Relaties
alle pijlers
Tropenjaren?
woensdag 5 maart 2025 om 03:20
Dag dames,
Mijn vrouw en ik zijn momenteel 14 jaar samen en hebben samen een zoon van 2.
Voor het eerst in onze relatie, ben ik gaan twijfelen aan de houdbaarheid/duurzaamheid van de relatie.
Dit komt door het volgende, sinds ongeveer Augustus vorig jaar, heb ik het idee dat ik niets, maar dan ook niets goed kan doen. Voor de context, mijn vrouw heeft haar baan opgezegd na haar verlof en wil gaan freelancen. Dus ze is ook meer thuis met onze zoon, we hebben dubbele lasten ( nieuwbouw gekocht) dus ik werk nu ook meer dan normaal na mijn promotie tot sales directeur. Meer sales, meer inkomsten en job security in deze tijden. Hierbij een lijst van opmerkingen (zonder écht ruzie te hebben) in de uren die wij elkaar zien:..
Verkeerd afgelopen week: (bijgehouden in notities)
- Autorijden, te hard, te zacht, te wild, te braaf
- Vaatwasser inruimen te slordig
- Kleren vouwen (niet op "haar" manier)
- Stofzuigen (slordig)
- Rommel
- Werkt te veel uren
- Werkt thuis en vraagt dan te veel aandacht
- speelt te wild met zoon.
- geeft te veel aandacht aan zoon
- geeft te weinig aandacht aan zoon door op kantoor te zijn
- Poetst tanden te hard
- Speeksel bij kusjes
- Luistert niet
- Maakt ruzie met anderen
- Slaapt luid
- Eet luid
- Mist orde, chaos
- Gaat over persoonlijke grenzen (kleine ruzie nadat ik dat sarcastisch zei "prima, ik bied alvast mijn excuses aan voor alles wat ik verkeerd ga doen deze week"
- Lui
- Te actief
- Kookt rommelig
- Stinkt na sporten
- Worst roommate
- Hork
- Ongevoelig
- Dominant , duwt dingen door (discussie over keuzes die gemaakt moesten worden over optielijst. Het moest in overleg maar alles wat ik wilde, paste niet in haar plaatje voor het huis... Dus frustratie bij mij en nam ik een positie in... Resultaat loopgravendiscussie....
- Slechte fotograaf
- wil een te sportieve leasewagen ( stationwagon)
En de opmerkingen storen mij eigenlijk nog het minst, ze was vroeger altijd mijn steun en toeverlaat maar sinds vorig jaar neemt ze ook niets meer van mij aan en trekt ze alles in twijfel. Ze lijkt erop te kicken om een "foutje" te ontdekken.
Ik hou nog steeds enorm van mijn vrouw en ik mis het plezier dat wij samen hadden maar het is de afgelopen weken dusdanig erg geworden dat ik redenen zoek om naar kantoor of klanten te gaan.. om maar niet thuis te zijn ....
Ik heb het al een aantal keren besproken met mijn vrouw maar haar conclusie is simpel, je moet naar mij luisteren en mij begrijpen.. En dames, ik doe mijn best maar ik ben eerlijk gezegd radeloos en dit is vrij atypisch voor mij. Maar ik kan écht NIETS goed doen momenteel in de ogen van mijn vrouw.
Ik ben sws niet iemand die makkelijk over gevoelens praat, dat kon ik wel met mijn vrouw maar we lijken niet meer dezelfde taal te spreken...
De opvoeding van ons zoontje gaat goed en dat is één van de weinige areas waar we elkaar kunnen vinden. Helaas wel veel commentaar waar ik inmiddels ongevoelig voor ben geworden.
Overigens is het ook 3 jaar(dus niet meer sinds positieve test) geleden dat wij seks hebben gehad, veel pogingen ondernomen maar telkens afgewezen( je denkt alleen aan seks) , dus nu ook gestopt met de pogingen.
Tips? Overigens gaan er niet scheiden, zij of ik gaan niet vreemd en miss nog te vroeg voor een relatietherapeut?
Groet
Mijn vrouw en ik zijn momenteel 14 jaar samen en hebben samen een zoon van 2.
Voor het eerst in onze relatie, ben ik gaan twijfelen aan de houdbaarheid/duurzaamheid van de relatie.
Dit komt door het volgende, sinds ongeveer Augustus vorig jaar, heb ik het idee dat ik niets, maar dan ook niets goed kan doen. Voor de context, mijn vrouw heeft haar baan opgezegd na haar verlof en wil gaan freelancen. Dus ze is ook meer thuis met onze zoon, we hebben dubbele lasten ( nieuwbouw gekocht) dus ik werk nu ook meer dan normaal na mijn promotie tot sales directeur. Meer sales, meer inkomsten en job security in deze tijden. Hierbij een lijst van opmerkingen (zonder écht ruzie te hebben) in de uren die wij elkaar zien:..
Verkeerd afgelopen week: (bijgehouden in notities)
- Autorijden, te hard, te zacht, te wild, te braaf
- Vaatwasser inruimen te slordig
- Kleren vouwen (niet op "haar" manier)
- Stofzuigen (slordig)
- Rommel
- Werkt te veel uren
- Werkt thuis en vraagt dan te veel aandacht
- speelt te wild met zoon.
