Relaties
alle pijlers
Liefdesbang: binding- / verlatingsangst
zaterdag 21 november 2020 om 11:02
Hoi!
Ik ben nu enige tijd in therapie. Hier is uitgekomen dat ook ik helaas liefdesbang ben. Ik noem het zo naar aanleiding van het boek van Hannah Cuppen. Fascinerend en herkenbaar boek. De therapeut vertelt mij vooral te gaan voelen. Maar ja, makkelijker gezegd dan gedaan. Ik krijg niet voldoende handvaten om dit doel te bereiken en ik ben compleet in de war, van elke stap in mijn leven eigenlijk, maar vooral op liefdesgebied. En dat frustreert en het doet zeer, want ik wil rust in mijn hoofd en duidelijkheid wat ik nou wil.
Momenteel zit ik in een relatie waarbij ik continu de hele dag twijfel. Wel of niet doorgaan? Ik voel me namelijk niet verliefd. Ik twijfel dan ook: is dit mijn bindingsangst of ben ik gewoon echt niet verliefd? Aan mijn vriend ligt het niet. Die laat mij weten én voelen dat ik hem kan vertrouwen, dat hij met mij samen dit moeilijke pad wil aangaan en dat hij een toekomst ziet. Toont enorm veel begrip en geduld, maar ook de affectie. Eigenlijk dus alles wat je zoekt in een liefdevolle partner. Maar ik voel me dus niet verliefd. Ik vind hem gewoon leuk. In het verleden hele 'passievolle' relaties gekend met aantrekken/afstoten, waardoor ik dacht dat dat gevoel echte verliefdheid was. En nu twijfel ik dus aan alles. Ben ik ooit wel verliefd geweest dan? Ben zo enorm in de war. Ik denk dus ook iedere keer terug aan de aantrekkingskracht van die relaties. De passievolle seks, de obsessies, elkaar ècht willen en soms ook niet. Dat heb ik nu allemaal niet met mijn huidige vriend.
De seks laat me zo goed als koud, ik voel niet hetzelfde als wat ik eerder heb gehad. Maar dit is wel de eerste relatie waarbij ik echt iets serieus kan opbouwen en zelf ook echt toekomst zie. Vandaar mijn twijfel of dit bindingsangst activeert, omdat dit zo veilig en saaiig voelt?
Ik ben denk ik op zoek naar mensen die dit ook hebben en die al een stap verder zijn. Hoe kon jij het onderscheid maken? Hoe wist jij dat je relatie wél was waar je voor wilde gaan? En vooral, hoe stop je met twijfelen. Ik mis het reflecteren, spiegelen, weten hoe anderen ermee omgaan.
Vertel me überhaupt jullie ervaringen. Discussieer met elkaar, geef elkaar en ( vooral mij
) perspectieven. Alles is welkom. Van verhalen over jezelf als over je (ex)partner(s) of bekenden die in deze dynamiek zitten en hoe je er uitkomt.
De visie van mensen die niet liefdesbang zijn, ook zeker interessant. Ben heel erg benieuwd.
Ik ben nu enige tijd in therapie. Hier is uitgekomen dat ook ik helaas liefdesbang ben. Ik noem het zo naar aanleiding van het boek van Hannah Cuppen. Fascinerend en herkenbaar boek. De therapeut vertelt mij vooral te gaan voelen. Maar ja, makkelijker gezegd dan gedaan. Ik krijg niet voldoende handvaten om dit doel te bereiken en ik ben compleet in de war, van elke stap in mijn leven eigenlijk, maar vooral op liefdesgebied. En dat frustreert en het doet zeer, want ik wil rust in mijn hoofd en duidelijkheid wat ik nou wil.
