Relaties
alle pijlers
Kapot van verdriet door vreemdgaan partner
zondag 24 mei 2020 om 19:57
Hoi,
Ik hoop hier wat reacties van lotgenoten te krijgen en anders heb ik gewoon mijn verhaal eens kunnen vertellen...
Ik zal de situatie zo kort mogelijk proberen te schetsen, maar helaas is het wel een heuse soap geworden....
Een maand geleden vertelde mijn vriend me dat hij was vreemdgegaan. En dat de betreffende vrouw ondertussen 8 maanden zwanger was, hoogstwaarschijnlijk van hem. Mijn wereld stortte in. Temeer omdat wij samen een zoontje van bijna 14 maanden hebben. Maw, hij was amper 5 maanden oud op het moment van de feiten. Vriend en ik zijn bijna 18 jaar samen (high school sweethearts dus).
Zijn affaire heeft ongeveer 1 maand geduurd, hij heeft haar leren kennen via Tinder (zeer actief op zoek gegaan dus). Oh ja, en nog een leuk detail: de dame in kwestie is illegaal in het land. Zijn oorspronkelijke verhaal was dat zij hem nu pas contacteerde, maar enkele dagen later ben ik erachter gekomen dat zij hem al gecontacteerd heeft toen ze 3 maanden zwanger was. Hij heeft dit met andere woorden 5 maanden lang verzwegen en gedaan alsof er niets aan de hand was. Nog volop plannen gemaakt, wij hadden zelfs (op zijn initiatief) een reisje geboekt eind juni (een maand na de geboorte van dat kind dus).
En nu worstel ik dus met alles. Dat we uit elkaar gaan is wel duidelijk, daar zijn ook al bepaalde stappen voor genomen. Maar op psychisch vlak gaat het echt niet goed met mij. Ik kan niet geloven dat hij me zoiets aandoet. Heb geen vertrouwen meer in mensen, in de toekomst. Voel me gekwetst tot in het diepste van mijn zijn. Ik kan het niet verdragen dat ik mijn zoon halftijds ga moeten missen owv co-ouderschap. Het voelt alsof ik moet boeten voor zijn fouten. Uiteraard besef ik maar al te goed dat je met twee in een relatie zit en dat elke relatie zijn strubbelingen heeft, maar dit gaat er toch zwaar over? Komt er dan ook nog bij dat het eigenlijk de bedoeling was om rond deze tijd terug te beginnen proberen voor een tweede kindje, iets waar ik ongelooflijk hard naar uitkeek. Ik zie mijn zoon dood- en doodgraag, maar het idee dat er nooit een broertje of zusje zal komen is momenteel zelfs nog 1 van de moeilijkste dingen om te dragen.
Enfin, ik zit volledig aan de grond eigenlijk en weet niet hoe ik dit ooit zal kunnen overleven. Ben nu enorm hard bezig met de praktische zaken en heb uiteraard mijn zoon voor wie ik moet blijven doorgaan, maar soms is dat echt zoveel makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik was ook echt oprecht gelukkig, waardoor ik nu enorm twijfel aan mijn eigen beoordelingsvermogen. Hoe heb ik dit niet kunnen zien aankomen?
Ik voel me echt gebroken...
Ik hoop hier wat reacties van lotgenoten te krijgen en anders heb ik gewoon mijn verhaal eens kunnen vertellen...
Ik zal de situatie zo kort mogelijk proberen te schetsen, maar helaas is het wel een heuse soap geworden....
Een maand geleden vertelde mijn vriend me dat hij was vreemdgegaan. En dat de betreffende vrouw ondertussen 8 maanden zwanger was, hoogstwaarschijnlijk van hem. Mijn wereld stortte in. Temeer omdat wij samen een zoontje van bijna 14 maanden hebben. Maw, hij was amper 5 maanden oud op het moment van de feiten. Vriend en ik zijn bijna 18 jaar samen (high school sweethearts dus).
Zijn affaire heeft ongeveer 1 maand geduurd, hij heeft haar leren kennen via Tinder (zeer actief op zoek gegaan dus). Oh ja, en nog een leuk detail: de dame in kwestie is illegaal in het land. Zijn oorspronkelijke verhaal was dat zij hem nu pas contacteerde, maar enkele dagen later ben ik erachter gekomen dat zij hem al gecontacteerd heeft toen ze 3 maanden zwanger was. Hij heeft dit met andere woorden 5 maanden lang verzwegen en gedaan alsof er niets aan de hand was. Nog volop plannen gemaakt, wij hadden zelfs (op zijn initiatief) een reisje geboekt eind juni (een maand na de geboorte van dat kind dus).
