Relaties
alle pijlers
Je grote liefde..maar toch wil het niet!
dinsdag 4 maart 2008 om 02:01
Wie heeft dat ook; je grote liefde ontmoet, over en weer voelt het veilig en goed. Maar toch botsen de karakters. Toch niet helemaal happy. In hoeverre is het zo dat als je niet helemaal gelukkig bent met jezelf je ook niet gelukkig kan zijn in je relatie? Of mag ik ook best een beetje kritisch zijn en zeggen; Ondanks dat ik heel veel van je hou voel ik me zo niet gelukkig in onze relatie en voel ik me daarom niet echt gelukkig met mezelf? Pff, ik wil hem ook niet veranderen. Ben overal gewoon wat in meegegaan, ik zou wel voldoening vinden zo. Toch niet dus.
Wie heeft afscheid genomen van haar grote liefde omdat diegene haar toch niet gelukkig kon maken (oke, even buiten beschouwing laten dat je jezelf gelukkig moet maken, ik zou ook kunnen zeggen; wie heeft meegemaakt dat haar grote liefde, of liever gezegd die relatie, haar ongelukkig maakte? Wat heb je toen gedaan?
Wie heeft afscheid genomen van haar grote liefde omdat diegene haar toch niet gelukkig kon maken (oke, even buiten beschouwing laten dat je jezelf gelukkig moet maken, ik zou ook kunnen zeggen; wie heeft meegemaakt dat haar grote liefde, of liever gezegd die relatie, haar ongelukkig maakte? Wat heb je toen gedaan?
donderdag 6 maart 2008 om 14:44
Hee Nieuws, zoals je het net schrijft, zo is mijn reactie op jouw topic ook een beetje. Ik denk dat voor altijd gelukkig en alles rustig ook maar saai en uiteindelijk te weinig verdieping zal geven aan je leven. Maar! Het is maar net wat je belangrijk vindt. Ik denk dat jij je carriere ook belangrijk vindt, dan is een veilig rustig thuishaven heel fijn natuurlijk. Maar ik denk dat jij ook wel een andere man kunt vinden die weer andere kanten in jou naar boven haalt, of andere behoeften voedt waarvan je niet wist dat je ze had. Niet verdrietig zijn, dat hoeft helemaal niet. Ik ben ook niet zo verdrietig nu. Kijk even met een roze bril naar de toekomst, en hou dat even vast.
Bokstertje, ja donkere mannen zijn berucht als het gaat om trouw, huiselijk leven, verantwoordelijkheid etc. Maar dat hoeft niet altijd zo te zijn natuurlijk. Volgens mij had jij ook wel een lieve man te pakken hoor. Waarschijnlijk hebben we, net zoals jij eerder schreef, een innerlijke kracht en trots en moeten we dit leven leven. Wij hebben tenminste de mogelijkheid om ons eigen leven te leven. We kunnen en mogen onafhankelijk zijn. Wat heerlijk dat je een lief kindje hebt, die heb je maar mooi gekregen!!
Bokstertje, ja donkere mannen zijn berucht als het gaat om trouw, huiselijk leven, verantwoordelijkheid etc. Maar dat hoeft niet altijd zo te zijn natuurlijk. Volgens mij had jij ook wel een lieve man te pakken hoor. Waarschijnlijk hebben we, net zoals jij eerder schreef, een innerlijke kracht en trots en moeten we dit leven leven. Wij hebben tenminste de mogelijkheid om ons eigen leven te leven. We kunnen en mogen onafhankelijk zijn. Wat heerlijk dat je een lief kindje hebt, die heb je maar mooi gekregen!!
donderdag 6 maart 2008 om 14:59
Ja dank je!
Weet je dat is ook het gekke. Ik zie de toekomst, zonder al dit nu even deprimerende relatiegedoe, ook heel positief in. Ik heb leuke banen, mijn afstuderen zou ik met twee vingers in mijn neus kunnen halen (doe ik niet want zo zit ik niet in elkaar) en heb genoeg toekomstplannen. Maar ja, hier kan ik niet zomaar overheen stappen. Er moet iets gebeuren en waarschijnlijk betekent dat, dat ik alleen verder moet. Dat verandert toch wel het e.e.a. aan mijn toekomstvisie.
