Relaties
alle pijlers
Kapot van verdriet door vreemdgaan partner
zondag 24 mei 2020 om 19:57
Hoi,
Ik hoop hier wat reacties van lotgenoten te krijgen en anders heb ik gewoon mijn verhaal eens kunnen vertellen...
Ik zal de situatie zo kort mogelijk proberen te schetsen, maar helaas is het wel een heuse soap geworden....
Een maand geleden vertelde mijn vriend me dat hij was vreemdgegaan. En dat de betreffende vrouw ondertussen 8 maanden zwanger was, hoogstwaarschijnlijk van hem. Mijn wereld stortte in. Temeer omdat wij samen een zoontje van bijna 14 maanden hebben. Maw, hij was amper 5 maanden oud op het moment van de feiten. Vriend en ik zijn bijna 18 jaar samen (high school sweethearts dus).
Zijn affaire heeft ongeveer 1 maand geduurd, hij heeft haar leren kennen via Tinder (zeer actief op zoek gegaan dus). Oh ja, en nog een leuk detail: de dame in kwestie is illegaal in het land. Zijn oorspronkelijke verhaal was dat zij hem nu pas contacteerde, maar enkele dagen later ben ik erachter gekomen dat zij hem al gecontacteerd heeft toen ze 3 maanden zwanger was. Hij heeft dit met andere woorden 5 maanden lang verzwegen en gedaan alsof er niets aan de hand was. Nog volop plannen gemaakt, wij hadden zelfs (op zijn initiatief) een reisje geboekt eind juni (een maand na de geboorte van dat kind dus).
En nu worstel ik dus met alles. Dat we uit elkaar gaan is wel duidelijk, daar zijn ook al bepaalde stappen voor genomen. Maar op psychisch vlak gaat het echt niet goed met mij. Ik kan niet geloven dat hij me zoiets aandoet. Heb geen vertrouwen meer in mensen, in de toekomst. Voel me gekwetst tot in het diepste van mijn zijn. Ik kan het niet verdragen dat ik mijn zoon halftijds ga moeten missen owv co-ouderschap. Het voelt alsof ik moet boeten voor zijn fouten. Uiteraard besef ik maar al te goed dat je met twee in een relatie zit en dat elke relatie zijn strubbelingen heeft, maar dit gaat er toch zwaar over? Komt er dan ook nog bij dat het eigenlijk de bedoeling was om rond deze tijd terug te beginnen proberen voor een tweede kindje, iets waar ik ongelooflijk hard naar uitkeek. Ik zie mijn zoon dood- en doodgraag, maar het idee dat er nooit een broertje of zusje zal komen is momenteel zelfs nog 1 van de moeilijkste dingen om te dragen.
Enfin, ik zit volledig aan de grond eigenlijk en weet niet hoe ik dit ooit zal kunnen overleven. Ben nu enorm hard bezig met de praktische zaken en heb uiteraard mijn zoon voor wie ik moet blijven doorgaan, maar soms is dat echt zoveel makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik was ook echt oprecht gelukkig, waardoor ik nu enorm twijfel aan mijn eigen beoordelingsvermogen. Hoe heb ik dit niet kunnen zien aankomen?
Ik voel me echt gebroken...
Ik hoop hier wat reacties van lotgenoten te krijgen en anders heb ik gewoon mijn verhaal eens kunnen vertellen...
Ik zal de situatie zo kort mogelijk proberen te schetsen, maar helaas is het wel een heuse soap geworden....
Een maand geleden vertelde mijn vriend me dat hij was vreemdgegaan. En dat de betreffende vrouw ondertussen 8 maanden zwanger was, hoogstwaarschijnlijk van hem. Mijn wereld stortte in. Temeer omdat wij samen een zoontje van bijna 14 maanden hebben. Maw, hij was amper 5 maanden oud op het moment van de feiten. Vriend en ik zijn bijna 18 jaar samen (high school sweethearts dus).
Zijn affaire heeft ongeveer 1 maand geduurd, hij heeft haar leren kennen via Tinder (zeer actief op zoek gegaan dus). Oh ja, en nog een leuk detail: de dame in kwestie is illegaal in het land. Zijn oorspronkelijke verhaal was dat zij hem nu pas contacteerde, maar enkele dagen later ben ik erachter gekomen dat zij hem al gecontacteerd heeft toen ze 3 maanden zwanger was. Hij heeft dit met andere woorden 5 maanden lang verzwegen en gedaan alsof er niets aan de hand was. Nog volop plannen gemaakt, wij hadden zelfs (op zijn initiatief) een reisje geboekt eind juni (een maand na de geboorte van dat kind dus).
En nu worstel ik dus met alles. Dat we uit elkaar gaan is wel duidelijk, daar zijn ook al bepaalde stappen voor genomen. Maar op psychisch vlak gaat het echt niet goed met mij. Ik kan niet geloven dat hij me zoiets aandoet. Heb geen vertrouwen meer in mensen, in de toekomst. Voel me gekwetst tot in het diepste van mijn zijn. Ik kan het niet verdragen dat ik mijn zoon halftijds ga moeten missen owv co-ouderschap. Het voelt alsof ik moet boeten voor zijn fouten. Uiteraard besef ik maar al te goed dat je met twee in een relatie zit en dat elke relatie zijn strubbelingen heeft, maar dit gaat er toch zwaar over? Komt er dan ook nog bij dat het eigenlijk de bedoeling was om rond deze tijd terug te beginnen proberen voor een tweede kindje, iets waar ik ongelooflijk hard naar uitkeek. Ik zie mijn zoon dood- en doodgraag, maar het idee dat er nooit een broertje of zusje zal komen is momenteel zelfs nog 1 van de moeilijkste dingen om te dragen.