En nu worstel ik dus met alles. Dat we uit elkaar gaan is wel duidelijk, daar zijn ook al bepaalde stappen voor genomen. Maar op psychisch vlak gaat het echt niet goed met mij. Ik kan niet geloven dat hij me zoiets aandoet. Heb geen vertrouwen meer in mensen, in de toekomst. Voel me gekwetst tot in het diepste van mijn zijn. Ik kan het niet verdragen dat ik mijn zoon halftijds ga moeten missen owv co-ouderschap. Het voelt alsof ik moet boeten voor zijn fouten. Uiteraard besef ik maar al te goed dat je met twee in een relatie zit en dat elke relatie zijn strubbelingen heeft, maar dit gaat er toch zwaar over? Komt er dan ook nog bij dat het eigenlijk de bedoeling was om rond deze tijd terug te beginnen proberen voor een tweede kindje, iets waar ik ongelooflijk hard naar uitkeek. Ik zie mijn zoon dood- en doodgraag, maar het idee dat er nooit een broertje of zusje zal komen is momenteel zelfs nog 1 van de moeilijkste dingen om te dragen.
Enfin, ik zit volledig aan de grond eigenlijk en weet niet hoe ik dit ooit zal kunnen overleven. Ben nu enorm hard bezig met de praktische zaken en heb uiteraard mijn zoon voor wie ik moet blijven doorgaan, maar soms is dat echt zoveel makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik was ook echt oprecht gelukkig, waardoor ik nu enorm twijfel aan mijn eigen beoordelingsvermogen. Hoe heb ik dit niet kunnen zien aankomen?
Ik voel me echt gebroken...
dinsdag 14 juli 2020 om 11:45
Hey Ninoea,
Bedankt voor je berichtje. Interessant wat je te vertellen hebt vanuit je ervaring in de pleegzorg.
Die fase van eenkenningheid hebben we (nog) niet opgemerkt bij onze zoon (Hij is nu 15 maanden). Iedereen zegt dat dit nog wel gaat komen, maar voorlopig lijkt hij bij iedereen gelukkig. Soms begint hij wel even te preutelen als ik hem bijvoorbeeld achterlaat bij mijn moeder ofzo, maar bij de minste aandacht die hij dan krijgt, is dat meteen weer over. Ook wat dat troosten betreft merk ik geen grootse verschillen op eerlijk gezegd.... Het is gewoon ook echt een vrolijk kind, huilt heel weinig eigenlijk.
De regeling die nu op tafel ligt houdt inderdaad in dat ik het grootste deel van de zorg op mij zal nemen, maar dat er dus frequent contact is met zijn vader. Ik hoop echt dat ik hier goed aan doe. En ik hoop echt dat mijn ex en zijn sloerie erin slagen om hem ook voldoende warmte, liefde en veiligheid te bieden wanneer hij bij hen is.
Bedankt voor je berichtje. Interessant wat je te vertellen hebt vanuit je ervaring in de pleegzorg.
Die fase van eenkenningheid hebben we (nog) niet opgemerkt bij onze zoon (Hij is nu 15 maanden). Iedereen zegt dat dit nog wel gaat komen, maar voorlopig lijkt hij bij iedereen gelukkig. Soms begint hij wel even te preutelen als ik hem bijvoorbeeld achterlaat bij mijn moeder ofzo, maar bij de minste aandacht die hij dan krijgt, is dat meteen weer over. Ook wat dat troosten betreft merk ik geen grootse verschillen op eerlijk gezegd.... Het is gewoon ook echt een vrolijk kind, huilt heel weinig eigenlijk.
De regeling die nu op tafel ligt houdt inderdaad in dat ik het grootste deel van de zorg op mij zal nemen, maar dat er dus frequent contact is met zijn vader. Ik hoop echt dat ik hier goed aan doe. En ik hoop echt dat mijn ex en zijn sloerie erin slagen om hem ook voldoende warmte, liefde en veiligheid te bieden wanneer hij bij hen is.
dinsdag 14 juli 2020 om 11:52
Sinds ons gesprek van verleden week waar ik dus absolute eerlijkheid gevraagd had (of ik ze gekregen heb zal ik natuurlijk nooit weten), begin ik ook wel stilaan in die fase te komen merk ik. Het besef dat het zoveel meer zegt over hem dan over mij. En inderdaad de vraag "hoe heb ik dat nooit gezien?" Hoe heb ik ooit deze man zo verschrikkelijk graag kunnen zien? En ik háát het besef dat ik voor een verschrikkelijk lang proces sta. Ik wil zo graag vérder met mijn leven. Het feit dat heel mijn beeld van mensen in het algemeen nu zo veranderd is, vind ik verschrikkelijk. Ik merk bij mezelf dat ik eigenlijk niemand meer 100% vertrouw, zelfs mijn eigen vrienden niet. Uiteindelijk vertrouwde ik hem ook blindelings, zei hij me ook dat hij me graag zag en tegelijkertijd loog hij keihard in mijn gezicht. En dat vind ik zo verdrietig, dat hij echt een ander mens van mij gemaakt heeft.Hexopbezemsteel schreef: ↑13-07-2020 22:29
Sinds ik dat allemaal weet vraag ik me niets meer af over het waarom van zijn gedrag. Alleen nog maar: hoe kan het dat ik hem nooit zo gezien heb? Waarom heb ik allerlei voortekenen, die er genoeg waren, genegeerd?
