Relaties
alle pijlers
is het zo moeilijk, relatie met mij?
dinsdag 29 januari 2008 om 14:22
Hallo,
tijdje geleden heb ik hier al eens gepost. Ik heb toen hele fijne reacties gekregen en hoop eigenlijk dat er weer mensen zijn die tips hebben,adviezen, iets, omdat ik 't zo nodig heb..
Mijn vriend en ik hebben nu paar maanden iets met elkaar. Vorige week is hij erachter gekomen, ik vertelde het hem omdat ik dacht dat hij 't wel aankon, dat ik af en toe zelfmoordideeën heb, omdat ik een zware depressie heb. Verder snijd ik mezelf en hij zag dat toen voor het eerst.
Zijn reactie was eerst heel zwaar, omdat hij me compleet ging negeren. Ik ben toen weggegaan, maar hij kwam achter me aan lopen (nadat hij me dus een uur genegeerd had). Hij zei huilend dat hij niet wist hoe hij hiermee om moest gaan en dat hij niet kon begrijpen waarom ik mezelf dit aandeed en hem ook.
Ik ben weer met hem meegegaan naar huis en toen hebben we samen erg gehuild. Hij is zich doodgeschrokken dat ik soms het leven niet meer zie zitten en dan een eind eraan wil maken. Hij is ook erg bang dat ik het doe.
Maar ik heb hem die avond ook gezegd: ik hou vreselijk veel van jou, en zou je dat nooit aandoen en meer mensen in mijn omgeving wil ik dat niet aandoen. Ik wil jou niet kwijt en doe erg m'n best te veranderen. Jij maakt me gelukkig en bij jou voel ik me wel blij! Onthoud dat goed.
Hij voelde zich na die avond opgelucht zei hij. Maar nu komt het dus.. dit weekend was ik bij hem en een vriend van hem. Toen heeft hij geen woord gesproken tegen mij, de hele avond niet :S Ik werd heel onzeker en wist gewoon: hij wil van me af.
Het eind van de avond zei ik dat ik dit niet pikte. Toen zei hij: het zit me gewoon nog steeds dwars. Je wilt vaak bij me zijn en altijd als ik iets met mijn vrienden doe, vind jij dat niet leuk (dat klopt ook wel, daar word ik onzeker van, omdat ik dan denk dat z'n vrienden belangrijker zijn). Hij zei dat hij het gevoel had dat ik hem overal moest achtervolgen, etc, etc.
Nu is het zo dat hij zelf die avond naar me toe was gekomen om te vragen of ik samen met hem naar z'n vriend ging. DUs ik achtervolgde hem helemaal niet! Ik snapte dus ook niet goed wat ik ermee moest.
De volgende dag kwam eindelijk de aap uit de mouw. Hij zei dat hij erg is geschrokken van dat het zo slecht met me gaat, dat hij het gevoel heeft dat hij er iets aan moet en kan veranderen, hij wil er voor me zijn, maar weet niet hoe en hij wil dat het beter gaat en wil me daarmee helpen.
Ik zei: nou je helpt me niet door me de hele avond te negeren. Hij zei dat hij dat deed uit onmacht, omdat hij niet meer wist hoe die met de situatie om moest gaan..
We hebben daarna wel goed gepraat, maar ik zit nog met allemaal dingen..
Hij heeft me gevraagd: zeg aub wat ik moet doen om je te helpen..dan weet ik dat! Maar ik weet niet hoe hij me kan helpen. Vaak wordt hij boos of verdrietig als ik dingen aan hem vertel, bijv. dat ik bang ben dat hij vreemdgaat ofzo.
Het is logisch dat hij dat niet leuk vindt, maar goed, wat moet ik dan met mijn onzekerheid en twijfels?
Ik heb ook al gezegd dat hij het niet kan oplossen. Maar als ik bij hem ben en opeens een depressieve bui krijg en heel verdrietig wordt, wil hij natuurlijk weten wat er is EN me helpen..
Wat zouden jullie doen/zeggen?? Heeft ook maar iemand hier ervaring mee, tips, iets... ik weet het echt niet meer namelijk.
Ik hou zielsveel van die jongen en hij van mij. De basis is er, maar hoe met mijn problemen omgaan..?
tijdje geleden heb ik hier al eens gepost. Ik heb toen hele fijne reacties gekregen en hoop eigenlijk dat er weer mensen zijn die tips hebben,adviezen, iets, omdat ik 't zo nodig heb..
Mijn vriend en ik hebben nu paar maanden iets met elkaar. Vorige week is hij erachter gekomen, ik vertelde het hem omdat ik dacht dat hij 't wel aankon, dat ik af en toe zelfmoordideeën heb, omdat ik een zware depressie heb. Verder snijd ik mezelf en hij zag dat toen voor het eerst.
Zijn reactie was eerst heel zwaar, omdat hij me compleet ging negeren. Ik ben toen weggegaan, maar hij kwam achter me aan lopen (nadat hij me dus een uur genegeerd had). Hij zei huilend dat hij niet wist hoe hij hiermee om moest gaan en dat hij niet kon begrijpen waarom ik mezelf dit aandeed en hem ook.
Ik ben weer met hem meegegaan naar huis en toen hebben we samen erg gehuild. Hij is zich doodgeschrokken dat ik soms het leven niet meer zie zitten en dan een eind eraan wil maken. Hij is ook erg bang dat ik het doe.
Maar ik heb hem die avond ook gezegd: ik hou vreselijk veel van jou, en zou je dat nooit aandoen en meer mensen in mijn omgeving wil ik dat niet aandoen. Ik wil jou niet kwijt en doe erg m'n best te veranderen. Jij maakt me gelukkig en bij jou voel ik me wel blij! Onthoud dat goed.
Hij voelde zich na die avond opgelucht zei hij. Maar nu komt het dus.. dit weekend was ik bij hem en een vriend van hem. Toen heeft hij geen woord gesproken tegen mij, de hele avond niet :S Ik werd heel onzeker en wist gewoon: hij wil van me af.
Het eind van de avond zei ik dat ik dit niet pikte. Toen zei hij: het zit me gewoon nog steeds dwars. Je wilt vaak bij me zijn en altijd als ik iets met mijn vrienden doe, vind jij dat niet leuk (dat klopt ook wel, daar word ik onzeker van, omdat ik dan denk dat z'n vrienden belangrijker zijn). Hij zei dat hij het gevoel had dat ik hem overal moest achtervolgen, etc, etc.
Nu is het zo dat hij zelf die avond naar me toe was gekomen om te vragen of ik samen met hem naar z'n vriend ging. DUs ik achtervolgde hem helemaal niet! Ik snapte dus ook niet goed wat ik ermee moest.
De volgende dag kwam eindelijk de aap uit de mouw. Hij zei dat hij erg is geschrokken van dat het zo slecht met me gaat, dat hij het gevoel heeft dat hij er iets aan moet en kan veranderen, hij wil er voor me zijn, maar weet niet hoe en hij wil dat het beter gaat en wil me daarmee helpen.
Ik zei: nou je helpt me niet door me de hele avond te negeren. Hij zei dat hij dat deed uit onmacht, omdat hij niet meer wist hoe die met de situatie om moest gaan..
We hebben daarna wel goed gepraat, maar ik zit nog met allemaal dingen..
Hij heeft me gevraagd: zeg aub wat ik moet doen om je te helpen..dan weet ik dat! Maar ik weet niet hoe hij me kan helpen. Vaak wordt hij boos of verdrietig als ik dingen aan hem vertel, bijv. dat ik bang ben dat hij vreemdgaat ofzo.
Het is logisch dat hij dat niet leuk vindt, maar goed, wat moet ik dan met mijn onzekerheid en twijfels?
Ik heb ook al gezegd dat hij het niet kan oplossen. Maar als ik bij hem ben en opeens een depressieve bui krijg en heel verdrietig wordt, wil hij natuurlijk weten wat er is EN me helpen..
Wat zouden jullie doen/zeggen?? Heeft ook maar iemand hier ervaring mee, tips, iets... ik weet het echt niet meer namelijk.
Ik hou zielsveel van die jongen en hij van mij. De basis is er, maar hoe met mijn problemen omgaan..?
dinsdag 29 januari 2008 om 15:09
quote:PrinsesOpDeErwt schreef op 29 januari 2008 @ 15:06:
[...]
Vraag je vriend eens waarom hij met JOU is, waarom hij verliefd op JOU is. Dat is het antwoord op je vraag. Daarom wil hij geen andere vriendin, maar wil hij JOU.
Hmm.. heb ik hem inderdaad gevraagd tijdje geleden. Toen zei hij allemaal super lieve dingen, dat ik leuk was, mooi, knap, lief, hem blij maakte, etc.
Er zijn meer meiden die leuk lief grappig etc. zijn en die niet zoveel problemen hebben ..
[...]
Vraag je vriend eens waarom hij met JOU is, waarom hij verliefd op JOU is. Dat is het antwoord op je vraag. Daarom wil hij geen andere vriendin, maar wil hij JOU.
Hmm.. heb ik hem inderdaad gevraagd tijdje geleden. Toen zei hij allemaal super lieve dingen, dat ik leuk was, mooi, knap, lief, hem blij maakte, etc.
Er zijn meer meiden die leuk lief grappig etc. zijn en die niet zoveel problemen hebben ..
dinsdag 29 januari 2008 om 15:11
quote:missy_2 schreef op 29 januari 2008 @ 15:09:
Hmm.. heb ik hem inderdaad gevraagd tijdje geleden. Toen zei hij allemaal super lieve dingen, dat ik leuk was, mooi, knap, lief, hem blij maakte, etc.
Er zijn meer meiden die leuk lief grappig etc. zijn en die niet zoveel problemen hebben ..Maar die meiden zijn niet leuk, lief en grappig op een manier zoals hij leuk vindt klaarblijkelijk. Anders was ie nu wel met alllll die andere 978234872634 meiden, in plaats van met jou!
Hmm.. heb ik hem inderdaad gevraagd tijdje geleden. Toen zei hij allemaal super lieve dingen, dat ik leuk was, mooi, knap, lief, hem blij maakte, etc.
Er zijn meer meiden die leuk lief grappig etc. zijn en die niet zoveel problemen hebben ..Maar die meiden zijn niet leuk, lief en grappig op een manier zoals hij leuk vindt klaarblijkelijk. Anders was ie nu wel met alllll die andere 978234872634 meiden, in plaats van met jou!
