Relaties
alle pijlers
Kapot van verdriet door vreemdgaan partner
zondag 24 mei 2020 om 19:57
Hoi,
Ik hoop hier wat reacties van lotgenoten te krijgen en anders heb ik gewoon mijn verhaal eens kunnen vertellen...
Ik zal de situatie zo kort mogelijk proberen te schetsen, maar helaas is het wel een heuse soap geworden....
Een maand geleden vertelde mijn vriend me dat hij was vreemdgegaan. En dat de betreffende vrouw ondertussen 8 maanden zwanger was, hoogstwaarschijnlijk van hem. Mijn wereld stortte in. Temeer omdat wij samen een zoontje van bijna 14 maanden hebben. Maw, hij was amper 5 maanden oud op het moment van de feiten. Vriend en ik zijn bijna 18 jaar samen (high school sweethearts dus).
Zijn affaire heeft ongeveer 1 maand geduurd, hij heeft haar leren kennen via Tinder (zeer actief op zoek gegaan dus). Oh ja, en nog een leuk detail: de dame in kwestie is illegaal in het land. Zijn oorspronkelijke verhaal was dat zij hem nu pas contacteerde, maar enkele dagen later ben ik erachter gekomen dat zij hem al gecontacteerd heeft toen ze 3 maanden zwanger was. Hij heeft dit met andere woorden 5 maanden lang verzwegen en gedaan alsof er niets aan de hand was. Nog volop plannen gemaakt, wij hadden zelfs (op zijn initiatief) een reisje geboekt eind juni (een maand na de geboorte van dat kind dus).
En nu worstel ik dus met alles. Dat we uit elkaar gaan is wel duidelijk, daar zijn ook al bepaalde stappen voor genomen. Maar op psychisch vlak gaat het echt niet goed met mij. Ik kan niet geloven dat hij me zoiets aandoet. Heb geen vertrouwen meer in mensen, in de toekomst. Voel me gekwetst tot in het diepste van mijn zijn. Ik kan het niet verdragen dat ik mijn zoon halftijds ga moeten missen owv co-ouderschap. Het voelt alsof ik moet boeten voor zijn fouten. Uiteraard besef ik maar al te goed dat je met twee in een relatie zit en dat elke relatie zijn strubbelingen heeft, maar dit gaat er toch zwaar over? Komt er dan ook nog bij dat het eigenlijk de bedoeling was om rond deze tijd terug te beginnen proberen voor een tweede kindje, iets waar ik ongelooflijk hard naar uitkeek. Ik zie mijn zoon dood- en doodgraag, maar het idee dat er nooit een broertje of zusje zal komen is momenteel zelfs nog 1 van de moeilijkste dingen om te dragen.
Enfin, ik zit volledig aan de grond eigenlijk en weet niet hoe ik dit ooit zal kunnen overleven. Ben nu enorm hard bezig met de praktische zaken en heb uiteraard mijn zoon voor wie ik moet blijven doorgaan, maar soms is dat echt zoveel makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik was ook echt oprecht gelukkig, waardoor ik nu enorm twijfel aan mijn eigen beoordelingsvermogen. Hoe heb ik dit niet kunnen zien aankomen?
Ik voel me echt gebroken...
Ik hoop hier wat reacties van lotgenoten te krijgen en anders heb ik gewoon mijn verhaal eens kunnen vertellen...
Ik zal de situatie zo kort mogelijk proberen te schetsen, maar helaas is het wel een heuse soap geworden....
Een maand geleden vertelde mijn vriend me dat hij was vreemdgegaan. En dat de betreffende vrouw ondertussen 8 maanden zwanger was, hoogstwaarschijnlijk van hem. Mijn wereld stortte in. Temeer omdat wij samen een zoontje van bijna 14 maanden hebben. Maw, hij was amper 5 maanden oud op het moment van de feiten. Vriend en ik zijn bijna 18 jaar samen (high school sweethearts dus).
Zijn affaire heeft ongeveer 1 maand geduurd, hij heeft haar leren kennen via Tinder (zeer actief op zoek gegaan dus). Oh ja, en nog een leuk detail: de dame in kwestie is illegaal in het land. Zijn oorspronkelijke verhaal was dat zij hem nu pas contacteerde, maar enkele dagen later ben ik erachter gekomen dat zij hem al gecontacteerd heeft toen ze 3 maanden zwanger was. Hij heeft dit met andere woorden 5 maanden lang verzwegen en gedaan alsof er niets aan de hand was. Nog volop plannen gemaakt, wij hadden zelfs (op zijn initiatief) een reisje geboekt eind juni (een maand na de geboorte van dat kind dus).
En nu worstel ik dus met alles. Dat we uit elkaar gaan is wel duidelijk, daar zijn ook al bepaalde stappen voor genomen. Maar op psychisch vlak gaat het echt niet goed met mij. Ik kan niet geloven dat hij me zoiets aandoet. Heb geen vertrouwen meer in mensen, in de toekomst. Voel me gekwetst tot in het diepste van mijn zijn. Ik kan het niet verdragen dat ik mijn zoon halftijds ga moeten missen owv co-ouderschap. Het voelt alsof ik moet boeten voor zijn fouten. Uiteraard besef ik maar al te goed dat je met twee in een relatie zit en dat elke relatie zijn strubbelingen heeft, maar dit gaat er toch zwaar over? Komt er dan ook nog bij dat het eigenlijk de bedoeling was om rond deze tijd terug te beginnen proberen voor een tweede kindje, iets waar ik ongelooflijk hard naar uitkeek. Ik zie mijn zoon dood- en doodgraag, maar het idee dat er nooit een broertje of zusje zal komen is momenteel zelfs nog 1 van de moeilijkste dingen om te dragen.
Enfin, ik zit volledig aan de grond eigenlijk en weet niet hoe ik dit ooit zal kunnen overleven. Ben nu enorm hard bezig met de praktische zaken en heb uiteraard mijn zoon voor wie ik moet blijven doorgaan, maar soms is dat echt zoveel makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik was ook echt oprecht gelukkig, waardoor ik nu enorm twijfel aan mijn eigen beoordelingsvermogen. Hoe heb ik dit niet kunnen zien aankomen?
Ik voel me echt gebroken...
maandag 13 juli 2020 om 09:44
Bedankt voor je reactie. Het is een beetje grappig om te merken welke mensen gelijkaardige situaties hebben moeten doorstaan en welke mensen van op de zijlijn verwijten en oordelen naar mijn hoofd slingeren zonder echt te weten hoe dit voelt.Hexopbezemsteel schreef: ↑13-07-2020 00:08Het is zo pijnlijk om te ontdekken dat je man helemaal niet blijkt te zijn geweest wie je dacht. Ik kan me je boosheid en verdriet zo goed voorstellen. Been there, alleen zijn mijn kinderen al (bijna) volwassen.
