Relaties
alle pijlers
Je grote liefde..maar toch wil het niet!
dinsdag 4 maart 2008 om 02:01
Wie heeft dat ook; je grote liefde ontmoet, over en weer voelt het veilig en goed. Maar toch botsen de karakters. Toch niet helemaal happy. In hoeverre is het zo dat als je niet helemaal gelukkig bent met jezelf je ook niet gelukkig kan zijn in je relatie? Of mag ik ook best een beetje kritisch zijn en zeggen; Ondanks dat ik heel veel van je hou voel ik me zo niet gelukkig in onze relatie en voel ik me daarom niet echt gelukkig met mezelf? Pff, ik wil hem ook niet veranderen. Ben overal gewoon wat in meegegaan, ik zou wel voldoening vinden zo. Toch niet dus.
Wie heeft afscheid genomen van haar grote liefde omdat diegene haar toch niet gelukkig kon maken (oke, even buiten beschouwing laten dat je jezelf gelukkig moet maken, ik zou ook kunnen zeggen; wie heeft meegemaakt dat haar grote liefde, of liever gezegd die relatie, haar ongelukkig maakte? Wat heb je toen gedaan?
Wie heeft afscheid genomen van haar grote liefde omdat diegene haar toch niet gelukkig kon maken (oke, even buiten beschouwing laten dat je jezelf gelukkig moet maken, ik zou ook kunnen zeggen; wie heeft meegemaakt dat haar grote liefde, of liever gezegd die relatie, haar ongelukkig maakte? Wat heb je toen gedaan?
dinsdag 4 maart 2008 om 03:44
Mijn grote liefde ontmoette ik toen ik vijftien was en toen ik zeventien was kregen we een relatie. Hij was toen al drieëntwintig. Ik kon niet eten, drinken, slapen zonder hem. We stuurden elkaar elke dag een brief (het was 1986 he, dus mailen en SMS-en kon nog niet). Anderhalf jaar hebben we een weekendrelatie gehad en mijn leven begon op vrijdag als we elkaar zagen en eindigde op zondag als we weer uit elkaar moesten zodat hij hier en ik daar naar school kon. Omdat hij er niet zoveel in zag ging ik niet naar de kleinkunstacademie maar naar de PABO, in zijn woonplaats...
Toen gingen we samenwonen en dat was een jaar leuk en daarna helemaal niet leuk meer. Hij was de baas over mij, vond me eigenwijs, niet voldoen op veel punten en de jaren verschil tussen ons gingen meespelen. Ik voelde me niet meer veilig bij hem omdat hij overal een oordeel over had. Ik ging dingen verdraaien, liegen, me anders voordoen dan ik was, om te zorgen dat hij me interessant bleef vinden maar na 3 jaar in totaal was het klaar en op. Hij was dapperder dan ik en maakte het uit.
Ik ben nooit meer zó verliefd geweest, heb nooit mee zó verlangd naar iemand als naar deze man. De prachtigste herinneringen heb ik aan deze drie jaar, hij was mijn allergrootste reuzenliefde en toch denk ik dat het heel goed was om er op een bepaald moment mee te stoppen want er bleef na de verliefdheid helaas, helaas te weinig over om mee door te bouwen.
Rot voor je meid, ik denk dat ik behoorlijk goed begrijp hoe je je voelt.
(f)
Toen gingen we samenwonen en dat was een jaar leuk en daarna helemaal niet leuk meer. Hij was de baas over mij, vond me eigenwijs, niet voldoen op veel punten en de jaren verschil tussen ons gingen meespelen. Ik voelde me niet meer veilig bij hem omdat hij overal een oordeel over had. Ik ging dingen verdraaien, liegen, me anders voordoen dan ik was, om te zorgen dat hij me interessant bleef vinden maar na 3 jaar in totaal was het klaar en op. Hij was dapperder dan ik en maakte het uit.
Ik ben nooit meer zó verliefd geweest, heb nooit mee zó verlangd naar iemand als naar deze man. De prachtigste herinneringen heb ik aan deze drie jaar, hij was mijn allergrootste reuzenliefde en toch denk ik dat het heel goed was om er op een bepaald moment mee te stoppen want er bleef na de verliefdheid helaas, helaas te weinig over om mee door te bouwen.
Rot voor je meid, ik denk dat ik behoorlijk goed begrijp hoe je je voelt.
(f)
dinsdag 4 maart 2008 om 08:27
Ik. Recentelijk. Verliefd op een hele mooie, maar getrouwde man. De aloude klassieker: wil hij wel of niet weg bij zijn vrouw? Dat deel praat ik overigens niet goed, begrijp me goed. Maar de verliefdheid was zo ongelofelijk intens, inderdaad het niveau niet kunnen eten, drinken en slapen en hele beltegoeden aan lieve en stoute smsjes. Zó heftig. Toch heb ik er een streep onder gezet omdat ik ook meende dat een relatie uitzichtloos was op de al dan niet brokstukken van zijn huidige relatie. Dat deed heel veel pijn. Maar naast de verliefdheid was er inderdaad onvoldoende om op verder te kunnen bouwen. Doet het pijn? Jazeker! Maar ik had na zoveel jaar van een naar huwelijk en een afschuwelijke scheiding weer vlinders gevoeld. Mij bemind en geliefd gevoeld. En dat was heel erg prettig. En dat pakt niemand mij meer af.
dinsdag 4 maart 2008 om 08:46
Hmm...ik weet er alles van.
Mijn grote liefde ontmoet toen ik net 20 was. Door een heftige gebeurtenis was ons contact vanaf de eerste dag heel intens en dat is altijd zo gebleven. Drie jaar zijn wij samen geweest. Tijdens die drie jaar waren de gelukkige momenten heel gelukkig maar de ongelukkige momenten enorm ongelukkig. Middelmaat bestond niet, we leefden in uitersten.
De heftige gebeurtenis op onze eerste dag heeft hij nooit kunnen verwerken en daarom vluchtte hij in drugs (extacy, joints en soms coke). Toen ik mij realiseerde dat ik dat gedeelte van zijn gedrag niet kon veranderen, bij ik bij hem weggegaan. Een moeilijke beslissing maar wel de juiste.
Mijn relatie met hem is heel bepalend geweest voor mijn overige relaties. Aan de ene kant wilde ik nooit meer een dergelijke intense relatie, aan de andere kant werden de overige mannen niet goed genoeg bevonden omdat ik ze (onbewust) altijd met Hem vergeleek. Hetzelfde geldt voor hem.