Enfin, ik zit volledig aan de grond eigenlijk en weet niet hoe ik dit ooit zal kunnen overleven. Ben nu enorm hard bezig met de praktische zaken en heb uiteraard mijn zoon voor wie ik moet blijven doorgaan, maar soms is dat echt zoveel makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik was ook echt oprecht gelukkig, waardoor ik nu enorm twijfel aan mijn eigen beoordelingsvermogen. Hoe heb ik dit niet kunnen zien aankomen?
Ik voel me echt gebroken...
donderdag 2 juli 2020 om 22:52
Ik snap dat je pislink bent, maar dit klinkt voor mij toch alsof je jullie zoon als speelbal gebruikt. Maak ajb een onderscheid tussen jullie ouderschap en jullie relatie. Jullie zoon heeft recht op beide ouders.GebrokenVrouw schreef: ↑09-06-2020 09:24Vooral van de regeling voor mijn zoon blijf ik wakker liggen. Momenteel is die drastisch terug geschroefd (hij ziet hem nu 2 à 3 keer per week enkele uurtjes en hebben afgesproken dat hij om de 2 weken een nachtje daar mag gaan slapen). Ben vorige week verschrikkelijk kwaad geworden op mijn ex omdat ik merk dat hij in mijn gezicht blijft liegen. Heb hem meerdere keren op de man af gevraagd of hij bij de bevalling aanwezig was en hij bleef keihard liegen dat dat niet het geval was. Maar zijn excuses waren zo slap, niet normaal. Dus daar heb ik hem mee geconfronteerd en heb hem ook duidelijk gemaakt dat hij mij niet langer kan en mag behandelen als een dom wicht. Dat, hoe meer leugens hij blijft vertellen, hoe minder hij zijn zoon zal kunnen zien. Want ook al blijf ik bij mijn standpunt dat mijn kind niet zal ingezet worden als speelbal in dit alles, ik laat hem niet achter bij iemand die ik niet kan vertrouwen.
zondag 12 juli 2020 om 21:38
Sorry, maar net zoals mijn ex begrijp jij ook niet dat het niet gaat om het feit dat zijn ouders onze zoon zijn komen ophalen, maar om het feit dat hij erover gelogen heeft. Natuurlijk is het geen probleem dat zij hem komen ophalen als hij het even te druk heeft met wat dan ook. Maar wij zitten momenteel in een heel onstabiele situatie waarin ik mijn zoontje van amper een jaar oud compleet onverwacht om de zoveel dagen moet 'afgeven' aan een man die ik in de verste verte niet meer herken én die tegen mij blijft liegen. Door het feit dat wij samen een kind hebben móét ik er in slagen om hem vroeg of laat opnieuw te vertrouwen, maar hij geeft mij er geen enkele reden toe. Dáár gaat het om.Love2hike schreef: ↑02-07-2020 19:19+100
Dat hij jullie zoon niet heeft opgehaald bij het kdv, maar zijn ouders. Is toch ook helemaal niet erg? Zij zijn de opa en oma van jullie zoon, geen wildvreemden. Ja, het doet pijn omdat dat is gebeurd omdat toen zijn nieuwe vriendin lag te bevallen. Maar als dat niet het geval was, wat als hij geen nieuwe vriendin had en zijn ouders haalde jullie zoon op omdat je ex moest werken vanwege onregelmatige diensten of iets dergelijks? Was het dan wel goed geweest? Als jullie zoon bij hem is mag hij beslissen hoe hij het doet zolang hij jullie zoon maar geen schade berokkend en omgekeerd geld dat voor jou ook. He moeilijk ook, probeer deze boosheid te laten varen want het helpt je echt niet verder! Wees er voor je zoon als hij bij jou is en dan komt het vast goed met zo'n lieve moeder als jij!
Heel veel sterkte!
zondag 12 juli 2020 om 21:44
Sorry, maar deze reactie is heel pijnlijk voor mij. Ik heb van in het begin er voor geijverd dat mijn zoon zijn vader regelmatig zou zien, ook al ga ik zelf kapot van verdriet wanneer hij daar is. Ik vind dat je niet mag vergeten dat het om een kind van 1 jaar gaat dat zichzelf nog niet adequaat kan uitdrukken. Mijn ex gaat samenwonen met een vrouw waarmee hij buiten op seksueel gebied amper connectie heeft én een pasgeborene. Ik vind dit persoonlijk een vrij explosieve situatie. Ik ben gewoon bezorgd om de veiligheid van mijn kind. En als hij kan laten zien dat hier geen reden voor is, zal ik mij zeer flexibel opstellen (wat ik in mijn ogen tot hiertoe ook al heb gedaan). Maar als hij tegen mij blijft liegen, neem ik liever het zekere voor het onzekere. Jammer dat dit op jou overkomt als mijn kind inzetten als speelbal.
zondag 12 juli 2020 om 21:44
Dat is ook heel naar. Maar blijkbaar kun je zelfs niet van hem verwachten dat hij open en duidelijk met jou communiceert. Ik denk dat je het pragmatisch moet zien: zolang je er vanuit kan gaan dat hij goed voor jullie zoon zorgt (al dan niet met hulp van zijn ouders), is de rest ruis. Heel vreselijke ruis, maar je moet het loslaten anders ga je kapot.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
zondag 12 juli 2020 om 21:53
En dan zal ik meteen ook maar het vervolg van het verhaal hier neerschrijven:
Ik heb enkele dagen geleden een gesprek met hem geëist waarin hij 100% eerlijk zou zijn tegen mij. Ik voelde gewoon dat ik het volledige verhaal niet kende en inderdaad, ik had gelijk. Korte samenvatting: hij heeft deze vrouw ongeveer 3,5j geleden leren kennen op de manier die hij ervoor beschreven had (Tinder). Hij heeft 1,5j lang een affaire met haar gehad waarbij ze op zeer regelmatige basis (ongeveer wekelijks) met elkaar afspraken voor seks. Volgens hem steeds in rendez-vous-hotelletjes en soms zelfs gewoon in zijn auto wanneer zij op haar werk was. Toen wij besloten om aan kinderen te beginnen heeft hij met haar gebroken en heeft dan geen contact meer met haar gehad tot onze zoon 4 maanden oud was. Toen zijn ze elkaar weer beginnen zien en de rest van het verhaal kennen jullie al. Vanaf volgende week trekt zij bij hem in. Hij is amper aanwezig voor zijn tweede kind omdat hij vlucht in zijn werk en wanneer onze zoon bij hem is, weet zij dat zij hem met rust moet laten. Dit zijn zijn woorden, hij vertelt me dit zelf. Ongelooflijk dat ik jarenlang lief en leed heb gedeeld met zo een zwijn. En zoals iemand hier al eerder aanhaalde: de grootste slachtoffers in dit hele verhaal zijn zijn twee kinderen. Jammer genoeg is één van die twee ook mijn zoon... Dit is erg pijnlijk voor mij, want ik had zoveel beters voor dat mannetje in gedachten en het feit dat ik dit al in zijn eerste levensjaar heb moeten opgeven vernietigt mij volledig.
