Is scheiden verstandig?

Verliefdheid op iemand anders dan je eigen man kan je zicht op je relatie dusdanig vertroebelen, dat je daar beter geen beslissingen op kunt baseren. En denk nou eens zelf na: een jongen van 23, kan die een goede inschatting maken of hij met een vrouw die al een half leven achter zich heeft, verder wil? Natuurlijk, hij is heel verstandig en volwassen voor zijn leeftijd enz. En uiteraard zijn er relaties met veel leeftijdsverschil die goed gaan. Maar nog veel meer die niet goed gaan, of waarbij de jongere van het stel toch veel onvolwassen trekjes blijkt te hebben.



Ik zou zeggen, probeer je huwelijk nieuw leven in te blazen zonder een derde als complicerende factor. Kijk of de liefde nog terug te krijgen is. Maar als je eigenlijk al besloten hebt dat je daar geen zin in hebt, dan kun je maar beter scheiden, je man verdient ook iemand die van hem houdt.

In dat geval zou ik zeggen: steek al je energie eerst eens in je huwelijk!



Makkelijker gezegd dan gedaan, maar wees realistisch. Een eind aan je huwelijk maken kan volgend jaar of over twee jaar ook nog, je huwelijk redden kan alleen nu. Ik maak op uit je verhaal dat je geen relatie hebt met die jongen, daar kun je toch geen scheiding voor aangaan?



Echt, veel huwelijken zijn prima te redden, als er van beide kanten maar energie in gestoken wordt. Je zult ooit toch van elkaar gehouden hebben, anders was je niet getrouwd en hadden jullie geen kinderen gekregen. Als je nou eens probeert terug te vinden waarom jullie van elkaar hielden, desnoods met hulp van een therapeut.

Helemaal eens met Wen, je hebt nu de kans om aan je huwelijk te werken. Ik zou het niet zo snel opgeven, heb je er al met je man over gepraat? Hoe denkt hij erover?

Ik wou dat ik je advies kon geven maar ik vermoed dat je zelf het meerendeel al bedacht hebt. Dat verliefdheid altijd heel leuk en bijzonder voelt en dat dat niet vergeleken kan worden met gevoelens voor iemand met wie je al lang samen bent. Dat er kinderen in het spel zijn. Alle praktische en financiele bezwaren enz.



Ik begrijp hoe je je voelt. Ik heb zelf een turbulent jaar achter de rug en de dingen worden eindelijk duidelijker maar het heeft een hoop bloed, zweet en tranen gekost . Hier ook een enorme relatiedip, al jaren trouwens ondanks dat we erg goed met elkaar overweg kunnen en veel van elkaar houden. En ook een kind. Een jaar geleden heb ik er in alle openheid voor gekozen een tijd alleen met mijzelf en wat ik wilde bezig te zijn.



Ik ben verliefd geworden op een ander later dat jaar, ook een jongere man. Veel van de situatie geleerd, ontzettend gegroeid uberhaupt dit jaar. Mijn man heeft toendertijd geaccepteerd dat ik niet anders kon dan voor mijzelf kiezen en begreep het ook heel goed. Grappig genoeg is het ook een enorme wake up call voor hem geweest, hij is gaan begrijpen, echt begrijpen, wat ik miste juist omdat hij mij niet langer meer vanzelfsprekend "had".



We zijn altijd eerlijk en open blijven praten, zijn liefdevol met elkaar om blijven gaan als vrienden met het idee dat we het misschien toch ooit weer zouden kunnen oppakken juist omdat we wel heel veel van elkaar houden. En dat is nu aan het gebeuren en ik ben heel dankbaar dat het zo heeft mogen lopen.



Ik weet niet of je het idee hebt dat er nog iets te redden valt in je huwelijk. Ik begrijp het "niet goed, niet slecht". Ik werd zelf gek van die matheid, vooral omdat ik gewoon zo niet ben en mijn man dacht dat dat nou eenmaal zo ging. Hij is daarin enorm veranderd, hij is gaan begrijpen dat je zelf verantwoordelijk bent voor de staat van je relatie en dat je daar wat aan kunt doen ipv toekijken hoe het zich verder negatief ontwikkelt.



Misschien zou een tijd voor jezelf kiezen een goede oplossing kunnen zijn zoals bij mij. Ik weet niet hoe je partner hier verder in staat en of hij weet van je verliefdheid. Scheiden hoeft niet per se de beste oplossing te zijn voor de leegte die je ervaart in je huwelijk. Ik denk dat dat alleen wel heel erg afhankelijk is van of jij en je man bereid zijn om dingen overhoop te gooien en elkaar opnieuw te leren kennen en zien. Je bent immers ooit op hem verliefd geworden, die man zit er hoogstwaarschijnlijk nog steeds in. Mocht je dat samen weer terug kunnen vinden, die echte verbondenheid en intimiteit, dan zou dat voor iedereen heel fijn zijn.

