Relaties
alle pijlers
Ingewikkeld overlijden
dinsdag 17 juni 2025 om 22:46
( andere Nick en doe maar alsof je me niet herkent)
Mijn stiefouder is overleden. Dat was geen aardig persoon. Mijn jeugd was niet goed en hij had daar een groot aandeel in. Fysieke mishandeling, uitgescholden worden, genegeerd, belachelijk gemaakt, maar vooral behandeld alsof ik waardeloos was. Mijn moeder wist dat, maar zij is een ingewikkeld, getraumatiseerd type met veel eigen zorgen, psychische problemen en verslaving. Ze tolereerde zijn behandeling van mij en deed er ook wel aan mee, al was verwaarlozing en gemene dingen zeggen meer haar ding. Ik was het moeilijke kind, te lastig, te slim, niet leuk genoeg. Mijn brus was veel leuker. Nu nog steeds, overigens.
Ik ben intussen ruimschoots volwassen en voor mijn kinderen heb ik een redelijke relatie met ze gehouden. Ze deden het aardig als opa en oma en oppervlakkig contact ging oké. Maar nu is hij dood. Ik heb mijn best gedaan te helpen met het regelen van praktische zaken. Ik heb daar tijd en moeite ingestoken. Ik ben beleefd gebleven. Maar we zitten nu in het "oh, wat was het een geweldige man"-stadium en ik merk dat het me opvreet. Het maakt me kapot omdat mijn moeder weer mij in de steek laat, dramatisch gezegd. Ik praat erover heen, ik negeer het, maar het maakt me zo kwaad. En ik twijfel aan mezelf. Was het echt zo erg? Hadden ze niet toch gelijk, toen ze zeiden dat ik een overgevoelig aanstellerig rotkind was? Brus is ook compleet van de kaart van het overlijden van de beste man van de wereld, dus dat helpt niet en met mijn man kan ik het er prima over hebben, maar hij was er niet bij. Ik kan dus van hem ook niet geloofwaardig horen dat ik gelijk heb: al zijn informatie heeft hij van mij en ik ben geen betrouwbare bron over mijn eigen jeugdtrauma.
Kortom: ik loop vast in negatieve gevoelens. Het liefst zou ik compleet breken met mijn familie, maar dat vind ik niet oké voor mijn kinderen. Maar deze gesprekken maken me zo intens verdrietig, dat gevoel wil ik helemaal niet hebben. Ik loop vast. Heeft iemand een idee?
Mijn stiefouder is overleden. Dat was geen aardig persoon. Mijn jeugd was niet goed en hij had daar een groot aandeel in. Fysieke mishandeling, uitgescholden worden, genegeerd, belachelijk gemaakt, maar vooral behandeld alsof ik waardeloos was. Mijn moeder wist dat, maar zij is een ingewikkeld, getraumatiseerd type met veel eigen zorgen, psychische problemen en verslaving. Ze tolereerde zijn behandeling van mij en deed er ook wel aan mee, al was verwaarlozing en gemene dingen zeggen meer haar ding. Ik was het moeilijke kind, te lastig, te slim, niet leuk genoeg. Mijn brus was veel leuker. Nu nog steeds, overigens.
Ik ben intussen ruimschoots volwassen en voor mijn kinderen heb ik een redelijke relatie met ze gehouden. Ze deden het aardig als opa en oma en oppervlakkig contact ging oké. Maar nu is hij dood. Ik heb mijn best gedaan te helpen met het regelen van praktische zaken. Ik heb daar tijd en moeite ingestoken. Ik ben beleefd gebleven. Maar we zitten nu in het "oh, wat was het een geweldige man"-stadium en ik merk dat het me opvreet. Het maakt me kapot omdat mijn moeder weer mij in de steek laat, dramatisch gezegd. Ik praat erover heen, ik negeer het, maar het maakt me zo kwaad. En ik twijfel aan mezelf. Was het echt zo erg? Hadden ze niet toch gelijk, toen ze zeiden dat ik een overgevoelig aanstellerig rotkind was? Brus is ook compleet van de kaart van het overlijden van de beste man van de wereld, dus dat helpt niet en met mijn man kan ik het er prima over hebben, maar hij was er niet bij. Ik kan dus van hem ook niet geloofwaardig horen dat ik gelijk heb: al zijn informatie heeft hij van mij en ik ben geen betrouwbare bron over mijn eigen jeugdtrauma.
