Relaties
alle pijlers
kan het echt nooit meer goed worden?
woensdag 5 maart 2008 om 15:38
Beste Allemaal,
Na veel aarzelen (en een nieuwe nick), heb ik besloten om dit topic te openen. Ik hoop van jullie advies te krijgen over mijn situatie maar ook over mijn eigen aandeel daarin. Ook hoop ik dat in mijn rotgevoel een beetje van me af kan schrijven.
Mijn vriend en ik wonen 12 jaar bij elkaar en we hebben een dochter van 8.
Drie jaar geleden heb ik aangegeven dat ik dacht dat het misschien beter was om uit elkaar te gaan. We houden veel van elkaar, we zijn belangrijk voor elkaar geweest om te worden wat we nu zijn (en misschien nog hopen te worden) en we hebben een geweldige dochter. Maar eigenlijk is er niet meer dan dat. Mijn vriend praat heel moeilijk over zijn gevoel en wil er eigenlijk ook niet over praten. Wel gaf hij echt met mij door wilde gaan en dat hij wilde proberen te veranderen. Hij heeft me gesmeekt om niet bij hem weg te gaan. Natuurlijk wilde ik onze relatie niet zomaar opgeven en wilde ik onze dochter niet belasten met een scheiding en dus hebben we besloten om te verhuizen (zelfde stad) om min of meer opnieuw te beginnen. Dochter bleef op de zelfde school omdat we vooral voor haar het heel belangrijk vinden om een stabiele omgeving te handhaven.
Eigenlijk is er sinds dien niet echt heel veel veranderd. We leven nog steeds langs elkaar heen maar zijn wel vaker samen thuis. We werken nu dichtbij en hebben meer avonden samen. Toch hebben we het nog enorm druk (ik ben aan het afstuderen, heb 2 parttime banen en hij werkt fulltime en studeert daarnaast parttime) en maken niet echt tijd voor elkaar. Eigenlijk is het alleen tijdens vakanties echt gezellig (na een paar dagen acclimatiseren). Hij drinkt naar mijn mening te veel (6 bier per dag zeker) en praat niet over zijn gevoel. Wel is hij een hele lieve vader voor onze dochter en ook wonen we in een heerlijk huis.
Een paar maanden geleden was hij aan het kijken naar nieuwe woningen, voor “je weet maar nooit”. We hebben er over gesproken en gaven allebei aan dat we niet zeker wisten of we wel verder met elkaar wilden gaan. Maar ook dat we hoopten dat het na mijn afstuderen beter zou gaan omdat het dan een stuk rustiger zou worden en we misschien weer meer tijd voor elkaar konden maken. Hij dacht dat ik van plan was om na mijn afstuderen er vandoor te gaan. Ik heb hem aangegeven dat dit helemaal niet mijn bedoeling was en dat ik hem ook de kans wilde geven om zich verder te ontwikkelen. Ik heb hem aangeboden om de rollen om te draaien en hem te laten studeren terwijl ik fulltime ga werken. Hier is hij verder niet op in gegaan.
Twee dagen geleden vroeg ik hem of hij er nog over nagedacht had. Hij negeerde me (ging ondertussen computeren) en gaf aan dat hij het er niet over wilde hebben. Een paar biertjes later gaf hij aan dat hij toch echt wel bezig was met het zoeken naar een nieuwe woning. Hij heeft gekeken hoeveel hypotheek hij of ik konden krijgen en waar er in de buurt huizen te koop zijn. Ook gaf hij aan in de afgelopen periode 2x op een andere vrouw verliefd geworden was . Naar zijn zeggen is er verder niets gebeurd en hij weet niet of het wederzijds is. Hij wil alleen niet vertellen wie het waren (of zijn?). Ik ben er niet boos om geworden, voelde wel een woede van binnen opborrelen. Vervolgens is het gesprek alleen nog maar gegaan over co-ouderschap, nieuwe woningen en hoe het zal zijn om uit elkaar te zijn. Hij gaf aan dat dit voor hem geen afscheid was en ook geen knopen doorhakken was maar dat hij hier wel mee bezig was. Ook gaf hij aan dat hij het hier helemaal niet met mij over had willen hebben. Maar ja, ik vind het juist goed dat er gepraat wordt en dat ik eindelijk weet wat er in zijn hoofd rond speelt.
Nu weet ik eigenlijk niet wat ik moet doen. Ik voel me rot. Heb op zijn hyves gekeken hoe hij praat met anderen. Hij schrijft naar bepaalde vrouwen zo lief en zo begripvol. Dat heeft hij al jaren niet meer naar mij gedaan. Volgens mij zitten er wel een paar potentiële vrouwen bij op wie hij zou kunnen vallen of misschien al op is gevallen. Hij ontkent dit maar ja, hij heeft in het verleden wel vaker gelogen. Ik vertelde hem dat het mij opviel dat hij wel zo naar anderen kon schrijven en dat ik dat jammer vond dat hij dat niet naar mij doet. Daarop heeft hij gezegd dat ik dat ook niet naar hem doe * dat klopt* (Maar ik doe het ook niet naar anderen) en heeft vervolgens van alle mail en andere zaken in zijn computer het wachtwoord gewijzigd.