Hoi.. Je zegt dat je eigenlijk een saai huwelijk hebt. Ik ben ook 16 getrouwd geweest en ik ben nu 36. Maar mijn huwelijk was met veel geweld en bedreigingen. Ik wou dat ik dan zo'n huwelijk als jij had. Doordat ik thuis een hele hoop mistte ging ik dat bij andere zoeken en werd ik "verliefd"op iemand van 21. In het begin alles leuk maar ik was nog bij mijn man. Hij hield er zelf ook iemand op na dus schuldigvoelde ik me niet.. Na veel praten met hem en ook andere heb ik eindelijk te stap durfde te nemen om bij mijn man weg te gaan. Met een paar tassen kleding ben ik uiteindelijk gevlucht want anders zou hij me toch niet laten gaan. Dit is nu 16 maanden geleden.

Kijkals je in zo'n situatie zat zou ik zeggen ga.. Maar ga eens goed met elkaar praten en ga weer proberen verliefd op je man te worden.. Doorbreek de sleur en dan zal je zien dat je huwelijk lang nog nhiet zo slecht is..



Groetjes Jolanda

Ik zie geen enkele reden waarom je zou moeten scheiden. Je zegt dat je huwelijk wat saai is, ja da's niet zo raar na 16 jr. De bedoeling is dan dat je moeite doet om tot een diepere laag te komen in je relatie. Het is het makkelijkst om verliefd te worden op een ander. Als je gaat scheiden en je gaat verder met deze knul zit je over een paar jaar weer in exact dezelfde omstandigheden want zo gaat het nu eenmaal. Alleen heb je dan je kinderen en je ex onherstelbare schade toegebracht

Scheiden is verstandig als je op dood spoor zit samen. En er geen enkel uitzicht is op verbetering. Je man kan wel niet willen scheiden en je kinderen willen dat natuurlijk zeker nooit. Maar als vanuit jouw binnenste steeds het gevoel omhoog blijft komen dat je je man weliswaar een goeie vent vindt, maar dat hij voor JOU zijn aantrekkingskracht heeft verloren, dan kun je beter eerlijk naar je gevoel luisteren.



Wat goed helpt is jezelf af te vragen: als hij nou morgen een ander zou hebben en bij mij weg zou gaan, ben ik dan eigenlijk stilletjes blij dat HIJ mijn probleem oplost? Als het antwoord 'ja' is, dan weet je dus dat nu alleen je angst (en misschien schuldgevoel, of loyaliteit je belemmert om eerlijk toe te geven dat je zonder hem verder wilt). In dat geval moet je moedig zijn en je verantwoordelijkheid nemen om ZELF te beslissen.



Ooit maakte ik hetzelfde mee. Ik werd verliefd op een jongere man, maar dat werd natuurlijk niets, hij gaf me bevestiging die ik niet meer thuis vond, en daar viel ik voor. Ik wachtte en hoopte dat mijn huwelijk zou verbeteren en ik stelde enge beslissingen uit, we 'werkten' er zelfs nog een poos aan en even leek het te helpen. Maar na een tijdje vielen we terug in het gevoel van 'eigenlijk is de relatiekoek gewoon op'. Ik dacht nog steeds in al mijn angst en twijfel zelf te kunnen blijven kiezen ALS ik het ooit zou gaan durven. Toen HIJ uiteindelijk de relatie verbrak, was ik een week in paniek. Er was ineens geen keuze meer!! En daarna trad de opluchting in, dat hij voor mij had besloten en dat het de goede keuze was, ondanks alles. Ik ben er veel gelukkiger door geworden. En niet alleen ik, maar hij ook en onze kinderen ook.



Daarom adviseer ik je: wees maar liever nu eerlijk en luister naar je echte gevoelens. Ze liegen namelijk meestal niet.



Denk hierbij vooral niet aan die 23 jarige vriend! Dit leidt zelden tot iets blijvends en mag ook je reden niet zijn. Als hij er niet zou zijn, voelde je dan hetzelfde: de behoefte om zonder je man verder te gaan?

Realiseer je dat iemand die bij je past op je 20e gewoon wel eens helemaal niet meer je type kan zijn op je 36e. Mensen groeien nu eenmaal, en soms is dat uit elkaar. Je hebt elkaar weinig meer te melden, nooit de slappe lach samen, geen zin meer om met zijn tweetjes wat leuks te ondernemen, misschien geen trek meer in seks met elkaar...Dan kun je uit loyaliteit bij elkaar blijven of voor de kinderen en meestal doen mensen dat ook een poosje. En meestal scheiden ze uiteindelijk toch. Bij mij was dat vijf jaar later pas....vijf jaren vol 'proberen' en 'werken aan', resultaat nul.