- geeft te veel aandacht aan zoon
- geeft te weinig aandacht aan zoon door op kantoor te zijn
- Poetst tanden te hard
- Speeksel bij kusjes
- Luistert niet
- Maakt ruzie met anderen
- Slaapt luid
- Eet luid
- Mist orde, chaos
- Gaat over persoonlijke grenzen (kleine ruzie nadat ik dat sarcastisch zei "prima, ik bied alvast mijn excuses aan voor alles wat ik verkeerd ga doen deze week"
- Lui
- Te actief
- Kookt rommelig
- Stinkt na sporten
- Worst roommate
- Hork
- Ongevoelig
- Dominant , duwt dingen door (discussie over keuzes die gemaakt moesten worden over optielijst. Het moest in overleg maar alles wat ik wilde, paste niet in haar plaatje voor het huis... Dus frustratie bij mij en nam ik een positie in... Resultaat loopgravendiscussie....
- Slechte fotograaf
- wil een te sportieve leasewagen ( stationwagon)
En de opmerkingen storen mij eigenlijk nog het minst, ze was vroeger altijd mijn steun en toeverlaat maar sinds vorig jaar neemt ze ook niets meer van mij aan en trekt ze alles in twijfel. Ze lijkt erop te kicken om een "foutje" te ontdekken.
Ik hou nog steeds enorm van mijn vrouw en ik mis het plezier dat wij samen hadden maar het is de afgelopen weken dusdanig erg geworden dat ik redenen zoek om naar kantoor of klanten te gaan.. om maar niet thuis te zijn ....
Ik heb het al een aantal keren besproken met mijn vrouw maar haar conclusie is simpel, je moet naar mij luisteren en mij begrijpen.. En dames, ik doe mijn best maar ik ben eerlijk gezegd radeloos en dit is vrij atypisch voor mij. Maar ik kan écht NIETS goed doen momenteel in de ogen van mijn vrouw.
Ik ben sws niet iemand die makkelijk over gevoelens praat, dat kon ik wel met mijn vrouw maar we lijken niet meer dezelfde taal te spreken...
De opvoeding van ons zoontje gaat goed en dat is één van de weinige areas waar we elkaar kunnen vinden. Helaas wel veel commentaar waar ik inmiddels ongevoelig voor ben geworden.
Overigens is het ook 3 jaar(dus niet meer sinds positieve test) geleden dat wij seks hebben gehad, veel pogingen ondernomen maar telkens afgewezen( je denkt alleen aan seks) , dus nu ook gestopt met de pogingen.
Tips? Overigens gaan er niet scheiden, zij of ik gaan niet vreemd en miss nog te vroeg voor een relatietherapeut?
Groet
reaguurder wijzigde dit bericht op 05-03-2025 04:07
Reden: Extra info
Reden: Extra info
5.84% gewijzigd
woensdag 5 maart 2025 om 08:20
Dat zij haar werk heeft opgezegd, vind ik niet een goede keuze. Daardoor krijg je een onevenwichtige balans. Zij heeft mogelijk het gevoel alleen voor de opvoeding te staan; jij hebt het gevoel dat je alleen staat voor de inkomsten. Niet alleen het kind maar ook de wijziging in thuis/werk heeft een andere dynamiek gebracht in de relatie. Zij heeft ook geen afleiding van collega's en alleen het kind en het huis.
Ik herken dit beeld wel van mijn schoonzus. Zelfde situatie; mijn broer ging veel meer werken en schoonzus thuis met kind. Zij werd daar ook korzelig van. Toen zij weer ging werken en hij veel minder ging werken gaat het veel beter. Afleiding van collega's en werk.
Zelf ben ik gescheiden dus mijn adviezen moet je niet zo serieus nemen. Het is wel goed om met een therapeut te spreken. Bij elkaar blijven is toch het beste.
Ik herken dit beeld wel van mijn schoonzus. Zelfde situatie; mijn broer ging veel meer werken en schoonzus thuis met kind. Zij werd daar ook korzelig van. Toen zij weer ging werken en hij veel minder ging werken gaat het veel beter. Afleiding van collega's en werk.
Zelf ben ik gescheiden dus mijn adviezen moet je niet zo serieus nemen. Het is wel goed om met een therapeut te spreken. Bij elkaar blijven is toch het beste.
woensdag 5 maart 2025 om 08:25
Mijn man had ook een tijdje dit idee.
Hier bleek dat ik mevrouw sfeer was geworden, lees je eens in over emotional labour.
Omdat ik niet meer alleen gefocust was op zijn welbevinden maar nu 3 mensen tevreden moest houden liet ik hem 'vallen' en kreeg hij dezelfde energie terug die hij gaf.
Bleek bitter weinig, want hij was druk, moest ook wennen, wilde materieel voor ons zorgen etc.
Hier was hij ook gewoon niet zo leuk en verwend omdat ik altijd alles glad streek, maar er geen energie meer voor had en ook een beetje moe werd van het hypocriete gedoe dat ik me de tandjes werkte (achteraf bleek ik ook een chronische aandoening te hebben) en voor iedere verschoonden luier er een soort dankbaarheid ceremonie moest worden uitgevoerd.