Ik heb enkele dagen geleden een gesprek met hem geëist waarin hij 100% eerlijk zou zijn tegen mij. Ik voelde gewoon dat ik het volledige verhaal niet kende en inderdaad, ik had gelijk. Korte samenvatting: hij heeft deze vrouw ongeveer 3,5j geleden leren kennen op de manier die hij ervoor beschreven had (Tinder). Hij heeft 1,5j lang een affaire met haar gehad waarbij ze op zeer regelmatige basis (ongeveer wekelijks) met elkaar afspraken voor seks. Volgens hem steeds in rendez-vous-hotelletjes en soms zelfs gewoon in zijn auto wanneer zij op haar werk was. Toen wij besloten om aan kinderen te beginnen heeft hij met haar gebroken en heeft dan geen contact meer met haar gehad tot onze zoon 4 maanden oud was. Toen zijn ze elkaar weer beginnen zien en de rest van het verhaal kennen jullie al. Vanaf volgende week trekt zij bij hem in. Hij is amper aanwezig voor zijn tweede kind omdat hij vlucht in zijn werk en wanneer onze zoon bij hem is, weet zij dat zij hem met rust moet laten. Dit zijn zijn woorden, hij vertelt me dit zelf. Ongelooflijk dat ik jarenlang lief en leed heb gedeeld met zo een zwijn. En zoals iemand hier al eerder aanhaalde: de grootste slachtoffers in dit hele verhaal zijn zijn twee kinderen. Jammer genoeg is één van die twee ook mijn zoon... Dit is erg pijnlijk voor mij, want ik had zoveel beters voor dat mannetje in gedachten en het feit dat ik dit al in zijn eerste levensjaar heb moeten opgeven vernietigt mij volledig.
zondag 12 juli 2020 om 22:13
Heel pijnlijk wat je is overkomen. Maar ik denk dat je nu niet eerlijk bent. Je doet alsof sommige dingen om je zoontje gaan, maar de strijdt die je nu voert gaat niet om je zoontje. Je bent (wat begrijpelijk is) nog steeds ontzettend gekwetst, boos, voelt je vernederd om wat je ex jullie aangedaan heeft. Je hebt hier niet voor gekozen en moet hier toch mee dealen. Het is zo niet eerlijk. Het lijkt me echt ontzettend pijnlijk. Ik denk dat je er wel meer aan hebt om eerlijk te zijn over je gevoelens. Het is niet makkelijk, maar je hebt er wel meer aan denk ik. Hij is het niet waard om jezelf voor te laten veranderen in een verbitterde vrouw. Verbitterd word je als je hem dwars gaat zitten, dingen gaat vinden om hem dwars mee te zitten, blijft graven voor informatie die er niet meer toe doet, het lijkt alsof je het nodig hebt om verder te komen, maar dat is niet zo. Het helpt je niet. Terugkijken helpt je niet. Tegen de stroom inzwemmen helpt je niet, stokken zoeken om hem mee te slaan helpt je niet. Al vind je een voetbalveld aan stokken, het helpt je niet. Het zorgt er alleen maar voor dat je je verdriet opkropt. Deze slag heb je hoe dan ook verloren. Verzet je niet tegen je verlies. Schaam je niet voor je verlies. Tegen zo en lage streek van een partner is niemand opgewassen. Zorg dat je jezelf niet verliest in een strijd die je niet moet willen voeren. Zorg dat je eerlijk blijft tegen jezelf, dat jouw acties zuiver zijn.
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
zondag 12 juli 2020 om 22:14
Maak harde afspraken met je ex over wanneer de zorg bij hem ligt. En laat het daarna los. Of hij die zorg bij zijn ouders of de opvang let op dat moment is helaas buiten jou 'macht'
Dit is klote, ik weet t. Mijn dochter ging toen ik net gescheiden was ook vaker dan mij lief was bij haar opa en oma logeren.
Zoek hulp. Ik heb het eerste jaar veel met een pych gesproken en met een POH. Zelfs tijdelijk wat oxazepam gehad ivm paniekaanvallen.
Bespreek je woede.
Plan leuke dingen voor jezelf als je kindje er niet is. Prop je agenda vol en doe dingen waarbij het normaal even lastig is om je kind om je heen te hebben. Pijn gaat niet weg maar afleiding is een must.
Heel veel sterkte in dit proces.
Dit is klote, ik weet t. Mijn dochter ging toen ik net gescheiden was ook vaker dan mij lief was bij haar opa en oma logeren.
Zoek hulp. Ik heb het eerste jaar veel met een pych gesproken en met een POH. Zelfs tijdelijk wat oxazepam gehad ivm paniekaanvallen.
Bespreek je woede.
Plan leuke dingen voor jezelf als je kindje er niet is. Prop je agenda vol en doe dingen waarbij het normaal even lastig is om je kind om je heen te hebben. Pijn gaat niet weg maar afleiding is een must.
Heel veel sterkte in dit proces.
Been there, done that, got the T-shirt.
zondag 12 juli 2020 om 22:51
Ik quote alleen even dit stukje.