Weet je dat is ook het gekke. Ik zie de toekomst, zonder al dit nu even deprimerende relatiegedoe, ook heel positief in. Ik heb leuke banen, mijn afstuderen zou ik met twee vingers in mijn neus kunnen halen (doe ik niet want zo zit ik niet in elkaar) en heb genoeg toekomstplannen. Maar ja, hier kan ik niet zomaar overheen stappen. Er moet iets gebeuren en waarschijnlijk betekent dat, dat ik alleen verder moet. Dat verandert toch wel het e.e.a. aan mijn toekomstvisie.
donderdag 6 maart 2008 om 16:47
Hoi Vicky,
Het is natuurlijk wel zo dat je kan lullen als Brugman, samen dezelfde toekomstdromen kan delen maar als het gevoel er niet is.....dan denk ik dat je naar je intuitie moet luisteren.
Je voelt je niet voor niets eenzaam. Dat komt omdat er iets mist in de relatie. De (gewetens)vraag is wat er ontbreekt en waarom. Maar eenzaamheid is geen goed teken. Dat geeft een gebrek aan intimiteit aan, aan dat je je niet begrepen voelt.
Nou vraag ik mij af hoe je tot deze omslag (van ware liefde tot je ongelukkig voelen) komt? Mensen veranderen niet zomaar 'opeens', dus of je hebt al langere tijd je gevoelens genegeerd of de 'ware liefde' was niet zo waar maar misschien heel veel andere dingen (lust, herkenning, angst voor eenzaamheid en alleen zijn).
Groeten,
Max
Het is natuurlijk wel zo dat je kan lullen als Brugman, samen dezelfde toekomstdromen kan delen maar als het gevoel er niet is.....dan denk ik dat je naar je intuitie moet luisteren.
Je voelt je niet voor niets eenzaam. Dat komt omdat er iets mist in de relatie. De (gewetens)vraag is wat er ontbreekt en waarom. Maar eenzaamheid is geen goed teken. Dat geeft een gebrek aan intimiteit aan, aan dat je je niet begrepen voelt.
Nou vraag ik mij af hoe je tot deze omslag (van ware liefde tot je ongelukkig voelen) komt? Mensen veranderen niet zomaar 'opeens', dus of je hebt al langere tijd je gevoelens genegeerd of de 'ware liefde' was niet zo waar maar misschien heel veel andere dingen (lust, herkenning, angst voor eenzaamheid en alleen zijn).
Groeten,
Max
donderdag 6 maart 2008 om 16:56
Hoi Vicky,
Wat ik ook lees in je verhaal is dat je je, voordat je vriend er was, niet zo heel gelukkig voelde. Tikje eenzaam. En dat je hoopte dat hij dat voor altijd voor je zou oplossen. Maar zo werkt 't helaas niet hè?
Is het sowieso niet een idee om wat meer energie in jezelf te steken, in je leven buiten de relatie? Of je nou samen bent of niet, het gaat erom dat je een fijne basis in jezelf hebt, dat je je met jezelf en je leven prettig voelt.
Zijn er dingen die je graag met je vriend zou doen (en waarin je teleurgesteld bent dat hij dat niet samen met je doet), die je eigenlijk beter met een vriendin of zo zou kunnen ondernemen?
Groet en 'n bloemetje,
Puck
Wat ik ook lees in je verhaal is dat je je, voordat je vriend er was, niet zo heel gelukkig voelde. Tikje eenzaam. En dat je hoopte dat hij dat voor altijd voor je zou oplossen. Maar zo werkt 't helaas niet hè?
Is het sowieso niet een idee om wat meer energie in jezelf te steken, in je leven buiten de relatie? Of je nou samen bent of niet, het gaat erom dat je een fijne basis in jezelf hebt, dat je je met jezelf en je leven prettig voelt.
Zijn er dingen die je graag met je vriend zou doen (en waarin je teleurgesteld bent dat hij dat niet samen met je doet), die je eigenlijk beter met een vriendin of zo zou kunnen ondernemen?
Groet en 'n bloemetje,
Puck
donderdag 6 maart 2008 om 17:18
Hoi Puck, je hebt helemaal gelijk. Zelf gelukkig zijn betekent pas dan ook gelukkig kunnen zijn in je relatie. Ik realiseer me dat al te goed. Daarom heb ik het 'ongelukkige gevoel' ook steeds in mezelf gezocht. Omdat ik niet blij was van binnen kon ik ook niet blij zijn in de relatie. Door mijn vriend ben ik ergens wel gelukkiger geworden, en ook zelfverzekerder, blijer met mezelf. Da's wel mooi toch??