Ik voel dat het niet goed gaat zo, voor mijn dochter wil ik dat het wel goed gaat, voor mijzelf weet ik het eigenlijk niet. Moet ik hem loslaten en me richten op de toekomst?
We blijven verbonden door onze dochter, dat geeft hij zelf ook aan. Hij wil graag samen onze dochter opvoeden in de vorm van een co-ouderschap. Of moet ik proberen mijn relatie te redden en alles geven wat ik in huis heb? Zodat het misschien toch nog een goede relatie wordt? Eigenlijk heb ik voor geen van beide energie! niet op dit moment in ons leven. zeker niet als ik er voor moet zorgen dat ik voor mezelf een goede boterham moet verdienen voor "je weet maar nooit".
Sorry voor het lange verhaal, het voelt goed om het even op te schrijven maar ik ben aan het huilen om de situatie
Na veel aarzelen (en een nieuwe nick), heb ik besloten om dit topic te openen. Ik hoop van jullie advies te krijgen over mijn situatie maar ook over mijn eigen aandeel daarin. Ook hoop ik dat in mijn rotgevoel een beetje van me af kan schrijven.
Mijn vriend en ik wonen 12 jaar bij elkaar en we hebben een dochter van 8.
Drie jaar geleden heb ik aangegeven dat ik dacht dat het misschien beter was om uit elkaar te gaan. We houden veel van elkaar, we zijn belangrijk voor elkaar geweest om te worden wat we nu zijn (en misschien nog hopen te worden) en we hebben een geweldige dochter. Maar eigenlijk is er niet meer dan dat. Mijn vriend praat heel moeilijk over zijn gevoel en wil er eigenlijk ook niet over praten. Wel gaf hij echt met mij door wilde gaan en dat hij wilde proberen te veranderen. Hij heeft me gesmeekt om niet bij hem weg te gaan. Natuurlijk wilde ik onze relatie niet zomaar opgeven en wilde ik onze dochter niet belasten met een scheiding en dus hebben we besloten om te verhuizen (zelfde stad) om min of meer opnieuw te beginnen. Dochter bleef op de zelfde school omdat we vooral voor haar het heel belangrijk vinden om een stabiele omgeving te handhaven.
Eigenlijk is er sinds dien niet echt heel veel veranderd. We leven nog steeds langs elkaar heen maar zijn wel vaker samen thuis. We werken nu dichtbij en hebben meer avonden samen. Toch hebben we het nog enorm druk (ik ben aan het afstuderen, heb 2 parttime banen en hij werkt fulltime en studeert daarnaast parttime) en maken niet echt tijd voor elkaar. Eigenlijk is het alleen tijdens vakanties echt gezellig (na een paar dagen acclimatiseren). Hij drinkt naar mijn mening te veel (6 bier per dag zeker) en praat niet over zijn gevoel. Wel is hij een hele lieve vader voor onze dochter en ook wonen we in een heerlijk huis.
Een paar maanden geleden was hij aan het kijken naar nieuwe woningen, voor “je weet maar nooit”. We hebben er over gesproken en gaven allebei aan dat we niet zeker wisten of we wel verder met elkaar wilden gaan. Maar ook dat we hoopten dat het na mijn afstuderen beter zou gaan omdat het dan een stuk rustiger zou worden en we misschien weer meer tijd voor elkaar konden maken. Hij dacht dat ik van plan was om na mijn afstuderen er vandoor te gaan. Ik heb hem aangegeven dat dit helemaal niet mijn bedoeling was en dat ik hem ook de kans wilde geven om zich verder te ontwikkelen. Ik heb hem aangeboden om de rollen om te draaien en hem te laten studeren terwijl ik fulltime ga werken. Hier is hij verder niet op in gegaan.
Twee dagen geleden vroeg ik hem of hij er nog over nagedacht had. Hij negeerde me (ging ondertussen computeren) en gaf aan dat hij het er niet over wilde hebben. Een paar biertjes later gaf hij aan dat hij toch echt wel bezig was met het zoeken naar een nieuwe woning. Hij heeft gekeken hoeveel hypotheek hij of ik konden krijgen en waar er in de buurt huizen te koop zijn. Ook gaf hij aan in de afgelopen periode 2x op een andere vrouw verliefd geworden was . Naar zijn zeggen is er verder niets gebeurd en hij weet niet of het wederzijds is. Hij wil alleen niet vertellen wie het waren (of zijn?). Ik ben er niet boos om geworden, voelde wel een woede van binnen opborrelen. Vervolgens is het gesprek alleen nog maar gegaan over co-ouderschap, nieuwe woningen en hoe het zal zijn om uit elkaar te zijn. Hij gaf aan dat dit voor hem geen afscheid was en ook geen knopen doorhakken was maar dat hij hier wel mee bezig was. Ook gaf hij aan dat hij het hier helemaal niet met mij over had willen hebben. Maar ja, ik vind het juist goed dat er gepraat wordt en dat ik eindelijk weet wat er in zijn hoofd rond speelt.