NEE. Het vernietigt je helemaal niet volledig. Dat is gewoon niet waar en daar moet je mee ophouden. Taal is krachtig. Woorden hebben macht. Kijk naar deze zin. Kijk naar de nickname die je gekozen hebt. Woorden sturen gedachten en gedachten sturen gevoelens. Gebruik dat! Stop met dit soort formuleringen, dat helpt je niet verder.
Ik begrijp dat het waarschijnlijk nog te vroeg is om je woede iets meer los te laten, maar vroeg of laat (liever vroeg) zul je dat toch echt moeten gaan doen. Hoe begrijpelijk die woede ook is, hoor, begrijp me niet verkeerd.
Je hebt een harde klap gekregen. Dat moet je verwerken. Maar praat jezelf niet nog verder naar beneden met je woordkeuze. Zet dat juist op een positieve manier in.
zondag 12 juli 2020 om 23:17
Hij is jou in principe niks meer verschuldigd, het is je ex. Hoe je je kind in zet als pion vind ik behoorlijk walgelijk. Die nieuwe vrouw heeft ook alle recht om gewoon op een gezonde manier met jouw zoontje om te gaan. Je moet nu eenmaal leren accepteren dat zij een nieuw gezin vormen. Het enige wat je doet is dit kind beschadigen.
Als hij bij zijn vader is, dan moet de nieuwe vrouw jouw kind negeren en ziet jouw kind hoe ze het leuk heeft met zijn/haar halfbroer/halfzus? Wat een super slecht idee.
Hou op met dit ziekelijke machtspel van jou. Zolang hij goed met je kind om gaat hoeft hij jou niet op de hoogte te brengen van wat er gaande is in zijn relationele sfeer. Je voelt je vernederd en dat snap ik. Super vervelend voor je. Wat ik echter lees is dat hij gelukkig is met een ander en dat het voor jou pijnlijk is dat hij nu verder gaat. Dat snap ik ook, maar het gaat niet om jou, maar om jouw kind die echt een complexie krijgt als je zo door blijft gaan.
Ik snap echt wel dat dit een mega zure situatie is, maar het enige wat ik lees wat ik van belang vind, is dat er een kind wordt gebruikt in een machtsstrijd en dat gaat me mijn boekje te buiten.
Als hij bij zijn vader is, dan moet de nieuwe vrouw jouw kind negeren en ziet jouw kind hoe ze het leuk heeft met zijn/haar halfbroer/halfzus? Wat een super slecht idee.
Hou op met dit ziekelijke machtspel van jou. Zolang hij goed met je kind om gaat hoeft hij jou niet op de hoogte te brengen van wat er gaande is in zijn relationele sfeer. Je voelt je vernederd en dat snap ik. Super vervelend voor je. Wat ik echter lees is dat hij gelukkig is met een ander en dat het voor jou pijnlijk is dat hij nu verder gaat. Dat snap ik ook, maar het gaat niet om jou, maar om jouw kind die echt een complexie krijgt als je zo door blijft gaan.
Ik snap echt wel dat dit een mega zure situatie is, maar het enige wat ik lees wat ik van belang vind, is dat er een kind wordt gebruikt in een machtsstrijd en dat gaat me mijn boekje te buiten.
zondag 12 juli 2020 om 23:40
Nou, het Tindermokkel heeft geen enkel recht whatsoever op TO’s zoon. Ik zou echter ook niet zoon inzetten als strafmiddel. Niet voor die lul de behanger maar voor je zoontje zelf.
En ik zou liegen als ik schreef dat ik je helemaal begrijp want ik heb nooit in zo’n situatie gezeten. Ik kan mij er alleen maar een voorstelling van maken van de stress die ik zou hebben als ik mijn dreumes moest meegeven aan zo’n instabiele lul de behanger waar ik mijn kat nog niet te logeren zou doen. Met als sidekick een postpartum hormonenbom die het waarden- en normensysteem hanteert van een crackhoer.
Ik lees echter wel een positief punt: de betrokken ex-schoonouders. Misschien een idee om hen te betrekken bij een overdracht? Dan hoef je de lul de behanger niet steeds te zien. In ieder geval totdat je advocaat ermee klaar is.
En ik zou liegen als ik schreef dat ik je helemaal begrijp want ik heb nooit in zo’n situatie gezeten. Ik kan mij er alleen maar een voorstelling van maken van de stress die ik zou hebben als ik mijn dreumes moest meegeven aan zo’n instabiele lul de behanger waar ik mijn kat nog niet te logeren zou doen. Met als sidekick een postpartum hormonenbom die het waarden- en normensysteem hanteert van een crackhoer.
Ik lees echter wel een positief punt: de betrokken ex-schoonouders. Misschien een idee om hen te betrekken bij een overdracht? Dan hoef je de lul de behanger niet steeds te zien. In ieder geval totdat je advocaat ermee klaar is.
zondag 12 juli 2020 om 23:45
Co-ouderschap bij een kind van amper 14 maanden is sowieso niet goed. Veel te jong!
zondag 12 juli 2020 om 23:52
+100lemoos2 schreef: ↑12-07-2020 23:40Nou, het Tindermokkel heeft geen enkel recht whatsoever op TO’s zoon. Ik zou echter ook niet zoon inzetten als strafmiddel. Niet voor die lul de behanger maar voor je zoontje zelf.
En ik zou liegen als ik schreef dat ik je helemaal begrijp want ik heb nooit in zo’n situatie gezeten. Ik kan mij er alleen maar een voorstelling van maken van de stress die ik zou hebben als ik mijn dreumes moest meegeven aan zo’n instabiele lul de behanger waar ik mijn kat nog niet te logeren zou doen. Met als sidekick een postpartum hormonenbom die het waarden- en normensysteem hanteert van een crackhoer.