Toen we elkaar net kenden ging ik overal mee akkoord, ik was gewoon blij en ik wilde hem ook vrijlaten. Toch kon hij niet zonder mij, dus hij was gelukkig ook vaak bij mij. Maar nu zie ik steeds meer de punten in waar ik niet zo goed mee kan leven. Ook wel mijn jaloerse inslag (he, jaloers, een nieuw punt in dit item), zoals zijn band met zijn ex-vrouw. Zij hebben samen kinderen en hebben toch een vertrouwensband. Concessies op het gebied van hun omgang zijn er niet. Nee, ik kom haar wekelijks tegen terwijl ik me er niet prettig bij voel. Tis niet zo dat zij heel close en leuk zijn samen, maar er is een vertrouwelijke relatie. Dus; samen kids, samen vertrouwensband, zullen altijd contact blijven houden samen. Als ik dan kijk naar mijn vriend en mij; geen kindje, veel ruzietje, vriend erg druk met vanalles, en ik voel mij daardoor eenzaam. Tja, dan heb ik niet aldoor zin in haar over de vloer. Ik wil mijn wereldje dan wat afgeschermder houden, wat veiliger.
Mijn vriend loopt helemaal warm voor zijn grote hobby. Hij vergeet werkelijk waar nooit iets wat daar mee te maken heeft. Als iets belangrijk is voor mij, dan vergeet ie het wel! En als hij vroeg uit de veren moet voor zijn hobbie; no problem. Zijn de kids er in het weekend, zijn kinderen dus, dan ligt ie tot 11 uur in bed. Is ie moe van de week. Ik zie zo geen huiselijk gezellig leven voor me. Ik wil graag dat hij ook gezellig en uitgerust met ons is. Dat is dus iets dat mij een eenzaam gevoel geeft.
Toen we elkaar net kenden ging ik overal mee akkoord, ik was gewoon blij en ik wilde hem ook vrijlaten. Toch kon hij niet zonder mij, dus hij was gelukkig ook vaak bij mij. Maar nu zie ik steeds meer de punten in waar ik niet zo goed mee kan leven. Ook wel mijn jaloerse inslag (he, jaloers, een nieuw punt in dit item), zoals zijn band met zijn ex-vrouw. Zij hebben samen kinderen en hebben toch een vertrouwensband. Concessies op het gebied van hun omgang zijn er niet. Nee, ik kom haar wekelijks tegen terwijl ik me er niet prettig bij voel. Tis niet zo dat zij heel close en leuk zijn samen, maar er is een vertrouwelijke relatie. Dus; samen kids, samen vertrouwensband, zullen altijd contact blijven houden samen. Als ik dan kijk naar mijn vriend en mij; geen kindje, veel ruzietje, vriend erg druk met vanalles, en ik voel mij daardoor eenzaam. Tja, dan heb ik niet aldoor zin in haar over de vloer. Ik wil mijn wereldje dan wat afgeschermder houden, wat veiliger.
Mijn vriend loopt helemaal warm voor zijn grote hobby. Hij vergeet werkelijk waar nooit iets wat daar mee te maken heeft. Als iets belangrijk is voor mij, dan vergeet ie het wel! En als hij vroeg uit de veren moet voor zijn hobbie; no problem. Zijn de kids er in het weekend, zijn kinderen dus, dan ligt ie tot 11 uur in bed. Is ie moe van de week. Ik zie zo geen huiselijk gezellig leven voor me. Ik wil graag dat hij ook gezellig en uitgerust met ons is. Dat is dus iets dat mij een eenzaam gevoel geeft.
donderdag 6 maart 2008 om 17:20
quote:Vicky schreef op 06 maart 2008 @ 17:18:
Omdat ik niet blij was van binnen kon ik ook niet blij zijn in de relatie. Dit was ik nog vergeten: Ik kom er nu steeds meer achter dat ik dus ook door bepaalde aspecten binnen onze relatie ongelukkig ben. En daarover gaat dan de rest van het verhaal wat ik zojuist heb geschreven.
Omdat ik niet blij was van binnen kon ik ook niet blij zijn in de relatie. Dit was ik nog vergeten: Ik kom er nu steeds meer achter dat ik dus ook door bepaalde aspecten binnen onze relatie ongelukkig ben. En daarover gaat dan de rest van het verhaal wat ik zojuist heb geschreven.
vrijdag 7 maart 2008 om 09:30
Hoi Vicky,
Herkenbaar.