Het is een proces en je moet er stapje voor stapje doorheen. Iedereen die hier adviezen geeft: ze hebben (bijna) allemaal groot gelijk. Maar je kan er nu nog niet altijd iets mee. Komt wel.
dinsdag 14 juli 2020 om 12:50
Ja hoor!GebrokenVrouw schreef: ↑14-07-2020 11:52En dat vind ik zo verdrietig, dat hij echt een ander mens van mij gemaakt heeft.
dinsdag 14 juli 2020 om 12:52
GebrokenVrouw schreef: ↑14-07-2020 09:27Ja, ze is illegaal in België. En ze werkt dus ook illegaal. Maar dat zijn allemaal zaken waar ik me niet mee ga bezighouden. Dan gebruik ik die energie liever om er zelf weer bovenop te komen. Dat hij het kind gaat erkennen staat trouwens vast. Gisteren zijn de resultaten van de vaderschapstest aangekomen. Positief. Dat was het enige waar hij nog op wachtte om de erkenning definitief te maken.
Verschrikkelijk. Dit heeft wel veel impact zeg. Wat een waardeloze lul. Dat je dat illegale kan loslaten vind ik knap, ik had iemand gevraagd het voor mij te doen. Maar ja ik ben dan ook best een wraakzuchtig type. Als ik gekwetst ben en op mijn ziel getrapt dan ga ik best ver.
Zorg dat je KA goed regelt. En stel een goed bedrag vast en zet hoog in. Ik weet niet wat er gebeurd als zij gaat eisen in de toekomst dus laat ze maar lekker ff samenwonen maar volgens mij kan er nooit meer aan een vastgesteld bedrag gesleuteld worden. Dus eis een flink bedrag aan KA. Je werkt in de zorg zeg je, dus moet je ook buiten normale tijden kinderopvang hebben. En die kosten zullen misschien hoger liggen.
Normaal ben ik van het redelijke maar in jouw geval zou ik alleen aan mezelf denken.
dinsdag 14 juli 2020 om 14:12
GebrokenVrouw schreef: ↑14-07-2020 11:52Sinds ons gesprek van verleden week waar ik dus absolute eerlijkheid gevraagd had (of ik ze gekregen heb zal ik natuurlijk nooit weten), begin ik ook wel stilaan in die fase te komen merk ik. Het besef dat het zoveel meer zegt over hem dan over mij. En inderdaad de vraag "hoe heb ik dat nooit gezien?" Hoe heb ik ooit deze man zo verschrikkelijk graag kunnen zien? En ik háát het besef dat ik voor een verschrikkelijk lang proces sta. Ik wil zo graag vérder met mijn leven. Het feit dat heel mijn beeld van mensen in het algemeen nu zo veranderd is, vind ik verschrikkelijk. Ik merk bij mezelf dat ik eigenlijk niemand meer 100% vertrouw, zelfs mijn eigen vrienden niet. Uiteindelijk vertrouwde ik hem ook blindelings, zei hij me ook dat hij me graag zag en tegelijkertijd loog hij keihard in mijn gezicht. En dat vind ik zo verdrietig, dat hij echt een ander mens van mij gemaakt heeft.
Ik heb jouw verhaal vol walging (van jouw ex) gelezen. Wat was zijn reden dat hij de sex buiten de deur moest zoeken en op deze frequente basis dat hij zelfs tijdens werk in z’n auto sex met haar had? Ik vind t echt een zeer respectloos en walgelijk verhaal, ook omdat jullie zó lang samen waren.
Ik hoop wel dat professionele hulp je weer op de rit helpt, de wond is nu nog enigszins vers, maar ik merk uit je reacties op hoe sterk je bent en het beste wil voor je zoon.
Uit welk land/werelddeel komt de dame in kwestie? Kunnen jouw ex en zij wel op een bepaald niveau communiceren? Of komt er qua alles regelen (bijv woonruimte voor hun “gezin”) ook alles op hem terecht.
Heel veel sterkte!
dinsdag 14 juli 2020 om 18:35
De reden dat hij buiten de deur seks moest gaan zoeken? Omdat wij het in zijn ogen te weinig deden. Hij heeft mij hier altijd een heel onzeker gevoel over gegeven, maar nu ik stilaan eens begin rond te horen in mijn naaste vriendenkring begin ik stilaan te denken dat hij misschien wel seksverslaafd is. Door de jaren heen varieerde het bij ons tussen de 2 keer per week en 1 keer per 2 weken. Ik ben voorlopig nog niemand tegen gekomen die niet omver valt en me vertelt dat het bij hen véél minder is. Nu, als dat voor hem te weinig is, is dat te weinig he. Maar dan had hij de ballen moeten gehad hebben om duidelijk te maken dat dit écht een dealbreaker is voor hem zodat we er ofwel samen hadden kunnen uit komen ofwel het op een beschaafde manier hadden kunnen afronden. Het gebrek aan respect is wat me het meeste kwetst hierin en wat volgens mij ook het langste gaat duren om overheen te komen.
De vrouw in kwestie is een Fillipijnse. Hun communicatie verloopt in het Engels en hij zorgt inderdaad voor alle praktische en financiële zaken voor zover ik begrepen heb.