Peas on earth!
dinsdag 29 januari 2008 om 15:13
quote:PrinsesOpDeErwt schreef op 29 januari 2008 @ 15:11:
[...]
Maar die meiden zijn niet leuk, lief en grappig op een manier zoals hij leuk vindt klaarblijkelijk. Anders was ie nu wel met alllll die andere 978234872634 meiden, in plaats van met jou! Dat is zo.. maar moeilijk voor mij om te zien. Maar ga echt m'n best doen het te onthouden.. zal dingen uit dit topic ook opslaan en vaker lezen.. ben zo blij dat jullie (jij!) mijn ***gedachten kunnen relativeren..!
[...]
Maar die meiden zijn niet leuk, lief en grappig op een manier zoals hij leuk vindt klaarblijkelijk. Anders was ie nu wel met alllll die andere 978234872634 meiden, in plaats van met jou! Dat is zo.. maar moeilijk voor mij om te zien. Maar ga echt m'n best doen het te onthouden.. zal dingen uit dit topic ook opslaan en vaker lezen.. ben zo blij dat jullie (jij!) mijn ***gedachten kunnen relativeren..!
dinsdag 29 januari 2008 om 15:13
Maar dat geldt toch andersom ook?
Geniet nou maar van je relatie, het leven is al kort genoeg.
Vind het zo jammer als je door alle negatieve gedachten en emoties zoveel mist.
En reken maar dat ook je vriend onzeker is.
Kijk alleen even al naar het feit dat jij zegt zelfmoordneigingen te hebben.
Zijn gedachten zouden heel best kunnen zijn: ow, maak IK haar niet gelukkig dan? Dat doet hem ook pijn.
Geniet nou maar van je relatie, het leven is al kort genoeg.
Vind het zo jammer als je door alle negatieve gedachten en emoties zoveel mist.
En reken maar dat ook je vriend onzeker is.
Kijk alleen even al naar het feit dat jij zegt zelfmoordneigingen te hebben.
Zijn gedachten zouden heel best kunnen zijn: ow, maak IK haar niet gelukkig dan? Dat doet hem ook pijn.
dinsdag 29 januari 2008 om 15:15
Hoi missy
Je geeft zelf aan dat de problemen bij jou liggen,en daar zal je wat mee moeten doen.
maar als je vriend van je houdt en hij wil met je verder,kiest hij voor het hele pakket. Zoals je bent, je leuke,lieve persoonlijkheid,want dat zal je zeker zijn, en je problemen.
Ik herken de situatie wel.
Ik ben ook iemand met psychische problemen(deels hetzelfde als jij en een eetstoornis).
Toen ik een relatie kreeg met mijn vriend,konden mijn problemen natuurlijk niet onopgemerkt blijven. Tsja dan krijg je al snel een zware druk op je relatie..
Hoe je daar mee om moet gaan?
Je vriend moet zeker je niet willen "behandelen" dat werkt niet.
Hij kan je niet helpen wel ondersteunen.
En zeker in het begin is dat heel moeilijk voor beide.
Laat hem naar je luisteren en je gevoel erkennen.maar realiseer je dat hij het niet altijd weg kan nemen.
Maar een knuffel,een arm om je heen doet wonderen,vertel hem dat,leer hem wat je nodig hebt.
En vooral pik de goede momenten samen mee.Ook al voel je je niet altijd oke,dwing jezelf regelmatig om wat leuks te doen samen.
Gun hem ook de tijd alleen.probeer dan afleiding te zoeken. Maak het voor jezelf gezellig,zoek een vriendin op,lees een boek.
Als je 8 maanden in behandeling bent en je hebt er geen goed gevoel bij,stop ermee en zoek iets anders. Het is zonde van je tijd en energie en werkt niet echt positief op je gemoedstoestand.
Zoek lotgenoten contact(via ggz,forum?)
Praat ook eens met iemand anders dan je vriend over je gevoelens.Zoek een vertrouwenspersoon. Zo hoef je niet altijd je vriend te belasten.
Heb je medicatie?
Zo niet,denk daar eens over na,het kan je enorm helpen.
Lees over je probleem,en misschien kan je vriend dat ook doen.
het klinkt allemaal vrij heftig om dit al te moeten doen in een prille relatie,maar het kan wel.
Ik ben inmiddels al 7 jaar samen met mijn vriend en we hebben samen een kindje.
Nog steeds maak ik heftige periodes mee,ups en downs zullen we het maar noemen.
Soms ziet mijn vriend het ook even niet zitten.
Het is de onmacht waar hij dan tegen aanloopt.
Ik geef hem dan de ruimte om even wat voor zichzelf te gaan doen,want het is niet makkelijk voor hem.En dat besef ik heel goed.
tsja en op zo'n moment voel ik mij dan weleens heel rot,maar ik weet ook dat dat weer over gaat,en om hem daar iedere keer mee te belasten vind ik dus onnodig.
Probeer samen een weg te vinden?
Sterkte en ik hoop voor je dat je er samen uitkomt.
Groetjes,Iry
Je geeft zelf aan dat de problemen bij jou liggen,en daar zal je wat mee moeten doen.
maar als je vriend van je houdt en hij wil met je verder,kiest hij voor het hele pakket. Zoals je bent, je leuke,lieve persoonlijkheid,want dat zal je zeker zijn, en je problemen.
Ik herken de situatie wel.
Ik ben ook iemand met psychische problemen(deels hetzelfde als jij en een eetstoornis).
Toen ik een relatie kreeg met mijn vriend,konden mijn problemen natuurlijk niet onopgemerkt blijven. Tsja dan krijg je al snel een zware druk op je relatie..
Hoe je daar mee om moet gaan?
Je vriend moet zeker je niet willen "behandelen" dat werkt niet.
Hij kan je niet helpen wel ondersteunen.
En zeker in het begin is dat heel moeilijk voor beide.
Laat hem naar je luisteren en je gevoel erkennen.maar realiseer je dat hij het niet altijd weg kan nemen.
Maar een knuffel,een arm om je heen doet wonderen,vertel hem dat,leer hem wat je nodig hebt.
En vooral pik de goede momenten samen mee.Ook al voel je je niet altijd oke,dwing jezelf regelmatig om wat leuks te doen samen.
Gun hem ook de tijd alleen.probeer dan afleiding te zoeken. Maak het voor jezelf gezellig,zoek een vriendin op,lees een boek.
Als je 8 maanden in behandeling bent en je hebt er geen goed gevoel bij,stop ermee en zoek iets anders. Het is zonde van je tijd en energie en werkt niet echt positief op je gemoedstoestand.
Zoek lotgenoten contact(via ggz,forum?)
Praat ook eens met iemand anders dan je vriend over je gevoelens.Zoek een vertrouwenspersoon. Zo hoef je niet altijd je vriend te belasten.
Heb je medicatie?
Zo niet,denk daar eens over na,het kan je enorm helpen.
Lees over je probleem,en misschien kan je vriend dat ook doen.
het klinkt allemaal vrij heftig om dit al te moeten doen in een prille relatie,maar het kan wel.
Ik ben inmiddels al 7 jaar samen met mijn vriend en we hebben samen een kindje.
Nog steeds maak ik heftige periodes mee,ups en downs zullen we het maar noemen.
Soms ziet mijn vriend het ook even niet zitten.
Het is de onmacht waar hij dan tegen aanloopt.
Ik geef hem dan de ruimte om even wat voor zichzelf te gaan doen,want het is niet makkelijk voor hem.En dat besef ik heel goed.
tsja en op zo'n moment voel ik mij dan weleens heel rot,maar ik weet ook dat dat weer over gaat,en om hem daar iedere keer mee te belasten vind ik dus onnodig.
Probeer samen een weg te vinden?
Sterkte en ik hoop voor je dat je er samen uitkomt.
Groetjes,Iry
dinsdag 29 januari 2008 om 15:22
Ah, dankjewel Iry, dat je dit met me wilt delen en me op deze manier helpt.
Je zegt 'leer hem wat je nodig hebt' en ik denk dat dat een goed idee is. Ik ga echt heel hard proberen niet teveel druk op hem te leggen. Niet gelijk tegen hem zeggen dat hij mij niet meer leuk vindt als hij in het weekend op stap gaat, niet gelijk wantrouwend worden. En oké, dat zal zeker in het begin niet lukken (eerst was het nog erger dan nu, dus er zit al verbetering in). Maar ik ga dan wel met anderen er over praten en niet met hem. Ik weet dat het mijn irrationele gedachten zijn, dus daar hoef ik hem niet mee op te zadelen.
Een knuffel, bij hem zijn, naast hem liggen, dan ben ik al zo ontzettend gelukkig. Misschien gewoon dat eens tegen hem zeggen? Ik zeg hem al heeeel vaak hoe blij ik met hem ben, hoe gelukkig hij mij maakt (maar zet ik daardoor geen druk op hem?).
Hij zei tegen me vorige week: ik wil dat je meer met je vriendinnen gaat doen. Mocht er iets tussen ons komen, dat het niet goed gaat, stort je hele wereld helemaal in.
En hij heeft gelijk. Mijn gelukkig zijn moet ook niet afhangen van 1 persoon, uitgezonderd van mezelf.
Ik hoop heel erg dat ik hem de ruimte kan geven, zonder ongelooflijk onzeker te worden. Ik hoop dat ik het kan..
Je zegt 'leer hem wat je nodig hebt' en ik denk dat dat een goed idee is. Ik ga echt heel hard proberen niet teveel druk op hem te leggen. Niet gelijk tegen hem zeggen dat hij mij niet meer leuk vindt als hij in het weekend op stap gaat, niet gelijk wantrouwend worden. En oké, dat zal zeker in het begin niet lukken (eerst was het nog erger dan nu, dus er zit al verbetering in). Maar ik ga dan wel met anderen er over praten en niet met hem. Ik weet dat het mijn irrationele gedachten zijn, dus daar hoef ik hem niet mee op te zadelen.
Een knuffel, bij hem zijn, naast hem liggen, dan ben ik al zo ontzettend gelukkig. Misschien gewoon dat eens tegen hem zeggen? Ik zeg hem al heeeel vaak hoe blij ik met hem ben, hoe gelukkig hij mij maakt (maar zet ik daardoor geen druk op hem?).
Hij zei tegen me vorige week: ik wil dat je meer met je vriendinnen gaat doen. Mocht er iets tussen ons komen, dat het niet goed gaat, stort je hele wereld helemaal in.