Ik werd mijn eigen gesnauw zat en ben gestopt, het vervelende was dat hij een tijdje nog meer losging, want hij was gewend aan mijn 'grens' wat ik aangaf door gekat.
Die lijst die je opnoemt vind ik daarom ook wat sneu, het doet mij een beetje denken aan 'they never want to discuss wat triggered you, they only want to discuss your reaction'.
Je vrouw zit er dus doorheen. Ze is niet zo blij met je. Toen mijn man niet zo blij met me was heb ik mijn gedrag aangepast.
Als je het leuk wil hebben, doe dan leuk. Ga niet expres zaken doen waarvan je weet dat het haar ergert of pas je gedrag aan als je ziet dat het haar ergert.
Zij is niet verantwoordelijk voor de sfeer thuis, jij bent dat net zo goed.
Hier bleek dat ik mevrouw sfeer was geworden, lees je eens in over emotional labour.
Omdat ik niet meer alleen gefocust was op zijn welbevinden maar nu 3 mensen tevreden moest houden liet ik hem 'vallen' en kreeg hij dezelfde energie terug die hij gaf.
Bleek bitter weinig, want hij was druk, moest ook wennen, wilde materieel voor ons zorgen etc.
Hier was hij ook gewoon niet zo leuk en verwend omdat ik altijd alles glad streek, maar er geen energie meer voor had en ook een beetje moe werd van het hypocriete gedoe dat ik me de tandjes werkte (achteraf bleek ik ook een chronische aandoening te hebben) en voor iedere verschoonden luier er een soort dankbaarheid ceremonie moest worden uitgevoerd.
Ik werd mijn eigen gesnauw zat en ben gestopt, het vervelende was dat hij een tijdje nog meer losging, want hij was gewend aan mijn 'grens' wat ik aangaf door gekat.
Die lijst die je opnoemt vind ik daarom ook wat sneu, het doet mij een beetje denken aan 'they never want to discuss wat triggered you, they only want to discuss your reaction'.
Je vrouw zit er dus doorheen. Ze is niet zo blij met je. Toen mijn man niet zo blij met me was heb ik mijn gedrag aangepast.
Als je het leuk wil hebben, doe dan leuk. Ga niet expres zaken doen waarvan je weet dat het haar ergert of pas je gedrag aan als je ziet dat het haar ergert.
Zij is niet verantwoordelijk voor de sfeer thuis, jij bent dat net zo goed.
Firm believer in: you shouldn't have bothered me to begin with.
woensdag 5 maart 2025 om 08:29
Het probleem is natuurlijk niet dat jij van alles niet goed doet. Haar onvrede is een symptoom. Ze stelt zich boven jou, jij moet gewoon luisteren.
Stel je weleens een grens aan dat gemopper? Ik vind het namelijk echt véél. En onaardig.
Al lezende dacht ik: waar zit hem de verbinding? En toen kwam het gebrek aan seks verhaal. Gaan jullie nog samen leuke dingen doen? Hand in hand lopen? Samen de slappe lach? Lekker eten? Een knuffel in de keuken tijdens het koken?
Ik zou in jouw plaats grenzen gaan stellen;
- investeren in het leuk hebben
- klaar met het gemopper
- naar een therapeut
Overigens is het natuurlijk ook geen leuk voorbeeld voor jullie kind.
Stel je weleens een grens aan dat gemopper? Ik vind het namelijk echt véél. En onaardig.
Al lezende dacht ik: waar zit hem de verbinding? En toen kwam het gebrek aan seks verhaal. Gaan jullie nog samen leuke dingen doen? Hand in hand lopen? Samen de slappe lach? Lekker eten? Een knuffel in de keuken tijdens het koken?
Ik zou in jouw plaats grenzen gaan stellen;
- investeren in het leuk hebben
- klaar met het gemopper
- naar een therapeut
Overigens is het natuurlijk ook geen leuk voorbeeld voor jullie kind.
•
woensdag 5 maart 2025 om 08:34
Het is nooit te vroeg voor een relatietherapeut. Als ik ergens spijt van heb is dat we niet eerder naar een relathieteherapeut zijn gegaan, en wij zijn nog gewoon bij elkaar. Ik lees allerlei dingen waardoor ik denk dat het een goed idee is. Bovendien, wat is het ergste wat er gebeurt, jullie gaan naar een relatietherapeut jullie hebben 2 gesprekken en de therapeut zegt, jullie doen het al fantastisch ik kan jullie niets leren.
Kunnen jullie een normaal gesprek voeren over het feit dat het llijkt dat je vrouw slecht in haar vel zit en dat op jou af reageert? (zonder dat je het op deze manier formuleert?).
Hoeveel ervaart je vrouw de verdeling van de taken? Heeft ze het gevoel dat het een gezamenlijke verantwoordelijkheid is? Of heeft ze het gevoel dat zij overal voor verantwoordelijk is? Dit is iets wat heel vaak scheef gaat lopen zo gauw er een kind wordt geboren en wat heel veel wrijving op levert.
Kunnen jullie een normaal gesprek voeren over het feit dat het llijkt dat je vrouw slecht in haar vel zit en dat op jou af reageert? (zonder dat je het op deze manier formuleert?).