Nu weet ik eigenlijk niet wat ik moet doen. Ik voel me rot. Heb op zijn hyves gekeken hoe hij praat met anderen. Hij schrijft naar bepaalde vrouwen zo lief en zo begripvol. Dat heeft hij al jaren niet meer naar mij gedaan. Volgens mij zitten er wel een paar potentiële vrouwen bij op wie hij zou kunnen vallen of misschien al op is gevallen. Hij ontkent dit maar ja, hij heeft in het verleden wel vaker gelogen. Ik vertelde hem dat het mij opviel dat hij wel zo naar anderen kon schrijven en dat ik dat jammer vond dat hij dat niet naar mij doet. Daarop heeft hij gezegd dat ik dat ook niet naar hem doe * dat klopt* (Maar ik doe het ook niet naar anderen) en heeft vervolgens van alle mail en andere zaken in zijn computer het wachtwoord gewijzigd.
Ik voel dat het niet goed gaat zo, voor mijn dochter wil ik dat het wel goed gaat, voor mijzelf weet ik het eigenlijk niet. Moet ik hem loslaten en me richten op de toekomst?
We blijven verbonden door onze dochter, dat geeft hij zelf ook aan. Hij wil graag samen onze dochter opvoeden in de vorm van een co-ouderschap. Of moet ik proberen mijn relatie te redden en alles geven wat ik in huis heb? Zodat het misschien toch nog een goede relatie wordt? Eigenlijk heb ik voor geen van beide energie! niet op dit moment in ons leven. zeker niet als ik er voor moet zorgen dat ik voor mezelf een goede boterham moet verdienen voor "je weet maar nooit".
Sorry voor het lange verhaal, het voelt goed om het even op te schrijven maar ik ben aan het huilen om de situatie
woensdag 5 maart 2008 om 16:02
Je bent aan het huilen om deze situatie, dat zegt genoeg denk ik. Om iets te veranderen zou je toch echt actie moeten ondernemen en deze man lijkt mij moeilijk om mee te leven.
Kijk eens 5 jaar vooruit; wordt je dan gek omdat het nog niet goed is gekomen of hoop je dat je ergens zonder hem gelukkig bent?
Ik denk dat deze relatie jou niet geeft wat je nodig hebt en je naar beneden haalt; je hebt dit niet verdient hoor! Je kunt je dochter een beter voorbeeld geven door te zorgen dat jij gelukkig bent.
Veel succes
Kijk eens 5 jaar vooruit; wordt je dan gek omdat het nog niet goed is gekomen of hoop je dat je ergens zonder hem gelukkig bent?
Ik denk dat deze relatie jou niet geeft wat je nodig hebt en je naar beneden haalt; je hebt dit niet verdient hoor! Je kunt je dochter een beter voorbeeld geven door te zorgen dat jij gelukkig bent.
Veel succes
woensdag 5 maart 2008 om 16:27
Ik denk dat je hem inderdaad beter kan loslaten en je richten op de toekomst.
Je vraagt wel: 'moet ik alles geven wat ik in huis heb?'
Maar is hij ook bereid dat te doen dan? Als ik je verhaal zo lees namelijk niet.
Wat ik trouwens niet helemaal begrijp is waarom jullie zijn verhuisd. Waarom dachten jullie dat het daardoor beter zou gaan? Is niet vervelend bedoeld hoor, maar vraag het me gewoon af.
Sterkte!!
Je vraagt wel: 'moet ik alles geven wat ik in huis heb?'
Maar is hij ook bereid dat te doen dan? Als ik je verhaal zo lees namelijk niet.
Wat ik trouwens niet helemaal begrijp is waarom jullie zijn verhuisd. Waarom dachten jullie dat het daardoor beter zou gaan? Is niet vervelend bedoeld hoor, maar vraag het me gewoon af.
Sterkte!!
woensdag 5 maart 2008 om 16:38
Blijkbaar zitten jullie in een laatste beslissende fase. Dat hij in deze periode verliefd wordt is best wel begrijpelijk en dat zou jou ook kunnen overkomen. (zolang hij er niets mee doet, maar er wel over praat met je) Het is een stukje aandacht en het gevoel gewaardeerd te worden en natuurlijk het gras wat aan de andere kant groener is.
Hij denkt er, net als jij, over na om te stoppen en jullie praten erover. Leven er misschien wel naar toe. Is het een idee om relatietherapie te doen? Zodat je kan redden als er iets te redden valt, of er samen achter komen dat het over is en dit dan goed kunnen afsluiten samen. Dat maakt het niet minder verdrietig, maar wel een situatie waar jullie achter staan.
