Relaties
alle pijlers
Je alleen voelen, vooral als single zijnde
zondag 19 augustus 2007 om 16:03
Ik lees veel mee op dit forum, maar heb nog nooit iets gepost. Mocht dit onderwerp volgens jullie toch ergens anders bij horen of al veelvuldig zijn gepost dan bij deze alvast mijn excuses. Ik hoop toch dat jullie de moeite willen nemen om je lichtje hierover te laten schijnen en mij hierin willen adviseren.
Ik heb heel kort iets met een jongen gehad, maar al vanaf de eerste seconde dat we elkaar weer zagen voelde het voor mij heel goed en vertrouwd. Niets leek erop dat het maar zo kort zo duren (zes weken). Paar jaar geleden zijn wij al eens collega's geweest op ons bijbaantje maar doordat wij allebei toen een eigen relatie hadden hebben we elkaar nauwelijks gesproken. We hebben elkaar daarna ook jaren niet gezien of gesproken.
Hij zit zelf met teveel emotionele bagage en moet dit voor zichzelf verwerken. Hij is alleen te bang om daadwerkelijk een afspraak te maken bij een psycholoog/therapeut. Zelf zit ik al een paar maanden bij een gestalttherapeut en ik moet zeggen dat het voor mij wel werkt. Hij loopt er zelf al jaren met onrust in zijn lijf en hoofd, maar zolang hij niet de daad bij het woord voegt gaat er niets veranderen. Hij geeft zelf aan dat hij mij helemaal geweldig vindt en blij is dat ik in z'n leven ben gekomen/dat ie mij kent, maar dat hij niet snel verliefd wordt. En ja, dat laatste is toch best belangrijk wil je een relatie hebben met iemand. We hebben er uiteindelijk een punt achtergezet, omdat ik niet wil dat ik alleen interessant ben als hij het moeilijk heeft en als het goed met hem gaat, dat hij gaat feesten met z'n vrienden.
Tijdens deze relatie voelde ik me super omdat ik wist dat er iemand voor me was en om me gaf. Maar nu het voorbij is voel ik me heel erg alleen. En daarmee bedoel ik niet eenzaam, want ik heb genoeg vriendinnen die ik kan bellen en mee af kan spreken. Helaas zijn ze allemaal gesetteld, waardoor ze niet altijd kunnen en dat versterkt het alleen-zijn alleen maar meer. Ik weet dat het gras bij de buren niet groener is, maar de gedachte dat ze gezellig bij hun vriend zijn maakt me verdrietig.
Ik ben niet iemand die 24/7 een vriend om zich moet hebben (ik hecht veel waarde aan m'n eigen leven), maar die arm om je heen of die ene knuffel kan wel zo opbeurend werken. Als ik met vriendinnen heb afgesproken is het op dat moment supergezellig en geniet ik vollop, maar het moment van weer naar huis gaan, wetende dat er een leeg huis met dito bed wacht, stemt me dan weer somber. Ik ben ook niet iemand die makkelijk contact maakt met anderen (ik werk er wel aan, maar dat gaat langzaaaaam).Wie herkent deze situatie?
Lang verhaal, misschien hier en daar van de hak op de tak, maar 't lucht wel op
Alvast bedankt voor 't lezen,
Babs
Ik heb heel kort iets met een jongen gehad, maar al vanaf de eerste seconde dat we elkaar weer zagen voelde het voor mij heel goed en vertrouwd. Niets leek erop dat het maar zo kort zo duren (zes weken). Paar jaar geleden zijn wij al eens collega's geweest op ons bijbaantje maar doordat wij allebei toen een eigen relatie hadden hebben we elkaar nauwelijks gesproken. We hebben elkaar daarna ook jaren niet gezien of gesproken.
Hij zit zelf met teveel emotionele bagage en moet dit voor zichzelf verwerken. Hij is alleen te bang om daadwerkelijk een afspraak te maken bij een psycholoog/therapeut. Zelf zit ik al een paar maanden bij een gestalttherapeut en ik moet zeggen dat het voor mij wel werkt. Hij loopt er zelf al jaren met onrust in zijn lijf en hoofd, maar zolang hij niet de daad bij het woord voegt gaat er niets veranderen. Hij geeft zelf aan dat hij mij helemaal geweldig vindt en blij is dat ik in z'n leven ben gekomen/dat ie mij kent, maar dat hij niet snel verliefd wordt. En ja, dat laatste is toch best belangrijk wil je een relatie hebben met iemand. We hebben er uiteindelijk een punt achtergezet, omdat ik niet wil dat ik alleen interessant ben als hij het moeilijk heeft en als het goed met hem gaat, dat hij gaat feesten met z'n vrienden.