En aan de mensen die mij hier veroordeelden omwille van mijn uitspraak dat hij zijn zoon minder zou mogen zien zolang hij niet de waarheid sprak:
Na zijn (hopelijk) volledige bekentenis van eerder deze week zijn bij ons beiden de gemoederen fameus bedaard. Hij heeft daarstraks tijdens het bemiddelingsgesprek spontaan verteld dat het voor hem eigenlijk een opluchting was om het eindelijk allemaal te kunnen vertellen en ik langs mijn kant heb het gevoel dat ik nu pas écht kan beginnen met verwerken. Het gesprek bij de bemiddelaar was zeer productief, we zijn tot een regeling gekomen waar we ons beiden zo goed als mogelijk bij voelen. Oké, de manier waarop ik het heb afgedwongen was misschien niet helemaal correct, maar het is onze zoon dus wel ten goede gekomen en dat is en blijft mijn enige doel. Hoewel het nog steeds mijn hart breekt dat voltijds moederen er niet meer in zit voor mij, besef ik dat dit het beste is voor onze zoon.
Na het gesprek heb ik hem gezegd dat ik hoop dat hij de rest van zijn leven zal onthouden hoeveel moeite dit hele proces mij gekost heeft en dat ik het heb gedaan voor onze zoon en zeker niet voor hem. Dat ik hoop dat hij beseft dat ik hem zoveel respectvoller heb behandeld dan hij mij. En dan ben ik naar huis gegaan om te huilen.
De vrouw in kwestie is een Fillipijnse. Hun communicatie verloopt in het Engels en hij zorgt inderdaad voor alle praktische en financiële zaken voor zover ik begrepen heb.
En aan de mensen die mij hier veroordeelden omwille van mijn uitspraak dat hij zijn zoon minder zou mogen zien zolang hij niet de waarheid sprak:
Na zijn (hopelijk) volledige bekentenis van eerder deze week zijn bij ons beiden de gemoederen fameus bedaard. Hij heeft daarstraks tijdens het bemiddelingsgesprek spontaan verteld dat het voor hem eigenlijk een opluchting was om het eindelijk allemaal te kunnen vertellen en ik langs mijn kant heb het gevoel dat ik nu pas écht kan beginnen met verwerken. Het gesprek bij de bemiddelaar was zeer productief, we zijn tot een regeling gekomen waar we ons beiden zo goed als mogelijk bij voelen. Oké, de manier waarop ik het heb afgedwongen was misschien niet helemaal correct, maar het is onze zoon dus wel ten goede gekomen en dat is en blijft mijn enige doel. Hoewel het nog steeds mijn hart breekt dat voltijds moederen er niet meer in zit voor mij, besef ik dat dit het beste is voor onze zoon.
Na het gesprek heb ik hem gezegd dat ik hoop dat hij de rest van zijn leven zal onthouden hoeveel moeite dit hele proces mij gekost heeft en dat ik het heb gedaan voor onze zoon en zeker niet voor hem. Dat ik hoop dat hij beseft dat ik hem zoveel respectvoller heb behandeld dan hij mij. En dan ben ik naar huis gegaan om te huilen.
donderdag 16 juli 2020 om 07:02
Je weet niet wat hij die vrouw allemaal wijs heeft gemaakt. Tegen jou loog hij immers ook. Haar nare geven doet een beetje afbreuk aan jou.
Misschien kan je de uren dat hij bij zoon wil zijn gewoon wat voor jezelf gaan doen. Of regel het zo dat het onder jouw werktijd is. Kinderen gaan ook naar de opvang of naar oma voor hele dagen, dus dat is weinig verschil. Mijn kinderen sliepen al met een paar maanden 1 a 2 keer per maand bij oma, hebben ze echt niets van overgehouden. Bij papa gaat dat vast ook goed komen.
Ben zelf gescheiden en week op week af doen we nog altijd niet. Ik werk ook onregelmatig en de kinderen gaan mee op dat rooster. Als je zorgt dat zij nergens over hoeven na te denken en alles dubbel hebt is dat niet onrustig of slecht. We wonen wel heel vlakbij elkaar. Dat maakt het makkelijker.
Misschien kan je de uren dat hij bij zoon wil zijn gewoon wat voor jezelf gaan doen. Of regel het zo dat het onder jouw werktijd is. Kinderen gaan ook naar de opvang of naar oma voor hele dagen, dus dat is weinig verschil. Mijn kinderen sliepen al met een paar maanden 1 a 2 keer per maand bij oma, hebben ze echt niets van overgehouden. Bij papa gaat dat vast ook goed komen.