Ondertussen zijn we 15 jaar verder en hebben we sinds twee jaar weer een intensief contact. De tijd van drugs is voorbij, hij is een gesetteled zakenman. Hij is mijn beste vriend, mijn maatje, één van de personen die het meest voor mij betekent. We zijn beiden single maar kiezen er bewust voor om geen relatie met elkaar te hebben. Er zit 800 km tussen ons en we zijn beiden niet bereid om concessies te doen mbt leven en werk.
In moeilijke tijden weten we elkaar te vinden en het is heel fijn om te weten dat hij er altijd voor mij zal zijn.
We maken regelmatig grappen over onszelf en zijn er allebei van overtuigd dat we later ons leven als twee pensionada's samen door zullen brengen.
Hoe moeilijk het ook geweest is...het is goed zo.
Heel veel sterkte Vicky
Mijn grote liefde ontmoet toen ik net 20 was. Door een heftige gebeurtenis was ons contact vanaf de eerste dag heel intens en dat is altijd zo gebleven. Drie jaar zijn wij samen geweest. Tijdens die drie jaar waren de gelukkige momenten heel gelukkig maar de ongelukkige momenten enorm ongelukkig. Middelmaat bestond niet, we leefden in uitersten.
De heftige gebeurtenis op onze eerste dag heeft hij nooit kunnen verwerken en daarom vluchtte hij in drugs (extacy, joints en soms coke). Toen ik mij realiseerde dat ik dat gedeelte van zijn gedrag niet kon veranderen, bij ik bij hem weggegaan. Een moeilijke beslissing maar wel de juiste.
Mijn relatie met hem is heel bepalend geweest voor mijn overige relaties. Aan de ene kant wilde ik nooit meer een dergelijke intense relatie, aan de andere kant werden de overige mannen niet goed genoeg bevonden omdat ik ze (onbewust) altijd met Hem vergeleek. Hetzelfde geldt voor hem.
Ondertussen zijn we 15 jaar verder en hebben we sinds twee jaar weer een intensief contact. De tijd van drugs is voorbij, hij is een gesetteled zakenman. Hij is mijn beste vriend, mijn maatje, één van de personen die het meest voor mij betekent. We zijn beiden single maar kiezen er bewust voor om geen relatie met elkaar te hebben. Er zit 800 km tussen ons en we zijn beiden niet bereid om concessies te doen mbt leven en werk.
In moeilijke tijden weten we elkaar te vinden en het is heel fijn om te weten dat hij er altijd voor mij zal zijn.
We maken regelmatig grappen over onszelf en zijn er allebei van overtuigd dat we later ons leven als twee pensionada's samen door zullen brengen.
Hoe moeilijk het ook geweest is...het is goed zo.
Heel veel sterkte Vicky
dinsdag 4 maart 2008 om 11:55
Ik heb mijn zogenaamde 'grote liefde' ontmoet toen ik 15 was, hij was tien jaar ouder dan ik. Ik was stapelverliefd, dacht dag en nacht aan hem, schreef gedichten, en 'vocht' tegen mijn ouders die me die relatie verboden omdat ze hem geen leuke man vonden. We schreven elkaar vele en hartstochtelijke brieven, omdat we bijna niet bij elkaar konden zijn. Op mijn 21e (toen de leeftijd waarop je volwassen was en kon trouwen zonder toestemming van je ouders) ben ik met hem getrouwd en dat was ook het begin van het samenwonen.
Net zoals bij Eleonora, begon hij vervolgens zich autoritair tegen me te gedragen. Ik kon niets goeds doen in zijn ogen, ik was dom, onhandig, had te kleine borsten (ik moest minstens cup D hebben), enz. Om een lang verhaal kort te maken: ik werd steeds ongelukkiger maar pas op mijn 44e vond ik de moed om te scheiden. De laatste jaren van dat huwelijk was ik een hekel aan hem beginnen te krijgen, en ik voelde me erg opgelucht toen ik eindelijk alleen was (samen met mijn 3 kinderen).
Drie maanden later ontmoette ik mijn huidige man. En van hem pas kan ik zeggen dat hij mijn echte grote liefde is! Hij draagt me op handen, vindt me leuk, lief, mooi, slim, enz. Hij is romantisch, lief, leuk, grappig, ik kan met hem overal over praten en vooral: ik voel me door hem enorm gewaardeerd en bemind. Ik ben van in het begin van onze relatie ontzettend gelukkig met hem, en dat geluksgevoel is iets wat ik in mijn eerste relatie nooit zo gehad heb, ook niet helemaal in het begin. Opnieuw was ik stapelverliefd, ik ging in het weekend altijd met een jubelend hart naar hem toe of wachtte hem op (we woonden ver van elkaar en hebben 3,5 jaar noodgedwongen gelat) en iedere avond hingen we een uur of langer aan de telefoon. De dag dat we eindelijk konden samenwonen, was de gelukkigste van mijn leven.
De liefde die ik voor hem voel is gewoon overweldigend, nog altijd, na 9 jaar.
Kortom: toen ik 16 was dacht ik te weten wat een 'grote liefde' is, maar ik zat er helemaal naast, ik had er geen benul van...
Net zoals bij Eleonora, begon hij vervolgens zich autoritair tegen me te gedragen. Ik kon niets goeds doen in zijn ogen, ik was dom, onhandig, had te kleine borsten (ik moest minstens cup D hebben), enz. Om een lang verhaal kort te maken: ik werd steeds ongelukkiger maar pas op mijn 44e vond ik de moed om te scheiden. De laatste jaren van dat huwelijk was ik een hekel aan hem beginnen te krijgen, en ik voelde me erg opgelucht toen ik eindelijk alleen was (samen met mijn 3 kinderen).
Drie maanden later ontmoette ik mijn huidige man. En van hem pas kan ik zeggen dat hij mijn echte grote liefde is! Hij draagt me op handen, vindt me leuk, lief, mooi, slim, enz. Hij is romantisch, lief, leuk, grappig, ik kan met hem overal over praten en vooral: ik voel me door hem enorm gewaardeerd en bemind. Ik ben van in het begin van onze relatie ontzettend gelukkig met hem, en dat geluksgevoel is iets wat ik in mijn eerste relatie nooit zo gehad heb, ook niet helemaal in het begin. Opnieuw was ik stapelverliefd, ik ging in het weekend altijd met een jubelend hart naar hem toe of wachtte hem op (we woonden ver van elkaar en hebben 3,5 jaar noodgedwongen gelat) en iedere avond hingen we een uur of langer aan de telefoon. De dag dat we eindelijk konden samenwonen, was de gelukkigste van mijn leven.
