Kinderwens in samengesteld gezin

JuffrouwMien donderdag 13 oktober 2022 om 09:10

Hi all,

Ik ben nieuw hier, maar wel een regelmatige meelezer. Ik ben heel benieuwd naar andere ervaringen dus toch maar besloten zelf ook eens iets te posten.

Ik ben inmiddels 7 jaar samen met mijn vriend, sinds 2 jaar zijn we verloofd. Uit een eerdere relatie heeft hij 2 dochters, van inmiddels 11 en 14 jaar oud. Het stiefmoederschap vind ik leuk, spannend maar ook ontzettend uitdagend. Het gaat met vallen en opstaan, zoals bij veel samengestelde gezinnen. De twee meiden zijn allebei gediagnostiseerd met autisme, waar met name de oudste veel last van heeft, zeker nu in de puberteit. Het gaat echter goed, we kunnen het goed met elkaar vinden. Ook met de moeder is er een goede band, we hebben een gezamenlijke groepsapp, verjaardagen en sinterklaas worden met zijn allen gevierd. We wonen bij elkaar in de buurt, de meiden kunnen zelf met de fiets tussen ons en moeder op en neer komen nu ze wat ouder zijn.

Ik heb vroeger zelf nooit een kinderwens gehad. Voor mijn huidige relatie heb ik echter ook nooit een relatie gehad waarin dit (al) aan de orde was. Sinds een jaar of twee merk ik echter toch wel het wat kriebelt. Ik zou heel graag met mijn vriend een kindje willen. Echter heeft mijn vriend totaal geen kinderwens meer. Hij is tevreden met de twee die hij heeft en heeft totaal geen zin meer om nog een keer ‘opnieuw’ te beginnen. Mijn vriend is 42 en zelf ben ik 37 jaar oud.

Alhoewel ik absoluut begrijp waar hij vandaan komt, heb ik het hier moeilijk mee. Ik vind het heel jammer dat hij niet de behoefte heeft met mij ons gezin uit te breiden. We hebben al veel gesprekken er over gehad, maar we lijken er niet uit te komen. Voor mezelf probeer ik uit te vinden welke wens groter is: samen blijven met mijn vriend en stiefdochters waar ik absoluut stapelgek op ben. Of blijft de wens voor een kindje bestaan en krijg ik spijt als ik me bij het standpunt van mijn vriend neer leg?

Ik ben dus heel benieuwd of er hier mensen zijn met ervaringen met eigen kinderwens in samengestelde gezinnen. Heb je je eigen kinderwens opzij gezet? Of wat had je gedaan als jij een wens had maar je partner niet?

Baggal woensdag 19 oktober 2022 om 17:36

Lila-Linda schreef: ↑
19-10-2022 17:07
er zijn maar weinig mensen die hun hele leven een kinderwens hebben hoor, dat ontstaat op een bepaald moment

Voor mij ontstond het pas later idd. Ik was er niet zo mee bezig. Pas toen ik met mijn (nu) man ons eerste huis/appartement kocht en ik bedacht dat een extra kamer wel handig was als er een kind zou komen. Ik was toen 29 of zo.

A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.

Lila-Linda woensdag 19 oktober 2022 om 17:38

Baggal schreef: ↑
19-10-2022 17:36
Voor mij ontstond het pas later idd. Ik was er niet zo mee bezig. Pas toen ik met mijn (nu) man ons eerste huis/appartement kocht en ik bedacht dat een extra kamer wel handig was als er een kind zou komen. Ik was toen 29 of zo.

Kan me herinneren, dat ik op mijn 27e in het zwembad dobberde met een vriendin, en we wilden absoluut geen kinderen.
En bevallen? we zouden wel gek zijn etc (en toen hadden we allebei al dikke verkering)
2 jaar later, hadden we allebei een kind.

GeweldigWeer woensdag 19 oktober 2022 om 21:24

blauwemok schreef: ↑
19-10-2022 16:45
Ik zou niet naar “een soort coach” gaan maar naar een psycholoog met verstand van relatiedynamiek. Dat moet je dan wel zelf betalen maar je hoeft daar ook niet een jaar op de bank te gaan liggen. Mijn man en ik hebben een paar sessies gehad en nog een keer samen gesproken met de therapeut erbij.