Indien jullie verder willen, neem hem niet kwalijk dat hij verliefd is geworden. Je kunt wel duidelijk zijn dat je niet zal accepteren dat hij er wat mee doet. Als jullie er voor gaan moet dat van beiden kanten een oprechte 100% keuze zijn, anders is het uitstel van het onvermijdelijke met een hoop extra pijn.
Heel veel sterkte
Hij denkt er, net als jij, over na om te stoppen en jullie praten erover. Leven er misschien wel naar toe. Is het een idee om relatietherapie te doen? Zodat je kan redden als er iets te redden valt, of er samen achter komen dat het over is en dit dan goed kunnen afsluiten samen. Dat maakt het niet minder verdrietig, maar wel een situatie waar jullie achter staan.
Indien jullie verder willen, neem hem niet kwalijk dat hij verliefd is geworden. Je kunt wel duidelijk zijn dat je niet zal accepteren dat hij er wat mee doet. Als jullie er voor gaan moet dat van beiden kanten een oprechte 100% keuze zijn, anders is het uitstel van het onvermijdelijke met een hoop extra pijn.
Heel veel sterkte
woensdag 5 maart 2008 om 16:55
Bedankt voor jullie snelle reacties!
@ kaboutertje12: Nee ik neem het hem ook niet kwalijk dat hij verliefd is geworden. Ik heb altijd gezegd dat zoiets zou kunnen gebeuren maar dat hij er dan wel met mij over moet praten. Helaas doet hij dit pas 2 jaar later en dat vind ik er eigenlijk nog het vervelendste van.
@ amber83: ik wilde eigenlijk niet meer verder maar ook onze dochter niet heel veel verdriet aandoen. Onze woonlasten gingen omlaag en we kregen meer ruimte. Het was een goed moment om opnieuw te beginnen. Ik sta nog steeds achter de keuze van het verhuizen, we hebben daardoor wel meer rust in huis (minder troep, meer privacy)
@anticipation: ja hij is ook moeilijk om mee te leven, maar volgens mij is het ook niet gemakkelijk om met mij te leven... En van het goede voorbeeld aan onze dochter geven denk ik dat ik je daarin gelijk moet geven. ze zei laatst tegen me: "Nou mam, ik heb aan juf verteld dat jullie gaan scheiden" Dat hebben we niet tegen haar gezegd maar kennelijk snapt ze beter hoe de wereld in elkaar zit dan ik. Ze gevraagd of we gaan scheiden en toen heb ik haar gezegd dat dat altijd kan gebeuren maar dat we dat niet van plan waren.
Daarbij wil ik wel zeggen dat we wel eens ruzie hebben maar echt niet heel hoog oplopend. Waarschijnlijk voelt ze aan de manier waarop we tegen elkaar doen, hoe we met elkaar omgaan dat dit niet goed kan zijn...
@ kaboutertje12: Nee ik neem het hem ook niet kwalijk dat hij verliefd is geworden. Ik heb altijd gezegd dat zoiets zou kunnen gebeuren maar dat hij er dan wel met mij over moet praten. Helaas doet hij dit pas 2 jaar later en dat vind ik er eigenlijk nog het vervelendste van.
@ amber83: ik wilde eigenlijk niet meer verder maar ook onze dochter niet heel veel verdriet aandoen. Onze woonlasten gingen omlaag en we kregen meer ruimte. Het was een goed moment om opnieuw te beginnen. Ik sta nog steeds achter de keuze van het verhuizen, we hebben daardoor wel meer rust in huis (minder troep, meer privacy)
@anticipation: ja hij is ook moeilijk om mee te leven, maar volgens mij is het ook niet gemakkelijk om met mij te leven... En van het goede voorbeeld aan onze dochter geven denk ik dat ik je daarin gelijk moet geven. ze zei laatst tegen me: "Nou mam, ik heb aan juf verteld dat jullie gaan scheiden" Dat hebben we niet tegen haar gezegd maar kennelijk snapt ze beter hoe de wereld in elkaar zit dan ik. Ze gevraagd of we gaan scheiden en toen heb ik haar gezegd dat dat altijd kan gebeuren maar dat we dat niet van plan waren.
Daarbij wil ik wel zeggen dat we wel eens ruzie hebben maar echt niet heel hoog oplopend. Waarschijnlijk voelt ze aan de manier waarop we tegen elkaar doen, hoe we met elkaar omgaan dat dit niet goed kan zijn...
woensdag 5 maart 2008 om 17:11
oh ja, relatietherapie heb ik ook voorgesteld. Maar dat wil hij absoluut niet. Hij heeft in het verleden te veel verplicht bij de therapeuten van zijn ouders gezeten en denkt dat dit echt niet gaat helpen. Hij gaat dat absoluut niet doen zegt hij.