Geef ruimte aan je boosheid en verdriet. Iemand zegt dat je het los moet laten. Ja natuurlijk is dat zo. Maar dat gaat niet zomaar op commando. Loslaten komt als een stap in het verwerkingsproces, op het moment dat je er klaar voor en klaar mee bent.
Ik heb het zo vaak tegen mezelf gezegd, en had ik geweten hoe je dat doet, dan had ik het zeker gedaan. Nog steeds ben ik soms boos, trouwens.
Het voelt nu als het einde van de wereld, maar ook dat gaat beter worden. Alleen nu nog niet. Neem van mij aan dat er licht is aan het einde van de tunnel. Dat licht is dichterbij dan jij nu denkt en je hoeft alleen maar door te ademen en door te leven om er te komen. Dat gaat vanzelf. En op een dag realiseer je je voor het eerst dat je je eigenlijk gewoon goed voelt.
Tot die tijd, hou vol en schrijf hier van je af.
maandag 13 juli 2020 om 09:55
Ik denk dat je mijn reactie verkeerd interpreteert. Ik heb het gevoel dat je meer erkenning nodig hebt voor wat je is overkomen. Zelfmedelijden hoort daar ook bij en dat mag inderdaad. Zolang je beseft dat het oké is, maar niet productief in je rouwproces.GebrokenVrouw schreef: ↑13-07-2020 01:41Ik begrijp wat je bedoelt en ik weet dat je ergens ook zeker wel gelijk hebt. Langs de andere kant vind ik ook dat ik op sommige momenten ook wel een beetje 'recht' heb op wat zelfmedelijden. Of me dit vooruit helpt laat ik in het midden, maar feit is wel dat ik op amper twee maanden tijd te horen heb gekregen dat mijn partner mij jarenlang heeft belogen een bedrogen, een ander heeft zwanger gemaakt en ondertussen al opnieuw papa is geworden. Én dat dan ook nog in een periode waarin wij normaal gezien aan ons tweede kindje gingen beginnen. Allemaal goed en wel dus dat ik mijn woede moet loslaten en alles op een positieve manier moet benaderen, maar ik ga heel eerlijk zijn, dat lukt mij (nog) niet. Ik loop al bij een psycholoog, ik doe aan yoga, zorg dat ik regelmatig afspreek met mijn vrienden en familie om leuke dingen te doen en als ik er allemaal al even op terugkijk, vind ik dat al heel wat. En als ik dan toch eens even geen energie meer over heb en gewoon even wil huilen of brullen in mijn zetel, denk ik eigenlijk dat dat ook wel best oké is.
Ik heb nooit gezegd of gesuggereerd dat je niet mag huilen of brullen in je zetel. Zeker mag dat wel. Dat is juist goed. Niemand zegt dat dat niet mag.
Ik had het in mijn reactie specifiek over je woordkeuze. Doe ermee wat je wil. Niemand veegt je verdriet van tafel hier.
maandag 13 juli 2020 om 09:58
Verwijten en oordelen in dit topic kun je ook negeren. Je hoeft er niet op te reageren als je dat niet wil. Ik denk echter dat jij meer verwijten en oordelen leest dan andere lezers, en dat je je aangevallen voelt, soms ook door reacties waar ik helemaal geen oordelen en verwijten lees. Dat komt vast door je boosheid. Geeft niet. Reageer je hier af, of reageer niet, dat is allemaal goed. Maar wat je extra energie kost of als een aanval ziet: je hóeft er niet op te reageren.GebrokenVrouw schreef: ↑13-07-2020 09:44Bedankt voor je reactie. Het is een beetje grappig om te merken welke mensen gelijkaardige situaties hebben moeten doorstaan en welke mensen van op de zijlijn verwijten en oordelen naar mijn hoofd slingeren zonder echt te weten hoe dit voelt.
maandag 13 juli 2020 om 09:59
En dat probeer ik ook uit alle macht te doen, hem helpen. Hoeveel energie dit mij ook kost. Omdat ik het inderdaad belangrijk vind voor onze zoon dat hij een mentaal stabiele vader heeft. Want ik krijg meer en meer de indruk dat veel mensen hier lijken te denken dat mijn ex gelukkig is met de situatie. Maar dat is hij dus allesbehalve. Hij is er momenteel minstens even erg aan toe als ik. Net als ik is hij al fel vermagerd. Net als ik loopt hij erbij als een depressieve zombie. Met dat verschil dat ik een heel mooi sociaal vangnet heb van vrienden en familie en hij niet. Hij heeft enkel zijn ouders en zijn nieuwe partner (waar hij dus naar eigen zeggen eigenlijk enkel een seksuele klik mee had, maar waar hij nu mee wilt proberen om er iets mee op te bouwen owv het kind dat ze samen hebben én omdat ik niet met hem verder wil). Ik heb hem proberen uit te leggen dat hij er misschien wel baat bij zou hebben om net als ik psychologische hulp in te schakelen. Omdat hij ook veel op zijn bord heeft gekregen. Maar dat is natuurlijk iets dat hij zelf moet doen, dat moet ik inderdaad loslaten.humanista schreef: ↑13-07-2020 08:04Zet dat hem vertrouwen maar uit je hoofd. Hij hoeft jou niet te vertellen wat er allemaal speelt in zijn leven want hoe pijnlijk ook, het zijn jouw zaken niet meer. Je redeneert net zo lang door tot je een reden hebt gevonden dat het wel jouw zaken zijn, omdat je kind ermee te maken heeft. Heel begrijpelijk.
Je zei ergens dat je tegen hem gezegd hebt dat hij je kind minder mag zien als hij blijft liegen. Om hem te dwingen de waarheid te vertellen. Hier maak je je kind een pion, ik hoop dat je dat zei in een vlaag van woede want het is echt niet okay.
Hij mag jullie kind wel zien, zeg je. Sterker nog, hij heeft daar recht op. Maar je wilt er wel allerlei voorwaarden aan hangen zoals dat hij eerlijk tegen je is. Maar dat is niet aan jou om dat te bepalen.
Hoe dan ook is de situatie waarin je zit echt afschuwelijk pijnlijk en slaat het de grond onder je voeten vandaan.
Je kunt beter proberen om hem te helpen zo snel mogelijk een stabiel leven te krijgen, met of zonder deze vrouw, dat is aan hem. Dat is het allerbeste voor jullie kind. Je moet hem daarin niet dwars zitten, voor jullie kind. Ik begrijp dat dat een onmenselijke opgave is door de gevoelens die je hebt.