Wat we in feite gedaan hebben is onze eigen gevoelens rond die kinderwens afgepeld en naar onze onderlinge dynamiek gekeken rond het maken van de individuele keuze die wij allebei moesten maken.

Het werd hier in het topic ook al aangehaald: je bent geen slaaf van je eigen gedachten. Niets is absoluut.

Goeie tip! Wij zijn destijds ook samen naar een psycholoog geweest.

Live Life to the fullest

ollie-ollie woensdag 19 oktober 2022 om 21:49

Wat een lastige situatie! Hoe je jullie gezin omschrijft in de eerste alinea klinkt het zo fijn en harmonieus allemaal. Wat moeilijk dat dit dilemma dat nu doorkruist. Ik hoop dat jullie er samen uitkomen, wat die uitkomst dan ook mag zijn.

Sta je (staan jullie) ook open voor alternatieve vormen van ouderschap? Bijvoorbeeld co-ouderschap met een man of mannenkoppel? Als je het interessant vindt om wat meer over dat onderwerp te zien kan ik je sowieso de serie Ik wil een kind aanraden, terug te kijken via npo start.

Toen ik zelf erg twijfelde heb ik ook veel gehad aan de woorden van Liesbeth Smit, en dan met name dit interview en haar boek Echte vrouwen krijgen een kind. Zij spreekt en schrijft heel eerlijk over geen kinderen krijgen, met name gericht op ongewenste kinderloosheid.

GeweldigWeer donderdag 20 oktober 2022 om 10:50

Lila-Linda schreef: ↑
19-10-2022 17:32
nee hoor
(ik heb het OZ gevonden, weet niet meer wie er over begon) maar een kinderwens is maar voor een klein deel aangeboren. Verder vormt het zich inde loop van je leven
https://www.quest.nl/mens/psychologie/a ... inderwens/

Dit was de eerste hit die je krijgt op google en vind ik nu niet echt onder een wetenschappelijk onderzoek vallen.

Ik wist al vanaf mijn tienertijd dat ik ‘later’ graag moeder wilde worden trouwens, maar dan wél met de juiste man en niet ‘zomaar’ een kind om het hebben van een kind. Mijn eerste vriendje wilde al aan kinderen beginnen toen ik 21 was (ik woonde met hem samen en had vanaf mijn 13e verkering met hem), maar ik voelde toen al dat ik geen kind met hem wilde. Deze relatie heb ik een jaar later ook beëindigd.

De vrienden die ik heb, evenals mijn zusje, wisten ook al vanaf hun tienerjaren ‘later’ kinderen te willen. Denk dat het merendeel dat wel eerder weet dan tegen hun 30e hoor. En zeker als je nooit kinderen wilt.

Live Life to the fullest

Singlejingle donderdag 20 oktober 2022 om 12:56

72Jelle schreef: ↑
19-10-2022 17:30
Dat geloof ik niet. De meeste mensen weten echt wel of ze kinderen willen. Hoogstens nog niet precies wanneer of met wie.

Niet uit eigen ervaring en in mijn vriendenkring. Veel vrienden van mij waren nooit bezig met een kinderwens. Er ik maar een paar meisjes vriendinnen vroeger die heel duidelijk wisten dat ze absoluut kinderen wilden. Maar in mijn puber en adoloscenten en jong volwassen leeftijd waren mijn vriendinnen daar helemaal niet mee bezig. "ik weet het niet" was een veel gehoord antwoord. Maar ook "nee joh, gatver" Toch zijn de kweetnieters en gatver moeder geworden. Omdat het wél ineens een prangende vraag werd toen ze een stabiele relatie hadden en tegen de dertig liepen en een keuze moesten maken voor hun verdere leven. De keuze voor kinderen lijkt dan ineens pas écht te gaan spelen.