Schaam je dus niet als je het echt zo voelt, maar zorg WEL dat je motieven om te willen scheiden zuiver zijn. Vanuit jezelf dus. Ervan uitgaand dat je alleen gaat wonen, 23-jarig vriendje misschien zult verliezen zodra je beschikbaar bent (want dan ineens wordt het bedreigend voor hem). En dat je volwassen genoeg bent om op een eerlijke manier afscheid te nemen van je man zonder te wachten op een besluit van buitenaf. Als je dat allemaal voelt, dan denk ik niet dat je besluit verkeerd zou zijn.

Je moet namelijk alleen niet scheiden als je werkelijk een toekomst ziet, waar je nog echt zin in hebt en graag in wilt investeren....



Moeilijk he?

Tricolore schreef op 22 augustus 2007 @ 15:01:

Wat goed helpt is jezelf af te vragen: als hij nou morgen een ander zou hebben en bij mij weg zou gaan, ben ik dan eigenlijk stilletjes blij dat HIJ mijn probleem oplost? Als het antwoord 'ja' is, dan weet je dus dat nu alleen je angst (en misschien schuldgevoel, of loyaliteit je belemmert om eerlijk toe te geven dat je zonder hem verder wilt). In dat geval moet je moedig zijn en je verantwoordelijkheid nemen om ZELF te beslissen.

Even hierop reageren:

Zelf heb ik ook in die situatie gezeten, mijn antwoord was op dat moment 'ja' (overigens speelde bij mij geen verliefdheid op een ander mee). Toch heb ik toen al mijn energie in mijn relatie gestoken, omdat ik het toch zonde vond om al die jaren weg te gooien. Verstandelijk wist ik dat ik een fijne vent had, maar het gevoel zat ver weg. Dat is heel langzaam weer naar boven gekomen, door weer aandacht aan elkaar te besteden, door de sleur te doorbreken, en zoals Meds het zo mooi zegt, te proberen die diepere laag aan te boren. Nu zijn we een paar jaar verder, en wat bén ik blij dat ik toen niet naar mijn gevoel van dat moment geluisterd heb.



Het vergt wel investeringen van twee kanten, maar je zegt dat je man niet wil scheiden. Dan moet ook hij er moeite voor willen doen.



De koek kan best eens op zijn, maar je hebt twee kinderen, en bent toch ook niet voor niets zolang samen. Gooi niet zomaar de handdoek in de ring als het een tijdje niet zo lekker loopt.



Misschien ben ik wel heel ouderwets hierin, maar ik vind dat als je voor elkaar kiest door kinderen te krijgen, dat je dan ook een vergaande verantwoordelijkheid hebt om aan je relatie te werken.

Wen, ik ben het hier in de basis mee eens hoor. Zo ouderwets was ik dus zelf ook. Ik ben 22 jaar samen geweest met mijn man, ook veelal om de kinderen uiteindelijk. Maar die laatste vijf jaren knokken door ons beiden toonden uiteindelijk aan dat mijn gevoel vanaf het eerste moment niet verkeerd was geweest. Ik had er alleen vijf jaar tegen geknokt. De moeite waard als je samen kinderen hebt, maar soms helpt het gewoon niet meer. Ik ben blij voor je dat dat bij jou anders liep! Opgeven van je leven na 22 jaar is namelijk niet zo makkelijk, weet ik uit ervaring..

Ik heb hetzelfde ervaren als Wen. Als mijn man een tijd terug had gezegd dat het wat hem betreft klaar was, was het een opluchting geweest. Dat heb ik me toendertijd ook bedacht. Maar tegelijkertijd had ik heel sterk het gevoel dat er veel meer in onze relatie zat, alleen kwam het er echt niet uit.



In dat opzicht ben ik heel blij dat ik heb leren loslaten en misschien nog wel belangrijker, soms gewoon eens een tijd geen conclusies willen trekken.

Tricolore, soms gaat het ook echt niet meer. Soms blijkt de koek gewoon definitief op te zijn, en je hoeft jezelf ook niet de rest van je leven te veroordelen tot een ongelukkige relatie alleen omdat je er ooit voor gekozen hebt. Je hebt er in ieder geval voor gevochten. En in sommige relaties (mishandeling, grote ongelijkheid e.d.) is vechten niet eens de moeite waard.



Relatieland heeft een bijzonder grillig landschap.

Ik zou er open en eerlijk over praten en SAMEN eruit komen wat het beste is voor JULLIE.