Mijn grote liefde en ik botsen ook. Maar we kunnen elkaar niet loslaten. En we hebben het geprobeerd. We proberen het nog steeds. Al 13 jaar!! We hebben ook andere relaties gehad in die 13 jaar. Ik heb zelfs kinderen met iemand anders gekregen. Hij heeft op dit moment een ander. Maar we zien en spreken elkaar nog steeds. Fout ik weet het. Het ergste is nog dat zijn nieuwe vriendin het ook weet. Hij maakt er geen geheim van. We hebben het 100 keer samen geprobeerd, maar het werkt niet. Alles is TE tussen ons, te veel passie, te veel ruzie.
Ik was het laatste half jaar weer goed op weg, maar dan gebeuren er weer dingen ,en zijn we weer terug bij af. Dat hij een vriendin heeft, of als ik een vriend heb. Het zegt niks meer. Hij zei laatst ook, Dolce als we 80 zijn zien we elkaar nog, of we met iemand anders zijn of niet. Ik denk dat hij gelijk heeft.
Ja hij is mijn ware liefde. Ik zal van hem houden tot mijn dood. Ik heb verdriet van dat het nooit lijkt te werken tussen ons. Ik heb verdriet dat wij geen kinderen hebben gekregen( wel heel lang geprobeerd) Toch hoop ik dat we samen zullen eindigen, en de rust bij elkaar vinden. Ondertussen probeer ik weer gewoon verder te gaan. En open te staan voor anderen. Ik weet dat ik het kan. Ik heb in die 13 jaar ook 2 wat langere fijne relaties gehad. Maar hij blijft altijd in mijn hoofd en hart, en andersom geldt dat ook.
Dus ik snap je, maar heb geen advies.
Herkenbaar.
Mijn grote liefde en ik botsen ook. Maar we kunnen elkaar niet loslaten. En we hebben het geprobeerd. We proberen het nog steeds. Al 13 jaar!! We hebben ook andere relaties gehad in die 13 jaar. Ik heb zelfs kinderen met iemand anders gekregen. Hij heeft op dit moment een ander. Maar we zien en spreken elkaar nog steeds. Fout ik weet het. Het ergste is nog dat zijn nieuwe vriendin het ook weet. Hij maakt er geen geheim van. We hebben het 100 keer samen geprobeerd, maar het werkt niet. Alles is TE tussen ons, te veel passie, te veel ruzie.
Ik was het laatste half jaar weer goed op weg, maar dan gebeuren er weer dingen ,en zijn we weer terug bij af. Dat hij een vriendin heeft, of als ik een vriend heb. Het zegt niks meer. Hij zei laatst ook, Dolce als we 80 zijn zien we elkaar nog, of we met iemand anders zijn of niet. Ik denk dat hij gelijk heeft.
Ja hij is mijn ware liefde. Ik zal van hem houden tot mijn dood. Ik heb verdriet van dat het nooit lijkt te werken tussen ons. Ik heb verdriet dat wij geen kinderen hebben gekregen( wel heel lang geprobeerd) Toch hoop ik dat we samen zullen eindigen, en de rust bij elkaar vinden. Ondertussen probeer ik weer gewoon verder te gaan. En open te staan voor anderen. Ik weet dat ik het kan. Ik heb in die 13 jaar ook 2 wat langere fijne relaties gehad. Maar hij blijft altijd in mijn hoofd en hart, en andersom geldt dat ook.
Dus ik snap je, maar heb geen advies.
vrijdag 7 maart 2008 om 19:10
Hoi Dolce, wat een ontzettend heftig, maar ook een beetje tragisch verhaal. Misschien zie ik dat verkeerd hoor. Er zitten ook prachtige elementen in. Mag ik je wat vragen? Hoe kijk je terug op jouw (af en aan) relatie met die grote liefde? Zou je willen dat je hem nooit had ontmoet? Als je het over zou mogen doen, en hij zou net even anders kunnen zijn (of jijzelf) wat zou je dan willen veranderen aan de situatie en aan hem/jezelf?
Ik voor mij zou willen dat; ik wat kalmer op dingen die mij emotioneren zou kunnen reageren. Ik zou willen dat mij vriend wat beter voor zichzelf zou zorgen en wat uitgeruster zou zijn, ik zou zelf graag wat meer out-going willen zijn, me niet meer meten aan andere vrouwen. Dat moet toch te doen zijn. Qua sex mag het ook wel een beetje anders (beetje maar).