De liefde die ik voor hem voel is gewoon overweldigend, nog altijd, na 9 jaar.
Kortom: toen ik 16 was dacht ik te weten wat een 'grote liefde' is, maar ik zat er helemaal naast, ik had er geen benul van...
dinsdag 4 maart 2008 om 13:33
Oh, wat een mooie reacties! Ik word er weer een beetje blij van van binnen. Bedankt!
Ik heb gelukkig geen man die mij bekritiseert, hij is juist enorm lief voor mij. Maar een verkeerde intonatie, het verkeerde woord, en whoem we liggen met elkaar overhoop. Het gaat dan maar om iets kleins, maar onderliggend is er vaak meer aan de hand. Ik voel me soms eenzaam, hij is altijd druk met vanalles. Maar, hij brengt ook best veel tijd met mij door, misschien verwacht ik dan van hem of hoop ik dat hij een keer net zoveel passie stopt in zijn huiselijk leven als in zijn werk en hobbies. Wil ik graag dat hij mij wat meer stimuleert, dat hij ook eens de kar trekt. Dan zie ik een relatie voor me met een blije (thuis) actieve man, die 's ochtends vroeg opstaat, met mij een lange wandeling maakt, samen bakkie doen. Tja, dat soort dingen. En oh, we gaan vaak uit eten hoor, en naar de film, we zitten samen op de bank tv te kijken etc. Ik krijg vast een bak shit over me heen dat ik zo zit te zeiken! Het komt misschien ook omdat ik graag samen met hem een kind wil (wou) maar ergens onderweg is het zo gekomen dat ik het helemaal niet meer voor me kan zien. Ik zie alleen nog mijzelf, druk met de kleine, alleen thuis. En in de weekenden waarin ik dan graag lekker samen gezinnetje wil spelen ligt hij nog in bed. Zo wil ik geen kleine op de wereld zetten! Ik ongelukkig, baby in de box, pff, ik kijkend naar dat lieve kindje, en me alleen voelend. Overdrijf ik?? Ook voor het kindje zelf wil ik geen vader die altijd maar gehaast met zijn eigen ding bezig is. Klaag klaag.
Mijn vriend, die lieverd, heeft nu zelf nagedacht, en hij heeft helemaal zelf geformuleerd dat hij altijd druk is met zijn werk en hobbies en dat hij ook altijd druk in zijn hoofd heeft. Daar heeft zijn omgeving altijd onder te lijden gehad, en ik nu ook. Misschien moet hij mij daarom niet meer aan zich binden (ofzo).
Dat vond ik echt superknap van hem. Toch hoop ik ook dat hij opspringt en zegt dat hij me niet kwijt wil. Maar ik kan hem niet veranderen, soms weet ik ook niet wat ik zou willen veranderen. Alleen als ik bijv. het verhaal van Reiger100 lees, dan voel ik dat zij zich compleet voelt door haar relatie. En dat ik me ook zo zou willen voelen.
kan gelukkig nog lachen!
Ik heb gelukkig geen man die mij bekritiseert, hij is juist enorm lief voor mij. Maar een verkeerde intonatie, het verkeerde woord, en whoem we liggen met elkaar overhoop. Het gaat dan maar om iets kleins, maar onderliggend is er vaak meer aan de hand. Ik voel me soms eenzaam, hij is altijd druk met vanalles. Maar, hij brengt ook best veel tijd met mij door, misschien verwacht ik dan van hem of hoop ik dat hij een keer net zoveel passie stopt in zijn huiselijk leven als in zijn werk en hobbies. Wil ik graag dat hij mij wat meer stimuleert, dat hij ook eens de kar trekt. Dan zie ik een relatie voor me met een blije (thuis) actieve man, die 's ochtends vroeg opstaat, met mij een lange wandeling maakt, samen bakkie doen. Tja, dat soort dingen. En oh, we gaan vaak uit eten hoor, en naar de film, we zitten samen op de bank tv te kijken etc. Ik krijg vast een bak shit over me heen dat ik zo zit te zeiken! Het komt misschien ook omdat ik graag samen met hem een kind wil (wou) maar ergens onderweg is het zo gekomen dat ik het helemaal niet meer voor me kan zien. Ik zie alleen nog mijzelf, druk met de kleine, alleen thuis. En in de weekenden waarin ik dan graag lekker samen gezinnetje wil spelen ligt hij nog in bed. Zo wil ik geen kleine op de wereld zetten! Ik ongelukkig, baby in de box, pff, ik kijkend naar dat lieve kindje, en me alleen voelend. Overdrijf ik?? Ook voor het kindje zelf wil ik geen vader die altijd maar gehaast met zijn eigen ding bezig is. Klaag klaag.
Mijn vriend, die lieverd, heeft nu zelf nagedacht, en hij heeft helemaal zelf geformuleerd dat hij altijd druk is met zijn werk en hobbies en dat hij ook altijd druk in zijn hoofd heeft. Daar heeft zijn omgeving altijd onder te lijden gehad, en ik nu ook. Misschien moet hij mij daarom niet meer aan zich binden (ofzo).
Dat vond ik echt superknap van hem. Toch hoop ik ook dat hij opspringt en zegt dat hij me niet kwijt wil. Maar ik kan hem niet veranderen, soms weet ik ook niet wat ik zou willen veranderen. Alleen als ik bijv. het verhaal van Reiger100 lees, dan voel ik dat zij zich compleet voelt door haar relatie. En dat ik me ook zo zou willen voelen.
kan gelukkig nog lachen!
dinsdag 4 maart 2008 om 13:40
dinsdag 4 maart 2008 om 13:50
Het is allang uit tussen mij en mijn grote liefde, gelukkig kwam er daarna een andere grote liefde, maar dat ging ook uit. Nu ben ik alweer een hele tijd smane met mijn grote liefde.