Tijdens deze relatie voelde ik me super omdat ik wist dat er iemand voor me was en om me gaf. Maar nu het voorbij is voel ik me heel erg alleen. En daarmee bedoel ik niet eenzaam, want ik heb genoeg vriendinnen die ik kan bellen en mee af kan spreken. Helaas zijn ze allemaal gesetteld, waardoor ze niet altijd kunnen en dat versterkt het alleen-zijn alleen maar meer. Ik weet dat het gras bij de buren niet groener is, maar de gedachte dat ze gezellig bij hun vriend zijn maakt me verdrietig.
Ik ben niet iemand die 24/7 een vriend om zich moet hebben (ik hecht veel waarde aan m'n eigen leven), maar die arm om je heen of die ene knuffel kan wel zo opbeurend werken. Als ik met vriendinnen heb afgesproken is het op dat moment supergezellig en geniet ik vollop, maar het moment van weer naar huis gaan, wetende dat er een leeg huis met dito bed wacht, stemt me dan weer somber. Ik ben ook niet iemand die makkelijk contact maakt met anderen (ik werk er wel aan, maar dat gaat langzaaaaam).Wie herkent deze situatie?
Lang verhaal, misschien hier en daar van de hak op de tak, maar 't lucht wel op
Alvast bedankt voor 't lezen,
Babs
zondag 19 augustus 2007 om 18:02
Hé Babs,
Ja, ik herken het wel een beetje hoor en kom daar ook eerlijk voor uit.
Niet dat ik zozeer het erg vind alleen te zijn en niet wanhopig ben, maar meer de welbekende "knuffel en arm om je heen"...dat mis ik ook wel hoor.
De meeste vrienden in mijn omgeving zijn ook gesetteld, en ja...dat steekt weleens. De meeste moeite heb ik met alleen thuiskomen, je verhaal dan niet kwijt kunnen na een dagje werken, alleen eten, alleen slapen...eigenlijk hetzelfde gevoel wat jij hebt. Voor de rest kan ik het prima redden, heb leuke mensen om me heen. Maar toch hè?
Zo zie je....je bent écht niet de enige hoor en hoop dat je een leuke vent aan de haak slaat.
Wat voor een advies zou ik je moeten geven trouwens?
Xan
Ja, ik herken het wel een beetje hoor en kom daar ook eerlijk voor uit.
Niet dat ik zozeer het erg vind alleen te zijn en niet wanhopig ben, maar meer de welbekende "knuffel en arm om je heen"...dat mis ik ook wel hoor.
De meeste vrienden in mijn omgeving zijn ook gesetteld, en ja...dat steekt weleens. De meeste moeite heb ik met alleen thuiskomen, je verhaal dan niet kwijt kunnen na een dagje werken, alleen eten, alleen slapen...eigenlijk hetzelfde gevoel wat jij hebt. Voor de rest kan ik het prima redden, heb leuke mensen om me heen. Maar toch hè?
Zo zie je....je bent écht niet de enige hoor en hoop dat je een leuke vent aan de haak slaat.
Wat voor een advies zou ik je moeten geven trouwens?
Xan
zondag 19 augustus 2007 om 18:21
Hai Babs,
Hééél herkenbaar. Voor mij geldt precies hetzelfde. En ook ik heb genoeg leuke en lieve vrienden om me heen waar ik veel plezier mee heb, maar het zijn die momenten dat je alleen naar huis moet die soms zo rot zijn wetende dat je de rest van de avond alleen moet doorbrengen zonder aanspraak.
Advies is hier denk ik niet ter sprake. We zullen moeten afwachten totdat we een leuke partner tegen het lijf lopen denk ik...
Groetjes van Smurfje75
Hééél herkenbaar. Voor mij geldt precies hetzelfde. En ook ik heb genoeg leuke en lieve vrienden om me heen waar ik veel plezier mee heb, maar het zijn die momenten dat je alleen naar huis moet die soms zo rot zijn wetende dat je de rest van de avond alleen moet doorbrengen zonder aanspraak.
Advies is hier denk ik niet ter sprake. We zullen moeten afwachten totdat we een leuke partner tegen het lijf lopen denk ik...