En aan de persoon die zo een harde reactie gaf op het feit dat ik overweeg om een kinderpsychiater in te schakelen: het is niet mijn bedoeling om met mijn kind wekelijks naar de psychiater te gaan, dat zal waarschijnlijk inderdaad niet veel zin hebben. Ik bedoel gewoon dat ik wat professioneel advies wil inwinnen. Het feit dat er binnen een straal van 10km rondom mij al twee multidisciplinaire centra zijn die zich specialiseren in kinderen die zich in een echtscheiding bevinden en de nodige problemen daarrond, bewijst in mijn ogen dat dit absoluut geen absurd idee is. Mijn kind bevindt zich momenteel op een zeer kwetsbare leeftijd en we krijgen maar 1 kans om dit van in het begin goed te doen (of toch zo goed mogelijk). Mijn ex vindt dit trouwens ook dus ik begrijp niet zo goed waarom sommigen hier zo hard zijn voor mij. Naar mijn gevoel gaan velen er erg licht over, wat zo'n situatie doet met een (klein) kind. Ik kan alleen maar vermoeden dat dit mensen zijn die nooit in een gelijkaardige situatie hebben gezeten, niet als kind en ook niet als ouder. Ik wil het gewoon goed doen, dat is alles. En daarbovenop moet ik ook nog goed zorgen voor mezelf, vanalles loslaten, enz enz.... sommigen hier verwachten veel van iemand die eventjes compleet in de prak ligt
maandag 13 juli 2020 om 10:09
Een tip voor je, regel je scheiding snel.
Ga naar een advocaat, of samen naar een mediator. Liefst een die gespecialiseerd is in jonge kinderen. (dat is denk wat jij ook bedoeld met kinderpsychiater, je hebt mediators die als achtergrond een pedagogische en juridische opleiding hebben, die kan je ook voor alleen jezelf inschakelen hoeft niet samen, maar samen is natuurlijk wel goedkoper).
Die kunnen je adviseren in de mogelijkheden mbt het ouderschapsplan.
Als dat eenmaal op papier staat, ben je wat dat betreft los. Dan weet je wanneer je zoon bij je ex is, en kan je dat uit je hoofd zetten. Je kan dan ook bespreken welke rol zijn ouders en nieuwe vriendin tijdens dat contact wel of niet kunnen spelen.
Daarnaast had je het eerder ook over schulden. En als je ex er zo als een zombie bij loopt, klinkt dat mbt geld ook niet goed. Dus regel ook de financiele kant van de scheiding goed en snel.
DAt vergt nog even een paar moeilijke emotionele en pijnlijke gesprekken, maar dan kan je echt los.
En ik snap je, ik ben er zelf ook doorheen gegaan (mijn ex is nu met de vrouw waarmee hij mij 2 jaar heeft bedrogen, wij hebben 3 kinderen samen).
Het zit je heel hoog. Er is 1 iemand die schreef dat je ex nu gelukkig is, en daar blijf je op aan slaan. DAt is niet nodig. WE lezen allemaal dat ex met zichzelf in de knoop zit en er een zooitje van heeft gemaakt. Maar feit is, dat jij daar niet meer over gaat. Je blijft benadrukken dat hij terug bij jou zou zijn als jij dat toe zou laten. Maar dat is niet zo en hij gaat blijkbaar samenwonen met die ander. Dat is nu de realiteit.
En daarom dus het advies om afspraken te gaan maken, want dan hoef jij niet meer te malen over wat nu als dit.. of wat nu als dat..
Ga naar een advocaat, of samen naar een mediator. Liefst een die gespecialiseerd is in jonge kinderen. (dat is denk wat jij ook bedoeld met kinderpsychiater, je hebt mediators die als achtergrond een pedagogische en juridische opleiding hebben, die kan je ook voor alleen jezelf inschakelen hoeft niet samen, maar samen is natuurlijk wel goedkoper).
Die kunnen je adviseren in de mogelijkheden mbt het ouderschapsplan.
Als dat eenmaal op papier staat, ben je wat dat betreft los. Dan weet je wanneer je zoon bij je ex is, en kan je dat uit je hoofd zetten. Je kan dan ook bespreken welke rol zijn ouders en nieuwe vriendin tijdens dat contact wel of niet kunnen spelen.
Daarnaast had je het eerder ook over schulden. En als je ex er zo als een zombie bij loopt, klinkt dat mbt geld ook niet goed. Dus regel ook de financiele kant van de scheiding goed en snel.
DAt vergt nog even een paar moeilijke emotionele en pijnlijke gesprekken, maar dan kan je echt los.
En ik snap je, ik ben er zelf ook doorheen gegaan (mijn ex is nu met de vrouw waarmee hij mij 2 jaar heeft bedrogen, wij hebben 3 kinderen samen).
Het zit je heel hoog. Er is 1 iemand die schreef dat je ex nu gelukkig is, en daar blijf je op aan slaan. DAt is niet nodig. WE lezen allemaal dat ex met zichzelf in de knoop zit en er een zooitje van heeft gemaakt. Maar feit is, dat jij daar niet meer over gaat. Je blijft benadrukken dat hij terug bij jou zou zijn als jij dat toe zou laten. Maar dat is niet zo en hij gaat blijkbaar samenwonen met die ander. Dat is nu de realiteit.
En daarom dus het advies om afspraken te gaan maken, want dan hoef jij niet meer te malen over wat nu als dit.. of wat nu als dat..
maandag 13 juli 2020 om 10:15
Hem helpen, daar zou ik dan weer niet aan beginnen. Help vooral jullie zoontje en jezelf. Laat hem zij eigen rommel opruimen. Of niet. Whatever.
Makkelijk gezegd, dat weet ik echt wel. Maar zorg dat je zo snel mogelijk loskomt van hem. Het gaat je helpen bij de verwerking. Dat is iets wat ik echt anders gedaan zou hebben. Wetende wat ik nu weet, had ik niet zoveel moeite gedaan om de relatie goed te houden. Ik had het lekker bij hem gelaten allemaal.
Makkelijk gezegd, dat weet ik echt wel. Maar zorg dat je zo snel mogelijk loskomt van hem. Het gaat je helpen bij de verwerking. Dat is iets wat ik echt anders gedaan zou hebben. Wetende wat ik nu weet, had ik niet zoveel moeite gedaan om de relatie goed te houden. Ik had het lekker bij hem gelaten allemaal.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
maandag 13 juli 2020 om 10:21
Dat is exact wat we nu aan het doen zijn: alles op papier aan het zetten met een mediator. Een advocaat wil ik ten alle prijze vermijden omdat we dan volgens mij sowieso tegenover elkaar gaan komen te staan, terwijl we wat onze zoon betreft net naast elkaar moeten blijven staan, hoe moeilijk ik dat ook vind. We zijn trouwens beiden heel tevreden met onze keuze om voor een mediator te gaan, zij heeft ons op die korte tijd al erg vooruit geholpen. Het is trouwens ook zij die opperde om eens bij een Professional te rade te gaan ivm de omgangsregeling. En ik wil het inderdaaf zo snel mogelijk allemaal rond hebben omdat ik besef dat ik het dan weer een stukje ga kunnen loslaten. Maar ik weiger om het om deze reden snel snel af te ronden, want daarvoor vind ik het veel te belangrijk. Het moet in mijn ogen zo snel mogelijk gebeuren, maar zeker niet overhaast. Het financiële deel is trouwens al zo goed als rond ondertussen, dus dat zal binnenkort al even een zorg minder zijn.Protocol schreef: ↑13-07-2020 10:09Een tip voor je, regel je scheiding snel.