Ben zelf gescheiden en week op week af doen we nog altijd niet. Ik werk ook onregelmatig en de kinderen gaan mee op dat rooster. Als je zorgt dat zij nergens over hoeven na te denken en alles dubbel hebt is dat niet onrustig of slecht. We wonen wel heel vlakbij elkaar. Dat maakt het makkelijker.
donderdag 16 juli 2020 om 07:55
Verstandig, mijn dochter heeft helaas door de scheiding (ze was heel erg jong) hechtingsprolemen opgelopen. Ik wilde een rustige opbouw (want zeer jong kind en hechting) mijn ex vond dit onzin en ging compleet in vechtscheidingsmodus. Ik heb zo snel mogelijk hulp gezocht (therapeuten) maar die konden niets met mijn zorgvraag omdat vader niet meewerkte. Toen het escaleerde en een derde partij haar stress verschijnselen bevestigen werd vader gedwongen om mee te werken (dit was pas na jaren). Na veel therapie gaat het goed met mijn kind, ze blijft altijd wel een beetje kwetsbaar. De samenwerking met de vader is nu goed, dit komt ook omdat ik bewust heb nagelaten met de vinger naar hem te wijzen (in belang van mijn kind, maar ik kon en kan hem nu soms nog wel wurgen). Dus zeer verstandig dat je dit voorzichtig aanpakt. En maak gebruik van het feit dat de vader ook mee wil werken.GebrokenVrouw schreef: ↑14-07-2020 09:20Niet helemaal mee akkoord. Ik besef dat hij inderdaad nooit anders zal geweten hebben dan dat mama en papa apart wonen en dat zal ook zeker het probleem niet zijn. Het probleem is dat een kind zich in de eerste twee jaar op een gezonde manier moet hechten aan zijn ouders. Als dat in het prille begin al fout loopt, kan dit wél voor trauma zorgen of toch allesinds voor een verstoorde ouder-kind-relatie. Geloof me, ik heb me er de voorbije weken al ferm over ingelezen en onze bemiddelaar bevestigt deze zaken alleen maar. Bij zo een jong kind is een week om week regeling bijvoorbeeld nefast, want een week zonder mama of papa is in zijn beleving dan meer dan een maand. Blijkbaar schijnt de ongeschreven regel te zijn dat de leeftijd van het kind het aantal dagen is dat het maximaal gescheiden mag zijn van 1 van beide ouders. In ons geval dus 1 dag. En omdat je op die manier een zeer belastende regeling krijgt als ouders, wil ik me daarin zo goed mogelijk laten begeleiden. Want voor mij brengt dit concreet wel enkele obstakels met zich mee. Ik werk bvb in shiften, dus dat gaat een hele puzzel worden voor mij. En verder houdt dit ook in dat ik om de andere dag geconfronteerd word met het zwijn dat ik zo graag uit mijn leven zou willen hebben. En voor alle duidelijkheid: mijn ex komt onze zoon dus om de twee dagen voor enkele uurtjes ophalen, hij blijft er niet slapen. Want dan krijg je inderdaad dat over en weer geleur dat ook weer niet goed is voor hem (iets wat iemand anders hier ook opnieuw aanhaalde). En 1 weekend op de 2 is hij dan een heel weekend bij zijn vader, inclusief overnachting. En gaandeweg zullen wij deze regeling moeten aanpassen aan de hand van de leeftijd en evolutie van onze zoon én wat voor ons haalbaar is. En dát is dus de reden dat er op een bepaald moment in mijn ogen toch weer een minimum aan vertrouwen en communicatie moet zijn, want dit is iets voor de rest van ons leven.
donderdag 16 juli 2020 om 16:02
Dag Whateffa,
Jammer om te lezen dat jouw dochter zo hard heeft afgezien van jullie scheiding. Maar wat knap dat ze het enkel en alleen dankzij jou nu toch zo goed doet. Dat is wat ik nu ook probeer te doen, mijn eigen gevoelens (even) aan de kant zetten om tot een goede regeling te komen voor onze zoon. Het liefst van al zou ik mijn ex zijn ogen uitkrabben telkens ik hem zie, maar in plaats daarvan zeg ik vrolijk en enthousiast "joepie, daar is papa weer". Blijft een moeilijke, maar als mijn zoon hier baat bij heeft , zal ik het blijven doen.
Jammer om te lezen dat jouw dochter zo hard heeft afgezien van jullie scheiding. Maar wat knap dat ze het enkel en alleen dankzij jou nu toch zo goed doet. Dat is wat ik nu ook probeer te doen, mijn eigen gevoelens (even) aan de kant zetten om tot een goede regeling te komen voor onze zoon. Het liefst van al zou ik mijn ex zijn ogen uitkrabben telkens ik hem zie, maar in plaats daarvan zeg ik vrolijk en enthousiast "joepie, daar is papa weer". Blijft een moeilijke, maar als mijn zoon hier baat bij heeft , zal ik het blijven doen.
donderdag 16 juli 2020 om 18:28
Je doet het super!GebrokenVrouw schreef: ↑16-07-2020 16:02Dag Whateffa,
Jammer om te lezen dat jouw dochter zo hard heeft afgezien van jullie scheiding. Maar wat knap dat ze het enkel en alleen dankzij jou nu toch zo goed doet. Dat is wat ik nu ook probeer te doen, mijn eigen gevoelens (even) aan de kant zetten om tot een goede regeling te komen voor onze zoon. Het liefst van al zou ik mijn ex zijn ogen uitkrabben telkens ik hem zie, maar in plaats daarvan zeg ik vrolijk en enthousiast "joepie, daar is papa weer". Blijft een moeilijke, maar als mijn zoon hier baat bij heeft , zal ik het blijven doen.
donderdag 16 juli 2020 om 18:57
Je denkt echt dat je het monopolie op het gelijk hebt. Ook elke keer die opmerking dat mensen die niet reageren zoals jij dat wilt, vast en zeker niet weten wat je meemaakt. Nou think againGebrokenVrouw schreef: ↑13-07-2020 01:16Wauw. Eigenlijk heb ik geen energie meer over voor mensen zoals jij, maar dit kan ik niet over me heen laten gaan.