Ik voor mij zou willen dat; ik wat kalmer op dingen die mij emotioneren zou kunnen reageren. Ik zou willen dat mij vriend wat beter voor zichzelf zou zorgen en wat uitgeruster zou zijn, ik zou zelf graag wat meer out-going willen zijn, me niet meer meten aan andere vrouwen. Dat moet toch te doen zijn. Qua sex mag het ook wel een beetje anders (beetje maar).
vrijdag 7 maart 2008 om 19:25
Hoi Vicky,
Het is ook tragisch. Ook omdat het maar niet eindigd. Daar zijn we niet sterk genoeg voor, of willen we niet sterk voor zijn dat kan ook. Spijt heb ik niet. Ja heel soms. Dan denk ik was mij maar voorbij gelopen op de avond dat we elkaar ontmoeten. Maar dan had ik ook veel gemist. Want we zijn zo goed als samen opgegroeid. (we waren 15 en 16) Hij loopt als een rode draad door mijn leven. Het zou een goede film zijn haha
Wat ik anders had willen zien? We zijn beide geen praters. We kroppen alles op en het ontploft. Of we gaan elkaar negeren. Alletwee een trots waar je u tegen zegt. Misschien lijken we teveel op elkaar.
Waarom er geen kinderen zijn is omdat hij ze niet kan krijgen. Heel pijnlijk.
Het is ook tragisch. Ook omdat het maar niet eindigd. Daar zijn we niet sterk genoeg voor, of willen we niet sterk voor zijn dat kan ook. Spijt heb ik niet. Ja heel soms. Dan denk ik was mij maar voorbij gelopen op de avond dat we elkaar ontmoeten. Maar dan had ik ook veel gemist. Want we zijn zo goed als samen opgegroeid. (we waren 15 en 16) Hij loopt als een rode draad door mijn leven. Het zou een goede film zijn haha
Wat ik anders had willen zien? We zijn beide geen praters. We kroppen alles op en het ontploft. Of we gaan elkaar negeren. Alletwee een trots waar je u tegen zegt. Misschien lijken we teveel op elkaar.
Waarom er geen kinderen zijn is omdat hij ze niet kan krijgen. Heel pijnlijk.
vrijdag 7 maart 2008 om 19:34
Opzich denk ik dat de dingen die jij wil best wel haalbaar moeten zijn. Als je het zelf wil, en hij ook. Maar als je met jezelf tevreden bent, zou ik mij niet veranderen voor een ander. Maar ik ben niet het juiste voorbeeld om jou een advies te geven. Ik weet wel dat liefde soms niet genoeg is. Bij mij lijkt het meer op een verslaving waar ik maar niet vanaf kom.
Wat bij ons ook meespeelt is verschil in levensstijl.
Wat bij ons ook meespeelt is verschil in levensstijl.
zaterdag 8 maart 2008 om 09:20
Dolce, bedankt voor je reactie, heel verhelderend. Wat verdrietig dat die liefde van jou geen kinderen kan krijgen. Wat een enorme beperking. Ik ken het gevoel een klein beetje, wil ook graag een kind maar lukt ook niet.
Mijn doelen zullen wel bereikbaar zijn, maar wat ik merk is dat alles altijd om hem lijkt te draaien. Ongewild heeft datgene wat hij moet/wil/doet altijd voorrang. Nu is het zo dat het vaak om best belangrijke dingen gaat, zoals zijn werk, zijn kinderen, zijn ex. En ik vind dat ik het zelf allemaal maar heb laten gebeuren en dat ik me er niet goed bij voelde. Ik dacht altijd dat ik het maar vol moest houden en dat het op een dag allemaal op zijn plaats zou vallen (soort van tijd voor beloning of ingaan van nieuwe periode). Nogmaals, mijn partner is altijd heel goed voor mij en draagt mij op handen, maar ik schik me wel heel erg naar zijn leven. Daar heb ik geen moeite mee gehad, dat gevoel drukte ik gewoon weg. Maar nu is het een beetje op. Ik wens voor mezelf eenvoudige dingen, althans zo lijkt het, het zal wel wat dieper gaan dan dat, en misschien kan dat ook met een andere partner. Iemand die 'er verstand van heeft' zegt dat ik geen betere man als hij kan krijgen. DAt geloof ik ergens ook wel. Maar ik ben er zelf ook nog, het is niet zo dat ik besta dankzij hem.