Ik lees echter wel een positief punt: de betrokken ex-schoonouders. Misschien een idee om hen te betrekken bij een overdracht? Dan hoef je de lul de behanger niet steeds te zien. In ieder geval totdat je advocaat ermee klaar is.
"als ik mijn dreumes moest meegeven aan zo’n instabiele lul de behanger waar ik mijn kat nog niet te logeren zou doen. Met als sidekick een postpartum hormonenbom die het waarden- en normensysteem hanteert van een crackhoer" - geniaal!
Wat een belabberde situatie TO, ik vind dat je het goed doet. Uit zelfbescherming zou ik wel zo snel mogelijk de zorg contractueel vast leggen en het daarna loslaten op de dagen dat kind bij deze loser is. Anders kom je geen stap vooruit en blijf je hangen in de situatie. Hij is geen last meer voor jou, die heeft zijn nieuwe liefje te dragen.
Als jullie kind later groot is en begrijpt hoe alles gegaan is deze periode heeft hij nog wat uit te leggen.
maandag 13 juli 2020 om 00:08
Het is zo pijnlijk om te ontdekken dat je man helemaal niet blijkt te zijn geweest wie je dacht. Ik kan me je boosheid en verdriet zo goed voorstellen. Been there, alleen zijn mijn kinderen al (bijna) volwassen.GebrokenVrouw schreef: ↑12-07-2020 21:53En dan zal ik meteen ook maar het vervolg van het verhaal hier neerschrijven:
Ik heb enkele dagen geleden een gesprek met hem geëist waarin hij 100% eerlijk zou zijn tegen mij. Ik voelde gewoon dat ik het volledige verhaal niet kende en inderdaad, ik had gelijk. Korte samenvatting: hij heeft deze vrouw ongeveer 3,5j geleden leren kennen op de manier die hij ervoor beschreven had (Tinder). Hij heeft 1,5j lang een affaire met haar gehad waarbij ze op zeer regelmatige basis (ongeveer wekelijks) met elkaar afspraken voor seks. Volgens hem steeds in rendez-vous-hotelletjes en soms zelfs gewoon in zijn auto wanneer zij op haar werk was. Toen wij besloten om aan kinderen te beginnen heeft hij met haar gebroken en heeft dan geen contact meer met haar gehad tot onze zoon 4 maanden oud was. Toen zijn ze elkaar weer beginnen zien en de rest van het verhaal kennen jullie al. Vanaf volgende week trekt zij bij hem in. Hij is amper aanwezig voor zijn tweede kind omdat hij vlucht in zijn werk en wanneer onze zoon bij hem is, weet zij dat zij hem met rust moet laten. Dit zijn zijn woorden, hij vertelt me dit zelf. Ongelooflijk dat ik jarenlang lief en leed heb gedeeld met zo een zwijn. En zoals iemand hier al eerder aanhaalde: de grootste slachtoffers in dit hele verhaal zijn zijn twee kinderen. Jammer genoeg is één van die twee ook mijn zoon... Dit is erg pijnlijk voor mij, want ik had zoveel beters voor dat mannetje in gedachten en het feit dat ik dit al in zijn eerste levensjaar heb moeten opgeven vernietigt mij volledig.
Geef ruimte aan je boosheid en verdriet. Iemand zegt dat je het los moet laten. Ja natuurlijk is dat zo. Maar dat gaat niet zomaar op commando. Loslaten komt als een stap in het verwerkingsproces, op het moment dat je er klaar voor en klaar mee bent.
Ik heb het zo vaak tegen mezelf gezegd, en had ik geweten hoe je dat doet, dan had ik het zeker gedaan. Nog steeds ben ik soms boos, trouwens.
Het voelt nu als het einde van de wereld, maar ook dat gaat beter worden. Alleen nu nog niet. Neem van mij aan dat er licht is aan het einde van de tunnel. Dat licht is dichterbij dan jij nu denkt en je hoeft alleen maar door te ademen en door te leven om er te komen. Dat gaat vanzelf. En op een dag realiseer je je voor het eerst dat je je eigenlijk gewoon goed voelt.
Tot die tijd, hou vol en schrijf hier van je af.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
maandag 13 juli 2020 om 01:16
Wauw. Eigenlijk heb ik geen energie meer over voor mensen zoals jij, maar dit kan ik niet over me heen laten gaan.Perkele schreef: ↑12-07-2020 23:17Hij is jou in principe niks meer verschuldigd, het is je ex. Hoe je je kind in zet als pion vind ik behoorlijk walgelijk. Die nieuwe vrouw heeft ook alle recht om gewoon op een gezonde manier met jouw zoontje om te gaan. Je moet nu eenmaal leren accepteren dat zij een nieuw gezin vormen. Het enige wat je doet is dit kind beschadigen.
Als hij bij zijn vader is, dan moet de nieuwe vrouw jouw kind negeren en ziet jouw kind hoe ze het leuk heeft met zijn/haar halfbroer/halfzus? Wat een super slecht idee.
Hou op met dit ziekelijke machtspel van jou. Zolang hij goed met je kind om gaat hoeft hij jou niet op de hoogte te brengen van wat er gaande is in zijn relationele sfeer. Je voelt je vernederd en dat snap ik. Super vervelend voor je. Wat ik echter lees is dat hij gelukkig is met een ander en dat het voor jou pijnlijk is dat hij nu verder gaat. Dat snap ik ook, maar het gaat niet om jou, maar om jouw kind die echt een complexie krijgt als je zo door blijft gaan.
Ik snap echt wel dat dit een mega zure situatie is, maar het enige wat ik lees wat ik van belang vind, is dat er een kind wordt gebruikt in een machtsstrijd en dat gaat me mijn boekje te buiten.