Ik heb het gevoel dat jij mijn verhaal en de reacties daarop slechts diagonaal hebt gelezen en het is erg jammer dat je desondanks toch besloten hebt om zo een harde reactie te plaatsen. Ik zou namelijk graag willen weten waar jij hebt gelezen dat die andere vrouw mijn kind moet negeren? Híj zegt tegen haar dat zij hem met rust moet laten als onze zoon bij hem is. Ík ben net degene die dit gedrag niet oké vind en daar mijn vragen bij stel. Want zoals je zelf zegt: wat een slecht idee. Verder vraag ik me ook af waar jij uit opmaakt dat hij gelukkig is met haar? Ik heb van in het begin duidelijk uitgelegd dat hij enkel en alleen met haar gaat samenwonen owv het kind dat zij samen hebben. Het kind waarvoor hij om een abortus gesmeekt heeft bij haar (waar hij zelfs voor bij ten rade is gegaan bij een advocaat). Als ik vandaag of morgen beslis dat ik toch met hem verder wil, staat hij meteen weer hier. En dat is niet iets waar ik vanuit ga ofzo, dat is iets dat hij me nog regelmatig zegt. Sterker nog, hij vertelde me onlangs nog dat hij denkt dat ik over enkele jaren spijt ga hebben van mijn beslissing om niet met hem verder te gaan. 'Mijn beslissing'. In zijn ogen had ik dus een keuze. Daardoor vind ik hun relatie onstabiel. En daardoor ben ik bang dat deze relatie op de klippen gaat lopen en mijn kind vroeg of laat dus afscheid zal moeten nemen van haar. Want ook al denk jij dat ik niet besef dat zij een belangrijke rol in haar leven ga spelen, ik kan je zeggen dat ik dat maar al te goed besef. Beter dan mijn ex zelfs denk ik. En nee, ik vind niet dat zij rechten heeft tegenover mijn kind, maar ik ben er vrij zeker van dat zij dat ook niet wilt. Maar dat zij hem een plaats zal moeten geven in haar leven, dat ligt inderdaad vast.
En je hebt gelijk hoor, mijn ex is mij inderdaad niks meer verschuldigd. Maar ik geloof er wel in dat het in het belang van onze zoon is dat wij nog met elkaar blijven communiceren. Mijn eigen ouders hebben sinds de scheiding nooit meer met elkaar gesproken en geloof mij, dat is als kind verschrikkelijk. Partners zullen we nooit meer zijn, maar we blijven beiden ouders voor onze zoon. Wij gaan de komende jaren nog heel veel beslissingen moeten nemen die betrekking hebben op hem, zowel grote als kleine, en hoewel ik maar al te goed besef dat we ze niet meer allemaal samen gaan maken, ben ik er wel van overtuigd dat het in het belang van onze zoon is dat we dat bij de grote wel nog gaan kunnen (Ik denk dan aan schoolkeuze, medische zorgen, eventuele problemen op school, enz....).
Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat jouw reactie verschrikkelijk pijnlijk is voor mij en dat ik vind dat je hier wel even bij mag stilstaan. Het laatste wat ik nu nodig heb is iemand die mij 'walgelijk' noemt terwijl ik zo hard mijn best doe. En nee, ik zal het zeker niet perfect doen, dat besef ik maar al te goed. Ik denk dat niemand in deze situatie perfect kan reageren, daarvoor zijn de emoties veel te hoog oplopend. Want hoewel ik het heel graag allemaal zou willen loskoppelen, zoals velen hier zo mooi suggereren, denk ik niet dat zoiets mogelijk is. Of ik zal het anders zeggen: voor mij blijkt dit onmogelijk. Want geloof mij, ik probeer het elke dag. Omdat dat ideaal zou zijn. Maar uiteindelijk ben ik ook maar een mens. En probeer ik ook maar het beste te maken van een, in mijn ogen, onmogelijke situatie. Mensen als jij kan ik dus missen als kiespijn. Verder hoop ik oprecht dat jij nooit in mijn situatie zult terechtkomen, maar moest dat wel Ooit zo zijn, ben ik er zeker van dat je zult begrijpen dat het jouw reactie is die walgelijk is.