Mijn doelen zullen wel bereikbaar zijn, maar wat ik merk is dat alles altijd om hem lijkt te draaien. Ongewild heeft datgene wat hij moet/wil/doet altijd voorrang. Nu is het zo dat het vaak om best belangrijke dingen gaat, zoals zijn werk, zijn kinderen, zijn ex. En ik vind dat ik het zelf allemaal maar heb laten gebeuren en dat ik me er niet goed bij voelde. Ik dacht altijd dat ik het maar vol moest houden en dat het op een dag allemaal op zijn plaats zou vallen (soort van tijd voor beloning of ingaan van nieuwe periode). Nogmaals, mijn partner is altijd heel goed voor mij en draagt mij op handen, maar ik schik me wel heel erg naar zijn leven. Daar heb ik geen moeite mee gehad, dat gevoel drukte ik gewoon weg. Maar nu is het een beetje op. Ik wens voor mezelf eenvoudige dingen, althans zo lijkt het, het zal wel wat dieper gaan dan dat, en misschien kan dat ook met een andere partner. Iemand die 'er verstand van heeft' zegt dat ik geen betere man als hij kan krijgen. DAt geloof ik ergens ook wel. Maar ik ben er zelf ook nog, het is niet zo dat ik besta dankzij hem.
zaterdag 8 maart 2008 om 18:29
zondag 9 maart 2008 om 11:41
Hoi Nieuws, ik heb steeds het idee gehad dat zwanger worden nog niet is gelukt omdat hij en ik te veel issues hadden. Nu is het ook zo van hij verminderd vruchtbaar is. Maar goed, daar krijgen we nu hulp bij vanuit het ziekenhuis. Het is allemaal al best een klein wonder dat we toch samen een kind zouden kunnen krijgen. Het duurt allemaal wel heel lang nu (zijn al 2,5 jaar bezig) en ik zou juist de vreugde van het zwanger zijn (samen!) en het samen een kindje krijgen zo plezierig vinden. In plaats daarvan hebben wij de afgelopen jaren zoveel voor onze kiezen gekregen!! Beide hadden we een rugzakje op vanuit het verleden. Dat rugzakje moest toch open en er moest worden gedealed met de emotionele beschadigingen van vroeger. Hierbij hebben wij elkaar goed kunnen helpen en elkaar gesteund. Er zit ontzettend veel diepgang in onze relatie, maar dat maakt het juist soms zo gecompliceerd!
Ik ben nu toch weer thuis gekomen, we praten en brengen weer tijd samen door. Ik moet aan de slag met mijn eigen leven. Ja, mijn EIGEN LEVEN. Ik heb me zo gefocused op ons leven samen, dat ik mijzelf maar wat eenzaam heb laten ronddobberen. Steeds wachtend op wat er voor mij zou gaan komen. Van buitenaf gegeven zou gaan worden. Nu moet ik zelf gaan nadenken over wat ik kan gaan doen. Doen is het sleutelwoord in die zin. En ik heb daar soms helemaal geen trek in. waarom moet ik steeds zoveel doen om gelukkig te zijn? Ik voel me in ieder geval weer wat rustiger van binnen. Ik hoop dat de cyclus van onze viueuze cirkel steeds wat langer wordt en dat we minder snel weer zo'n dal doorgaan.
Ik ben nu toch weer thuis gekomen, we praten en brengen weer tijd samen door. Ik moet aan de slag met mijn eigen leven. Ja, mijn EIGEN LEVEN. Ik heb me zo gefocused op ons leven samen, dat ik mijzelf maar wat eenzaam heb laten ronddobberen. Steeds wachtend op wat er voor mij zou gaan komen. Van buitenaf gegeven zou gaan worden. Nu moet ik zelf gaan nadenken over wat ik kan gaan doen. Doen is het sleutelwoord in die zin. En ik heb daar soms helemaal geen trek in. waarom moet ik steeds zoveel doen om gelukkig te zijn? Ik voel me in ieder geval weer wat rustiger van binnen. Ik hoop dat de cyclus van onze viueuze cirkel steeds wat langer wordt en dat we minder snel weer zo'n dal doorgaan.
donderdag 13 maart 2008 om 13:59
Ik herken niet veel van wat jullie hier schrijven, of nog niet, aangezien ik op dit moment met de liefde van mijn leven ben en niet ongelukkig ben.