72Jelle donderdag 20 oktober 2022 om 13:11

Singlejingle schreef: ↑
20-10-2022 12:56
Niet uit eigen ervaring en in mijn vriendenkring. Veel vrienden van mij waren nooit bezig met een kinderwens. Er ik maar een paar meisjes vriendinnen vroeger die heel duidelijk wisten dat ze absoluut kinderen wilden. Maar in mijn puber en adoloscenten en jong volwassen leeftijd waren mijn vriendinnen daar helemaal niet mee bezig. "ik weet het niet" was een veel gehoord antwoord. Maar ook "nee joh, gatver" Toch zijn de kweetnieters en gatver moeder geworden. Omdat het wél ineens een prangende vraag werd toen ze een stabiele relatie hadden en tegen de dertig liepen en een keuze moesten maken voor hun verdere leven. De keuze voor kinderen lijkt dan ineens pas écht te gaan spelen.

Dat kan. Het zal voor iedereen anders zijn.
Ik heb het nooit ervaren als 'een keuze moeten maken ' Het was voor mij vanzelfsprekend, nooit gatver en nooit ik weet niet.

l2l89 donderdag 20 oktober 2022 om 14:41

Bij mij is de kinderwens ook pas later ontstaan hoor.

Ik was nooit zo’n poppen/barbiemeisje dat altijd vadertje en moedertje speelde. Ook in de puberteit en tot ongeveer mijn 26e heb ik altijd gezegd dat ik nooit kinderen zou willen krijgen.

Uiteindelijk is de wens tóch ontstaan en gaan groeien. Maar het maakt toch ook helemaal niet uit of je het altijd al wist of dat je in de wens groeit op een latere leeftijd? Dat maakt de wens toch niet minder rechtmatig?

dianaf donderdag 20 oktober 2022 om 14:49

Ik was wel een barbie/poppenmeisje, maar nooit een kinderwens gehad. Het zegt dus niets.

Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.

Anoniem_6374e8ea7e77c donderdag 20 oktober 2022 om 14:54

l2l89 schreef: ↑
20-10-2022 14:41

Uiteindelijk is de wens tóch ontstaan en gaan groeien. Maar het maakt toch ook helemaal niet uit of je het altijd al wist of dat je in de wens groeit op een latere leeftijd? Dat maakt de wens toch niet minder rechtmatig?

Er wordt in dit topic (en op veel andere plekken) vaak een sfeer geschetst dat een kinderwens een totaal absoluut ding is en dat je leven in duigen ligt als je dat niet najaagt. Er zullen vast vrouwen zijn voor wie het zo voelt maar er is ook een enorme groep vrouwen voor wie dat helemaal niet geldt. Dat proberen sommige schrijvers (waaronder ik) duidelijk te maken.

l2l89 donderdag 20 oktober 2022 om 15:02

blauwemok schreef: ↑
20-10-2022 14:54
Er wordt in dit topic (en op veel andere plekken) vaak een sfeer geschetst dat een kinderwens een totaal absoluut ding is en dat je leven in duigen ligt als je dat niet najaagt. Er zullen vast vrouwen zijn voor wie het zo voelt maar er is ook een enorme groep vrouwen voor wie dat helemaal niet geldt. Dat proberen sommige schrijvers (waaronder ik) duidelijk te maken.

Ik denk dat dat heel persoonlijk is. Ik heb er een, afgezien van de toen niet gedeelde kinderwens, goede relatie voor verbroken. Voor mij voelt het dus als wel iets dat ik dolgraag wil najagen, waarvoor ik mezelf later in de spiegel recht aan wil kunnen kijken doordat ik dat in elk geval heb geprobeerd.

En ik kan me ook goed voorstellen dat er situaties zijn waarin je je kinderwens heel goed aan de kant kunt zetten, juist omdat de relatie verder goed is. Voor mijzelf gold dat toen niet, maar ik zeg ook niet dat het voor anderen niet zo zou kunnen werken.

Anoniem_6374e8ea7e77c donderdag 20 oktober 2022 om 15:05

Ik denk vooral dat TO zo'n beslissing niet op de ervaring van anderen moet maken, maar bij haarzelf moet onderzoeken waar haar gevoel vandaan komt, hoe diep het zit, en hoe haar relatie ook wat dieper onder de oppervlakte in elkaar steekt.

Mensen zijn bovendien altijd geneigd om achteraf naar hun eigen keuzes toe te redeneren. Er zullen niet veel mensen toegeven dat ze spijt hebben van hun kind of zelfs maar van hun scheiding.