.Hij moet toch aan bepaalde voorwaarden voldoen, zoals niet liegen tegen jou over relationele zaken die geen hol uitmaken en jou absoluut niets aangaan of anders heb je gedreigd dat hij zijn kind niet mag zien? Want dat is exact waar ik op doel.
donderdag 16 juli 2020 om 20:35
Perkele schreef: ↑16-07-2020 18:57Je denkt echt dat je het monopolie op het gelijk hebt. Ook elke keer die opmerking dat mensen die niet reageren zoals jij dat wilt, vast en zeker niet weten wat je meemaakt. Nou think again
Hij moet toch aan bepaalde voorwaarden voldoen, zoals niet liegen tegen jou over relationele zaken die geen hol uitmaken en jou absoluut niets aangaan of anders heb je gedreigd dat hij zijn kind niet mag zien? Want dat is exact waar ik op doel.
Tjongejonge zeg.. heb je alles eigenlijk wel goed gelezen?
Hier sta ik, ik kan niet anders (zonder legpuzzels)
donderdag 16 juli 2020 om 21:45
Jazeker
. Zelfde conclusie.
donderdag 16 juli 2020 om 22:43
Goed dat jullie er uit lijken te zijn gekomen.
Het lijkt of je nog invloed op je ex wil hebben en dat je je speciaal wil voelen voor hem. Ik zou hem echt niet vertrouwen. Dat hij zegt opgelucht te zijn, is zo een cliché opmerking, waar jij gelijk weer waarde aan hecht. Trap er niet in. Het is niet alleen dat hij seks gehad heeft met een andere vrouw, hij heeft onbeschermd seks met haar gehad terwijl hij dat ook met jou had. Terwijl jullie een jong gezin aan het stichten waren. Dan maakt het je echt niet uit wat je je vrouw aandoet. Hij dacht enkel alleen aan zichzelf. Mocht hij inderdaad seksverslaafd zijn/zijn geweest, dan is dat nog een rode vlag, iemand gedraagt zich dan echt als een junk, en spookt dan veel meer uit. Een junk legt de lat heel laag, als er maar een shot volgt. Als ik het goed begrijp zegt hij dat hij haar via Tinder kent, maar ook dat hoeft niet waar te zijn. Het kan ook dat hij betaalde seks heeft gehad en haar zo is tegengekomen en vaste klant is geworden. Ik snap dat het ontzettend moeilijk is, en dat je je best doet. Ik hoop gewoon dat je ogen geopend zijn anders kan het nog vervelender voor je worden.
Het lijkt of je nog invloed op je ex wil hebben en dat je je speciaal wil voelen voor hem. Ik zou hem echt niet vertrouwen. Dat hij zegt opgelucht te zijn, is zo een cliché opmerking, waar jij gelijk weer waarde aan hecht. Trap er niet in. Het is niet alleen dat hij seks gehad heeft met een andere vrouw, hij heeft onbeschermd seks met haar gehad terwijl hij dat ook met jou had. Terwijl jullie een jong gezin aan het stichten waren. Dan maakt het je echt niet uit wat je je vrouw aandoet. Hij dacht enkel alleen aan zichzelf. Mocht hij inderdaad seksverslaafd zijn/zijn geweest, dan is dat nog een rode vlag, iemand gedraagt zich dan echt als een junk, en spookt dan veel meer uit. Een junk legt de lat heel laag, als er maar een shot volgt. Als ik het goed begrijp zegt hij dat hij haar via Tinder kent, maar ook dat hoeft niet waar te zijn. Het kan ook dat hij betaalde seks heeft gehad en haar zo is tegengekomen en vaste klant is geworden. Ik snap dat het ontzettend moeilijk is, en dat je je best doet. Ik hoop gewoon dat je ogen geopend zijn anders kan het nog vervelender voor je worden.
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
donderdag 16 juli 2020 om 22:56
Heb je echt nooit enige twijfel gehad, nooit dat je intuïtie je een gedachte gaf maar dat je het wegwuifde? Dit soort dingen zijn belangrijk voor je verwerking. Maar alles op zijn tijd.GebrokenVrouw schreef: ↑14-07-2020 11:52Sinds ons gesprek van verleden week waar ik dus absolute eerlijkheid gevraagd had (of ik ze gekregen heb zal ik natuurlijk nooit weten), begin ik ook wel stilaan in die fase te komen merk ik. Het besef dat het zoveel meer zegt over hem dan over mij. En inderdaad de vraag "hoe heb ik dat nooit gezien?" Hoe heb ik ooit deze man zo verschrikkelijk graag kunnen zien? En ik háát het besef dat ik voor een verschrikkelijk lang proces sta. Ik wil zo graag vérder met mijn leven. Het feit dat heel mijn beeld van mensen in het algemeen nu zo veranderd is, vind ik verschrikkelijk. Ik merk bij mezelf dat ik eigenlijk niemand meer 100% vertrouw, zelfs mijn eigen vrienden niet. Uiteindelijk vertrouwde ik hem ook blindelings, zei hij me ook dat hij me graag zag en tegelijkertijd loog hij keihard in mijn gezicht. En dat vind ik zo verdrietig, dat hij echt een ander mens van mij gemaakt heeft.