Hoeveel ervaart je vrouw de verdeling van de taken? Heeft ze het gevoel dat het een gezamenlijke verantwoordelijkheid is? Of heeft ze het gevoel dat zij overal voor verantwoordelijk is? Dit is iets wat heel vaak scheef gaat lopen zo gauw er een kind wordt geboren en wat heel veel wrijving op levert.
woensdag 5 maart 2025 om 08:35
Naast het feit dat ik het een beetje flauw, kinderachtig, vind dat je een lijstje hebt bijgehouden in je notities denk ik dat je het niet alleen bij haar moet zoeken. Begrijp me niet verkeerd, ik keur haar reacties etc niet goed maar deze reacties zijn een gevolg van iets, er zit iets niet goed, de basis lijkt even weg, dus ik zou zeggen investeer in elkaar en ga elkaar aandacht geven, ga leuke dingen doen en probeer deze cirkel te doorbreken. Blijf niet hangen in het naar elkaar wijzen door wie dit komt, jullie reageren op elkaar en dat moet opgelost worden en therapie lijkt me in deze een goede stap!
woensdag 5 maart 2025 om 08:45
woensdag 5 maart 2025 om 08:46
Ik vind het heel verhelderend juist, in dit soort topics wordt heel vaak om voorbeelden gevraagd.Not_so_perfect schreef: ↑05-03-2025 08:35Naast het feit dat ik het een beetje flauw, kinderachtig, vind dat je een lijstje hebt bijgehouden
We zien hier heel mooi uitgeschreven hoe uitgecheckt partner van TO is.
.
woensdag 5 maart 2025 om 08:52
Je zegt je vrouw heeft haar baan opgezegd en wil gaan freelancen. Is dat in gezamenlijk overleg gegaan? Is ze inmiddels al aan het freelancen of is ze de hele dag thuis met weinig sociale contacten?
Hoe hebben jullie het verlies van inkomsten hierdoor besproken? Heb jij in je eentje dan besloten om meer te gaan werken om toch voldoende inkomsten te hebben?
Wie doet wat in huis? Hoe zijn die taken ingevuld? Samen met de opvoeding van jullie kindje?
Ik zou of in therapie gaan (lijkt me de beste optie samen) of samen opnieuw om de tekentafel gaan zitten om alle taken opnieuw te verdelen. En dat zal dan betekenen jij minder werken meer taken thuis opnemen en zij weer terug gaan werken en minder taken thuis. Zodat de balans weer hersteld wordt.
Het klinkt alsof je vrouw heel ongelukkig is momenteel en dit helemaal op jou afreageert en dat jij het gevoel hebt keuzes alleen te moeten maken, samen met het genereren van inkomsten.
Hoe hebben jullie het verlies van inkomsten hierdoor besproken? Heb jij in je eentje dan besloten om meer te gaan werken om toch voldoende inkomsten te hebben?
Wie doet wat in huis? Hoe zijn die taken ingevuld? Samen met de opvoeding van jullie kindje?
Ik zou of in therapie gaan (lijkt me de beste optie samen) of samen opnieuw om de tekentafel gaan zitten om alle taken opnieuw te verdelen. En dat zal dan betekenen jij minder werken meer taken thuis opnemen en zij weer terug gaan werken en minder taken thuis. Zodat de balans weer hersteld wordt.
Het klinkt alsof je vrouw heel ongelukkig is momenteel en dit helemaal op jou afreageert en dat jij het gevoel hebt keuzes alleen te moeten maken, samen met het genereren van inkomsten.
woensdag 5 maart 2025 om 08:56
Ik snap dat je je moedeloos kunt voelen als ze zo met jou omgaat. Maar daarmee leg je gelijk ook alle verantwoordelijkheid bij haar. Er zit wat onder dat gedrag. Wanneer praten jullie, maar vooral luisteren jullie, nog echt naar elkaar.
Vraag haar eens wat ze het liefste zou willen. Wat haar verdriet doet. Enz. Zonder in de verdediging te schieten. Oprecht luisteren. Waarbij ik niet voorbij wil gaan aan haar gedrag. Maar het is een gevolg voor iets onderliggends.
Ik heb me een tijdje ook wel gedragen zoals jouw vrouw. Maar dat kwam vanwege de grote hoeveelheid verantwoordelijkheid die ik voelde en vooral voelde dat die voornamelijk bij mij lag. Twee zieke ouders waarvoor ik moest zorgen, een chronisch ziek kind, zelf mijn gezondheid die te wensen over laat maar wel het huishouden draaiende houden. Ik liep compleet over. En zag vooral dat mijn man 'lekker naar zijn werk ging'. Heb veel met hem gesproken en hij zag het anders. Hij voelde zo'n verantwoordelijkheid voor het financiële stuk en deed daarom extra zijn best op zijn werk om wat hogerop te komen en zo beter te verdienen. Daarnaast een chronische ziek kind waar hij zoveel mogelijk voor thuis (en bij ziekenhuisafspraken ed) wilde zijn maar tegelijkertijd op zijn werk verwacht werd. In de avonden en weekenden veel voor zijn schoonouders klaargestaan en dan nog alles rondom huis. Hij zag zijn vrouw aftakelen die het ook niet meer aankon maar meer dan alles wat hij deed lukte hem ook niet.