Ik heb het gevoel dat jij mijn verhaal en de reacties daarop slechts diagonaal hebt gelezen en het is erg jammer dat je desondanks toch besloten hebt om zo een harde reactie te plaatsen. Ik zou namelijk graag willen weten waar jij hebt gelezen dat die andere vrouw mijn kind moet negeren? Híj zegt tegen haar dat zij hem met rust moet laten als onze zoon bij hem is. Ík ben net degene die dit gedrag niet oké vind en daar mijn vragen bij stel. Want zoals je zelf zegt: wat een slecht idee. Verder vraag ik me ook af waar jij uit opmaakt dat hij gelukkig is met haar? Ik heb van in het begin duidelijk uitgelegd dat hij enkel en alleen met haar gaat samenwonen owv het kind dat zij samen hebben. Het kind waarvoor hij om een abortus gesmeekt heeft bij haar (waar hij zelfs voor bij ten rade is gegaan bij een advocaat). Als ik vandaag of morgen beslis dat ik toch met hem verder wil, staat hij meteen weer hier. En dat is niet iets waar ik vanuit ga ofzo, dat is iets dat hij me nog regelmatig zegt. Sterker nog, hij vertelde me onlangs nog dat hij denkt dat ik over enkele jaren spijt ga hebben van mijn beslissing om niet met hem verder te gaan. 'Mijn beslissing'. In zijn ogen had ik dus een keuze. Daardoor vind ik hun relatie onstabiel. En daardoor ben ik bang dat deze relatie op de klippen gaat lopen en mijn kind vroeg of laat dus afscheid zal moeten nemen van haar. Want ook al denk jij dat ik niet besef dat zij een belangrijke rol in haar leven ga spelen, ik kan je zeggen dat ik dat maar al te goed besef. Beter dan mijn ex zelfs denk ik. En nee, ik vind niet dat zij rechten heeft tegenover mijn kind, maar ik ben er vrij zeker van dat zij dat ook niet wilt. Maar dat zij hem een plaats zal moeten geven in haar leven, dat ligt inderdaad vast.
En je hebt gelijk hoor, mijn ex is mij inderdaad niks meer verschuldigd. Maar ik geloof er wel in dat het in het belang van onze zoon is dat wij nog met elkaar blijven communiceren. Mijn eigen ouders hebben sinds de scheiding nooit meer met elkaar gesproken en geloof mij, dat is als kind verschrikkelijk. Partners zullen we nooit meer zijn, maar we blijven beiden ouders voor onze zoon. Wij gaan de komende jaren nog heel veel beslissingen moeten nemen die betrekking hebben op hem, zowel grote als kleine, en hoewel ik maar al te goed besef dat we ze niet meer allemaal samen gaan maken, ben ik er wel van overtuigd dat het in het belang van onze zoon is dat we dat bij de grote wel nog gaan kunnen (Ik denk dan aan schoolkeuze, medische zorgen, eventuele problemen op school, enz....).
Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat jouw reactie verschrikkelijk pijnlijk is voor mij en dat ik vind dat je hier wel even bij mag stilstaan. Het laatste wat ik nu nodig heb is iemand die mij 'walgelijk' noemt terwijl ik zo hard mijn best doe. En nee, ik zal het zeker niet perfect doen, dat besef ik maar al te goed. Ik denk dat niemand in deze situatie perfect kan reageren, daarvoor zijn de emoties veel te hoog oplopend. Want hoewel ik het heel graag allemaal zou willen loskoppelen, zoals velen hier zo mooi suggereren, denk ik niet dat zoiets mogelijk is. Of ik zal het anders zeggen: voor mij blijkt dit onmogelijk. Want geloof mij, ik probeer het elke dag. Omdat dat ideaal zou zijn. Maar uiteindelijk ben ik ook maar een mens. En probeer ik ook maar het beste te maken van een, in mijn ogen, onmogelijke situatie. Mensen als jij kan ik dus missen als kiespijn. Verder hoop ik oprecht dat jij nooit in mijn situatie zult terechtkomen, maar moest dat wel Ooit zo zijn, ben ik er zeker van dat je zult begrijpen dat het jouw reactie is die walgelijk is.
maandag 13 juli 2020 om 01:34
Daar ben ik ondertussen ook achter gekomen. Ik tegenstelling tot wat sommigen hier lijken te denken, ben ik er namelijk echt wel zeer actief mee bezig en ben ik absoluut níét op zoek naar redenen om onze zoon bij hem weg te houden. Integendeel, ik vind het erg belangrijk dat hij zijn vader op regelmatige basis ziet. Ik heb al veel wetenschappelijke artikels hierover gelezen en zou eigenlijk graag een kinderpsychiater of iets dergelijks inschakelen om ons te begeleiden naar een zo optimaal mogelijke regeling. Meestal lukt het trouwens ook vrij goed voor mijn ex en mij om constructief te communiceren over onze zoon. Het is moeilijk om op dit forum een goed beeld te geven over de situatie omdat ze ook dag per dag lijkt te veranderen en ik natuurlijk enkel hier post op momenten dat de frustraties weer eens hoog oplopen.
Daarbovenop is het een moeilijke taak om een goede regeling op te stellen vind ik omdat we met zoveel verschillende factoren rekening moeten houden. Het moet namelijk in de eerste plaats een goede regeling zijn voor onze zoon, maar het moet ook een (praktisch) haalbare regeling zijn voor zowel mijn ex als mij. En dan quote ik hierbij even mijn ex (vrij aan het begin van onze crisis, toen ik er nog van overtuigd was dat co-ouderschap het beste was): "Jij bent op zoek naar een regeling die 100% goed is voor onze zoon. Maar als dat een regeling is die voor jou of mij niet goed is, denk ik dat we beter voor een regeling kunnen gaan die 80% goed is voor hem, maar waar wij ons als ouders beiden goed bij voelen". Ik moet hem daar gelijk in geven, maar dat maakt ook meteen duidelijk dat het niet gemakkelijk is. En het is dan ook niet iets dat ik snel snel wil afhandelen omdat ik mij er nu eenmaal bij moet neerleggen dat ik de controle kwijt ben. Nee, dit moet goed gebeuren en daar wil ik dus ook mijn tijd voor nemen. Mijn ex is hier ook mee akkoord. Het zou voor mij zoveel makkelijker zijn om mijn ex gewoon te haten, hem nooit meer te zien en verder te gaan met mijn leven, maar dat is in mijn ogen geen optie aangezien we dus samen een kind hebben.