Ik zit er wel aan te denken om voor mijzelf iets te regelen. Ik denk dat ik het nodig heb. Ik ben blij dat hier veel vrouwen en misschien wel mannen zitten die mij van advies kunnen voorzien maar binnen mijn inmiddels opgebouwde netwerk wil ik dit liever niet tot in details bespreken.
Ik zit er wel aan te denken om voor mijzelf iets te regelen. Ik denk dat ik het nodig heb. Ik ben blij dat hier veel vrouwen en misschien wel mannen zitten die mij van advies kunnen voorzien maar binnen mijn inmiddels opgebouwde netwerk wil ik dit liever niet tot in details bespreken.
woensdag 5 maart 2008 om 17:13
Ah oke, duidelijk van het verhuizen.
Wel apart dat je dochter het inderdaad doorheeft. Kinderen voelen zulke dingen feilloos aan. Ik denk dat je zelf ook wel aanvoelt dat het over is, alleen wil je er nog niet helemaal aan toegeven. Wat niet raar is, want je geeft zo'n lange relatie niet zomaar op! Maar het is zinloos om telkens tegen je gevoel in te gaan. Ik denk dat je je tijd en energie beter kan gaan besteden aan het opbouwen van een nieuw bestaan, hoe moeilijk dat ook is!
Wel apart dat je dochter het inderdaad doorheeft. Kinderen voelen zulke dingen feilloos aan. Ik denk dat je zelf ook wel aanvoelt dat het over is, alleen wil je er nog niet helemaal aan toegeven. Wat niet raar is, want je geeft zo'n lange relatie niet zomaar op! Maar het is zinloos om telkens tegen je gevoel in te gaan. Ik denk dat je je tijd en energie beter kan gaan besteden aan het opbouwen van een nieuw bestaan, hoe moeilijk dat ook is!
woensdag 5 maart 2008 om 17:19
Jammer dat hij niet mee wil. Goed om zelf wel te doen om zo duidelijkheid te creeeren, voor jezelf. Je bent niet afhankelijk van zijn keuzes. Je merkt vanzelf hoe serieus hard hij er wel of niet voor wil werken. Maar het is een moeilijke tijd en steun kan je wel gebruiken. Emotionele steun van vrienden en familie, maar ook van een therapeut.
woensdag 5 maart 2008 om 22:19
Dank je, ja dat hoop ik ook maar mijn gevoel speelt met me. Daarom heb ik dit topic ook geopend. Wanneer besluit je dat het beter is om niet meer samen door te gaan?
Als we wel doorgaan hebben we dan over een aantal jaar nog steeds hetzelfde probleem?
Is co-ouderschap wel zo als we het er nu over hebben als het echt zo ver is? Zijn er hier ook vrouwen of mannen bij wie het co-ouderschap wel goed verloopt?
Als we wel doorgaan hebben we dan over een aantal jaar nog steeds hetzelfde probleem?
Is co-ouderschap wel zo als we het er nu over hebben als het echt zo ver is? Zijn er hier ook vrouwen of mannen bij wie het co-ouderschap wel goed verloopt?
donderdag 6 maart 2008 om 14:01
Ja, dat is het ook. Maar we hadden ook wat in te halen. We begonnen onze relatie als twee "kansloze" mensen om maar een kreet te gebruiken. We waren jong, ongeschoold, ook speelde er verdere problematiek. Dat hebben we allemaal overwonnen en de verloren tijd (die we dus eigenlijk aan studie, werk en stabiele contacten hadden moeten besteden) ingehaald. Daarom doet het ook zo'n pijn. We hebben gevochten om te komen waar we nu zijn gekomen. Eigenlijk kunnen we straks pas aan het echte leven beginnen! Maar kennelijk valt nu het echte vechten weg en is er verder niets meer. Behalve natuurlijk onze dochter...
donderdag 6 maart 2008 om 14:36
Hoi nieuws, ik ben van het andere topic. Ik heb ontzettend veel respect voor jou, en ook wel voor je man eigenlijk. Zoals jullie toch samen zijn gebleven, een aantal knappe veranderingen hebben doorgevoerd (die ontzettend leuk hadden kunnen uitpakken, maar dat heeft het blijkbaar niet), en zoals jullie samen toch een veilig thuis hebben weten te handhaven voor julie dochter. Echt respect hoor.
