Ingewikkeld overlijden

( andere Nick en doe maar alsof je me niet herkent)

Mijn stiefouder is overleden. Dat was geen aardig persoon. Mijn jeugd was niet goed en hij had daar een groot aandeel in. Fysieke mishandeling, uitgescholden worden, genegeerd, belachelijk gemaakt, maar vooral behandeld alsof ik waardeloos was. Mijn moeder wist dat, maar zij is een ingewikkeld, getraumatiseerd type met veel eigen zorgen, psychische problemen en verslaving. Ze tolereerde zijn behandeling van mij en deed er ook wel aan mee, al was verwaarlozing en gemene dingen zeggen meer haar ding. Ik was het moeilijke kind, te lastig, te slim, niet leuk genoeg. Mijn brus was veel leuker. Nu nog steeds, overigens.
Ik ben intussen ruimschoots volwassen en voor mijn kinderen heb ik een redelijke relatie met ze gehouden. Ze deden het aardig als opa en oma en oppervlakkig contact ging oké. Maar nu is hij dood. Ik heb mijn best gedaan te helpen met het regelen van praktische zaken. Ik heb daar tijd en moeite ingestoken. Ik ben beleefd gebleven. Maar we zitten nu in het "oh, wat was het een geweldige man"-stadium en ik merk dat het me opvreet. Het maakt me kapot omdat mijn moeder weer mij in de steek laat, dramatisch gezegd. Ik praat erover heen, ik negeer het, maar het maakt me zo kwaad. En ik twijfel aan mezelf. Was het echt zo erg? Hadden ze niet toch gelijk, toen ze zeiden dat ik een overgevoelig aanstellerig rotkind was? Brus is ook compleet van de kaart van het overlijden van de beste man van de wereld, dus dat helpt niet en met mijn man kan ik het er prima over hebben, maar hij was er niet bij. Ik kan dus van hem ook niet geloofwaardig horen dat ik gelijk heb: al zijn informatie heeft hij van mij en ik ben geen betrouwbare bron over mijn eigen jeugdtrauma.

Kortom: ik loop vast in negatieve gevoelens. Het liefst zou ik compleet breken met mijn familie, maar dat vind ik niet oké voor mijn kinderen. Maar deze gesprekken maken me zo intens verdrietig, dat gevoel wil ik helemaal niet hebben. Ik loop vast. Heeft iemand een idee?

Ik heb een dag over jullie posts nagedacht, dus dat je niet denkt dat ik er niets mee doe.
Er zitten veel waardevolle opmerkingen bij. Ik denk trouwens niet dat mijn kinderen echt doorhebben wat ik voel, doen alsof alles okidoki is zit wel goed in mijn systeem. Dat ik niet hoefde te huilen tijdens de uitvaart vonden ze vreemd, maar mijn argument dat ik alleen om films moet huilen leken ze redelijk te accepteren (dat is in hun beleving ook zo). Juist omdat ik opgegroeid ben in een gezin met veel te veel emoties, vind ik het heel belangrijk om heel stabiel voor mijn kinderen te zijn.

Ik denk dat rustig aan afstand nemen het beste te doen is. Uiteindelijk vermindert haar interesse in mij altijd wel, ik ben nu alleen relevant voor de aandacht. De kans is best groot dat ze het zelf ook niet zo erg vindt geen contact te hebben.

Met dat 6/9-verhaal kan ik niet zoveel. Ik kreeg gewoon een flinke klap in mijn gezicht aan de eettafel tijdens het avondeten (meestal omdat ik niet goed keek), ik vind daar geen 6/9 aan. Ik weet nog dat ik het haar ooit eens gevraagd heb, ik zal een jaar of twaalf geweest zijn, waarom ze bij iemand was die mij sloeg. Of ze dan helemaal geen relatie mocht van mij, of ik wilde dat ze ongelukkig was.
Nou ja, zo ging het dus thuis. Ik vind het het stomste dat ik er nog steeds zo boos om ben. Ik zou willen dat ik zen-neriger was.