Kortom de grote liefde bestaat niet, als je niet happy bent in een relatie dan is hij misschien wel niet meer de grote liefde, en moet je verder naar een andere grote liefde
Kortom de grote liefde bestaat niet, als je niet happy bent in een relatie dan is hij misschien wel niet meer de grote liefde, en moet je verder naar een andere grote liefde
dinsdag 4 maart 2008 om 14:20
Vicky, het is moeilijk om op basis van je berichten te beoordelen of je 'zeikt' ofwel of je vriend echt niet genoeg tijd voor je maakt. Maw of je met een andere man misschien gelukkiger zult worden, of niet (omdat je misschien té veel verwacht van een relatie/man?) Mijn man is ook niet super-actief, maar de dingen die we samen doen zijn voor mij voldoende, ik heb zelf behoorlijk wat hobby's en activiteiten. Misschien zou jij ook niet gelukkig zijn met een man als de mijne? Het is moeilijk te beoordelen als buitenstaander.
dinsdag 4 maart 2008 om 15:41
ik heb ook afscheid genomen van mijn grote liefde.
een stormachtige relatie van 1,5 jaar. een jaar uit mekaar en toen weer 2 maanden samen. dat ging toen wel goed, maar ondanks mijn grote liefde voor hem, die ik nog steeds voel, nu weer een jaar later, en ik weet gewoon dat hij die ook nog voor mij voelt, weet ik dat ik beter af ben zonder hem, dat alleen liefde niet genoeg is, en ik weet dat ik uiteindelijk niet gelukkig zou worden met hem....
we botsten teveel, bepaalde karaktereigenschappen van hem zouden nooit veranderen en ik zou daar geen genoegen mee kunnen nemen. hij behandelde me als een prinsesje maar had ook zijn depri buien die de weerslag hadden, net als ik.
ik hoor vaak dat juist de heftige stormachtige relaties voor een intens diep gevoel van liefde kunnen zorgen! dat is toch bizar eigenlijk!
een stormachtige relatie van 1,5 jaar. een jaar uit mekaar en toen weer 2 maanden samen. dat ging toen wel goed, maar ondanks mijn grote liefde voor hem, die ik nog steeds voel, nu weer een jaar later, en ik weet gewoon dat hij die ook nog voor mij voelt, weet ik dat ik beter af ben zonder hem, dat alleen liefde niet genoeg is, en ik weet dat ik uiteindelijk niet gelukkig zou worden met hem....
we botsten teveel, bepaalde karaktereigenschappen van hem zouden nooit veranderen en ik zou daar geen genoegen mee kunnen nemen. hij behandelde me als een prinsesje maar had ook zijn depri buien die de weerslag hadden, net als ik.
ik hoor vaak dat juist de heftige stormachtige relaties voor een intens diep gevoel van liefde kunnen zorgen! dat is toch bizar eigenlijk!
dinsdag 4 maart 2008 om 16:03
quote:meds schreef op 04 maart 2008 @ 13:50:
Kortom de grote liefde bestaat niet, als je niet happy bent in een relatie dan is hij misschien wel niet meer de grote liefde, en moet je verder naar een andere grote liefdeJa, zo begin ik het ook wel een beetje te zien. Of begin ik nu een relatie met iemand anders te romantiseren? Ik zie ook zo op tegen de eenzaamheid, ik weet wat het is om single te zijn, voor langere tijd!! Ik wil het ook niet te snel opgeven. Een man als hij kom je niet gauw tegen, geloof me!
Kortom de grote liefde bestaat niet, als je niet happy bent in een relatie dan is hij misschien wel niet meer de grote liefde, en moet je verder naar een andere grote liefdeJa, zo begin ik het ook wel een beetje te zien. Of begin ik nu een relatie met iemand anders te romantiseren? Ik zie ook zo op tegen de eenzaamheid, ik weet wat het is om single te zijn, voor langere tijd!! Ik wil het ook niet te snel opgeven. Een man als hij kom je niet gauw tegen, geloof me!
dinsdag 4 maart 2008 om 16:08
quote:Reiger100 schreef op 04 maart 2008 @ 14:20:
Mijn man is ook niet super-actief, maar de dingen die we samen doen zijn voor mij voldoende, ik heb zelf behoorlijk wat hobby's en activiteiten. Misschien zou jij ook niet gelukkig zijn met een man als de mijne? Het is moeilijk te beoordelen als buitenstaander.Mijn vriend doet alles wat ie maar wil en ik hou 'm niet tegen. Ik heb ook mijn bezigheden, hobbies, werk etc. Maar ik denk dat ik verlang naar huisje-boompje-beestje met daarnaast leuke gekke activiteiten. Ik verlang naar een stabiele basis, en ik denk dat hij me dat niet kan geven. En in mijn eentje dat creeren geeft mij dat eenzame gevoel. Hij stapt in, in dat huiselijke, als hij daar zin in heeft, en stapt uit als ie andere dingen moet doen, of de onrust voelt.
Mijn man is ook niet super-actief, maar de dingen die we samen doen zijn voor mij voldoende, ik heb zelf behoorlijk wat hobby's en activiteiten. Misschien zou jij ook niet gelukkig zijn met een man als de mijne? Het is moeilijk te beoordelen als buitenstaander.Mijn vriend doet alles wat ie maar wil en ik hou 'm niet tegen. Ik heb ook mijn bezigheden, hobbies, werk etc. Maar ik denk dat ik verlang naar huisje-boompje-beestje met daarnaast leuke gekke activiteiten. Ik verlang naar een stabiele basis, en ik denk dat hij me dat niet kan geven. En in mijn eentje dat creeren geeft mij dat eenzame gevoel. Hij stapt in, in dat huiselijke, als hij daar zin in heeft, en stapt uit als ie andere dingen moet doen, of de onrust voelt.
donderdag 6 maart 2008 om 09:20
Ik herken heel erg wat jij beschrijft, Vicky.
Mijn eerste liefde ontmoette ik toen ik ging studeren, ik was toen 19 (hij 21). Wij hadden een enorme passie en aantrekkingskracht tussen ons. We zijn in totaal bijna 4 jaar samen geweest, maar na anderhalf jaar begonnen de heftige ruzies. Vaak om wat jij ook omschrijft, een verkeerde intonatie, een bepaald soort onverschilligheid van zijn kant naar het echte samenzijn. Eigenlijk gaf hij mij het gevoel dat ik veel te 'needy' was. Ik was toen ik hem ontmoette te jong voor kinderen vond ik, en tijdens die relatie ben ik helemaal van het idee afgestapt om met hem kinderen te krijgen. Ik zag het al voor me: hij zou zijn eigen gang blijven gaan met zijn vele hobbies, vrienden (en vriendinnen, VEEL vriendinnen die hij altijd had). Ik kreeg het doodsbenauwd bij het idee.
