Relaties
alle pijlers
Je Ouders
dinsdag 15 januari 2008 om 20:01
Je ouders. Ze zijn hardstikke lief, hebben het beste met je voor, kennen jou beter dan je jezelf kent......Maar .... GRRRRR........
Wie herkent het probleem? Ik ben 28 jaar, sta al heel lang op mijn eigen pootjes, ben qua financieen en ander regelwerk geheel zelfstandig. Afgestudeerd, baanzoekend, hard op weg mijn leven in te richten nu ik na een verblijf in het buitenland en mijn afstuderen aan mijn "werkende leven"ga beginnen.Allemaal hardstikke goed, zou je denken, ware het niet dat ik ont-zet-tend veel aantrek van de mening van mijn ouders. Zij kunnen ( ja, nog steeds) mijn goede gevoel maken of breken. Helaas is het de laatste tijd zo dat ze het voornamelijk breken. Zehebben hun eigen serieuze sores op dit moment, eigenlijk geen tijd om stil te staan bij de gevoelens van zuslief en mij, denken in stellingen ( deels omdat ze ouder worden, iets starder, maar ook omdat het makkelijke shortcuts zijn als je even geen tijd hebt ) , in hun adviezen geven ze vaak meningen weer die totaal niet aansluiten bij die van mij en en passant ook nog onbedoelde zogenaamd- goede kritieken. Eigenliijk kan ik er niet goed tegen. Op dit moment zit ik zelf in een lastige situatie ( baanloos, voel me ondergewaardeerd, heb mijn ouders nodig terwijl de tijd er niet voor is op dit moment ) en ik kan er niet meer negativiteit bij hebben. Hoe gaan jullie om met dit soort problemen? Dus enerzijds met het probleem dat ouders ouder worden en je steeds minder "kind "lijkt te kunnen zijn, en anderzijds met het feit dat ouders "goedbedoelde kritieken"geven. Of heeft niemand hier last van?
Wie herkent het probleem? Ik ben 28 jaar, sta al heel lang op mijn eigen pootjes, ben qua financieen en ander regelwerk geheel zelfstandig. Afgestudeerd, baanzoekend, hard op weg mijn leven in te richten nu ik na een verblijf in het buitenland en mijn afstuderen aan mijn "werkende leven"ga beginnen.Allemaal hardstikke goed, zou je denken, ware het niet dat ik ont-zet-tend veel aantrek van de mening van mijn ouders. Zij kunnen ( ja, nog steeds) mijn goede gevoel maken of breken. Helaas is het de laatste tijd zo dat ze het voornamelijk breken. Zehebben hun eigen serieuze sores op dit moment, eigenlijk geen tijd om stil te staan bij de gevoelens van zuslief en mij, denken in stellingen ( deels omdat ze ouder worden, iets starder, maar ook omdat het makkelijke shortcuts zijn als je even geen tijd hebt ) , in hun adviezen geven ze vaak meningen weer die totaal niet aansluiten bij die van mij en en passant ook nog onbedoelde zogenaamd- goede kritieken. Eigenliijk kan ik er niet goed tegen. Op dit moment zit ik zelf in een lastige situatie ( baanloos, voel me ondergewaardeerd, heb mijn ouders nodig terwijl de tijd er niet voor is op dit moment ) en ik kan er niet meer negativiteit bij hebben. Hoe gaan jullie om met dit soort problemen? Dus enerzijds met het probleem dat ouders ouder worden en je steeds minder "kind "lijkt te kunnen zijn, en anderzijds met het feit dat ouders "goedbedoelde kritieken"geven. Of heeft niemand hier last van?
dinsdag 15 januari 2008 om 20:04
Heb je dit ook aangegeven naar ze?
Zelf heb ik de keuze gemaakt geen contact meer te hebben, dus mijn situatie is heel anders. Maar mijn schoonouders hebben ook nog weleens een hele andere mening. We praten erover, je ziet dingen dan toch ook van een andere kant, net als in discussies zoals bijvoorbeeld op dit forum.