En hij had gelijk. We deden alle twee ontzettend hard ons best. Elkaar verwijten maken hielp helemaal niet. Naar elkaar luisteren, vragen wat de ander zou kunnen helpen, een luisterend oor bieden, hulp inschakelen (af en toe oppas om samen wat leuks te kunnen doen), huishoudelijke hulp invliegen, dat soort dingen helpen wel. Erkennen dat je SAMEN in een pittige tijd zit verbindt meer dan afgeven op de ander. Dat doen jullie beiden, maar de sleutel tot verandering kun je zelf zijn.
Wat mij in een relatie helpt is door te denken "ik ben niet 50% van deze relatie, maar 100% van mijn deel van de relatie". Wat doe ik zelf? Neem ik die 100% verantwoordelijkheid voor mijn deel of maak ik het mezelf te makkelijk door te denken dat ik maar 50% van de relatie ben? Met die 50% blijf ik hangen in Calimero-gedrag terwijl als ik mijn eigen 100% aanga, het me ook kracht geeft om wat te veranderen. Anders geef je het eigenlijk al op.
Pak jouw 100% en kijk of ze mee kan bewegen. Hopelijk pakt zij dan haar 100%.
Vraag haar eens wat ze het liefste zou willen. Wat haar verdriet doet. Enz. Zonder in de verdediging te schieten. Oprecht luisteren. Waarbij ik niet voorbij wil gaan aan haar gedrag. Maar het is een gevolg voor iets onderliggends.
Ik heb me een tijdje ook wel gedragen zoals jouw vrouw. Maar dat kwam vanwege de grote hoeveelheid verantwoordelijkheid die ik voelde en vooral voelde dat die voornamelijk bij mij lag. Twee zieke ouders waarvoor ik moest zorgen, een chronisch ziek kind, zelf mijn gezondheid die te wensen over laat maar wel het huishouden draaiende houden. Ik liep compleet over. En zag vooral dat mijn man 'lekker naar zijn werk ging'. Heb veel met hem gesproken en hij zag het anders. Hij voelde zo'n verantwoordelijkheid voor het financiële stuk en deed daarom extra zijn best op zijn werk om wat hogerop te komen en zo beter te verdienen. Daarnaast een chronische ziek kind waar hij zoveel mogelijk voor thuis (en bij ziekenhuisafspraken ed) wilde zijn maar tegelijkertijd op zijn werk verwacht werd. In de avonden en weekenden veel voor zijn schoonouders klaargestaan en dan nog alles rondom huis. Hij zag zijn vrouw aftakelen die het ook niet meer aankon maar meer dan alles wat hij deed lukte hem ook niet.
En hij had gelijk. We deden alle twee ontzettend hard ons best. Elkaar verwijten maken hielp helemaal niet. Naar elkaar luisteren, vragen wat de ander zou kunnen helpen, een luisterend oor bieden, hulp inschakelen (af en toe oppas om samen wat leuks te kunnen doen), huishoudelijke hulp invliegen, dat soort dingen helpen wel. Erkennen dat je SAMEN in een pittige tijd zit verbindt meer dan afgeven op de ander. Dat doen jullie beiden, maar de sleutel tot verandering kun je zelf zijn.
Wat mij in een relatie helpt is door te denken "ik ben niet 50% van deze relatie, maar 100% van mijn deel van de relatie". Wat doe ik zelf? Neem ik die 100% verantwoordelijkheid voor mijn deel of maak ik het mezelf te makkelijk door te denken dat ik maar 50% van de relatie ben? Met die 50% blijf ik hangen in Calimero-gedrag terwijl als ik mijn eigen 100% aanga, het me ook kracht geeft om wat te veranderen. Anders geef je het eigenlijk al op.
Pak jouw 100% en kijk of ze mee kan bewegen. Hopelijk pakt zij dan haar 100%.
woensdag 5 maart 2025 om 09:01
Nou ja. TO doet gewoon dingen die bij het leven, werken, opvoeden en huishouden horen. Was vouwen, autorijden, spelen met kind, koken etc. Het maakt toch helemaal niet uit hóe hij dat doet? Tenzij hij zijn eigen, zijn partners' of kinds veiligheid in gevaar brengt natuurlijk, maar het klinkt gewoon alsof hij op zijn manier zijn leven leidt en dat zal zij ongetwijfeld ook doen. De ene manier is niet beter dan de andere. Het is gewoon niet leuk om echt de hele tijd opmerkingen te krijgen over hoe je de was vouwt, hoe rommelig je bent tijdens het koken, hoe je autorijdt (tenzij echt heel gevaarlijk). Ik herken de situatie en ben op een bepaald heel erg boos geworden. Gezegd dat ik niet steeds gediend ben van opmerkingen over hoe ik het doe en dat ik dat andersom ook niet doe.