Wat ik aan jou wil vragen is dit; Waarom wil je alle gevoelens van je man boven water hebben? Ik denk namelijk dat dat onmogelijk is. Wat er niet meer is, qua gevoel naar jou toe, kan je ook niet meer maken. Je bent vast nog heel belangrijk voor hem, zoals hij dat ook voor jou is. En jullie hebben samen een kind. Jullie hebben van elkaar geleerd en elkaar naar een hoger plan gebracht (denk ik, kwalitatief bedoel ik, qua leven). Waarom nog uitmelken? Jullie zijn zo rustig (zo lijkt het), ga dan ook rustig voor jezelf kiezen. Ik denk dat ik dat wel ga doen. Het kan toch niet zo zijn dat een ander persoon de enige is die mij gelukkig kan maken? Dat wij voorbestemd zouden zijn voor elkaar. Nee, dan zou ik niet met dit soort vragen zitten denk ik (voor nu, voor dit moment, kan straks weer anders zijn). Heel veel sterkte lieve Nieuws, en ik vind jouw bericht heel waardevol voor mij. Een totaal andere relatie heb jij met jouw man, maar ik zie er veel schoonheid in, die rust en kalmte enzo. Zo kan je ook met elkaar omgaan, ook al vind jij het dus helemaal niet meer fijn nu. Ik zou zoiets best even wensen voor mezelf.
Wat ik aan jou wil vragen is dit; Waarom wil je alle gevoelens van je man boven water hebben? Ik denk namelijk dat dat onmogelijk is. Wat er niet meer is, qua gevoel naar jou toe, kan je ook niet meer maken. Je bent vast nog heel belangrijk voor hem, zoals hij dat ook voor jou is. En jullie hebben samen een kind. Jullie hebben van elkaar geleerd en elkaar naar een hoger plan gebracht (denk ik, kwalitatief bedoel ik, qua leven). Waarom nog uitmelken? Jullie zijn zo rustig (zo lijkt het), ga dan ook rustig voor jezelf kiezen. Ik denk dat ik dat wel ga doen. Het kan toch niet zo zijn dat een ander persoon de enige is die mij gelukkig kan maken? Dat wij voorbestemd zouden zijn voor elkaar. Nee, dan zou ik niet met dit soort vragen zitten denk ik (voor nu, voor dit moment, kan straks weer anders zijn). Heel veel sterkte lieve Nieuws, en ik vind jouw bericht heel waardevol voor mij. Een totaal andere relatie heb jij met jouw man, maar ik zie er veel schoonheid in, die rust en kalmte enzo. Zo kan je ook met elkaar omgaan, ook al vind jij het dus helemaal niet meer fijn nu. Ik zou zoiets best even wensen voor mezelf.
donderdag 6 maart 2008 om 14:51
Wat een lieve reactie van je Dank je daarvoor.
Ik weet niet helemaal waarom ik zijn gevoelens naar boven wil krijgen. Misschien om er van te leren of om het een betere plek te geven. Misschien ook wel gewoon botweg omdat ik het gewoon graag wil weten. We hebben zolang met elkaar gedeeld, ik ben altijd eerlijk tegen hem geweest en nu merk ik o.a. hierdoor dat we toch echt veel verder bij elkaar vandaan staan dan ik al dacht... Ik merk aan mijzelf dat ik zoveel als mogelijk informatie aan het verzamelen ben wat mij sterkt om toch nu dan maar wel de knoop door te hakken.
Ik weet niet helemaal waarom ik zijn gevoelens naar boven wil krijgen. Misschien om er van te leren of om het een betere plek te geven. Misschien ook wel gewoon botweg omdat ik het gewoon graag wil weten. We hebben zolang met elkaar gedeeld, ik ben altijd eerlijk tegen hem geweest en nu merk ik o.a. hierdoor dat we toch echt veel verder bij elkaar vandaan staan dan ik al dacht... Ik merk aan mijzelf dat ik zoveel als mogelijk informatie aan het verzamelen ben wat mij sterkt om toch nu dan maar wel de knoop door te hakken.
donderdag 6 maart 2008 om 20:01
En je hoeft het niet te overhaasten. Hoe kun je ook zeker weten dat je het goed doet? Een mens moet er altijd maar weer het beste van maken. Maar gewoon maar gedachteloos doorgaan met wat je nu aan het 'doen' bent is misschien een beetje zonde van je tijd. Maar nogmaals, het hoeft niet binnen een week in kannen en kruiken te zijn. Dikke knuffel!
zaterdag 8 maart 2008 om 15:05
quote:nieuws schreef op 06 maart 2008 @ 14:01:
Ja, dat is het ook. Maar we hadden ook wat in te halen. We begonnen onze relatie als twee "kansloze" mensen om maar een kreet te gebruiken. We waren jong, ongeschoold, ook speelde er verdere problematiek. Dat hebben we allemaal overwonnen en de verloren tijd (die we dus eigenlijk aan studie, werk en stabiele contacten hadden moeten besteden) ingehaald. Daarom doet het ook zo'n pijn. We hebben gevochten om te komen waar we nu zijn gekomen. Eigenlijk kunnen we straks pas aan het echte leven beginnen! Maar kennelijk valt nu het echte vechten weg en is er verder niets meer. Behalve natuurlijk onze dochter...
en hier hebben we het echte probleem te pakken.