Zelf heb ik de keuze gemaakt geen contact meer te hebben, dus mijn situatie is heel anders. Maar mijn schoonouders hebben ook nog weleens een hele andere mening. We praten erover, je ziet dingen dan toch ook van een andere kant, net als in discussies zoals bijvoorbeeld op dit forum.
dinsdag 15 januari 2008 om 20:15
Hoi Spammie
Ik heb ze dit wel eens aangegeven, maar eigenlijk is eht niet echt aan te geven. Op de een of andere manier kom ik uit ouders die hier niet echt een boodschap aan hebben. Vooral Pa is nogal strikt in zijn mening, zijn wil is wet en hij begrijpt eigenlijk niet goed dat anderen dingen anders aanpakken. Er is bij ons thuis eigenlijk nooit echt ruimte geweest voor andere denktranden dan de zijne. Een keuze geen contact meer met ze te hebben is voor mij geen optie, daar kan ik slecht tegen en word ik erg ongelukkig van. 8 jaar geleden was het voor mij zover dat ik geen contact meer met ze kon hebben in verband met eeuwige ruzies over eigen meningen en zaken die ik toch echt duidelijk anders zag. ook had dit te makenmet een een vriendje wat zij fout vonden maar waar ik erg gelukkig mee was. inmiddels hebben we dit achter de rug, zijn we 8 jaar verder, maar heb ik nog altijd neit echt het idee dat ze trots op me zijn, of mijn keuzes kunnen waarderen. het lijkt wel alsof het allemaal niet goed genoeg is. huis niet groot genoeg, carriere niet gaaf genoeg, auto niet blinkend genoeg, haar zit nooit leuk genoeg, gewicht is nooit ideaal, terwijl ik eigenlijk gewoon tevreden ben. ik zou me willen weren, of leren te kunnen weren voor het negatieve effect dat hun reacties hebben, maar hoe pak ik dit aan?!!??!1
Ik heb ze dit wel eens aangegeven, maar eigenlijk is eht niet echt aan te geven. Op de een of andere manier kom ik uit ouders die hier niet echt een boodschap aan hebben. Vooral Pa is nogal strikt in zijn mening, zijn wil is wet en hij begrijpt eigenlijk niet goed dat anderen dingen anders aanpakken. Er is bij ons thuis eigenlijk nooit echt ruimte geweest voor andere denktranden dan de zijne. Een keuze geen contact meer met ze te hebben is voor mij geen optie, daar kan ik slecht tegen en word ik erg ongelukkig van. 8 jaar geleden was het voor mij zover dat ik geen contact meer met ze kon hebben in verband met eeuwige ruzies over eigen meningen en zaken die ik toch echt duidelijk anders zag. ook had dit te makenmet een een vriendje wat zij fout vonden maar waar ik erg gelukkig mee was. inmiddels hebben we dit achter de rug, zijn we 8 jaar verder, maar heb ik nog altijd neit echt het idee dat ze trots op me zijn, of mijn keuzes kunnen waarderen. het lijkt wel alsof het allemaal niet goed genoeg is. huis niet groot genoeg, carriere niet gaaf genoeg, auto niet blinkend genoeg, haar zit nooit leuk genoeg, gewicht is nooit ideaal, terwijl ik eigenlijk gewoon tevreden ben. ik zou me willen weren, of leren te kunnen weren voor het negatieve effect dat hun reacties hebben, maar hoe pak ik dit aan?!!??!1
dinsdag 15 januari 2008 om 20:20
dinsdag 15 januari 2008 om 20:20
Oeh, heeeeeeeeeeeeeel herkenbaar!
Ik (28) woon sinds kort met man en kind tijdelijk in het huis van mijn vader. Hij heeft langere tijd in het buitenland gezeten en vond het ok dat wij zo lang even in zijn hiuis trokken.
Nu is hij tijdelijk 3 weken terug, woont dus ook weer thuis en werkelijk alles wat ik doe is niet goed.
We hebben zijn spullen netjes aan de kant gezet, gedeeltelijk, omdat we even van 2 huishoudens 1 moesten maken en met een kind van 9 maanden heb je nou eenmaal veel troep (kinderstoel/box enz), maar alles wat ie doet is zeuren dat zijn spullen niet staan waar ze moeten, dat er een lamp kapot was, dat er ander afwasmiddel was (!!)...
Nou ja, je begrijpt het wel, het botert absoluut niet.
Het is natuurlijk zo dat het nog altijd zijn huis is, maar dat betekend niet dat we dan ook maar compleet naar zijn regels moeten leven als hij er niet eens is. Binnenkort vertrekt ie weer en dan verwacht ie dat al zijn spullen op hun plaats staan.