Het eerste punt daar heb je wel gelijk in, TO's vrouw zit er waarschijnlijk doorheen en is moe en geïrriteerd. Dan zou je moeten vragen wat je kan doen om haar beter in haar vel te laten zitten zodat ze zich beter kan ontspannen of weer blij wordt. Zónder dat je alles op haar manier hoeft te gaan doen, want dat hoef je niet te accepteren en dat hoeft zij ook niet steeds te zeggen. En voor de één is dat dan misschien vaker wat leuks met vriendinnen kunnen gaan doen, vaker een dagje alleen weg kunnen, vaker het huis voor jezelf alleen (zonder partner en kind aanwezig), meer samen doen, meer vrijen, meer naar elkaar luisteren etc. Dat zou hetgeen moeten zijn waar je achter moet komen. Maar maak wel echt duidelijk dat dat commentaar moet stoppen.
woensdag 5 maart 2025 om 09:02
Je geeft aan dat ze vind dat je naar haar moet luisteren, maar geeft eigenlijk geen voorbeelden van wat ze dan gezegd heeft (van waar je naar zou moeten luisteren), alleen maar van frustraties van haar kant.
Waar zit ze mee? En is het iets waar je wat mee kan?
Dat gezegd hebbende vind ik de informatie dat seks tussen jullie meteen stopte op het moment van de positieve test wel bijzonder. Net alsof moeder worden het enige doel was.
Waar zit ze mee? En is het iets waar je wat mee kan?
Dat gezegd hebbende vind ik de informatie dat seks tussen jullie meteen stopte op het moment van de positieve test wel bijzonder. Net alsof moeder worden het enige doel was.
woensdag 5 maart 2025 om 09:14
Het is niet per se te vroeg voor een relatietherapeut maar ik zou wel eerst proberen echt te praten. Je geeft aan dat je het moeilijk vindt om over je gevoel te praten. Wat vind je lastig?
Je doet het nu op een passief agressieve manier door alvast je excuses aan te bieden, wat is je angst/obstakel als je het op een constructieve manier zou bespreken? Therapie kan zeker helpen hoor, maar het is geen wondermiddel en ik zou daarnaast/daarvoor zelf proberen te praten. Dat zul je ook moeten doen met therapie en als deze afgelopen is.
Je doet het nu op een passief agressieve manier door alvast je excuses aan te bieden, wat is je angst/obstakel als je het op een constructieve manier zou bespreken? Therapie kan zeker helpen hoor, maar het is geen wondermiddel en ik zou daarnaast/daarvoor zelf proberen te praten. Dat zul je ook moeten doen met therapie en als deze afgelopen is.
woensdag 5 maart 2025 om 09:17
Wat mooi gezegd van die 100 procent!apiejapie schreef: ↑05-03-2025 08:56Ik snap dat je je moedeloos kunt voelen als ze zo met jou omgaat. Maar daarmee leg je gelijk ook alle verantwoordelijkheid bij haar. Er zit wat onder dat gedrag. Wanneer praten jullie, maar vooral luisteren jullie, nog echt naar elkaar.
Vraag haar eens wat ze het liefste zou willen. Wat haar verdriet doet. Enz. Zonder in de verdediging te schieten. Oprecht luisteren. Waarbij ik niet voorbij wil gaan aan haar gedrag. Maar het is een gevolg voor iets onderliggends.
Ik heb me een tijdje ook wel gedragen zoals jouw vrouw. Maar dat kwam vanwege de grote hoeveelheid verantwoordelijkheid die ik voelde en vooral voelde dat die voornamelijk bij mij lag. Twee zieke ouders waarvoor ik moest zorgen, een chronisch ziek kind, zelf mijn gezondheid die te wensen over laat maar wel het huishouden draaiende houden. Ik liep compleet over. En zag vooral dat mijn man 'lekker naar zijn werk ging'. Heb veel met hem gesproken en hij zag het anders. Hij voelde zo'n verantwoordelijkheid voor het financiële stuk en deed daarom extra zijn best op zijn werk om wat hogerop te komen en zo beter te verdienen. Daarnaast een chronische ziek kind waar hij zoveel mogelijk voor thuis (en bij ziekenhuisafspraken ed) wilde zijn maar tegelijkertijd op zijn werk verwacht werd. In de avonden en weekenden veel voor zijn schoonouders klaargestaan en dan nog alles rondom huis. Hij zag zijn vrouw aftakelen die het ook niet meer aankon maar meer dan alles wat hij deed lukte hem ook niet.
En hij had gelijk. We deden alle twee ontzettend hard ons best. Elkaar verwijten maken hielp helemaal niet. Naar elkaar luisteren, vragen wat de ander zou kunnen helpen, een luisterend oor bieden, hulp inschakelen (af en toe oppas om samen wat leuks te kunnen doen), huishoudelijke hulp invliegen, dat soort dingen helpen wel. Erkennen dat je SAMEN in een pittige tijd zit verbindt meer dan afgeven op de ander. Dat doen jullie beiden, maar de sleutel tot verandering kun je zelf zijn.
Wat mij in een relatie helpt is door te denken "ik ben niet 50% van deze relatie, maar 100% van mijn deel van de relatie". Wat doe ik zelf? Neem ik die 100% verantwoordelijkheid voor mijn deel of maak ik het mezelf te makkelijk door te denken dat ik maar 50% van de relatie ben? Met die 50% blijf ik hangen in Calimero-gedrag terwijl als ik mijn eigen 100% aanga, het me ook kracht geeft om wat te veranderen. Anders geef je het eigenlijk al op.