Ga naar een advocaat, of samen naar een mediator. Liefst een die gespecialiseerd is in jonge kinderen. (dat is denk wat jij ook bedoeld met kinderpsychiater, je hebt mediators die als achtergrond een pedagogische en juridische opleiding hebben, die kan je ook voor alleen jezelf inschakelen hoeft niet samen, maar samen is natuurlijk wel goedkoper).
Die kunnen je adviseren in de mogelijkheden mbt het ouderschapsplan.
Als dat eenmaal op papier staat, ben je wat dat betreft los. Dan weet je wanneer je zoon bij je ex is, en kan je dat uit je hoofd zetten. Je kan dan ook bespreken welke rol zijn ouders en nieuwe vriendin tijdens dat contact wel of niet kunnen spelen.
Daarnaast had je het eerder ook over schulden. En als je ex er zo als een zombie bij loopt, klinkt dat mbt geld ook niet goed. Dus regel ook de financiele kant van de scheiding goed en snel.
DAt vergt nog even een paar moeilijke emotionele en pijnlijke gesprekken, maar dan kan je echt los.
En ik snap je, ik ben er zelf ook doorheen gegaan (mijn ex is nu met de vrouw waarmee hij mij 2 jaar heeft bedrogen, wij hebben 3 kinderen samen).
Het zit je heel hoog. Er is 1 iemand die schreef dat je ex nu gelukkig is, en daar blijf je op aan slaan. DAt is niet nodig. WE lezen allemaal dat ex met zichzelf in de knoop zit en er een zooitje van heeft gemaakt. Maar feit is, dat jij daar niet meer over gaat. Je blijft benadrukken dat hij terug bij jou zou zijn als jij dat toe zou laten. Maar dat is niet zo en hij gaat blijkbaar samenwonen met die ander. Dat is nu de realiteit.
En daarom dus het advies om afspraken te gaan maken, want dan hoef jij niet meer te malen over wat nu als dit.. of wat nu als dat..
maandag 13 juli 2020 om 10:25
Ja, dat besef ik stilaan ook. Dat ik dát echt wel moet gaan loslaten omdat ik mezelf er alleen maar meer schade mee berokken. En ik lijk er al meer in te lukken, maar soms kan ik het niet laten. Uiteindelijk was dit tot twee maanden geleden dan ook de man van mijn leven waar ik mijn toekomst verder mee aan het uitbouwen was. Hoe graag ik dit ook zou willen, volledig loslaten lukt mij nog niet. Ergens doet het mij pijn om hem ook te zien lijden, hoewel ik maar al te goed besef dat dit niet langer mijn probleem is(En dat hij het aan zichzelf te danken heeft). Maar ik voel ook nog elke dag dat je bijna 18 jaar aan liefde niet zomaar uit je systeem krijgt.Hexopbezemsteel schreef: ↑13-07-2020 10:15Hem helpen, daar zou ik dan weer niet aan beginnen. Help vooral jullie zoontje en jezelf. Laat hem zij eigen rommel opruimen. Of niet. Whatever.
Makkelijk gezegd, dat weet ik echt wel. Maar zorg dat je zo snel mogelijk loskomt van hem. Het gaat je helpen bij de verwerking. Dat is iets wat ik echt anders gedaan zou hebben. Wetende wat ik nu weet, had ik niet zoveel moeite gedaan om de relatie goed te houden. Ik had het lekker bij hem gelaten allemaal.
maandag 13 juli 2020 om 10:33
Zo herkenbaar! En je doet het goed, je bent al heel ver op weg. Goed te lezen dat jullie concreet bezig zijn met een mediator.GebrokenVrouw schreef: ↑13-07-2020 10:25Ja, dat besef ik stilaan ook. Dat ik dát echt wel moet gaan loslaten omdat ik mezelf er alleen maar meer schade mee berokken. En ik lijk er al meer in te lukken, maar soms kan ik het niet laten. Uiteindelijk was dit tot twee maanden geleden dan ook de man van mijn leven waar ik mijn toekomst verder mee aan het uitbouwen was. Hoe graag ik dit ook zou willen, volledig loslaten lukt mij nog niet. Ergens doet het mij pijn om hem ook te zien lijden, hoewel ik maar al te goed besef dat dit niet langer mijn probleem is(En dat hij het aan zichzelf te danken heeft). Maar ik voel ook nog elke dag dat je bijna 18 jaar aan liefde niet zomaar uit je systeem krijgt.
Probeer bij jezelf te (h)erkennen dat je zorgen om je ex en je pogingen om invloed uit te oefenen niet alleen vanuit de zorg voor je zoontje zijn ingegeven. Dan ben je eerlijk naar jezelf. Je hebt ook een geschiedenis en je mag daar om rouwen, boos over zijn en onredelijk zijn.
Maar probeer dan niet te zeggen, ik mag me ermee bemoeien want dat is beter voor zoon. Dan rechtvaardig je juist je bemoeienissen, die eigenlijk voortkomen uit je eigen emoties en niet alleen vanwege de zorg om je zoon. Als je dat naar jezelf erkent, wordt het loslaten makkelijker.
Sterkte, het is een moeilijke lange weg. Maar je komt er wel!
maandag 13 juli 2020 om 12:33
Jufjoke schreef: ↑12-07-2020 22:51Ik quote alleen even dit stukje.
NEE. Het vernietigt je helemaal niet volledig. Dat is gewoon niet waar en daar moet je mee ophouden. Taal is krachtig. Woorden hebben macht. Kijk naar deze zin. Kijk naar de nickname die je gekozen hebt. Woorden sturen gedachten en gedachten sturen gevoelens. Gebruik dat! Stop met dit soort formuleringen, dat helpt je niet verder.
Ik begrijp dat het waarschijnlijk nog te vroeg is om je woede iets meer los te laten, maar vroeg of laat (liever vroeg) zul je dat toch echt moeten gaan doen. Hoe begrijpelijk die woede ook is, hoor, begrijp me niet verkeerd.