Groetjes van Smurfje75
zondag 19 augustus 2007 om 19:53
Xander en smurfje, heel erg bedankt voor jullie reactie! Fijn dat jullie je hierin herkennen en dit ook uitspreken. Voel ik me toch niet zo alleen met dat gevoel Bij mensen om mij heen bespeur ik toch zo'n gevoel van: 'ach joh, er zijn meer vissen in de zee'. Ja, dat weet ik ook wel, maar die wil ik niet. Ik wil alleen die ene.
Wat dat advies betreft wat ik vroeg: dat was meer met betrekking tot die ex, maar het antwoord daarop weet ik zelf eigenlijk ook wel. Verstand zegt lekker laten gaan, je verdient beter, maar het gevoel schreeuwt nee! Het was zo leuk, gezellig en knus samen *zucht*. Is wel lastig allemaal...
Nogmaals, bedankt voor de reacties!
Bij mensen om mij heen bespeur ik toch zo'n gevoel van: 'ach joh, er zijn meer vissen in de zee'. Ja, dat weet ik ook wel, maar die wil ik niet. Ik wil alleen die ene. Wat dat advies betreft wat ik vroeg: dat was meer met betrekking tot die ex, maar het antwoord daarop weet ik zelf eigenlijk ook wel. Verstand zegt lekker laten gaan, je verdient beter, maar het gevoel schreeuwt nee! Het was zo leuk, gezellig en knus samen *zucht*. Is wel lastig allemaal...
Nogmaals, bedankt voor de reacties!
zondag 19 augustus 2007 om 20:37
Geen dank Babs, graag gedaan!
Mijn verstand en gevoel lopen ook weleens door elkaar hoor...best moeilijk. Ook een vriendinnetje ooit eens laten gaan uit verstandelijk oogpunt. Gevoel was dat ik nog ontzettend van haar hield....zuchtttt ja!
En als je je weer eens alleen voelt....kom nog eens terug...hier kan je altijd je ei kwijt.
Groetjes!
Mijn verstand en gevoel lopen ook weleens door elkaar hoor...best moeilijk. Ook een vriendinnetje ooit eens laten gaan uit verstandelijk oogpunt. Gevoel was dat ik nog ontzettend van haar hield....zuchtttt ja!
En als je je weer eens alleen voelt....kom nog eens terug...hier kan je altijd je ei kwijt.
Groetjes!
vrijdag 24 augustus 2007 om 09:07
Ja, dubbel. ik herken het absoluut. Heb het ook wel eens zo af en toe. Als ik dan een hele zaterdag alleen ben geweest en dan zondag weer; dan voel ik me zielig en alleen. Maar vaak genoeg geniet ik me ook suf van het vrije gevoel en de rust.
Ikm heb sinds kort na een lange periode alleen weer een relatie. Ik voel me super en ben er ook erg blij mee. Wil het liefst ook constant bij hem zijn. Maar een vriendje ' kost' ook veel tijd. En soms moet ik ook weer echt even alleen zijn.
Natuurlijk kom je die geweldige kerel tegen en tot die tijd; geniet ook maar een beetje van die vrijheid en rust.
Ikm heb sinds kort na een lange periode alleen weer een relatie. Ik voel me super en ben er ook erg blij mee. Wil het liefst ook constant bij hem zijn. Maar een vriendje ' kost' ook veel tijd. En soms moet ik ook weer echt even alleen zijn.
Natuurlijk kom je die geweldige kerel tegen en tot die tijd; geniet ook maar een beetje van die vrijheid en rust.
vrijdag 24 augustus 2007 om 09:34
Hoi Noeri,
Bedankt voor je reactie! Het is wel zo hoor wat je zegt, dat ik die leuke kerel vanzelf wel tegen kom. De ene keer heb ik er meer geduld voor dan de andere keer, maar dat is menselijk natuurlijk. Niemand is hier om alleen te blijven.
Ik blijf lekker om me heen kijken en wie weet... Tot die tijd geniet ik van m'n rust
Groetjes!
Bedankt voor je reactie! Het is wel zo hoor wat je zegt, dat ik die leuke kerel vanzelf wel tegen kom. De ene keer heb ik er meer geduld voor dan de andere keer, maar dat is menselijk natuurlijk. Niemand is hier om alleen te blijven.
Ik blijf lekker om me heen kijken en wie weet... Tot die tijd geniet ik van m'n rust
Groetjes!
donderdag 6 september 2007 om 09:40
Hallo Babsie,
Ik herken je verhaal enorm. Ook ik heb een korte relatie verbroken met een man omdat hij nog teveel emotionele baggage heeft. Hij is net uit een relatie van 7 jaar, kindje van 3,5 jaar en toen ik hem leerde kennen was hij net een maand of 3/4 vrijgezel.