Tja, hem erop aanspreken is geen optie, want zijn wil is wet wat dat betreft. Daar is ie heel koppig in helaas. Ik denk dat we even op onze tanden moeten bijten tot ie weer vertrokken is.
Ik (28) woon sinds kort met man en kind tijdelijk in het huis van mijn vader. Hij heeft langere tijd in het buitenland gezeten en vond het ok dat wij zo lang even in zijn hiuis trokken.
Nu is hij tijdelijk 3 weken terug, woont dus ook weer thuis en werkelijk alles wat ik doe is niet goed.
We hebben zijn spullen netjes aan de kant gezet, gedeeltelijk, omdat we even van 2 huishoudens 1 moesten maken en met een kind van 9 maanden heb je nou eenmaal veel troep (kinderstoel/box enz), maar alles wat ie doet is zeuren dat zijn spullen niet staan waar ze moeten, dat er een lamp kapot was, dat er ander afwasmiddel was (!!)...
Nou ja, je begrijpt het wel, het botert absoluut niet.
Het is natuurlijk zo dat het nog altijd zijn huis is, maar dat betekend niet dat we dan ook maar compleet naar zijn regels moeten leven als hij er niet eens is. Binnenkort vertrekt ie weer en dan verwacht ie dat al zijn spullen op hun plaats staan.
Tja, hem erop aanspreken is geen optie, want zijn wil is wet wat dat betreft. Daar is ie heel koppig in helaas. Ik denk dat we even op onze tanden moeten bijten tot ie weer vertrokken is.
dinsdag 15 januari 2008 om 22:06
Heb je ze een keer helder vertelt wat je ervan vindt? Niet met de wijzende vinger, maar ik vind .... En dat wat ze nu doen, dat je dat pijn doet, en niet goed is voor je zelfvertrouwen. En dat je het fijn vindt om te horen dat ze trots op je zijn?
Soms helpt het, maar ouders kunnen wel betweterig zijn soms. En dan kan ik alleen maar zeggen, dat ik begrip voor je heb, en dat het een lastige situatie is. Als je het niet kunt veranderen, is soms acceptatie en oost-indisch doof zijn iets wat helpt. Vervelend, en ik hoop dat je er een beetje uitkomt, kreeft
Soms helpt het, maar ouders kunnen wel betweterig zijn soms. En dan kan ik alleen maar zeggen, dat ik begrip voor je heb, en dat het een lastige situatie is. Als je het niet kunt veranderen, is soms acceptatie en oost-indisch doof zijn iets wat helpt. Vervelend, en ik hoop dat je er een beetje uitkomt, kreeft
dinsdag 15 januari 2008 om 22:07
Sha_La, hoe komt het nou toch dat je je zoveel aantrekt van het commentaar van je ouders? Ik ben er benieuwd naar want mijn dochter van 25 trekt zich ook alles aan wat ik zeg. Meestal bedoel ik het niet als commentaar maar wordt het veel negatiever opgevat dan ik bedoel en durf ik eigenlijk bijna niets meer te zeggen. We hebben allebei een druk leven, zij heeft het gevoel dat ik haar te weinig aandacht geef. Een beetje jouw verhaal.
Waarom wil je zo graag waardering van je ouders? het gaat er toch om dat je tevreden bent over jezelf?
Waarom wil je zo graag waardering van je ouders? het gaat er toch om dat je tevreden bent over jezelf?
woensdag 16 januari 2008 om 12:37
Hoi Sha la, ik herken het want ik heb hetzelfde probleem gehad met mijn moeder. Dat probleem is nooit opgelost geraakt, tot mijn moeder gestorven is. Nu heb ik zelf volwassen kinderen en ik zorg ervoor dat ik ze alleen maar steun en nooit kritiek op ze geef, net zoals mijn vader dat bij mij deed. Als ik van mening verschil over iets, en ik het belangrijk vind om die mening mee te delen (en dat is hoogst zelden), dan zeg ik er altijd bij dat het hun leven is en zij moeten doen wat hen het beste lijkt. En ik laat ook merken dat, wat ze ook doen, ze altijd op mijn steun kunnen rekenen.