Kortom: ik loop vast in negatieve gevoelens. Het liefst zou ik compleet breken met mijn familie, maar dat vind ik niet oké voor mijn kinderen. Maar deze gesprekken maken me zo intens verdrietig, dat gevoel wil ik helemaal niet hebben. Ik loop vast. Heeft iemand een idee?
vrijdag 20 juni 2025 om 22:43
Eens met mensen die schrijven dat je niet officieel iets mede moet delen om contact te verbreken. Ze lekker laten marineren in hun leed onderling en je bent zo een half jaar verder.
Ik heb geen persoonlijke ervaringen maar kan mij evengoed toch voorstellen dat je ergens bevestiging wil. Een soort toestemming. Logisch als je je hele jeugd hebt gehoord dat je zus en zo bent en je hebt afgeleerd te vertrouwen op jouw eigen waarnemingen en gevoel. Ik denk alleen niet dat je dat van hen gaat krijgen. En dat zijn de enigen buiten die dooie l*l die er met hun neus bovenop zaten.
Je schrijft dat je het zelf belangrijk vindt dat dingen gaan zoals ‘het hoort’. Dan kun je jouw bijdrage aan de uitvaart ook zien als iets dat je voor jezelf hebt gedaan. Geen tijd en energie verspild aan een dooie l*l en de rest van de slappe hap maar voor jou. Omdat het jou beter deed voelen.
Ik denk zelf niet dat je kinderen beschadigd zijn/groot risico lopen omdat je op dit ene onderdeel A zegt/doet en B voelt. Misschien voelen ze zaken aan (weet de leeftijd niet), misschien merken ze helemaal niets omdat het voor hen de norm is in dat contact. Als ze een bepaalde leeftijd hebben kun je wel wat meer vertellen. Maar nogmaals, ik weet niet hoe oud ze zijn. Maar ik vind het persoonlijk een beetje overtrokken om te stellen dat je de kinderen onzeker maakt als je voor de rest een gezapig gezinsleven hebt.
Ik heb geen persoonlijke ervaringen maar kan mij evengoed toch voorstellen dat je ergens bevestiging wil. Een soort toestemming. Logisch als je je hele jeugd hebt gehoord dat je zus en zo bent en je hebt afgeleerd te vertrouwen op jouw eigen waarnemingen en gevoel. Ik denk alleen niet dat je dat van hen gaat krijgen. En dat zijn de enigen buiten die dooie l*l die er met hun neus bovenop zaten.
Je schrijft dat je het zelf belangrijk vindt dat dingen gaan zoals ‘het hoort’. Dan kun je jouw bijdrage aan de uitvaart ook zien als iets dat je voor jezelf hebt gedaan. Geen tijd en energie verspild aan een dooie l*l en de rest van de slappe hap maar voor jou. Omdat het jou beter deed voelen.
Ik denk zelf niet dat je kinderen beschadigd zijn/groot risico lopen omdat je op dit ene onderdeel A zegt/doet en B voelt. Misschien voelen ze zaken aan (weet de leeftijd niet), misschien merken ze helemaal niets omdat het voor hen de norm is in dat contact. Als ze een bepaalde leeftijd hebben kun je wel wat meer vertellen. Maar nogmaals, ik weet niet hoe oud ze zijn. Maar ik vind het persoonlijk een beetje overtrokken om te stellen dat je de kinderen onzeker maakt als je voor de rest een gezapig gezinsleven hebt.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