Het is uitgegaan, na 2 maanden weer aangegaan en toen weer een half jaar aan geweest. Toen weer uit, om min of meer dezelfde redenen: hij vond mij te aanhankelijk. Omgekeerd zou je ook kunnen zeggen dat hij niet toegroeide (of wilde groeien) naar een gedeeld leven. Er was dus passie, maar geen intimiteit in die zin van het woord (wel heelveel sex maar dat is niet hetzelfde als intimiteit). Er was hij en ik maar geen 'samen'. Toch zijn we toen ook weer samen gekomen, dit keer wat voorzichtiger (dacht ik). Het werkte niet echt, en toen ik voor een half jaar naar het buitenland ging, hebben we de relatie in de vriezer gezet. Ik ben toen zelf tot de conclusie gekomen dat ik in mijn eentje in het buitenland stukken gelukkiger was dan ooit met hem.
We hebben elkaar niet vaak meer gesproken- ik heb het nog wel min of meer officieel uitgemaakt bij thuiskomst. Later ben ik erachter gekomen dat hij allang met een ander meisje bezig was, dat speelde al toen we nog 'voorzichtig' iets op probeerden te bouwen.
En nu? Nu is het al meer dan 5 jaar geleden dat ik besloot dat ik met hem nooit gelukkig kon worden- en ben ik ondertussen al weer twee jaar zeer gelukkig met iemand met wie ik samenwoon, en met wie ik van plan ben HEEL leuke krullebollige kindjes te krijgen Ik woon samen en naast onze eigen banen, hobbies, is ons leven ook echt samen. Pas nu zie ik dat DAT de Grote Liefde is. Niet te verwarren met de enorme vlinders, passie, wilde romances die ik met mijn ex had in de afwezigheid van een echt fundament voor een relatie.
Hoop dat dit je helpt.
Mijn eerste liefde ontmoette ik toen ik ging studeren, ik was toen 19 (hij 21). Wij hadden een enorme passie en aantrekkingskracht tussen ons. We zijn in totaal bijna 4 jaar samen geweest, maar na anderhalf jaar begonnen de heftige ruzies. Vaak om wat jij ook omschrijft, een verkeerde intonatie, een bepaald soort onverschilligheid van zijn kant naar het echte samenzijn. Eigenlijk gaf hij mij het gevoel dat ik veel te 'needy' was. Ik was toen ik hem ontmoette te jong voor kinderen vond ik, en tijdens die relatie ben ik helemaal van het idee afgestapt om met hem kinderen te krijgen. Ik zag het al voor me: hij zou zijn eigen gang blijven gaan met zijn vele hobbies, vrienden (en vriendinnen, VEEL vriendinnen die hij altijd had). Ik kreeg het doodsbenauwd bij het idee.
Het is uitgegaan, na 2 maanden weer aangegaan en toen weer een half jaar aan geweest. Toen weer uit, om min of meer dezelfde redenen: hij vond mij te aanhankelijk. Omgekeerd zou je ook kunnen zeggen dat hij niet toegroeide (of wilde groeien) naar een gedeeld leven. Er was dus passie, maar geen intimiteit in die zin van het woord (wel heelveel sex maar dat is niet hetzelfde als intimiteit). Er was hij en ik maar geen 'samen'. Toch zijn we toen ook weer samen gekomen, dit keer wat voorzichtiger (dacht ik). Het werkte niet echt, en toen ik voor een half jaar naar het buitenland ging, hebben we de relatie in de vriezer gezet. Ik ben toen zelf tot de conclusie gekomen dat ik in mijn eentje in het buitenland stukken gelukkiger was dan ooit met hem.
We hebben elkaar niet vaak meer gesproken- ik heb het nog wel min of meer officieel uitgemaakt bij thuiskomst. Later ben ik erachter gekomen dat hij allang met een ander meisje bezig was, dat speelde al toen we nog 'voorzichtig' iets op probeerden te bouwen.
En nu? Nu is het al meer dan 5 jaar geleden dat ik besloot dat ik met hem nooit gelukkig kon worden- en ben ik ondertussen al weer twee jaar zeer gelukkig met iemand met wie ik samenwoon, en met wie ik van plan ben HEEL leuke krullebollige kindjes te krijgen Ik woon samen en naast onze eigen banen, hobbies, is ons leven ook echt samen. Pas nu zie ik dat DAT de Grote Liefde is. Niet te verwarren met de enorme vlinders, passie, wilde romances die ik met mijn ex had in de afwezigheid van een echt fundament voor een relatie.
Hoop dat dit je helpt.
donderdag 6 maart 2008 om 10:22
Heel veel sterkte Vicky... en iedereen die zich in een dergelijke situatie bevindt!!
Ik zit zelf ook in een zelfde situatie. Ik heb vier jaar geleden mijn grote liefde ontmoet. We zijn eerst hele goede vrienden geworden en hebben elke dag gesprekken gehad die uren lang waren. Dit waren ook echt hele diepe gesprekken. Uiteindelijk werden we verliefd op elkaar en begon een geweldige relatie. Ik was toen 18 en hij 20. De eerste 2 jaren waren echt fantastisch. Ik wist zeker dat hij de ware was. Er is echter de afgelopen 2 jaar veel gebeurd waardoor we uit elkaar zijn gegroeid en we heel erg in een sleur terecht kwamen.
Ten eerste hebben zijn ouders een enorm grote rol gespeeld. Hij wilde nog niet op zichzelf wonen, omdat hij zijn opleiding dan niet meer kon betalen. Echter waren zijn ouders vreselijke mensen, waardoor hij heel vaak depressief was. De laatste 2 jaren zat hij bijna altijd bij mij, waardoor dus de sleur kwam. Verder heeft hij vrienden die hem op het slechte pad brengen. Een jaar geleden biechte hij op dat hij met regelmaat (weekenden) cocaïne gebruikte. Hij had hier al een jaar over gelogen en sindsdien ben ik hem anders gaan zien.