Wat je kunt doen? Moeilijk hoor. Misschien kun je eens een brief schrijven waarin je hen vertelt dat jij recht hebt op je eigen meningen en normen en waarden en leefstijl, net zoals zij dat hebben. Dat jij geen kritiek hebt op hun leefstijl, dus dat je graag wil dat zij dat ook niet hebben op de jouwe. Dat je graag ouders zou willen die hun kind steunen ook al zijn ze het niet met alles eens. Dat ze hun mening ook op een andere manier kunnen formuleren, niet als kritiek. Dat hun mening niet de enige heilige waarheid is. Dat de manier waarop ze met je omgaan, tot verwijdering leidt.
Lees ook eens een boek over assertiviteit of volg een cursus. Geef je ouders zo'n boek cadeau.
Succes!
Wat je kunt doen? Moeilijk hoor. Misschien kun je eens een brief schrijven waarin je hen vertelt dat jij recht hebt op je eigen meningen en normen en waarden en leefstijl, net zoals zij dat hebben. Dat jij geen kritiek hebt op hun leefstijl, dus dat je graag wil dat zij dat ook niet hebben op de jouwe. Dat je graag ouders zou willen die hun kind steunen ook al zijn ze het niet met alles eens. Dat ze hun mening ook op een andere manier kunnen formuleren, niet als kritiek. Dat hun mening niet de enige heilige waarheid is. Dat de manier waarop ze met je omgaan, tot verwijdering leidt.
Lees ook eens een boek over assertiviteit of volg een cursus. Geef je ouders zo'n boek cadeau.
Succes!
woensdag 16 januari 2008 om 14:24
Ik snap je gevoel heel goed, ik had hetzelfde. Ik bleef maar zoeken naar bevestiging en het bleef maar niet komen. Op een gegeven moment moet je je gaan realiseren dat wat er niet inzit er ook nooit uit zal komen. Jij verwacht dingen van hen die zij niet kunnen of willen geven. Als je hen kunt accepteren zoals zij zijn, kun je ook accepteren dat je hun goedkeuring niet zal gaan krijgen. En hoe vervelend dat nu klinkt, op den duur geeft dat rust.
Een mens is een raar ding, wij kinderen vinden het altijd maar normaal dat onze ouders ons steunen, ons goedkeuring geven en ons overal bij helpen, maar ouders zijn ook maar gewoon mensen. Mensen die dat niet kunnen, niet willen, er domweg niet aan denken, of vastgeroest zitten in een bepaald denkpatroon waar ze niet uit willen komen. Waar ze al helemáál niet op gewezen willen worden door hun kinderen. En hoe meer jij hen probeert te veranderen hoe dwarser zij zullen worden. Net als jij nu eigenlijk. Probeer ze in hun waarde te laten, probeer ze te zien zoals ze zijn en ze te accepteren, dan zul je zien dat je hun goedkeuring eigenlijk helemaal niet zo nodig hebt. Je bent volwassen, probeer hen dan ook als volwassen mensen te zien en niet alleen maar als ouders.
Sterkte ermee! Setter
Een mens is een raar ding, wij kinderen vinden het altijd maar normaal dat onze ouders ons steunen, ons goedkeuring geven en ons overal bij helpen, maar ouders zijn ook maar gewoon mensen. Mensen die dat niet kunnen, niet willen, er domweg niet aan denken, of vastgeroest zitten in een bepaald denkpatroon waar ze niet uit willen komen. Waar ze al helemáál niet op gewezen willen worden door hun kinderen. En hoe meer jij hen probeert te veranderen hoe dwarser zij zullen worden. Net als jij nu eigenlijk. Probeer ze in hun waarde te laten, probeer ze te zien zoals ze zijn en ze te accepteren, dan zul je zien dat je hun goedkeuring eigenlijk helemaal niet zo nodig hebt. Je bent volwassen, probeer hen dan ook als volwassen mensen te zien en niet alleen maar als ouders.
Sterkte ermee! Setter
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
woensdag 16 januari 2008 om 14:53
Ik herken het wel, heb hetzelfde bij mijn ouders. Mijn ouders hebben ook andere maatstaven voor mijn broer en mij dan voor henzelf en de buitenwereld lijkt wel.