Momenteel zit ik in een relatie waarbij ik continu de hele dag twijfel. Wel of niet doorgaan? Ik voel me namelijk niet verliefd. Ik twijfel dan ook: is dit mijn bindingsangst of ben ik gewoon echt niet verliefd? Aan mijn vriend ligt het niet. Die laat mij weten én voelen dat ik hem kan vertrouwen, dat hij met mij samen dit moeilijke pad wil aangaan en dat hij een toekomst ziet. Toont enorm veel begrip en geduld, maar ook de affectie. Eigenlijk dus alles wat je zoekt in een liefdevolle partner. Maar ik voel me dus niet verliefd. Ik vind hem gewoon leuk. In het verleden hele 'passievolle' relaties gekend met aantrekken/afstoten, waardoor ik dacht dat dat gevoel echte verliefdheid was. En nu twijfel ik dus aan alles. Ben ik ooit wel verliefd geweest dan? Ben zo enorm in de war. Ik denk dus ook iedere keer terug aan de aantrekkingskracht van die relaties. De passievolle seks, de obsessies, elkaar ècht willen en soms ook niet. Dat heb ik nu allemaal niet met mijn huidige vriend.
De seks laat me zo goed als koud, ik voel niet hetzelfde als wat ik eerder heb gehad. Maar dit is wel de eerste relatie waarbij ik echt iets serieus kan opbouwen en zelf ook echt toekomst zie. Vandaar mijn twijfel of dit bindingsangst activeert, omdat dit zo veilig en saaiig voelt?
Ik ben denk ik op zoek naar mensen die dit ook hebben en die al een stap verder zijn. Hoe kon jij het onderscheid maken? Hoe wist jij dat je relatie wél was waar je voor wilde gaan? En vooral, hoe stop je met twijfelen. Ik mis het reflecteren, spiegelen, weten hoe anderen ermee omgaan.
Vertel me überhaupt jullie ervaringen. Discussieer met elkaar, geef elkaar en ( vooral mij
) perspectieven. Alles is welkom. Van verhalen over jezelf als over je (ex)partner(s) of bekenden die in deze dynamiek zitten en hoe je er uitkomt. De visie van mensen die niet liefdesbang zijn, ook zeker interessant. Ben heel erg benieuwd.
zaterdag 21 november 2020 om 15:38
Ja hier nog eentje, helaas ook een lang verleden met een combinatie van verlatings- en bindingsangst (en vaak nog eens afgewisseld ook binnen een relatie).
Ik ben momenteel weer in therapie voor zaken omdat ik tegen een burn-out aan zit en bij mij is in ieder geval al duidelijk dat ik mezelf niet goed genoeg vind, vanuit zaken die gebeurd zijn in mijn vroege kindertijd.
Hierdoor ben ik in relaties ontzettend bang om gekwetst te worden, hierdoor ben ik óf (soms wanhopig) op zoek naar bevestiging en op andere momenten (vaak wanneer ik die bevestiging voldoende heb gekregen) zie ik alleen nog maar negatieve kanten en voel ik niks. Daartussen zitten dan de heerlijke periodes van blij zijn met mijn partner en er gewoon van genieten. Deze periodes duren gelukkig steeds langer, dus het gaat de goede kant op.
Ik heb in ieder geval geleerd dat aantrekkingskracht voor mij wel een vereiste is, als dit niet aanwezig is (los van de momenten dat ik dit niet voel wanneer de angst mij in zijn greep heeft) dan is het geen relatie maar vriendschap en trekken aan een dood paard.
Rot is het hé, niet alleen de angst voelen, maar vooral ook het niet begrepen worden door mensen die dit niet kennen en met dooddoeners komen. (als je twijfelt, dan zal het hem wel niet zijn etc. etc.)
Ik ben momenteel weer in therapie voor zaken omdat ik tegen een burn-out aan zit en bij mij is in ieder geval al duidelijk dat ik mezelf niet goed genoeg vind, vanuit zaken die gebeurd zijn in mijn vroege kindertijd.
Hierdoor ben ik in relaties ontzettend bang om gekwetst te worden, hierdoor ben ik óf (soms wanhopig) op zoek naar bevestiging en op andere momenten (vaak wanneer ik die bevestiging voldoende heb gekregen) zie ik alleen nog maar negatieve kanten en voel ik niks. Daartussen zitten dan de heerlijke periodes van blij zijn met mijn partner en er gewoon van genieten. Deze periodes duren gelukkig steeds langer, dus het gaat de goede kant op.