Je hebt een harde klap gekregen. Dat moet je verwerken. Maar praat jezelf niet nog verder naar beneden met je woordkeuze. Zet dat juist op een positieve manier in.
Mooi!
maandag 13 juli 2020 om 12:44
TO, ik denk dat je je niet zulke zorgen moet maken om wat je kind hiervan meekrijgt, of een kinderpsychiater inschakelen oid, het is nog maar een baby!!
Jouw kind weet gewoon niet beter dan dat het opgroeit met ouders die niet bij elkaar wonen (en wellicht krijg je in de komende jaren een nieuwe man die gedeeltelijk de vaderrol zal vervullen).
Je kind houdt hier geen trauma aan over, dat was misschien wel het geval geweest als het zeg 8 of 12 jaar oud was en zich er volledig bewust van was geweest van wat er nu allemaal gebeurt, de scheiding en het waarom.
Jouw kind weet gewoon niet beter dan dat het opgroeit met ouders die niet bij elkaar wonen (en wellicht krijg je in de komende jaren een nieuwe man die gedeeltelijk de vaderrol zal vervullen).
Je kind houdt hier geen trauma aan over, dat was misschien wel het geval geweest als het zeg 8 of 12 jaar oud was en zich er volledig bewust van was geweest van wat er nu allemaal gebeurt, de scheiding en het waarom.
maandag 13 juli 2020 om 12:56
Ik zou geen seconde energie steken in hem. Ik heb 10 jaar een relatie gehad met een man die ook een dubbelleven had. Ik kwam er na een aantal jaar achter en ik was zo in shock...dus die fysieke pijn herken ik. Ik wilde hem ook helpen want hij had het heel moeilijk met veel dingen (blabla chocoladevla). Ik ben er geestelijk en fysiek aan onder door gegaan destijds, was ook verward want was realiteit. Ik was de weg gewoon helemaal kwijt maar ook de nasleep tot een aantal jaar na de breuk. Dit soort dingen hakken erin. Een keer vreemdgaan is beter te behappen dan erachter komen dat je jarenlang bewust door je partner bedonderd wordt. Dus heb alsjeblieft geen medelij met hem.
Ik vond het iets traumatisch en was alle vertrouwen kwijt.
Ga er van uit dat elk woord dat hij tegen je zegt een leugen is of twijfel er in elk geval aan. Hij zal alles doen maar wel in zijn voordeel. Iemand die jou jarenlang zo heeft voorgelogen en bedonderd heeft geen respect voor jou en zal dat zeker niet krijgen als jij nu nog of weer trapt in zijn gedraai en gekonkel. Geef je grens op tijd aan.
Dat hij er uit ziet als een zombie, tja..... Gevalletje van betrapt zijn. Hij heeft jarenlang stiekem een sexrelatie gehad en als daar geen kind uit was gekomen was dat nog steeds aan de gang geweest, niet met haar dan wel met een ander. Hij zoekt de spanning op. Heeft hij er eerder zo slecht uit gezien, vast niet.
Laat die vent lekker in zijn sop gaar koken. Hij is niet degene die jij dacht dat hij was. Je was getrouwd met een vreemde. Niets maar dan ook niets is echt.
Je klinkt als een sterke vrouw (begin 30?), Ik neem mijn petje voor je af.
BTW was ze nou illegaal hier of niet? Jè zegt dat ze sex hadden in zijn auto (waar jij ook in zat met je kind, gadverdamme) onder haar werktijd? Werkte ze illegaal hier?
Wat als hij het kind niet erkent, kun je dan nog iets met het feit dat ze illegaal is?
Wat zou ik ook haar graag een schop naar Tjoekeloeneiland geven zeg!
Ik vond het iets traumatisch en was alle vertrouwen kwijt.
Ga er van uit dat elk woord dat hij tegen je zegt een leugen is of twijfel er in elk geval aan. Hij zal alles doen maar wel in zijn voordeel. Iemand die jou jarenlang zo heeft voorgelogen en bedonderd heeft geen respect voor jou en zal dat zeker niet krijgen als jij nu nog of weer trapt in zijn gedraai en gekonkel. Geef je grens op tijd aan.
Dat hij er uit ziet als een zombie, tja..... Gevalletje van betrapt zijn. Hij heeft jarenlang stiekem een sexrelatie gehad en als daar geen kind uit was gekomen was dat nog steeds aan de gang geweest, niet met haar dan wel met een ander. Hij zoekt de spanning op. Heeft hij er eerder zo slecht uit gezien, vast niet.
Laat die vent lekker in zijn sop gaar koken. Hij is niet degene die jij dacht dat hij was. Je was getrouwd met een vreemde. Niets maar dan ook niets is echt.
Je klinkt als een sterke vrouw (begin 30?), Ik neem mijn petje voor je af.
BTW was ze nou illegaal hier of niet? Jè zegt dat ze sex hadden in zijn auto (waar jij ook in zat met je kind, gadverdamme) onder haar werktijd? Werkte ze illegaal hier?
Wat als hij het kind niet erkent, kun je dan nog iets met het feit dat ze illegaal is?
Wat zou ik ook haar graag een schop naar Tjoekeloeneiland geven zeg!
maandag 13 juli 2020 om 13:17
En wat lees ik in dit topic al veel leugens zeg.
Hij zegt dat hij haar 5 maanden geleden heeft leren kennen, oh toch niet het blijkt al 3,5 jaar te zijn.
Hij zegt dat ze 1x sex hebben gehad, oh nee wel iets vaker.
Hij zou zijn kind ophalen maar dat hebben zijn ouders gedaan want hij zegt dat hij het druk had met werk, oh nee toch niet hij was bij de bevalling.
TO dit is de man met wie jij 18 jaar een relatie had. Een leugenaar. En dit zullen vast niet de enige leugens zijn. Ik herken dit zo vanuit mijn eigen relatie destijds.
Nooit iets van iemand uit jouw vriendenkring een opmerking gehoord of dat je achteraf zegt dit of dat klopte niet maar ik heb het niet willen zien of horen.
Ik zou er bijna een diagnose of 2 aan hangen maar is niet mijn zaak.
Hij zegt dat hij haar 5 maanden geleden heeft leren kennen, oh toch niet het blijkt al 3,5 jaar te zijn.
Hij zegt dat ze 1x sex hebben gehad, oh nee wel iets vaker.
Hij zou zijn kind ophalen maar dat hebben zijn ouders gedaan want hij zegt dat hij het druk had met werk, oh nee toch niet hij was bij de bevalling.
TO dit is de man met wie jij 18 jaar een relatie had. Een leugenaar. En dit zullen vast niet de enige leugens zijn. Ik herken dit zo vanuit mijn eigen relatie destijds.
Nooit iets van iemand uit jouw vriendenkring een opmerking gehoord of dat je achteraf zegt dit of dat klopte niet maar ik heb het niet willen zien of horen.