Hij is echt ontzettend lief voor me en ik voel me ontzettend veilig bij hem. Hij is echt mijn beste maatje maar de relatie werkt gewoon niet meer. Ik heb er een maand geleden na veel twijfels een einde aan gemaakt. Ik vind het nog steeds moeilijk, maar ik krijg nu eindelijk het idee dat het toch de juiste keuze is geweest. Daarbij komt dat ik wil gaan reizen en dan is het niet fijn om nog een relatie te hebben.
Ik denk nog steeds dat hij de grote liefde van mijn leven is en ik nooit meer iemand vindt waarbij de eerste jaren zo speciaal zijn. Maar het ging helaas niet meer..... Hopelijk kunnen we over een tijd verder gaan als goede vrienden. Van zijn kant komen echter nog veel gevoelens kijken, wat de situatie moeilijker maakt.
Liefs Denise
Ik zit zelf ook in een zelfde situatie. Ik heb vier jaar geleden mijn grote liefde ontmoet. We zijn eerst hele goede vrienden geworden en hebben elke dag gesprekken gehad die uren lang waren. Dit waren ook echt hele diepe gesprekken. Uiteindelijk werden we verliefd op elkaar en begon een geweldige relatie. Ik was toen 18 en hij 20. De eerste 2 jaren waren echt fantastisch. Ik wist zeker dat hij de ware was. Er is echter de afgelopen 2 jaar veel gebeurd waardoor we uit elkaar zijn gegroeid en we heel erg in een sleur terecht kwamen.
Ten eerste hebben zijn ouders een enorm grote rol gespeeld. Hij wilde nog niet op zichzelf wonen, omdat hij zijn opleiding dan niet meer kon betalen. Echter waren zijn ouders vreselijke mensen, waardoor hij heel vaak depressief was. De laatste 2 jaren zat hij bijna altijd bij mij, waardoor dus de sleur kwam. Verder heeft hij vrienden die hem op het slechte pad brengen. Een jaar geleden biechte hij op dat hij met regelmaat (weekenden) cocaïne gebruikte. Hij had hier al een jaar over gelogen en sindsdien ben ik hem anders gaan zien.
Hij is echt ontzettend lief voor me en ik voel me ontzettend veilig bij hem. Hij is echt mijn beste maatje maar de relatie werkt gewoon niet meer. Ik heb er een maand geleden na veel twijfels een einde aan gemaakt. Ik vind het nog steeds moeilijk, maar ik krijg nu eindelijk het idee dat het toch de juiste keuze is geweest. Daarbij komt dat ik wil gaan reizen en dan is het niet fijn om nog een relatie te hebben.
Ik denk nog steeds dat hij de grote liefde van mijn leven is en ik nooit meer iemand vindt waarbij de eerste jaren zo speciaal zijn. Maar het ging helaas niet meer..... Hopelijk kunnen we over een tijd verder gaan als goede vrienden. Van zijn kant komen echter nog veel gevoelens kijken, wat de situatie moeilijker maakt.
Liefs Denise
donderdag 6 maart 2008 om 11:23
Lieve reacties weer, en mooie verhalen!
Wat ik nu denk; Ik was alleen al niet erg gelukkig, voelde me eenzaam. Toen kwam hij, en alles werd mooier en ook beter. De toekomst zag er mooier uit. Ik ben er vol goede moed ingestapt. Alles vond ik prima, doe maar waar je zin in hebt, ik ben er wel. Goede relatie met je ex? Oke, ik zal ook proberen een weg met haar te vinden (ook al voelde ik me nooit op mijn gemak bij haar, maar dat lag natuurlijk allemaal aan mij, zo redeneerde ik). Je kinderen? Meer dan welkom (en dat zijn ook superlieve kids die mij ook veel geluk brachten, maar ik wilde ze ook zo graag met hem, maar dat lukte niet). En nu, ik voel me zo eenzaam. Maar, ik weet dat ik alleen ook niet zo'n geluksvogel ben. Aan de andere kant denk ik; ik ben nu ook weer een paar jaar verder, ben wat wijzer, wat gelukkiger met mezelf en he, misschien is het nu toch anders.
Wat ik nu denk; Ik was alleen al niet erg gelukkig, voelde me eenzaam. Toen kwam hij, en alles werd mooier en ook beter. De toekomst zag er mooier uit. Ik ben er vol goede moed ingestapt. Alles vond ik prima, doe maar waar je zin in hebt, ik ben er wel. Goede relatie met je ex? Oke, ik zal ook proberen een weg met haar te vinden (ook al voelde ik me nooit op mijn gemak bij haar, maar dat lag natuurlijk allemaal aan mij, zo redeneerde ik). Je kinderen? Meer dan welkom (en dat zijn ook superlieve kids die mij ook veel geluk brachten, maar ik wilde ze ook zo graag met hem, maar dat lukte niet). En nu, ik voel me zo eenzaam. Maar, ik weet dat ik alleen ook niet zo'n geluksvogel ben. Aan de andere kant denk ik; ik ben nu ook weer een paar jaar verder, ben wat wijzer, wat gelukkiger met mezelf en he, misschien is het nu toch anders.
donderdag 6 maart 2008 om 12:12
Hoi Vicky,
Misschien moet je niet gelijk de moed opgeven!
In de fase van heftige verliefdheid is het maar al te makkelijk om te vergeten je grenzen aan te geven en wil je graag overkomen als iemand die 'overal voor in is'.
Maar de roze wolk trekt op en de realiteit wordt steeds duidelijker. Ik denk dat het nu belangrijk is dat je eerlijk bent, naar je relatie maar ook naar jezelf. Spreek al die verlangens nou eens uit. Ik weet niet hou oud jullie zijn, maar mijn partner zij bij kennismaking al dat hij kids wilde en als ik dat niet wilde ik niet de ware was voor hem. Zijn positie was in ieder geval duidelijk. Nu, drie jaar later, ben ik aan het idee gewend, gaan we maar eens beginnen. Misschien moet je vriend ook eerst wennen?
Met dit voorbeeld bedoel ik dat een echte relatie onderhandelen is: over wat jij wil, hoe je de toekomst ziet en hoe hij het wil. Hierbij is ook belangrijk dat je zelf je grenzen stelt.
Weet je zeker dat hoe hij zich zal gedragen als er een baby is? Dat kan toch alleen als je erover praat hoe hij het voor zich ziet.