Ik heb in ieder geval geleerd dat aantrekkingskracht voor mij wel een vereiste is, als dit niet aanwezig is (los van de momenten dat ik dit niet voel wanneer de angst mij in zijn greep heeft) dan is het geen relatie maar vriendschap en trekken aan een dood paard.
Rot is het hé, niet alleen de angst voelen, maar vooral ook het niet begrepen worden door mensen die dit niet kennen en met dooddoeners komen. (als je twijfelt, dan zal het hem wel niet zijn etc. etc.)
zaterdag 21 november 2020 om 15:38
Hier hetzelfde eigenlijk.Kanijn schreef: ↑21-11-2020 11:29Als ik je vragen beantwoord:
Hoe wist jij dat je relatie wél was waar je voor wilde gaan?
Ik ben in mezelf op zoek gegaan naar waar mijn bindingsangst vandaan kwam, hoe die was ontstaan. Dat heb ik met hulp gedaan. Door die angst aan te kijken, en de oorsprong ervan te verwerken, kon ik er uiteindelijk overheen stappen.
Mijn vorige - lange - relatie zie ik niet als verloren tijd. Ik heb er heel veel van geleerd. Achteraf kan ik zeggen dat ik toen vooral aan de oppervlakte ben gebleven. Ik heb met mijn ex-partner lang niet zulke diepgaande dingen gedeeld als met mijn huidige partner. Niet mijn gevoel uitgesproken, omdat ik daar zelf niet bij kon. Nu kan ik dat wel, maar dat was best een intensieve zoektocht.
Kon niet goed voelen, niet over diepere gevoelens praten en daardoor geen echte connectie hebben.
Desondanks wel lange relaties gehad, die ook nog best bevredigend waren op dat moment.
Het is moeilijk om te bepalen of het de angst/hechtingsproblematiek is of de verkeerde partner. De angst is meestal niet direct voelbaar en kan zich bij sommigen heel goed vermommen en uiten in de vorm van rationele gereserveerdheid, plotseling geen gevoel meer hebben, milde irritatie, afleiding, 'druk zijn' etc.
Over het algemeen wordt geadviseerd om niet in een relatie te zijn als je met dit aan de slag gaat. Maar kan me voorstellen dat het lastig is om een relatie dan maar abrupt te verbreken om met jezelf te zijn.
Kan je bij je echte gevoelens komen TO, ook in het algemeen - dus los van de gevoelens voor je partner?
zaterdag 21 november 2020 om 15:44
Ik kan je deze website aanraden trouwens: https://www.langplusgelukkig.nl/2019/02 ... j-twijfel/
Heb geen idee of deze man de juiste voor je is, of het nu angst is die je blokkeert of juist een gezonde twijfel omdat er toch eigenschappen zijn van hem die niet bij je passen.
Maar op deze website staan verschillende artikelen, die je misschien helpen om de angst opzij te zetten en er met een iets meer nuchtere blik naar te kijken.
Heb geen idee of deze man de juiste voor je is, of het nu angst is die je blokkeert of juist een gezonde twijfel omdat er toch eigenschappen zijn van hem die niet bij je passen.
Maar op deze website staan verschillende artikelen, die je misschien helpen om de angst opzij te zetten en er met een iets meer nuchtere blik naar te kijken.
zaterdag 21 november 2020 om 16:10
Ik heb bindingangst. Nooit een serieuze relatie gehad. Alleen een paar kalverliefdes en een fwb. Op geen van allen was ik verliefd. Ze versierden mij en ik gaf het kort een kans. Ik vond hen leuk, maar niet bijzonder leuk. Ik hoopte dat het verliefde gevoel nog zou komen, wat niet gebeurde. We waren gewoon veel te verschillend qua denken en interesses. Het waren types die zichzelf beter vonden dan mij. Dat moest ik ook vaak aanhoren. Niet bepaald een boost voor je zelfvertrouwen als dat al niet hoog was. Ik wil een relatie met iemand mij begrijpt en accepteert zoals ik ben, waarmee ik veel interesses kan delen. Die heb ik nog niet gevonden. En dan latten. Maar misschien komt dat nooit.