waarom denk je dat bij een groot bedrijf wat in grote moeilijkheden verkeerd een ander ceo wordt aangesteld, een vechter, een rauwdouwer, iemand die zich doelen heeft gesteld en deze kost wat kost gaat halen. zodra het bedrijf weer gezond is, er goed voorstaat, wordt deze ceo vervangen voor iemand die de nieuwe fase, waar het bedrijf in terecht is gekomen kan leiden. daar is een geheel ander persoon voor nodig.
deze vergelijking gaat in zekere mate ook op voor deze relatie.
jullie hebben hard moeten vechten om te komen waar je nu bent je hebt je doelen ( bijna ) bereikt, en dan is de koek op. het vechten wat jullie schouder aan schouder gedaan hebben, dat wat jullie verbond is voorbij, niet meer nodig.
en de meest slechte redenering die ik ( meestal ) hoor ; moeten we niet voor de kinderen bij elkaar blijven. dat mag nooit een reden zijn om een langslepend conflict in stand te houden. Want dat wordt een relatie dan.
lees eens goed wat jezelf hebt neergepend, hij is allang bezig om afscheid te nemen.
Ja, dat is het ook. Maar we hadden ook wat in te halen. We begonnen onze relatie als twee "kansloze" mensen om maar een kreet te gebruiken. We waren jong, ongeschoold, ook speelde er verdere problematiek. Dat hebben we allemaal overwonnen en de verloren tijd (die we dus eigenlijk aan studie, werk en stabiele contacten hadden moeten besteden) ingehaald. Daarom doet het ook zo'n pijn. We hebben gevochten om te komen waar we nu zijn gekomen. Eigenlijk kunnen we straks pas aan het echte leven beginnen! Maar kennelijk valt nu het echte vechten weg en is er verder niets meer. Behalve natuurlijk onze dochter...
en hier hebben we het echte probleem te pakken.
waarom denk je dat bij een groot bedrijf wat in grote moeilijkheden verkeerd een ander ceo wordt aangesteld, een vechter, een rauwdouwer, iemand die zich doelen heeft gesteld en deze kost wat kost gaat halen. zodra het bedrijf weer gezond is, er goed voorstaat, wordt deze ceo vervangen voor iemand die de nieuwe fase, waar het bedrijf in terecht is gekomen kan leiden. daar is een geheel ander persoon voor nodig.
deze vergelijking gaat in zekere mate ook op voor deze relatie.
jullie hebben hard moeten vechten om te komen waar je nu bent je hebt je doelen ( bijna ) bereikt, en dan is de koek op. het vechten wat jullie schouder aan schouder gedaan hebben, dat wat jullie verbond is voorbij, niet meer nodig.
en de meest slechte redenering die ik ( meestal ) hoor ; moeten we niet voor de kinderen bij elkaar blijven. dat mag nooit een reden zijn om een langslepend conflict in stand te houden. Want dat wordt een relatie dan.
lees eens goed wat jezelf hebt neergepend, hij is allang bezig om afscheid te nemen.
zaterdag 8 maart 2008 om 15:43
Heej Nieuws,
Ik vind het heel bewonderingswaardig om te lezen hoever jullie samen zijn gekomen! Ik snap ook waarom je hele erg twijfelt over je besluit. Maar ik denk je in een relatie toch als het erop aankomt voor jezelf moet kiezen.
Ik denk dat het heel moeilijk wordt om deze relatie weer echt goed werkend te krijgen, ik heb het idee dat jij daar keihard voor wilt vechten maar dat hij toch wel richting afscheid gaat.
Heel veel sterkte nieuws!
Ik vind het heel bewonderingswaardig om te lezen hoever jullie samen zijn gekomen! Ik snap ook waarom je hele erg twijfelt over je besluit. Maar ik denk je in een relatie toch als het erop aankomt voor jezelf moet kiezen.
Ik denk dat het heel moeilijk wordt om deze relatie weer echt goed werkend te krijgen, ik heb het idee dat jij daar keihard voor wilt vechten maar dat hij toch wel richting afscheid gaat.
Heel veel sterkte nieuws!
zaterdag 8 maart 2008 om 17:48
Hey Vicky,
Dank je voor je interesse. Ik ben de hele dag onderweg geweest en daarna heb ik nog met mijn vriend gepraat. Mijn gedachtes (die gaan maar rond en rond) krijgen een wat meer stabielere vorm. Nog geen echte beslissing maar ik probeer alles wel een plekje te geven.
Lieve Meiden,
Wat een lieve en vooral nuttige reacties! Hier ben ik echt blij mee.
Rationeel denk ik dat je volkomen gelijkt hebt DMN, eigenlijk wel een treffende vergelijking. Maar mijn gevoel zegt me toch ook vaak wat anders. Ik besef me dat ik eigenlijk de dingen wel redelijk op een rij kan zetten maar mijn gevoel niet gelijk met mijn verstand kan krijgen. Dat is overigens wel vaker zo maar nu gaat het om zo'n belangrijke stap.