Ik zou er bijna een diagnose of 2 aan hangen maar is niet mijn zaak.
maandag 13 juli 2020 om 22:29
Ik heb me wanhopig afgevraagd wat er in godsnaam mis was met mij. Want het kon toch niet zo zijn dat het allemaal aan hem lag, maar ik begreep er echt niets van. Waarom deed hij zo?GebrokenVrouw schreef: ↑13-07-2020 10:25Ja, dat besef ik stilaan ook. Dat ik dát echt wel moet gaan loslaten omdat ik mezelf er alleen maar meer schade mee berokken. En ik lijk er al meer in te lukken, maar soms kan ik het niet laten. Uiteindelijk was dit tot twee maanden geleden dan ook de man van mijn leven waar ik mijn toekomst verder mee aan het uitbouwen was. Hoe graag ik dit ook zou willen, volledig loslaten lukt mij nog niet. Ergens doet het mij pijn om hem ook te zien lijden, hoewel ik maar al te goed besef dat dit niet langer mijn probleem is(En dat hij het aan zichzelf te danken heeft). Maar ik voel ook nog elke dag dat je bijna 18 jaar aan liefde niet zomaar uit je systeem krijgt.
De zoolmeet, de liefde van zijn leven, bedroog hij overigens ook doodleuk. Meer dan eens. Hij had geen enkel respect voor haar, net zoals hij geen enkel respect gehad voor mij.
Sinds ik dat allemaal weet vraag ik me niets meer af over het waarom van zijn gedrag. Alleen nog maar: hoe kan het dat ik hem nooit zo gezien heb? Waarom heb ik allerlei voortekenen, die er genoeg waren, genegeerd?
Het is een proces en je moet er stapje voor stapje doorheen. Iedereen die hier adviezen geeft: ze hebben (bijna) allemaal groot gelijk. Maar je kan er nu nog niet altijd iets mee. Komt wel.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
maandag 13 juli 2020 om 23:37
Ik zou hem echt niet helpen om zijn leven op orde te krijgen, dat is erg ongezond voor jou en daar heeft hij zijn vrienden en familie voor. Vooral jezelf helpen, zodat je er kan zijn voor je zoontje en je afspraken met je ex kan nakomen.
Misschien nog uitzoeken of gezien de leeftijd van jullie zoontje, het heen en weer slepen naar jou en je ex wel goed is? Zoiets schreef iemand anders hier. Als het helemaal niet goed is voor jullie kind, zou ik het voorlopig niet doen. Krijg jij tijd om wat meer afstand te nemen van je ex en je ex de tijd om zijn rotzooi op orde te krijgen.
PS Ik zou echt niks geloven van wat je ex zegt. Hij is onbetrouwbaar en kan jou het gevoel geven dat je hem kent terwijl dat niet zo blijkt te zijn.
Sterkte!
Misschien nog uitzoeken of gezien de leeftijd van jullie zoontje, het heen en weer slepen naar jou en je ex wel goed is? Zoiets schreef iemand anders hier. Als het helemaal niet goed is voor jullie kind, zou ik het voorlopig niet doen. Krijg jij tijd om wat meer afstand te nemen van je ex en je ex de tijd om zijn rotzooi op orde te krijgen.
PS Ik zou echt niks geloven van wat je ex zegt. Hij is onbetrouwbaar en kan jou het gevoel geven dat je hem kent terwijl dat niet zo blijkt te zijn.
Sterkte!
ellerlilalinne wijzigde dit bericht op 14-07-2020 10:38
1.29% gewijzigd
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
dinsdag 14 juli 2020 om 09:20
Niet helemaal mee akkoord. Ik besef dat hij inderdaad nooit anders zal geweten hebben dan dat mama en papa apart wonen en dat zal ook zeker het probleem niet zijn. Het probleem is dat een kind zich in de eerste twee jaar op een gezonde manier moet hechten aan zijn ouders. Als dat in het prille begin al fout loopt, kan dit wél voor trauma zorgen of toch allesinds voor een verstoorde ouder-kind-relatie. Geloof me, ik heb me er de voorbije weken al ferm over ingelezen en onze bemiddelaar bevestigt deze zaken alleen maar. Bij zo een jong kind is een week om week regeling bijvoorbeeld nefast, want een week zonder mama of papa is in zijn beleving dan meer dan een maand. Blijkbaar schijnt de ongeschreven regel te zijn dat de leeftijd van het kind het aantal dagen is dat het maximaal gescheiden mag zijn van 1 van beide ouders. In ons geval dus 1 dag. En omdat je op die manier een zeer belastende regeling krijgt als ouders, wil ik me daarin zo goed mogelijk laten begeleiden. Want voor mij brengt dit concreet wel enkele obstakels met zich mee. Ik werk bvb in shiften, dus dat gaat een hele puzzel worden voor mij. En verder houdt dit ook in dat ik om de andere dag geconfronteerd word met het zwijn dat ik zo graag uit mijn leven zou willen hebben. En voor alle duidelijkheid: mijn ex komt onze zoon dus om de twee dagen voor enkele uurtjes ophalen, hij blijft er niet slapen. Want dan krijg je inderdaad dat over en weer geleur dat ook weer niet goed is voor hem (iets wat iemand anders hier ook opnieuw aanhaalde). En 1 weekend op de 2 is hij dan een heel weekend bij zijn vader, inclusief overnachting. En gaandeweg zullen wij deze regeling moeten aanpassen aan de hand van de leeftijd en evolutie van onze zoon én wat voor ons haalbaar is. En dát is dus de reden dat er op een bepaald moment in mijn ogen toch weer een minimum aan vertrouwen en communicatie moet zijn, want dit is iets voor de rest van ons leven.Metallover schreef: ↑13-07-2020 12:44TO, ik denk dat je je niet zulke zorgen moet maken om wat je kind hiervan meekrijgt, of een kinderpsychiater inschakelen oid, het is nog maar een baby!!
Jouw kind weet gewoon niet beter dan dat het opgroeit met ouders die niet bij elkaar wonen (en wellicht krijg je in de komende jaren een nieuwe man die gedeeltelijk de vaderrol zal vervullen).