En hij heeft gelijk. Mijn gelukkig zijn moet ook niet afhangen van 1 persoon, uitgezonderd van mezelf.
Ik hoop heel erg dat ik hem de ruimte kan geven, zonder ongelooflijk onzeker te worden. Ik hoop dat ik het kan..
dinsdag 29 januari 2008 om 15:25
Oh trouwens, ik heb geen medicatie aangezien mijn psychiater (en ik) dat niet meer aandurven. Ik werd totaal gestoord zeg maar, van die medicijnen. Een zombie, vol zelfmoordplannen. Het was vreselijk eng! Ik wil dat nooit meer doormaken. Dat waren de lichtste antidepressiva volgens mijn psychiater, dus die zal er wel verstand van hebben..
Ik heb een hele goeie vriendin die alles weet en waarmee ik kan praten. En hier op het forum lees ik veel verhalen en als ik zelf iets post, je ziet het, dat helpt me ook enorm..!
Ik heb een hele goeie vriendin die alles weet en waarmee ik kan praten. En hier op het forum lees ik veel verhalen en als ik zelf iets post, je ziet het, dat helpt me ook enorm..!
dinsdag 29 januari 2008 om 15:33
Uit ervaring kan ik zeggen dat persoonlijke psychische problemen het best kunnen worden opgelost buiten de relatie, dus met een psycholoog o.i.d. Mijn ervaring is dat de ander jou anders gaat identificeren met problemen, depressie etc. terwijl je zó veel meer bent dan een probleem dat je toevallig hebt. In een moeilijkere levensfase heb ik van mijn vriend gevraagd, of hij gewoon zichzelf wilde zijn, geen helpen, geen praten, geen oplossingen, gewoon Zijn en of hij mij de ruimte wilde geven in de relatie ook gewoon te zijn en mijn probleem daarbuiten, met een prof, op te lossen. Dat kostte hem moeite, en dat begrijp ik, want ik zou ook wat willen doen als ik hem ongelukkig zag. Maar ik heb hem uit kunnen leggen dat ik juist niet wilde, dat het oplossen van mijn probleem ten koste van de relatie zou gaan.
Inmiddels zit ik weer lekker in mijn vel en loopt onze relatie ook lekker. Natuurlijk kan hij best een keer een arm om je heen slaan en je geruststellen op het moment dat je terug komt van een zwaar gesprek bij je psych o.i.d. maar dat staat dan gelijk aan de arm die je om hem heen slaat na een zware dag op zijn school/werk/whatever.
Wat ook een nadeel is, met het eerlijk zijn over je problemen is dat veel mensen geneigd zijn alles dan ook in dat kader te gaan plaatsen. Dus als hij zich lomp en onattent gedraagt (voorbeeldje, hoor, ik zeg niet dat ie dat doet) en jij zegt daar wat van dan ligt het aan jouw chronische onzekerheid en depressie en noooooooit aan hem. Snap je wat ik bedoel? En als je een keer gezellig met hem mee wilt, dan is dat niet omdat jij toevallig ook zin hebt in een avondje uit, maar omdat je geen avond zonder hem kan. Met andere woorden, al je acties worden door de 'problemen-meisje' bril bekeken. Ik merkte dit zelf al snel op en sprak hem er heel direct op aan. Hij zag de realiteitszin er wel van in en ik wees hem er ook op dat het feit dat ik een probleem had, hem niet vlekkeloos maakte. Dat hij ook problemen had, zij het meer verdeeld en daardoor minder opvallend dan de mijne op dat moment.
Ik raad je aan ook dat onderwerp eens aan te snijden met je vriend en goed uit te leggen, dat je ondanks je problemen het fijn zou vinden een gelijkwaardige relatie te hebben, waarin jij voor jezelf zorgt en zelf je problemen oplost - maar tegelijkertijd - hij jou ook serieus neemt. Laat je dus ook niet ontoerekeningsvatbaar verklaren als dat wél goed uitkomt, maar blijf verantwoordelijkheid voor jezelf nemen. Het is belangrijk dat je je niet in een slachtofferrol laat drukken, want die positie heeft een hoop nadelen.
Veel succes en ik hoop dat je gauw lekkerder in je vel komt te zitten.
Inmiddels zit ik weer lekker in mijn vel en loopt onze relatie ook lekker. Natuurlijk kan hij best een keer een arm om je heen slaan en je geruststellen op het moment dat je terug komt van een zwaar gesprek bij je psych o.i.d. maar dat staat dan gelijk aan de arm die je om hem heen slaat na een zware dag op zijn school/werk/whatever.
Wat ook een nadeel is, met het eerlijk zijn over je problemen is dat veel mensen geneigd zijn alles dan ook in dat kader te gaan plaatsen. Dus als hij zich lomp en onattent gedraagt (voorbeeldje, hoor, ik zeg niet dat ie dat doet) en jij zegt daar wat van dan ligt het aan jouw chronische onzekerheid en depressie en noooooooit aan hem. Snap je wat ik bedoel? En als je een keer gezellig met hem mee wilt, dan is dat niet omdat jij toevallig ook zin hebt in een avondje uit, maar omdat je geen avond zonder hem kan. Met andere woorden, al je acties worden door de 'problemen-meisje' bril bekeken. Ik merkte dit zelf al snel op en sprak hem er heel direct op aan. Hij zag de realiteitszin er wel van in en ik wees hem er ook op dat het feit dat ik een probleem had, hem niet vlekkeloos maakte. Dat hij ook problemen had, zij het meer verdeeld en daardoor minder opvallend dan de mijne op dat moment.
Ik raad je aan ook dat onderwerp eens aan te snijden met je vriend en goed uit te leggen, dat je ondanks je problemen het fijn zou vinden een gelijkwaardige relatie te hebben, waarin jij voor jezelf zorgt en zelf je problemen oplost - maar tegelijkertijd - hij jou ook serieus neemt. Laat je dus ook niet ontoerekeningsvatbaar verklaren als dat wél goed uitkomt, maar blijf verantwoordelijkheid voor jezelf nemen. Het is belangrijk dat je je niet in een slachtofferrol laat drukken, want die positie heeft een hoop nadelen.
Veel succes en ik hoop dat je gauw lekkerder in je vel komt te zitten.
dinsdag 29 januari 2008 om 15:55
Missy, het is ongelooflijk hoeveel lieve en waardevolle feedback mensen elkaar hier geven.
Ik ging er al een beetje vanuit dat je problemen stammen uit je inprentingsleeftijd en dat het daar nogal mis is gegaan. Bij mij was of is dat ook zo. Je schrijft dat je de problemen achter je wil laten en maar dat ze in de weg zitten. Dat zeg je heel mooi vind ik want zo is het precies.
Kun je nog wel een beetje lachen om dingen meisje? Kun je relativeren of vind je dat moeilijk? Klinkt misschien raar maar mijn relativeringsvermogen en mijn gevoel voor humor hebben me ver gebracht in mijn leven. Niet zonder hobbels en bobbels maar wel naar een rijk leven en omringd door mensen die ik zelf heb uitgekozen, die mijn zelfgekozen familie zijn geworden en de net zo belangrijk, als mijn echte familie, misschien wel net als je vriendin met wie je alles kunt bespreken.
Ik hoop dat jij dat ook vindt in je leven. En heel goed dat je ook hier je gevoelens deelt. Je bent niet alleen, dat zie je nu maar weer. Je bent goed bezig!
Ik ging er al een beetje vanuit dat je problemen stammen uit je inprentingsleeftijd en dat het daar nogal mis is gegaan. Bij mij was of is dat ook zo. Je schrijft dat je de problemen achter je wil laten en maar dat ze in de weg zitten. Dat zeg je heel mooi vind ik want zo is het precies.
Kun je nog wel een beetje lachen om dingen meisje? Kun je relativeren of vind je dat moeilijk? Klinkt misschien raar maar mijn relativeringsvermogen en mijn gevoel voor humor hebben me ver gebracht in mijn leven. Niet zonder hobbels en bobbels maar wel naar een rijk leven en omringd door mensen die ik zelf heb uitgekozen, die mijn zelfgekozen familie zijn geworden en de net zo belangrijk, als mijn echte familie, misschien wel net als je vriendin met wie je alles kunt bespreken.
Ik hoop dat jij dat ook vindt in je leven. En heel goed dat je ook hier je gevoelens deelt. Je bent niet alleen, dat zie je nu maar weer. Je bent goed bezig!
dinsdag 29 januari 2008 om 15:56
Heel erg eens met noblesse,goede post!
wat medicatie beterft. Wat naar dat je er en nare ervaring mee hebt.
Maar toch.....Ik blijf erbij dat er ook voor jou wat bestaat dat wel wat van die nare gevoelens weg kan nemen.
Er is ontzettend veel op de markt,soms is het even zoeken wat werkt.
Echter begrijp ik heel goed dat je het als een risico ziet om dat te gaan proberen.
Second opinion misschien?Niet dat ik medicatie heilig wil verklaren hoor,maar het onnodig te zwaarhebben als het anders kan?
lees er eens wat over,er is veel op internet te vinden.
En probeer samen een balans te vinden.
Ik denk een beetje te lezen dat je je vriend volledig wilt ontzien.
En dat bedoel ik nu ook weer niet.
Als je het gewoon heel zwaar hebt moet je ook op hem kunnen rekenen toch?
Maar dat is iets anders dan claimen of hem verantwoordelijk maken voor je geluk.
Balans zoeken dus! praat daarover.
Samen afspraken maken schept duidelijkheid.
Fijn dat je een goede vriendin hebt,vraag aan haar of ze het oke vind als je af en toe tegen haar aan mag "klagen"
Overigens bestaan er methodes om van het snijden af te komen.
Met psychotherapie en vervangend gedrag.
En vergeet vooral zelf niet dat je meer bent dan aleen een meisje met problemen
wat medicatie beterft. Wat naar dat je er en nare ervaring mee hebt.
Maar toch.....Ik blijf erbij dat er ook voor jou wat bestaat dat wel wat van die nare gevoelens weg kan nemen.
Er is ontzettend veel op de markt,soms is het even zoeken wat werkt.
Echter begrijp ik heel goed dat je het als een risico ziet om dat te gaan proberen.
Second opinion misschien?Niet dat ik medicatie heilig wil verklaren hoor,maar het onnodig te zwaarhebben als het anders kan?
lees er eens wat over,er is veel op internet te vinden.
En probeer samen een balans te vinden.