Singlejingle vrijdag 21 oktober 2022 om 16:07

Dat is ook logisch. Je kunt imo maar beter (beredeneerd) achter je gemaakte keuzes staan, anders blijft het pijnlijk als die keuze niet zo uitpakt. Bij voorkeur maak je die keuze met je volle verstand eerst en ga je daarnaar handelen. In plaats van dat je heel erg impulsief een bepaald gevoel achterna gaat en je later alsnog je verstand op diezelfde plek mee moet zien te krijgen.

Ik hoop dat je er iets aan hebt to. Maar slotconclusie is wel dat je het gegeven kinderwens goed moet onderzoeken. Wat maakt dat dit nu zo'n brandende kwestie is geworden.

GeweldigWeer vrijdag 21 oktober 2022 om 17:36

dianaf schreef: ↑
20-10-2022 14:49
Ik was wel een barbie/poppenmeisje, maar nooit een kinderwens gehad. Het zegt dus niets.

Hahaha, tot grote teleurstelling van mijn moeder heb ik nooit naar poppen omgekeken of ermee gespeeld, maar was voor mij al wel in mijn tienertijd duidelijk dat ik ooit moeder wilde worden. Het zegt inderdaad helemaal niets…..

Live Life to the fullest

Anoniem_64c227383a508 vrijdag 21 oktober 2022 om 21:10

Singlejingle schreef: ↑
20-10-2022 12:56
Niet uit eigen ervaring en in mijn vriendenkring. Veel vrienden van mij waren nooit bezig met een kinderwens. Er ik maar een paar meisjes vriendinnen vroeger die heel duidelijk wisten dat ze absoluut kinderen wilden. Maar in mijn puber en adoloscenten en jong volwassen leeftijd waren mijn vriendinnen daar helemaal niet mee bezig. "ik weet het niet" was een veel gehoord antwoord. Maar ook "nee joh, gatver" Toch zijn de kweetnieters en gatver moeder geworden. Omdat het wél ineens een prangende vraag werd toen ze een stabiele relatie hadden en tegen de dertig liepen en een keuze moesten maken voor hun verdere leven. De keuze voor kinderen lijkt dan ineens pas écht te gaan spelen.

Dit herken ik volledig. Toen ik (of wij, als ik mijn vriendinnen en vrienden er ook bij betrek) studeerden, wilden wij echt geen kinderen, hoor. Wij wilden:
1) afstuderen en misschien wel promoveren of in elk geval verder komen in ons vakgebied
2) reizen, feesten, genieten, films zien, boeken lezen, tentoonstellingen bezoeken, op de bonnefooi naar Rome gaan en dan maar zien
3) geld verdienen
4) onszelf leren kennen en onszelf voorop stellen
5) tijd doorbrengen met vrienden (en familie)

Kinderen krijgen was geen gespreksonderwerp. Geen tijd voor, niet relevant, van later zorg.

En toen werden we dertig en ging het opeens los. Iedereen kreeg kinderen! We hadden het er nooit over gehad, maar blijkbaar was het onvermijdelijk. En achteraf is dat ook logisch, want het zijn twee totaal verschillende werelden. Ik denk dat de meeste mensen wel beseffen dat het ouderschap het einde betekent van de Grote Vrijheid, daarom wordt het onderwerp weggeschoven en gezien als iets ‘voor later, als we groot zijn’, maar opeens bén je dan groot en blijkt iedereen kinderen te krijgen, wat ook leuk is, want je deelt die levensfase weer met alle vrienden.

Maar om nou te zeggen dat wij er destijds mee bézig waren? Totaal niet. Nooit over gesproken. Oninteressant. We waren aan het leven (studeren, uitzoeken, nou ja: jong en onbezonnen zijn), en toen we eenmaal aan het werk gingen en huizen kochten en ‘groot waren’ (of iets wat daarop leek) kwamen er kinderen. Maar het was nooit een ideaal.

Het ouderschap kwam pas om de hoek kijken toen we zelf uitgeraasd en enigszins gesetteld waren. Wat ook de normale gang van zaken is, denk ik. Het zou nogal raar zijn als ‘kinderen krijgen’ je grootste doel is. Dat lijkt me ook voor die kinderen nogal een zware last om te dragen…

Anoniem_64099e414652c zaterdag 22 oktober 2022 om 01:50

Lila-Linda schreef: ↑
19-10-2022 17:07
er zijn maar weinig mensen die hun hele leven een kinderwens hebben hoor, dat ontstaat op een bepaald moment

Ik ken heel veel mensen die altijd al wisten dat ze ooit kinderen wilden.