maandag 13 juli 2020 om 01:41
Ik begrijp wat je bedoelt en ik weet dat je ergens ook zeker wel gelijk hebt. Langs de andere kant vind ik ook dat ik op sommige momenten ook wel een beetje 'recht' heb op wat zelfmedelijden. Of me dit vooruit helpt laat ik in het midden, maar feit is wel dat ik op amper twee maanden tijd te horen heb gekregen dat mijn partner mij jarenlang heeft belogen een bedrogen, een ander heeft zwanger gemaakt en ondertussen al opnieuw papa is geworden. Én dat dan ook nog in een periode waarin wij normaal gezien aan ons tweede kindje gingen beginnen. Allemaal goed en wel dus dat ik mijn woede moet loslaten en alles op een positieve manier moet benaderen, maar ik ga heel eerlijk zijn, dat lukt mij (nog) niet. Ik loop al bij een psycholoog, ik doe aan yoga, zorg dat ik regelmatig afspreek met mijn vrienden en familie om leuke dingen te doen en als ik er allemaal al even op terugkijk, vind ik dat al heel wat. En als ik dan toch eens even geen energie meer over heb en gewoon even wil huilen of brullen in mijn zetel, denk ik eigenlijk dat dat ook wel best oké is.Jufjoke schreef: ↑12-07-2020 22:51Ik quote alleen even dit stukje.
NEE. Het vernietigt je helemaal niet volledig. Dat is gewoon niet waar en daar moet je mee ophouden. Taal is krachtig. Woorden hebben macht. Kijk naar deze zin. Kijk naar de nickname die je gekozen hebt. Woorden sturen gedachten en gedachten sturen gevoelens. Gebruik dat! Stop met dit soort formuleringen, dat helpt je niet verder.
Ik begrijp dat het waarschijnlijk nog te vroeg is om je woede iets meer los te laten, maar vroeg of laat (liever vroeg) zul je dat toch echt moeten gaan doen. Hoe begrijpelijk die woede ook is, hoor, begrijp me niet verkeerd.
Je hebt een harde klap gekregen. Dat moet je verwerken. Maar praat jezelf niet nog verder naar beneden met je woordkeuze. Zet dat juist op een positieve manier in.
maandag 13 juli 2020 om 07:29
Perkele schreef: ↑12-07-2020 23:17Hij is jou in principe niks meer verschuldigd, het is je ex. Hoe je je kind in zet als pion vind ik behoorlijk walgelijk. Die nieuwe vrouw heeft ook alle recht om gewoon op een gezonde manier met jouw zoontje om te gaan. Je moet nu eenmaal leren accepteren dat zij een nieuw gezin vormen. Het enige wat je doet is dit kind beschadigen.
Na deze 8 regels had ik al schoon genoeg van je relaas!
Met je ''leren accepteren", "het kind beschadigen" en "die nieuwe vrouw heeft ook rechten!"
"Misselijk dit, en walgelijk dat"
Ga toch gauw fietsen mens!!
maandag 13 juli 2020 om 07:40
Je hoeft hem niet meer te vertrouwen, laat dat idee varen. En als jouw reactie zo is, gaat iemand vanzelf liegen of dingen achter houden, om escalatie te voorkomen. Het zijn de opa en oma, kom op zeg.GebrokenVrouw schreef: ↑12-07-2020 21:38Sorry, maar net zoals mijn ex begrijp jij ook niet dat het niet gaat om het feit dat zijn ouders onze zoon zijn komen ophalen, maar om het feit dat hij erover gelogen heeft. Natuurlijk is het geen probleem dat zij hem komen ophalen als hij het even te druk heeft met wat dan ook. Maar wij zitten momenteel in een heel onstabiele situatie waarin ik mijn zoontje van amper een jaar oud compleet onverwacht om de zoveel dagen moet 'afgeven' aan een man die ik in de verste verte niet meer herken én die tegen mij blijft liegen. Door het feit dat wij samen een kind hebben móét ik er in slagen om hem vroeg of laat opnieuw te vertrouwen, maar hij geeft mij er geen enkele reden toe. Dáár gaat het om.
maandag 13 juli 2020 om 07:53
Een kinderpsychiater voor je zoon van 14 maanden?
Dit geeft wel aan hoe ver je het wil trekken. Je zoon is nog een baby.
En zijn geluk om goed op te groeien hangt af van jou, hoe jij hiermee omgaat. En zoals je dat nu doet, is pas ongezond voor je kind. Ga goed voor jezelf zorgen en accepteer dat dit de situatie is. Je reacties en acties zijn niet gezond voor je zoon en dat is schadelijker voor je zoon dan het feit dat zijn vader een nieuwe vriendin heeft. Je gaat echt veel te ver in je wrok.
Dit geeft wel aan hoe ver je het wil trekken. Je zoon is nog een baby.
En zijn geluk om goed op te groeien hangt af van jou, hoe jij hiermee omgaat. En zoals je dat nu doet, is pas ongezond voor je kind. Ga goed voor jezelf zorgen en accepteer dat dit de situatie is. Je reacties en acties zijn niet gezond voor je zoon en dat is schadelijker voor je zoon dan het feit dat zijn vader een nieuwe vriendin heeft. Je gaat echt veel te ver in je wrok.
GebrokenVrouw schreef: ↑13-07-2020 01:34Daar ben ik ondertussen ook achter gekomen. Ik tegenstelling tot wat sommigen hier lijken te denken, ben ik er namelijk echt wel zeer actief mee bezig en ben ik absoluut níét op zoek naar redenen om onze zoon bij hem weg te houden. Integendeel, ik vind het erg belangrijk dat hij zijn vader op regelmatige basis ziet. Ik heb al veel wetenschappelijke artikels hierover gelezen en zou eigenlijk graag een kinderpsychiater of iets dergelijks inschakelen om ons te begeleiden naar een zo optimaal mogelijke regeling. Meestal lukt het trouwens ook vrij goed voor mijn ex en mij om constructief te communiceren over onze zoon. Het is moeilijk om op dit forum een goed beeld te geven over de situatie omdat ze ook dag per dag lijkt te veranderen en ik natuurlijk enkel hier post op momenten dat de frustraties weer eens hoog oplopen.