Pak jouw 100% en kijk of ze mee kan bewegen. Hopelijk pakt zij dan haar 100%.
Firm believer in: you shouldn't have bothered me to begin with.
woensdag 5 maart 2025 om 09:19
Jullie relatie klinkt absoluut niet leuk meer. Sterker nog er is al 3 jaar geen intimiteit meer. Dan ben je dus gewoon goede vrienden of in het slechtste geval huisgenoten die bij elkaar moeten blijven (vanwege kind, huis, omdat het nu eenmaal zo is).
Het belangrijkste is dat er geen ruimte is voor jou. Jij wordt compleet ondergesneeuwd. Tijd om duidelijk je grenzen aan te geven. Wees een man! Geen deurmat waar zij gewoon overheen kan stampen. Dan laat er maar ruzie komen. Maar geef eens wat tegengas en je mening. Investeer ook tijd in jezelf door te ontspannen en te sporten. En gun haar dat ook. Daarnaast lijkt therapie mij hier zeer verstandig. Want eenzijdig geen intimiteit en seks zorgt voor frustratie en onvrede. En dan is het een kwestie van tijd voor er iemand anders langskomt die dat wel kan bieden...
Het belangrijkste is dat er geen ruimte is voor jou. Jij wordt compleet ondergesneeuwd. Tijd om duidelijk je grenzen aan te geven. Wees een man! Geen deurmat waar zij gewoon overheen kan stampen. Dan laat er maar ruzie komen. Maar geef eens wat tegengas en je mening. Investeer ook tijd in jezelf door te ontspannen en te sporten. En gun haar dat ook. Daarnaast lijkt therapie mij hier zeer verstandig. Want eenzijdig geen intimiteit en seks zorgt voor frustratie en onvrede. En dan is het een kwestie van tijd voor er iemand anders langskomt die dat wel kan bieden...
woensdag 5 maart 2025 om 09:26
Ze wilde graag freelancen. Hoe dit of wil ze dit? Gaat kind naar de opvang? Of zorgt ze de hele dag voor kind en komt ze daardoor niet aan haar werk toe? Zou me voor kunnen stellen dat dat enorm frustrerend is voor haar. Haar verantwoordelijkheid om dat dan aan te kaarten, maar als ze dat niet doet, kun je hier uiteraard wel naar vragen.
Hebben jullie gesprekken sinds de bevalling hoe jullie vinden hoe het leven nu verloopt? Is dit wat je verwachtte? Wat gaat er anders? Wat zou je willen? Waarin kan ik je ondersteunen? Enz.
Hebben jullie gesprekken sinds de bevalling hoe jullie vinden hoe het leven nu verloopt? Is dit wat je verwachtte? Wat gaat er anders? Wat zou je willen? Waarin kan ik je ondersteunen? Enz.
woensdag 5 maart 2025 om 09:37
Alleen OP gelezen. Ik kan het deels herkennen. Ik ergerde me kapot aan mijn man in het eerste jaar na de geboorte. Hij ging zonder overleg eerder weer aan het werk, en meer uren werken dan afgesproken en liet me enorm in de steek. Zijn werk vond hij belangrijker dan zijn gezin. Ik kan me echt goed voorstellen dan mensen gaan scheiden nadat ze ouders zijn geworden. Ik moest alles alleen doen, onvrijwillig, zonder overleg, en hij maar klagen dat hij zoveel werkte en daar zo moe van was. Ik kon m wel schieten en had overal commentaar op en was vaker wel dan niet boos op hem. Ik denk dat mijn hormonen niet meehielpen. En ik deed echt te vaal boos kritisch en onaardig, waarop hij ook gemeen terug deed. En ook dat hij dan ging opsommen wat hij wel deed, heel irritant.
Pas na vele gesprekken waarin hij meer ging helpen en ook echt kon erkennen dat het niet goed was gegaan ging het weer beter.
Dus TO doe hier je voordeel mee. Als hij eerder had erkent in woorden zonder mij af te vallen. En sneller minder was gaan werken had dat een hoop gescheeld.
Het is nu een genezen litteken in onze relatie, maar onze relatie is echt weer goed. We vragen nu veel vaker hoe het gaat met de ander en hoe we elkaar kunnen helpen.
Pas na vele gesprekken waarin hij meer ging helpen en ook echt kon erkennen dat het niet goed was gegaan ging het weer beter.
Dus TO doe hier je voordeel mee. Als hij eerder had erkent in woorden zonder mij af te vallen. En sneller minder was gaan werken had dat een hoop gescheeld.
Het is nu een genezen litteken in onze relatie, maar onze relatie is echt weer goed. We vragen nu veel vaker hoe het gaat met de ander en hoe we elkaar kunnen helpen.
woensdag 5 maart 2025 om 09:51
Als ik het zo lees herken ik wel wat en was ik erg overprikkeld, moe en had ik het gevoel dat ik alles zelf draaiende aan het houden was. Van hele dagen alleen met kind zijn kon ik toen echt overprikkeld en touched out raken (ik weet het Nederlandse woord niet). Dit was een periode trouwens, nu niet meer.
Gaat kind naar de opvang? En bespreken jullie regelmatig hoe de avond met kind zal lopen als je thuis komt?