Wel heb ik ooit een boek gelezen van Cecelia Ahern "Rosie Dunne" (dat is de Amerikaanse titel. De Engelse is "Where Rainbows End"). Hierin herken ik wel heel veel van jullie verhalen. Echt een aanrader, maar ik heb geen idee of het boek ook in het Nederlands is uitgegeven.
Ik moet af en toe wel slikken bij jullie verhalen.
Wel heb ik ooit een boek gelezen van Cecelia Ahern "Rosie Dunne" (dat is de Amerikaanse titel. De Engelse is "Where Rainbows End"). Hierin herken ik wel heel veel van jullie verhalen. Echt een aanrader, maar ik heb geen idee of het boek ook in het Nederlands is uitgegeven.
Ik moet af en toe wel slikken bij jullie verhalen.
donderdag 13 maart 2008 om 14:03
quote:wuiles schreef op 08 maart 2008 @ 12:10:
Wacht nou even tot je vijfentachtig bent en beoordeel dan wie in aanmerking komt voor de titel "grote liefde van mijn leven" . Je gaat waarschijnlijk nog lang niet dood en kunt niet weten wie er nog op je pas gaat komen. Veel geluk!Dat vind ik nou inderdaad ook. Achteraf weet je alles. Dat vlakt niet uit hoe jullie je voelen, maar als je er een label ophangt dat het dit is of anders nooit meer wat, is me te fatalistisch. Er zijn meerdere Grote Liefdes mogelijk in iemands leven.
Wacht nou even tot je vijfentachtig bent en beoordeel dan wie in aanmerking komt voor de titel "grote liefde van mijn leven" . Je gaat waarschijnlijk nog lang niet dood en kunt niet weten wie er nog op je pas gaat komen. Veel geluk!Dat vind ik nou inderdaad ook. Achteraf weet je alles. Dat vlakt niet uit hoe jullie je voelen, maar als je er een label ophangt dat het dit is of anders nooit meer wat, is me te fatalistisch. Er zijn meerdere Grote Liefdes mogelijk in iemands leven.
donderdag 13 maart 2008 om 23:45
Hoi Nieuws, de laatste dagen word ik steeds verdrietig wakker, maar zo gaandeweg de dag gaat het dan weer beter. Ik ben weer thuis, en ik merk dat ik me weer fijner begin te voelen. Ik voel me heel erg een speelbal van mijn emoties. Ik word heen en weer geslingerd tussen gevoelens als: 'nu word ik vast geen moeder' en 'hoe moet ik nu aan onze relatie werken als ik zo vreselijk negatief in het leven sta momenteel'. Beetje bij beetje door geduldig te blijven en met elkaar te praten en door ons kwetsbaar op te stellen hebben we toch heel emotionele momenten gehad, en zijn we weer wat naar elkaar toe gekomen. Zelfs lekker in bed beland vanavond. En nu voelt het alsof er weer hoop is. Ik denk dan ook 'waarom gelijk uit elkaar gaan, dat kan altijd nog'. Zolang er toch nog liefde is en we elkaar nog steeds graag zien, is er hoop.
Ik ben wel achter wat dingen gekomen; door mijn kinderwens die niet wordt vervuld ben ik al een hele tijd enorm teleurgesteld. Verder 'hou' ik niet voldoende van mezelf, ik wil gaan proberen om meer richting aan mijn leven te gaan geven, door een leuk project aan te gaan voor mezelf.
Mijn vriend zei (en dat vond ik wel een eye-opener, omdat ik ook gevoelens van boosheid en schuld ervoer): waarom jezelf of de ander de schuld geven van iets? Waarom met de vinger gaan wijzen? En ik besef nu dat dat klopt. Zoals ik ook al eerder schreef; ik wil hem niet veranderen. Daarmee bedoelde ik ook (besef ik nu); hem niets verwijten. Wij hebben beide tot nu toe onze stinkende best gedaan. En we hebben echt wat voor onze kiezen gehad hoor, tot op de dag van vandaag.
In andere reacties lees ik; Waarom iemand je grote liefde noemen?
Ach ja, wat is nou een grote liefde. Er kan er altijd weer eentje komen die nog groter is. Ik bedoel daarmee; iemand ontmoeten met wie het echt klikt, met wie je een diepere band hebt, jezelf kan zijn, enorme waardering/liefde over en weer. Echt voor elkaar kiezen. Al die romantische termen leiden dan tot de naam 'grote liefde'. Whats in a name. Ik heb nu wel ervaren dat er altijd ook een leven na een grote liefde is, dat je ook op eigen benen kan staan. Alleen is het moeilijk om los te komen, en ik denk dat ik dat nu ook nog helemaal niet wil.