Zelf nooit een kinderwens gehad, maar hoorde ook genoeg vrouwen om me heen die toen ze jonger waren twijfelden of zelfs dachten dat ze ze niet wilden. Zelfs toen kon ik er al doorheen prikken bij wie ik dacht dat dat écht zo was en bij wie ik wist dat ze zeker voor kinderen zouden gaan. Klopte altijd.

evelien2010 zaterdag 22 oktober 2022 om 08:52

Dat mensen er op jonge leeftijd (lees onder de 30) nog niet mee bezig zijn wil niets zeggen. Het is volkomen logisch en gezond dat je leven dan op heel andere zaken is gericht. Studeren, uitgaan, reizen, werken etc.

Maar ik heb altijd geweten dat ik ooit kinderen wilde. En bij anderen in mijn omgeving was dat precies hetzelfde. Het heeft zich niet gevormd, het was gewoon duidelijk. Bij mensen die het absoluut niet wilden overigens ook. En natuurlijk waren er wat twijfelaars bij. Maar de grote meerderheid weet dat wel. Zeker als ze richting de 30 gaan moet je daar toch bewust over nadenken (zeker als vrouw). Ik zag toeb ook genoeg mensen zinloze relaties (waarbij iemand niet geschikt was als ouder of echt niet wilde) afkappen. De paar personen die dat niet deden zijn daar later keihard op vastgelopen. Met relatiecrisissen, alleenstaand ouderschap en zelfs een ongewenst kind als gevolg.

72Jelle zaterdag 22 oktober 2022 om 09:52

samarinde schreef: ↑
21-10-2022 21:10
Dit herken ik volledig. Toen ik (of wij, als ik mijn vriendinnen en vrienden er ook bij betrek) studeerden, wilden wij echt geen kinderen, hoor. Wij wilden:
1) afstuderen en misschien wel promoveren of in elk geval verder komen in ons vakgebied
2) reizen, feesten, genieten, films zien, boeken lezen, tentoonstellingen bezoeken, op de bonnefooi naar Rome gaan en dan maar zien
3) geld verdienen
4) onszelf leren kennen en onszelf voorop stellen
5) tijd doorbrengen met vrienden (en familie)

Kinderen krijgen was geen gespreksonderwerp. Geen tijd voor, niet relevant, van later zorg.

En toen werden we dertig en ging het opeens los. Iedereen kreeg kinderen! We hadden het er nooit over gehad, maar blijkbaar was het onvermijdelijk. En achteraf is dat ook logisch, want het zijn twee totaal verschillende werelden. Ik denk dat de meeste mensen wel beseffen dat het ouderschap het einde betekent van de Grote Vrijheid, daarom wordt het onderwerp weggeschoven en gezien als iets ‘voor later, als we groot zijn’, maar opeens bén je dan groot en blijkt iedereen kinderen te krijgen, wat ook leuk is, want je deelt die levensfase weer met alle vrienden.

Maar om nou te zeggen dat wij er destijds mee bézig waren? Totaal niet. Nooit over gesproken. Oninteressant. We waren aan het leven (studeren, uitzoeken, nou ja: jong en onbezonnen zijn), en toen we eenmaal aan het werk gingen en huizen kochten en ‘groot waren’ (of iets wat daarop leek) kwamen er kinderen. Maar het was nooit een ideaal.

Het ouderschap kwam pas om de hoek kijken toen we zelf uitgeraasd en enigszins gesetteld waren. Wat ook de normale gang van zaken is, denk ik. Het zou nogal raar zijn als ‘kinderen krijgen’ je grootste doel is. Dat lijkt me ook voor die kinderen nogal een zware last om te dragen…

Tja ik deed dat uitrazen, reizen, feesten enz. al vanaf mijn 15e.
Dus toen ik 24 was was dat wel klaar. Huis gekocht, getrouwd en tijdens mijn tweede hbo opleiding was ik zwanger. Deed ik gewoon allebei tegelijkertijd . Gelukkig was hij over tijd, kon ik nog net mijn scriptie inleveren.
Op mijn dertigste was ik zwanger van de derde.
Wat normaal is of 'de normale gang van zaken' is voor iedereen anders. Ik vind het dan weer onbegrijpelijk dat je jezelf pas volwassen of groot vindt op je dertigste. Dat je dan pas over dit soort dingen gaat nadenken. Of kinderen gaat krijgen omdat iedereen dat doet.