zaterdag 21 november 2020 om 16:28
Deze post is heel fijn om te lezen. Het is wat ik voel inderdaad. Vooral ook het onbegrip. Mensen die onveilig gehecht zijn, kunnen dit niet begrijpen, tot ze bewust DURVEN te zijn van de patronen bij zichzelf.Lena12 schreef: ↑21-11-2020 15:38Ja hier nog eentje, helaas ook een lang verleden met een combinatie van verlatings- en bindingsangst (en vaak nog eens afgewisseld ook binnen een relatie).
Ik ben momenteel weer in therapie voor zaken omdat ik tegen een burn-out aan zit en bij mij is in ieder geval al duidelijk dat ik mezelf niet goed genoeg vind, vanuit zaken die gebeurd zijn in mijn vroege kindertijd.
Hierdoor ben ik in relaties ontzettend bang om gekwetst te worden, hierdoor ben ik óf (soms wanhopig) op zoek naar bevestiging en op andere momenten (vaak wanneer ik die bevestiging voldoende heb gekregen) zie ik alleen nog maar negatieve kanten en voel ik niks. Daartussen zitten dan de heerlijke periodes van blij zijn met mijn partner en er gewoon van genieten. Deze periodes duren gelukkig steeds langer, dus het gaat de goede kant op.
Ik heb in ieder geval geleerd dat aantrekkingskracht voor mij wel een vereiste is, als dit niet aanwezig is (los van de momenten dat ik dit niet voel wanneer de angst mij in zijn greep heeft) dan is het geen relatie maar vriendschap en trekken aan een dood paard.
Rot is het hé, niet alleen de angst voelen, maar vooral ook het niet begrepen worden door mensen die dit niet kennen en met dooddoeners komen. (als je twijfelt, dan zal het hem wel niet zijn etc. etc.)
En mensen die veilig zijn gehecht kunnen hier qua gevoelsbeleving helemaal niet over oordelen. 'Je moet gewoon...' 'je hoeft niet he...' 'het is gewoon dit en dat...' zo werkt het gewoon niet helaas.
Er is wel aantrekkingskracht in mijn huidige relatie, maar niet op het level wat ik ooit eerder heb gevoeld. En dat kan ook niet, want deze man behandeld mij zoals het hoort. Dat ben ik niet gewend. Ik vind het lastig dat de (obsessieve) verliefheid, die ik alleen ken, nu hiermee vergelijk. Dat is een onmogelijke vergelijking. Ik vraag me ook af wat er gebeurt in mijn gevoelswereld wanneer hij me zou aantrekken en afstoten. Waarschijnlijk zal ik dan wel weer op een obsessief level 'craven' naar zijn intimiteit. Hetgene wat ik gewend ben, als ik in de verlatingsangst schiet. Een bepaalde manier van dominantie/mannelijkheid wat ik heel sexy kan vinden (en mij dus de passie geeft in bed), dat mist nu. Gewoon, omdat het goed zit. Omdat ik weet dat ik op hem kan vertrouwen. Het degelijke, saaie, rustige leventje dat ik met hem zou kunnen hebben.
Het is de omgekeerde wereld. De veiligheid voelt onveilig. De onveiligheid voelt veilig. Maar natuurlijk wil ook ik gewoon lief kunnen hebben, een relatie kunnen opbouwen zonder dat gerationaliseer en de eeuwige vragen die ik mezelf blijf stellen, elk uur van de dag. En mijn vriend is hier helemaal van op de hoogte. Elk detail. En hij blijft. En dat is voor mij de veiligheid die ik eigenlijk diep vanbinnen zoek, maar tegelijkertijd ook niet ken en daarom de afkeer voel (negatieve kanten aan hem groot maken, bevestiging zoeken dat hij inderdaad niet bij mij past) alles zodat ik me niet aan hem hoef te binden. En dit is de kern van de bindingsangst in dit geval.
zaterdag 21 november 2020 om 16:32
Be je vroeger wel verliefd geweest? En hoe ging dat?