En natuurlijk als de verhoudingen scheef zijn (zoals in de andere forum-voorbeelden), je voortdurend teleurgesteld wordt in hem, hij je overheerst en de relatie meer last oplevert dan lust dan wordt het tijd om te kappen.
Sterkte,
Max
Misschien moet je niet gelijk de moed opgeven!
In de fase van heftige verliefdheid is het maar al te makkelijk om te vergeten je grenzen aan te geven en wil je graag overkomen als iemand die 'overal voor in is'.
Maar de roze wolk trekt op en de realiteit wordt steeds duidelijker. Ik denk dat het nu belangrijk is dat je eerlijk bent, naar je relatie maar ook naar jezelf. Spreek al die verlangens nou eens uit. Ik weet niet hou oud jullie zijn, maar mijn partner zij bij kennismaking al dat hij kids wilde en als ik dat niet wilde ik niet de ware was voor hem. Zijn positie was in ieder geval duidelijk. Nu, drie jaar later, ben ik aan het idee gewend, gaan we maar eens beginnen. Misschien moet je vriend ook eerst wennen?
Met dit voorbeeld bedoel ik dat een echte relatie onderhandelen is: over wat jij wil, hoe je de toekomst ziet en hoe hij het wil. Hierbij is ook belangrijk dat je zelf je grenzen stelt.
Weet je zeker dat hoe hij zich zal gedragen als er een baby is? Dat kan toch alleen als je erover praat hoe hij het voor zich ziet.
En natuurlijk als de verhoudingen scheef zijn (zoals in de andere forum-voorbeelden), je voortdurend teleurgesteld wordt in hem, hij je overheerst en de relatie meer last oplevert dan lust dan wordt het tijd om te kappen.
Sterkte,
Max
donderdag 6 maart 2008 om 14:03
Ik dacht ook dat ik de liefde van mijj leven gevonden had, we waren smoorverliefd en voelden ons soulmates. Lichamelijk is het altijd super gebleven, er was een enorme chemie tussen ons. Vrij snel kindje gekregen samen maar ook vrij snel begonnen de problemen, er deugde van alles niet aan mij, ik kon niet zingen, niet dansen, niet koken, niet huishouden, niet pijpen, niet praten en ga zo maar door. Hoe meer hij mij naar beneden haalde hoe meer ik mijn hoofd rechtop hield, en ieder gesprek eindigde in een ruzie.
Hij heeft mij nooit valse beloftes gedaan maar me wel alles alleen uit laten zoeken, en ondanks dat hij vrij was in alles, nooit vroeg ik hem wanneer hij kwam, nooit vroeg ik hem wat!!, en toch voelde hij zich nog geclaimd. Hij heeft me bedonderd, laten stikken en alles heb ik hem vergeven.
Maar zo is hij altijd geweest schijnbaar en tja, met 47 jaar verander je niet zo snel meer..
Tweenhalf jaar zijn we samen geweest en sinds 2 weken uit elkaar.
Wat ik nooit verwacht had,..ik ben er klaar mee, de koek is op, het is genoeg. Ik ben genoeg gekwetst en heb genoeg moeite gedaan, ik wil het niet meer.
Ik had gedacht dat het altijd moeilijk zou zijn, dat ik het nooit langer dan 2 dagen zonder hem uit zou houden, maar op dit moment kan ik bijna zeggen dat ik gewoon een hekel aan hem gekregen heb, zijn arrogante superieure houding die hij aangenomen heeft.
Het ging gewoon niet, onze karakters botsten, en dan kun je nog zoveel van elkaar houden, dan gaat het toch kapot..
Gelukkig ben ik altijd sterk gebleven en heb altijd ingezien dat ik een mooie en sterke vrouw ben die voor niemand hoeft te veranderen, take it or leave it, maar ik had volkomen kapot kunnnen gaan aan deze relatie.
Zijn gemis denk ik maar...
Het gevoel komt misschien nog wel een beetje terug als de boosheid een beetje gezakt is, maar zoals ik er nu over denk wil ik niks meer met hem te maken hebben..
Hij heeft mij nooit valse beloftes gedaan maar me wel alles alleen uit laten zoeken, en ondanks dat hij vrij was in alles, nooit vroeg ik hem wanneer hij kwam, nooit vroeg ik hem wat!!, en toch voelde hij zich nog geclaimd. Hij heeft me bedonderd, laten stikken en alles heb ik hem vergeven.
Maar zo is hij altijd geweest schijnbaar en tja, met 47 jaar verander je niet zo snel meer..
Tweenhalf jaar zijn we samen geweest en sinds 2 weken uit elkaar.
Wat ik nooit verwacht had,..ik ben er klaar mee, de koek is op, het is genoeg. Ik ben genoeg gekwetst en heb genoeg moeite gedaan, ik wil het niet meer.
Ik had gedacht dat het altijd moeilijk zou zijn, dat ik het nooit langer dan 2 dagen zonder hem uit zou houden, maar op dit moment kan ik bijna zeggen dat ik gewoon een hekel aan hem gekregen heb, zijn arrogante superieure houding die hij aangenomen heeft.
Het ging gewoon niet, onze karakters botsten, en dan kun je nog zoveel van elkaar houden, dan gaat het toch kapot..
Gelukkig ben ik altijd sterk gebleven en heb altijd ingezien dat ik een mooie en sterke vrouw ben die voor niemand hoeft te veranderen, take it or leave it, maar ik had volkomen kapot kunnnen gaan aan deze relatie.
Zijn gemis denk ik maar...
Het gevoel komt misschien nog wel een beetje terug als de boosheid een beetje gezakt is, maar zoals ik er nu over denk wil ik niks meer met hem te maken hebben..
donderdag 6 maart 2008 om 14:14
quote:Max Branning schreef op 06 maart 2008 @ 12:12:
Hoi Vicky,
Met dit voorbeeld bedoel ik dat een echte relatie onderhandelen is: over wat jij wil, hoe je de toekomst ziet en hoe hij het wil. Hierbij is ook belangrijk dat je zelf je grenzen stelt.
Weet je zeker dat hoe hij zich zal gedragen als er een baby is? Dat kan toch alleen als je erover praat hoe hij het voor zich ziet.
En natuurlijk als de verhoudingen scheef zijn (zoals in de andere forum-voorbeelden), je voortdurend teleurgesteld wordt in hem, hij je overheerst en de relatie meer last oplevert dan lust dan wordt het tijd om te kappen.