Mijn vader bvb lijkt sociaal heel sterk, iedereen wil altijd met hem praten als ze ergens mee zitten (collega's, familie). Hij kan dan ook heel goed en rustig advies geven. Maar toen ik elke dag huilend naar mijn werk ging, moest ik me niet aanstellen, want "iedereen gaat wel eens met tegenzin naar het werk." Terwijl hij toen zelf voor de 2e keer met een burn-out in de ziektewet zat!!! Omdat ik zelf heel erg in de knoop zat in die tijd ben ik ook via de huisarts doorverwezen naar de GGZ. Ook daarin moest ik mezelf niet aanstellen... Terwijl hij zelf dus naar de psycholoog ging ivm zijn burn-out, en die oa gekregen heeft omdat hij alles opkropte. Omdat ik veel op mijn vader lijk, wilde ik juist op tijd aan de bel trekken om te voorkomen dat ik net als hem een aantal keer een burn-out zou krijgen... Zo zijn er nog meer voorbeelden, meest recent is dat ik niet heb verteld aan mijn ouders dat ik naar de psycholoog ga voor een eetprobleem. Er valt namelijk niet over dat probleem te praten, oa omdat het mede door mijn opvoeding is ontstaan. Ik verwijt mijn ouders daarin niets, snap dat ze het beste met me voor hadden, maar de feiten zijn nou eenmaal zo. Mijn ouders vinden mijn eetprobleem ook onzin, ik eet te weinig en ze vinden dat 'ik maar gewoon moet eten'.
Mijn broer en ik voelen ons ook regelmatig niet ondersteund in onze keuzes. Zo wil mijn broer graag schrijver worden en timmert hij aardig aan de weg, maar mijn ouders nemen bijna nooit de moeite om te lezen wat hij heeft geschreven, terwijl hij dat wel speciaal voor hen mee neemt naar huis.
Mijn broer en ik proberen ons erbij neer te leggen, omdat we niet denken dat we ze kunnen veranderen en, zoals hierboven ook beschreven wordt, proberen die bevestiging uit onszelf te halen en niet meer bij onze ouders te zoeken. Dat lukt mijn broer beter dan ik, ik kan er nog steeds heel verdrietig en boos over zijn.
Er is een boek: "Je ouders op je schouders" waarin je wordt uitgelegd oa dmv oefeningen om bovenstaande onder de knie te krijgen. Ik vond het qua idee een heel goed boek, maar moeilijk om in de praktijk te brengen. Ze vragen je namelijk veel te oefenen met bepaalde situaties, maar bij mij weet hier bijna niemand iets vanaf. Ik merk dat het best een taboe is om soms zo negatief over je ouders te denken, je moet toch ten alle tijden respect voor ze hebben, om ze geven, ze dankbaar zijn. Nou geef ik ook echt wel veel om hen, maar ik heb niet altijd evenveel respect om de keuzes die ze maken of die ze gemaakt hebben.
Sha-la; misschien heb jij wel echt iets aan het boek. Er zal ook nog wel meer over geschreven zijn. Verdere tips heb ik eigenlijk ook niet voor, want ik worstel er zelf dagelijks mee...
Mijn vader bvb lijkt sociaal heel sterk, iedereen wil altijd met hem praten als ze ergens mee zitten (collega's, familie). Hij kan dan ook heel goed en rustig advies geven. Maar toen ik elke dag huilend naar mijn werk ging, moest ik me niet aanstellen, want "iedereen gaat wel eens met tegenzin naar het werk." Terwijl hij toen zelf voor de 2e keer met een burn-out in de ziektewet zat!!! Omdat ik zelf heel erg in de knoop zat in die tijd ben ik ook via de huisarts doorverwezen naar de GGZ. Ook daarin moest ik mezelf niet aanstellen... Terwijl hij zelf dus naar de psycholoog ging ivm zijn burn-out, en die oa gekregen heeft omdat hij alles opkropte. Omdat ik veel op mijn vader lijk, wilde ik juist op tijd aan de bel trekken om te voorkomen dat ik net als hem een aantal keer een burn-out zou krijgen... Zo zijn er nog meer voorbeelden, meest recent is dat ik niet heb verteld aan mijn ouders dat ik naar de psycholoog ga voor een eetprobleem. Er valt namelijk niet over dat probleem te praten, oa omdat het mede door mijn opvoeding is ontstaan. Ik verwijt mijn ouders daarin niets, snap dat ze het beste met me voor hadden, maar de feiten zijn nou eenmaal zo. Mijn ouders vinden mijn eetprobleem ook onzin, ik eet te weinig en ze vinden dat 'ik maar gewoon moet eten'.