In de war en frustraties zijn ook gevoelens dus wanneer de therapeut zegt dat je moet voelen en dit is wat je voelt dan is dat zo. Laat het er zijn.
Ik denk dat je angst en spanning met liefde verward..nu de eerste twee er niet zijn denk je dat het niet genoeg is.
In de war en frustraties zijn ook gevoelens dus wanneer de therapeut zegt dat je moet voelen en dit is wat je voelt dan is dat zo. Laat het er zijn.
Ik denk dat je angst en spanning met liefde verward..nu de eerste twee er niet zijn denk je dat het niet genoeg is.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zaterdag 21 november 2020 om 16:40
Dat is geen bindingsangst, deze mensen waren niet goed voor je. Dan is het goed dat je je daar niet aan bindt. Bindingsangst is dat je mensen afwijst, ook al zou je er graag een relatie mee hebben.hondenmens schreef: ↑21-11-2020 16:10Ik heb bindingangst. Nooit een serieuze relatie gehad. Alleen een paar kalverliefdes en een fwb. Op geen van allen was ik verliefd. Ze versierden mij en ik gaf het kort een kans. Ik vond hen leuk, maar niet bijzonder leuk. Ik hoopte dat het verliefde gevoel nog zou komen, wat niet gebeurde. We waren gewoon veel te verschillend qua denken en interesses. Het waren types die zichzelf beter vonden dan mij. Dat moest ik ook vaak aanhoren. Niet bepaald een boost voor je zelfvertrouwen als dat al niet hoog was. Ik wil een relatie met iemand mij begrijpt en accepteert zoals ik ben, waarmee ik veel interesses kan delen. Die heb ik nog niet gevonden. En dan latten. Maar misschien komt dat nooit.
zaterdag 21 november 2020 om 16:56
Tsja vroeger.... Ik ben denk ik nooit op een gezonde manier verliefd geweest, nu ik weet dat ik onveilig ben gehecht. Wat jij zegt, denk ik ook. Verwar de angst en spanning met liefde als ik in de verlatingsangst schiet.viva-amber schreef: ↑21-11-2020 16:32Be je vroeger wel verliefd geweest? En hoe ging dat?
In de war en frustraties zijn ook gevoelens dus wanneer de therapeut zegt dat je moet voelen en dit is wat je voelt dan is dat zo. Laat het er zijn.
Ik denk dat je angst en spanning met liefde verward..nu de eerste twee er niet zijn denk je dat het niet genoeg is.
Veel last van verlatingsangst wanneer iemand mij niet de veiligheid en affectie geeft die hoort bij een beginnende relatie:
Altijd obsessief aan iemand denken, erg onzeker worden, jaloezie, steeds met iemand willen praten, bij iemand willen zijn, mijn eigen tijd en behoeftes opzij zetten, iemand anders prio geven (maakt niet uit hoe lang ik op iemand moet wachten, ik doe het) en (meestal) fijne, passievolle seks.
Of gewoon zoals nu:
Helemaal in twijfel of ik wel wat voel (bindingsangst), heel zeker over mezelf, zeker dat de ander mij niet zal verlaten, veiligheid, vertrouwen, middelmatige seks zonder veel gevoel, liever niet te vaak afspreken, onrealistisch verstikkend/benauwd gevoel, rationaliseren ipv voelen, want voelen lukt dus niet.
zaterdag 21 november 2020 om 17:16
Waarom hechten mensen zoveel waarde aan verliefd zijn ?
Want geen enkele relatie is 100%. En niet met iedereen heb je passievolle sex. En wat is passievolle sex ? Dat je alle standjes van de KamaSutra uitprobeert ?
Wij kennen elkaar 13 jaar, nooit echt verliefd geweest, maar wel heel vertrouwd. En ja we hebben ook sex, en doen soms wat dat betreft leuke dingen, en véél meer dan in het begin.