Ik ben wel achter wat dingen gekomen; door mijn kinderwens die niet wordt vervuld ben ik al een hele tijd enorm teleurgesteld. Verder 'hou' ik niet voldoende van mezelf, ik wil gaan proberen om meer richting aan mijn leven te gaan geven, door een leuk project aan te gaan voor mezelf.
Mijn vriend zei (en dat vond ik wel een eye-opener, omdat ik ook gevoelens van boosheid en schuld ervoer): waarom jezelf of de ander de schuld geven van iets? Waarom met de vinger gaan wijzen? En ik besef nu dat dat klopt. Zoals ik ook al eerder schreef; ik wil hem niet veranderen. Daarmee bedoelde ik ook (besef ik nu); hem niets verwijten. Wij hebben beide tot nu toe onze stinkende best gedaan. En we hebben echt wat voor onze kiezen gehad hoor, tot op de dag van vandaag.
In andere reacties lees ik; Waarom iemand je grote liefde noemen?
Ach ja, wat is nou een grote liefde. Er kan er altijd weer eentje komen die nog groter is. Ik bedoel daarmee; iemand ontmoeten met wie het echt klikt, met wie je een diepere band hebt, jezelf kan zijn, enorme waardering/liefde over en weer. Echt voor elkaar kiezen. Al die romantische termen leiden dan tot de naam 'grote liefde'. Whats in a name. Ik heb nu wel ervaren dat er altijd ook een leven na een grote liefde is, dat je ook op eigen benen kan staan. Alleen is het moeilijk om los te komen, en ik denk dat ik dat nu ook nog helemaal niet wil.
vrijdag 14 maart 2008 om 14:51
quote:ingmagh schreef op 13 maart 2008 @ 13:59:
Wel heb ik ooit een boek gelezen van Cecelia Ahern "Rosie Dunne" (dat is de Amerikaanse titel. De Engelse is "Where Rainbows End"). Hierin herken ik wel heel veel van jullie verhalen. Echt een aanrader, .Hoi Ingmagh, wat lief dat je met de verhalen meeleeft. Ik heb even op marktplaats gekeken, en ik heb het boek over kunnen nemen van iemand! Als je mij die tip doet, dan moet ik daar wel wat mee doen natuurlijk! Bedankt!
Wel heb ik ooit een boek gelezen van Cecelia Ahern "Rosie Dunne" (dat is de Amerikaanse titel. De Engelse is "Where Rainbows End"). Hierin herken ik wel heel veel van jullie verhalen. Echt een aanrader, .Hoi Ingmagh, wat lief dat je met de verhalen meeleeft. Ik heb even op marktplaats gekeken, en ik heb het boek over kunnen nemen van iemand! Als je mij die tip doet, dan moet ik daar wel wat mee doen natuurlijk! Bedankt!
maandag 17 maart 2008 om 10:03
Hoi Nieuws, we hebben een rustig maar gezellig weekend gehad. Ik moest van mezelf echt even de stad in met een vriendin, en niet thuis blijven hangen. Af en toe nog wel wat dipjes gehad, dat ik het niet helemaal kon vinden. Van beide kanten waren we echt lief voor elkaar, gisteravond heel fijn gepraat samen. En dan is er ook veel begrip en eerlijkheid. Als je dan wat beter in je vel zit dan worden de olifanten weer muisjes. Brr, ik hoop maar dat ze klein blijven, of wat kleinere olifantjes. En ik zou me zo graag op iets willen storten. Geen vluchtgedrag ofzo, maar echt iets vinden dat me voldoening geeft. Daar ben ik al mijn hele leven naar op zoek. Iets om lekker mee bezig te zijn. Geen afleiding, maar een soort vervulling. Langere tijd verlangde ik daarom zo naar kinderen, en die wens heb ik nog steeds. Maar ik heb een nog dieper verlangen naar voldoening. Mijn relatie lijkt me nu weer helemaal goed, ben toch heel blij met mijn mannetje. Het is niet perfect, hij is ook niet perfect, maar ik ook niet. Beetje domme conclusie misschien, maar ik kan het ook zo zeggen; met hem is leuker dan zonder hem. Veeel leuker.