Ik denk een beetje te lezen dat je je vriend volledig wilt ontzien.
En dat bedoel ik nu ook weer niet.
Als je het gewoon heel zwaar hebt moet je ook op hem kunnen rekenen toch?
Maar dat is iets anders dan claimen of hem verantwoordelijk maken voor je geluk.
Balans zoeken dus! praat daarover.
Samen afspraken maken schept duidelijkheid.
Fijn dat je een goede vriendin hebt,vraag aan haar of ze het oke vind als je af en toe tegen haar aan mag "klagen"
Overigens bestaan er methodes om van het snijden af te komen.
Met psychotherapie en vervangend gedrag.
En vergeet vooral zelf niet dat je meer bent dan aleen een meisje met problemen
vrijdag 1 februari 2008 om 13:44
Hallo lieve mensen!
Jullie berichten heb ik gelezen en ik heb er goed over nagedacht. Ik heb daarnaast een goed gesprek met mijn vriend gehad en eigenlijk een beetje een knoop doorgehakt. Ik wil inderdaad een gelijkwaardige relatie en dat zal niet gaan als mijn problemen in de weg staan.
Ik denk dat ik mijn vriend wel een beetje als mijn reddende engel (onbewust!) heb gezien en dat hij dat aanvoelde. Maar ook al is hij heel belangrijk in mijn leven, er is meer. Ik probeer nu (ook al vind ik het niet gelijk leuk) om meer plezier te hebben in de dingen die ik zonder hem doe (plezier hebben in dingen is sowieso al lastig als je depressief bent, dus hele uitdaging).
Mijn vriend stimuleert me hier gelukkig goed in.
Zo zei ik van de week dat ik geen zin had om dit te doen en dat te doen, etc. Hij zei juist dat ik het moest doen, omdat het soms pas leuk wordt als je er aan begint of mee bezig bent, ook al zie je er tegenop.
Ik heb een hele goede beste vriend, waar ik ook sliep altijd en veel dingen mee deed. Mijn vriend zei: je moet hem wat vaker spreken, dat is goed voor jou. En als hij met je naar de bioscoop wil? Doe dat dan! Dat is toch gezellig??
Terwijl ik gelijk ontzettend jaloers en onzeker word als hij met een vriendin naar de bioscoop zou gaan (dat doet hij niet, omdat hij dus weet hoe ik erop reageer).
Toen ik dat hoorde, dacht ik: oké, hij vertrouwt mij en dat is logisch want ik ben te vertrouwen. En eigenlijk zou ik hem dat vertrouwen ook moeten geven. Waar is de relatie anders op gebaseerd?
Ik ben enorm blij dat hij mij zo stimuleert om dingen te doen en wil niet dat mijn problemen in de weg zitten hem te stimuleren dingen te doen. Oh, ik kan nog zoveel leren van hem.
Maar inderdaad hij heeft ook wel z'n probleempjes. Het is niet zo dat hij alles op mij afschuift hoor! Hij zegt vaak genoeg: je hebt gelijk en dat had ik anders moeten doen.. en dan gaat hij niet zeggen: ja, je hebt geen gelijk, het komt door je onzekerheid. Dat doet hij niet gelukkig!
Ik heb heel veel aan jullie berichten gehad. Ik heb voor mezelf besloten vooral veel leuke dingen met mijn vriend te doen en heel erg te genieten van hem als we bij elkaar zijn. En als hij er niet is? Probeer ik te denken dat hij er over een paar dagen wel weer is en dat ik niet bang hoef te zijn hem kwijt te raken. Het is lastig en blijft moeilijk, zeker omdat ik heeel erg nare gedachten kan hebben. Maar door jullie reacties en door goed gesprek en door dit te bedenken allemaal, hoop ik dat 't gaat lukken.
Nogmaals bedankt.
Jullie berichten heb ik gelezen en ik heb er goed over nagedacht. Ik heb daarnaast een goed gesprek met mijn vriend gehad en eigenlijk een beetje een knoop doorgehakt. Ik wil inderdaad een gelijkwaardige relatie en dat zal niet gaan als mijn problemen in de weg staan.
Ik denk dat ik mijn vriend wel een beetje als mijn reddende engel (onbewust!) heb gezien en dat hij dat aanvoelde. Maar ook al is hij heel belangrijk in mijn leven, er is meer. Ik probeer nu (ook al vind ik het niet gelijk leuk) om meer plezier te hebben in de dingen die ik zonder hem doe (plezier hebben in dingen is sowieso al lastig als je depressief bent, dus hele uitdaging).
Mijn vriend stimuleert me hier gelukkig goed in.
Zo zei ik van de week dat ik geen zin had om dit te doen en dat te doen, etc. Hij zei juist dat ik het moest doen, omdat het soms pas leuk wordt als je er aan begint of mee bezig bent, ook al zie je er tegenop.
Ik heb een hele goede beste vriend, waar ik ook sliep altijd en veel dingen mee deed. Mijn vriend zei: je moet hem wat vaker spreken, dat is goed voor jou. En als hij met je naar de bioscoop wil? Doe dat dan! Dat is toch gezellig??
Terwijl ik gelijk ontzettend jaloers en onzeker word als hij met een vriendin naar de bioscoop zou gaan (dat doet hij niet, omdat hij dus weet hoe ik erop reageer).
Toen ik dat hoorde, dacht ik: oké, hij vertrouwt mij en dat is logisch want ik ben te vertrouwen. En eigenlijk zou ik hem dat vertrouwen ook moeten geven. Waar is de relatie anders op gebaseerd?
Ik ben enorm blij dat hij mij zo stimuleert om dingen te doen en wil niet dat mijn problemen in de weg zitten hem te stimuleren dingen te doen. Oh, ik kan nog zoveel leren van hem.
Maar inderdaad hij heeft ook wel z'n probleempjes. Het is niet zo dat hij alles op mij afschuift hoor! Hij zegt vaak genoeg: je hebt gelijk en dat had ik anders moeten doen.. en dan gaat hij niet zeggen: ja, je hebt geen gelijk, het komt door je onzekerheid. Dat doet hij niet gelukkig!
Ik heb heel veel aan jullie berichten gehad. Ik heb voor mezelf besloten vooral veel leuke dingen met mijn vriend te doen en heel erg te genieten van hem als we bij elkaar zijn. En als hij er niet is? Probeer ik te denken dat hij er over een paar dagen wel weer is en dat ik niet bang hoef te zijn hem kwijt te raken. Het is lastig en blijft moeilijk, zeker omdat ik heeel erg nare gedachten kan hebben. Maar door jullie reacties en door goed gesprek en door dit te bedenken allemaal, hoop ik dat 't gaat lukken.
Nogmaals bedankt.
maandag 4 februari 2008 om 12:00
Beste mensen van het forum,
afgelopen weekend weer wat gebeurd en moet het echt even kwijt. Deze keer had ik dus voor mezelf besloten gewoon leuke dag van te maken met z'n 2en (zondagmiddag), maar het liep (niet door mij voor de verandering) heel anders.
Mijn vriend stuurde sochtends al een beetje rare smsjes, dat hij even niet wist wat hij moest en als het op 'deze manier' moest, dan wilde hij het niet meer :-S. Daar bedoelde hij mee dat ik zat te zeuren omdat ik op het laatste moment niet meer bij hem kon slapen, terwijl ik dat heel graag wilde. Maar hij moest plotseling iets voor school doen. Toch kon ik zondag wel bij hem komen. Maar goed, hij was dus best gefrustreerd in z'n smsjes en ik dacht gelijk: oké nu is het dus over of..?
Ik heb hem gebeld en toen zei hij zelf: ik zit in de knoop met mezelf en weet niet hoe ik alles aan moet pakken. Met jou niet, maar ook met school niet en vrienden en alles. Het is gewoon teveel.. Maar dat ligt niet aan jou. (geloofwaardig ook
Toen zei ik dat ik beter even langs kon komen en ben naar hem toe gegaan. We hebben gepraat en ik heb veel dingen aan hem gevraagd, wat me nog onzekerder maakte. Ik vroeg: 'wat is er dan met je?' Hij wist het niet.. Ik vroeg: 'zie je wel een toekomst met mij dan?' Hij wist het niet.. Ik vroeg: 'zal ik maar weggaan dan?' Hij wilde dat niet.
Ik moest best wel huilen, omdat hij zei dat hij alles niet meer wist, ook mbt mij. Hij twijfelde niet over mij zei die, maar hij twijfelde over zichzelf. Ik moest huilen omdat het voelde alsof hij niet meer verder wilde.
Hij zei ook: 'ik krijg het nu heel druk met school en kunnen we elkaar alleen in het weekend zien. Dan is het meer vriendschap dan relatie of niet?'
Ik zei: 'nou ik kan niet alleen vriendschap voor je voelen, want daarvoor ben ik te gek op je, het is alles of niks.. en elk weekend is ook goed, als het niet anders kan.'
Hij was het daar niet helemaal mee eens, was bang dat 1 van ons op een gegeven moment dan niet meer verliefd zou zijn.. ik zei: ik snap niks van jou hoor, wat je nu zegt. Hij zei: we snappen elkaar de laatste tijd gewoon niet..denk ik.
Nouja, toen heb ik iets doms gedaan omdat ik zo moest huilen en verdrietig was door alles wat hij zei. Ik zei tegen hem: 'ik dacht dat jij anders was dan anderen. Ik wist wel dat ik je ooit zou kwijtraken, maar niet op deze manier. Je zei vorige week nog tegen me dat ik jou niet zou verliezen! Dus je hebt gewoon gelogen.. waarom doe je dit nou?'
Toen zei hij: nee het ligt niet aan jou, maar ik weet gewoon alles even niet meer. (er zijn ook wat familieruzies daar en hij zei dat het daar voornamelijk aan lag, dat hij niet lekker in zijn vel zat).
Daarna ging hij nogal toenadering zoeken met zijn handen. Hij wilde seks hebben en ik zei tegen hem: oké je weet het allemaal niet, maar nu wil je dit wel?? Toen zei hij dat hij echt niet twijfelde over mij. Nouja, niet als ik bij hem was. Maar soms wel als we smsten.. Maar verder voelde het goed als ik bij hem was..
Na de seks was hij echt heel lief en later zei hij tegen me (aangezien ik opmerkingen maakte van: ja wat wil je nou dan? wat verwacht je van mij?) zei hij dus: 'laat me dit maar even zelf uitzoeken, ik weet veel dingen niet meer, maar moet het zelf doen.'