Het moet gewoon groeien, en zolang jullie elkaar aantrekkelijk vinden is er niks aan de hand.
Want geen enkele relatie is 100%. En niet met iedereen heb je passievolle sex. En wat is passievolle sex ? Dat je alle standjes van de KamaSutra uitprobeert ?
Wij kennen elkaar 13 jaar, nooit echt verliefd geweest, maar wel heel vertrouwd. En ja we hebben ook sex, en doen soms wat dat betreft leuke dingen, en véél meer dan in het begin.
Het moet gewoon groeien, en zolang jullie elkaar aantrekkelijk vinden is er niks aan de hand.
zaterdag 21 november 2020 om 20:09
Bindingsangst kan ook binnen een relatie bestaan. Het is meer dan alleen mensen afwijzen, het is ook iemand niet volledig toe kunnen laten.rumforviva schreef: ↑21-11-2020 16:40Dat is geen bindingsangst, deze mensen waren niet goed voor je. Dan is het goed dat je je daar niet aan bindt. Bindingsangst is dat je mensen afwijst, ook al zou je er graag een relatie mee hebben.
zaterdag 21 november 2020 om 20:40
zaterdag 21 november 2020 om 20:45
Het is echt niet zo zwartwit als je zegt. Ik heb een lange relatie gehad (25+ jaar) waarin ik me niet kon openen. Ik wist gewoon niet beter. Het is geen echte angst, het is een onvermogen, iets dat je nooit hebt geleerd. En mijn toen-echtgenoot was gewoon goed voor me.rumforviva schreef: ↑21-11-2020 20:40Jawel, maar als je te maken hebt met mensen die niet goed voor je zijn is die angst gerechtvaardigd.
zaterdag 21 november 2020 om 22:49
Ik reageerde op hondenmens’ verhaal, niet TO.Kanijn schreef: ↑21-11-2020 20:45Het is echt niet zo zwartwit als je zegt. Ik heb een lange relatie gehad (25+ jaar) waarin ik me niet kon openen. Ik wist gewoon niet beter. Het is geen echte angst, het is een onvermogen, iets dat je nooit hebt geleerd. En mijn toen-echtgenoot was gewoon goed voor me.
zaterdag 21 november 2020 om 23:51
Ik herken je struggle ook. Bij mij is het altijd alles of niets geweest, ook in relaties. Ik herken mezelf wat dat betreft ook sterk in kenmerken van borderline.
Relaties waren bij mij ook nooit stabiel. Enerzijds streefde ik altijd naar stabiliteit, maar als ik terugdenk aan relaties van vroeger haakte ik af wanneer het te stabiel werd. Ik heb hier lange tijd enorm mee gezeten.
Vorig jaar mijn huidige vriend leren kennen. Hij is de meest stabiele persoon die ik ken en ondanks dat ik gek op hem ben wist ik vooral in het begin niet zo goed wat ik ermee aan moest. Ik was totaal niet gewend om te kunnen ontspannen in een relatie. Voorheen altijd op mijn hoede. Ik heb hier enorm aan moeten wennen en twijfelde ook. Omdat ik dacht dat ik passie miste. Ik kon enorm benauwd worden als ik nadacht over de toekomst met een man. Door hier heel veel over te praten en twijfels en gedachten uit te kunnen spreken is die angst gaan liggen. Het belangrijkste is nu dat mijn relatie zo stabiel is dat ik me kan ontwikkelen als persoon in plaats van al mijn energie steken in een relatie, wat ik voor mijn gevoel daarvoor altijd deed. Daarnaast heb ik nu eindelijk het gevoel dat ik een leuk vriendinnetje kan zijn, in plaats van een dramaqueen. Lang verhaal kort: ik ken het maar ik heb er (denk ik / hoop ik) een manier voor gevonden om dat deel van mezelf te accepteren.
Relaties waren bij mij ook nooit stabiel. Enerzijds streefde ik altijd naar stabiliteit, maar als ik terugdenk aan relaties van vroeger haakte ik af wanneer het te stabiel werd. Ik heb hier lange tijd enorm mee gezeten.