Mijn broer en ik voelen ons ook regelmatig niet ondersteund in onze keuzes. Zo wil mijn broer graag schrijver worden en timmert hij aardig aan de weg, maar mijn ouders nemen bijna nooit de moeite om te lezen wat hij heeft geschreven, terwijl hij dat wel speciaal voor hen mee neemt naar huis.
Mijn broer en ik proberen ons erbij neer te leggen, omdat we niet denken dat we ze kunnen veranderen en, zoals hierboven ook beschreven wordt, proberen die bevestiging uit onszelf te halen en niet meer bij onze ouders te zoeken. Dat lukt mijn broer beter dan ik, ik kan er nog steeds heel verdrietig en boos over zijn.
Er is een boek: "Je ouders op je schouders" waarin je wordt uitgelegd oa dmv oefeningen om bovenstaande onder de knie te krijgen. Ik vond het qua idee een heel goed boek, maar moeilijk om in de praktijk te brengen. Ze vragen je namelijk veel te oefenen met bepaalde situaties, maar bij mij weet hier bijna niemand iets vanaf. Ik merk dat het best een taboe is om soms zo negatief over je ouders te denken, je moet toch ten alle tijden respect voor ze hebben, om ze geven, ze dankbaar zijn. Nou geef ik ook echt wel veel om hen, maar ik heb niet altijd evenveel respect om de keuzes die ze maken of die ze gemaakt hebben.
Sha-la; misschien heb jij wel echt iets aan het boek. Er zal ook nog wel meer over geschreven zijn. Verdere tips heb ik eigenlijk ook niet voor, want ik worstel er zelf dagelijks mee...
woensdag 16 januari 2008 om 16:50
woensdag 16 januari 2008 om 22:04
woensdag 16 januari 2008 om 22:06
Oh ja, Benq, de vraag die je stelt, waarom ik altijd op zoek ben naar waardering en goedkeuring? Dat is nu juist wat ik me ook zo erg afvraag. IK ben zooo bennieuwd naar het " waarom " ik het niet van me af kan zetten. Ik heb geen idee, ik denk dat daar juist het antwoord van de vraag ligt. Want als ik dat los kan laten, is hetprobleem opgelost, denk ik zo!
donderdag 17 januari 2008 om 10:55
Ik denk dat elk kind (hoe oud je ook bent) op zoek is naar goedkeuring en waardering van zijn ouders. Je ziet het zelfs bij kinderen bij wie de relatie (bvb door mishandeling, verwaarlozing, drankgebruik) met ouders niet goed is. Ondanks dat hun ouders hen keer op keer teleurstellen, afwijzen, enz., zoeken zij toch de liefde en goedkeuring van hun ouders.
Ik denk dat het 'waarom' ook bijna niet de achterhalen is. Ik denk dat ik zelf heel vaak naar goedkeuring van vooral mijn vader zoek omdat ik vroeger als klein meisje heel erg naar hem opkeek, een echt vaderskindje was en omdat ik heel veel op hem lijk, en ik dus van hem verwacht dat hij me begrijpt. Dat laatste is misschien sowieso iets wat je verwacht, door de punten waar Sha-la haar post mee begon ("je ouders kennen je het beste, hebben het beste met je voor...")
Ik denk dat je beter het 'waarom' kunt loslaten en op zoek moet gaan waar je die bevestiging dan kan halen. Ten eerste uit je zelf, en ten tweede uit andere mensen die heel dicht bij je staan.
(Maar goed, dat is dus theoretisch, want ik red het zelf ook totaal niet...)
Ik denk dat het 'waarom' ook bijna niet de achterhalen is. Ik denk dat ik zelf heel vaak naar goedkeuring van vooral mijn vader zoek omdat ik vroeger als klein meisje heel erg naar hem opkeek, een echt vaderskindje was en omdat ik heel veel op hem lijk, en ik dus van hem verwacht dat hij me begrijpt. Dat laatste is misschien sowieso iets wat je verwacht, door de punten waar Sha-la haar post mee begon ("je ouders kennen je het beste, hebben het beste met je voor...")
Ik denk dat je beter het 'waarom' kunt loslaten en op zoek moet gaan waar je die bevestiging dan kan halen. Ten eerste uit je zelf, en ten tweede uit andere mensen die heel dicht bij je staan.
(Maar goed, dat is dus theoretisch, want ik red het zelf ook totaal niet...)