Bij het afscheid zei ik dat we elkaar dus volgend weekend weer zouden zien. Toen zei hij: nee, doe maar niet. Dat duurt te lang. Ik kom woensdag wel naar je toe, want ik wil je gwoon niet missen.
Okéé.. ik snap er dus niks van.. Als hij ruimte nodig heeft om dingen te onderzoeken of uit te vinden enzo.. dan wil ik hem dat geven. Maar hij doet toch best tegenstrijdig of ligt dat aan mij..? Wat zouden jullie doen..? Ik ben echt heeel bang hem kwijt te raken en dat het nu over is.. Hebben jullie tips/adviezen??
Enorm bedankt voor het lezen!
afgelopen weekend weer wat gebeurd en moet het echt even kwijt. Deze keer had ik dus voor mezelf besloten gewoon leuke dag van te maken met z'n 2en (zondagmiddag), maar het liep (niet door mij voor de verandering) heel anders.
Mijn vriend stuurde sochtends al een beetje rare smsjes, dat hij even niet wist wat hij moest en als het op 'deze manier' moest, dan wilde hij het niet meer :-S. Daar bedoelde hij mee dat ik zat te zeuren omdat ik op het laatste moment niet meer bij hem kon slapen, terwijl ik dat heel graag wilde. Maar hij moest plotseling iets voor school doen. Toch kon ik zondag wel bij hem komen. Maar goed, hij was dus best gefrustreerd in z'n smsjes en ik dacht gelijk: oké nu is het dus over of..?
Ik heb hem gebeld en toen zei hij zelf: ik zit in de knoop met mezelf en weet niet hoe ik alles aan moet pakken. Met jou niet, maar ook met school niet en vrienden en alles. Het is gewoon teveel.. Maar dat ligt niet aan jou. (geloofwaardig ook
Toen zei ik dat ik beter even langs kon komen en ben naar hem toe gegaan. We hebben gepraat en ik heb veel dingen aan hem gevraagd, wat me nog onzekerder maakte. Ik vroeg: 'wat is er dan met je?' Hij wist het niet.. Ik vroeg: 'zie je wel een toekomst met mij dan?' Hij wist het niet.. Ik vroeg: 'zal ik maar weggaan dan?' Hij wilde dat niet.
Ik moest best wel huilen, omdat hij zei dat hij alles niet meer wist, ook mbt mij. Hij twijfelde niet over mij zei die, maar hij twijfelde over zichzelf. Ik moest huilen omdat het voelde alsof hij niet meer verder wilde.
Hij zei ook: 'ik krijg het nu heel druk met school en kunnen we elkaar alleen in het weekend zien. Dan is het meer vriendschap dan relatie of niet?'
Ik zei: 'nou ik kan niet alleen vriendschap voor je voelen, want daarvoor ben ik te gek op je, het is alles of niks.. en elk weekend is ook goed, als het niet anders kan.'
Hij was het daar niet helemaal mee eens, was bang dat 1 van ons op een gegeven moment dan niet meer verliefd zou zijn.. ik zei: ik snap niks van jou hoor, wat je nu zegt. Hij zei: we snappen elkaar de laatste tijd gewoon niet..denk ik.
Nouja, toen heb ik iets doms gedaan omdat ik zo moest huilen en verdrietig was door alles wat hij zei. Ik zei tegen hem: 'ik dacht dat jij anders was dan anderen. Ik wist wel dat ik je ooit zou kwijtraken, maar niet op deze manier. Je zei vorige week nog tegen me dat ik jou niet zou verliezen! Dus je hebt gewoon gelogen.. waarom doe je dit nou?'
Toen zei hij: nee het ligt niet aan jou, maar ik weet gewoon alles even niet meer. (er zijn ook wat familieruzies daar en hij zei dat het daar voornamelijk aan lag, dat hij niet lekker in zijn vel zat).
Daarna ging hij nogal toenadering zoeken met zijn handen. Hij wilde seks hebben en ik zei tegen hem: oké je weet het allemaal niet, maar nu wil je dit wel?? Toen zei hij dat hij echt niet twijfelde over mij. Nouja, niet als ik bij hem was. Maar soms wel als we smsten.. Maar verder voelde het goed als ik bij hem was..
Na de seks was hij echt heel lief en later zei hij tegen me (aangezien ik opmerkingen maakte van: ja wat wil je nou dan? wat verwacht je van mij?) zei hij dus: 'laat me dit maar even zelf uitzoeken, ik weet veel dingen niet meer, maar moet het zelf doen.'
Bij het afscheid zei ik dat we elkaar dus volgend weekend weer zouden zien. Toen zei hij: nee, doe maar niet. Dat duurt te lang. Ik kom woensdag wel naar je toe, want ik wil je gwoon niet missen.
Okéé.. ik snap er dus niks van.. Als hij ruimte nodig heeft om dingen te onderzoeken of uit te vinden enzo.. dan wil ik hem dat geven. Maar hij doet toch best tegenstrijdig of ligt dat aan mij..? Wat zouden jullie doen..? Ik ben echt heeel bang hem kwijt te raken en dat het nu over is.. Hebben jullie tips/adviezen??
Enorm bedankt voor het lezen!
maandag 4 februari 2008 om 21:43
Sorry Missy2, ik heb geen goede tips en adviezen voor je. Want ik kan niet in zijn hoofd kijken. Misschien moet je hem maar even een beetje met rust laten en vertrouwen hebben in wat hij zegt. Niets er achter zoeken maar het even op zijn beloop laten. Denk aan wat er gebeurt als je zand vast wil houden in je hand: knijp, en het loopt tussen je vingers weg, zoekt een uitweg; hou het losjes in je hand en het zand blijft rustig in je handpalm...
Wilde je alleen even laten weten hiermee dat er vast veel mensen wel lezen en met je meeleven, maar misschien niet zo goed weten wat ze je het beste hierover kunnen zeggen. Dus voel je in ieder geval nu niet alleen...
slaap zometeen goed,
groet,
TD
Wilde je alleen even laten weten hiermee dat er vast veel mensen wel lezen en met je meeleven, maar misschien niet zo goed weten wat ze je het beste hierover kunnen zeggen. Dus voel je in ieder geval nu niet alleen...
slaap zometeen goed,
groet,
TD
maandag 4 februari 2008 om 22:14
Lieve Missy,
Ik heb waarschijnlijk niet echt heel goede adviezen voor je, maar ik denk dat jij het niet zo snel bij jezelf moet zoeken als je vriend het eens moeilijk heeft. Hij is pas 19, is kennelijk erg gek op jou maar heeft het ook erg moeilijk met het feit dat jij het leven niet altijd ziet zitten. Hij blijft bij je omdat hij van je houdt, maar natuurlijk heeft hij het ook moeilijk. Als jij dat nu bij jezelf weghoudt, en even alleen aan hém denkt, aan het feit dat deze situatie ook voor hém erg moeilijk is, dan scheelt dat al heel veel, denk ik.
Probeer het basisvertrouwen dat je vriend jou wil, en niet een ander meisje, een beetje vast te houden. Heb wat meer vertrouwen in hem en steun hém als hij het moeilijk heeft, net zoals hij jou ook steunt. En probeer vooral die enorme angst dat je hem verliest, los te laten.
Ik weet het, het is allemaal heel gemakkelijk gezegd maar helemaal niet zo eenvoudig gedaan. Ik wens je alle sterkte toe, meid.
Groet, Marie
Ik heb waarschijnlijk niet echt heel goede adviezen voor je, maar ik denk dat jij het niet zo snel bij jezelf moet zoeken als je vriend het eens moeilijk heeft. Hij is pas 19, is kennelijk erg gek op jou maar heeft het ook erg moeilijk met het feit dat jij het leven niet altijd ziet zitten. Hij blijft bij je omdat hij van je houdt, maar natuurlijk heeft hij het ook moeilijk. Als jij dat nu bij jezelf weghoudt, en even alleen aan hém denkt, aan het feit dat deze situatie ook voor hém erg moeilijk is, dan scheelt dat al heel veel, denk ik.
Probeer het basisvertrouwen dat je vriend jou wil, en niet een ander meisje, een beetje vast te houden. Heb wat meer vertrouwen in hem en steun hém als hij het moeilijk heeft, net zoals hij jou ook steunt. En probeer vooral die enorme angst dat je hem verliest, los te laten.
Ik weet het, het is allemaal heel gemakkelijk gezegd maar helemaal niet zo eenvoudig gedaan. Ik wens je alle sterkte toe, meid.
Groet, Marie
.
dinsdag 5 februari 2008 om 10:17
Pf. Tsja t klinkt niet echt alsof je vriend een enorme eikel is. Das in ieder geval fijn. Ik denk dat hij het inderdaad niet weet, wel veel van jou houdt maar niet zo weet hoe hij dat moet vormgeven in zijn leven.
Mijn vriend heeft dit ook gehad (bijna op dezelfde manier ging het, incl. het alleen in het weekend en toch op woensdag komen zelfs). Ik ben toen met hem ervoor gaan zitten om toch tot een aantal concrete afspraken te komen. Want zo kun je niet door blijven gaan. Hem eerst zelf tijd gunnen er over na te denken heb ik ook gedaan. Maar dat werkte bij ons gewoon niet. Hij kreeg de tijd, maar ik weet niet wat hij ermee deed, want daarna was hij geen steek verder. Sommige mensen twijfelen gewoon heel veel en vinden het moeilijk een besluit te nemen en daarbij te blijven.
Wat mijn vriend betreft, ik ga niet meer op hem zitten wachten maar neem zelf direct maatregelen. Jouw vriend heeft blijkbaar niet genoeg daadkracht (wel goede bedoelingen, denk ik n.a.v. jouw verhaal) om tot iets te komen en als je geen zin hebt om zo door te modderen kun je de knopen beter zelf doorhakken. Ik denk wel dat dat een zwakke plek van hém is waar hij dan misschien aan moet werken. Mijn vriend voelde beslissingen nemen als een enorme druk en verantwoordelijkheid (dus eigenlijk door een teveel aan verantwoordelijkheidsgevoel en willen voorkomen, wat bij jouw vriend ook een beetje zo lijkt?) en bleeft daarom maar doormodderen, twijfelen en piekeren. Je kan m door laten gaan tot hij gek word en het er maar bij laat. Je kan een gesprek aan gaan over hem en keuzes maar ook kans dat hij dan de hele rigoreuze keuze maakt om het 'toch eens wél te doen' en stiekem ook om er dan vanaf te zijn.
