in de woonkamer.
Ik word daar zelf echt super zenuwachtig van en vind dat behoorlijk irritant.
Ik stuur hem nu gewoon richting gang als hij dat doet
Ik weet zeker dat hij ook wel dingen heeft waar hij zich bij mij (soms) aan ergert.
Ik ben namelijk een echt knoeipot en als we gegeten hebben kun je precies zien waar ik gezeten heb.
Soms knoei ik ook op de grond en meestal zucht hij dan neeschuddend, maar hij heeft het geaccepteerd
Voor wat betreft het beeld wat je hebt van een relatie.
Ik had ook een bepaald beeld van een relatie en achteraf gezien veeeeeeeeel te romantisch en onrealistisch.
Mannen vinden ook andere dingen belangrijk dan vrouwen over het algemeen.
Ik had een heel romantisch beeld in mijn hoofd van een relatie, hij een heel nuchter beeld.
Als je dat niet weet van elkaar kunnen er misverstanden ontstaan.
Een perfecte relatie/mens is echt zeldzaam en je moet elkaar nemen hoe hij/zij is (met eventuele irritante eigenschappen).
Je moet zelf bepalen/aanvoelen of jullie bij elkaar passen of niet ....
donderdag 1 november 2007 om 14:10
Hartelijk dank voor jullie reacties! Ik wil nogmaals zeggen dat ik er heel veel mee kan! Er staan tips bij die ik kan toepassen en het helpt me mijn beeld realistischer te krijgen! Daardoor kan ik nu weer veel meer genieten van mijn relatie, omdat de last van me afvalt dat het allemaal anders zou moeten zijn!
Gisteren heb ik zelfs een heel goed gesprek gehad met mijn vriend en omdat ik niet meer zo bang was me eventueel aan hem te gaan ergeren (aan hoe lang hij praat) vond ik het helemaal niet irritant! Stom is dat, hoe dat werkt.
Heb zelfs al wat tips van hier toegepast en hem aangesproken op zijn manier van reageren, zonder te verwijten en met een beetje humor erbij. Het werd toen een heel prettig gesprek.
Dus: bedankt allemaal
.
Gisteren heb ik zelfs een heel goed gesprek gehad met mijn vriend en omdat ik niet meer zo bang was me eventueel aan hem te gaan ergeren (aan hoe lang hij praat) vond ik het helemaal niet irritant! Stom is dat, hoe dat werkt.
Heb zelfs al wat tips van hier toegepast en hem aangesproken op zijn manier van reageren, zonder te verwijten en met een beetje humor erbij. Het werd toen een heel prettig gesprek.
Dus: bedankt allemaal
.
vrijdag 2 november 2007 om 10:13
@Tangerine, ik kon vooral zelf om mijn grapjes lachen, haha ;). Gelukkig zei hij niet waar hij zich bij mij aan ergert, andersom kan ik daar erg slecht tegen ;). Nee hoor, nou..ik vind dat altijd wel lastig om te horen, maar hij moet het andersom natuurlijk ook kwijt kunnen. Nu zei hij er niks over maar hij heeft wel eens aangegeven zich te ergeren aan mijn pessimisme. Snap het, vind dat zelf ook een superirritante eigenschap van mezelf maar ook in het algemeen...maar ja, verander het maar eens..
@Charlotte69: tnx!
@Charlotte69: tnx!