Je kind houdt hier geen trauma aan over, dat was misschien wel het geval geweest als het zeg 8 of 12 jaar oud was en zich er volledig bewust van was geweest van wat er nu allemaal gebeurt, de scheiding en het waarom.
dinsdag 14 juli 2020 om 09:20
Niet helemaal mee akkoord. Ik besef dat hij inderdaad nooit anders zal geweten hebben dan dat mama en papa apart wonen en dat zal ook zeker het probleem niet zijn. Het probleem is dat een kind zich in de eerste twee jaar op een gezonde manier moet hechten aan zijn ouders. Als dat in het prille begin al fout loopt, kan dit wél voor trauma zorgen of toch allesinds voor een verstoorde ouder-kind-relatie. Geloof me, ik heb me er de voorbije weken al ferm over ingelezen en onze bemiddelaar bevestigt deze zaken alleen maar. Bij zo een jong kind is een week om week regeling bijvoorbeeld nefast, want een week zonder mama of papa is in zijn beleving dan meer dan een maand. Blijkbaar schijnt de ongeschreven regel te zijn dat de leeftijd van het kind het aantal dagen is dat het maximaal gescheiden mag zijn van 1 van beide ouders. In ons geval dus 1 dag. En omdat je op die manier een zeer belastende regeling krijgt als ouders, wil ik me daarin zo goed mogelijk laten begeleiden. Want voor mij brengt dit concreet wel enkele obstakels met zich mee. Ik werk bvb in shiften, dus dat gaat een hele puzzel worden voor mij. En verder houdt dit ook in dat ik om de andere dag geconfronteerd word met het zwijn dat ik zo graag uit mijn leven zou willen hebben. En voor alle duidelijkheid: mijn ex komt onze zoon dus om de twee dagen voor enkele uurtjes ophalen, hij blijft er niet slapen. Want dan krijg je inderdaad dat over en weer geleur dat ook weer niet goed is voor hem (iets wat iemand anders hier ook opnieuw aanhaalde). En 1 weekend op de 2 is hij dan een heel weekend bij zijn vader, inclusief overnachting. En gaandeweg zullen wij deze regeling moeten aanpassen aan de hand van de leeftijd en evolutie van onze zoon én wat voor ons haalbaar is. En dát is dus de reden dat er op een bepaald moment in mijn ogen toch weer een minimum aan vertrouwen en communicatie moet zijn, want dit is iets voor de rest van ons leven.Metallover schreef: ↑13-07-2020 12:44TO, ik denk dat je je niet zulke zorgen moet maken om wat je kind hiervan meekrijgt, of een kinderpsychiater inschakelen oid, het is nog maar een baby!!
Jouw kind weet gewoon niet beter dan dat het opgroeit met ouders die niet bij elkaar wonen (en wellicht krijg je in de komende jaren een nieuwe man die gedeeltelijk de vaderrol zal vervullen).
Je kind houdt hier geen trauma aan over, dat was misschien wel het geval geweest als het zeg 8 of 12 jaar oud was en zich er volledig bewust van was geweest van wat er nu allemaal gebeurt, de scheiding en het waarom.
dinsdag 14 juli 2020 om 09:27
Ja, ze is illegaal in België. En ze werkt dus ook illegaal. Maar dat zijn allemaal zaken waar ik me niet mee ga bezighouden. Dan gebruik ik die energie liever om er zelf weer bovenop te komen. Dat hij het kind gaat erkennen staat trouwens vast. Gisteren zijn de resultaten van de vaderschapstest aangekomen. Positief. Dat was het enige waar hij nog op wachtte om de erkenning definitief te maken.Renee* schreef: ↑13-07-2020 12:56
BTW was ze nou illegaal hier of niet? Jè zegt dat ze sex hadden in zijn auto (waar jij ook in zat met je kind, gadverdamme) onder haar werktijd? Werkte ze illegaal hier?
Wat als hij het kind niet erkent, kun je dan nog iets met het feit dat ze illegaal is?
Wat zou ik ook haar graag een schop naar Tjoekeloeneiland geven zeg!
dinsdag 14 juli 2020 om 09:56
Allereerst wil ik je heel veel sterkte en kracht toewensen, van wat ik kan lezen pak je het "goed" op en jullie zoon staat bij je op de 1e plaats.
Wel vroeg ik me af, in het kader van de bezoeken met papa, hoe dat dan gaat met vaders (of moeders) die bijvoorbeeld internationaal vrachtwagen chauffeur zijn, of stewardess of piloot, en dus meerdere dagen afwezig zijn thuis? Dus dat "geleur" met om de dag bezoeken een paar uurtjes zou ik persoonlijk niet doen. Geeft ook ewn berg stress voor jou om steeds geconfronteerd te worden met je ex en dat voelt jullie zoon ook aan natuurlijk. Ik zou die weekend zo houden inderdaad, en dan doordeweeks 1 vaste papadag? Of 2 aaneengesloten...
Succes! Ik denk dat ik moordneigingen zou hebben....
Wel vroeg ik me af, in het kader van de bezoeken met papa, hoe dat dan gaat met vaders (of moeders) die bijvoorbeeld internationaal vrachtwagen chauffeur zijn, of stewardess of piloot, en dus meerdere dagen afwezig zijn thuis? Dus dat "geleur" met om de dag bezoeken een paar uurtjes zou ik persoonlijk niet doen. Geeft ook ewn berg stress voor jou om steeds geconfronteerd te worden met je ex en dat voelt jullie zoon ook aan natuurlijk. Ik zou die weekend zo houden inderdaad, en dan doordeweeks 1 vaste papadag? Of 2 aaneengesloten...
Succes! Ik denk dat ik moordneigingen zou hebben....
dinsdag 14 juli 2020 om 10:17
Bedankt voor je berichtje
Ja, heb ik me ook al afgevraagd hoe dat dan zit met vaders die nogal een afwezige job hebben. Denk dat je dan vaak toch als kind geen optimale band hebt met je vader, dat kan toch bijna niet anders? Ik geloof echt wel dat een kind van een jaar oud 'vergeet' wie je bent als je er twee weken niet bent. En doordat mama dan enthousiast reageert op zijn thuiskomst, zal het kind dan wel mee enthousiast zijn, maar ik kan me niet inbeelden dat dit op lange termijn iets goed is...
De regeling die jij voorstelt, heb ik zeker ook al overwogen, maar dat is hét grote probleem in heel deze situatie he: ik beslis niet alleen. Gelukkig voor mijn zoontje, maar jammer voor mij wilt mijn ex wel een 'aanwezige vader' zijn voor hem. Hij heeft het er nu al heel moeilijk mee dat hij maar 1x per 2 weken bij hem kan blijven slapen. Hij lijkt wel te beseffen dat dat ook in het belang van onze zoon zelf is, dat te veel over en weer sleuren niet in zijn voordeel is, maar met 1 dag in de week gaat hij nooit akkoord gaan. Omdat dit in de praktijk dan 1,5 tot 2u in de week is aangezien hij ook voltijds werkt...