Hoi Max, met veel interesse je reactie gelezen. Ik denk nog steeds dat hij een geweldige vader zou zijn voor onze baby. Je hebt het echter over wensen; ik voel me eenzaam en ik heb het idee dat mijn relatie me een nog eenzamer gevoel geeft. Ik krijg ontzettend veel liefde en warmte van mijn vriend, maar het maakt me niet meer gelukkig. Bij de dingen die ik echt echt belangrijk vind, vind ik zijn bijdrage onvoldoende. En ik weet dat je niet alles kunt hebben. En ik hoef ook niet alles. Maar ik ben liever alleen, aandacht bestedend aan wat ik belangrijk vind, dan samen en dat hij profiteert van ons samen en ik niet. Voor mijn gevoel heb ik geen voordeel meer.
Hoi Vicky,
Met dit voorbeeld bedoel ik dat een echte relatie onderhandelen is: over wat jij wil, hoe je de toekomst ziet en hoe hij het wil. Hierbij is ook belangrijk dat je zelf je grenzen stelt.
Weet je zeker dat hoe hij zich zal gedragen als er een baby is? Dat kan toch alleen als je erover praat hoe hij het voor zich ziet.
En natuurlijk als de verhoudingen scheef zijn (zoals in de andere forum-voorbeelden), je voortdurend teleurgesteld wordt in hem, hij je overheerst en de relatie meer last oplevert dan lust dan wordt het tijd om te kappen.
Hoi Max, met veel interesse je reactie gelezen. Ik denk nog steeds dat hij een geweldige vader zou zijn voor onze baby. Je hebt het echter over wensen; ik voel me eenzaam en ik heb het idee dat mijn relatie me een nog eenzamer gevoel geeft. Ik krijg ontzettend veel liefde en warmte van mijn vriend, maar het maakt me niet meer gelukkig. Bij de dingen die ik echt echt belangrijk vind, vind ik zijn bijdrage onvoldoende. En ik weet dat je niet alles kunt hebben. En ik hoef ook niet alles. Maar ik ben liever alleen, aandacht bestedend aan wat ik belangrijk vind, dan samen en dat hij profiteert van ons samen en ik niet. Voor mijn gevoel heb ik geen voordeel meer.
donderdag 6 maart 2008 om 14:20
sjee, ik lees mee en eigenlijk was ik ook op zoek naar dit soort informatie. Ik heb een topic geopend over of het ooit nog weer wel een goede relatie kan worden. Eigenlijk lees ik hier toch wel positieve verhalen. Ik heb het moeilijk met het doorhakken van een knoop, met echt een beslissing nemen. Ik denk dat ik een fase verder ben dan jij Vicky, maar als ik eerlijk ben had ik de zelfde vraag als jij nu hebt toen we zo'n 4 jaar bij elkaar waren. Dat zijn er inmiddels 12 geworden maar nog steeds is het niet beter geworden.... je houdt van elkaar maar hoe lang moet je ongelukkig in een relatie blijven? Ik heb het gevoel dat wij door het bij elkaar blijven misschien elkaars geluk wel in de weg staan.
donderdag 6 maart 2008 om 14:20
Bokstertje, wow, jij verdient beter dan zo iemand als hij. Nee, ik kan mijn vriend niet beschuldigen van dit of dat. Nee, hij heeft me nooit bedonderd of voor de gek gehouden. Ik kan hem niet veranderen en ik zie het ook niet voor me dat dat zou gebeuren. Kan me geen voorstelling ervan maken hoe ons leven er dan uit zou zien. Ik voelde me wel vaak bekritiseerd door hem. Dat ik meer over mijn werk moest vertellen (als ik moe thuis kwam), dat ik mijn haar los moest doen, andere kleding dragen. Ach soms had ie ook wel gelijk, mijn uiterlijk is ook veranderd/verbeterd (dacht alleen niet dat dat kon). En ik praat en vertel ook wat meer, dat is ook goed. Of dat hij dan vroeg 'is er iets?'. Dat je je zo bewust wordt van hoe je je gedraagt, terwijl je je daarvoor gewoon lekker voelde over jezelf, je gedrag.
donderdag 6 maart 2008 om 14:25
Nieuws, ik ga jouw topic even lezen. Pfff, 12 jaar samen, dat is lang. Daar schuilt ook schoonheid in. Standvastigheid. Soms denk ik ook dat mensen gauw het roer omgooien, no time to waste, maar; wat maakt het uit, 3 jaar of 12 jaar. Ehm, dit is volgens mij te ruim gefilosofeerd van mij, ik kan er geen goed einde aan breien. Laat ik het zo zeggen; het is nooit te laat om er iets moois van te maken. Of je nu bij elkaar blijft of uit elkaar gaat, of uiteindelijk uit elkaar gaat. Terugkijken op; was ik maar eerder, of had ik maar, is totaal onbelangrijk. En kijken naar een ander ook. Niet doen.
donderdag 6 maart 2008 om 14:34
donderdag 6 maart 2008 om 14:35
Ja, ik verdien ook beter dan dit..Maar het gekke is dat ik en ook hij er echt van overtuigd waren dat we de liefde van ons leven gevonden hadden..Maar ik ga denken dat je dat misschien al snel denkt als je heel erg verliefd bent..
Maar ik heb er een hoop van geleerd, heb ook nergens spijt van, gelukkig..We hebben ook heel veel mooie momenten gehad samen en ons kind ( waar ik nu ook min of meer alleen voor sta) zou ik voor geen goud meer willen missen.
Wat ik mij afvraag of het bij ons ook niet gewoon een beetje cultuur verschil was ook, hij is een surinaamse man en ik zie om mij heen toch wel veel hetzelfde gedrag.
Maar ja, dat doet er ook niet meer toe..
Maar ik heb er een hoop van geleerd, heb ook nergens spijt van, gelukkig..We hebben ook heel veel mooie momenten gehad samen en ons kind ( waar ik nu ook min of meer alleen voor sta) zou ik voor geen goud meer willen missen.
Wat ik mij afvraag of het bij ons ook niet gewoon een beetje cultuur verschil was ook, hij is een surinaamse man en ik zie om mij heen toch wel veel hetzelfde gedrag.
Maar ja, dat doet er ook niet meer toe..