Of je kan hem erbij helpen en werken aan het knopen durven doorhakken ding en je eigen onzekerheid. Het is een moeilijke combinatie natuurlijk want jouw onzekerheid word extra aangewakkerd door zijn getwijfel en andersom. Maar jullie lijken het beide graag te willen dus het lijkt me zeker niet onoverkomelijk.
Veel succes!
Mijn vriend heeft dit ook gehad (bijna op dezelfde manier ging het, incl. het alleen in het weekend en toch op woensdag komen zelfs). Ik ben toen met hem ervoor gaan zitten om toch tot een aantal concrete afspraken te komen. Want zo kun je niet door blijven gaan. Hem eerst zelf tijd gunnen er over na te denken heb ik ook gedaan. Maar dat werkte bij ons gewoon niet. Hij kreeg de tijd, maar ik weet niet wat hij ermee deed, want daarna was hij geen steek verder. Sommige mensen twijfelen gewoon heel veel en vinden het moeilijk een besluit te nemen en daarbij te blijven.
Wat mijn vriend betreft, ik ga niet meer op hem zitten wachten maar neem zelf direct maatregelen. Jouw vriend heeft blijkbaar niet genoeg daadkracht (wel goede bedoelingen, denk ik n.a.v. jouw verhaal) om tot iets te komen en als je geen zin hebt om zo door te modderen kun je de knopen beter zelf doorhakken. Ik denk wel dat dat een zwakke plek van hém is waar hij dan misschien aan moet werken. Mijn vriend voelde beslissingen nemen als een enorme druk en verantwoordelijkheid (dus eigenlijk door een teveel aan verantwoordelijkheidsgevoel en willen voorkomen, wat bij jouw vriend ook een beetje zo lijkt?) en bleeft daarom maar doormodderen, twijfelen en piekeren. Je kan m door laten gaan tot hij gek word en het er maar bij laat. Je kan een gesprek aan gaan over hem en keuzes maar ook kans dat hij dan de hele rigoreuze keuze maakt om het 'toch eens wél te doen' en stiekem ook om er dan vanaf te zijn.
Of je kan hem erbij helpen en werken aan het knopen durven doorhakken ding en je eigen onzekerheid. Het is een moeilijke combinatie natuurlijk want jouw onzekerheid word extra aangewakkerd door zijn getwijfel en andersom. Maar jullie lijken het beide graag te willen dus het lijkt me zeker niet onoverkomelijk.
Veel succes!
dinsdag 5 februari 2008 om 21:14
Super erg bedankt voor jullie reacties. Ik ben er erg blij mee, weet iig dat er dus wel gelezen wordt en beetje steun is zoo fijn, thanks!
Noblesse, ik lees dat jij veel dingen wel begrijpt die ik heb getypt. Misschien moet ik inderdaad de knopen doorhakken en dingen zeggen, maar uit mijn onzekerheid doe ik dat minder snel..?
Zoals vandaag vertelde hij me dat hij van het weekend (zaterdagavond) op stap gaat met vrienden. Ik terug zeggen: ja dat kun je niet maken, want wij hadden afgesproken. Je moet ook een keer nee tegen hun kunnen zeggen ipv altijd tegen mij!
Dus toen zei hij: naja oke, ik zie wel hoe t loopt, je hebt wel gelijk..
Maja dan twijfel ik alsnog enorm. Alsof hij liever bij zijn vrienden is..alsof afspraken met mij zo afgezegd kunnen worden..alsof het niet uitmaakt dat we elkaar niet zien in het weekend..etc, etc.
Ik twijfel enorm wat hij voor me voelt (ene keer zie ik dat hij enorm om me geeft, andere keer het tegendeel door zulke acties) en hoe hij onze relatie ziet. Bij elke confrontatie (zoals vanmiddag, dat hij in t weekend WEER met anderen afspreekt ipv met mij) denk ik dat hij de relatie wil verbreken..
ik word hier echt verdrietig van, terwijl we elkaar toch juist blij moeten maken?? Het lijkt ook dat hij er veeel minder mee zit. Hij stuurt lieve smsjes terug als ik ff boos ben, geeft me gelijk, doet er niet zo moeilijk over, etc... wat stelt het dan allemaal voor hem voor??
Noblesse, ik lees dat jij veel dingen wel begrijpt die ik heb getypt. Misschien moet ik inderdaad de knopen doorhakken en dingen zeggen, maar uit mijn onzekerheid doe ik dat minder snel..?
Zoals vandaag vertelde hij me dat hij van het weekend (zaterdagavond) op stap gaat met vrienden. Ik terug zeggen: ja dat kun je niet maken, want wij hadden afgesproken. Je moet ook een keer nee tegen hun kunnen zeggen ipv altijd tegen mij!
Dus toen zei hij: naja oke, ik zie wel hoe t loopt, je hebt wel gelijk..
Maja dan twijfel ik alsnog enorm. Alsof hij liever bij zijn vrienden is..alsof afspraken met mij zo afgezegd kunnen worden..alsof het niet uitmaakt dat we elkaar niet zien in het weekend..etc, etc.
Ik twijfel enorm wat hij voor me voelt (ene keer zie ik dat hij enorm om me geeft, andere keer het tegendeel door zulke acties) en hoe hij onze relatie ziet. Bij elke confrontatie (zoals vanmiddag, dat hij in t weekend WEER met anderen afspreekt ipv met mij) denk ik dat hij de relatie wil verbreken..
ik word hier echt verdrietig van, terwijl we elkaar toch juist blij moeten maken?? Het lijkt ook dat hij er veeel minder mee zit. Hij stuurt lieve smsjes terug als ik ff boos ben, geeft me gelijk, doet er niet zo moeilijk over, etc... wat stelt het dan allemaal voor hem voor??
dinsdag 5 februari 2008 om 22:08
Waarschijnlijk is hij ook daar heel besluiteloos in. Hoe is hij in het algemeen met zelfstandig keuzes maken? Leunt hij daarin erg op anderen? Ik heb de indruk dat het iemand is die gewend was een beetje 'go with the flow' te leven en overal ja op te zeggen en er nu achter komt dat hij zelf afwegingen moet gaan maken, en dat ja iets betekent en dat ja tegen het 1 soms nee tegen het ander is. En dat hij daar moeite mee heeft. Een heel gewoon probleem dat niet per se iets over jou zegt.
Ik kan wel snappen dat je daar onzeker van word. Als hij zich laat meevoeren is het immers altijd afhankelijk van de stroom waar hij uit komt. En dat geeft nu niet direct zekerheid. Misschien is het ook grotendeels onbewust (dat lijkt wel zo tenminste) en heeft hij uberhaupt nog niet voor zichzelf geformuleerd wat het nou is. Maar dit zou er een rol in kunnen spelen. Misschien zou je het eens voorzichtig kunnen vragen hoe hij dat zelf ziet.
Wat ik verder denk is, wat je zelf ook zei, dat je echt te weinig te doen hebt. Daardoor ben je heel gefocust op hem, wat je zelf eigenlijk ook een beetje zegt. Ik denk dat het echt belangrijk voor je is om je eigen leven ook meer vorm te gaan geven. Misschien hebben jullie hetzelfde probleem.
Al is het maar een kopje koffie drinken bij je moeder, naar de bibliotheek, een bijbaantje nemen, een creatieve hobby, familie wat meer opzoeken, dingen alleen doen en proberen daarvan te genieten, of vriendinnen zoeken (via het forum, of weet ik veel, zijn veel sites voor). Zelf heb ik veel leuke mensen leren kennen via forum meetings. Ook op een sport gaan kan helpen, of vrijwilligerswerk doen. Naja, mogelijkheden zijn er wel, maar tis vooral een kwestie van doen. Dan zal je zien dat je automatisch een vrijer gevoel hebt en niet meer zo met hem bezig bent. Wat voor jullie allebei fijn is.
Ik kan wel snappen dat je daar onzeker van word. Als hij zich laat meevoeren is het immers altijd afhankelijk van de stroom waar hij uit komt. En dat geeft nu niet direct zekerheid. Misschien is het ook grotendeels onbewust (dat lijkt wel zo tenminste) en heeft hij uberhaupt nog niet voor zichzelf geformuleerd wat het nou is. Maar dit zou er een rol in kunnen spelen. Misschien zou je het eens voorzichtig kunnen vragen hoe hij dat zelf ziet.
Wat ik verder denk is, wat je zelf ook zei, dat je echt te weinig te doen hebt. Daardoor ben je heel gefocust op hem, wat je zelf eigenlijk ook een beetje zegt. Ik denk dat het echt belangrijk voor je is om je eigen leven ook meer vorm te gaan geven. Misschien hebben jullie hetzelfde probleem.
Al is het maar een kopje koffie drinken bij je moeder, naar de bibliotheek, een bijbaantje nemen, een creatieve hobby, familie wat meer opzoeken, dingen alleen doen en proberen daarvan te genieten, of vriendinnen zoeken (via het forum, of weet ik veel, zijn veel sites voor). Zelf heb ik veel leuke mensen leren kennen via forum meetings. Ook op een sport gaan kan helpen, of vrijwilligerswerk doen. Naja, mogelijkheden zijn er wel, maar tis vooral een kwestie van doen. Dan zal je zien dat je automatisch een vrijer gevoel hebt en niet meer zo met hem bezig bent. Wat voor jullie allebei fijn is.
donderdag 7 februari 2008 om 19:29
quote:Noblesse_Oblige schreef op 05 februari 2008 @ 22:08:
Waarschijnlijk is hij ook daar heel besluiteloos in. Hoe is hij in het algemeen met zelfstandig keuzes maken? Leunt hij daarin erg op anderen? Ik heb de indruk dat het iemand is die gewend was een beetje 'go with the flow' te leven en overal ja op te zeggen en er nu achter komt dat hij zelf afwegingen moet gaan maken, en dat ja iets betekent en dat ja tegen het 1 soms nee tegen het ander is. En dat hij daar moeite mee heeft. Een heel gewoon probleem dat niet per se iets over jou zegt.
Ik kan wel snappen dat je daar onzeker van word. Als hij zich laat meevoeren is het immers altijd afhankelijk van de stroom waar hij uit komt. En dat geeft nu niet direct zekerheid. Misschien is het ook grotendeels onbewust (dat lijkt wel zo tenminste) en heeft hij uberhaupt nog niet voor zichzelf geformuleerd wat het nou is. Maar dit zou er een rol in kunnen spelen. Misschien zou je het eens voorzichtig kunnen vragen hoe hij dat zelf ziet.