Mijn man is meer op kantoor gaan werken en reist ook vaker voor werk. Is een andere baan en hebben we samen voor gekozen. We merkten daardoor dat hij er thuis minder in zat dan ervoor. Dus we bespreken vaak hoe ik dingen doe als ik alleen met de kinderen ben zodat we er hetzelfde instaan. Hij doet dingen anders maar in grote lijnen is het gelijk. Ook heeft hij in het weekend regelmatig de kinderen een paar uur alleen zodat hij er ook goed in blijft zitten ipv alleen leuke dingen samen doet. Vindt hij ook fijn trouwens. Dus ook al werkt hij nu meer, hij blijft een betrokken vader en dat merk ik echt.
Gaat kind naar de opvang? En bespreken jullie regelmatig hoe de avond met kind zal lopen als je thuis komt?
Mijn man is meer op kantoor gaan werken en reist ook vaker voor werk. Is een andere baan en hebben we samen voor gekozen. We merkten daardoor dat hij er thuis minder in zat dan ervoor. Dus we bespreken vaak hoe ik dingen doe als ik alleen met de kinderen ben zodat we er hetzelfde instaan. Hij doet dingen anders maar in grote lijnen is het gelijk. Ook heeft hij in het weekend regelmatig de kinderen een paar uur alleen zodat hij er ook goed in blijft zitten ipv alleen leuke dingen samen doet. Vindt hij ook fijn trouwens. Dus ook al werkt hij nu meer, hij blijft een betrokken vader en dat merk ik echt.
woensdag 5 maart 2025 om 09:57
Bespreek eens met haar, wat jullie droombeeld is, van hoe jullie huwelijk is
Hoe ziet dat ideale plaatje eruit? En wat moet je doen om daar te komen?
Dus niet de nadruk op alles wat nu niet goed gaat (en blijkbaar is dat best veel), maar wel samen dromen over hoe het geweldig is samen.
Niet terugkijken, wel vooruit
En dan kijken, waar je allebei iets kunt veranderen om daar te komen
Praat met elkaar!
Hoe ziet dat ideale plaatje eruit? En wat moet je doen om daar te komen?
Dus niet de nadruk op alles wat nu niet goed gaat (en blijkbaar is dat best veel), maar wel samen dromen over hoe het geweldig is samen.
Niet terugkijken, wel vooruit
En dan kijken, waar je allebei iets kunt veranderen om daar te komen
Praat met elkaar!
woensdag 5 maart 2025 om 10:10
Als je al 3 jaar geen seks hebt, zou je ook kunnen stellen dat het al 2 jaar ruimschoots tijd was voor relatietherapie. Intimiteit kan een belangrijke verbinder zijn en het gemis kan ook het tegenovergestelde bereiken
Jullie moeten op zoek naar het onderliggende probleem. Je vrouw klinkt evengoed als jij ontevreden en ongelukkig
Jullie moeten op zoek naar het onderliggende probleem. Je vrouw klinkt evengoed als jij ontevreden en ongelukkig
woensdag 5 maart 2025 om 10:34
Ja, ze is wel een ambitieuze slimme vrouw, alleen nog wat pech met werkgevers gehad. Vaak ongelukkig vertrokken. Het freelancen gaat best goed, heb een paar terugkerende klanten voor haar geregeld. Nu is ze zelf driftig op zoek naar nieuwe klanten.Steven1980 schreef: ↑05-03-2025 08:20Dat zij haar werk heeft opgezegd, vind ik niet een goede keuze. Daardoor krijg je een onevenwichtige balans. Zij heeft mogelijk het gevoel alleen voor de opvoeding te staan; jij hebt het gevoel dat je alleen staat voor de inkomsten. Niet alleen het kind maar ook de wijziging in thuis/werk heeft een andere dynamiek gebracht in de relatie. Zij heeft ook geen afleiding van collega's en alleen het kind en het huis.
Ik herken dit beeld wel van mijn schoonzus. Zelfde situatie; mijn broer ging veel meer werken en schoonzus thuis met kind. Zij werd daar ook korzelig van. Toen zij weer ging werken en hij veel minder ging werken gaat het veel beter. Afleiding van collega's en werk.
Zelf ben ik gescheiden dus mijn adviezen moet je niet zo serieus nemen. Het is wel goed om met een therapeut te spreken. Bij elkaar blijven is toch het beste.
Dus ik zie dat wel goedkomen, kost ook tijd om dit op te bouwen. Zeker na lang eruit te hebben gelegen. Het kan uiteindelijk wel haar zelfvertrouwen of overall tevredenheid boosten. Merci
woensdag 5 maart 2025 om 10:40
Ja dit. Was ook bij mij het 1e wat in mij opkwam. Toen ik mijn ex zat was, hem niet meer aantrekkelijk vond door zijn hele doen en laten koste het mij ook steeds meer moeite om aardig te doen.Rooss4.0 schreef: ↑05-03-2025 08:45Ze is zo te lezen helemaal klaar met je. Als je het allemaal op haar manier zou doen zou ze zich nog steeds ergeren, jullie zijn elkaar (even) kwijt.
Ik denk dat de post van Valtifest een hele goede is, lees m aandachtig door zou ik zeggen.
En doe beslist een rondje relatietherapeut.
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