Vorig jaar mijn huidige vriend leren kennen. Hij is de meest stabiele persoon die ik ken en ondanks dat ik gek op hem ben wist ik vooral in het begin niet zo goed wat ik ermee aan moest. Ik was totaal niet gewend om te kunnen ontspannen in een relatie. Voorheen altijd op mijn hoede. Ik heb hier enorm aan moeten wennen en twijfelde ook. Omdat ik dacht dat ik passie miste. Ik kon enorm benauwd worden als ik nadacht over de toekomst met een man. Door hier heel veel over te praten en twijfels en gedachten uit te kunnen spreken is die angst gaan liggen. Het belangrijkste is nu dat mijn relatie zo stabiel is dat ik me kan ontwikkelen als persoon in plaats van al mijn energie steken in een relatie, wat ik voor mijn gevoel daarvoor altijd deed. Daarnaast heb ik nu eindelijk het gevoel dat ik een leuk vriendinnetje kan zijn, in plaats van een dramaqueen. Lang verhaal kort: ik ken het maar ik heb er (denk ik / hoop ik) een manier voor gevonden om dat deel van mezelf te accepteren.
zondag 22 november 2020 om 12:33
TO, ik herken je verhaal echt helemaal. Bij mijn huidige partner ontbrak ook de heftige verliefdheid en enorme aantrekkingskracht, maar toch voelde ik ook dat dit de juiste persoon voor mij was. Dat maakte hem anders dan andere mannen waarin ik gewoon niet romantisch geïnteresseerd was. Mijn antwoord op je vraag is dus, ik voelde toch dat dit goed was. En fijn dat andere mensen in het begin zo hevig verliefd zijn en de passie er vanaf spat maar bij mij dus niet (blijft jammer hoor). Je vraagt ook, hoe stop je met twijfelen. Ik wist op gegeven moment dat dit de juiste persoon voor mij was, en dat gevoel was er vaker dan de twijfel. En nu zijn we al weer een tijd samen en maakt het niet meer uit dat het niet zo passievol begonnen is.
zondag 31 januari 2021 om 04:38
Weer wat geleerd vandaag.liefdesbang
Freek de Jonge heeft daar zinnige dingen over gezegd.
https://www.youtube.com/watch?v=51mc_ytjbF8
Een paar keer draaien.
zondag 31 januari 2021 om 14:56
Ik ben zelf gevoelig voor verlatingsangst. En da's echt niet leuk om te hebben.
Ik heb die boeken ook allemaal gelezen. En hoewel ik ze niet als heilig zie bieden ze wel wat handvatten.
Ik ben persoonlijk van mening dat als je hiermee aan de slag gaat je even een tijdje helemaal geen relatie moet aangaan. Je hebt tijd nodig om te helen en aan jezelf te werken en het helpt niet als je continu getriggerd wordt. En relaties triggeren je.
Kijk jij vraagt je nu de hele tijd of je hem wel leuk vindt enzo... terwijl de tijd die je daaraan denkt ook kan besteden aan aan jezelf werken. En als je het van een afstandje bekijkt... waarom maak je je hier zo druk om? Wat maakt het uit? Je vind het blijkbaar leuk om bij hem te zijn. Waatom moet je in je hoofd daar allemaal betekenis aan geven? Je moet niet de rest van je leven bij hem blijven he. Je kan gewoon kijken hoe lang het leuk is en als je het niet meer bevalt weg gaan. Of ben je bang dat je dan tijd misloopt om wel de ware te hebben? Of dat je het met een ander nog leuker hebt? Dat kan je je bij elke relatie af gaan vragen.
Als je aan jezelf hebt gewerkt en na een tijd weer toe bent aan een nieuwe relatie zal je zien dat je niet meer zo stress in relatie. Er komt vanzelf iemand die je leuk vindt want je trekt dan ook geen drama figuren meer aan (of je kapt dat heel snel af).