Baggal zaterdag 22 oktober 2022 om 09:57

samarinde schreef: ↑
21-10-2022 21:10
Dit herken ik volledig. Toen ik (of wij, als ik mijn vriendinnen en vrienden er ook bij betrek) studeerden, wilden wij echt geen kinderen, hoor. Wij wilden:
1) afstuderen en misschien wel promoveren of in elk geval verder komen in ons vakgebied
2) reizen, feesten, genieten, films zien, boeken lezen, tentoonstellingen bezoeken, op de bonnefooi naar Rome gaan en dan maar zien
3) geld verdienen
4) onszelf leren kennen en onszelf voorop stellen
5) tijd doorbrengen met vrienden (en familie)

Kinderen krijgen was geen gespreksonderwerp. Geen tijd voor, niet relevant, van later zorg.

En toen werden we dertig en ging het opeens los. Iedereen kreeg kinderen! We hadden het er nooit over gehad, maar blijkbaar was het onvermijdelijk. En achteraf is dat ook logisch, want het zijn twee totaal verschillende werelden. Ik denk dat de meeste mensen wel beseffen dat het ouderschap het einde betekent van de Grote Vrijheid, daarom wordt het onderwerp weggeschoven en gezien als iets ‘voor later, als we groot zijn’, maar opeens bén je dan groot en blijkt iedereen kinderen te krijgen, wat ook leuk is, want je deelt die levensfase weer met alle vrienden.

Maar om nou te zeggen dat wij er destijds mee bézig waren? Totaal niet. Nooit over gesproken. Oninteressant. We waren aan het leven (studeren, uitzoeken, nou ja: jong en onbezonnen zijn), en toen we eenmaal aan het werk gingen en huizen kochten en ‘groot waren’ (of iets wat daarop leek) kwamen er kinderen. Maar het was nooit een ideaal.

Het ouderschap kwam pas om de hoek kijken toen we zelf uitgeraasd en enigszins gesetteld waren. Wat ook de normale gang van zaken is, denk ik. Het zou nogal raar zijn als ‘kinderen krijgen’ je grootste doel is. Dat lijkt me ook voor die kinderen nogal een zware last om te dragen…

Compleet herkenbaar. Het was echt iets van latere zorg: “als ik later groot ben” gevoel en vooral een “dat zie ik tegen die tijd wel”. En toen ik er klaar voor was lukte het niet en dat heb ik echt moeilijk gevonden, omdat de meeste vriendinnen gemakkelijk zwanger werden. En ik had mij er niet zo makkelijk bij neer kunnen leggen als het nooit gelukt was vrees ik. Voor anderen is dat misschien weer anders, maar mijn kinderwens was allesomvattend en in zo’n situatie als die van TO zou ik dat heel moeilijk hebben gevonden, zou ik het hem zelfs verweten hebben (hoewel niet helemaal rationeel, want ook hij heeft het recht geen vader te willen worden).

TO: Hoe gaat het met je?

A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.

canis-felis zondag 23 oktober 2022 om 18:31

Ik vind nog wel een verschil zitten tussen dat het je rond je dertigste duidelijk wordt dan pas eind dertig. Het eerste lijkt me aanzienlijk vaker voor te komen dan het andere. Sowieso goed, zeker in de context van haar dilemma, dat TO haar diepere beweegredenen onder de loep neemt.
Ik zelf heb tegen eind dertig wel wat twijfel ervaren, maar dieper bezien was het bij mij meer een soort 'maatschappelijke drang', versterkt door het gegeven dat ik single was toen. In m'n eentje aan een kind beginnen of snel een man zoeken was voor mij geen optie. Al met al was het vooral een vorm van rouw rond het afsluiten van een hoofdstuk door mijn leeftijd. Maar in meerdere opzichten een andere situatie dan die van TO.

Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.

Actieve topics