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
vrijdag 17 juli 2020 om 01:57
Dit is herkenbaar. ook ik ben heel erg besodemieterd en voorgelogen. Mijn vertrouwen is ook helemaal kapot. Ik vraag mij ook nog vaak af hoe hij dit heeft kunnen doen. We hadden een goed leven met 3 kids. Toch heb ik gemerkt dat ik oogkleppen op had en sommige dingen niet in wilde zien. Zijn ware aard niet doorgrondig bekeken. Het is een man met meerdere gezichten. Wij zijn inmiddels uit elkaar en zijn ware aard komt steeds meer naar boven. Ik vertrouw hem niet meer. Ik merk dat ik de kinderen soms subtiel probeer uit te horen en dat vind ik teleurstellend aan mezelf. Het komt ook omdat de kinderen soms dingen zeggen die mij verontrusten. Wat je zegt is waar door het toedoen van zulk bedrog word je een ander mens en dat is echt heel spijtig. Ik hoop voor mezelf dat het met de tijd goed komt en dat hoop ik ook voor jou!GebrokenVrouw schreef: ↑14-07-2020 11:52Sinds ons gesprek van verleden week waar ik dus absolute eerlijkheid gevraagd had (of ik ze gekregen heb zal ik natuurlijk nooit weten), begin ik ook wel stilaan in die fase te komen merk ik. Het besef dat het zoveel meer zegt over hem dan over mij. En inderdaad de vraag "hoe heb ik dat nooit gezien?" Hoe heb ik ooit deze man zo verschrikkelijk graag kunnen zien? En ik háát het besef dat ik voor een verschrikkelijk lang proces sta. Ik wil zo graag vérder met mijn leven. Het feit dat heel mijn beeld van mensen in het algemeen nu zo veranderd is, vind ik verschrikkelijk. Ik merk bij mezelf dat ik eigenlijk niemand meer 100% vertrouw, zelfs mijn eigen vrienden niet. Uiteindelijk vertrouwde ik hem ook blindelings, zei hij me ook dat hij me graag zag en tegelijkertijd loog hij keihard in mijn gezicht. En dat vind ik zo verdrietig, dat hij echt een ander mens van mij gemaakt heeft.
vrijdag 17 juli 2020 om 02:10
2X per week ala maar 1x per 2 weken is echt wel weinig hoor. Ik denk dat ze omver vallen omdat het bij hen véél meer is.GebrokenVrouw schreef: ↑14-07-2020 18:35De reden dat hij buiten de deur seks moest gaan zoeken? Omdat wij het in zijn ogen te weinig deden. Hij heeft mij hier altijd een heel onzeker gevoel over gegeven, maar nu ik stilaan eens begin rond te horen in mijn naaste vriendenkring begin ik stilaan te denken dat hij misschien wel seksverslaafd is. Door de jaren heen varieerde het bij ons tussen de 2 keer per week en 1 keer per 2 weken. Ik ben voorlopig nog niemand tegen gekomen die niet omver valt en me vertelt dat het bij hen véél minder is. .
Ik zeg niet dat hij het dan buiten de deur moet gaan zoeken maar seks is wel belangrijk. En wat jij veel vindt is erg weinig.
vrijdag 17 juli 2020 om 02:37
Ik denk dat ze bedoelt dat niemand ervan omvalt, ergo: de meeste mensen vinden dat een redelijk normale "score".strings-attached schreef: ↑17-07-2020 02:102X per week ala maar 1x per 2 weken is echt wel weinig hoor. Ik denk dat ze omver vallen omdat het bij hen véél meer is.
Ik zeg niet dat hij het dan buiten de deur moet gaan zoeken maar seks is wel belangrijk. En wat jij veel vindt is erg weinig.
(Edit: oeps verkeerd gelezen, sorry! Maar denk wel dat veel stellen aan zo'n frequentie komen hoor)
vrijdag 17 juli 2020 om 02:49
Ja heel goede. Mensen die zo van het padje zijn, moet je niet willen begrijpen. Het heeft geen zin, dat analyseren van de ander want je moet met jezelf door. Je eigen gedrag analyseren heeft altijd zin.Hexopbezemsteel schreef: ↑13-07-2020 22:29Ik heb me wanhopig afgevraagd wat er in godsnaam mis was met mij. Want het kon toch niet zo zijn dat het allemaal aan hem lag, maar ik begreep er echt niets van. Waarom deed hij zo?
De zoolmeet, de liefde van zijn leven, bedroog hij overigens ook doodleuk. Meer dan eens. Hij had geen enkel respect voor haar, net zoals hij geen enkel respect gehad voor mij.
Sinds ik dat allemaal weet vraag ik me niets meer af over het waarom van zijn gedrag. Alleen nog maar: hoe kan het dat ik hem nooit zo gezien heb? Waarom heb ik allerlei voortekenen, die er genoeg waren, genegeerd?
Het is een proces en je moet er stapje voor stapje doorheen. Iedereen die hier adviezen geeft: ze hebben (bijna) allemaal groot gelijk. Maar je kan er nu nog niet altijd iets mee. Komt wel.
Jouw verhaal geeft ook goed weer dat dat bepaald gedrag, een bepaald gebrek aan respect echt verankerd in die persoon zit. Bij die persoon moet je het dan laten, het zegt niks over jou.