Want aan de andere kant... waarom zou je het nu niet uitmaken als je er zo om stresst? Bang dat je de ware misloopt? De ware bestaat niet en er komt vanzelf weer een andere leuke man.
Ik heb die boeken ook allemaal gelezen. En hoewel ik ze niet als heilig zie bieden ze wel wat handvatten.
Ik ben persoonlijk van mening dat als je hiermee aan de slag gaat je even een tijdje helemaal geen relatie moet aangaan. Je hebt tijd nodig om te helen en aan jezelf te werken en het helpt niet als je continu getriggerd wordt. En relaties triggeren je.
Kijk jij vraagt je nu de hele tijd of je hem wel leuk vindt enzo... terwijl de tijd die je daaraan denkt ook kan besteden aan aan jezelf werken. En als je het van een afstandje bekijkt... waarom maak je je hier zo druk om? Wat maakt het uit? Je vind het blijkbaar leuk om bij hem te zijn. Waatom moet je in je hoofd daar allemaal betekenis aan geven? Je moet niet de rest van je leven bij hem blijven he. Je kan gewoon kijken hoe lang het leuk is en als je het niet meer bevalt weg gaan. Of ben je bang dat je dan tijd misloopt om wel de ware te hebben? Of dat je het met een ander nog leuker hebt? Dat kan je je bij elke relatie af gaan vragen.
Als je aan jezelf hebt gewerkt en na een tijd weer toe bent aan een nieuwe relatie zal je zien dat je niet meer zo stress in relatie. Er komt vanzelf iemand die je leuk vindt want je trekt dan ook geen drama figuren meer aan (of je kapt dat heel snel af).
Want aan de andere kant... waarom zou je het nu niet uitmaken als je er zo om stresst? Bang dat je de ware misloopt? De ware bestaat niet en er komt vanzelf weer een andere leuke man.
zondag 31 januari 2021 om 17:08
Hi TO,
Heel herkenbaar. Ik kom net uit een slechte relatie, die ik gelukkig heb beindigd onlangs, en heb mij nu voorgenomen mij op mijzelf te richten om te voorkomen dat ik weer in een zelfde situatie beland. Ik heb een tijd nodig om weer mezelf terug te vinden. Ik ben al eerder jaren single geweest, en dat ging redelijk goed.
Het verwarrende is, dat ik mij veilig voel bij bepaalde onveilige situaties en daardoor sommige rode vlaggen over het hoofd zie. Dit heeft met mijn jeugd te maken. Bij veilige mannen, voel(de) ik mij regelmatig erg onrustig en vond ik het ook moeilijk om verliefd te worden. Het is jammer als je interne kompas zoveel verwarring schept.
Ik denk wel dat een relatie zonder enige verliefdheid en aantrekkingskracht, niet werkt. Dat heb ik wel voor mijzelf besloten, omdat ik anders ook de verliefde gevoelens van een man niet kan beantwoorden. En ik wil niet de ander steeds afwijzen en hierdoor pijn doen.
Heel herkenbaar. Ik kom net uit een slechte relatie, die ik gelukkig heb beindigd onlangs, en heb mij nu voorgenomen mij op mijzelf te richten om te voorkomen dat ik weer in een zelfde situatie beland. Ik heb een tijd nodig om weer mezelf terug te vinden. Ik ben al eerder jaren single geweest, en dat ging redelijk goed.
Het verwarrende is, dat ik mij veilig voel bij bepaalde onveilige situaties en daardoor sommige rode vlaggen over het hoofd zie. Dit heeft met mijn jeugd te maken. Bij veilige mannen, voel(de) ik mij regelmatig erg onrustig en vond ik het ook moeilijk om verliefd te worden. Het is jammer als je interne kompas zoveel verwarring schept.
Ik denk wel dat een relatie zonder enige verliefdheid en aantrekkingskracht, niet werkt. Dat heb ik wel voor mijzelf besloten, omdat ik anders ook de verliefde gevoelens van een man niet kan beantwoorden. En ik wil niet de ander steeds afwijzen en hierdoor pijn doen.