Wat ik verder denk is, wat je zelf ook zei, dat je echt te weinig te doen hebt. Daardoor ben je heel gefocust op hem, wat je zelf eigenlijk ook een beetje zegt. Ik denk dat het echt belangrijk voor je is om je eigen leven ook meer vorm te gaan geven. Misschien hebben jullie hetzelfde probleem.
Al is het maar een kopje koffie drinken bij je moeder, naar de bibliotheek, een bijbaantje nemen, een creatieve hobby, familie wat meer opzoeken, dingen alleen doen en proberen daarvan te genieten, of vriendinnen zoeken (via het forum, of weet ik veel, zijn veel sites voor). Zelf heb ik veel leuke mensen leren kennen via forum meetings. Ook op een sport gaan kan helpen, of vrijwilligerswerk doen. Naja, mogelijkheden zijn er wel, maar tis vooral een kwestie van doen. Dan zal je zien dat je automatisch een vrijer gevoel hebt en niet meer zo met hem bezig bent. Wat voor jullie allebei fijn is.
Ik denk dat je best gelijk kunt hebben in het bovenste deelte, ben het helemaal met je eens. Maar over het laatste: ik heb een heel druk leven op zich, elke dag wat te doen. Ik doe 2 opleidingen (hbo), studeer af op 1, heb een bijbaan, doe aan sport en genoeg vrienden.
Maar het is gewoon dat ik altijd aan hem moet denken en bij hem wil zijn.
Mijn psycholoog heeft het heel mooi verwoord: het is net als vormpjes van zo'n kinderspeelgoedding. Die vormpjes passen maar op 1 manier in een vakje, je hebt vierkantjes, rondjes, etc. Als ik bij mijn vriend ben voelt het alsof hij zo'n vormpje is die precies op de lege plaats in mijn hart past. Het voelt zo goed en ik denk: ik wil meer, veel meer hiervan! Maar moet nog leren, dat wanneer hij er niet is, dat gevoel wel weer terug komt. Dat het dan nog zo goed voelt!
Dus ik heb genoeg bezigheden, alleen mijn gedachten zijn 24/7 bij hem
Ik denk inderdaad dat hij nogal gewend is to go with the flow. Zonder dat ie het zelf misschien doorheeft, maar nu komen er moeilijkheden van..
We hadden dit weekend afgesproken. Nu krijgt hij vandaag de uitnodiging van z'n beste vriend, die jarig is dit weekend, om bij hem te komen zaterdag. Dus mijn vriend zegt tegen me: ja we hebben een probleem, zo en zo zit het..
Ik had geen zin weer aan te moeten horen dat ik aan het kortste eind trek en weer begrip hiervoor te hebben.. dus ben weggegaan en nu hebben we nog niks gezegd.. want wat valt er te zeggen?? Dat het logisch is dat hij naar die verjaardag gaat, zodat ik het weekend samen wel kan vergeten?? Gewoon een kutsituatie..altijd weer, zucht.. wat moet ik nou doen dan??
Waarschijnlijk is hij ook daar heel besluiteloos in. Hoe is hij in het algemeen met zelfstandig keuzes maken? Leunt hij daarin erg op anderen? Ik heb de indruk dat het iemand is die gewend was een beetje 'go with the flow' te leven en overal ja op te zeggen en er nu achter komt dat hij zelf afwegingen moet gaan maken, en dat ja iets betekent en dat ja tegen het 1 soms nee tegen het ander is. En dat hij daar moeite mee heeft. Een heel gewoon probleem dat niet per se iets over jou zegt.
Ik kan wel snappen dat je daar onzeker van word. Als hij zich laat meevoeren is het immers altijd afhankelijk van de stroom waar hij uit komt. En dat geeft nu niet direct zekerheid. Misschien is het ook grotendeels onbewust (dat lijkt wel zo tenminste) en heeft hij uberhaupt nog niet voor zichzelf geformuleerd wat het nou is. Maar dit zou er een rol in kunnen spelen. Misschien zou je het eens voorzichtig kunnen vragen hoe hij dat zelf ziet.
Wat ik verder denk is, wat je zelf ook zei, dat je echt te weinig te doen hebt. Daardoor ben je heel gefocust op hem, wat je zelf eigenlijk ook een beetje zegt. Ik denk dat het echt belangrijk voor je is om je eigen leven ook meer vorm te gaan geven. Misschien hebben jullie hetzelfde probleem.
Al is het maar een kopje koffie drinken bij je moeder, naar de bibliotheek, een bijbaantje nemen, een creatieve hobby, familie wat meer opzoeken, dingen alleen doen en proberen daarvan te genieten, of vriendinnen zoeken (via het forum, of weet ik veel, zijn veel sites voor). Zelf heb ik veel leuke mensen leren kennen via forum meetings. Ook op een sport gaan kan helpen, of vrijwilligerswerk doen. Naja, mogelijkheden zijn er wel, maar tis vooral een kwestie van doen. Dan zal je zien dat je automatisch een vrijer gevoel hebt en niet meer zo met hem bezig bent. Wat voor jullie allebei fijn is.
Ik denk dat je best gelijk kunt hebben in het bovenste deelte, ben het helemaal met je eens. Maar over het laatste: ik heb een heel druk leven op zich, elke dag wat te doen. Ik doe 2 opleidingen (hbo), studeer af op 1, heb een bijbaan, doe aan sport en genoeg vrienden.
Maar het is gewoon dat ik altijd aan hem moet denken en bij hem wil zijn.
Mijn psycholoog heeft het heel mooi verwoord: het is net als vormpjes van zo'n kinderspeelgoedding. Die vormpjes passen maar op 1 manier in een vakje, je hebt vierkantjes, rondjes, etc. Als ik bij mijn vriend ben voelt het alsof hij zo'n vormpje is die precies op de lege plaats in mijn hart past. Het voelt zo goed en ik denk: ik wil meer, veel meer hiervan! Maar moet nog leren, dat wanneer hij er niet is, dat gevoel wel weer terug komt. Dat het dan nog zo goed voelt!
Dus ik heb genoeg bezigheden, alleen mijn gedachten zijn 24/7 bij hem
Ik denk inderdaad dat hij nogal gewend is to go with the flow. Zonder dat ie het zelf misschien doorheeft, maar nu komen er moeilijkheden van..
We hadden dit weekend afgesproken. Nu krijgt hij vandaag de uitnodiging van z'n beste vriend, die jarig is dit weekend, om bij hem te komen zaterdag. Dus mijn vriend zegt tegen me: ja we hebben een probleem, zo en zo zit het..
Ik had geen zin weer aan te moeten horen dat ik aan het kortste eind trek en weer begrip hiervoor te hebben.. dus ben weggegaan en nu hebben we nog niks gezegd.. want wat valt er te zeggen?? Dat het logisch is dat hij naar die verjaardag gaat, zodat ik het weekend samen wel kan vergeten?? Gewoon een kutsituatie..altijd weer, zucht.. wat moet ik nou doen dan??
donderdag 7 februari 2008 om 21:36
Nou wat jij moet doen weet ik ook niet. Wat ik zou doen in dezelfde situatie was er begrip voor hebben. Een verjaardag heeft iemand maar 1x per jaar. Een relatie word als excuus niet erg begrepen voor het niet naar verjaardagen gaan. Ik vraag me af... hoe vaak zien jullie elkaar eigenlijk en hoeveel tijd daarvan besteden jullie ook echt aan elkaar?
Ik snap je gevoel wel heel erg. Tijd is in mijn/onze relatie ook een issue geweest. Mijn vriend is een druk mannetje. Hij is heel lief, heel trouw en fijn gezelschap maar ook een beetje workaholic (nouja, beter dan lui.. ), en een behoorlijk tijdrovende hobby, ouders die regelmatig zijn hulp inroepen en alles bij elkaar zo'n 80 uur per week, standaard, op pad. Overwerken, zaterdagen altijd pleite (overdags). Héél erg wennen voor mij. Vooral omdat mijn ex en ik alles samen deden (zowat), maar dat vond ik dus ook niet geweldig, waardoor ik e.e.a. wel kon relativeren (ex en ik eindigden als broer-zus).
Mijn vriend probeert wel rekening met mij te houden. Maar verjaardagen van vrienden afzeggen doet hij niet. En ik trouwens ook niet! Tenzij hij zou moeten kiezen tussen mijn verjaardag en de anders verjaardag vind ik dat eerlijkgezegd ook geen redelijke eis. Persoonlijk vind ik het als het een stilzwijgende afspraak is dat je ieder weekend samen bent, niet meer te beschouwen als een afspraak op dezelfde manier als dat je eenmalig met iemand afspreekt. Ik denk dat je die definitie misschien ook wat in je eigen voordeel uitlegt (wat ik vanuit je gevoel geredeneerd wel kan volgen, maar rationeel niet terecht vind). Dat zou dan betekenen dat hij nooit meer iets in een weekend kan plannen. Hij heeft dan altijd met jou 'afgesproken' immers. Dat zou ik zelf teveel gevraagd vinden. Ik snap wel dat je het zo voelt, overigens maar in dit soort situaties mag het gevoel van de 1 niet tot onredelijke beperking van de ander leiden, is mijn mening. (Maar dat maakt niet jouw gevoel onredelijk, gevoelens zijn nooit onredelijk, alleen gedrag kan dat zijn).
Fijn dat je wel een gevuld leven hebt. Als dat je geen voldoende afleiding biedt zou ik je graag het boek 'the power of now' (is ook een NL versie maar weet niet hoe die heet) aanraden. Dat heeft alles te maken met meer in het moment leven, op je omgeving gericht zijn i.p.v. je gedachten. Ik heb heel veel aan dat boek gehad. Misschien is het zinnig voor je. Dat je gewoon 100% met dat moment en waar je op dat moment bent bezig kunt zijn dat lijkt me dan wel belangrijk voor jou, of niet? 2 HBO opleidingen lijkt me best zwaar trouwens. R-e-s-p-e-c-t!