De klik tussen mij en mijn ex is enorm, gevoel is ook nog aanwezig maar toch kan het niet. En dat doet pijn en moet slijten.
Ik heb net als jij een leuke baan, leuke vriendinnen, een leuk huisje maar ook net als jij en andere die reageren op je topic voel ik het ALLEEN zijn als ik thuis kom. Na een dag werken thuiskomen in een leeg huis. Nou heb ik wel een mauwende kat hahaha..
Hoe is het nu met je?
Ik herken je verhaal enorm. Ook ik heb een korte relatie verbroken met een man omdat hij nog teveel emotionele baggage heeft. Hij is net uit een relatie van 7 jaar, kindje van 3,5 jaar en toen ik hem leerde kennen was hij net een maand of 3/4 vrijgezel.
De klik tussen mij en mijn ex is enorm, gevoel is ook nog aanwezig maar toch kan het niet. En dat doet pijn en moet slijten.
Ik heb net als jij een leuke baan, leuke vriendinnen, een leuk huisje maar ook net als jij en andere die reageren op je topic voel ik het ALLEEN zijn als ik thuis kom. Na een dag werken thuiskomen in een leeg huis. Nou heb ik wel een mauwende kat hahaha..
Hoe is het nu met je?
zondag 9 september 2007 om 21:51
Hoi Babsie en alle anderen!
Ik herken het ook helemaal hoor. Ik ben sinds een tijdje single. Dat we uit elkaar gingen kwam omdat we allebei wat bagage hadden (hebben), waar we niet over konden praten met elkaar. Daar konden we alleen onafhankelijk van elkaar mee aan de slag. Ik heb dat ook gedaan (mbv therapie) en daar ben ik blij om. Hij is, in mijn optiek, wat minder verstandig geweest en had vrij snel een andere relatie. Maargoed, moet hij weten.
Wat me een beetje stoort aan mezelf is dat ik me er verschrikkelijk veel mee bezig hou dat ik vrijgezel ben en dat schijnbaar iedereen om me heen aan het settelen is! En ja, toegegeven, dat zou ik ook wel willen! Maar het moet wel een leuke man zijn; ik heb geen zin om het "voor minder" te doen.... Misschien ben ik te kieskeurig geworden, maar ik denk niet dat ik nog in staat ben tot al te veel poldergedoe.
Dus tsja, advies? Richt je leven verder in hoe je het zelf wilt, doe lekker veel dingen buiten de deur (doe ik ook) en vertrouw erop dat je vanzelf een 'goeie' tegenkomt (doe ik dus ook). Dat lege huis en lege bed is afentoe slikken en ik denk niet dat dat verandert. Mijn remedie is dat ik mijn huis zo prettig mogelijk maak, met dingen die ik leuk / fijn / lekker etc vind. Want ik verdom het dus ook om te gaan zitten wachten tot iemand mijn leven op gaat vullen... Dat dan weer wel!
Veel liefs en sterkte!
Ik herken het ook helemaal hoor. Ik ben sinds een tijdje single. Dat we uit elkaar gingen kwam omdat we allebei wat bagage hadden (hebben), waar we niet over konden praten met elkaar. Daar konden we alleen onafhankelijk van elkaar mee aan de slag. Ik heb dat ook gedaan (mbv therapie) en daar ben ik blij om. Hij is, in mijn optiek, wat minder verstandig geweest en had vrij snel een andere relatie. Maargoed, moet hij weten.
Wat me een beetje stoort aan mezelf is dat ik me er verschrikkelijk veel mee bezig hou dat ik vrijgezel ben en dat schijnbaar iedereen om me heen aan het settelen is! En ja, toegegeven, dat zou ik ook wel willen! Maar het moet wel een leuke man zijn; ik heb geen zin om het "voor minder" te doen.... Misschien ben ik te kieskeurig geworden, maar ik denk niet dat ik nog in staat ben tot al te veel poldergedoe.
Dus tsja, advies? Richt je leven verder in hoe je het zelf wilt, doe lekker veel dingen buiten de deur (doe ik ook) en vertrouw erop dat je vanzelf een 'goeie' tegenkomt (doe ik dus ook). Dat lege huis en lege bed is afentoe slikken en ik denk niet dat dat verandert. Mijn remedie is dat ik mijn huis zo prettig mogelijk maak, met dingen die ik leuk / fijn / lekker etc vind. Want ik verdom het dus ook om te gaan zitten wachten tot iemand mijn leven op gaat vullen... Dat dan weer wel!
Veel liefs en sterkte!