Daarbovenop is het een moeilijke taak om een goede regeling op te stellen vind ik omdat we met zoveel verschillende factoren rekening moeten houden. Het moet namelijk in de eerste plaats een goede regeling zijn voor onze zoon, maar het moet ook een (praktisch) haalbare regeling zijn voor zowel mijn ex als mij. En dan quote ik hierbij even mijn ex (vrij aan het begin van onze crisis, toen ik er nog van overtuigd was dat co-ouderschap het beste was): "Jij bent op zoek naar een regeling die 100% goed is voor onze zoon. Maar als dat een regeling is die voor jou of mij niet goed is, denk ik dat we beter voor een regeling kunnen gaan die 80% goed is voor hem, maar waar wij ons als ouders beiden goed bij voelen". Ik moet hem daar gelijk in geven, maar dat maakt ook meteen duidelijk dat het niet gemakkelijk is. En het is dan ook niet iets dat ik snel snel wil afhandelen omdat ik mij er nu eenmaal bij moet neerleggen dat ik de controle kwijt ben. Nee, dit moet goed gebeuren en daar wil ik dus ook mijn tijd voor nemen. Mijn ex is hier ook mee akkoord. Het zou voor mij zoveel makkelijker zijn om mijn ex gewoon te haten, hem nooit meer te zien en verder te gaan met mijn leven, maar dat is in mijn ogen geen optie aangezien we dus samen een kind hebben.
maandag 13 juli 2020 om 07:58
We zijn pas twee maanden verder hè. Het is nogal wat, wat ze voor haar kiezen krijgt. Nieuwe vriendin plus kind terwijl ze nog samen was met haar man en nadacht over een tweede. Blijkt nu dat ze al veel langer samen zijn.PinkDress schreef: ↑13-07-2020 07:53Een kinderpsychiater voor je zoon van 14 maanden?
Dit geeft wel aan hoe ver je het wil trekken. Je zoon is nog een baby.
En zijn geluk om goed op te groeien hangt af van jou, hoe jij hiermee omgaat. En zoals je dat nu doet, is pas ongezond voor je kind. Ga goed voor jezelf zorgen en accepteer dat dit de situatie is. Je reacties en acties zijn niet gezond voor je zoon en dat is schadelijker voor je zoon dan het feit dat zijn vader een nieuwe vriendin heeft. Je gaat echt veel te ver in je wrok.
Enige verwerkingstijd lijkt mij wel op zijn plaats hier.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
maandag 13 juli 2020 om 08:03
Helemaal mee eens, en tegelijk kan dit verwerken ook zonder zoon in te zetten als pion voor je eigen verdriet.Hexopbezemsteel schreef: ↑13-07-2020 07:58We zijn pas twee maanden verder hè. Het is nogal wat, wat ze voor haar kiezen krijgt. Nieuwe vriendin plus kind terwijl ze nog samen was met haar man en nadacht over een tweede. Blijkt nu dat ze al veel langer samen zijn.
Enige verwerkingstijd lijkt mij wel op zijn plaats hier.
maandag 13 juli 2020 om 08:04
Zet dat hem vertrouwen maar uit je hoofd. Hij hoeft jou niet te vertellen wat er allemaal speelt in zijn leven want hoe pijnlijk ook, het zijn jouw zaken niet meer. Je redeneert net zo lang door tot je een reden hebt gevonden dat het wel jouw zaken zijn, omdat je kind ermee te maken heeft. Heel begrijpelijk.
Je zei ergens dat je tegen hem gezegd hebt dat hij je kind minder mag zien als hij blijft liegen. Om hem te dwingen de waarheid te vertellen. Hier maak je je kind een pion, ik hoop dat je dat zei in een vlaag van woede want het is echt niet okay.
Hij mag jullie kind wel zien, zeg je. Sterker nog, hij heeft daar recht op. Maar je wilt er wel allerlei voorwaarden aan hangen zoals dat hij eerlijk tegen je is. Maar dat is niet aan jou om dat te bepalen.
Hoe dan ook is de situatie waarin je zit echt afschuwelijk pijnlijk en slaat het de grond onder je voeten vandaan.
Je kunt beter proberen om hem te helpen zo snel mogelijk een stabiel leven te krijgen, met of zonder deze vrouw, dat is aan hem. Dat is het allerbeste voor jullie kind. Je moet hem daarin niet dwars zitten, voor jullie kind. Ik begrijp dat dat een onmenselijke opgave is door de gevoelens die je hebt.
Je zei ergens dat je tegen hem gezegd hebt dat hij je kind minder mag zien als hij blijft liegen. Om hem te dwingen de waarheid te vertellen. Hier maak je je kind een pion, ik hoop dat je dat zei in een vlaag van woede want het is echt niet okay.
Hij mag jullie kind wel zien, zeg je. Sterker nog, hij heeft daar recht op. Maar je wilt er wel allerlei voorwaarden aan hangen zoals dat hij eerlijk tegen je is. Maar dat is niet aan jou om dat te bepalen.
Hoe dan ook is de situatie waarin je zit echt afschuwelijk pijnlijk en slaat het de grond onder je voeten vandaan.
Je kunt beter proberen om hem te helpen zo snel mogelijk een stabiel leven te krijgen, met of zonder deze vrouw, dat is aan hem. Dat is het allerbeste voor jullie kind. Je moet hem daarin niet dwars zitten, voor jullie kind. Ik begrijp dat dat een onmenselijke opgave is door de gevoelens die je hebt.