Gisteren hebben we met elkaar gepraat en het kwam er op neer dat hij het toch eigenlijk wel tegemoet wilde komen aan mijn "eisen" (minder drinken en meer praten) maar nogmaals niet in therapie wil, ook al geef ik aan dat dit volgens mij nou juist zo belangrijk is. Hij wil het niet, ook niet als dat betekent dat ik er dan geen energie meer in wil en kan steken.
Nu vraag ik me af of dit een verkapte manier is om eigenlijk toch te zeggen er niet meer mee door te willen of is hij ergens bang voor. Ik heb het gisteren gevraagd maar ik krijg het er niet uit. Vanavond toch maar weer eens proberen.
Als hij er weer geen antwoord op geeft zal ik het maar moeten laten rusten. Het is zijn keuze, dat zal ik moeten respecteren.
Dank je voor je interesse. Ik ben de hele dag onderweg geweest en daarna heb ik nog met mijn vriend gepraat. Mijn gedachtes (die gaan maar rond en rond) krijgen een wat meer stabielere vorm. Nog geen echte beslissing maar ik probeer alles wel een plekje te geven.
Lieve Meiden,
Wat een lieve en vooral nuttige reacties! Hier ben ik echt blij mee.
Rationeel denk ik dat je volkomen gelijkt hebt DMN, eigenlijk wel een treffende vergelijking. Maar mijn gevoel zegt me toch ook vaak wat anders. Ik besef me dat ik eigenlijk de dingen wel redelijk op een rij kan zetten maar mijn gevoel niet gelijk met mijn verstand kan krijgen. Dat is overigens wel vaker zo maar nu gaat het om zo'n belangrijke stap.
Gisteren hebben we met elkaar gepraat en het kwam er op neer dat hij het toch eigenlijk wel tegemoet wilde komen aan mijn "eisen" (minder drinken en meer praten) maar nogmaals niet in therapie wil, ook al geef ik aan dat dit volgens mij nou juist zo belangrijk is. Hij wil het niet, ook niet als dat betekent dat ik er dan geen energie meer in wil en kan steken.
Nu vraag ik me af of dit een verkapte manier is om eigenlijk toch te zeggen er niet meer mee door te willen of is hij ergens bang voor. Ik heb het gisteren gevraagd maar ik krijg het er niet uit. Vanavond toch maar weer eens proberen.
Als hij er weer geen antwoord op geeft zal ik het maar moeten laten rusten. Het is zijn keuze, dat zal ik moeten respecteren.
zondag 9 maart 2008 om 12:48
quote:herfstblaadjes schreef op 08 maart 2008 @ 22:09:
Persoonlijk vind ik het vooral klinken alsof je vriend er bang voor is. Aangezien hij wel zegt je tegemoet te willen komen. Denk je dat hij dit ook echt kan en ook echt wilt trouwens?
Ik weet niet of hij het wil. Of hij het kan weet ik ook niet maar dat is bij mij net zo. We communiceren al zo lang op de zelfde manier met elkaar. Ook het reageren op elkaar verloopt al een aantal jaren op de zelfde wijze. Hier is hij net zo "schuldig" aan als ik zelf. Maar volgens mij valt of staat een goede relatie met goed kunnen praten met elkaar en liefdevol op elkaar reageren. Ik denk niet dat we dit zelf kunnen doorbreken. Hij heeft aangegeven dat hij het ook niet ziet veranderen. Overigens zijn we wel vaker "opnieuw begonnen". Waarbij we echt hebben geprobeerd om anders op elkaar te reageren en hij echt wel een hele tijd een stuk minder ging drinken. Maar alles komt op een gegeven moment weer terug. Zonder echte aanwijsbare reden.
Ik heb gisteren niet meer met hem gepraat. Ik was moe en ben op de bank in slaap gevallen. Het kost me ook enorm veel energie.
Persoonlijk vind ik het vooral klinken alsof je vriend er bang voor is. Aangezien hij wel zegt je tegemoet te willen komen. Denk je dat hij dit ook echt kan en ook echt wilt trouwens?
Ik weet niet of hij het wil. Of hij het kan weet ik ook niet maar dat is bij mij net zo. We communiceren al zo lang op de zelfde manier met elkaar. Ook het reageren op elkaar verloopt al een aantal jaren op de zelfde wijze. Hier is hij net zo "schuldig" aan als ik zelf. Maar volgens mij valt of staat een goede relatie met goed kunnen praten met elkaar en liefdevol op elkaar reageren. Ik denk niet dat we dit zelf kunnen doorbreken. Hij heeft aangegeven dat hij het ook niet ziet veranderen. Overigens zijn we wel vaker "opnieuw begonnen". Waarbij we echt hebben geprobeerd om anders op elkaar te reageren en hij echt wel een hele tijd een stuk minder ging drinken. Maar alles komt op een gegeven moment weer terug. Zonder echte aanwijsbare reden.
Ik heb gisteren niet meer met hem gepraat. Ik was moe en ben op de bank in slaap gevallen. Het kost me ook enorm veel energie.