Ik snap je gevoel wel heel erg. Tijd is in mijn/onze relatie ook een issue geweest. Mijn vriend is een druk mannetje. Hij is heel lief, heel trouw en fijn gezelschap maar ook een beetje workaholic (nouja, beter dan lui.. ), en een behoorlijk tijdrovende hobby, ouders die regelmatig zijn hulp inroepen en alles bij elkaar zo'n 80 uur per week, standaard, op pad. Overwerken, zaterdagen altijd pleite (overdags). Héél erg wennen voor mij. Vooral omdat mijn ex en ik alles samen deden (zowat), maar dat vond ik dus ook niet geweldig, waardoor ik e.e.a. wel kon relativeren (ex en ik eindigden als broer-zus).
Mijn vriend probeert wel rekening met mij te houden. Maar verjaardagen van vrienden afzeggen doet hij niet. En ik trouwens ook niet! Tenzij hij zou moeten kiezen tussen mijn verjaardag en de anders verjaardag vind ik dat eerlijkgezegd ook geen redelijke eis. Persoonlijk vind ik het als het een stilzwijgende afspraak is dat je ieder weekend samen bent, niet meer te beschouwen als een afspraak op dezelfde manier als dat je eenmalig met iemand afspreekt. Ik denk dat je die definitie misschien ook wat in je eigen voordeel uitlegt (wat ik vanuit je gevoel geredeneerd wel kan volgen, maar rationeel niet terecht vind). Dat zou dan betekenen dat hij nooit meer iets in een weekend kan plannen. Hij heeft dan altijd met jou 'afgesproken' immers. Dat zou ik zelf teveel gevraagd vinden. Ik snap wel dat je het zo voelt, overigens maar in dit soort situaties mag het gevoel van de 1 niet tot onredelijke beperking van de ander leiden, is mijn mening. (Maar dat maakt niet jouw gevoel onredelijk, gevoelens zijn nooit onredelijk, alleen gedrag kan dat zijn).
Fijn dat je wel een gevuld leven hebt. Als dat je geen voldoende afleiding biedt zou ik je graag het boek 'the power of now' (is ook een NL versie maar weet niet hoe die heet) aanraden. Dat heeft alles te maken met meer in het moment leven, op je omgeving gericht zijn i.p.v. je gedachten. Ik heb heel veel aan dat boek gehad. Misschien is het zinnig voor je. Dat je gewoon 100% met dat moment en waar je op dat moment bent bezig kunt zijn dat lijkt me dan wel belangrijk voor jou, of niet? 2 HBO opleidingen lijkt me best zwaar trouwens. R-e-s-p-e-c-t!
zondag 10 februari 2008 om 01:56
Missy ik herken dit. Ik was zo'n 10 jaar geleden in een relatie ook op die manier bezig. Natuurlijk kan jij er weinig aan doen dat je zo reageert maar voor je vriend is het een enorme belasting. Mijn grote liefde is na 2 jaar bij mij weggegaan 
Hij kon het gewoon niet aan. Ik snap het. Uit jouw verhaal blijkt wel dat jouw vriend met je meedenkt/voelt. Dat lijkt me prettig.
Tijdens je emotionele buien zal het moeilijk zijn maar probeer te onthouden dat als je de relatie wil houden ook rekening met zijn gevoelens zal moeten houden. Probeer hem toch, zo nu en dan, te ontlasten.
Ook in mijn laatste relatie dacht ik steeds: Als het geheim uitkomt dan wil hij me niet meer, ben ik niet goed genoeg. Ik kon er niet met hem over praten. Helaas klopte het ook. Het was gelijk "bye bye". Er zal echter vast nog iemand zijn die wel 100% voor me gaat omdat ik een leuke meid ben, maar inderdaad wel met ellenlange gebruiksaanwijzing.
Hij kon het gewoon niet aan. Ik snap het. Uit jouw verhaal blijkt wel dat jouw vriend met je meedenkt/voelt. Dat lijkt me prettig.Tijdens je emotionele buien zal het moeilijk zijn maar probeer te onthouden dat als je de relatie wil houden ook rekening met zijn gevoelens zal moeten houden. Probeer hem toch, zo nu en dan, te ontlasten.
Ook in mijn laatste relatie dacht ik steeds: Als het geheim uitkomt dan wil hij me niet meer, ben ik niet goed genoeg. Ik kon er niet met hem over praten. Helaas klopte het ook. Het was gelijk "bye bye". Er zal echter vast nog iemand zijn die wel 100% voor me gaat omdat ik een leuke meid ben, maar inderdaad wel met ellenlange gebruiksaanwijzing.
zondag 10 februari 2008 om 02:44
quote:missy_2 schreef op 29 januari 2008 @ 14:22:
Mijn vriend en ik hebben nu paar maanden iets met elkaar. Vorige week is hij erachter gekomen, ik vertelde het hem omdat ik dacht dat hij 't wel aankon, dat ik af en toe zelfmoordideeën heb, omdat ik een zware depressie heb. Verder snijd ik mezelf en hij zag dat toen voor het eerst.
Zijn reactie was eerst heel zwaar, omdat hij me compleet ging negeren. Ik ben toen weggegaan, maar hij kwam achter me aan lopen (nadat hij me dus een uur genegeerd had). Hij zei huilend dat hij niet wist hoe hij hiermee om moest gaan en dat hij niet kon begrijpen waarom ik mezelf dit aandeed en hem ook.
Ik ben weer met hem meegegaan naar huis en toen hebben we samen erg gehuild. Hij is zich doodgeschrokken dat ik soms het leven niet meer zie zitten en dan een eind eraan wil maken. Hij is ook erg bang dat ik het doe.
Maar ik heb hem die avond ook gezegd: ik hou vreselijk veel van jou, en zou je dat nooit aandoen en meer mensen in mijn omgeving wil ik dat niet aandoen. Ik wil jou niet kwijt en doe erg m'n best te veranderen. Jij maakt me gelukkig en bij jou voel ik me wel blij! Onthoud dat goed.
Door de laatste zinnen leg je (onbedoeld) een enorme druk op zijn schouders. Hij kan dit opvatten/ voelen als: Ik moet wel bij haar blijven want anders is ze niet gelukkig en wordt alles erger, misschien maakt ze er dan wel een einde aan.
Nogmaals dat kán. Dat kan ik me namelijk ook heel goed voorstellen.
Voor iemand die dit zelf niet kent kan dit idd heel erg schrikken zijn of gewoon te veel.
Daardoor ben jij niet slecht maar hij ook niet.....
Meis het geluk en de warmte die jij zo zoekt en nodig hebt, en verdient mag je toch echt in jezelf gaan zoeken. Ik weet het, het is verdomd moeilijk! En je hoeft het ook zeker niet alleen te doen, maar je hebt nu even krachtige en stabiele mensen nodig.
Kan hij je wél bijstaan, dan is dat fijn maar lukt hem dat niet dan is dat voor jullie beide heel erg kloten maar wel eerlijk.
Want weet je? Jij komt er wel, je zult keihard aan de slag moeten en misschien heb jij wel alle kracht en energie voor jezelf nodig!! En is een relatie net ff een stapje voor later?
Ik herken je verhaal helemaal en heb van de mensen om mij heen
geleerd hoe zij het toen ervaren hebben. Later heb ik aan de andere kant gestaan ( vriendin was enorm depressief, suicidaal) en toen heb ik die onmacht en druk heel erg gevoeld en ondanks dat ik het zelf had meegemaakt heb ik me toch af en toe enorm zorgen gemaakt.
Meid nogmaals ik veroordeel je niet en je bent het zeker waard! Je bent al bezig in therapie, das al heel erg knap! Mag je zeker enorm, trots op zijn.
dikke voor jou!
Mijn vriend en ik hebben nu paar maanden iets met elkaar. Vorige week is hij erachter gekomen, ik vertelde het hem omdat ik dacht dat hij 't wel aankon, dat ik af en toe zelfmoordideeën heb, omdat ik een zware depressie heb. Verder snijd ik mezelf en hij zag dat toen voor het eerst.
Zijn reactie was eerst heel zwaar, omdat hij me compleet ging negeren. Ik ben toen weggegaan, maar hij kwam achter me aan lopen (nadat hij me dus een uur genegeerd had). Hij zei huilend dat hij niet wist hoe hij hiermee om moest gaan en dat hij niet kon begrijpen waarom ik mezelf dit aandeed en hem ook.
Ik ben weer met hem meegegaan naar huis en toen hebben we samen erg gehuild. Hij is zich doodgeschrokken dat ik soms het leven niet meer zie zitten en dan een eind eraan wil maken. Hij is ook erg bang dat ik het doe.
Maar ik heb hem die avond ook gezegd: ik hou vreselijk veel van jou, en zou je dat nooit aandoen en meer mensen in mijn omgeving wil ik dat niet aandoen. Ik wil jou niet kwijt en doe erg m'n best te veranderen. Jij maakt me gelukkig en bij jou voel ik me wel blij! Onthoud dat goed.
Door de laatste zinnen leg je (onbedoeld) een enorme druk op zijn schouders. Hij kan dit opvatten/ voelen als: Ik moet wel bij haar blijven want anders is ze niet gelukkig en wordt alles erger, misschien maakt ze er dan wel een einde aan.
Nogmaals dat kán. Dat kan ik me namelijk ook heel goed voorstellen.
Voor iemand die dit zelf niet kent kan dit idd heel erg schrikken zijn of gewoon te veel.
Daardoor ben jij niet slecht maar hij ook niet.....
Meis het geluk en de warmte die jij zo zoekt en nodig hebt, en verdient mag je toch echt in jezelf gaan zoeken. Ik weet het, het is verdomd moeilijk! En je hoeft het ook zeker niet alleen te doen, maar je hebt nu even krachtige en stabiele mensen nodig.
Kan hij je wél bijstaan, dan is dat fijn maar lukt hem dat niet dan is dat voor jullie beide heel erg kloten maar wel eerlijk.
Want weet je? Jij komt er wel, je zult keihard aan de slag moeten en misschien heb jij wel alle kracht en energie voor jezelf nodig!! En is een relatie net ff een stapje voor later?
Ik herken je verhaal helemaal en heb van de mensen om mij heen
geleerd hoe zij het toen ervaren hebben. Later heb ik aan de andere kant gestaan ( vriendin was enorm depressief, suicidaal) en toen heb ik die onmacht en druk heel erg gevoeld en ondanks dat ik het zelf had meegemaakt heb ik me toch af en toe enorm zorgen gemaakt.
Meid nogmaals ik veroordeel je niet en je bent het zeker waard! Je bent al bezig in therapie, das al heel erg knap! Mag je zeker enorm, trots op zijn.
dikke voor jou!