En die moordneigingen? Heb ik elke dag
Ja, heb ik me ook al afgevraagd hoe dat dan zit met vaders die nogal een afwezige job hebben. Denk dat je dan vaak toch als kind geen optimale band hebt met je vader, dat kan toch bijna niet anders? Ik geloof echt wel dat een kind van een jaar oud 'vergeet' wie je bent als je er twee weken niet bent. En doordat mama dan enthousiast reageert op zijn thuiskomst, zal het kind dan wel mee enthousiast zijn, maar ik kan me niet inbeelden dat dit op lange termijn iets goed is...
De regeling die jij voorstelt, heb ik zeker ook al overwogen, maar dat is hét grote probleem in heel deze situatie he: ik beslis niet alleen. Gelukkig voor mijn zoontje, maar jammer voor mij wilt mijn ex wel een 'aanwezige vader' zijn voor hem. Hij heeft het er nu al heel moeilijk mee dat hij maar 1x per 2 weken bij hem kan blijven slapen. Hij lijkt wel te beseffen dat dat ook in het belang van onze zoon zelf is, dat te veel over en weer sleuren niet in zijn voordeel is, maar met 1 dag in de week gaat hij nooit akkoord gaan. Omdat dit in de praktijk dan 1,5 tot 2u in de week is aangezien hij ook voltijds werkt...
En die moordneigingen? Heb ik elke dag
dinsdag 14 juli 2020 om 10:45
Hmmm ja dat is lastig want hij heeft natuurlijk gewoon alle recht om dus papa te zijn wat voor jullie zoon inderdaad goed is.
Jee wat een verhaal zeg! Het enige wat ik weet van mezelf is dat ik ook een redelijk afwezige vader had, die werkte 6 dagen per week en soms ook nog op zondag. Aan de andere kant gingen we wel 4x per jaar op vakantie (met caravan maar toch met hele gezin). De band die ik heb met mijn vader is eerlijk gezegd beter dan met mijn moeder. En mijn moeder was een thuisblijfmoeder m.a.w. die was er altijd en heeft ons ook grotendeels alleen opgevoed dus uiteraard hou ik zielsveel van haar en enorm respect, maar met mijn vader heb ik toch net een andere band dus ja, dat kan wel zie je wel...
Sorry beetje off topic, ik hoop dat je eruit gaat komen qua bezoek enzo. En natuurlijk moet jullie zoontje ook zijn halfbroertje/zusje leren kennen.
Jee wat een verhaal zeg! Het enige wat ik weet van mezelf is dat ik ook een redelijk afwezige vader had, die werkte 6 dagen per week en soms ook nog op zondag. Aan de andere kant gingen we wel 4x per jaar op vakantie (met caravan maar toch met hele gezin). De band die ik heb met mijn vader is eerlijk gezegd beter dan met mijn moeder. En mijn moeder was een thuisblijfmoeder m.a.w. die was er altijd en heeft ons ook grotendeels alleen opgevoed dus uiteraard hou ik zielsveel van haar en enorm respect, maar met mijn vader heb ik toch net een andere band dus ja, dat kan wel zie je wel...
Sorry beetje off topic, ik hoop dat je eruit gaat komen qua bezoek enzo. En natuurlijk moet jullie zoontje ook zijn halfbroertje/zusje leren kennen.
dinsdag 14 juli 2020 om 10:48
Wat vreselijk verdrietige situatie. Ik kan me je verdriet, woede en zorgen goed voorstellen. Ik ben pleegouder en heb daardoor ervaring met hechtingstrauma.
Jouw zoontje is al ouder dan een jaar begreep ik. Dan hebben bepaalde cruciale momenten in de hechting doorgaans al plaatsgevonden. Herinner je je of hij een fase van eenkennigheid heeft doorgemaakt. Vaak vinden ouders dit een best lastige fase terwijl het qua hechting juist een heel positieve fase is, vind ik, want het maakt zichtbaar dat daar progressie in zit. Een ander teken van hechting is dat je kindje zich door jou en/of je partner het beste laat troosten.
Ik ben geen voorstander van Co-ouderschap met een week om weekverdeling. Zeker niet bij zo’n jong kind en bij een dergelijke scheiding.
Ik ben wel voorstander van een oplossing op maat én van een frequent contact met beide ouders, veiligheid en acceptatie in dat contact, ruimte voelen om in het contact met de andere ouder te zijn, een veilige basis bij beiden.
Overigens is hechting aan 1 primaire persoon al genoeg voor een kind om die vaardigheid van veilige hechting op te doen. Dus als je zoontje zich aan jou gehecht heeft, heeft hij de vaardigheid zich ook aan zijn vader en anderen te hechten. Een week om week verdeling is niet nodig om te zorgen dat hij zich ook aan zijn vader kan hechten of om daaraan gehecht te blijven.
In jouw situatie zou ik, denk ik, veel eerder opteren voor een omgangsregeling waarbij jij het grootste deel van de zorg op je neemt en hij een kleiner deel. Bijvoorbeeld een verdeling van eens in de twee weken een weekend en tussendoor een dag of dagdeel. Dan is de basis qua hechting thuis en is er toch dat frequente contact. Maar nu stap ik zelf ook in de valkuil van een vorm adviseren terwijl het echt passend moet zijn bij jullie.
Jouw zoontje is al ouder dan een jaar begreep ik. Dan hebben bepaalde cruciale momenten in de hechting doorgaans al plaatsgevonden. Herinner je je of hij een fase van eenkennigheid heeft doorgemaakt. Vaak vinden ouders dit een best lastige fase terwijl het qua hechting juist een heel positieve fase is, vind ik, want het maakt zichtbaar dat daar progressie in zit. Een ander teken van hechting is dat je kindje zich door jou en/of je partner het beste laat troosten.
Ik ben geen voorstander van Co-ouderschap met een week om weekverdeling. Zeker niet bij zo’n jong kind en bij een dergelijke scheiding.
Ik ben wel voorstander van een oplossing op maat én van een frequent contact met beide ouders, veiligheid en acceptatie in dat contact, ruimte voelen om in het contact met de andere ouder te zijn, een veilige basis bij beiden.
Overigens is hechting aan 1 primaire persoon al genoeg voor een kind om die vaardigheid van veilige hechting op te doen. Dus als je zoontje zich aan jou gehecht heeft, heeft hij de vaardigheid zich ook aan zijn vader en anderen te hechten. Een week om week verdeling is niet nodig om te zorgen dat hij zich ook aan zijn vader kan hechten of om daaraan gehecht te blijven.
In jouw situatie zou ik, denk ik, veel eerder opteren voor een omgangsregeling waarbij jij het grootste deel van de zorg op je neemt en hij een kleiner deel. Bijvoorbeeld een verdeling van eens in de twee weken een weekend en tussendoor een dag of dagdeel. Dan is de basis qua hechting thuis en is er toch dat frequente contact. Maar nu stap ik zelf ook in de valkuil van een vorm adviseren terwijl het echt passend moet zijn bij jullie.
